Η κινηματογραφική χρονιά 2006-2007 θα γραφτεί με χρυσά γράμματα στα ημερολόγια των σινεφιλ. Προσωπικά μιλώντας, κι αν εξαιρέσω το φαιδρό Illusionist, φέτος δεν είδα ούτε μια ταινία που να μην μου άρεσε. Όλες ήταν από καλές ως υπέροχες (με την πλάστιγγα να γέρνει προς τον υπερθετικό βαθμό).
Το -υπό συνεχή διαμόρφωση- top-3 μου είχε ως εξής: «Οι ζωές των άλλων», «300», «Ο πληροφοριοδότης». Δυστυχώς τώρα, ο Λεονάιντας θα πρέπει να μας αποχαιρετήσει (farewell Leonidas, and make a reservation for two in hell), για να δώσει τη θέση του στον Τομας και την Ιζι.
Ο λόγος για την υπέροχη ταινία του Ντάρεν Αρανόφσκι «The fountain». Ο σκηνοθέτης του μεγαλοφυούς «π» και του πεσιμιστικού «Ρέκβιεμ για ένα όνειρο» (για να ξαναδώ το «Ρέκβιεμ» χρειάζομαι ειδική ψυχολογική προετοιμασία) έγραψε ένα σενάρια-«τροφή για σκέψη» και δημιούργησε μια ποιητική ταινία, με άρτια φωτογραφία και υπέροχη μουσική. Είναι απ’ τις ταινίες που παρακολουθείς με ανοιχτό το στόμα, νιώθοντας μια μικρή ανατριχίλα στη ραχοκοκαλία, κάτι σαν το συγκλονιστικό «2046». Στα συν και η σκηνοθετική βιρτουζιτε του Αρανόφσκι, όσον αφορά το «δέσιμο» τριών διαφορετικών χρονικών περιόδων.
Αν προτίθεστε να δείτε το «The Fountain» (να πάτε!), σας συμβουλέυω να μη διάβασετε καμία κριτική -ούτε καλή, ούτε κακή- και να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα. Φυλλομετρώντας τους οδηγούς πόλης, διαπιστώνει κανείς οτι κάθε κριτικός κατάλαβε κάτι διαφορετικό ως «το κεντρικό μήνυμα της ταινίας» (έκφραση κλισέ για τους «σινεφίλ»-νηπιαγωγάκια, που μπερδεύουν τις ταινίες με τους μύθους του Αισώπου). Διαπιστώνει επίσης οτι ο Μήτσης του Αθηνοράματος είναι ηλίθιος με περικεφαλαία, αλλά το θέμα αυτό έχει αναλυθεί διεξοδικά στα περί «300» posts. Τέλος πάντων, οι σκέψεις που έκανα εγώ δεν είχαν καμία σχέση με τα «μεγάλα ερωτήματα της ζωής» αλλά με πιο «καθημερινές» αγωνίες των ανθρώπων. Αν θέλετε, τα συζητάμε όταν έχουν δει περισσότεροι την ταινία.
Κλείνοντας, θα ήθελα να κάνω μια ευχή. Όπως σας είπα, η μουσική του Clint Mansell ήταν απλά υπέροχη, και γι’ αυτό δεν θα ήθελα να έχει την τύχη του -επίσης φανταστικού- score του Ρέκβιεμ. Με άλλα λόγια, δεν θα ήθελα να ακούσω τη μουσική της ταινίας ως χαλί στα «ρεπορτάζ» της Τατιάνας Στεφανίδου. Ζητάω πολλά?
P.S: Μιλώντας για ποίηση, ο Kimi και ο Alonso δίπλα-δίπλα στο βάθρο των νικητών; Τόση ομορφιά δεν την αντέχω!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
10 comments:
Κεντρικό μήνυμα:Γιατί δε βλέπεις στρουμφάκια καλύτερα που εξ ορισμού δεν έχουν αμφιλεγόμενα και διφορούμενα νοήματά?Ταινίες και ειδικά ταινίες σαν αυτές του Αρανόφσκι ΚΥΡΙΩΣ κεντρικό μήνυμα έχουν...Μάλλον επιβάλλεται να τις ξαναδείς για εμπέδωση!
Η ταινία αυτή είναι εδώ και καιρό μέσα στα absolute must μου. Ναι, είμαι Arronofsky fanboy και το Requiem... ήταν και είναι από τις πιο έντονες κινηματογραφικές εμπειρίες της ζωής μου. Δεν ξέρω αν περιμένω κάτι ανάλογο από το The Fountain, αλλά και μόνο το -κατά τα φαινόμενα- κεντρικό του θέμα και τα τρία χρονικά settings μου κινούν τουλάχιστον την περιέργεια. Για να μη μιλήσω για τις εικόνες του trailer που είναι ονειρικές μ΄ένα τρόπο που μόνο ο Arronofsky μπορεί να βγάλει από το μυαλό του.
Όσο για τους κριτικούς, αυτή τη φορά θα είμαι ευγενικός και δε θα πω τίποτε, πέρα από το γεγονός ότι αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά της δουλειάς του Arronofsky που οι κριτικοί θεωρούν αρνητικά, είναι που με ελκύουν στις ταινίες του. Οπότε είναι πολύ σωστό αυτό που λες ότι πρέπει κανείς να πάει στην ταινία χωρίς να έχει τις κριτικές υπ' όψη του ώστε να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.
Άντε, ποιος είναι να πάμε μέσα στη βδομάδα;;;
Τι λες τώρα…Όταν είχα πρωτοδεί το requiem, είχα μείνει αμίλητη για καμιά ώρα (πράγμα ασύλληπτο για μένα) και μετά δεν ήθελα να πιω ούτε αλκοόλ –not to mention…. Για το «π» ο,τι και να πω είναι λίγο. Btw, οσονούπω βγαίνει ένα φιλμ του Σουμάχερ με τίτλο «23», και μου βρωμάει λίγο «π made in USA». Α, άσχετο, βλέπεις τη σειρά «Numbers» στο Filmnet?
Αγαπητέ /η fade
Οι ταινίες έχουν έναν σεναριακό σκελετό, πάνω στον οποίο «στήνονται» οι κινηματογραφικές εικόνες. Ο σκελετός αυτός δεν εμπεριέχει κατ’ ανάγκη κρυμμένα νοήματα πίσω του, ούτε καταλήγει σε επιμύθια. Επίσης, μια ιδέα του σκηνοθέτη μπορεί να έχει πολλαπλές αναγνώσεις, διαφορετικές για κάθε άνθρωπο και δεν υπακούει απαραίτητα σε κάποιο τελεολογικό συμπέρασμα. Φαντάζεσαι πώς θα ήταν αν οι θεατές έψαχναν να βρουν «κρυμμένα νοήματα» για τη ζωή, τον θάνατο, την κοινωνία και την πολιτική πίσω από κάθε κινηματογραφική απεικόνιση ενός προσωπικού βιώματος του κάθε σκηνοθέτη;
Κατά την άποψη μου, οι θεατές που ψάχνουν υπέρμετρα για «σεναριακά υπονοούμενα» ή για το «μήνυμα» της ταινίας (άλλη έκφραση που με στέλνει για τακούνια) βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος. Με άλλα λόγια, αναλώνονται -ως άλλοι Πουαρό- στην εύρεση του κρυμμένου νοήματος, συναγωνιζόμενοι στις παρέες τους για το ποιος το «έπιασε» πρώτος, αγνοώντας παντελώς το εικαστικό και καλλιτεχνικό κομμάτι της κάθε ταινίας.
Όσον αφορά τη συγκεκριμένη ταινία, δεν μπορώ να μπω στη διαδικασία να εξηγήσω τις δικές μου σκέψεις και συμπεράσματα, διότι υπάρχουν fellow bloggers που δεν την έχουν δει και δεν θέλω να τους προϊδεάσω. Όπως ανέφερα στο post μου, έχουν περισσότερο να κάνουν με την πραγματική ζωή, γιατί δεν είμαι αφελής να πιστεύω ότι ένας σκηνοθέτης -όσο ταλαντούχος κι αν είναι- μπορεί να αναλύσει το μυστήριο της ζωής και του θανάτου σε 95’.
Πάντως, αφού αναφέρεσαι στον Αρανόφκσι, ποιο ήταν αλήθεια το επιμύθιο του «π»; Ότι «τα μαθηματικά σκοτώνουν»; Είμαι σίγουρη ότι πολλοί μαθητές έχουν κατά καιρούς ευχηθεί κάτι παρόμοιο για τους καθηγητές μαθηματικών τους! Ή μήπως ότι «δεν μπορούμε να εξηγήσουμε τα πάντα με τη λογική και την επιστήμη»; Πραγματικά καινοφανές συμπέρασμα
Ελπίζω να αντιλαμβάνεσαι το απλουστευτικό του πράγματος! Σε αντίθετη περίπτωση, δεν μπορώ να βοηθήσω, πρέπει να προλάβω τα στρουμφάκια.
"Numbers"; Ομολογώ ότι δεν την έχω ακουστά (δεν έχω Filmnet, αλλά η ADSL είναι απείρως βολικότερη :P). Περί τίνος πρόκειται;
Α, btw, η s.2 του Grey's Anatomy βρίσκεται στα 80κάτι%, πληροφοριακά. Σε κάνα διημεράκι θα έχει έρθει λογικά!
Όσον αφορά στα παντός είδους "κεντρικά μηνύματα", η κάθε ταινία κι ο κάθε δημιουργός πάντοτε κάτι θέλουν να πουν/δώσουν, να επικοινωνήσουν. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι χρειάζεται να κυνηγάμε χίμαιρες "κρυμμένων μηνυμάτων" και "απόκρυφων νοημάτων" σε κάθε έργο τέχνης. Για να παραφράσω τον Freud, "sometimes a pipe is just a pipe".
Και τα στρουμφάκια δεν έχουν αμφιλεγόμενα και διφορούμενα νοήματα;! Are you so blind?!
Mac, παραθέτω σχόλιο της αδελφής μου σχετικά με τα διφορούμενα νοήματα των στρουμφ:
"Α)Πότε δεν μας εξήγησαν γιατί υπήρχε μόνο μία θηλυκή στρουμφ ανάμεσα σε τόσα αρσενικά. Β) αν υπήρχε ειδύλλιο ανάμεσα στην Στρουμφίτα και τον Μπαμπα-Στρουμφ ή την μοιραζόταν με όλο το χωριό; Και Γ) γιατί τα Στρουμφ ήταν μπλε;Μήπως υπήρχε κάποιος συμβολισμός με την μετά Τσέρνομπιλ εποχή;
Τα Στρουμφ ανήκουν στην προ-Τσερνομπιλ εποχή. Η τηλεοπτική τους βερσιόν άρχισε να προβάλλεται το 1984. Όσο για τη Στρουμφίτα, ήταν είτε πολύ τυχερή είτε πολύ άτυχη. Τυχερή μεν γιατί είχε τόσους άνδρες γύρω της, άτυχη δε επειδή ήταν όλοι τους...μπλε! Θυμήθηκα και ένα ιταλικό ανέκδοτο, αλλά δυστυχώς είναι προφορικό. Αν γραφεί χάνεται η μαστοριά του!
Επίσης, δεν θέλω να πιστεύω ότι η Στρουμφίτα τα είχε με τον Παπαστρουμφ (ή Μπαμπαστρουμφ. Τόσα τζόβενα είχε το χωριό, θα απογοητευόμουν εάν πήγαινε με το χούφταλο! Αλλά εγώ έχω άλλο ερώτημα: ποιανού παιδί ήταν ο Μπέιμπι Στρουμφ;;;
Καταρχήν, αγνοείτε ορισμένα ζωτικά στοιχεία: το σημαντικότερο είναι ότι η Στρουμφίτα δεν ήταν ποτέ κανονικό στρουμφάκι, αλλά δημιούργημα του Δρακουμέλ, ο οποίος την έστειλε ως κατάσκοπο στο Στρουμφοχωριό ώστε να σπείρει τη διχόνοια ανάμεσα στα στρουμφάκια. Τα καλόκαρδα στρουμφάκια όμως κατάφεραν να δείξουν στη Στρουμφίτα το δρόμο της καλοσύνης (ή του ομαδικού sex, ποιος ξέρει -- το ένα δεν αποκλείει το άλλο, άλλωστε).
Τα στρουμφάκια βέβαια, σύμφωνα με το εγκυρότατο Donnie Darko του Richard Kelly (εκεί να βρεις νοήματα, πασά μου fade!), τα στρουμφάκια δεν μπορούν να κάνουν καν σεξ, καθότι δεν έχουν όργανα αναπαραγωγής. Εκτός αν αυτές οι μύτες έχουν άλλο σκοπό απ΄ό,τι φανταζόμαστε! Αυτό βέβαια δεν απαντά στο ερώτημα πού διάολο βρέθηκε το Μπέιμπι Στρουμφ. Πιθανόν ο Μπαμπαστρούμφ στον ελεύθερό του χρόνο να ασχολείται με τη στρουμφοκλωνοποίηση.
Κατ'άλλους (νομίζω ο Αλούπης μου το΄πε αυτό), τα στρουμφάκια είναι τέλεια κομμουνιστική προπαγάνδα. Είναι όλα ίδια, το καθένα έχει τη λειτουργία του (χτίστης, μουσικός, κλπ.), η κοινωνία τους δεν έχει κανενός είδους οικονομικό σύστημα, ενώ τα προσέχει ο γενειοφόρος Marx Μπαμπαστρούμφ.
Όχι πες μου, έχει το Fountain τόσο νόημα;!
Χμμμ! Μπλε κομμουνιστική προπαγάνδα! Πρωτοποριακό! Μπράβο Αλούπη! Μιας και είπες για Donnie Darko. Το είδα την προηγούμενη εβδομάδα με ενδιαφέρον και απορία...γιατί έχασα λίγο την αρχή...αλλοπρόσαλλο, αλλά το soundtrack kicks tons of ass!
Post a Comment