Πηγαίο ταλέντο

Η κινηματογραφική χρονιά 2006-2007 θα γραφτεί με χρυσά γράμματα στα ημερολόγια των σινεφιλ. Προσωπικά μιλώντας, κι αν εξαιρέσω το φαιδρό Illusionist, φέτος δεν είδα ούτε μια ταινία που να μην μου άρεσε. Όλες ήταν από καλές ως υπέροχες (με την πλάστιγγα να γέρνει προς τον υπερθετικό βαθμό).
Το -υπό συνεχή διαμόρφωση- top-3 μου είχε ως εξής: «Οι ζωές των άλλων», «300», «Ο πληροφοριοδότης». Δυστυχώς τώρα, ο Λεονάιντας θα πρέπει να μας αποχαιρετήσει (farewell Leonidas, and make a reservation for two in hell), για να δώσει τη θέση του στον Τομας και την Ιζι.
Ο λόγος για την υπέροχη ταινία του Ντάρεν Αρανόφσκι «The fountain». Ο σκηνοθέτης του μεγαλοφυούς «π» και του πεσιμιστικού «Ρέκβιεμ για ένα όνειρο» (για να ξαναδώ το «Ρέκβιεμ» χρειάζομαι ειδική ψυχολογική προετοιμασία) έγραψε ένα σενάρια-«τροφή για σκέψη» και δημιούργησε μια ποιητική ταινία, με άρτια φωτογραφία και υπέροχη μουσική. Είναι απ’ τις ταινίες που παρακολουθείς με ανοιχτό το στόμα, νιώθοντας μια μικρή ανατριχίλα στη ραχοκοκαλία, κάτι σαν το συγκλονιστικό «2046». Στα συν και η σκηνοθετική βιρτουζιτε του Αρανόφσκι, όσον αφορά το «δέσιμο» τριών διαφορετικών χρονικών περιόδων.
Αν προτίθεστε να δείτε το «The Fountain» (να πάτε!), σας συμβουλέυω να μη διάβασετε καμία κριτική -ούτε καλή, ούτε κακή- και να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα. Φυλλομετρώντας τους οδηγούς πόλης, διαπιστώνει κανείς οτι κάθε κριτικός κατάλαβε κάτι διαφορετικό ως «το κεντρικό μήνυμα της ταινίας» (έκφραση κλισέ για τους «σινεφίλ»-νηπιαγωγάκια, που μπερδεύουν τις ταινίες με τους μύθους του Αισώπου). Διαπιστώνει επίσης οτι ο Μήτσης του Αθηνοράματος είναι ηλίθιος με περικεφαλαία, αλλά το θέμα αυτό έχει αναλυθεί διεξοδικά στα περί «300» posts. Τέλος πάντων, οι σκέψεις που έκανα εγώ δεν είχαν καμία σχέση με τα «μεγάλα ερωτήματα της ζωής» αλλά με πιο «καθημερινές» αγωνίες των ανθρώπων. Αν θέλετε, τα συζητάμε όταν έχουν δει περισσότεροι την ταινία.
Κλείνοντας, θα ήθελα να κάνω μια ευχή. Όπως σας είπα, η μουσική του Clint Mansell ήταν απλά υπέροχη, και γι’ αυτό δεν θα ήθελα να έχει την τύχη του -επίσης φανταστικού- score του Ρέκβιεμ. Με άλλα λόγια, δεν θα ήθελα να ακούσω τη μουσική της ταινίας ως χαλί στα «ρεπορτάζ» της Τατιάνας Στεφανίδου. Ζητάω πολλά?
P.S: Μιλώντας για ποίηση, ο Kimi και ο Alonso δίπλα-δίπλα στο βάθρο των νικητών; Τόση ομορφιά δεν την αντέχω!