Η Αθήνα τη νύχτα

Ο χρόνος αυξάνεται επειδή το σύμπαν διαστέλλεται, κι έτσι προχωράμε προς το μέλλον. Τάδε έφη Stephen Hawking. Στα αρχικά στάδια της μελέτης του, ο πασίγνωστός φυσικός έκανε την υπόθεση ότι αν το σύμπαν συσταλθεί, τότε ο χρόνος θα γυρίσει πίσω. Στην πορεία της έρευνας του εγκατέλειψε την υπόθεση αυτή, αποκλείοντας έτσι το ενδεχόμενο ενός ταξιδιού στο παρελθόν.
Μια βόλτα στη νυχτερινή Αθήνα ίσως έκανε το Hawking να ανασκευάσει την άποψη του. Η σκέψη αυτή προέκυψε αυθόρμητα (όσο αυθόρμητα μπορεί να έρθει στο μυαλό σου το «Χρονικό του Χρόνου») την προηγούμενη Παρασκευή, όταν επισκέφθηκα μετά από πολύ-πολύ καιρό ένα μεγάλο club στην περιοχή του Ψυρρή. Και θυμήθηκα τις άγριες αθηναϊκές νύχτες της περιόδου 1995-2002, όταν η dance μουσική μεσουρανούσε, οι επισκέψεις ξένων DJs προκαλούσαν ρίγη συγκίνησης στους φανατικούς clubbers (συμπεριλαμβανομένης της υπογράφουσας), όταν οι ουρές έξω απ’ το +Soda θύμιζαν διαστημικές «σκουληκότρυπες». Μια εποχή που πέρασε γρήγορα. Ή μήπως έτσι φάνηκε σε εμάς, τους κουρασμένους πλέον clubbers, που βλέπουν τα τριάντα ante portas; Το ερώτημα εμπίπτει στην θεωρία της σχετικότητας, και κάπου εδώ έχω κάνει κουλουβάχατα τους επιστήμονες.
Πίσω στο συσταλμένο νυχτερινό σύμπαν την Αθήνας! Με τα μεγάλα parties να αποτελούν παρελθόν, σε ποια χρονιά διασκέδασης βρισκόμαστε; Χμ, let me think! Παρεϊστικα μπαρ θαμώνων (σαν αυτό που έπινε το ουίσκι του ο «ναυαρχούκος» στο «Δεσποινίς διευθυντής», λίγο πριν…πιάσει δουλειά), rock on the easy listening side, καλοφτιαγμένα cocktail..ναι, είμαστε στα 60’s. Κάθε βράδυ οι Αθηναίοι μαζεύονται γύρω από μπάρες με το παλιομοδίτικό μαξιλαράκι, για κουβεντούλα και χαλαρό λίκνισμα πάνω από καλοφτιαγμένα dry martinis και kir royals. Ανάγκη για πιο «ανθρώπινη» επικοινωνία ή νοσταλγία για μια εποχή που η γενιά μας έζησε μόνο μέσα από τις ασπρόμαυρες ταινίες;
Και το σύμπαν συνεχίζει να συστέλλεται. Ποια θα είναι η τάση του μέλλοντος στη νυχτερινή Αθήνα; Μήπως οι «εν οίκω συγκεντρώσεις» με βερμούτ και μπλουζ των αρχών 60’s ή, ακόμα πιο πίσω στο χρόνο, τα jazz clubs και ο χορός μέχρι πρωίας ύπό τους ήχους ζωντανής μπάντας; Ή μήπως να υιοθετήσουμε τη θεωρία του παλλόμενου σύμπαντος και να κάνουμε ένα βήμα μπροστά (από τα 60’s που είμαστε τώρα, μην ξεχνιόμαστε), στις μεγάλες ντίσκο και τα «αυθεντικά λαϊκά» μπουζούκια των κιτς 80’s;
Η αλήθεια είναι ότι η αστροφυσική δεν είναι το φόρτε μου, συνεπώς μάλλον δεν μπορώ να πω με σιγουριά ποια θα είναι η επόμενη μόδα στο nightlife. Ίσως μάλιστα η σύγχρονη Αθήνα του «πλουραλισμού των επιλογών» να είναι ένα δείγμα παράλληλων συμπάντων, και….καλά, εντάξει σταματάω.
Με περιμένει και το Martini μου