Jeux d' enfants...

Το περιοδικό Wired, του οποίου το site είναι εδώ και καιρό καθημερινό μου ανάγνωσμα, ανέφερε χθες μια σημαντική καινοτομία από την πλευρά της γαλλικής κυβέρνησης σε σχέση με το χώρο των video games. Έτσι, αφενός τρεις δημιουργοί που θεωρούνται πρωτοπόροι στο χώρο (με σημαντικότερο τον Peter Molyneux, ο οποίος είναι υπεύθυνος για μερικά από τα πιο πρωτότυπα, αλλά και ποιοτικότερα video games που έχουν κατασκευαστεί ποτέ, συμπεριλαμβανομένων των Populous, Black & White και πιο πρόσφατα The Movies), εντάχθηκαν στo φημισμένo Ordre des Artes et des Lettres (Τάγμα των Τεχνών και των Γραμμάτων), μέλη του οποίου αποτελούν καλλιτέχνες διεθνούς διαμετρήματος (ανάμεσά τους και ο «δικός μας» Βαγγέλης Παπαθανασίου). Μέλος του τάγματος επίσης από το χώρο των video games είναι ήδη ο Shigeru Miyamoto, ο μεγάλος Shogun των games που μας έδωσε μεταξύ άλλων το Super Mario Bros.

Αφετέρου, η γαλλική κυβέρνηση ανακοίνωσε σημαντικές φοροαπαλλαγές για τους δημιουργούς video games που εδρεύουν στη Γαλλία. Έτσι, δημιουργοί που θα παράγουν games που θα έχουν «καλλιτεχνικό περιεχόμενο», θα μπορούν να ωφελούνται από τα νέα μέτρα.

Και εδώ μπορεί να αναρωτηθεί κανείς, τι σόι καλλιτεχνικό περιεχόμενο μπορεί να έχει ένα video game, ώστε όχι μόνο να δικαιούται ο δημιουργός του οικονομικές διευκολύνσεις, αλλά και να έχει τη δυνατότητα να λάβει μια τιμή που έχουν λάβει σπουδαίοι άνθρωποι που υπηρέτησαν την Τέχνη πριν από αυτόν;

Το γεγονός ότι τα video games πλέον απευθύνονται μόνο κατά ένα μέρος στα παιδιά είναι κάτι που το ξέρουμε εδώ και χρόνια. Το Playstation της Sony έφερε την επανάσταση στο χώρο και πήγε τα games από τα παιδικά δωμάτια στις φοιτητικές εστίες και στα bachelor pads, έτσι ώστε, σήμερα, πάνω από δέκα χρόνια αργότερα, το Xbox 360 της Microsoft και το Playstation 3 να είναι ολοκληρωμένες media suites με πρόσβαση στο Internet και δυνατότητες εφάμιλλες ενός ακριβού υπολογιστή. Και φυσικά τα video games αποτελούν αυτή τη στιγμή μια αγορά εκατομμυρίων δολλαρίων.

Τέχνη όμως; Τα video games είναι αποτέλεσμα δημιουργικής διαδικασίας, οπότε ο όρος «τέχνη» αναπόφευκτα θα εμφανιζόταν κάποια στιγμή. Απλώς εκεί που στην κινηματογραφική βιομηχανία παράγεται ίσως μία ταινία με καλλιτεχνική αξία για κάθε δέκα ταινίες δράσης, στη βιομηχανία των games μπορεί να παράγεται ένα τέτοιο παιχνίδι για κάθε είκοσι άμυαλα shooters, ποδοσφαιράκια, ή car racing παιχνίδια.

Ο Ragnar Tornquist, έχει πει: “I don’t know if games are art, but there is definitely art in games.” Ο Tornquist, συγγραφέας και παραγωγός του The Longest Journey και του sequel του, Dreamfall, ανήκει στους δημιουργούς που μπορούν να θεωρηθούν άνετα καλλιτέχνες, καθώς το σενάριο και το art direction αυτών των δύο παιχνιδιών δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από κινηματογραφική παραγωγή. Αν επρόκειτο για animated ταινίες θα είχαν ήδη Oscar. Αξίζει να σημειωθεί ότι η πατρίδα του Tornquist, Νορβηγία, εφαρμόζει κι εκείνη ένα πρόγραμμα κρατικής χρηματοδότησης δημιουργών games.

Ο Βέλγος Benoit Sokal είναι διακεκριμένος σχεδιαστής/εικονογράφος. Τα δημιουργήματά του Amerzone, Syberia I και ΙΙ και Paradise, πέρα από το ότι είναι καλά και επιτυχημένα games, αποτελούν επίσης και εξαιρετικά δείγματα εικαστικής τέχνης.

Το παλαιότερο Planescape: Torment εκ πρώτης όψεως είναι ένα βίαιο παιχνίδι ρόλων. Μια πιο προσεκτική ματιά αποκαλύπτει ένα γκροτέσκο αριστούργημα με σενάριο εφάμιλλο μυθιστορήματος σε ό, τι αφορά στο βάθος και στις ιδέες του.

Φυσικά, όταν κανείς συζητά τέτοιου είδους θέματα, αναπόφευκτα θα έρθει το ερώτημα «και τι είναι τέχνη τελικά;», οπότε και η συζήτηση θα μπει και επίσημα στο «club των ατελείωτων συζητήσεων». Για μένα προσωπικά, οτιδήποτε αφορά την εξωτερίκευση και έκφραση συναισθημάτων και ιδεών είναι τέχνη. Και από αυτή την άποψη, υπάρχουν σημαντικοί καλλιτέχνες και στα video games. Μπορεί να μη προστεθούν τώρα κοντά στις υπόλοιπες Τέχνες (τελευταία φορά που κοίταξα, βρισκόμασταν στην 9^η), αλλά είναι τουλάχιστον ενθαρρυντικό το ότι υπάρχουν και εργάζονται άνθρωποι σ’ αυτή τη βιομηχανία οι οποίοι είναι ικανοί για αυτό το «κάτι παραπάνω» και αναγνωρίζονται γι’ αυτό.

Πού να φανταζόταν κάτι τέτοιο ο πατέρας μου όταν μ’ έβλεπε στα 14 μου με το Game Boy ανά χείρας και μου έλεγε, «Δε νομίζεις ότι μεγάλωσες πια για να παίζεις μ’αυτά;»

(Images by www.gamespot.com)