Το απατηλό (;) όνειρο ενός έθνους

Παρακολουθώ τον αγώνα του Ολυμπιακού ενάντια στην πανίσχυρη, λαίμαργη αρκούδα της CSKA. Δεν έχει ιδιαίτερη βαθμολογική σημασία. Άλλωστε ακόμη και αν κερδίσει ο Θρύλος, θα χρειαστεί να «βάλει λουκέτο» στο Ricky & Rudy Show προκειμένου να προκριθεί στην επόμενη φάση. Μάλιστα, μετά θα τον περιμένει η πανίσχυρη συμμορία του Luis Scola για ένα θανατηφόρο ταγκό. Εν ολίγοις, από τη Σκύλα στη Χάρυβδη. Γιατί επέλεξα, λοιπόν, να αναφερθώ σε αυτόν τον αγώνα; Θα μπορούσα να το έχω κάνει για να αποθεώσω για άλλη μία φορά τον «καλύτερο παίκτη στην Ευρώπη», τον αγαπημένο μου Θοδωρή Παπαλουκά. Όχι όμως. Όχι αυτή τη φορά. Ο λόγος είναι τα κιλά του επίσης αγαπημένου μου Σοφοκλή. Διάολε, είναι τετράπαχος. Τα μάγουλα του έχουν φουσκώσει λες και –ως άλλος Χολιγουντιανός σταρ- πήρε κιλά για να ενσαρκώσει κάποιον ευτραφή χαρακτήρα. Η γράμμωση του απουσιάζει. Κάνει διακοπές διαρκείας από το Σεπτέμβριο. Η ταχύτητά του το ίδιο. Αντιθέτως, επανήλθε ο «άσωτος υιός», η κοιλιά του. Λυπάμαι. Λυπάμαι πολύ, πάρα πολύ, γιατί έχει όλα τα προσόντα να διαπρέψει, αλλά πετάει τις (απανωτές) ευκαιρίες που του πρόσφερε η φύση στα σκουπίδια. Πέρσι τον άκουγα να δίνει συνεντεύξεις και καμάρωνα. Έλεγα ότι η ωριμότητά του είναι εξόφθαλμη. Ότι στο άμεσο μέλλον θα σαρώσει. Και δικαιώθηκα, μιας και ο Yao Ming και η «αεροπορία» των Η.Π.Α. ακόμα θυμάται τα εκρηκτικά καρφώματά του. «Φευ, συμφορά δεινή», όπως έλεγε κάποιος. Η δικαίωση αποδείχτηκε βραχύβια. Ο αξιαγάπητος «χοντρός» όσο περνάει ο καιρός –αντίθετα με τα σχόλια κάποιων αθλητικογράφων ότι δουλεύει σκληρά- είναι εμφανές ότι δεν αδυνατίζει. Κάθε άλλο. Θα βάλει μυαλό; Ίσως. Μακάρι. Το ελπίζω ειλικρινά. Πάντως, η χρονιά, η οποία υπό άλλες συνθήκες θα αποτελούσε χρονιά προσωπικών θριάμβων, εξελίχθηκε σε Βατερλό. Και το θλιβερό είναι ότι στην περίπτωση του Σοφοκλή, ο Duke of Wellington ήταν ο ίδιος του ο εαυτός…