Τελικά, τα "εκτάκια" δεν θα ησυχάσουν, αφού όλοι έπεσαν να εξαφανίσουν τα νέα βιβλία της Στ' Δημοτικού.
Μετά τον Χριστόδουλο, ο οποίος εξανέστη επειδή τα βιβλία ιστορίας δεν αναφέρονταν στο κρυφό σχολειό και άλλoυς μύθους που ενέπνευσαν κλασικές ακουαρέλες, σειρά είχε ο Θανάσης Λεβέντης του ΣΥΝ. Ο βουλευτής τα έβαλε με το εγχειρίδιο μαθηματικών, επειδή αναφέρεται στη CIA και στον... επάρατο Μπιλ Γκέιτς.
Όσον αφορά το πρώτο σκέλος, τα παιδιά δεν μαθαίνουν ότι -ως γνωστόν- άλλο πράκτωρ και άλλο εισπράκτωρ, απλα γίνεται κάπου αναφορά στα στοιχεία του CIA World Fact book, το οποίο θεωρείται βέβαια από τις πιο έγκυρες πηγές παγκοσμίων στατιστικών στοιχείων, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες...
Για να πάμε τώρα στον Μπιλ Γκέιτς, το εξοργιστικό κατά τον κ. Λεβέντη είναι το παρακάτω πρόβλημα:
"Αν ο Μπιλ Γκέιτς το 2003 κέρδιζε 5 λεπτά κάθε δευτερόλεπτο. Πόσα χρήματα κέρδιζε σε 1 λεπτό, σε 1 ώρα, σε 1 ημέρα, σε 1 μήνα, σε ένα έτος;"
Πρόβλημα το οποίο... υποδεικνύει την "αχαλίνωτη κερδοσκοπία του ιδιοκτήτη της Microsoft, τον καθιστά ένα είδος προτύπου στα μάτια των παιδιών και τα ωθεί στη μίμησή του"
Θεός φυλάξοι να αποκτήσουμε και στην Ελλάδα ντόπιους Μπιλ Γκέιτς και Microsoft!
Φυσικά, για το φιλανθρωπικό του έργο, ούτε κουβέντα. Ίσως ο κ. Λεβέντης να είναι Λινουξάς.
Αν μη τι άλλο, τα παραπάνω δείχνουν το κόλλημα ορισμένων που μπερδεύουν τη συντήρηση με την πρόοδο και την ιδεολογία με το δογματισμό. Διαφέρει τελικά, όσο νομίζει ο ίδιος, ο Θανάσης Λεβέντης από τον Χριστόδουλο;
Βέβαια, από την άλλη, σε έναν κόσμο που ο Μπερλουσκόνι δηλώνει Αριστερός, μπορείς να βγάλεις άκρη;
...Περισσότερα στο αδελφό ιστολόγιο του Think Tank, τη Φρενίτιδα του Προβολόνε (άμα δεν παινέψεις το σπίτι σου...)
Thursday, January 25, 2007
Wednesday, January 24, 2007
Bad movies I love
Ο τίτλος κλεμμένος από το Σινεμα και περιλαμβάνει όλες αυτές τις ταινίες που για κάποιον περίεργο λόγο βλέπουμε ξανά και ξανά με ευχαρίστηση, χωρίς να διαθέτουν πρωτότυπο σενάριο, καλές ερμηνείες, υγιές budget ή υποτυπωδώς έξυπνη σκηνοθεσία.
Παραθέτω τις δικές μου 4 αγαπημένες κακές ταινίες, κάνοντας μια απέλπιδα προσπάθεια να εξηγήσω γιατί μου αρέσουν (να είστε ευγενικοί μαζί μου στα σχόλια)
Η νύφη το ‘σκασε
Είναι η μοναδική ταινία στην οποία ταυτίζομαι απόλυτα με την πρωταγωνίστρια αλλά θα ήθελα να είμαι ο πρωταγωνιστής (σε επίπεδο χαρακτήρα και συμπεριφοράς βέβαια). Είναι απίστευτο το πόσο cool είναι ο Gere σε αυτήν την ταινία. Το πρωταγωνιστικό ζεύγος είναι οι προσωπικοί μου animus-anima (hello uncle Carl!)
Οι ομίχλες του Αβαλον
B-movie με απίστευτο σουξέ στα DVD club (στο δικό μου είναι μονίμως νοικιασμένο), το οποίο παρουσιάζει την ιστορία του Αρθούρου ως διαμάχη μεταξύ παγανισμού και χριστιανισμού. Χωρίς να είμαι ειδική, νομίζω ότι το σενάριο πατάει καλά στους μύθους της γηραιάς Αλβιόνας και είναι η μοναδική πρωτότυπη ταινία επί του θέματος (όχι, ο Gere ως Lanselot δεν μου άρεσε ΚΑΘΟΛΟΥ)
How to loose a guy in 10 days
Μπορεί να είναι το απόλυτο chick movie αλλά για μένα απεικονίζει με πολύ χιούμορ τη μάχη των φύλων αλλά και τον κόσμο της διαφήμισης. Α, μ’ αρέσουν και τα φορέματα της Kate Hudson
Queen of the damned
Αγαπώ αυτήν την ταινία για πολλούς λόγους και θυμώνω όταν την κατατάσσουν στα b movies. Πρώτον για τον Stuart Townsend (άτιμη Charlize!). Δεύτερον, για την απίστευτη μουσική (αν και έξω από τα δικά μου γούστα). Τρίτον, γιατί μου αρέσουν οι ταινίες με βρικόλακες. And, last but not least, επειδή θεωρώ ότι η σκηνή που ο βρικόλακας Lestat δίνει συνέντευξη τύπου στους εκστασιασμένους δημοσιογράφους, οι οποίοι τον αντιμετωπίζουν τελείως φυσιολογικά είναι το ΑΠΟΛΥΤΟ σχόλιο για τα media του 21ου αιώνα
Ποιες είναι οι δικές σας bad movies?
Παραθέτω τις δικές μου 4 αγαπημένες κακές ταινίες, κάνοντας μια απέλπιδα προσπάθεια να εξηγήσω γιατί μου αρέσουν (να είστε ευγενικοί μαζί μου στα σχόλια)
Η νύφη το ‘σκασε
Είναι η μοναδική ταινία στην οποία ταυτίζομαι απόλυτα με την πρωταγωνίστρια αλλά θα ήθελα να είμαι ο πρωταγωνιστής (σε επίπεδο χαρακτήρα και συμπεριφοράς βέβαια). Είναι απίστευτο το πόσο cool είναι ο Gere σε αυτήν την ταινία. Το πρωταγωνιστικό ζεύγος είναι οι προσωπικοί μου animus-anima (hello uncle Carl!)
Οι ομίχλες του Αβαλον
B-movie με απίστευτο σουξέ στα DVD club (στο δικό μου είναι μονίμως νοικιασμένο), το οποίο παρουσιάζει την ιστορία του Αρθούρου ως διαμάχη μεταξύ παγανισμού και χριστιανισμού. Χωρίς να είμαι ειδική, νομίζω ότι το σενάριο πατάει καλά στους μύθους της γηραιάς Αλβιόνας και είναι η μοναδική πρωτότυπη ταινία επί του θέματος (όχι, ο Gere ως Lanselot δεν μου άρεσε ΚΑΘΟΛΟΥ)
How to loose a guy in 10 days
Μπορεί να είναι το απόλυτο chick movie αλλά για μένα απεικονίζει με πολύ χιούμορ τη μάχη των φύλων αλλά και τον κόσμο της διαφήμισης. Α, μ’ αρέσουν και τα φορέματα της Kate Hudson
Queen of the damned
Αγαπώ αυτήν την ταινία για πολλούς λόγους και θυμώνω όταν την κατατάσσουν στα b movies. Πρώτον για τον Stuart Townsend (άτιμη Charlize!). Δεύτερον, για την απίστευτη μουσική (αν και έξω από τα δικά μου γούστα). Τρίτον, γιατί μου αρέσουν οι ταινίες με βρικόλακες. And, last but not least, επειδή θεωρώ ότι η σκηνή που ο βρικόλακας Lestat δίνει συνέντευξη τύπου στους εκστασιασμένους δημοσιογράφους, οι οποίοι τον αντιμετωπίζουν τελείως φυσιολογικά είναι το ΑΠΟΛΥΤΟ σχόλιο για τα media του 21ου αιώνα
Ποιες είναι οι δικές σας bad movies?
Monday, January 22, 2007
Περί "άρθρου" ο λόγος...
Tελικά πως σας φάνηκε το «Άρθρο» του Γερου? Οι δικές μου πρώτες εντυπώσεις είναι ανάμικτες! Σίγουρα η υποκειμενική παρουσίαση των ειδήσεων είναι τάση (εξ’ ου και η ανάπτυξη των blogs-long live Dr. Gonzo!) αλλά…Νομίζω ότι η υποκειμενικότητα και η «άποψη» των αρθρογράφων της εφημερίδας φέρνει λίγο σε ντεμέκ μαγκιά (δεν λέω την αντίστοιχη πειραιώτικη πρόταση γιατί θα σοκαριστούν οι ευπατρίδες του Blog που δεν θέλουν τις γυναίκες να βρίζουν). Όχι ότι δεν υπήρχαν καλά κείμενα αλλά οι πολυδιαφημισμένες «αποκαλύψεις» ήταν λίγο ετεροχρονισμένες. Ε, πώς να το κάνουμε, τα χρονικά του σκανδάλου Κοσκωτά, τα πεπραγμένα της κυβέρνησης Σημίτη και η καταγραφή της πρώτης ομολογίας του Σάββα Ξηρού δεν αποτελούν ακριβώς τον ορισμό του «επίκαιρου ρεπορτάζ». Καλή η καυστική γλώσσα, αλλά να υπάρχει και ουσία.
Στο ίδιο μήκος κύματος και τα lifestyle περιοδικά. Απ’ τη μια οι δήθεν εναλλακτικές κριτικές της κοσμικής Αθήνας κι απ’ την άλλη πεντασέλιδο αφιέρωμα στις γόνους καλών οικογενειών όπως οι κόρες των Λάτση,Αγγελοπούλου κ.α., οι οποίες είναι όλες λεπτές, όμορφες, άριστες φοιτήτριες και Low profile άτομα. Κάτι σαν ένας συνδυασμός Nitro με «Life n’ Style». Σίγουρα ένα περιοδικό πρέπει να φιλοξενεί πολλές και ενίοτε ετερόκλητες απόψεις, όμως είναι πάλι αυτή η γεύση του «δήθεν».
Τεσπα, εύχομαι με τον καιρό να στρώσει!
Στο ίδιο μήκος κύματος και τα lifestyle περιοδικά. Απ’ τη μια οι δήθεν εναλλακτικές κριτικές της κοσμικής Αθήνας κι απ’ την άλλη πεντασέλιδο αφιέρωμα στις γόνους καλών οικογενειών όπως οι κόρες των Λάτση,Αγγελοπούλου κ.α., οι οποίες είναι όλες λεπτές, όμορφες, άριστες φοιτήτριες και Low profile άτομα. Κάτι σαν ένας συνδυασμός Nitro με «Life n’ Style». Σίγουρα ένα περιοδικό πρέπει να φιλοξενεί πολλές και ενίοτε ετερόκλητες απόψεις, όμως είναι πάλι αυτή η γεύση του «δήθεν».
Τεσπα, εύχομαι με τον καιρό να στρώσει!
Friday, January 19, 2007
Εντ δε όσκαρ γκόους του...
Σασα Μπαρον κόεν... Μπορω να ονειρεύομαι και 'γω... Μετά από τη χρυσή σφαίρα που πήρε το παιδί ομως, όλα είναι πιθανά. Μακάρι η ακαδημία να βγάλει τη σκούπα που έχει στον κ**ο της και να του δώσει έστω την υποψηφιότητα. Αυτό να δω και μετά... ας δω κι άλλα τέτοια πράγματα.
Πάντως ανεξάρτητα για το τι πιστεύει κανείς για τον Κόεν και για το δημιούργημά του, αξίζει αναγνώρισης ο άνθρωπος. Από τα πιο εμπνευσμένα δημιουργήματα (ο Borat ως χαρακτήρας) που έχω δει τα τελευταία χρόνια.
Πάντως ανεξάρτητα για το τι πιστεύει κανείς για τον Κόεν και για το δημιούργημά του, αξίζει αναγνώρισης ο άνθρωπος. Από τα πιο εμπνευσμένα δημιουργήματα (ο Borat ως χαρακτήρας) που έχω δει τα τελευταία χρόνια.
Burqini, baby!
Όταν ο κόσμος αρχίζει να θυμίζει ιδέα για επεισόδιο του South Park, δεν ξέρω αν πρέπει να προσαρμόσω την αίσθηση του humour μου ή να αρχίσω να ανησυχώ...
In any case...
In any case...
Thursday, January 18, 2007
Αγγελία Νο2
Για όσους παραβρέθηκαν στην «αρπαχτή» των Pearl Jam και θέλουν να δείχνουν στα εγγόνια τους πόσο «χάλια» πέρασαν. Έχει κυκλοφορήσει βίντεο από τη συναυλία΄, πολύ καλής ποιότητας. Αν δεν το έχετε πάρει ήδη πρέφα, let me know. 120 ευρώ θα σας το χρεώσω (ΧΕ ΧΕ) ...έχει διάρκεια περίπου 60 λεπτά. Δέν είναι ολόκληρο, αλλά είναι καλύτερο από το τίποτα....Ο ήχος είναι μονταρισμένος από το επίσημο bootleg (ναι, αυτό με την τύπισσα που ουρλιάζει)...
By the way...δράττομαι της ευκαιρίας και θέτω θέμα «συναυλιών»...Ποια σας άρεσε πιο πολύ;
Ψηφίζω στο top 3, Waterboys, Pearl Jam k Waters.
By the way...δράττομαι της ευκαιρίας και θέτω θέμα «συναυλιών»...Ποια σας άρεσε πιο πολύ;
Ψηφίζω στο top 3, Waterboys, Pearl Jam k Waters.
Wednesday, January 17, 2007
1984 in 2007
Έβλεπα χθες ειδήσεις και surprise surprise, κύριο θέμα συζήτησης οι κάμερες και ο Big Brother. Είναι μια συζήτηση μεγάλη πιστεύω και θα αποφύγω να μπω στη διαδικασία να εκφράσω την άποψή μου πάνω στο θέμα (πολλές σελίδες). Θα παραθέσω όμως κάποιους προβληματισμούς και παρατηρήσεις.
Με εκνευρίζει που όλοι αυτοί που σφύριζαν ανέμελα τις χρονιές που τα reality είχαν έξαρση (όχι ότι τώρα δεν έχουμε πια, αλλά έχουν κοπάσει κάπως), και έστηναν λαϊκά δικαστήρια για να κατακρίνουν την συμπεριφορά κάποιου συμμετέχοντα (που η κάμερα θα τον είχε απαθανατίσει να κάνει κάτι ηθικά επιλήψιμο) , τώρα ξαφνικά θυμούνται την αξιοπρέπεια του ατόμου και τις προσωπικές ελευθερίες του καθενός. Όπου φυσάει ο άνεμος με λίγα λόγια.
Επίσης τα ίδια τα δελτία και οι δημοσιογράφοι που κάθε στιγμή επικαλούνται την ελευθερία στην ενημέρωση ως αγαθό ανώτερο από την ιδιοτικότητα της ζωής του ατόμου (χωρίς να το λένε ανοικτά βέβαια, αλλά το αφήνουν να εννοηθεί με τις πρακτικές τους), τώρα σηκώνουν κεφάλι και διαμαρτύρονται για την πιθανότητα λειτουργίας καμερών, όταν κίολας η αντίπαλη πλευρά επικαλλείται την ασφάλειά μας ως δικαιολογία. The irony apparently is lost on everyone.
Από την άλλη βέβαια ξαφνιάστηκα πολύ ακούγοντας τον (κατά τα άλλα συμπαθέστατο) κο. Κασίμη χθες να λέει με μεγάλη άνεση ότι οι κάμερες πρέπει να λειτουργούν και ότι όποιος φοβάται τη χρήση τους θα πρέπει να είναι κακοποιό στοιχείο. (Παραφράζω βέβαια αλλά αυτό ήταν το νόημα δυστυχώς από τα λεγόμενα του). Είπε βέβαια ότι το υλικό από τις κάμερες θα είναι απόλυτα ελεγχόμενο και θα χρησιμοποιείται μόνο μετά από απαίτηση εισαγγελέα.
Αν όμως πρέπει να συμφωνήσω με κάποιον, μάλλον αυτός θα είναι ο κος Κύρτσος, που μετά την τοποθέτηση Κασίμη (παρά τα γνωστά δεξιά του φρονήματα) «επιτέθηκε» στον κο. Κασίμη λέγοντας πολύ σωστά ότι δεν είναι δυνατόν να μην δουλεύουν σωστά τα αυτονόητα (οργάνωση αστυνομίας κτλ.) και να περιμένουν: α) τη θαυματουργή λύση στο θέμα της ασφάλειας από τις κάμερες και β) τον Ελληνικό λαό να εμπιστευτεί ότι θα γίνεται σωστή χρήση καμερών, από τους ίδιους που δεν μπορούν να λειτουργήσουν πράγματα και θέματα λιγότερο πολύπλοκα και επικίνδυνα.
Διορθώστε πρώτα όλα τα άλλα, κάντε σωστή δουλειά στα αυτονόητα, και μετά αν όλα αυτά δεν είναι αρκετά για την καλύτερη ασφάλεια μας, ξανασυζητάμε για τον Όργουελ.
Με εκνευρίζει που όλοι αυτοί που σφύριζαν ανέμελα τις χρονιές που τα reality είχαν έξαρση (όχι ότι τώρα δεν έχουμε πια, αλλά έχουν κοπάσει κάπως), και έστηναν λαϊκά δικαστήρια για να κατακρίνουν την συμπεριφορά κάποιου συμμετέχοντα (που η κάμερα θα τον είχε απαθανατίσει να κάνει κάτι ηθικά επιλήψιμο) , τώρα ξαφνικά θυμούνται την αξιοπρέπεια του ατόμου και τις προσωπικές ελευθερίες του καθενός. Όπου φυσάει ο άνεμος με λίγα λόγια.
Επίσης τα ίδια τα δελτία και οι δημοσιογράφοι που κάθε στιγμή επικαλούνται την ελευθερία στην ενημέρωση ως αγαθό ανώτερο από την ιδιοτικότητα της ζωής του ατόμου (χωρίς να το λένε ανοικτά βέβαια, αλλά το αφήνουν να εννοηθεί με τις πρακτικές τους), τώρα σηκώνουν κεφάλι και διαμαρτύρονται για την πιθανότητα λειτουργίας καμερών, όταν κίολας η αντίπαλη πλευρά επικαλλείται την ασφάλειά μας ως δικαιολογία. The irony apparently is lost on everyone.
Από την άλλη βέβαια ξαφνιάστηκα πολύ ακούγοντας τον (κατά τα άλλα συμπαθέστατο) κο. Κασίμη χθες να λέει με μεγάλη άνεση ότι οι κάμερες πρέπει να λειτουργούν και ότι όποιος φοβάται τη χρήση τους θα πρέπει να είναι κακοποιό στοιχείο. (Παραφράζω βέβαια αλλά αυτό ήταν το νόημα δυστυχώς από τα λεγόμενα του). Είπε βέβαια ότι το υλικό από τις κάμερες θα είναι απόλυτα ελεγχόμενο και θα χρησιμοποιείται μόνο μετά από απαίτηση εισαγγελέα.
Αν όμως πρέπει να συμφωνήσω με κάποιον, μάλλον αυτός θα είναι ο κος Κύρτσος, που μετά την τοποθέτηση Κασίμη (παρά τα γνωστά δεξιά του φρονήματα) «επιτέθηκε» στον κο. Κασίμη λέγοντας πολύ σωστά ότι δεν είναι δυνατόν να μην δουλεύουν σωστά τα αυτονόητα (οργάνωση αστυνομίας κτλ.) και να περιμένουν: α) τη θαυματουργή λύση στο θέμα της ασφάλειας από τις κάμερες και β) τον Ελληνικό λαό να εμπιστευτεί ότι θα γίνεται σωστή χρήση καμερών, από τους ίδιους που δεν μπορούν να λειτουργήσουν πράγματα και θέματα λιγότερο πολύπλοκα και επικίνδυνα.
Διορθώστε πρώτα όλα τα άλλα, κάντε σωστή δουλειά στα αυτονόητα, και μετά αν όλα αυτά δεν είναι αρκετά για την καλύτερη ασφάλεια μας, ξανασυζητάμε για τον Όργουελ.
Tuesday, January 16, 2007
Προπαγάνδα αγάπη μου
Ενδεχομένως η κυβέρνηση του Ιράκ να στελεχώνεται από συγγενείς του Πινόκιο ή από φωστήρες οι οποίοι ουδέποτε είχαν περάσει τη βάση στα μαθηματικά. Δεν το γνωρίζω. Αυτό που γνωρίζω, ωστόσο, είναι ότι η προπαγάνδα και τα ψεύδη αποτελούν αναπόσπαστο συστατικό της (μασημένης) τροφής που μας προσφέρει απλόχερα κάθε κυβέρνηση. Οι Ιρακινοί αποκάλυψαν ότι μέσα στο 2006 έχασαν τη ζωή τους 12.357 πολίτες, ενώ αντιθέτως ο ΟΗΕ εκτιμά ότι σκοτώθηκαν περί τους 34.000. Τα σχόλια περιττέουν.
Λίγους μήνες πριν την ανατολή του 1991, η υφήλιος παρακολούθησε σοκαρισμένη τη μαρτυρία της 15χρονης Nayirah από το Κουβεϊτ, η οποία δήλωσε στο αμερικανικό κογκρέσο ότι "οι κακοί" στρατιώτες του Saddam έβγαλαν 312 νεογέννητα από τις θερμοκoιτiδες τους και τα άφησαν στο έλεος του Αλλάχ. Επρόκειτο για μία μαρτυρία που έπεισε την κοινή γνώμη ότι "ναι, η Δύση έπρεπε να τιμωρήσει τη βαρβαρότητα των Ιρακινών". Βεβαίως, η 15χρονη "ξέχασε" να αναφέρει ότι ήταν η κόρη Κουβετιανού πρεσβευτή στις Η.Π.Α. και ότι το λόγο της είχαν εμπνευστεί, για ευνόητους λόγους, οι...σεναριογράφοι της εταιρείας δημοσίων σχέσεων Hill & Knowlton.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Ιδέα δεν έχω...Ίσως γιατί ανέκαθεν ήθελα να γίνω Chomsky στη θέση του Chomsky. Ή γιατί απλούστατα είναι στη φύση μας να στηλιτεύουμε τα ψέματα των άλλων και να παραβλέπουμε τις δικές μας ατασθαλίες. Ποιος ξέρει; Ούτως ή άλλως μία από τις αγαπημένες μου φράσεις-τσιτάτα είναι αυτό που εικάζεται ότι είπε κάποτε ο William Randolph Hearst (ή μήπως ήταν ο De Niro στο "Wag the Dog";) : "You provide the pictures, and I'll provide the war".
Λίγους μήνες πριν την ανατολή του 1991, η υφήλιος παρακολούθησε σοκαρισμένη τη μαρτυρία της 15χρονης Nayirah από το Κουβεϊτ, η οποία δήλωσε στο αμερικανικό κογκρέσο ότι "οι κακοί" στρατιώτες του Saddam έβγαλαν 312 νεογέννητα από τις θερμοκoιτiδες τους και τα άφησαν στο έλεος του Αλλάχ. Επρόκειτο για μία μαρτυρία που έπεισε την κοινή γνώμη ότι "ναι, η Δύση έπρεπε να τιμωρήσει τη βαρβαρότητα των Ιρακινών". Βεβαίως, η 15χρονη "ξέχασε" να αναφέρει ότι ήταν η κόρη Κουβετιανού πρεσβευτή στις Η.Π.Α. και ότι το λόγο της είχαν εμπνευστεί, για ευνόητους λόγους, οι...σεναριογράφοι της εταιρείας δημοσίων σχέσεων Hill & Knowlton.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Ιδέα δεν έχω...Ίσως γιατί ανέκαθεν ήθελα να γίνω Chomsky στη θέση του Chomsky. Ή γιατί απλούστατα είναι στη φύση μας να στηλιτεύουμε τα ψέματα των άλλων και να παραβλέπουμε τις δικές μας ατασθαλίες. Ποιος ξέρει; Ούτως ή άλλως μία από τις αγαπημένες μου φράσεις-τσιτάτα είναι αυτό που εικάζεται ότι είπε κάποτε ο William Randolph Hearst (ή μήπως ήταν ο De Niro στο "Wag the Dog";) : "You provide the pictures, and I'll provide the war".
Μικρές Αγγελίες
*Ζητείται ικανός blogger με εξειδίκευση στην πολιτική και στα ΜΜΕ. Η προϋπηρεσία στο "Η Φρενίτιδα του Provolone" κρίνεται απαραίτητη.
*Ζητείται σωματώδης τύπος με άγριες διαθέσεις. Αποστολή του να πείσει τον nikosalepis να συμμετάσχει ενεργά στο "The Think Tank Familia". Θα αμειφθεί με δύο μεταχερισμένες βιντεοκασέτες του Jean Claude Van Damme και μία φωτογραφία του ρεπόρτερ Bruno...
*Ζητείται σωματώδης τύπος με άγριες διαθέσεις. Αποστολή του να πείσει τον nikosalepis να συμμετάσχει ενεργά στο "The Think Tank Familia". Θα αμειφθεί με δύο μεταχερισμένες βιντεοκασέτες του Jean Claude Van Damme και μία φωτογραφία του ρεπόρτερ Bruno...
Monday, January 15, 2007
Work Ethics and Wisdom
Για σήμερα θα ήθελα να παραθέσω μέρος της σοφίας ενός ανθρώπου, που θα έπρεπε να αποτελεί πρότυπο για κάθε σκεπτόμενο εργαζόμενο. Κυρίες και κύριοι ο μοναδικός, ο ανεπανάληπτος David Brent...
Avoid employing unlucky people - throw half of the pile of CVs in the bin without reading them.
Eagles may soar high, but weasels don't get sucked into jet engines.
If at first you don't succeed, remove all evidence you ever tried.
If work was so good, the rich would have kept more of it for themselves.
If you can keep your head when all around you have lost theirs, then you probably haven't understood the seriousness of the situation.
Know your limitations and be content with them. Too much ambition results in promotion to a job you can't do.
Lack of planning on your part does not constitute an emergency on my part.
Never do today that which will become someone else's responsibility tomorrow.
Process and Procedure are the last hiding place of people without the wit and wisdom to do their job properly.
Quitters never win, winners never quit. But those who never win and never quit are idiots.
Remember that age and treachery will always triumph over youth and ability.
Show me a good loser and I'll show you a LOSER!
There may be no 'I' in team, but there's a 'ME' if you look hard enough.
There's no 'I' in 'team'. But then there's no 'I' in 'useless smug colleague', either. And there's four in 'platitude-quoting idiot'. Go figure.
Those of you who think you know everything are annoying to those of us who do.
What does a squirrel do in the summer? It buries nuts. Why? Cos then in winter time he's got something to eat and he won't die. So, collecting nuts in the summer is worthwhile work. Every task you do at work think, would a squirrel do that? Think squirrels. Think nuts.
You have to be 100% behind someone, before you can stab them in the back.
Time is against us. … So where the Nazis
“There are limits to my comedy. There are things that I’ll never laugh at. The handicapped. Because there’s nothing funny about them. Or any deformity. It’s like when you see someone look at a little handicapped and go ‘ooh, look at him, he’s not able-bodied. I am, I’m prejudiced.’ Yeah, well, at least the little handicapped fella is able-minded. Unless he’s not, it’s difficult to tell with the wheelchair ones.”
Avoid employing unlucky people - throw half of the pile of CVs in the bin without reading them.
Eagles may soar high, but weasels don't get sucked into jet engines.
If at first you don't succeed, remove all evidence you ever tried.
If work was so good, the rich would have kept more of it for themselves.
If you can keep your head when all around you have lost theirs, then you probably haven't understood the seriousness of the situation.
Know your limitations and be content with them. Too much ambition results in promotion to a job you can't do.
Lack of planning on your part does not constitute an emergency on my part.
Never do today that which will become someone else's responsibility tomorrow.
Process and Procedure are the last hiding place of people without the wit and wisdom to do their job properly.
Quitters never win, winners never quit. But those who never win and never quit are idiots.
Remember that age and treachery will always triumph over youth and ability.
Show me a good loser and I'll show you a LOSER!
There may be no 'I' in team, but there's a 'ME' if you look hard enough.
There's no 'I' in 'team'. But then there's no 'I' in 'useless smug colleague', either. And there's four in 'platitude-quoting idiot'. Go figure.
Those of you who think you know everything are annoying to those of us who do.
What does a squirrel do in the summer? It buries nuts. Why? Cos then in winter time he's got something to eat and he won't die. So, collecting nuts in the summer is worthwhile work. Every task you do at work think, would a squirrel do that? Think squirrels. Think nuts.
You have to be 100% behind someone, before you can stab them in the back.
Time is against us. … So where the Nazis
“There are limits to my comedy. There are things that I’ll never laugh at. The handicapped. Because there’s nothing funny about them. Or any deformity. It’s like when you see someone look at a little handicapped and go ‘ooh, look at him, he’s not able-bodied. I am, I’m prejudiced.’ Yeah, well, at least the little handicapped fella is able-minded. Unless he’s not, it’s difficult to tell with the wheelchair ones.”
Life...or something like it!
Ο Τομ Ρομπινς έλεγε οτι οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο είδη: σε αυτούς που πιστεύουν οτι οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο είδη και σε αυτούς που είναι κάπως πιο έξυπνοι και γνωρίζουν οτι υπάρχουν πολλές κατηγορίες ανθρώπων. Καταστρατηγώντας την γνώμη του αγαπημένου μου συγγραφέα, θεωρώ οτι υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων: αυτοί που νομίζουν οτι η ζωή τους είναι βγαλμένη από σενάριο ταινίας και αυτοί που τη ζουν πραγματικά.
Τι γίνεται όμως όταν οι κακοί αρχισυντάκτες τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων αποφασίζουν να σε πείσουν οτι ζεις σε ταινία, και μάλιστα σε ένα κακό ριμέικ-συνδυασμό του «The day after tomorrow» και του «28 days later» (btw, εξαιρετικό O.S.T. ); Πράγματι, παρακολουθώντας το δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1 κόντεψα να πιστέψω οτι οι συνθήκες παρατεταμένης καλοκαιρίας θα οδηγήσουν στη δημιουργία τεράστιων παλιρροιακών κυμάτων (μένω και στην Πειραϊκή ρε γαμώτο) και ξηρασίας ανάλογης με την τρίτη ή τέταρτη πληγή του Φαραώ, ενώ η έξαρση των ιώσεων θα σημάνει την μαζική εξόντωση του πληθυσμού. Φαντάζομαι οτι αν επικρατούσαν οι κανονικές για την εποχή θερμοκρασίες, θα είχαμε ρεπορταζ τύπου «στα ύψη η τιμή του πετρελαίου», «απλησίαστα τα οπωροκηπευτικά» και (φυσικά-φυσικά) «που είναι το κράτος;». Επιπλέον, για να ενισχύσουμε την εσχατολογική προσέγγιση και να μην αφήσουμε παραπονεμένη τη θρησκοληψία του μέσου Έλληνα, εντάσσουμε στη θεματική ατζέντα του δελτίου την είδηση γέννησης ενός μοσχαριού με 6 πόδια και 2 ουρές στην Κολομβία, την οποία προβάλλουμε ως «σημάδι του Θεού».
Τελικά οι λαοί δεν έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν αλλά την τηλεόραση που τους αρμόζει.
Υ.Γ. Δεν ξέρω για εσάς, εγώ όμως βλέπω ακόμα τον κόσμο έξω στη θέση του
Τι γίνεται όμως όταν οι κακοί αρχισυντάκτες τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων αποφασίζουν να σε πείσουν οτι ζεις σε ταινία, και μάλιστα σε ένα κακό ριμέικ-συνδυασμό του «The day after tomorrow» και του «28 days later» (btw, εξαιρετικό O.S.T. ); Πράγματι, παρακολουθώντας το δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1 κόντεψα να πιστέψω οτι οι συνθήκες παρατεταμένης καλοκαιρίας θα οδηγήσουν στη δημιουργία τεράστιων παλιρροιακών κυμάτων (μένω και στην Πειραϊκή ρε γαμώτο) και ξηρασίας ανάλογης με την τρίτη ή τέταρτη πληγή του Φαραώ, ενώ η έξαρση των ιώσεων θα σημάνει την μαζική εξόντωση του πληθυσμού. Φαντάζομαι οτι αν επικρατούσαν οι κανονικές για την εποχή θερμοκρασίες, θα είχαμε ρεπορταζ τύπου «στα ύψη η τιμή του πετρελαίου», «απλησίαστα τα οπωροκηπευτικά» και (φυσικά-φυσικά) «που είναι το κράτος;». Επιπλέον, για να ενισχύσουμε την εσχατολογική προσέγγιση και να μην αφήσουμε παραπονεμένη τη θρησκοληψία του μέσου Έλληνα, εντάσσουμε στη θεματική ατζέντα του δελτίου την είδηση γέννησης ενός μοσχαριού με 6 πόδια και 2 ουρές στην Κολομβία, την οποία προβάλλουμε ως «σημάδι του Θεού».
Τελικά οι λαοί δεν έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν αλλά την τηλεόραση που τους αρμόζει.
Υ.Γ. Δεν ξέρω για εσάς, εγώ όμως βλέπω ακόμα τον κόσμο έξω στη θέση του
Άσχημοι όλου του κόσμου ενωθείτε!
Ναι! Περί «Μαρίας της Άσχημης» ο λόγος. Το νέον, ανατρεπτικόν (που λέει ο λόγος) σίριαλ της ελληνικής τηλεόρασης παρουσιάζει το καθημερινό μαρτύριο της ασχημούλας γραμματέως, η οποία λιώνει από τον ανεκπλήρωτο ερωτά της για τον - κρυόπλαστο- προϊστάμενό της. Η «Μαρία» αυτή λοιπόν, έχει κάνει τα μηχανάκια - και τους ανταγωνιστές της - να βγάζουν καπνούς! Και δεν χρειάζεται και πολλή σκέψη...η «Μαρία» είναι δημοφιλής γιατί στο τεχνητώς άσχημο πρόσωπό της βλέπουν τον εαυτό τους χιλιάδες «άσχημοι» και «άσχημες», όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά - καθώς μαθαίνω - και στη Ρωσία και στο Μεξικό...Χαμός...
Για να πω την αλήθεια, τη «Μαρία» δεν την έχω δει διότι εκείνες τις άγριες ώρες εργάζομαι. Θα φροντίσω όμως να γράψω κανα-δυο επεισόδια στο βίντεο, για να ενημερωθώ πιο σφαιρικά για το φαινόμενο. Αυτό που μπορώ να σχολιάσω είναι ότι η «άσχημη» εξεθρόνισε μετά κλότσων τον κύριο Φερεντίνο από την κορυφή της τηλεθέασης. (Τον συμπαθώ πολύ τον Φερεντίνο, παρεμπιπτόντως...)
Μέχρι πρότινος, ο ελληνικός λαός στέναζε μπροστά στην οθόνη περιμένοντας την πελατεία του Φερεντίνου να ανοίξει τις βαλίτσες με τα πολλά λεφτά...Και δώστου να μασουλάει το μανικιούρ η κυρία Τούλα...και δώστου να τραβάει τα εναπομείντα μαλλιά του ο κύριος Μήτσος...΄σαν να έπαιζαν αυτοί...και σαν να εκπρόκειτο να κερδίσουν αυτοί το φράγκουλο! Κλαυθμός, οδυρμός και δάκρυα χαρμολύπης...από νικητές, ηττημένους και τηλεθεατές. Το είδα live το θέαμα σε φιλικό σπίτι που βρέθηκα πριν τις γιορτές...
Εξ όσων αντιλαμβάνομαι, τη θέση της ευρωφόρου βαλίτσας πήρε η διοπτροφόρος Μαρία. Και από το οικονομικό απωθημένο περάσαμε στο ερωτικό. Ο κοινός παρονομαστής είναι βέβαια το απωθημένο. Γιατί αυτό θέλει να κάνει η τηλεόραση...να τρέφει, να διατηρεί και να αναπαράγει τα απωθημένα και τα κόμπλεξ. Να σε βυθίζει περισσότερο στο κόλλημα και στη μιζέρια σου.
Όλη η ιστορία κινείται στον άξονα «απωθημένο-ταύτιση». Βλέπεις τους τύπους που ανοίγουν τις βαλίτσες και ταυτίζεσαι βρε παιδί μου...και φαντάζεσαι ότι εξοφλείς τις κάρτες και τα δάνεια... και ότι κλαις αγκαλιά με το σόι σου σε ζωντανή μετάδοση και prime time! Ότι επιτέλους απολαμβάνεις τα λεπτά της δημοσιότητάς σου...Βλέπεις και τη «Μαρία» και λές: «Να, θα μου κάτσει κι εμένα ο ωραίος ο γκόμενος...».
Θα μου πεις...το πρότυπο της ανορεξικής είναι καλύτερο; Ή τα σίριαλ με πλουσίες που περνούν το χρόνο τους παίζοντας μπριτζ (oh dear!) σου κάνουν καλό; Όχι, αλλά και αυτή η απωθημενο-λαγνεία περισσότερο αρρωστημένη μου κάνει!
Για να πω την αλήθεια, τη «Μαρία» δεν την έχω δει διότι εκείνες τις άγριες ώρες εργάζομαι. Θα φροντίσω όμως να γράψω κανα-δυο επεισόδια στο βίντεο, για να ενημερωθώ πιο σφαιρικά για το φαινόμενο. Αυτό που μπορώ να σχολιάσω είναι ότι η «άσχημη» εξεθρόνισε μετά κλότσων τον κύριο Φερεντίνο από την κορυφή της τηλεθέασης. (Τον συμπαθώ πολύ τον Φερεντίνο, παρεμπιπτόντως...)
Μέχρι πρότινος, ο ελληνικός λαός στέναζε μπροστά στην οθόνη περιμένοντας την πελατεία του Φερεντίνου να ανοίξει τις βαλίτσες με τα πολλά λεφτά...Και δώστου να μασουλάει το μανικιούρ η κυρία Τούλα...και δώστου να τραβάει τα εναπομείντα μαλλιά του ο κύριος Μήτσος...΄σαν να έπαιζαν αυτοί...και σαν να εκπρόκειτο να κερδίσουν αυτοί το φράγκουλο! Κλαυθμός, οδυρμός και δάκρυα χαρμολύπης...από νικητές, ηττημένους και τηλεθεατές. Το είδα live το θέαμα σε φιλικό σπίτι που βρέθηκα πριν τις γιορτές...
Εξ όσων αντιλαμβάνομαι, τη θέση της ευρωφόρου βαλίτσας πήρε η διοπτροφόρος Μαρία. Και από το οικονομικό απωθημένο περάσαμε στο ερωτικό. Ο κοινός παρονομαστής είναι βέβαια το απωθημένο. Γιατί αυτό θέλει να κάνει η τηλεόραση...να τρέφει, να διατηρεί και να αναπαράγει τα απωθημένα και τα κόμπλεξ. Να σε βυθίζει περισσότερο στο κόλλημα και στη μιζέρια σου.
Όλη η ιστορία κινείται στον άξονα «απωθημένο-ταύτιση». Βλέπεις τους τύπους που ανοίγουν τις βαλίτσες και ταυτίζεσαι βρε παιδί μου...και φαντάζεσαι ότι εξοφλείς τις κάρτες και τα δάνεια... και ότι κλαις αγκαλιά με το σόι σου σε ζωντανή μετάδοση και prime time! Ότι επιτέλους απολαμβάνεις τα λεπτά της δημοσιότητάς σου...Βλέπεις και τη «Μαρία» και λές: «Να, θα μου κάτσει κι εμένα ο ωραίος ο γκόμενος...».
Θα μου πεις...το πρότυπο της ανορεξικής είναι καλύτερο; Ή τα σίριαλ με πλουσίες που περνούν το χρόνο τους παίζοντας μπριτζ (oh dear!) σου κάνουν καλό; Όχι, αλλά και αυτή η απωθημενο-λαγνεία περισσότερο αρρωστημένη μου κάνει!
Sunday, January 14, 2007
Επόμενη στάση: Δρομοκαϊτειο
Είναι 3 το πρωί, ο ήρωας μας έχει γυρίσει σπίτι του και τον περιμένει στο κρεβάτι μια ζεστή αγκαλιά. Και όμως, ο ήρωας μας δεν ξαπλώνει αλλά επιλεγει να ανοίξει τον υπολογιστή...Όχι, δεν πάσχει από αυπνίες (από τα νεφρά του πάσχει αλλά αυτό ουδεμία σχέση έχει), ούτε είναι τσακωμένος με την κοπέλα του. www.nba.com πληκτρολογεί, το παράθυρο ανοίγει και μια σειρά από στατιστικά παρελαύνουν στην οθόνη. "Αμαν. Ο Μπόγκατ έχει κατεβάσει 9 ριμπάουντ σε 11 λεπτά" παρατηρεί ο εκστασιασμένος ήρωας μας, ενώ το έτερον ήμισυ έχει αρχίσει -δικαίως- να φλερτάρει με τον Μορφέα. Τα λεπτά περνούν, ο Μπόγκατ συνεχίζει να αρπάζει ριμπάουντ και τα μάτια του ήρωα μας γυαλίζουν, 17 σε ένα ημίχρονο είναι πολλά, πάρα πολλά. "Πόσα ριμπάουντ είναι το ρεκόρ του Καρίμ;" αναρωτιέται. Σκέφτεται να το ψάξει στο Internet, ωστόσο, για μια φορά η λογική πρυτανεύει και δεν το κάνει. Είναι ήδη 4, σε λίγο οι κόκορες της περιοχής έχουν εγερτήριο, όμως ο ήρωας μας παραμένει ξύπνιος μετρώντας τα ριμπάουντ...Εν τέλει αποφασίζει να ξαπλώσει. "Ο Μπόγκατ τα έχει σαρώσει όλα, πάει για ατομικό ρεκόρ" δηλώνει στην ωραία κοιμωμένη γεμάτος με ενθουσιασμό 12χρόνου που έχει αγοράσει για πρώτη φορά το Playboy...
Έχει πλέον ξημερώσει, είναι γύρω στις έντεκα και ο Μπόγκατ μάλλον έχει πέσει για ύπνο. Αντιθέτως, ο ήρωας μας μόλις ξύπνησε. Δεν έχει μάθει ακόμα για το νέο ατομικό ρεκόρ του Αυστραλού σέντερ και δεν έχει ονειρευτεί την επόμενη νύχτα πόσα ριμπάουντ θα πάρει "το πουλέν" του στον επόμενο αγώνα. Ίσως είναι παλαβός, ίσως είναι αργόσχολος. Δεν αποκλείεται. Και τι έγινε; Ο μόνος είναι; Άλλωστε, οι αδυναμίες του, οι εμμονές του, οι παράξενες, φαινομενικά ανεξήγητες, συνήθειες του είναι αυτές που τον καθιστούν, όπως όλους μας, διαφορετικό, ξεχωριστό, ανθρώπινο...Δεν συμφωνείτε;
Έχει πλέον ξημερώσει, είναι γύρω στις έντεκα και ο Μπόγκατ μάλλον έχει πέσει για ύπνο. Αντιθέτως, ο ήρωας μας μόλις ξύπνησε. Δεν έχει μάθει ακόμα για το νέο ατομικό ρεκόρ του Αυστραλού σέντερ και δεν έχει ονειρευτεί την επόμενη νύχτα πόσα ριμπάουντ θα πάρει "το πουλέν" του στον επόμενο αγώνα. Ίσως είναι παλαβός, ίσως είναι αργόσχολος. Δεν αποκλείεται. Και τι έγινε; Ο μόνος είναι; Άλλωστε, οι αδυναμίες του, οι εμμονές του, οι παράξενες, φαινομενικά ανεξήγητες, συνήθειες του είναι αυτές που τον καθιστούν, όπως όλους μας, διαφορετικό, ξεχωριστό, ανθρώπινο...Δεν συμφωνείτε;
Περί τέχνης και άλλων δαιμονίων
Διάβασα σε άρθρο των FT (σε απόδοση της σαββατιάτικης Ημερησίας-πολύ καλός ο οδηγός για τη Βαρκελώνη, για να μην ξεχνιόμαστε!) οτι η αγορά έργων τέχνης αναδεικνύεται ως ιδιαίτερα δημοφιλής μορφή επένδυσης, κυρίως ανάμεσα σε νεόπλουτους Ρώσους, ανερχόμενους κινέζους επιχειρηματίες και γόνους πλούσιων αμερικάνικων οικογένειων, οι οποίοι θεωρούν θέσφατο την αγορά ενός Pollock μέχρι τα 30. Είναι χαρακτηριστικό οτι μέσα στο 2006, οι οίκοι δημοπρασίων Sotheby’s & Christie’s συγκέντρωσαν περισσότερα από 7,5 δις δολάρια. Το ποσό οπωσδήποτε θα αυξηθεί μέσα στο 2007, καθώς η είδηση επιστροφής έργων του Κλιμτ στην οικογένεια Μπλοχ-Μπάουερ (και η πώληση τους από τον οίκο Sotheby’s τον περασμένο Νοέμβριο) άνοιξε το θέμα επιστροφής κλεμμένων από τους Ναζί έργα τέχνης –των οποίων η συνολική αξία ανέρχεται στα 30 δις δολάρια.
Αρχικά να πω οτι, κατά την άποψη μου, όλα τα έργα τέχνης καλλιτεχνών οι οποίοι έχουν διαμορφώσει την πολιτιστική παράδοση χωρών ανήκουν αποκλειστικά στα μουσεία. Προσωπικά χαίρομαι που έχω την ευκαιρία να ταξιδέψω πχ. στη Βιέννη για να δω πίνακες του Κλιμτ, αντί να περιμένω να τα παρουσιάσει στο κοινό κάποιος εκκεντρικός συλλέκτης.
Η αγορά έργων τέχνης για επενδυτικούς σκοπούς ενέχει παγίδες και κινδύνους. Οι αρθρογράφοι των FT κάνουν λόγο για χειραγώγηση των τιμών, με τη μαζική αγορά έργων ενός καλλιτέχνη από ένα και μόνο άτομο (προκειμένου να δημιουργηθεί τεχνητή έλλειψη και άνοδος των τιμών) και σταδιακή διάθεση τους στην αγορά. Προσωπικά, βρίσκω εξαιρετικά παράδοξη την αποτίμηση έργων τέχνης -στα πρότυπα των χρηματοοικονομικών μοντέλων. Σύμφωνα με το άρθρο «οι αγοραστές των hedge funds θεωρούν οτι η τέχνη είναι ένα είδος επένδυσης». Δηλαδή πως σχεδιάζεις το χαρτοφυλάκιο σου; Αγοράζεις μερικές σταθερές αξίες (Van Gogh, Karavaggio, Rembrandt), κάποια πιο αμφιλεγόμενα έργα (Jan Fabre ή Bacon) και έργα άγνωστων καλλιτεχνών, τα οποία οι εκτιμητές θεωρούν οτι θα αποκτήσουν αξία? Τι απέγινε άραγε το υποκειμενικό της ομορφίας και της τέχνης?
Θα είχε πλάκα να δούμε πως θα λειτουργούσε η ιδιαίτερη αυτή μορφή επένδυσης σε λιγότερο «ευνομούμενες» αγορές, όπως είναι η ελληνική. Ίσως με πώληση έργων άσημων –ακόμα- καλλιτεχνών σε νεόπλουτους «αστούς» (οι οποίοι πηγαίνουν σε μουσεία του εξωτερικού μόνο αν αυτά γειτονεύουν με εμπορικά κέντρα). Στη λογική του «buy low, sell high», οι πωλητές θα έπειθαν τον αγοραστή οτι ο Χ καλλιτέχνης είναι ο νέος Πικασό, στη συνέχεια -με τη βοήθεια «εκτιμητών» τέχνης- θα διέρρεαν τα σχετικά δημοσιεύματα στον τύπο (χμμ, ας σκεφτούμε κάποιον δόκιμο ορισμό για τα artistic «παπαγαλάκια») κι όταν ο εν λόγω καλλιτέχνης κάνει limit up…bingo!
Ελληνική αγορά τέχνης; Ίσως. Άλλωστε, μετά το νομοσχέδιο Βουλγαράκη (και την 66% φοροαπαλλαγή επί των χορηγούμενων για πολιτιστικών σκοπών ποσών), ο πολιτισμός έχει αποκτήσει νέα σημασία στην χώρα μας. Πάντως, αν ήμουν στέλεχος του ΔΟΛ ή του Ελευθερου Τύπου, δεν θα μου κακοφαινόταν να δημιουργούσα ένα παράρτημα για την διοργάνωση εκδηλώσεων και την εμπορία έργων τέχνης. Θυμηθείτε: πώληση σε χαμηλές τιμές, διοργάνωση αναδρομικών εκθέσεων (με γεναία φοροαπαλλαγή) για την ανάδειξη του Χ καλλιτέχνη, limit up, bingo! Pas mal, pas mal!
Αρχικά να πω οτι, κατά την άποψη μου, όλα τα έργα τέχνης καλλιτεχνών οι οποίοι έχουν διαμορφώσει την πολιτιστική παράδοση χωρών ανήκουν αποκλειστικά στα μουσεία. Προσωπικά χαίρομαι που έχω την ευκαιρία να ταξιδέψω πχ. στη Βιέννη για να δω πίνακες του Κλιμτ, αντί να περιμένω να τα παρουσιάσει στο κοινό κάποιος εκκεντρικός συλλέκτης.
Η αγορά έργων τέχνης για επενδυτικούς σκοπούς ενέχει παγίδες και κινδύνους. Οι αρθρογράφοι των FT κάνουν λόγο για χειραγώγηση των τιμών, με τη μαζική αγορά έργων ενός καλλιτέχνη από ένα και μόνο άτομο (προκειμένου να δημιουργηθεί τεχνητή έλλειψη και άνοδος των τιμών) και σταδιακή διάθεση τους στην αγορά. Προσωπικά, βρίσκω εξαιρετικά παράδοξη την αποτίμηση έργων τέχνης -στα πρότυπα των χρηματοοικονομικών μοντέλων. Σύμφωνα με το άρθρο «οι αγοραστές των hedge funds θεωρούν οτι η τέχνη είναι ένα είδος επένδυσης». Δηλαδή πως σχεδιάζεις το χαρτοφυλάκιο σου; Αγοράζεις μερικές σταθερές αξίες (Van Gogh, Karavaggio, Rembrandt), κάποια πιο αμφιλεγόμενα έργα (Jan Fabre ή Bacon) και έργα άγνωστων καλλιτεχνών, τα οποία οι εκτιμητές θεωρούν οτι θα αποκτήσουν αξία? Τι απέγινε άραγε το υποκειμενικό της ομορφίας και της τέχνης?
Θα είχε πλάκα να δούμε πως θα λειτουργούσε η ιδιαίτερη αυτή μορφή επένδυσης σε λιγότερο «ευνομούμενες» αγορές, όπως είναι η ελληνική. Ίσως με πώληση έργων άσημων –ακόμα- καλλιτεχνών σε νεόπλουτους «αστούς» (οι οποίοι πηγαίνουν σε μουσεία του εξωτερικού μόνο αν αυτά γειτονεύουν με εμπορικά κέντρα). Στη λογική του «buy low, sell high», οι πωλητές θα έπειθαν τον αγοραστή οτι ο Χ καλλιτέχνης είναι ο νέος Πικασό, στη συνέχεια -με τη βοήθεια «εκτιμητών» τέχνης- θα διέρρεαν τα σχετικά δημοσιεύματα στον τύπο (χμμ, ας σκεφτούμε κάποιον δόκιμο ορισμό για τα artistic «παπαγαλάκια») κι όταν ο εν λόγω καλλιτέχνης κάνει limit up…bingo!
Ελληνική αγορά τέχνης; Ίσως. Άλλωστε, μετά το νομοσχέδιο Βουλγαράκη (και την 66% φοροαπαλλαγή επί των χορηγούμενων για πολιτιστικών σκοπών ποσών), ο πολιτισμός έχει αποκτήσει νέα σημασία στην χώρα μας. Πάντως, αν ήμουν στέλεχος του ΔΟΛ ή του Ελευθερου Τύπου, δεν θα μου κακοφαινόταν να δημιουργούσα ένα παράρτημα για την διοργάνωση εκδηλώσεων και την εμπορία έργων τέχνης. Θυμηθείτε: πώληση σε χαμηλές τιμές, διοργάνωση αναδρομικών εκθέσεων (με γεναία φοροαπαλλαγή) για την ανάδειξη του Χ καλλιτέχνη, limit up, bingo! Pas mal, pas mal!
Friday, January 12, 2007
Αφιερωμένο...
Ώρες ώρες είμαι αρκετά ευσυγκίνητος. Να, όπως ο Jude Law στο «Holiday» (θα ήθελα, ε;). Είναι στιγμές που ο κυνικός Mr δίνει τη θέση του στον ευαίσθητο Dr. Συμβαίνει και όσο περνούν τα χρόνια φαντάζομαι ότι θα συμβαίνει όλο και συχνότερα (διάολε, μεγαλώσαμε... που είναι τα χαρτομάντηλα;). Κάποιος στη δουλειά μου είπε σήμερα ότι η μητέρα του βρίσκεται στο νοσοκομείο. Είναι θέμα χρόνου να συμβεί το μοιραίο…Σίγουρα λυπηρό, έστω και αν η εν λόγω κυρία έχει ξεπεράσει τα 85…Δεν έχει σημασία, οι γονείς είναι πάντα γονείς…Αυτό που έχει πάντως μεγαλύτερη σημασία και αποτέλεσε το ερέθισμα για να εξωτερικεύσω τις σκέψεις μου ήταν η φράση της χτες στο νοσοκομείο: "πήγαινε σπίτι γιε μου να ξεκουραστείς", του είπε. Είναι ταλαιπωρημένη, πονάει και όμως αυτό που σκέφτεται είναι να μην ταλαιπωρηθεί ο γιόκας της, "να ξεκουραστεί". Αυτό είναι το (συγκλονιστικό) μεγαλείο της κάθε μάνας. Ενίοτε υπερβολικές, καταπιεστικές και ανυπόφορες αλλά πάντοτε έτοιμες να θυσιαστούν για χάρη μας, με μόνιμη σκέψη στο μυαλό τους την καλοπέραση, μακροημέρευση και ευτυχία μας. Έστω και αν πολλές φορές θεωρούν ότι όλα αυτά θα μας τα εξασφαλίσουν αν μας παραφορτώσουν το πιάτο με 3 γουρουνόπουλα και 2 φραντζόλες ψωμί! Χαλάλι…
The X Factor
Το περιοδικό Wired δημοσίευσε στις 29 Δεκεμβρίου 2006 τις “wild” προβλέψεις του για τον ψηφιακό κόσμο του 2007. Ενώ πολλές από αυτές έχουν εμφανώς χιουμοριστική/σατιρική διάθεση, εγώ προσωπικά θα τις σημειώσω για του χρόνου τέτοιον καιρό για να δω τι από αυτά ενδεχομένως θα έχει γίνει πραγματικότητα. Είμαι σίγουρος ότι το αποτέλεσμα θα με εντυπωσιάσει, το λιγότερο. Άλλωστε, ακόμα δε μπήκε το 2007 και ήδη υπάρχει στον πλανήτη μια συσκευή, η οποία μοιάζει να έχει βγει μόνο από τα πιο υγρά όνειρα των μεγαλύτερων συγγραφέων επιστημονικής φαντασίας.
Θα σταθώ για λίγο στην πρόβλεψη ότι «ψηφιακή μοιχεία (συγκεκριμένα μέσω του δικτυακού socializing game/software Second Life) θα οδηγήσει σε φόνο στην πραγματική ζωή».
Μπορεί πλέον να είναι κάτι το αυτονόητο, αλλά παρ’όλα αυτά δεν παύει να με εντυπωσιάζει ο τρόπος που το Internet, από «προνόμιο» των tech geeks και των «ειδημόνων» έχει γίνει πλέον όχι απλά μια μικρογραφία της «πραγματικής» κοινωνίας, αλλά μια κανονικότατη επέκτασή της. Με την ανάπτυξη των ευρυζωνικών συνδέσεων, την πτώση των τιμών, αλλά και την ανάπτυξη της δυνατότητας διασύνδεσης πολλών διαφορετικών υπηρεσιών και συσκευών (Internet, τηλεόραση, ραδιόφωνο, μουσική, socializing, αγορές και συναλλαγές κλπ. κλπ.) και την σύμπτυξή τους μέσα στο «ηλεκτροσύμπαν» (ο William Gibson θα εύχεται να τα είχε πατεντάρει όλα αυτά χρόνια πριν, χωρίς αμφιβολία), είναι θεωρητικά δυνατόν ένας άνθρωπος να «υπάρχει» σχεδόν αποκλειστικά μέσα στον κυβερνοχώρο. Κι ο άνθρωπος σαν ύπαρξη συνεπάγεται όλα τα θετικά και αρνητικά του στοιχεία, τόσο την έμπνευσή του όσο και τα πάθη του, τόσο τα θαύματά του όσο και τις αμαρτίες του. Έχουμε ήδη γίνει μάρτυρες των πρώτων περιστατικών φόνου στην πραγματική ζωή, τα οποία είτε ξεκίνησαν από επαφή μέσω Internet, είτε ενισχύθηκαν από αυτή, αποκτώντας μια άλλη, σχεδόν μεταφυσική διάσταση.
Υπάρχει φυσικά ένας σωρός από ηθικά ερωτήματα που τίθενται όταν περνάμε στην ψηφιακή ύπαρξη. Μπορεί η ψηφιακή μοιχεία του πιο πάνω παραδείγματος να θεωρηθεί αντίστοιχη της πραγματικής; Δεν έχουμε βέβαια φυσική επαφή, αλλά η πρόθεση στο μυαλό εκείνου/ης που τη διαπράττει σε συνδυασμό με τη «φυσική πράξη» του να έρθει σε ψηφιακή επαφή με κάποιον άλλο, δε συνεπάγεται τη διάπραξη μοιχείας; Και σε περίπτωση που ο/η απατημένος/η σύζυγος αυτοδικήσει, θα πρέπει να εκληφθεί η «ψηφιακή μοιχεία» ως ελαφρυντικό στο δικαστήριο;
Είμαστε, ή μάλλον έχουμε ήδη διαβεί το κατώφλι ενός γενναίου, νέου κόσμου, όπου όλα γύρω μας αλλάζουν με τρομακτικές ταχύτητες. Το ανθρώπινο είδος όμως κουβαλά μαζί του σωματικά, πνευματικά και ηθικά χαρακτηριστικά απαράλλαχτα επί χιλιετηρίδες. Ο άνθρωπος είναι ο μόνος πραγματικός παράγοντας Χ στην εξίσωση της τεχνολογίας και της ανάπτυξης.
Thursday, January 11, 2007
Ο Γιωργάκης και η Φάρμα
«Παραπάνω παρασιτοκτόνο». Αυτή ήταν η λύση που βρήκε ο Γιωργάκης ο Θάμνος του Γεωργίου και της Βαρβάρας από το Νέο Παραδήσι, στο πρόβλημα που αντιμετώπιζε. Βλέπετε ο Γιωργάκης και οι φίλοι του είχαν αναλάβει ως κλας πρότζεκτ να περιποιηθούν μια φάρμα και να την κάνουν πιο όμορφη και παραγωγική.
Το κλας πρότζεκτ αυτό το ανέλαβε μόνος του ο Γιωργάκης, γιατί όπως έλεγε δεν του άρεσε να βλέπει άλλες φάρμες σε τέτοια άθλια κατάσταση, και ήθελε να κάνει όλες τις φάρμες του χωριού να είναι όμορφες σαν τη δικιά του. Ο Γιωργάκης όμως δεν ρώρησε κανέναν και σίγουρα δεν ρώτησε τον κυρ Αντρέα, τον ιδιοκτήτη της φάρμας, που καταλαβαίνετε ότι ήταν πολύ ενοχλημένος με τα καπρίτσια του μικρού Γιωργάκη, μιας και η φάρμα του υπήρχε πολύ καιρό στο χωριό και μπορεί να μην ήταν από τις καλύτερες φάρμες του χωριού αλλά ήταν η δική του φάρμα.
Έλα όμως που οι γονείς του Γιωργάκη ήταν πλούσιοι και ήταν ο φόβος και ο τρόμος της περιοχής. Έτσι ο κυρ Αντρέας μην μπορώντας να αντιδράσει στην αρχή του πρότζεκτ του Γιωργάκη σκέφτηκε: «…ε… δεν ξέρεις... μπορεί και να μου βγει σε καλό στο τέλος αν το πετύχει το σκατόπαιδο».
Μετά όμως από τις πολύχρονες προσπάθειες του Γιωργάκη και αφού ο μικρός (με την εμμονή του να εξαφανίσει κάθε παρασιτικό οργανισμό από τη φάρμα) κατάφερε να σκοτώσει σχεδόν κάθε ζωντανό οργανισμό της περιοχής, ο κυρ Αντρέας κατάλαβε ότι πλέον διέξοδος δύσκολα θα βρισκόταν από τον μπελά που τον έβαλε ο μικρός Γιωργάκης.
Και ο ίδιος ο Γιωργάκης είχε συνειδητοποιήσει ότι τα έκανε μούσκεμα, αλλά πλέον δεν μπορούσε να κάνει πίσω. Βλέπετε αν έκανε τώρα πίσω, απλά όλοι θα τον θυμόντουσαν σαν το παιδάκι που κατάστρεψε τη φάρμα του κυρ Αντρέα. Τι θα έλεγαν οι γονείς του τότε; Μπροστά σε αυτό το αδιέξοδο, ο Γιωργάκης αποφάσισε πεισματικά να συνεχίσει να ρίχνει κι άλλο παρασιτοκτόνο μπας και την ύστατη στιγμή μπορέσει να γυρίσει την κατάσταση υπέρ του.
Η συνέχεια σε επόμενα επισόδεια… (ίσως)
Το κλας πρότζεκτ αυτό το ανέλαβε μόνος του ο Γιωργάκης, γιατί όπως έλεγε δεν του άρεσε να βλέπει άλλες φάρμες σε τέτοια άθλια κατάσταση, και ήθελε να κάνει όλες τις φάρμες του χωριού να είναι όμορφες σαν τη δικιά του. Ο Γιωργάκης όμως δεν ρώρησε κανέναν και σίγουρα δεν ρώτησε τον κυρ Αντρέα, τον ιδιοκτήτη της φάρμας, που καταλαβαίνετε ότι ήταν πολύ ενοχλημένος με τα καπρίτσια του μικρού Γιωργάκη, μιας και η φάρμα του υπήρχε πολύ καιρό στο χωριό και μπορεί να μην ήταν από τις καλύτερες φάρμες του χωριού αλλά ήταν η δική του φάρμα.
Έλα όμως που οι γονείς του Γιωργάκη ήταν πλούσιοι και ήταν ο φόβος και ο τρόμος της περιοχής. Έτσι ο κυρ Αντρέας μην μπορώντας να αντιδράσει στην αρχή του πρότζεκτ του Γιωργάκη σκέφτηκε: «…ε… δεν ξέρεις... μπορεί και να μου βγει σε καλό στο τέλος αν το πετύχει το σκατόπαιδο».
Μετά όμως από τις πολύχρονες προσπάθειες του Γιωργάκη και αφού ο μικρός (με την εμμονή του να εξαφανίσει κάθε παρασιτικό οργανισμό από τη φάρμα) κατάφερε να σκοτώσει σχεδόν κάθε ζωντανό οργανισμό της περιοχής, ο κυρ Αντρέας κατάλαβε ότι πλέον διέξοδος δύσκολα θα βρισκόταν από τον μπελά που τον έβαλε ο μικρός Γιωργάκης.
Και ο ίδιος ο Γιωργάκης είχε συνειδητοποιήσει ότι τα έκανε μούσκεμα, αλλά πλέον δεν μπορούσε να κάνει πίσω. Βλέπετε αν έκανε τώρα πίσω, απλά όλοι θα τον θυμόντουσαν σαν το παιδάκι που κατάστρεψε τη φάρμα του κυρ Αντρέα. Τι θα έλεγαν οι γονείς του τότε; Μπροστά σε αυτό το αδιέξοδο, ο Γιωργάκης αποφάσισε πεισματικά να συνεχίσει να ρίχνει κι άλλο παρασιτοκτόνο μπας και την ύστατη στιγμή μπορέσει να γυρίσει την κατάσταση υπέρ του.
Η συνέχεια σε επόμενα επισόδεια… (ίσως)
Tuesday, January 9, 2007
Δε λούκ ον δειρ φέισις...
Ως πρώτο post μου θα ήθελα να μιλήσω για μια ταινία που είδα πρόσφατα και πιστεύω ότι χρήζει ανάλυσης και συζήτησης. Η ταινία αυτή είναι το νέο δημιούργημα του Chris Nolan “The Prestige”.
Θα πω εξ’ αρχής ότι μου άρεσε. Ειδικά την δεύτερη φορά που το είδα εκτίμησα ακόμα περισσότερο το πολύ προσεγμένο χτίσιμο της. Κάτι όμως με εμπόδισε από το να την χαρακτηρίσω αριστούργημα. Η εισαγωγή μιας ιστορικά αμφιλεγόμενης μηχανής/τεχνικής/επιστημονικής θεωρίας στη μέση της ταινίας και κυρίως το τέλος.
Μην ανησυχείτε δεν θα προβώ σε περεταίρω αποκαλύψεις (ίσως θέσω περισσότερα ερωτήματα όταν οι περισσότεροι συνάδελφοι bloggers την έχουν δει… σε εσένα το λέω MacTege). Θα πω όμως το εξής: Ο Nolan πέφτει στην κλασσική παγίδα του Hollywood. Μια κατά τα άλλα ευφυέστατη ταινία και πολύ-επίπεδη, προσπαθεί να την κάνει απόλυτα κατανοητή όχι απλά στον μέσο θεατή, αλλά σε όλο τον κόσμο. Αποτέλεσμα αυτού είναι να την ξεγυμνώνει στα τελευταία λεπτά κάτι που σίγουρα λειτουργεί αρνητικά για την ταινία που μέχρι τότε κινούταν σε εξαιρετικά επίπεδα. Αυτό που εννοώ είναι ότι ενώ με αυτά που δείχνει καταλαβαίνουμε (και ο πληθυντικός χρησιμοποιείται πολύ ελεύθερα εδώ) τι ακριβώς έχει γίνει και ποια είναι τα μυστήρια της ταινίας περίπου 10- 15 λεπτά πριν το τέλος, ο Nolan τελειώνει την ταινία με μια σεκάνς που θυμίζει πολύ έντονα Usual Suspects, και μας αποκαλύπτει ότι τελικά… αυτό που είχαμε καταλάβει… ήταν αλήθεια… Χμμ... οκ...
Πάντως η ταινία λειτουργεί πολύ όμορφα σε ένα συμβολικό επίπεδο, ως σχολιασμός του Nolan πάνω στην «τέχνη» του θεάματος και στον δημιουργό (κάτι που ενόχλησε πολλούς που ξέρω, καθώς εξέλαβαν τη συγκεκριμένη τεχνική ως περιαυτολογία του δημιουργού Nolan) . Ένα πολύ ωραίο σημείο είναι όταν οι δύο ανταγωνιστές (εκφραστές και δυο διαφορετικών απόψεων πάνω στην τέχνη του θεάματος) ανταλλάσουν απόψεις πάνω στο θέμα της θυσίας στο όνομα της τέχνης, και στους λόγους για τους οποίους ο καθένας τους κάνει αυτό που κάνει.
“You really don’t know, do you?” Λέει ο Algier στον Borden. “It was the look on their faces.” Καταλήγει, αναφερόμενος στο κοινό του που τον παρακολουθούσε με δέος κάθε φορά που ήταν πάνω στη σκηνή. Δεν είμαι σίγουρος αν αντηχούσε τις σκέψεις του Nolan ο Jackman στη συγκεκριμένη στιγμή, σίγουρα όμως πολλοί δημιουργοί είδαν το πρόσωπό τους στον χαρακτήρα του Jackman. Δυστυχώς όμως the look on my face ήταν ένα μείγμα απογοητευμένης απορίας και απάθειας.
Υ.Γ. Ήρθε ο Μάρτιος; Ακόμα;;; Πόσο μπορεί κάποιος να περιμένει αφού έχει δει το καινούργιο trailer του 300 στη μεγάλη οθόνη;; Έχουμε και τα όριά μας… άντε…
Θα πω εξ’ αρχής ότι μου άρεσε. Ειδικά την δεύτερη φορά που το είδα εκτίμησα ακόμα περισσότερο το πολύ προσεγμένο χτίσιμο της. Κάτι όμως με εμπόδισε από το να την χαρακτηρίσω αριστούργημα. Η εισαγωγή μιας ιστορικά αμφιλεγόμενης μηχανής/τεχνικής/επιστημονικής θεωρίας στη μέση της ταινίας και κυρίως το τέλος.
Μην ανησυχείτε δεν θα προβώ σε περεταίρω αποκαλύψεις (ίσως θέσω περισσότερα ερωτήματα όταν οι περισσότεροι συνάδελφοι bloggers την έχουν δει… σε εσένα το λέω MacTege). Θα πω όμως το εξής: Ο Nolan πέφτει στην κλασσική παγίδα του Hollywood. Μια κατά τα άλλα ευφυέστατη ταινία και πολύ-επίπεδη, προσπαθεί να την κάνει απόλυτα κατανοητή όχι απλά στον μέσο θεατή, αλλά σε όλο τον κόσμο. Αποτέλεσμα αυτού είναι να την ξεγυμνώνει στα τελευταία λεπτά κάτι που σίγουρα λειτουργεί αρνητικά για την ταινία που μέχρι τότε κινούταν σε εξαιρετικά επίπεδα. Αυτό που εννοώ είναι ότι ενώ με αυτά που δείχνει καταλαβαίνουμε (και ο πληθυντικός χρησιμοποιείται πολύ ελεύθερα εδώ) τι ακριβώς έχει γίνει και ποια είναι τα μυστήρια της ταινίας περίπου 10- 15 λεπτά πριν το τέλος, ο Nolan τελειώνει την ταινία με μια σεκάνς που θυμίζει πολύ έντονα Usual Suspects, και μας αποκαλύπτει ότι τελικά… αυτό που είχαμε καταλάβει… ήταν αλήθεια… Χμμ... οκ...
Πάντως η ταινία λειτουργεί πολύ όμορφα σε ένα συμβολικό επίπεδο, ως σχολιασμός του Nolan πάνω στην «τέχνη» του θεάματος και στον δημιουργό (κάτι που ενόχλησε πολλούς που ξέρω, καθώς εξέλαβαν τη συγκεκριμένη τεχνική ως περιαυτολογία του δημιουργού Nolan) . Ένα πολύ ωραίο σημείο είναι όταν οι δύο ανταγωνιστές (εκφραστές και δυο διαφορετικών απόψεων πάνω στην τέχνη του θεάματος) ανταλλάσουν απόψεις πάνω στο θέμα της θυσίας στο όνομα της τέχνης, και στους λόγους για τους οποίους ο καθένας τους κάνει αυτό που κάνει.
“You really don’t know, do you?” Λέει ο Algier στον Borden. “It was the look on their faces.” Καταλήγει, αναφερόμενος στο κοινό του που τον παρακολουθούσε με δέος κάθε φορά που ήταν πάνω στη σκηνή. Δεν είμαι σίγουρος αν αντηχούσε τις σκέψεις του Nolan ο Jackman στη συγκεκριμένη στιγμή, σίγουρα όμως πολλοί δημιουργοί είδαν το πρόσωπό τους στον χαρακτήρα του Jackman. Δυστυχώς όμως the look on my face ήταν ένα μείγμα απογοητευμένης απορίας και απάθειας.
Υ.Γ. Ήρθε ο Μάρτιος; Ακόμα;;; Πόσο μπορεί κάποιος να περιμένει αφού έχει δει το καινούργιο trailer του 300 στη μεγάλη οθόνη;; Έχουμε και τα όριά μας… άντε…
Monday, January 8, 2007
O Tarantino στα περίπτερα (γαβ)
Αναρωτιέστε ποια εφημερίδα διαβάζει ο σκύλος-διανοητής στα δεκάδες outdoors ανά την Αθήνα; Όχι, δεν αποτελεί το νέο εγχείρημα του δίδυμου της...μπανιέρας. Πρόκειται για την καινούργια -20η κατά σειρά αν δεν έχασα το μέτρημα- κυριακάτικη εφημερίδα της πρωτεύουσας. "Το άρθρο" θα περιέχει 4(!) ένθετα, μεταξύ των οποίων το "Blog"! Φαντάζει φρέσκο, καινοτόμο, θα προσφέρει -πιθανότατα- το μέγιστο Pulp Fiction, ε, δεν θέλει πολύ για να το προτιμήσω όταν κάνει τα πρώτα του βήματα στην πασαρέλα των περιπτέρων!
Υ.Γ. Μακάρι αυτή η εφημερίδα να δώσει έμφαση στο περιεχόμενο, να προτείνει κάτι διαφορετικό θεματικά, ώστε να ωθήσει και τις υπόλοιπες σε αναβάθμιση της ύλης τους. Βαρέθηκα πια να βλέπω τηλεοπτικά σποτ, όπου προβάλλουν μόνο τα DVD που προσφέρουν! Που είναι οι αποκλειστικότητες και τα ενδιαφέροντα ρεπορτάζ; Διακοπές; Έλεος, δεν θέλω άλλο Mediterraneo, την είχα πάρει την Βανούλα μαζί με Τα Νέα πριν καμιά δεκαετία. Τώρα πια γέρασε, άστο καλύτερα...
Υ.Γ.2 Ο "Βόλτας" της Γερμανός δεν είναι πια μόνος. Όμως, όσο και αν λατρεύω τα σκυλία, η αλήθεια είναι πώς πλέον δεν αποτελεί επιτομή της πρωτοτυπίας να τα επιλέγεις για πρωταγωνιστές της καμπάνιας σου. Χάθηκαν οι γάτες, τα γουρουνάκια, τα μαμούθ; Έτσι, όπως πάμε, κάθε 3-4 τηλεοπτικά σποτ θα ακούγεται ένα γαβ! Αν και κακά τα ψέμματα, είναι χίλιες φορές προτιμότερα από κάποιους "ηθοποιούς" που "κοσμούν" τις οθόνες μας (βλέπε λ.χ. διαφήμιση τράπεζας, όπου αναφέρεται διαρκώς η λέξη μισό). Τουλάχιστον δεν επιλέγετε το δικό μου σκύλαρο για να αποκτήσω εγώ λεφτά και ο κόπρος μου θαυμάστριες;
Υ.Γ. Μακάρι αυτή η εφημερίδα να δώσει έμφαση στο περιεχόμενο, να προτείνει κάτι διαφορετικό θεματικά, ώστε να ωθήσει και τις υπόλοιπες σε αναβάθμιση της ύλης τους. Βαρέθηκα πια να βλέπω τηλεοπτικά σποτ, όπου προβάλλουν μόνο τα DVD που προσφέρουν! Που είναι οι αποκλειστικότητες και τα ενδιαφέροντα ρεπορτάζ; Διακοπές; Έλεος, δεν θέλω άλλο Mediterraneo, την είχα πάρει την Βανούλα μαζί με Τα Νέα πριν καμιά δεκαετία. Τώρα πια γέρασε, άστο καλύτερα...
Υ.Γ.2 Ο "Βόλτας" της Γερμανός δεν είναι πια μόνος. Όμως, όσο και αν λατρεύω τα σκυλία, η αλήθεια είναι πώς πλέον δεν αποτελεί επιτομή της πρωτοτυπίας να τα επιλέγεις για πρωταγωνιστές της καμπάνιας σου. Χάθηκαν οι γάτες, τα γουρουνάκια, τα μαμούθ; Έτσι, όπως πάμε, κάθε 3-4 τηλεοπτικά σποτ θα ακούγεται ένα γαβ! Αν και κακά τα ψέμματα, είναι χίλιες φορές προτιμότερα από κάποιους "ηθοποιούς" που "κοσμούν" τις οθόνες μας (βλέπε λ.χ. διαφήμιση τράπεζας, όπου αναφέρεται διαρκώς η λέξη μισό). Τουλάχιστον δεν επιλέγετε το δικό μου σκύλαρο για να αποκτήσω εγώ λεφτά και ο κόπρος μου θαυμάστριες;
Sunday, January 7, 2007
Μα που πάνε και τα βρίσκουν?
Δεν ξέρω αν είμαστε έθνος αγάμητων αναγνωστών -όπως υποστηρίζει ο Provolone-, σίγουρα όμως διαθέτουμε αρκετούς συναισθηματικά ανάπηρους και αποξενωμένους από την πραγματικότητα των σχέσεων διαφημιστές. Για του λόγου το αληθές, παραθέτω εν συντομία τα σενάρια δύο «αγαπημένων» μου (παλαιότερων) διαφημίσεων, με τα ανάλογα σχόλια
Lacta: Στο spot πρωταγωνιστεί ένα νεαρό ζευγαράκι σε long distance relationship –αυτός στο Λονδίνο, αυτή στο Παρίσι. Κάθε μέρα η κοπελιά κάθεται στο παράθυρο της, τσακίζει μια Lacta ατενίζοντας τον Σηκουάνα (how romantic!), γράφει στη συσκευασία «μου λείπεις» και την στέλνει στον καλό της. Αυτός συγκινείται από την χειρονομία της, παίρνει το πρώτο αεροπλάνο για Παρίσι και συναντιούνται στα Champs Elysees, τη στιγμή που η κοπελιά κυνηγά τα χαρτάκια που δεν πρόλαβε να στείλει και τα πήρε ο άνεμος –σε μια στιγμή απροσεξίας.
Η δική μου ερώτηση: Ποιός άντρας θα ένιωθε καλά αν η κοπέλα του έτρωγε κάθε μέρα μια σοκολατάρα στην καθησιά της και του έστελνε τα πειστήρια; Μήπως η surprise visit δεν είχε αμιγώς ρομαντικά κίνητρα, κι απλά ο άνθρωπος πήγε να προλάβει τα χειρότερα («αγάπη μου, νομίζω οτι έχεις βάλει κάτι κιλάκια»);
Vodafone: Η συγκεκριμένη διαφήμιση προβλήθηκε πέρσι τα Χριστούγεννα. Ζευγαράκι χαζεύει τη βιτρίνα του (ας πούμε) Γερμανού –η διαφήμιση γυρίστηκε πριν την αναγγελία απορρόφησης της αλυσίδας. Η κοπελίτσα χαλβαδιάζει ένα καρτοκινητό και αναρωτιέται «πώς να του πω οτι θέλω ένα καρτοκινητό; Έχει τόσο χαμηλές τιμές». Είναι φανερό οτι στο μυαλό του διαφημιστή όλες οι γυναίκες είναι κατίνες που δαπανούν τη φαιά ουσία τους στο πως θα τοποθετήσουν στο υποσυνείδητο του καλού τους το δώρο της αρεσκείας τους.
Ας υποθέσουμε οτι είναι έτσι (γύναικα είμαι, όχι ηλίθια!). Υπάρχει ποτέ περίπτωση μια γυναίκα να στήσει ολόκληρη μηχανορραφία για να πάρει ως δώρο ένα φθηνό καρτοκινητό; Μα καρτοκινητό; Και δεν ξέρει και πώς να του το πει? Τι λες για «ξέρω οτι είσαι τσιγγούνης, so let’s put you out of your misery!». Ας γυρίσουν και το sequel, στο οποίο το εν λόγω ζευγαράκι έχει παντρευτεί, επισκέπτεται αλυσίδα ηλεκτρικών και η κοπέλλα αναρωτιέται πως να του πει «με τρόπο» οτι θέλει καινούριο πολυμίξερ!
Lacta: Στο spot πρωταγωνιστεί ένα νεαρό ζευγαράκι σε long distance relationship –αυτός στο Λονδίνο, αυτή στο Παρίσι. Κάθε μέρα η κοπελιά κάθεται στο παράθυρο της, τσακίζει μια Lacta ατενίζοντας τον Σηκουάνα (how romantic!), γράφει στη συσκευασία «μου λείπεις» και την στέλνει στον καλό της. Αυτός συγκινείται από την χειρονομία της, παίρνει το πρώτο αεροπλάνο για Παρίσι και συναντιούνται στα Champs Elysees, τη στιγμή που η κοπελιά κυνηγά τα χαρτάκια που δεν πρόλαβε να στείλει και τα πήρε ο άνεμος –σε μια στιγμή απροσεξίας.
Η δική μου ερώτηση: Ποιός άντρας θα ένιωθε καλά αν η κοπέλα του έτρωγε κάθε μέρα μια σοκολατάρα στην καθησιά της και του έστελνε τα πειστήρια; Μήπως η surprise visit δεν είχε αμιγώς ρομαντικά κίνητρα, κι απλά ο άνθρωπος πήγε να προλάβει τα χειρότερα («αγάπη μου, νομίζω οτι έχεις βάλει κάτι κιλάκια»);
Vodafone: Η συγκεκριμένη διαφήμιση προβλήθηκε πέρσι τα Χριστούγεννα. Ζευγαράκι χαζεύει τη βιτρίνα του (ας πούμε) Γερμανού –η διαφήμιση γυρίστηκε πριν την αναγγελία απορρόφησης της αλυσίδας. Η κοπελίτσα χαλβαδιάζει ένα καρτοκινητό και αναρωτιέται «πώς να του πω οτι θέλω ένα καρτοκινητό; Έχει τόσο χαμηλές τιμές». Είναι φανερό οτι στο μυαλό του διαφημιστή όλες οι γυναίκες είναι κατίνες που δαπανούν τη φαιά ουσία τους στο πως θα τοποθετήσουν στο υποσυνείδητο του καλού τους το δώρο της αρεσκείας τους.
Ας υποθέσουμε οτι είναι έτσι (γύναικα είμαι, όχι ηλίθια!). Υπάρχει ποτέ περίπτωση μια γυναίκα να στήσει ολόκληρη μηχανορραφία για να πάρει ως δώρο ένα φθηνό καρτοκινητό; Μα καρτοκινητό; Και δεν ξέρει και πώς να του το πει? Τι λες για «ξέρω οτι είσαι τσιγγούνης, so let’s put you out of your misery!». Ας γυρίσουν και το sequel, στο οποίο το εν λόγω ζευγαράκι έχει παντρευτεί, επισκέπτεται αλυσίδα ηλεκτρικών και η κοπέλλα αναρωτιέται πως να του πει «με τρόπο» οτι θέλει καινούριο πολυμίξερ!
Saturday, January 6, 2007
Ο Γερμανός χτυπά πάντα...36 φορές
AT& T Center, Σαν Αντόνιο. Λίγο μετά τις δέκα το βράδυ. Ένας ξανθομάλλης τύπος χαμογελά υπερήφανος και αγκαλιάζει έναν θεότρελλο αλλά δισεκατομμυριούχο σαραντάρη. Έχει αστείο όνομα, αλλά λίγη σημασία έχει. Dirk τον λένε, Dirk Nowitzki, και του έχει γίνει συνήθεια να παίρνει τα σκάλπ των αντιπάλων forwards. Πώς σε είπαμε αγόρι μου; Tim Dunkan; Πάρε 36 πόντους για να με θυμάσαι έως ότου ξανασυναντηθούμε στα playoffs! Τελικό αποτέλεσμα San Antonio Spurs-Dallas Mavericks 85-90 και ο καλπασμός των καουμπόιδων του Cuban συνεχίζεται. 13 σερί νίκες and still counting!
Υ.Γ. Κρίμα γιατί ο Manu είχε κέφια χτες. Ποιος ξέρει; Ίσως τους χορέψει (περισσότερο ευχή παρά πρόβλεψη) το αγαπημένο του tango εκεί γύρω στα τέλη Απριλίου, όταν ο ήλιος στο Τέξας θα καίει και οι ομάδες θα έχουν μπει στην τελική λεωφόρο που οδηγεί στο δαχτυλίδι του πρωταθλητή...
Υ.Γ. Κρίμα γιατί ο Manu είχε κέφια χτες. Ποιος ξέρει; Ίσως τους χορέψει (περισσότερο ευχή παρά πρόβλεψη) το αγαπημένο του tango εκεί γύρω στα τέλη Απριλίου, όταν ο ήλιος στο Τέξας θα καίει και οι ομάδες θα έχουν μπει στην τελική λεωφόρο που οδηγεί στο δαχτυλίδι του πρωταθλητή...
Έθνος αγάμητων αναγνωστών
Το παραδέχομαι. Έχω την -ανούσια και ακατανόητη για πολλούς- συνήθεια να ξοδεύω το χρόνο μου για την καταγραφή και μελέτη στατιστικών. Πόσες ελεύθερες βολές εκτέλεσε ο Νίκος Γκάλης στον τελικό Κυπέλλου το 1993; Ποιο είναι το (περήφανο) ρεκόρ μου σε κατανάλωση πίτσας και παγωτών Tongo ("παγωτό μπανάνα", όπως ακουγόταν κάποτε στο τηλεοπτικό σποτ); Πόσες ταινές του DeNiro έχω δει στο cinema και τι μέσο όρο βγάζουν αυτές στο www.imdb.com;
Στο πλαίσιο, λοιπόν, αυτής της στατιστικολογίας παρατηρώ εδώ και πολλούς μήνες τις κυκλοφορίες των εντύπων της χώρας. Καθημερινών, εβδομαδιαίων και μηνιαίων. Ποιο είναι ένα από τα πολλά συμπεράσματά στα οποία έχω καταλήξει; Ότι είμαστε ένα έθνος αγάμητων (ή σεξομανών, εξάρταται πώς το βλέπει κανείς) αναγνωστών...Προτού βγάλετε τις "εθνικόφρονες" χατζάρες σας για να μου δείξετε τι εστί Έλληνας αναγνώστης και δη blogger, διαβάστε προσεκτικά: Τον Οκτώβριο η μέση κυκλοφορία της "Βραδυνής" έφτανε τα 5.514 φύλλα. Ως δια μαγείας τον επόμενο μήνα παρουσίασε αύξηση της τάξεως του 261%. "Τι έγινε ρε παιδιά", όπως θα έλεγε και ο Σπύρος των Απαράδεκτων; Μήπως άρχισε να γράφει στη συγκεκριμένη εφημερίδα ο Robert Fisk; Μήπως μοίρασε την τριλογία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών (όλο και κάποιος δεν θα είχε προλάβει να το πάρει από το Πρώτο Θέμα, άλλωστε ούτε 350,000 δεν το είχαν αγοράσει τότε); Nein meine freunde...Απλώς επέλεξε να δώσει ταινίες ροζ απόχρωσης, να, αυτές που δείχνουν λίγο μπούτι, στήθος (κτλ κτλ γιατί μας διαβάζουν και αθώες κορασίδες). Το word of mouth έδρασε, οι σεξομανείς συμπατριώτες μας έλαβαν το μήνυμα και κατά το Δεκέμβριο η κυκλοφορία της εφημερίδας συνέχισε την ανοδική της πορεία. 32.866 φύλλα παρακαλώ! "Θα ήθελα τη Βραδυνή και...ένα κουτί προφυλακτικά". Βεβαίως, για να μην αδικήσω την εφημερίδα, ίσως η αύξηση να μην οφείλεται αποκλειστικά στα DVD που προσφέρει. Ίσως. Όμως, σίγουρα είναι ένα γεγονός άξιο αναφοράς και σχολιασμού. έτσι δεν είναι;
Αμάν! Είναι Σάββατο σήμερα, όμως επειδή είναι αργία κυκλοφόρησαν οι Κυριακάτικες. Φεύγω τρέχοντας για το περίπτερο γιατί θα εξαντληθεί η Βραδυνή και δεν λέει. Έμαθα ότι δίνει μια καλή σήμερα, από εκείνες με τα μπούτια...
Υ.Γ. Ανάλογη αύξηση παρουσίασε στο παρελθόν και η εφημερίδα Press Time. Από τα 6000-6500 φύλλα, η ημερήσια εφημερίδα έγινε εβδομαδιαία, μοίρασε και τα κατάλληλα DVD και...bingo! 30.000 και ακόμα ανεβάινουμε..."Χιούστον, με λαμβάνεις";
Στο πλαίσιο, λοιπόν, αυτής της στατιστικολογίας παρατηρώ εδώ και πολλούς μήνες τις κυκλοφορίες των εντύπων της χώρας. Καθημερινών, εβδομαδιαίων και μηνιαίων. Ποιο είναι ένα από τα πολλά συμπεράσματά στα οποία έχω καταλήξει; Ότι είμαστε ένα έθνος αγάμητων (ή σεξομανών, εξάρταται πώς το βλέπει κανείς) αναγνωστών...Προτού βγάλετε τις "εθνικόφρονες" χατζάρες σας για να μου δείξετε τι εστί Έλληνας αναγνώστης και δη blogger, διαβάστε προσεκτικά: Τον Οκτώβριο η μέση κυκλοφορία της "Βραδυνής" έφτανε τα 5.514 φύλλα. Ως δια μαγείας τον επόμενο μήνα παρουσίασε αύξηση της τάξεως του 261%. "Τι έγινε ρε παιδιά", όπως θα έλεγε και ο Σπύρος των Απαράδεκτων; Μήπως άρχισε να γράφει στη συγκεκριμένη εφημερίδα ο Robert Fisk; Μήπως μοίρασε την τριλογία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών (όλο και κάποιος δεν θα είχε προλάβει να το πάρει από το Πρώτο Θέμα, άλλωστε ούτε 350,000 δεν το είχαν αγοράσει τότε); Nein meine freunde...Απλώς επέλεξε να δώσει ταινίες ροζ απόχρωσης, να, αυτές που δείχνουν λίγο μπούτι, στήθος (κτλ κτλ γιατί μας διαβάζουν και αθώες κορασίδες). Το word of mouth έδρασε, οι σεξομανείς συμπατριώτες μας έλαβαν το μήνυμα και κατά το Δεκέμβριο η κυκλοφορία της εφημερίδας συνέχισε την ανοδική της πορεία. 32.866 φύλλα παρακαλώ! "Θα ήθελα τη Βραδυνή και...ένα κουτί προφυλακτικά". Βεβαίως, για να μην αδικήσω την εφημερίδα, ίσως η αύξηση να μην οφείλεται αποκλειστικά στα DVD που προσφέρει. Ίσως. Όμως, σίγουρα είναι ένα γεγονός άξιο αναφοράς και σχολιασμού. έτσι δεν είναι;
Αμάν! Είναι Σάββατο σήμερα, όμως επειδή είναι αργία κυκλοφόρησαν οι Κυριακάτικες. Φεύγω τρέχοντας για το περίπτερο γιατί θα εξαντληθεί η Βραδυνή και δεν λέει. Έμαθα ότι δίνει μια καλή σήμερα, από εκείνες με τα μπούτια...
Υ.Γ. Ανάλογη αύξηση παρουσίασε στο παρελθόν και η εφημερίδα Press Time. Από τα 6000-6500 φύλλα, η ημερήσια εφημερίδα έγινε εβδομαδιαία, μοίρασε και τα κατάλληλα DVD και...bingo! 30.000 και ακόμα ανεβάινουμε..."Χιούστον, με λαμβάνεις";
Friday, January 5, 2007
Ο Χίτλερ δεν πέθανε: Ζει και παράγει ταινίες!
Χτες βράδυ είδα εφιάλτη ότι το 4ο Ραίχ, είχε κυριεύσει ξανά την Ευρώπη, η Εύα Μπραόυν είχε εκτοπίσει την Paris Hilton, η βότκα μαρτίνι είχε αντικατασταθεί συνταγματικά με τη μπίρα και τα «επικίνδυνα» βιβλία δεν καίγονταν στις πλατείες αλλά μεταφέρονταν στον κινηματογράφο! Αυτά παθαίνει κανείς όταν πάει να δει στο σινεμά το «Άρωμα» και πίνει στο καπάκι τέσσερα dry martini («…πίνω για να ξεχνώ τον πόνο»)!
Η πρόσφατη απόπειρα του Γερμανού (is that a coincidence?) Τικβέρ να μεταφέρει το βιβλίο του Ζισκίντ στον κινηματογράφο κατέληξε να μοιάζει με απαγγελία συνοδεία οπτικοακουστικών βοηθημάτων –κι αυτή είναι η επιεικής κριτική. Φαίνεται ότι ο σκηνοθέτης των –αξιόλογων- «Heaven» και «Η πριγκίπισσα και ο πολεμιστής» αποφάσισε να αγνοήσει την άποψη του Κιούμπρικ περί «ακατάλληλου προς κινηματογράφηση βιβλίου» (σωστά, την άποψη του σκηνοθέτη που έκανε τις ταινίες-ορόσημο στις κατηγορίες θρίλερ, film noir, εποχής και επιστημονικής φαντασίας θα υπολογίσουμε;), καταφεύγοντας στο φτηνό σκηνοθετικό κόλπο της αφήγησης. Ίσως τελικά να ήταν καλύτερο απλά να έκαιγε το βιβλίο!
What is my point? Δεν είναι απαραίτητο κάθε, μα κάθε βιβλίο που έκανε -στοιχειώδη έστω- επιτυχία να μεταφέρεται στον κινηματογράφο. Για μερικά, είναι απλά αδύνατο. Ακόμα και για τις επιτυχημένες μεταφορές, υπάρχουν πολλές ενστάσεις. Σίγουρα γέλασα στο «Hitchhiker’s guide to galaxy», όχι όμως τόσο όσο διαβάζοντας τα βιβλία ενώ χρειάστηκε όλο το ταλέντο και η τρέλα του Johnny Depp (προσωπικού φίλου του Hunter Thompson) για να αποδοθεί ικανοποιητικά ο παράλογος κόσμος του «Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας». Υποθέτω ότι μετά την -«μαρκετινίστικα» ιδεατή- παραφιλολογία γύρω από την κινηματογραφική μεταφορά του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» και την πολυθρύλητη ευλογία του Τζάκσον από τη λέσχη οπαδών του Τόλκιν, τα studios βρήκαν τον μήνα που τρέφει τους έντεκα, όμως όλα έχουν κι ένα όριο!
Ευτυχώς που η μοναδική μεταφορά βιβλίου του Τομ Ρόμπινς («Ακόμα και οι καουμπόισσες μελαγχολούν») απέτυχε παταγωδώς κι έτσι δεν κινδυνεύουμε να δούμε το «Αγριεμένοι ανάπηροι επιστρέφουν από καυτά κλίματα» γυρισμένο σε στυλ «κυνηγι-του-χαμένου-θησαυρού-με-έπαθλο-ένα-Ματις» και πρωταγωνιστή τον Νίκολας Κέητζ. Καλού-κακού όμως, απόψε λέω να φάω ελαφρά και να πιω μόνο σόδα!
Υ.Γ.: Αντιφατικό αλλά σούπερ! Μόλις διάβασα ότι ο Johnny Depp θα πρωταγωνιστήσει στην μεταφορά του «Rum Diary». Great!
Η πρόσφατη απόπειρα του Γερμανού (is that a coincidence?) Τικβέρ να μεταφέρει το βιβλίο του Ζισκίντ στον κινηματογράφο κατέληξε να μοιάζει με απαγγελία συνοδεία οπτικοακουστικών βοηθημάτων –κι αυτή είναι η επιεικής κριτική. Φαίνεται ότι ο σκηνοθέτης των –αξιόλογων- «Heaven» και «Η πριγκίπισσα και ο πολεμιστής» αποφάσισε να αγνοήσει την άποψη του Κιούμπρικ περί «ακατάλληλου προς κινηματογράφηση βιβλίου» (σωστά, την άποψη του σκηνοθέτη που έκανε τις ταινίες-ορόσημο στις κατηγορίες θρίλερ, film noir, εποχής και επιστημονικής φαντασίας θα υπολογίσουμε;), καταφεύγοντας στο φτηνό σκηνοθετικό κόλπο της αφήγησης. Ίσως τελικά να ήταν καλύτερο απλά να έκαιγε το βιβλίο!
What is my point? Δεν είναι απαραίτητο κάθε, μα κάθε βιβλίο που έκανε -στοιχειώδη έστω- επιτυχία να μεταφέρεται στον κινηματογράφο. Για μερικά, είναι απλά αδύνατο. Ακόμα και για τις επιτυχημένες μεταφορές, υπάρχουν πολλές ενστάσεις. Σίγουρα γέλασα στο «Hitchhiker’s guide to galaxy», όχι όμως τόσο όσο διαβάζοντας τα βιβλία ενώ χρειάστηκε όλο το ταλέντο και η τρέλα του Johnny Depp (προσωπικού φίλου του Hunter Thompson) για να αποδοθεί ικανοποιητικά ο παράλογος κόσμος του «Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας». Υποθέτω ότι μετά την -«μαρκετινίστικα» ιδεατή- παραφιλολογία γύρω από την κινηματογραφική μεταφορά του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» και την πολυθρύλητη ευλογία του Τζάκσον από τη λέσχη οπαδών του Τόλκιν, τα studios βρήκαν τον μήνα που τρέφει τους έντεκα, όμως όλα έχουν κι ένα όριο!
Ευτυχώς που η μοναδική μεταφορά βιβλίου του Τομ Ρόμπινς («Ακόμα και οι καουμπόισσες μελαγχολούν») απέτυχε παταγωδώς κι έτσι δεν κινδυνεύουμε να δούμε το «Αγριεμένοι ανάπηροι επιστρέφουν από καυτά κλίματα» γυρισμένο σε στυλ «κυνηγι-του-χαμένου-θησαυρού-με-έπαθλο-ένα-Ματις» και πρωταγωνιστή τον Νίκολας Κέητζ. Καλού-κακού όμως, απόψε λέω να φάω ελαφρά και να πιω μόνο σόδα!
Υ.Γ.: Αντιφατικό αλλά σούπερ! Μόλις διάβασα ότι ο Johnny Depp θα πρωταγωνιστήσει στην μεταφορά του «Rum Diary». Great!
Thursday, January 4, 2007
Στο συνάδελφό μας με αγάπη...
Ο ακόλουθος οδηγός καλής συμπεριφοράς κυκλοφορεί (δίχως να οπλοφορεί) μέσω email και έχει γέλιο...
| Αντί του: | Στ'αρχίδια μου! | Να γίνεται χρήση του: | Δε με απασχολεί το ζήτημα. |
| Αντί του: | Γαμώ την τύχη μου! Κι άλλη στραβή! | Να γίνεται χρήση του: | Μου αρέσουν οι προκλήσεις. |
| Αντί του: | Τι στο διάολο έχω να κάνω εγώ μ'αυτή την παπαριά! | Να γίνεται χρήση του: | Δεν είχα σχέση με το συγκεκριμένο εγχείρημα |
| Αντί του: | Να πάει να γαμηθεί, ας το κάνει μόνος του ο καργιόλης! | Να γίνεται χρήση του: | Θα είναι δύσκολο να συντονίσουμε τις ενέργειες μας. |
| Αντί του: | Ωραία! Και κερατάς και δαρμένος! | Να γίνεται χρήση του: | Ναι, σήμερα θα μπορέσω να δουλέψω μερικές ώρες παραπάνω. |
| Αντί του: | Είναι εντελώς μαλάκας! | Να γίνεται χρήση του: | Δεν γνωρίζει ο συνάδελφος το συγκεκριμένο πρόβλημα. |
| Αντί του: | ΕΕ! Εσύ! | Να γίνεται χρήση του: | Με συγχωρείτε. |
| Αντί του: | ΕΕ! Εσύ! Ναι, εσύ ρε μαλάκα! | Να γίνεται χρήση του: | Με συγχωρείτε κύριε. |
| Αντί του: | Δεν γαμιέσαι λέω γω! | Να γίνεται χρήση του: | Λυπάμαι δεν μπορώ να σε εξυπηρετήσω. |
| Αντί του: | Τι? Πήρε προαγωγή? ¶ραγε πόσους απ'το ΔΣ έχει τσιμπουκώσει! | Να γίνεται χρήση του: | Επιτέλους αναγνωρίσθηκαν οι προσπάθειες της. |
| Αντί του: | Τι τα έκανες τα κωλόχαρτα? | Να γίνεται χρήση του: | Μήπως θυμάσαι που τοποθέτησες τα έγγραφα. |
| Αντί του: | Καλά ..σκατά έχεις στο μυαλό σου? | Να γίνεται χρήση του: | Νομίζω η πρόταση σου είναι ανεφάρμοστη. |
| Αντί του: | Πάλι τα αρχίδια μου πήρε! | Να γίνεται χρήση του: | Το νέο αίτημα του για αύξηση απορρίφθηκε. |
| Αντί του: | Θα ψοφήσεις και θα είσαι ακόμη κλητήρας! | Να γίνεται χρήση του: | Δεν υπάρχουν περιθώρια για περαιτέρω εξέλιξη. |
| Αντί του: | Καλά τόση ώρα γι'αυτή την μαλακία! | Να γίνεται χρήση του: | Το αποτέλεσμα είναι μάλλον φτωχό. |
| Αντί του: | Καλώς τα'αρχίδια μας τα δυό! | Να γίνεται χρήση του: | Καλημέρα κύριε διευθυντά. |
Το νέο επάγγελμα του Michael Schumacher
Αναρωτιέστε πώς περνάει την ώρα του ο Γερμανός, παλαίμαχος πλέον, παγκόσμιος πρωταθλητής; Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες ο Σούμι προέβη σε μία απόφαση, η οποία- αν μη τι άλλο- ξαφνιάζει: έβγαλε τα κόκκινα της Ferrari, επέλεξε έτσι για αλλαγή ως ονοματεπώνυμο το Tom Matthews και μπήκε στα κίτρινα μονοθέσια της...θρυλικής των ταξιτζήδων σχολής!! Ναι καλά ακούσατε. Το ρεπορτάζ δεν μπορεί παρά να είναι ακριβές. Οι κάμερες των Ουαλλών αστυνομικών κατέγραψαν Vauxhall Cavalier να διασχίζει δρομάκι με 420 (τέσσερα, δύο, μηδέν) μίλια την ώρα!! Αν δεν ήταν, λοιπόν, ο Schumacher, ποιος ήταν; Ο Daniel Morales του Taxi;
Υ.Γ. Όπως δήλωσε ο εμβρόντητος Ουαλλός ταξιτζής στη Sun: "Εγώ οδηγώ ένα παλιό Cavalier, όχι jumbo jet. Αν πήγαινα όντως τόσο γρήγορα, μάλλον χαραμίζομαι. Θα έπρεπε να βρίσκομαι σε κάποιο μονοθέσιο της F1".
Υ.Γ. Όπως δήλωσε ο εμβρόντητος Ουαλλός ταξιτζής στη Sun: "Εγώ οδηγώ ένα παλιό Cavalier, όχι jumbo jet. Αν πήγαινα όντως τόσο γρήγορα, μάλλον χαραμίζομαι. Θα έπρεπε να βρίσκομαι σε κάποιο μονοθέσιο της F1".
Subscribe to:
Posts (Atom)
