Che και βάρα

Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει το παράδοξο του κλείνω τη σχολή μου για το καλό μου. Είναι κάτι που πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω. Οι φοιτητές κλείνουν τις σχολές τους γιατί προασπίζονται λένε τα συμφέροντά τους.

Ας το δούμε όμως ψυχρά το θέμα. Ποιοι είναι αυτοί που πραγματικά βγαίνουν χαμένοι από κλειστά πανεπιστήμια; Οι φοιτητές και οι γονείς τους. Άρα η πίεση ασκείται κυρίως σε αυτά τα δυο group ανθρώπων. Εφ’ όσον οι φοιτητές είναι αυτοί που κρατούν κλειστές τις σχολές τους, άρα πιστεύω ότι δεν αποσκοπούν στο να ασκήσουν πίεση στους εαυτούς τους. Το μόνο group που μένει είναι οι γονείς τους. Συγνώμη αλλά έτσι δεν είναι;

Αν το δει κάποιος απόλυτα ψυχρά η πίεση που ασκείται στην κυβέρνηση δεν είναι άμεση αλλά έμμεση. Δηλαδή ένας κάφρος Πρωθυπουργός θα μπορούσε να πει «Στα τέτοια μου… μην τις ανοίξετε ποτέ αν εσείς δεν θέλετε. Η παιδεία για εσάς είναι όχι για εμένα.» Για να μην παρεξηγηθώ δεν λέω ότι αυτό θα ήταν σωστή ή έστω και αποδεκτή συμπεριφορά και σίγουρα θα είχε αντίκτυπο στην συνέχεια. Απλά ως μορφή πίεσης βασίζεται στην ευσυνειδησία των πολιτικών ή στην ανησυχία τους για τους ψήφους τους.

Άρα εφ’ όσον η πίεση άμεσα ασκείτε στους γονείς (γιατί από τη φύση τους ενδιαφέρονται για το καλό των παιδιών τους, ακόμα και αν αυτά είναι πολύ ηλίθια για να το καταλάβουν), δεν θα ήταν το ίδιο αποτελεσματικό μια ανελέητη και ασταμάτητη γκρίνια από την πλευρά των παιδιών. Αν π.χ. ο κάθε φοιτητής γκρίνιαζε 24/7 στους γονείς του, για τα δικαιώματα τα οποία θέλει να προασπίσει, είμαι απόλυτα σίγουρος ότι οι ίδιοι οι γονείς θα κατέβαιναν στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν προς την κυβέρνηση, μόνο και μόνο για να σταματήσουν τη γκρίνια τα παιδιά τους. Με αυτόν τον τρόπο, και τον σκοπό τους θα πετύχαιναν οι φοιτητές και θα συνέχιζαν κανονικά τις σπουδές τους.

Από το να χάνουν τις χρονιές τους και να πλακώνονται στο ξύλο μεταξύ τους για κομματικά θέματα και μόνο (παιδιά που ακόμα δεν έχουν γίνει ολοκληρωμένοι άνθρωποι δυστυχώς για να έχουν διαμορφώσει ιδεολογία που να αξίζεις να πολεμήσεις γι’ αυτήν – καθαρά προσωπική μου άποψη-) πιστεύω ότι η παραπάνω μου πρόταση είναι καλύτερη ιδέα.

Για τους καθηγητές καλύτερα να μην μιλήσω γιατί θα κατηγορηθώ ως ακροδεξιός.

Πάντως συγνώμη αλλά εμένα δεν μπορούν να με πείσουν οι φοιτητές. Περισσότερο μου μοιάζουν όλα αυτά ως ευκαιρία για να λουφάρουν οι περισσότεροι, ευκαιρία να σκαρφαλώσουν ψηλότερα στην σκάλα του κόμματος μερικοί τυχοδιώκτες, και για κάποιους πορωμένους ευκαιρία να πιστέψουν ότι είναι και αυτοί αγωνιστές και ότι κάνουν κάτι πολύ σημαντικό στη ζωή τους. Επαναστάτες χωρίς… ουσία.