Λόγω ηλικίας, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω το μορφωτικό και ακαδημαϊκό επίπεδο μαθητών Λυκείου και πρωτοετών φοιτητών. Πάντως, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι βλέπουν ταινίες και επηρεάζονται από αυτές. Απόδειξη η περιφρούρηση των πανεπιστημιακών σχολών ως άλλες «Θερμοπύλες» και η πολεμοχαρής διάθεση των μαθητών, οι οποίοι αναφέρονται στην υπουργό Παιδείας με ύφος 10 φορές πιο αιμοβόρο από του Λεωνίδα στην πρώτη επίθεση εναντίον των Περσών (να υποθέσω ότι όλα τα μέλη του TTF έχουν δει το 300, έτσι; Αν όχι, τζάμπα το μελάνι που χύνεται για την δύναμη επιρροής των Blogs).
Με αφορμή τις προθέσεις της κυβέρνησης να επιβάλει υποχρεωτική στράτευση στα 18, πριν την εγγραφή των στρατεύσιμων στα πανεπιστήμια, έχω να προτείνω κάποιες νέες ταινίες στους μαθητές, προκειμένου να βελτιώσουν την παρουσία τους στα Μέσα. Πριν από αυτό όμως, να ξεκαθαρίσω τη θέση μου, για να μη με περιλάβουν οι άντρες του blog. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να τοποθετηθώ επί του θέματος καθαυτού, καθώς ούτε φαντάρος έχω πάει (δεν ζω στο Ισραήλ), ούτε μπορώ να πω ότι στριμώχτηκα ιδιαίτερα στις Πανελλήνιες. Ως εκ τούτου, δεν μπορώ να ξέρω τι είναι χειρότερο: να διακόπτεις τις σπουδές και τη σταδιοδρομία σου για να πας φαντάρος ή να στρατεύεσαι αμέσως μετά το «λούκι» των Πανελληνίων;
Επανερχόμενη στο θέμα των ταινιών, για αυτή τη βδομάδα και για το συγκεκριμένο θέμα, προτείνω στους μαθητές να νοικιάσουν το «Τζέην Έυρ» ή το «Όλιβερ Τουίστ». Ο συνειρμός προέκυψε από την εμφάνιση ενός τελειόφοιτου Λυκείου σε βραδινό δελτίο ειδήσεων. Σχολιάζοντας το θέμα της στράτευσης στα 18, και με ύφος παρόμοιο με αυτό του Φούντα στη Στέλλα, ο εν λόγω μαθητής κοιτάει την κάμερα και λέει: «Από τη βίτσα του δασκάλου περνάμε στα καψόνια του στρατού»!
Και ερωτώ: Τι είναι η «βίτσα» του δασκάλου; Από ποιο προπολεμικό, νατουραλιστικό μυθιστόρημα ξεσήκωσε αυτήν την λέξη; Δεν αμφιβάλω ότι όλοι ως μαθητές έχουμε υποστεί μη-παιδαγωγικές τιμωρίες, αλλά όχι και «βίτσα». Εκτός αν καθημερινά στα σχολεία εκτυλίσσονται σκηνές από την «Ανταρσία του Μπάουντυ» κι εγώ είμαι βαθιά νυχτωμένη.
Είναι θεμιτό και πρέπον τα παιδιά να εκφράζουν την άποψη τους και να καυτηριάζουν αυτά που τους προβληματίζουν. Ωστόσο, δεν υπάρχει πιο ανατριχιαστικό θέαμα από αυτό ενός παιδιού 18 ετών να μιλάει σαν 80χρονος και να επικαλείται ανύπαρκτα δράματα, αναπαράγοντας λόγια που οι άλλοι του έβαλαν στο στόμα.
Γι’ αυτό ας νοικιάσουν καμία ταινία. Δεν ξέρω αν θα γίνουν πιο πιστευτοί με το ύφος της Τζέην Έυρ στο «κόκκινο δωμάτιο» ή αν ψελλίσουν «please sir, I want some more”, σίγουρα όμως είναι προτιμότερο να προκαλούν το γέλιο παρά την αγανάκτηση και την αμφισβήτηση ακόμα και των ελάχιστα (λέμε τώρα) μεγαλύτερων τους.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
Αυτό που λες έχει σχέση με την ερώτηση που κάνω εγώ τόσο καιρό αλλά απάντηση δεν έχω. Τι δουλειά έχουν τα κόμματα στο Πανεπιστήμιο;; Τα παιδιά δεν ξέρουν ακόμα τι τους γίνεται και ασχολούνται με την πολιτική; Και άντε να δεχτώ οτι ο άνθρωπος καλό είναι να είναι πολιτικοποιημένος και αυτό πρέπει να αρχίζει από την στιγμή που μπορεί να ψηφίζει, σίγουρα δεν είναι αυτός ο τρόπος. Το μόνο που πετυχαίνουμε με την κατάσταση αυτή είναι να χρησιμοποιούνται αυτά τα παιδιά ως μαριονέττες από τις ηγεσίες τους. Είναι τρομακτικό το πόσο ακούγονται σαν παπαγαλάκια όταν αρχίζουν να μιλάνε. Είναι σχεδόν εξευτελιστικό. Πώς περιμένουν μετά να τους πάρουν οι μεγαλύτεροι στα σοβαρά;; Δεν έχουν επίγνωση του τί λένε, δεν τα καταλαβαίνουν και φυσικά δεν σημαίνουν τίποτα! Κι όμως σαν καλά στρατιωτάκια τα επαναλαμβάνουν σε κάθε ευκαιρία που βρίσκουν.
Δεν ντρέπεστε να κοροϊδεύετε το παιδάκι το καημένο; Που μετά τη βίτσα του δασκάλου πρέπει να τρέξει να γυρίσει σπίτι του μήπως τον προλάβει η απαγόρευση κυκλοφορίας; Που πρέπει να πηγαίνει κρυφά με τους φίλους του στους σινεμάδες για να δουν τα "ακατάλληλα"; Δείξτε λίγο οίκτο!
Πραγματικά τραγικό. Πραγματικά. Το ακόμα πιο γελοίο είναι ότι αυτά τα άτομα προβάλλονται σαν "εκπρόσωποι" της "νέας γενιάς", αντιπρόσωποι των μαθητών, οι φωνές των φοιτητικών κινημάτων, ο λεγόμενος "αυθόρμητος και ανεξάρτητος" λόγος του νέου σε δράση. Και τελικά αυτοί είναι οι μεγαλύτερες μαριονέτες όλων. Η λοβοτομή στην πιο καθαρή έκφρασή της.
Το θέμα της στράτευσης στα 18 σηκώνει συζήτηση. Προσωπικά είμαι γενικά εναντίον της στράτευσης, αλλά εφόσον προς το παρόν δεν αποφεύγεται, εγώ κοιτώντας πίσω θα προτιμούσα να είχα ξεμπερδέψει με το στρατό τότε, ώστε μετά τις σπουδές μου να μην είχα κανένα περιορισμό για το πού θα αναζητούσα εργασία και ποιες κινήσεις θα έκανα για το μέλλον μου. Το πιθανότερο είναι ότι ακόμα θα κατοικούσα κάπου προς Γηραιά Αλβιόνα, βασικά... :P
Το θέμα της στράτευσης είναι όντως πολύπλοκο. Πιστεύω ότι σίγουρα ο στρατός στα μόνα άτομα που μπορεί να έχει κάποιο όφελος (όσο τρελό και αν ακούγεται) είναι στα 18χρονα που δεν έχουν στάλα ωριμότητας μέσα τους (και πιστεψτε με είναι πολλά από ότι θυμάμαι από τις μέρες μου στην στράτευση).
Από την άλλη όμως το να διακόπτεις τα διαβάσματα για ένα χρόνο και να αποστασιοποιείσαι από την παιδία για ένα τέτοιο διάστημα δεν είναι και το καλύτερο. Εγώ θα είχα δυσκολία να πιάσω βιβλίο μετά από κάτι τέτοιο (όχι ότι μου ήταν πιο εύκολο έτσι όπως το έκανα αλλά λέμε τώρα...)
Post a Comment