Σχολιάζοντας το πρόστιμο που επέβαλε το ΕΣΡ στη Βέφα Αλεξιάδου για τη γκρίζα διαφήμιση της σειράς κουζινικών της, η agg ανέφερε ότι «διυλίσαμε πάλι τον κώνωπα...και όσο για την κάμηλο...μια χαψιά». Το σχόλιο αφορούσε την κατάντια της τηλεόρασης εν γένει, αλλά τελικά έχει εφαρμογή και στο ειδικό θέμα της γκρίζας διαφήμισης.
Τι άλλο θα μπορούσε να πει κανείς για τους χορηγούς εκπομπών, οι οποίοι -έναντι αδράς πληρωμής- αποκτούν το δικαίωμα να έχουν το πρώτο και το τελευταίο spot στα διαφημιστικά διαλείμματα, να παίζουν το διαφημιστικό τους κάθε φορά που προβάλλεται το trailer της εκάστοτε εκπομπής αλλά και…να διαφημίζονται μέσω της σεναριακής πλοκής. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, οι πρωταγωνίστριες της σειράς «Θα βρεις τον δάσκαλο σου» χαριεντίζονται μέσω της καρτοκινητής What’s up, με την κάμερα να κάνει gros plan στην οθόνη του κινητού. Ευτυχώς, αυτό είναι το μόνο παράδειγμα που μπορώ να επικαλεστώ γιατί ο κατάλογος των «επιδοτούμενων» εκπομπών περιλαμβάνει το «Ποτέ την Κυριακή», το «Super Deal», τη «Βέρα στο Δεξί» και άλλες εκπομπές που σαφέστατα δεν έχουν εμένα ως κοινό-στόχο.
Σύμφωνα με μεγαλόσχημα στελέχη της αγοράς, η special χορηγία εκπομπής καθιερώθηκε ως μέσο σύναψης συμφωνιών γκρίζας διαφήμισης, η οποία είναι παράνομη στην Ελλάδα. Τα ίδια στελέχη αναφέρουν ότι «την επομένη κάθε εκπομπής περιμένουμε την καμπάνα του ΕΣΡ», φυσικά όμως εξακολουθούν να ασκούν την συγκεκριμένη πρακτική. Και γιατί να σταματήσουν άλλωστε, αφού στην περίπτωση τους η καμπάνα -τις περισσότερες φορές- σιωπά.
Προσωπικά δεν με ενοχλεί η πράξη καθαυτή όσο ο άγαρμπος τρόπος υλοποίησης της. Πώς να το κάνουμε βρε παιδιά, άλλο πράγμα τα φευγαλέα πλάνα των πρωταγωνιστών αμερικάνικών σειρών με ένα κύπελλο Starbucks στο χέρι, κι άλλο η χαζοχαρούμενη πρωταγωνίστρια που πετάει στο άσχετο την ατάκα «τώρα θα μιλήσω με τους what’s up φίλους μου». Που θα πάει όμως, θα διορθωθούν. Το ΕΣΡ δεν προτίθεται να τους ενοχλήσει. Είναι απασχολημένο με τη Βέφα και τα επαρχιακά τσοντοκάναλα!
Thursday, March 29, 2007
Wednesday, March 28, 2007
Η Αθήνα τη νύχτα
Ο χρόνος αυξάνεται επειδή το σύμπαν διαστέλλεται, κι έτσι προχωράμε προς το μέλλον. Τάδε έφη Stephen Hawking. Στα αρχικά στάδια της μελέτης του, ο πασίγνωστός φυσικός έκανε την υπόθεση ότι αν το σύμπαν συσταλθεί, τότε ο χρόνος θα γυρίσει πίσω. Στην πορεία της έρευνας του εγκατέλειψε την υπόθεση αυτή, αποκλείοντας έτσι το ενδεχόμενο ενός ταξιδιού στο παρελθόν.
Μια βόλτα στη νυχτερινή Αθήνα ίσως έκανε το Hawking να ανασκευάσει την άποψη του. Η σκέψη αυτή προέκυψε αυθόρμητα (όσο αυθόρμητα μπορεί να έρθει στο μυαλό σου το «Χρονικό του Χρόνου») την προηγούμενη Παρασκευή, όταν επισκέφθηκα μετά από πολύ-πολύ καιρό ένα μεγάλο club στην περιοχή του Ψυρρή. Και θυμήθηκα τις άγριες αθηναϊκές νύχτες της περιόδου 1995-2002, όταν η dance μουσική μεσουρανούσε, οι επισκέψεις ξένων DJs προκαλούσαν ρίγη συγκίνησης στους φανατικούς clubbers (συμπεριλαμβανομένης της υπογράφουσας), όταν οι ουρές έξω απ’ το +Soda θύμιζαν διαστημικές «σκουληκότρυπες». Μια εποχή που πέρασε γρήγορα. Ή μήπως έτσι φάνηκε σε εμάς, τους κουρασμένους πλέον clubbers, που βλέπουν τα τριάντα ante portas; Το ερώτημα εμπίπτει στην θεωρία της σχετικότητας, και κάπου εδώ έχω κάνει κουλουβάχατα τους επιστήμονες.
Πίσω στο συσταλμένο νυχτερινό σύμπαν την Αθήνας! Με τα μεγάλα parties να αποτελούν παρελθόν, σε ποια χρονιά διασκέδασης βρισκόμαστε; Χμ, let me think! Παρεϊστικα μπαρ θαμώνων (σαν αυτό που έπινε το ουίσκι του ο «ναυαρχούκος» στο «Δεσποινίς διευθυντής», λίγο πριν…πιάσει δουλειά), rock on the easy listening side, καλοφτιαγμένα cocktail..ναι, είμαστε στα 60’s. Κάθε βράδυ οι Αθηναίοι μαζεύονται γύρω από μπάρες με το παλιομοδίτικό μαξιλαράκι, για κουβεντούλα και χαλαρό λίκνισμα πάνω από καλοφτιαγμένα dry martinis και kir royals. Ανάγκη για πιο «ανθρώπινη» επικοινωνία ή νοσταλγία για μια εποχή που η γενιά μας έζησε μόνο μέσα από τις ασπρόμαυρες ταινίες;
Και το σύμπαν συνεχίζει να συστέλλεται. Ποια θα είναι η τάση του μέλλοντος στη νυχτερινή Αθήνα; Μήπως οι «εν οίκω συγκεντρώσεις» με βερμούτ και μπλουζ των αρχών 60’s ή, ακόμα πιο πίσω στο χρόνο, τα jazz clubs και ο χορός μέχρι πρωίας ύπό τους ήχους ζωντανής μπάντας; Ή μήπως να υιοθετήσουμε τη θεωρία του παλλόμενου σύμπαντος και να κάνουμε ένα βήμα μπροστά (από τα 60’s που είμαστε τώρα, μην ξεχνιόμαστε), στις μεγάλες ντίσκο και τα «αυθεντικά λαϊκά» μπουζούκια των κιτς 80’s;
Η αλήθεια είναι ότι η αστροφυσική δεν είναι το φόρτε μου, συνεπώς μάλλον δεν μπορώ να πω με σιγουριά ποια θα είναι η επόμενη μόδα στο nightlife. Ίσως μάλιστα η σύγχρονη Αθήνα του «πλουραλισμού των επιλογών» να είναι ένα δείγμα παράλληλων συμπάντων, και….καλά, εντάξει σταματάω.
Με περιμένει και το Martini μου
Μια βόλτα στη νυχτερινή Αθήνα ίσως έκανε το Hawking να ανασκευάσει την άποψη του. Η σκέψη αυτή προέκυψε αυθόρμητα (όσο αυθόρμητα μπορεί να έρθει στο μυαλό σου το «Χρονικό του Χρόνου») την προηγούμενη Παρασκευή, όταν επισκέφθηκα μετά από πολύ-πολύ καιρό ένα μεγάλο club στην περιοχή του Ψυρρή. Και θυμήθηκα τις άγριες αθηναϊκές νύχτες της περιόδου 1995-2002, όταν η dance μουσική μεσουρανούσε, οι επισκέψεις ξένων DJs προκαλούσαν ρίγη συγκίνησης στους φανατικούς clubbers (συμπεριλαμβανομένης της υπογράφουσας), όταν οι ουρές έξω απ’ το +Soda θύμιζαν διαστημικές «σκουληκότρυπες». Μια εποχή που πέρασε γρήγορα. Ή μήπως έτσι φάνηκε σε εμάς, τους κουρασμένους πλέον clubbers, που βλέπουν τα τριάντα ante portas; Το ερώτημα εμπίπτει στην θεωρία της σχετικότητας, και κάπου εδώ έχω κάνει κουλουβάχατα τους επιστήμονες.
Πίσω στο συσταλμένο νυχτερινό σύμπαν την Αθήνας! Με τα μεγάλα parties να αποτελούν παρελθόν, σε ποια χρονιά διασκέδασης βρισκόμαστε; Χμ, let me think! Παρεϊστικα μπαρ θαμώνων (σαν αυτό που έπινε το ουίσκι του ο «ναυαρχούκος» στο «Δεσποινίς διευθυντής», λίγο πριν…πιάσει δουλειά), rock on the easy listening side, καλοφτιαγμένα cocktail..ναι, είμαστε στα 60’s. Κάθε βράδυ οι Αθηναίοι μαζεύονται γύρω από μπάρες με το παλιομοδίτικό μαξιλαράκι, για κουβεντούλα και χαλαρό λίκνισμα πάνω από καλοφτιαγμένα dry martinis και kir royals. Ανάγκη για πιο «ανθρώπινη» επικοινωνία ή νοσταλγία για μια εποχή που η γενιά μας έζησε μόνο μέσα από τις ασπρόμαυρες ταινίες;
Και το σύμπαν συνεχίζει να συστέλλεται. Ποια θα είναι η τάση του μέλλοντος στη νυχτερινή Αθήνα; Μήπως οι «εν οίκω συγκεντρώσεις» με βερμούτ και μπλουζ των αρχών 60’s ή, ακόμα πιο πίσω στο χρόνο, τα jazz clubs και ο χορός μέχρι πρωίας ύπό τους ήχους ζωντανής μπάντας; Ή μήπως να υιοθετήσουμε τη θεωρία του παλλόμενου σύμπαντος και να κάνουμε ένα βήμα μπροστά (από τα 60’s που είμαστε τώρα, μην ξεχνιόμαστε), στις μεγάλες ντίσκο και τα «αυθεντικά λαϊκά» μπουζούκια των κιτς 80’s;
Η αλήθεια είναι ότι η αστροφυσική δεν είναι το φόρτε μου, συνεπώς μάλλον δεν μπορώ να πω με σιγουριά ποια θα είναι η επόμενη μόδα στο nightlife. Ίσως μάλιστα η σύγχρονη Αθήνα του «πλουραλισμού των επιλογών» να είναι ένα δείγμα παράλληλων συμπάντων, και….καλά, εντάξει σταματάω.
Με περιμένει και το Martini μου
Tuesday, March 27, 2007
...και εγένετο χειμώνας!
Επιτέλους χειμώνιασε. Μετά από πολυμηνη αναμονή και συνεχείς αναβολές, νιώθω ότι χειμώνιασε. Κάθομαι στο γραφείο και πίνω ζεστό τσάι για να μην ψοφήσω από το κρύο και με βρουν οι μεσημεριανοί κόκκαλο. Έχει χαλάσει και το κωλοπαράθυρο και δεν κλείνει και μπάζει απίστευτα. Άντε κι άμα χιονίσει θα σας καλέσω για σούπα στα χειμερινά μου ανάκτορα (στα θερινά δεν χιονίζει).
Εν πάσει περιπτώσει, κάθομαι εδώ και έχω απέναντί μου τρεις τηλεφωνήτριες. Οι οποίες ξυπνούν μέσα στη μαύρη νύχτα και έρχονται εδώ για να κάνουν τι;;;;; Για να παραλαμβάνουν τα παράπονα του κακοπαθημένου κοινού μας! Εκτός από όλα τα άλλα λοιπόν, έμαθα αυτές τις ημέρες ότι ο κόσμος ξυπνάει στις 6 με τον καημό του και πριν ακόμη βγάλει την τσίμπλα, βουτάει το τηλέφωνο και αρχίζει να ξεφουρνίζει «καταγγελίες». Ό, τι μπορείτε να φανταστείτε: παράπονα για λακούβες, για τη γειτόνισα που τινάζει τα χαλιά της, για το σκύλο του διπλανού που δε βγάζει το σκασμό όλη νύχτα, για το ανάλγητο κράτος κλπ κλπ! Μέχρι που πήρε, λέει, ένας και ρώτησε τι ώρα είναι στην Αυστραλία. Κι εμείς έτσι θα γίνουμε στα γεράματά μας; Λες;;;;;;
Εν πάσει περιπτώσει, κάθομαι εδώ και έχω απέναντί μου τρεις τηλεφωνήτριες. Οι οποίες ξυπνούν μέσα στη μαύρη νύχτα και έρχονται εδώ για να κάνουν τι;;;;; Για να παραλαμβάνουν τα παράπονα του κακοπαθημένου κοινού μας! Εκτός από όλα τα άλλα λοιπόν, έμαθα αυτές τις ημέρες ότι ο κόσμος ξυπνάει στις 6 με τον καημό του και πριν ακόμη βγάλει την τσίμπλα, βουτάει το τηλέφωνο και αρχίζει να ξεφουρνίζει «καταγγελίες». Ό, τι μπορείτε να φανταστείτε: παράπονα για λακούβες, για τη γειτόνισα που τινάζει τα χαλιά της, για το σκύλο του διπλανού που δε βγάζει το σκασμό όλη νύχτα, για το ανάλγητο κράτος κλπ κλπ! Μέχρι που πήρε, λέει, ένας και ρώτησε τι ώρα είναι στην Αυστραλία. Κι εμείς έτσι θα γίνουμε στα γεράματά μας; Λες;;;;;;
Monday, March 26, 2007
Η άγνοια του ευτυχισμένου «μονοθεματιστή»
Για καλή μου τύχη έχω πολύύύύύ καιρό να δω ειδήσεις στην τηλεόραση (όσο ειρωνικό και αν ακούγεται αυτό!). Ξέρω όμως ότι αυτές τις ημέρες ο τηλεθεατής-μονοθεματιστής έχει να επιλέξει ανάμεσα στα ασφαλιστικά ταμεία (..δεν ξέραμε ότι μας κλέβουν, τώρα το ανακαλύψαμε), τη συντριβή της Εθνικής και το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού. Αυτά και μόνο αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα (αν είσαι τηλεθεατής).
Προσπαθώ να φανταστώ πώς είναι ένας άνθρωπος που ενημερώνεται μόνο από τα κεντρικά δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης. (Αν υποθέσουμε ότι δεν ακούει ραδιόφωνο και...φυσικά δεν διαβάζει το περιτύλιγμα του dvd που λέγεται εφημερίδα). Μιλάμε για διαρκή μεσάνυχτα. Πηχτό σκοτάδι και νύξ ασέληνος! Ορατότης τριών μέτρων μόλις και μετά βίας! Κοινωνική μυωπία...
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει στη Βόρεια Κορέα, όπου βλέπουν ειδήσεις για τον Κιμ Γιονγκ Ιλ (και τα κατορθώματά του). Σε λίγο καιρό, (που θα έχει επιστρέψει και ο...Νίκος στο γυαλί) ο Έλληνας θα συναγωνίζεται τον Βορειοκορεάτη στη...μαλάκυνση εγκεφάλου. Θα είναι δηλαδή ένα πλήρες ζώον, ευτυχισμένο μέσα στην πληρη άγνοιά του. Άρα...εντάξει! Καλά είναι τα μονοθεματικά δελτία. Δημιουργούν ευτυχισμένους (μηρυκάζοντες) ανθρώπους! ΜΟΟΥΥΥΟΟΥΥΟΥ!
Ξημέρωσε για τα καλά. Πάω σπίτι μου.
Προσπαθώ να φανταστώ πώς είναι ένας άνθρωπος που ενημερώνεται μόνο από τα κεντρικά δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης. (Αν υποθέσουμε ότι δεν ακούει ραδιόφωνο και...φυσικά δεν διαβάζει το περιτύλιγμα του dvd που λέγεται εφημερίδα). Μιλάμε για διαρκή μεσάνυχτα. Πηχτό σκοτάδι και νύξ ασέληνος! Ορατότης τριών μέτρων μόλις και μετά βίας! Κοινωνική μυωπία...
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει στη Βόρεια Κορέα, όπου βλέπουν ειδήσεις για τον Κιμ Γιονγκ Ιλ (και τα κατορθώματά του). Σε λίγο καιρό, (που θα έχει επιστρέψει και ο...Νίκος στο γυαλί) ο Έλληνας θα συναγωνίζεται τον Βορειοκορεάτη στη...μαλάκυνση εγκεφάλου. Θα είναι δηλαδή ένα πλήρες ζώον, ευτυχισμένο μέσα στην πληρη άγνοιά του. Άρα...εντάξει! Καλά είναι τα μονοθεματικά δελτία. Δημιουργούν ευτυχισμένους (μηρυκάζοντες) ανθρώπους! ΜΟΟΥΥΥΟΟΥΥΟΥ!
Ξημέρωσε για τα καλά. Πάω σπίτι μου.
Εξαιρετικά αφιερωμένο στους τηλεμαϊντανούς!
Κάποτε, πριν περίπου 80 χρόνια, ο Fred Barnard δήλωσε ότι μία εικόνα αξίζει όσο δέκα χιλιάδες λέξεις. Είχε δίκιο...
(πηγή photo: expertfootball.com)
Sunday, March 25, 2007
Τι κάνει ο άνθρωπος για να βγάλει το παντε...spa...νι του!
Και να 'μαι λοιπόν, 6 η ώρα το πρωί, να ασχολούμαι με τους Τίγρεις Ταμίλ. Δε λέω, ψυχή έχουν κι αυτοί οι άνθρωποι, αλλά τώρα συναχωμένη γυναίκα να τραβολογιέμαι τ'αξημέρωτα για την πάρτη τους...
Από σήμερα λοιπόν (βήχας...) προσθέτω άλλο ένα ωράριο στο πλούσιο ρεπερτόριό μου. 5.30-9.00 και 14.30-20.30 με ένα διάλειμμα ύπνου στα ενδιάμεσα! Μέχρι τώρα έχω δοκιμάσει τα πάντα εκτός από άγριο νυχτερινό. Τι να κάνεις όμως; Μου υποσχέθηκαν έξτρα φράγκο και εμένα με τρώει λίγο η αριστερή μου παλάμη, έχω μπανίσει κάτι ωραία φωτιστικά και βέβαια (να μην ξεχνιόμαστε...) θέλω να κάνω και spa!
Μέχρι πριν από λίγο καιρό, το πολύύύ πρωινό ξύπνημα το είχα συνδέσει μόνο με αεροδρόμια. Ξυπνούσα τόσο νωρίς μόνο όταν επρόκειτο να ταξιδέψω. Αλλά η φτώχεια και η απονιά με έριξαν στη βιοπάλη ωσάν τον Βασιλάκη τον Καΐλα. Και αντί να ξυπνάω για να τρέχω στα Μιλάνα και στις Βαρκελώνες, ξυπνάω για να πω καλημέρα στον Tony (...oh dear!) Blair.
Φυσικά, στις 5 το πρωί, η Αθήνα είναι μια άλλη πόλη, (φτέρνισμα - εξάκις αν δεν κάνω λάθος) την οποία διασχίζεις από άκρη σε άκρη σε 20 λεπτά. Ούτε φανάρια, ούτε πορείες, ούτε τίποτα...Ωραία πράγματα. Σαν δεκαπενταύγουστος. Σε λίγο όμως θα αρχίσουν να ξετσουμίζουν οι Knight Riders της Αθήνας. Και στο γυρισμό αναμένεται να κάνω γύρω στη μιάμιση ώρα. Αυτά...ας γράψουμε τώρα και καμια είδηση άμα λάχει...
Από σήμερα λοιπόν (βήχας...) προσθέτω άλλο ένα ωράριο στο πλούσιο ρεπερτόριό μου. 5.30-9.00 και 14.30-20.30 με ένα διάλειμμα ύπνου στα ενδιάμεσα! Μέχρι τώρα έχω δοκιμάσει τα πάντα εκτός από άγριο νυχτερινό. Τι να κάνεις όμως; Μου υποσχέθηκαν έξτρα φράγκο και εμένα με τρώει λίγο η αριστερή μου παλάμη, έχω μπανίσει κάτι ωραία φωτιστικά και βέβαια (να μην ξεχνιόμαστε...) θέλω να κάνω και spa!
Μέχρι πριν από λίγο καιρό, το πολύύύ πρωινό ξύπνημα το είχα συνδέσει μόνο με αεροδρόμια. Ξυπνούσα τόσο νωρίς μόνο όταν επρόκειτο να ταξιδέψω. Αλλά η φτώχεια και η απονιά με έριξαν στη βιοπάλη ωσάν τον Βασιλάκη τον Καΐλα. Και αντί να ξυπνάω για να τρέχω στα Μιλάνα και στις Βαρκελώνες, ξυπνάω για να πω καλημέρα στον Tony (...oh dear!) Blair.
Φυσικά, στις 5 το πρωί, η Αθήνα είναι μια άλλη πόλη, (φτέρνισμα - εξάκις αν δεν κάνω λάθος) την οποία διασχίζεις από άκρη σε άκρη σε 20 λεπτά. Ούτε φανάρια, ούτε πορείες, ούτε τίποτα...Ωραία πράγματα. Σαν δεκαπενταύγουστος. Σε λίγο όμως θα αρχίσουν να ξετσουμίζουν οι Knight Riders της Αθήνας. Και στο γυρισμό αναμένεται να κάνω γύρω στη μιάμιση ώρα. Αυτά...ας γράψουμε τώρα και καμια είδηση άμα λάχει...
Γεια σου ρε Έλληνα!
Καλημέρα! Μόλις γύρισα από την παρέλαση, αλλά με τρόμο παρατήρησα ότι με "είχαν ξεβρακώσει". Εμένα, άλλους 33.000 οπαδούς, αναρίθμητες χιλιάδες εν εξάλλω καταστάσει τηλεθεατές, 14 παίκτες και 1 προπονητή. "Να σας τα τυλίξω κύριε τα 4 σουβλάκια ή θα τα φάτε εδώ"; "Εδώ, εδώ" είπε ο λαίμαργος ελληνάρας και λέρωσε τη μπλούζα του με 4 λεκέδες, οι οποίοι θα χρειάστουν αρκετά χρόνια πλυσίματος με "Dixan με άρωμα εθνικής υπερηφάνειας" για να καθαρήσουν. Διάολε, τελείωσε το ματς και αισθανόμουνα ότι μου είχαν ρίξει κατακέφαλα έναν κουβά με παγωμένο νερό! Λυπήθηκα τους παίκτες, διότι πολλοί τους αποδοκίμαζαν. Λυπήθηκα δε ακόμα περισσότερο τον Νικοπολίδη γιατί δεν αξίζει να "σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν". Λυπήθηκα τον Herr Otto γιατί ενίοτε θυμίζει γεροξεκούτη Βασιλιά λίγο πριν την απόλυτη συντριβή. "Μα, άρχοντα μας", του λένε οι πιστοί υπήκοοί του, "πρέπει να παραδοθούμε. Απέναντί μας βρίσκονται 3 δις. Robocop, 8 χιλιάδες Predators, 5 Aliens, 9 πτερόσαυροι, ο Godzilla και ο Rambo". Φευ. "Όχι"ουρλιάζει ο ημιπαράφρονας βασιλιάς. "Φέρτε μου το τραυματισμένο μου άλογο (σύμφωνα με ιστορικές πηγές άκουγε στο όνομα Βου...χαριστέας). Έστω και έτσι θα τους τσακίσω".
Εν τέλει, έδωσα 35 ευρώ για να επιβεβαιώσω και πάλι ότι είμαστε ένα έθνος ηλιθίων. Ο τούρκος τερματοφύλακας θα μπορούσε να ανοίξει καντίνα με τόσες κοκακόλες και μπουκάλια με νερό που δέχτηκε. "Γκελ μπουρντά" θα του λένε και αυτός θα κάθεται. Πώς να ακούσει με τόσα που έσκαγαν πίσω του. Όσο για τους Ελληνάρες που αντάλλαζαν φιλικές σφαλιάρες στις κερκίδες (εύφημος μνεία σε έναν τυπά που είχε σπάσει μία καρέκλα και τη "φόραγε κολάρο" σε όποιον πλησίαζε), τα λόγια περιττεύουν...
Κρίμα, κρίμα, κρίμα, κρίμα....
Υ.Γ. (φανταστικός αλλά εξόχως ρεαλιστικός μονόλογος νεοέλληνα σε σημερινό καφέ)
Νεοέλληνας :"Που λες, Λάκη, βγήκε ο τουρκαλάς να κάνει ζέσταμα και του έριξα ένα κοντάρι "να". Σαν αυτά που ρίχνω στη Σούλα τη κομμώτρια..."
Νεοέλληνας (αφού έχει ρουφήξει λιγη φραπεδάκι): "Τρώμε το τρίτο γκολ και φωνάζω: 'Άντε σπίτι σου ρε Νικοπολίδη'. Ανίκανε. Πήρες Ευρωπαϊκο και κάτι έγινε. Άμπαλε'. Αν είχα εγώ μπροστά μου τους οθωμανούς...".
Κάπου εκεί αναγκάστηκε να φύγει γιατί σηκώθηκαν από τον τάφο και τον πήραν στο κυνήγι ο Καραϊσκάκης, ο Λεονάϊντας και...3 ζόμπι!
Εν τέλει, έδωσα 35 ευρώ για να επιβεβαιώσω και πάλι ότι είμαστε ένα έθνος ηλιθίων. Ο τούρκος τερματοφύλακας θα μπορούσε να ανοίξει καντίνα με τόσες κοκακόλες και μπουκάλια με νερό που δέχτηκε. "Γκελ μπουρντά" θα του λένε και αυτός θα κάθεται. Πώς να ακούσει με τόσα που έσκαγαν πίσω του. Όσο για τους Ελληνάρες που αντάλλαζαν φιλικές σφαλιάρες στις κερκίδες (εύφημος μνεία σε έναν τυπά που είχε σπάσει μία καρέκλα και τη "φόραγε κολάρο" σε όποιον πλησίαζε), τα λόγια περιττεύουν...
Κρίμα, κρίμα, κρίμα, κρίμα....
Υ.Γ. (φανταστικός αλλά εξόχως ρεαλιστικός μονόλογος νεοέλληνα σε σημερινό καφέ)
Νεοέλληνας :"Που λες, Λάκη, βγήκε ο τουρκαλάς να κάνει ζέσταμα και του έριξα ένα κοντάρι "να". Σαν αυτά που ρίχνω στη Σούλα τη κομμώτρια..."
Νεοέλληνας (αφού έχει ρουφήξει λιγη φραπεδάκι): "Τρώμε το τρίτο γκολ και φωνάζω: 'Άντε σπίτι σου ρε Νικοπολίδη'. Ανίκανε. Πήρες Ευρωπαϊκο και κάτι έγινε. Άμπαλε'. Αν είχα εγώ μπροστά μου τους οθωμανούς...".
Κάπου εκεί αναγκάστηκε να φύγει γιατί σηκώθηκαν από τον τάφο και τον πήραν στο κυνήγι ο Καραϊσκάκης, ο Λεονάϊντας και...3 ζόμπι!
Friday, March 23, 2007
Jeux d' enfants...
Το περιοδικό Wired, του οποίου το site είναι εδώ και καιρό καθημερινό μου ανάγνωσμα, ανέφερε χθες μια σημαντική καινοτομία από την πλευρά της γαλλικής κυβέρνησης σε σχέση με το χώρο των video games. Έτσι, αφενός τρεις δημιουργοί που θεωρούνται πρωτοπόροι στο χώρο (με σημαντικότερο τον Peter Molyneux, ο οποίος είναι υπεύθυνος για μερικά από τα πιο πρωτότυπα, αλλά και ποιοτικότερα video games που έχουν κατασκευαστεί ποτέ, συμπεριλαμβανομένων των Populous, Black & White και πιο πρόσφατα The Movies), εντάχθηκαν στo φημισμένo Ordre des Artes et des Lettres (Τάγμα των Τεχνών και των Γραμμάτων), μέλη του οποίου αποτελούν καλλιτέχνες διεθνούς διαμετρήματος (ανάμεσά τους και ο «δικός μας» Βαγγέλης Παπαθανασίου). Μέλος του τάγματος επίσης από το χώρο των video games είναι ήδη ο Shigeru Miyamoto, ο μεγάλος Shogun των games που μας έδωσε μεταξύ άλλων το Super Mario Bros.
Αφετέρου, η γαλλική κυβέρνηση ανακοίνωσε σημαντικές φοροαπαλλαγές για τους δημιουργούς video games που εδρεύουν στη Γαλλία. Έτσι, δημιουργοί που θα παράγουν games που θα έχουν «καλλιτεχνικό περιεχόμενο», θα μπορούν να ωφελούνται από τα νέα μέτρα.
Και εδώ μπορεί να αναρωτηθεί κανείς, τι σόι καλλιτεχνικό περιεχόμενο μπορεί να έχει ένα video game, ώστε όχι μόνο να δικαιούται ο δημιουργός του οικονομικές διευκολύνσεις, αλλά και να έχει τη δυνατότητα να λάβει μια τιμή που έχουν λάβει σπουδαίοι άνθρωποι που υπηρέτησαν την Τέχνη πριν από αυτόν;
Το γεγονός ότι τα video games πλέον απευθύνονται μόνο κατά ένα μέρος στα παιδιά είναι
κάτι που το ξέρουμε εδώ και χρόνια. Το Playstation της Sony έφερε την επανάσταση στο χώρο και πήγε τα games από τα παιδικά δωμάτια στις φοιτητικές εστίες και στα bachelor pads, έτσι ώστε, σήμερα, πάνω από δέκα χρόνια αργότερα, το Xbox 360 της Microsoft και το Playstation 3 να είναι ολοκληρωμένες media suites με πρόσβαση στο Internet και δυνατότητες εφάμιλλες ενός ακριβού υπολογιστή. Και φυσικά τα video games αποτελούν αυτή τη στιγμή μια αγορά εκατομμυρίων δολλαρίων.
Τέχνη όμως; Τα video games είναι αποτέλεσμα δημιουργικής διαδικασίας, οπότε ο όρος «τέχνη» αναπόφευκτα θα εμφανιζόταν κάποια στιγμή. Απλώς εκεί που στην κινηματογραφική βιομηχανία παράγεται ίσως μία ταινία με καλλιτεχνική αξία για κάθε δέκα ταινίες δράσης, στη βιομηχανία των games μπορεί να παράγεται ένα τέτοιο παιχνίδι για κάθε είκοσι άμυαλα shooters, ποδοσφαιράκια, ή car racing παιχνίδια.
Ο Ragnar Tornquist, έχει πει: “I don’t know if games are art, but there is definitely art in games.” Ο Tornquist, συγγραφέας και παραγωγός του The Longest Journey και του sequel του, Dreamfall, ανήκει στους δημιουργούς που μπορούν να θεωρηθούν άνετα καλλιτέχνες, καθώς το σενάριο και το art direction αυτών των δύο παιχνιδιών δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από κινηματογραφική παραγωγή. Αν επρόκειτο για animated ταινίες θα είχαν ήδη Oscar. Αξίζει να σημειωθεί ότι η πατρίδα του Tornquist, Νορβηγία, εφαρμόζει κι εκείνη ένα πρόγραμμα κρατικής χρηματοδότησης δημιουργών games.
Ο Βέλγος Benoit Sokal είναι διακεκριμένος σχεδιαστής/εικονογράφος. Τα δημιουργήματά του Amerzone, Syberia I και ΙΙ και Paradise, πέρα από το ότι είναι καλά και επιτυχημένα games, αποτελούν επίσης και εξαιρετικά δείγματα εικαστικής τέχνης.
Το παλαιότερο Planescape: Torment εκ πρώτης όψεως είναι ένα βίαιο παιχνίδι ρόλων. Μια πιο προσεκτική ματιά αποκαλύπτει ένα γκροτέσκο αριστούργημα με σενάριο εφάμιλλο μυθιστορήματος σε ό, τι αφορά στο βάθος και στις ιδέες του.
Φυσικά, όταν κανείς συζητά τέτοιου είδους θέματα, αναπόφευκτα θα έρθει το ερώτημα «και τι είναι τέχνη τελικά;», οπότε και η συζήτηση θα μπει και επίσημα στο «club των ατελείωτων συζητήσεων». Για μένα προσωπικά, οτιδήποτε αφορά την εξωτερίκευση και έκφραση συναισθημάτων και ιδεών είναι τέχνη. Και από αυτή την άποψη, υπάρχουν σημαντικοί καλλιτέχνες και στα video games. Μπορεί να μη προστεθούν τώρα κοντά στις υπόλοιπες Τέχνες (τελευταία φορά που κοίταξα, βρισκόμασταν στην 9η), αλλά είναι τουλάχιστον ενθαρρυντικό το ότι υπάρχουν και εργάζονται άνθρωποι σ’ αυτή τη βιομηχανία οι οποίοι είναι ικανοί για αυτό το «κάτι παραπάνω» και αναγνωρίζονται γι’ αυτό.
Πού να φανταζόταν κάτι τέτοιο ο πατέρας μου όταν μ’ έβλεπε στα 14 μου με το Game Boy ανά χείρας και μου έλεγε, «Δε νομίζεις ότι μεγάλωσες πια για να παίζεις μ’αυτά;»
(Images by www.gamespot.com)
Thursday, March 22, 2007
Βοήθεια! Με κυνηγάει ένα....παρελθόν!
Χθες, μοιράστηκα μαζί σας την επιθυμία μου (και του αυχένα μου) να κάνω σπα! Μάλλον δεν σας νοιάζει βέβαια. Ακόμη κι ο Provolone ξύνισε τα μούτρα. Διαβάστε όμως γιατί το στόρι έχει ενδιαφέρον και είναι και λίγο creepy!!!!
Εντελώς τυχαία λοιπόν, η σημερινή AV έχει αφιέρωμα σε πισίνες και σπα. Κι εγώ διάλεξα ένα σπα ξενοδοχείου που μου άρεσε η περιγραφή και είπα να μπω στο site και να δω τι παίζει....
Και εκεί επήλθε ο ντουβρουντζάς! Το ξενοδοχείο είναι...TO ΠΑΛΙΟ ΜΟΥ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ! Δεν κάνω πλάκα! Πήγαινα νηπιαγωγείο στην Εκάλη, σε ένα κτίριο που ήταν παλιά φοιτητική εστία της Σχολής Νηπιαγωγών. Και αυτό τώρα έχει γίνει σπα εξτρα γκλαμουρέ. Να φρικάρω με τη σύμπτωση ή να πάω όλο χαρά να απολαύσω τη μετεξέλιξη? Να κάνω δηλαδή το σιάτσου μου εκεί που χόρευα τα μελισσόπουλα, το σκα-σκα-σου-σου και τα παπάκια?
Ανατριχιαστικό....Γενικώς οι συμπτώσεις μου προκαλούν μια σύγχυση πνεύματος. Και δη η συκγκεκριμένη που έρχεται να προστεθεί στο hype με τον Χόλγκερσον, τον Νταρτακάν και τ' άλλα παιδιά! Μήπως υπάρχει κάποιος συμβολισμός που δεν τον έχω πιάσει?
Για να δείτε και μόνοι σας πού πήγαινε νηπιαγωγείο η υποφαινόμενη ψωνάρα...
http://www.bluegr.com/gr/lifegallery/overview/default.htm
Εντελώς τυχαία λοιπόν, η σημερινή AV έχει αφιέρωμα σε πισίνες και σπα. Κι εγώ διάλεξα ένα σπα ξενοδοχείου που μου άρεσε η περιγραφή και είπα να μπω στο site και να δω τι παίζει....
Και εκεί επήλθε ο ντουβρουντζάς! Το ξενοδοχείο είναι...TO ΠΑΛΙΟ ΜΟΥ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ! Δεν κάνω πλάκα! Πήγαινα νηπιαγωγείο στην Εκάλη, σε ένα κτίριο που ήταν παλιά φοιτητική εστία της Σχολής Νηπιαγωγών. Και αυτό τώρα έχει γίνει σπα εξτρα γκλαμουρέ. Να φρικάρω με τη σύμπτωση ή να πάω όλο χαρά να απολαύσω τη μετεξέλιξη? Να κάνω δηλαδή το σιάτσου μου εκεί που χόρευα τα μελισσόπουλα, το σκα-σκα-σου-σου και τα παπάκια?
Ανατριχιαστικό....Γενικώς οι συμπτώσεις μου προκαλούν μια σύγχυση πνεύματος. Και δη η συκγκεκριμένη που έρχεται να προστεθεί στο hype με τον Χόλγκερσον, τον Νταρτακάν και τ' άλλα παιδιά! Μήπως υπάρχει κάποιος συμβολισμός που δεν τον έχω πιάσει?
Για να δείτε και μόνοι σας πού πήγαινε νηπιαγωγείο η υποφαινόμενη ψωνάρα...
http://www.bluegr.com/gr/lifegallery/overview/default.htm
Λασπολογίες...
Όχι...τς τς τς! Δεν θα ρίξω λάσπη σε κανέναν! Ο τίτλος είναι απολύτως κυριολεκτικός. Είχε να βρέξει τρεις μήνες και την έριξε όλη μαζεμένη...σε μια πόλη που είναι σχεδιασμένη (λέμε τώρα...) για ΜΗ-βροχή. Το καλύτερο βέβαια είναι ότι μετά από τόσο καιρό ανομβρίας, οι δρόμοι της Αθήνας είχαν καλυφθεί από ικανή ποσότητα γλίτσας (αυτό το μαύρο κατακάθι ρύπων που είναι σαν μπανανόφλουδα και ορυκτέλαιο combined!) η οποία γλίτσα είναι ό,τι πρέπει για να σαβουρωθείς με μεγαλοπρέπεια! Εν τέλει τη γλίτωσα, μετά από διάφορες ηρωικές ζεμπεκιές! Λίγο ακόμη και θα μου πετούσαν γαρδένιες! Αλλά, το δίδαγμα είναι ότι αυτή η (κωλο) πόλη γίνεται ακόμη πιο *#$@?% όταν βρέχει! Λακούβες, λάσπες, μπαλκόνια που στάζουν βρωμόνερα, ομπρέλες που σε απειλούν με άμεση τύφλωση, υπόνομοι που ξερνάνε νερά και σκουπίδια κλπ, κλπ...
Ωραία πράγματα! Η Αθήνα μας δεν είναι για τέτοια. Η Αθήνα είναι για ημέρες όπως η περασμένη Κυριακή. Με 20 βαθμούς και αεράκι...ήλιο, κρασί, θαλασσά και ταγοριμού! Η βροχή δεν της πάει καθόλου. Την κάνει πιο άσχημη την καημένη! Έλα όμως που την έχουμε ανάγκη...(τη βροχή ΚΑΙ την Αθήνα - γαμώτο!)
Ωραία πράγματα! Η Αθήνα μας δεν είναι για τέτοια. Η Αθήνα είναι για ημέρες όπως η περασμένη Κυριακή. Με 20 βαθμούς και αεράκι...ήλιο, κρασί, θαλασσά και ταγοριμού! Η βροχή δεν της πάει καθόλου. Την κάνει πιο άσχημη την καημένη! Έλα όμως που την έχουμε ανάγκη...(τη βροχή ΚΑΙ την Αθήνα - γαμώτο!)
Γιατί μαμά?
Και πάλι δανεικό το format, αλλά είναι κρυφό μου όνειρο να γίνω από αυτούς τους δημοσιογράφους που θεωρούν λειτούργημα να ζαλίζουν τους αναγνώστες με τις ανούσιες απορίες τους
Πώς γίνεται και ενώ είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που φοράει ακουστικά σε μια στάση ηλεκτρικού/ μετρό, όλοι, μα όλοι οι αποπροσανατολισμένοι της πόλης θα έρθουν σε εσένα για οδηγίες? Γιατί δεν ρωτάτε τον διπλανό κυρία μου, δεν βλέπετε ότι ακούω μουσική? Σας το ορκίζομαι, ο επόμενος που θα με διακόψει την ώρα που ακούω κάποιο κομμάτι που μου αρέσει, θα φάει την τσάντα στο κεφάλι!
Δεν θα έπρεπε να είχαμε 2-3 μέρες νόμιμη άδεια για ανάρρωση από hangover?Οι γονείς πώς παίρνουν άδεια για να πάρουν τους ελέγχους των παιδιών τους? Αξιοκατάκριτος ρατσισμός απέναντι στους singles!
Γιατί τόσος χαμός με τα H&M; Σε όλα τα έντυπα διαβάζω κάτι δηλώσεις που μόνο στη «Μαντάμ Σουσού» (τι θυμήθηκα τώρα ε?) παραπέμπουν, τύπου «Τέλος στις υπέρβαρες βαλίτσες», «Δεν θα τρέχουμε πια κάθε τρεις και λίγο στο Λονδίνο» και άλλα χαριτωμένα! Λες και το μοναδικό πράγμα που χρειαζόταν η Αθήνα είναι άλλη μια αλυσίδα τυποποιημένων συνθετικών ρούχων λιανικής!
Wednesday, March 21, 2007
In brief
Ακολουθώντας το παράδειγμα των fellow bloggers, υπέκυψα κι εγώ στη μόδα των brief
Οι Ντάλτον στην πλατεία Μαβίλη: Με μεγάλο ενδιαφέρον διάβασα την είδηση της επικήρυξης του «Επαναστατικού Αγώνα» από τις κυβερνήσεις Ελλάδας και ΗΠΑ. Άντε, να δούμε τον Πολύδωρα σε ρόλο Λούκυ Λουκ (ή μήπως ως «Κοράκι»?)
Great ads: Επιτέλους, η αγαπημένη μου διαφήμιση επανήλθε στις τηλεοπτικές οθόνες. Ο λόγος για το spot του VW Eos, στο οποίο ο ψύχραιμος (όνομα και πράγμα) Γερμανός ειρωνεύεται τον «κρυουλιάρη Ιταλό», που κλείνει την κουκούλα του αμαξιού όταν ακούει ότι η θερμοκρασία πέφτει στους 14 (!) βαθμούς Κελσίου.
Επίσης πολύ καλή η νέα διαφήμιση του Conn-X, με τον Ναπολέοντα να παραπονιέται για την…αδικία της μάχης του Βατερλώ, χαρακτηρίζοντας την ως…«κακή φάση»
Music: Αυτή την εποχή ακούω το πολύ καλό (αν και παλιό) Sewed Soles των Greenhornes, τους οποίους ανακάλυψα από τη διαφήμιση των Replay jeans. Στο σημείο αυτό αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας την αγάπη μου για τον Frank Sinatra, του οποίου τα άπαντα ακούω για μια ακόμα φορά με μανία. Ειδικά το προσωπικό μου anthem «The Lady is a Tramp» έχει λιώσει! Όπως βλέπετε, η φάση με τα ελληνικά (και μόνο αυτή όμως) πέρασε
Οι Ντάλτον στην πλατεία Μαβίλη: Με μεγάλο ενδιαφέρον διάβασα την είδηση της επικήρυξης του «Επαναστατικού Αγώνα» από τις κυβερνήσεις Ελλάδας και ΗΠΑ. Άντε, να δούμε τον Πολύδωρα σε ρόλο Λούκυ Λουκ (ή μήπως ως «Κοράκι»?)
Great ads: Επιτέλους, η αγαπημένη μου διαφήμιση επανήλθε στις τηλεοπτικές οθόνες. Ο λόγος για το spot του VW Eos, στο οποίο ο ψύχραιμος (όνομα και πράγμα) Γερμανός ειρωνεύεται τον «κρυουλιάρη Ιταλό», που κλείνει την κουκούλα του αμαξιού όταν ακούει ότι η θερμοκρασία πέφτει στους 14 (!) βαθμούς Κελσίου.
Επίσης πολύ καλή η νέα διαφήμιση του Conn-X, με τον Ναπολέοντα να παραπονιέται για την…αδικία της μάχης του Βατερλώ, χαρακτηρίζοντας την ως…«κακή φάση»
Music: Αυτή την εποχή ακούω το πολύ καλό (αν και παλιό) Sewed Soles των Greenhornes, τους οποίους ανακάλυψα από τη διαφήμιση των Replay jeans. Στο σημείο αυτό αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας την αγάπη μου για τον Frank Sinatra, του οποίου τα άπαντα ακούω για μια ακόμα φορά με μανία. Ειδικά το προσωπικό μου anthem «The Lady is a Tramp» έχει λιώσει! Όπως βλέπετε, η φάση με τα ελληνικά (και μόνο αυτή όμως) πέρασε
Tuesday, March 20, 2007
Και να...μια είδηση που αξίζει (αν αληθεύει!)
Ax βρε Provolone! Πόσο ταιριάζει το ποστ, με αυτά που σκεφτόμουν όταν διάβασα την καλή είδηση (ή έστω φήμη) της ημέρας! Ότι δηλαδή η ψηφιακή ΕΡΤ θα μεταδώσει και πάλι τον Νιλς Χόλγκερσον! Εάν λοιπόν αληθεύει αυτό, θα κλάψω από συγκίνηση μέχρι να σκάσω! Και μετά θα αγοράσω αποκωδικοποιητή!
Επιστροφή στην παιδική ηλικία λοιπόν! Θέλω από αυτόν εδώ τον διαδικτυακό τόπο να αποκαλύψω σε αυτούς που με γνώρισαν μεγάλη (και...σοβαρή :Ρ) ότι όταν προβαλλόταν ο Νιλς, ο κόσμος σταματούσε να κινείται. Απαγορευόταν οποιαδήποτε κίνηση ή ομιλία σε ακτίνα 10 μέτρων από την τηλεόραση...Ευβλάβεια και κατάνυξη...
Και την επόμενη ημέρα στο σχολείο παίζαμε εξολοκλήρου το επεισόδιο της προηγούμενης ημέρας! Εγώ έκανα συνήθως αυτήν τη Σίρι που τραγουδούσε παράφωνα! Μιλάμε ότι είχα κάνει μπράτσα να κουνάω τα χέρια πάνω-κάτω!
Όταν δε επρόκειτο να παιχτεί το τελευταίο επεισόδιο, πολύ απλά δεν πήγα στο σχολείο, γιατί ήμουν απογευματινή, θα το έχανα και δεν ήταν δυνατόν να περιμένω να το δω σε βίντεο. Φυσικά, οι βιντεοκασέτες με ΟΛΑ τα επεισόδια ΕΛΙΩΣΑΝ από τη χρήση. Χρόοοονια ολόκληρα!
Η μεταγλώττιση ήταν ψιλοάθλια, αλλά ακόμη και τώρα θυμάμαι τις φωνές ολοκάθαρα! Δεν σας συζητώ βέβαια για τη μουσικούλα! (Πρόσφατα μάλιστα έμαθα ότι ο συνθέτης αυτοκτονησε!) Έχει στοιχειώσει το γκλιν-γκλαν-γκλον με τις αγριόχηνες στο background!
Αν πάλι η φήμη παραμείνει φήμη, θα μπορώ τουλάχιστον να παρηγορηθώ τρώγοντας Tongo (παγωτό μπανάνα, ξυλάκι ΕΒΓΑ) και Τρελή Πατούσα! Α! Ξέχασα! Έχω και τα επεισόδια του Ροζ Πάρνηθα (σόρι...Πάνθηρα) σε DVD!
Επιστροφή στην παιδική ηλικία λοιπόν! Θέλω από αυτόν εδώ τον διαδικτυακό τόπο να αποκαλύψω σε αυτούς που με γνώρισαν μεγάλη (και...σοβαρή :Ρ) ότι όταν προβαλλόταν ο Νιλς, ο κόσμος σταματούσε να κινείται. Απαγορευόταν οποιαδήποτε κίνηση ή ομιλία σε ακτίνα 10 μέτρων από την τηλεόραση...Ευβλάβεια και κατάνυξη...
Και την επόμενη ημέρα στο σχολείο παίζαμε εξολοκλήρου το επεισόδιο της προηγούμενης ημέρας! Εγώ έκανα συνήθως αυτήν τη Σίρι που τραγουδούσε παράφωνα! Μιλάμε ότι είχα κάνει μπράτσα να κουνάω τα χέρια πάνω-κάτω!
Όταν δε επρόκειτο να παιχτεί το τελευταίο επεισόδιο, πολύ απλά δεν πήγα στο σχολείο, γιατί ήμουν απογευματινή, θα το έχανα και δεν ήταν δυνατόν να περιμένω να το δω σε βίντεο. Φυσικά, οι βιντεοκασέτες με ΟΛΑ τα επεισόδια ΕΛΙΩΣΑΝ από τη χρήση. Χρόοοονια ολόκληρα!
Η μεταγλώττιση ήταν ψιλοάθλια, αλλά ακόμη και τώρα θυμάμαι τις φωνές ολοκάθαρα! Δεν σας συζητώ βέβαια για τη μουσικούλα! (Πρόσφατα μάλιστα έμαθα ότι ο συνθέτης αυτοκτονησε!) Έχει στοιχειώσει το γκλιν-γκλαν-γκλον με τις αγριόχηνες στο background!
Αν πάλι η φήμη παραμείνει φήμη, θα μπορώ τουλάχιστον να παρηγορηθώ τρώγοντας Tongo (παγωτό μπανάνα, ξυλάκι ΕΒΓΑ) και Τρελή Πατούσα! Α! Ξέχασα! Έχω και τα επεισόδια του Ροζ Πάρνηθα (σόρι...Πάνθηρα) σε DVD!
Jack & the...Glaswegians
Ο επονομαζόμενος και ως "King James ο πρώτος" εκτιμάται ότι ανέφερε για πρώτη φορά το "No news is good news". Για την ακρίβεια, στα 50, του ο γεροβασιλιάς είχε γράψει ότι "no news is better than evil news". Μερικούς αιώνες αργότερα μία ομάδα Σκωτσέζων ακαδημαϊκών (aye lads!), γνωστοί και ως The Glasgow Media Group, έγραψαν την τριλογία βιβλίων "Bad News", "More Bad News" και "Really Bad News", τα οποία θεωρούνται ευαγγέλια για κάθε νεαρό δημοσιογράφο...
"All work and no play make Jack a dull boy" έγραψε κάποτε ένας κινηματογραφικός ήρωας και μετά πήρε το τσεκούρι και άρχισε να κυνηγάει τη γυναίκα του..."Δεν έχεις παντρευτεί και δεν καταλαβαίνεις" θα μου πείτε όσοι έχετε φάει ριζάκι άνευ κουταλιού στην εκκλησία. Ίσως. Ίσως όμως να μην έφταιγε η -ομολογουμένως ξενέρωτη- γυναίκα του Jack. ίσως να έφταιγε το διαβόητο writer's blog ή η έλλειψη ελεύθερου χρόνου. Δεν έχετε δίκιο. Τον καταλαβαίνω τον Jack, αν και δόξα το Θεό δεν σκοπεύω να πάρω στο κυνήγι τους γύρω μου με το κατάνα ανά χείρας! Όχι ακόμα τουλάχιστον...Ωστόσο, εκτιμώ ότι η έλλειψη ελεύθερου χρόνου αποτελεί ένα από τα δεινά της ανθρωπότητας. Όλοι μας ή μάλλον σχεδόν όλοι μας (εξαιρούνται για παράδειγμα οι πολιτικοί...) τρέχουμε. Για να τελειώσουμε τη δουλειά μας προτού δούμε τις...αμυγδαλές του έξαλλου αφεντικού μας, για να προλάβουμε να κοιμηθούμε λίγο περισσότερο, για περάσουμε το φανάρι με πορτοκαλί και όχι με κόκκινο...Γενικώς τρέχουμε έστω και αν δεν ξέρουμε το λόγο...Έτσι βρε αδελφέ, από συνήθεια. Έχει δίκιο η agg. Ώρες ώρες νιώθω ότι δεν έχουμε επαρκή χρόνο στη διάθεσή μας για να απολαύσουμε τη ζωή. Αγνοούμε τις μικρές, αλλά πολύτιμες στιγμές της καθημερινότητας. Κάποτε, όταν ήμασταν παιδιά, κοιτάγαμε το ρολόι μόνο όταν βλέπαμε ότι νυχτώνει. Και αυτό γιατί ξέραμε ότι σύντομα θα σταματούσαμε να παίζουμε στον κήπο (ναι, είχα κήπο στα νιάτα μου...μετά έγινα μικροαστός) επειδή θα μας φώναζαν να πάμε για φαγητό. Τότε όλα ήταν διαφορετικά. Ένα σακουλάκι με "σπανακότσιχλες" (τις θυμάστε;) ή ένα παγωτό Tongo (παγωτό μπανάνα) αρκούσε για να μας κάνει ευτυχισμένους. Πλέον ως ενήλικες αγοράζουμε περισσότερο για να επιβεβαιώσουμε την ύπαρξή μας και λιγότερο για να αισθανθούμε χαρά. Αγοράζουμε γιατί δεν ξέρουμε τι μας γεμίζει ευτυχία. Ξεχνάμε ότι τα μικρά, ενίοτε αυθόρμητα πράγματα κάνουν τη διαφορά. Ένα αργό χάδι στην πλάτη της αγαπημένης μας, ένα ρεφρέν ενός τραγουδιού, το οποίο σε "ταξιδεύει" όπως κανένα...ταξιδιωτικό γραφείο δεν μπορεί (btw, το "Heat dies down" των Kaiser Chiefs είναι κορυφαίο), μια στιγμή σιωπής, μία ανάμνηση...Είναι ξεκάθαρο ότι συχνά βρίσκουμε το δέντρο, αλλά χάνουμε το δάσος. Ας χαλαρώσουμε, λοιπόν, και ας επιστρέψουμε στην παιδική μας ηλικία. Μόνο έτσι θα θυμηθούμε τι μας κάνει ευτυχισμένους. Μόνο έτσι θα βρούμε το αντίδοτο στη βαρεμάρα και την απάθεια...Άλλωστε, από τρελό και από μικρό μαθαίνεις την αλήθεια (εναλλακτικά όσοι θεωρούν εαυτόν σαλεμένο μπορούν κάλλιστα να κοιταχτούν στον καθρέφτη). Αυτά...έχω πολλή δουλειά και δεν θα προλάβω...
"All work and no play make Jack a dull boy" έγραψε κάποτε ένας κινηματογραφικός ήρωας και μετά πήρε το τσεκούρι και άρχισε να κυνηγάει τη γυναίκα του..."Δεν έχεις παντρευτεί και δεν καταλαβαίνεις" θα μου πείτε όσοι έχετε φάει ριζάκι άνευ κουταλιού στην εκκλησία. Ίσως. Ίσως όμως να μην έφταιγε η -ομολογουμένως ξενέρωτη- γυναίκα του Jack. ίσως να έφταιγε το διαβόητο writer's blog ή η έλλειψη ελεύθερου χρόνου. Δεν έχετε δίκιο. Τον καταλαβαίνω τον Jack, αν και δόξα το Θεό δεν σκοπεύω να πάρω στο κυνήγι τους γύρω μου με το κατάνα ανά χείρας! Όχι ακόμα τουλάχιστον...Ωστόσο, εκτιμώ ότι η έλλειψη ελεύθερου χρόνου αποτελεί ένα από τα δεινά της ανθρωπότητας. Όλοι μας ή μάλλον σχεδόν όλοι μας (εξαιρούνται για παράδειγμα οι πολιτικοί...) τρέχουμε. Για να τελειώσουμε τη δουλειά μας προτού δούμε τις...αμυγδαλές του έξαλλου αφεντικού μας, για να προλάβουμε να κοιμηθούμε λίγο περισσότερο, για περάσουμε το φανάρι με πορτοκαλί και όχι με κόκκινο...Γενικώς τρέχουμε έστω και αν δεν ξέρουμε το λόγο...Έτσι βρε αδελφέ, από συνήθεια. Έχει δίκιο η agg. Ώρες ώρες νιώθω ότι δεν έχουμε επαρκή χρόνο στη διάθεσή μας για να απολαύσουμε τη ζωή. Αγνοούμε τις μικρές, αλλά πολύτιμες στιγμές της καθημερινότητας. Κάποτε, όταν ήμασταν παιδιά, κοιτάγαμε το ρολόι μόνο όταν βλέπαμε ότι νυχτώνει. Και αυτό γιατί ξέραμε ότι σύντομα θα σταματούσαμε να παίζουμε στον κήπο (ναι, είχα κήπο στα νιάτα μου...μετά έγινα μικροαστός) επειδή θα μας φώναζαν να πάμε για φαγητό. Τότε όλα ήταν διαφορετικά. Ένα σακουλάκι με "σπανακότσιχλες" (τις θυμάστε;) ή ένα παγωτό Tongo (παγωτό μπανάνα) αρκούσε για να μας κάνει ευτυχισμένους. Πλέον ως ενήλικες αγοράζουμε περισσότερο για να επιβεβαιώσουμε την ύπαρξή μας και λιγότερο για να αισθανθούμε χαρά. Αγοράζουμε γιατί δεν ξέρουμε τι μας γεμίζει ευτυχία. Ξεχνάμε ότι τα μικρά, ενίοτε αυθόρμητα πράγματα κάνουν τη διαφορά. Ένα αργό χάδι στην πλάτη της αγαπημένης μας, ένα ρεφρέν ενός τραγουδιού, το οποίο σε "ταξιδεύει" όπως κανένα...ταξιδιωτικό γραφείο δεν μπορεί (btw, το "Heat dies down" των Kaiser Chiefs είναι κορυφαίο), μια στιγμή σιωπής, μία ανάμνηση...Είναι ξεκάθαρο ότι συχνά βρίσκουμε το δέντρο, αλλά χάνουμε το δάσος. Ας χαλαρώσουμε, λοιπόν, και ας επιστρέψουμε στην παιδική μας ηλικία. Μόνο έτσι θα θυμηθούμε τι μας κάνει ευτυχισμένους. Μόνο έτσι θα βρούμε το αντίδοτο στη βαρεμάρα και την απάθεια...Άλλωστε, από τρελό και από μικρό μαθαίνεις την αλήθεια (εναλλακτικά όσοι θεωρούν εαυτόν σαλεμένο μπορούν κάλλιστα να κοιταχτούν στον καθρέφτη). Αυτά...έχω πολλή δουλειά και δεν θα προλάβω...
No news...good or bad news???
Οι φίλοι μας οι Σάξωνες θεωρούν ότι τα μη-νέα (ή το να μην έχουν νέα) είναι...καλά νέα! Δυστυχώς όμως το να μην έχεις νέα μπορεί να σημαίνει ότι μεταμορφώνεσαι σιγά σιγά σε φυτό (και όχι σε έντομο...).
Το συνειδητοποιώ κάθε μέρα που κάνω την πρόχειρη και βιαστική βόλτα μου σε κάποια blog. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι βιώνουν κάθε μέρα κάτι που αξίζει να μοιραστούν με άλλους ανθρώπους. Γιατί όντως, σε πολλά blog διαβάζεις από συμπαθητικά έως ενδιαφέροντα πράγματα. Εγώ πάλι ανοίγω το blog με όρεξη και τότε συνειδητοποιώ ότι δεν έχω απολύτως τίποτα να γράψω! Εντάξει. Είδαμε τους 300, (κάποιοι τους ξαναείδαν κιόλας) τους σχολιάσαμε, τους κάναμε μνημόσυνο και τώρα...καταχνιά.
Δεν θέλει και φιλοσοφία το πράγμα. Εγώ τουλάχιστον ξυπνάω το πρωί, κάνω τη βόλτα που είπαμε στο Διαδίκτυο, κάνω και κανένα κοιλιακό για να έχω ήσυχη τη συνείδησή μου και μετά νίβομαι, ντύνομαι και ροβολάω προς το Φάληρο! Και το βράδι, αφού έχω ασχοληθεί με τους απανταχού δαρμένους της Ζιμπάμπουε, τον Μπους, τον Πούτιν και τους «δύστανους» Ιρακινούς, ξαναμπαίνω στο VW και γυρίζω στο σπίτι, με ενδιάμεση στάση στην οικία Provolone.
Οπότε, πού να τα βρω τα νέα για να τα γράψω;;; Πιο παλιά, δούλευα στο κέντρο, κυκλοφορούσα με τη συγκοινωνία...όλο και κάτι τρομερό έπαιρνε το μάτι μου! Τώρα έχω γίνει αυτοκινούμενο ζόμπι. Και φυσικά δεν έχω καμία διάθεση να σχολιάσω τα περί Μπους και Μπλερ, στα οποία εντρυφώ στη διάρκεια της ημέρας. Μπλιααααχ!
Θα ήθελα να κάνω πιο ενδιαφέροντα πράγματα, αλλά το μόνο που κάνω, at the end of the day (and at the beginning as well...), είναι να κοιμάμαι όσο το δυνατόν περισσότερο για να μην με πάρει ο ύπνος στη δουλειά!
Καληνύχτα....χρ...χρρρρρρ....ζζζζζ.....
Το συνειδητοποιώ κάθε μέρα που κάνω την πρόχειρη και βιαστική βόλτα μου σε κάποια blog. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι βιώνουν κάθε μέρα κάτι που αξίζει να μοιραστούν με άλλους ανθρώπους. Γιατί όντως, σε πολλά blog διαβάζεις από συμπαθητικά έως ενδιαφέροντα πράγματα. Εγώ πάλι ανοίγω το blog με όρεξη και τότε συνειδητοποιώ ότι δεν έχω απολύτως τίποτα να γράψω! Εντάξει. Είδαμε τους 300, (κάποιοι τους ξαναείδαν κιόλας) τους σχολιάσαμε, τους κάναμε μνημόσυνο και τώρα...καταχνιά.
Δεν θέλει και φιλοσοφία το πράγμα. Εγώ τουλάχιστον ξυπνάω το πρωί, κάνω τη βόλτα που είπαμε στο Διαδίκτυο, κάνω και κανένα κοιλιακό για να έχω ήσυχη τη συνείδησή μου και μετά νίβομαι, ντύνομαι και ροβολάω προς το Φάληρο! Και το βράδι, αφού έχω ασχοληθεί με τους απανταχού δαρμένους της Ζιμπάμπουε, τον Μπους, τον Πούτιν και τους «δύστανους» Ιρακινούς, ξαναμπαίνω στο VW και γυρίζω στο σπίτι, με ενδιάμεση στάση στην οικία Provolone.
Οπότε, πού να τα βρω τα νέα για να τα γράψω;;; Πιο παλιά, δούλευα στο κέντρο, κυκλοφορούσα με τη συγκοινωνία...όλο και κάτι τρομερό έπαιρνε το μάτι μου! Τώρα έχω γίνει αυτοκινούμενο ζόμπι. Και φυσικά δεν έχω καμία διάθεση να σχολιάσω τα περί Μπους και Μπλερ, στα οποία εντρυφώ στη διάρκεια της ημέρας. Μπλιααααχ!
Θα ήθελα να κάνω πιο ενδιαφέροντα πράγματα, αλλά το μόνο που κάνω, at the end of the day (and at the beginning as well...), είναι να κοιμάμαι όσο το δυνατόν περισσότερο για να μην με πάρει ο ύπνος στη δουλειά!
Καληνύχτα....χρ...χρρρρρρ....ζζζζζ.....
Sunday, March 18, 2007
Πηγαίο ταλέντο
Η κινηματογραφική χρονιά 2006-2007 θα γραφτεί με χρυσά γράμματα στα ημερολόγια των σινεφιλ. Προσωπικά μιλώντας, κι αν εξαιρέσω το φαιδρό Illusionist, φέτος δεν είδα ούτε μια ταινία που να μην μου άρεσε. Όλες ήταν από καλές ως υπέροχες (με την πλάστιγγα να γέρνει προς τον υπερθετικό βαθμό).
Το -υπό συνεχή διαμόρφωση- top-3 μου είχε ως εξής: «Οι ζωές των άλλων», «300», «Ο πληροφοριοδότης». Δυστυχώς τώρα, ο Λεονάιντας θα πρέπει να μας αποχαιρετήσει (farewell Leonidas, and make a reservation for two in hell), για να δώσει τη θέση του στον Τομας και την Ιζι.
Ο λόγος για την υπέροχη ταινία του Ντάρεν Αρανόφσκι «The fountain». Ο σκηνοθέτης του μεγαλοφυούς «π» και του πεσιμιστικού «Ρέκβιεμ για ένα όνειρο» (για να ξαναδώ το «Ρέκβιεμ» χρειάζομαι ειδική ψυχολογική προετοιμασία) έγραψε ένα σενάρια-«τροφή για σκέψη» και δημιούργησε μια ποιητική ταινία, με άρτια φωτογραφία και υπέροχη μουσική. Είναι απ’ τις ταινίες που παρακολουθείς με ανοιχτό το στόμα, νιώθοντας μια μικρή ανατριχίλα στη ραχοκοκαλία, κάτι σαν το συγκλονιστικό «2046». Στα συν και η σκηνοθετική βιρτουζιτε του Αρανόφσκι, όσον αφορά το «δέσιμο» τριών διαφορετικών χρονικών περιόδων.
Αν προτίθεστε να δείτε το «The Fountain» (να πάτε!), σας συμβουλέυω να μη διάβασετε καμία κριτική -ούτε καλή, ούτε κακή- και να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα. Φυλλομετρώντας τους οδηγούς πόλης, διαπιστώνει κανείς οτι κάθε κριτικός κατάλαβε κάτι διαφορετικό ως «το κεντρικό μήνυμα της ταινίας» (έκφραση κλισέ για τους «σινεφίλ»-νηπιαγωγάκια, που μπερδεύουν τις ταινίες με τους μύθους του Αισώπου). Διαπιστώνει επίσης οτι ο Μήτσης του Αθηνοράματος είναι ηλίθιος με περικεφαλαία, αλλά το θέμα αυτό έχει αναλυθεί διεξοδικά στα περί «300» posts. Τέλος πάντων, οι σκέψεις που έκανα εγώ δεν είχαν καμία σχέση με τα «μεγάλα ερωτήματα της ζωής» αλλά με πιο «καθημερινές» αγωνίες των ανθρώπων. Αν θέλετε, τα συζητάμε όταν έχουν δει περισσότεροι την ταινία.
Κλείνοντας, θα ήθελα να κάνω μια ευχή. Όπως σας είπα, η μουσική του Clint Mansell ήταν απλά υπέροχη, και γι’ αυτό δεν θα ήθελα να έχει την τύχη του -επίσης φανταστικού- score του Ρέκβιεμ. Με άλλα λόγια, δεν θα ήθελα να ακούσω τη μουσική της ταινίας ως χαλί στα «ρεπορτάζ» της Τατιάνας Στεφανίδου. Ζητάω πολλά?
P.S: Μιλώντας για ποίηση, ο Kimi και ο Alonso δίπλα-δίπλα στο βάθρο των νικητών; Τόση ομορφιά δεν την αντέχω!
Το -υπό συνεχή διαμόρφωση- top-3 μου είχε ως εξής: «Οι ζωές των άλλων», «300», «Ο πληροφοριοδότης». Δυστυχώς τώρα, ο Λεονάιντας θα πρέπει να μας αποχαιρετήσει (farewell Leonidas, and make a reservation for two in hell), για να δώσει τη θέση του στον Τομας και την Ιζι.
Ο λόγος για την υπέροχη ταινία του Ντάρεν Αρανόφσκι «The fountain». Ο σκηνοθέτης του μεγαλοφυούς «π» και του πεσιμιστικού «Ρέκβιεμ για ένα όνειρο» (για να ξαναδώ το «Ρέκβιεμ» χρειάζομαι ειδική ψυχολογική προετοιμασία) έγραψε ένα σενάρια-«τροφή για σκέψη» και δημιούργησε μια ποιητική ταινία, με άρτια φωτογραφία και υπέροχη μουσική. Είναι απ’ τις ταινίες που παρακολουθείς με ανοιχτό το στόμα, νιώθοντας μια μικρή ανατριχίλα στη ραχοκοκαλία, κάτι σαν το συγκλονιστικό «2046». Στα συν και η σκηνοθετική βιρτουζιτε του Αρανόφσκι, όσον αφορά το «δέσιμο» τριών διαφορετικών χρονικών περιόδων.
Αν προτίθεστε να δείτε το «The Fountain» (να πάτε!), σας συμβουλέυω να μη διάβασετε καμία κριτική -ούτε καλή, ούτε κακή- και να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα. Φυλλομετρώντας τους οδηγούς πόλης, διαπιστώνει κανείς οτι κάθε κριτικός κατάλαβε κάτι διαφορετικό ως «το κεντρικό μήνυμα της ταινίας» (έκφραση κλισέ για τους «σινεφίλ»-νηπιαγωγάκια, που μπερδεύουν τις ταινίες με τους μύθους του Αισώπου). Διαπιστώνει επίσης οτι ο Μήτσης του Αθηνοράματος είναι ηλίθιος με περικεφαλαία, αλλά το θέμα αυτό έχει αναλυθεί διεξοδικά στα περί «300» posts. Τέλος πάντων, οι σκέψεις που έκανα εγώ δεν είχαν καμία σχέση με τα «μεγάλα ερωτήματα της ζωής» αλλά με πιο «καθημερινές» αγωνίες των ανθρώπων. Αν θέλετε, τα συζητάμε όταν έχουν δει περισσότεροι την ταινία.
Κλείνοντας, θα ήθελα να κάνω μια ευχή. Όπως σας είπα, η μουσική του Clint Mansell ήταν απλά υπέροχη, και γι’ αυτό δεν θα ήθελα να έχει την τύχη του -επίσης φανταστικού- score του Ρέκβιεμ. Με άλλα λόγια, δεν θα ήθελα να ακούσω τη μουσική της ταινίας ως χαλί στα «ρεπορτάζ» της Τατιάνας Στεφανίδου. Ζητάω πολλά?
P.S: Μιλώντας για ποίηση, ο Kimi και ο Alonso δίπλα-δίπλα στο βάθρο των νικητών; Τόση ομορφιά δεν την αντέχω!
Friday, March 16, 2007
Περί έρωτος & άλλων (μουσικών) δαιμονίων
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, ο έρωτας έχει παρόμοια επίδραση στον ανθρώπινο οργανισμό παρόμοια με αυτή της κοκαΐνης. Αυτό οφείλεται στην έκκριση ντοπαμίνης, μιας χημικής ουσίας που μεταβιβάζει πληροφορίες από το ένα νευρικό κύτταρο στο άλλο.
Αν δεχτούμε ότι οι ερωτευμένοι είναι άτυπα κοκαϊνομανείς, τότε εξηγούνται συμπτώματα όπως η ανορεξία, η υπερκινητικότητα καθώς και η ακατάσχετη μπουρδολογία (εντάξει το τελευταίο μπορεί να μας χαρακτηρίζει όπως και να ‘χει). Ποια όμως είναι η επιστημονική εξήγηση για την αλλοίωση του μουσικού μας γούστου όταν είμαστε ερωτευμένοι; Εντάξει, υποθέτω ότι αν κανονικά σου αρέσουν οι Radiohead, δεν θα ακούς το «Exit Music for a Film» για να σου φύγει η καψούρα! Ή θα βάλεις το “Friday, I’m in Love», για να ταιριάζει με τη μέρα.
Τι γίνεται όμως όταν ο ντοπαρισμένος σου εγκέφαλος σε ωθεί να ακούς το «Όλα γύρω σου γυρίζουν» του Ρουβά ή το «The game of love» της Παπαρίζου? Ποιο ναρκωτικό μπορεί να μεταλλάξει τόσο πολύ το γούστο και την αισθητική σου?
Και που να ΄ρθει κανονικά η άνοιξη…
Αν δεχτούμε ότι οι ερωτευμένοι είναι άτυπα κοκαϊνομανείς, τότε εξηγούνται συμπτώματα όπως η ανορεξία, η υπερκινητικότητα καθώς και η ακατάσχετη μπουρδολογία (εντάξει το τελευταίο μπορεί να μας χαρακτηρίζει όπως και να ‘χει). Ποια όμως είναι η επιστημονική εξήγηση για την αλλοίωση του μουσικού μας γούστου όταν είμαστε ερωτευμένοι; Εντάξει, υποθέτω ότι αν κανονικά σου αρέσουν οι Radiohead, δεν θα ακούς το «Exit Music for a Film» για να σου φύγει η καψούρα! Ή θα βάλεις το “Friday, I’m in Love», για να ταιριάζει με τη μέρα.
Τι γίνεται όμως όταν ο ντοπαρισμένος σου εγκέφαλος σε ωθεί να ακούς το «Όλα γύρω σου γυρίζουν» του Ρουβά ή το «The game of love» της Παπαρίζου? Ποιο ναρκωτικό μπορεί να μεταλλάξει τόσο πολύ το γούστο και την αισθητική σου?
Και που να ΄ρθει κανονικά η άνοιξη…
Thursday, March 15, 2007
www.ekklisia.gr
Στο συγκεκριμένο Post, θα μοιραστώ μαζί σας μια σουρεαλιστική εμπειρία που είχα σήμερα το πρωί. Ο ταρίφας που με έφερνε στο γραφείο άκουγε τον Ρ/Σ της Εκκλησίας. Ξαφνικά, αισθάνθηκα μια νοσταλγία για τον Derti, αλλά αυτό είναι…αλλουνού παπά ευαγγέλιο.
Στο διαφημιστικό διάλειμμα άκουσα σποτ για CDs με την νεοελληνική απόδοση των λειτουργιών (έτσι δεν λέγονται;) της Μ. Εβδομάδας, ειδικά για παιδιά, με τίτλο «Πάμε εκκλησία;» (όπως «Πάμε Πλατεία»?) και το ρόφημα βοτάνων της Ιεράς Μονής Κύκκου, το οποίο γιατρεύει τα νεφρά, την καρδιά, την ψώρα και ‘γω δεν ξέρω τι άλλο (Provolone σπεύσε!). Branded ρόφημα Μονής Κύκκου? Μα τι εξαιρετικό case study εκκλησιαστικού marketing!
Το διάλειμμα ακολούθησε εκπομπή, στην οποία η δασκάλα-συγγραφέας του βιβλίου «Η ιστορία μιας λαμπάδας» (;;;) παρότρυνε τους γονείς να ωθούν τα παιδιά τους στην πνευματικότητα μέσω του δικού τους παραδείγματος. Ας πούμε, πρότεινε να νηστεύουν και να πηγαίνουν στη λειτουργία του…απόδειπνου (τι είναι πάλι αυτό;). Επίσης, έστειλε στο πυρ το εξώτερον τις λαμπάδες με κουκλάκια και «μινοφορούσες Barbie».
Νομίζω ότι δεν θα μάθω ποτέ να οδηγώ. Αν είναι να γελάω τόσο…
P.S.: Να διευκρινίσω ότι δεν θέλω να προσβάλω το θρησκευτικό συναίσθημα κανενός. Μπορεί εγώ να μη διαθέτω ούτε στο ελάχιστο, αλλά αντιμετωπίζω τα ορθόδοξα έθιμα κάπως σαν επίσκεψη σε βουδιστικό ναό, όπου πρέπει να σεβαστώ τους κανόνες αλλόθρησκων. Απλά μου φάνηκε πολύ αστείο το σκηνικό…
Στο διαφημιστικό διάλειμμα άκουσα σποτ για CDs με την νεοελληνική απόδοση των λειτουργιών (έτσι δεν λέγονται;) της Μ. Εβδομάδας, ειδικά για παιδιά, με τίτλο «Πάμε εκκλησία;» (όπως «Πάμε Πλατεία»?) και το ρόφημα βοτάνων της Ιεράς Μονής Κύκκου, το οποίο γιατρεύει τα νεφρά, την καρδιά, την ψώρα και ‘γω δεν ξέρω τι άλλο (Provolone σπεύσε!). Branded ρόφημα Μονής Κύκκου? Μα τι εξαιρετικό case study εκκλησιαστικού marketing!
Το διάλειμμα ακολούθησε εκπομπή, στην οποία η δασκάλα-συγγραφέας του βιβλίου «Η ιστορία μιας λαμπάδας» (;;;) παρότρυνε τους γονείς να ωθούν τα παιδιά τους στην πνευματικότητα μέσω του δικού τους παραδείγματος. Ας πούμε, πρότεινε να νηστεύουν και να πηγαίνουν στη λειτουργία του…απόδειπνου (τι είναι πάλι αυτό;). Επίσης, έστειλε στο πυρ το εξώτερον τις λαμπάδες με κουκλάκια και «μινοφορούσες Barbie».
Νομίζω ότι δεν θα μάθω ποτέ να οδηγώ. Αν είναι να γελάω τόσο…
P.S.: Να διευκρινίσω ότι δεν θέλω να προσβάλω το θρησκευτικό συναίσθημα κανενός. Μπορεί εγώ να μη διαθέτω ούτε στο ελάχιστο, αλλά αντιμετωπίζω τα ορθόδοξα έθιμα κάπως σαν επίσκεψη σε βουδιστικό ναό, όπου πρέπει να σεβαστώ τους κανόνες αλλόθρησκων. Απλά μου φάνηκε πολύ αστείο το σκηνικό…
A "small" recap
Χτες ξαναείδα την τελευταία ταινία-φετίχ του TTF και μπορώ να πω ότι η παρακολούθηση της ταινίας σε λογική απόσταση από την οθόνη αλλά και η ταυτόχρονη κατανάλωση αλκοόλ σαφέστατα βελτίωσε την οπτική μου. Βλέποντας λοιπόν για δεύτερη φορά το έπος του Snyder (κι έχοντας τα comments σας στο πίσω μέρος του μυαλού μου), δεν μπόρεσα να μην θυμώσω με όλους αυτούς που χαρακτήρισαν την ταινία «υπερβολικά βίαιη» και «ανακόλουθη με τους έλληνες ιστορικούς».
Όσον αφορά τον πρώτο χαρακτηρισμό…well, really? Αν είναι έτσι, να διαγράψουμε από το παγκόσμιο θεατρικό δραματολόγιο έργα του Σαίξπηρ, όπως το «Μακβεθ» ή το «Τίτος Ανδρόνικος». Αλήθεια, δεν θυμάμαι να έγινε ανάλογη φασαρία για τη σκηνή στην κινηματογραφική μεταφορά του δεύτερου από την Julie Taymor, στην οποία η ηρωίδα Λαβίνια βιάζεται, ακρωτηριάζεται και της κόβουν τη γλώσσα! Βέβαια, στην εν λόγω ταινία δεν υπήρχε ελληνικό ενδιαφέρον και δεν την διένειμε η Village (ένα “avocat du diable” innuendo)
Σχετικά με την ορθή απόδοση της ιστορίας, ίσως κάποιος πρέπει να θυμίσει σε όλους τους Ελληνάρες ότι ιστορία δεν είναι μόνο η καταγραφή γεγονότων αλλά και το πνεύμα και η κουλτούρα πίσω από αυτά. Με τη σειρά μου θα ανατρέξω στον Ηρόδοτο και στην ιστορία των γιών της ιέρειας της Ήρας Κυδίππη, Κλέοβι και Βίτωνα. Σύμφωνα με την ιστορία, οι δύο νέοι τράβηξαν το κάρο της μητέρας τους, κερδίζοντας τη δόξα και τον σεβασμό των συμπολιτών τους και, ως αντάλλαγμα, η Ήρα τους θανάτωσε το ίδιο βράδυ, για να τους χαρίσει τον ένδοξο θάνατο. Στο βιβλίο του Ηροδότου, ο Σόλων διηγείται την ιστορία στον Κροίσο, ως επιμύθιο του «Μηδένα προ του τέλους μακάριζε». Ε, χμμ, μήπως η ιδέα του ένδοξου θανάτου ήταν all over στο 300?
Όσον αφορά τον πρώτο χαρακτηρισμό…well, really? Αν είναι έτσι, να διαγράψουμε από το παγκόσμιο θεατρικό δραματολόγιο έργα του Σαίξπηρ, όπως το «Μακβεθ» ή το «Τίτος Ανδρόνικος». Αλήθεια, δεν θυμάμαι να έγινε ανάλογη φασαρία για τη σκηνή στην κινηματογραφική μεταφορά του δεύτερου από την Julie Taymor, στην οποία η ηρωίδα Λαβίνια βιάζεται, ακρωτηριάζεται και της κόβουν τη γλώσσα! Βέβαια, στην εν λόγω ταινία δεν υπήρχε ελληνικό ενδιαφέρον και δεν την διένειμε η Village (ένα “avocat du diable” innuendo)
Σχετικά με την ορθή απόδοση της ιστορίας, ίσως κάποιος πρέπει να θυμίσει σε όλους τους Ελληνάρες ότι ιστορία δεν είναι μόνο η καταγραφή γεγονότων αλλά και το πνεύμα και η κουλτούρα πίσω από αυτά. Με τη σειρά μου θα ανατρέξω στον Ηρόδοτο και στην ιστορία των γιών της ιέρειας της Ήρας Κυδίππη, Κλέοβι και Βίτωνα. Σύμφωνα με την ιστορία, οι δύο νέοι τράβηξαν το κάρο της μητέρας τους, κερδίζοντας τη δόξα και τον σεβασμό των συμπολιτών τους και, ως αντάλλαγμα, η Ήρα τους θανάτωσε το ίδιο βράδυ, για να τους χαρίσει τον ένδοξο θάνατο. Στο βιβλίο του Ηροδότου, ο Σόλων διηγείται την ιστορία στον Κροίσο, ως επιμύθιο του «Μηδένα προ του τέλους μακάριζε». Ε, χμμ, μήπως η ιδέα του ένδοξου θανάτου ήταν all over στο 300?
Wednesday, March 14, 2007
Το απατηλό (;) όνειρο ενός έθνους
Παρακολουθώ τον αγώνα του Ολυμπιακού ενάντια στην πανίσχυρη, λαίμαργη αρκούδα της CSKA. Δεν έχει ιδιαίτερη βαθμολογική σημασία. Άλλωστε ακόμη και αν κερδίσει ο Θρύλος, θα χρειαστεί να «βάλει λουκέτο» στο Ricky & Rudy Show προκειμένου να προκριθεί στην επόμενη φάση. Μάλιστα, μετά θα τον περιμένει η πανίσχυρη συμμορία του Luis Scola για ένα θανατηφόρο ταγκό. Εν ολίγοις, από τη Σκύλα στη Χάρυβδη. Γιατί επέλεξα, λοιπόν, να αναφερθώ σε αυτόν τον αγώνα; Θα μπορούσα να το έχω κάνει για να αποθεώσω για άλλη μία φορά τον «καλύτερο παίκτη στην Ευρώπη», τον αγαπημένο μου Θοδωρή Παπαλουκά. Όχι όμως. Όχι αυτή τη φορά. Ο λόγος είναι τα κιλά του επίσης αγαπημένου μου Σοφοκλή. Διάολε, είναι τετράπαχος. Τα μάγουλα του έχουν φουσκώσει λες και –ως άλλος Χολιγουντιανός σταρ- πήρε κιλά για να ενσαρκώσει κάποιον ευτραφή χαρακτήρα. Η γράμμωση του απουσιάζει. Κάνει διακοπές διαρκείας από το Σεπτέμβριο. Η ταχύτητά του το ίδιο. Αντιθέτως, επανήλθε ο «άσωτος υιός», η κοιλιά του. Λυπάμαι. Λυπάμαι πολύ, πάρα πολύ, γιατί έχει όλα τα προσόντα να διαπρέψει, αλλά πετάει τις (απανωτές) ευκαιρίες που του πρόσφερε η φύση στα σκουπίδια. Πέρσι τον άκουγα να δίνει συνεντεύξεις και καμάρωνα. Έλεγα ότι η ωριμότητά του είναι εξόφθαλμη. Ότι στο άμεσο μέλλον θα σαρώσει. Και δικαιώθηκα, μιας και ο Yao Ming και η «αεροπορία» των Η.Π.Α. ακόμα θυμάται τα εκρηκτικά καρφώματά του. «Φευ, συμφορά δεινή», όπως έλεγε κάποιος. Η δικαίωση αποδείχτηκε βραχύβια. Ο αξιαγάπητος «χοντρός» όσο περνάει ο καιρός –αντίθετα με τα σχόλια κάποιων αθλητικογράφων ότι δουλεύει σκληρά- είναι εμφανές ότι δεν αδυνατίζει. Κάθε άλλο. Θα βάλει μυαλό; Ίσως. Μακάρι. Το ελπίζω ειλικρινά. Πάντως, η χρονιά, η οποία υπό άλλες συνθήκες θα αποτελούσε χρονιά προσωπικών θριάμβων, εξελίχθηκε σε Βατερλό. Και το θλιβερό είναι ότι στην περίπτωση του Σοφοκλή, ο Duke of Wellington ήταν ο ίδιος του ο εαυτός…
Tuesday, March 13, 2007
Such a cliché
Με αφορμή συζήτηση που λαμβάνει χώρα αυτή τη στιγμή στο γραφείο (ο Provolone διορθώνει το αφιέρωμα του, «οργισμένος» από την φασαρία, συνεπώς μπορεί να κάνει τα σχόλια του αργότερα στο blog), υποβάλω στα αγαπητά μέλη του TTF την εξής ερώτηση: Ποιο θεωρείται ότι είναι το πιο ηλίθιο και επαναλαμβανόμενο κλισέ των ελληνικών σήριαλ;
Προσωπικά ψηφίζω τις σκηνές όπου κάποια εκ των πρωταγωνιστριών είναι έγκυος. Σύμφωνα με τους έλληνες σεναριογράφους, καμία κοπέλα δεν σημειώνει τις ημερομηνίες του κύκλου της. Κάποιος προβληματισμός προκύπτει τη στιγμή που θα νιώσει ζαλάδα, αδιαθεσία ή πρωινή ναυτία. Στο 99% των σκηνών, κάποια φίλη της που παρίσταται στο συμβάν θα τη ρωτήσει αν «έφαγε κάτι που την πείραξε» ή «μήπως άρπαξε αυτήν την ίωση γαστρεντερίτιδας που κυκλοφορεί».
Αρχικά η πρωταγωνίστρια μας αποδίδει την αδιαθεσία στο χτεσινοβραδινό κινέζικό. Σιγά σιγά όμως, και σε μορφή flash back, της έρχεται στο μυαλό εκείνο το βράδυ που μέθυσε και δεν έβαλε προφυλακτικό. Ή που δεν έβαλε προφυλακτικό ούτως ή άλλως. Σε κάποια σήριαλ μάλιστα δεν θυμάται τι έγινε το «μοιραίο» βράδυ και παίρνει τον φίλο της να της το θυμίσει.
Φυσικά, ακόμα και σε αυτό το σημείο της πλοκής, η πρωταγωνίστρια δεν μπορεί να συνδέσει τα γεγονότα. Αντίθετα, περιφέρεται στις σκηνές του σήριαλ με μια ελαφρά ξινίλα στη μούρη και μια απορία στο βλέμμα.
ΝΤΑΝ ΝΤΑΝ ΝΤΑΝ
Το πλάνο ανοίγει. Η κάμερα ακολουθεί το βλέμμα της πρωταγωνίστριας, το οποίο πέφτει πάνω σε ένα ανοιγμένο ημερολόγιο. Κάτι δεν της πάει καλά με τις ημερομηνίες. Συνειδητοποιεί ότι έχει καθυστέρηση. Ξαφνικά, όλα συνδέονται στο μυαλό της: είναι έγκυος! Μα πώς δεν το είχε καταλάβει τόσο καιρό;
Προσωπικά ψηφίζω τις σκηνές όπου κάποια εκ των πρωταγωνιστριών είναι έγκυος. Σύμφωνα με τους έλληνες σεναριογράφους, καμία κοπέλα δεν σημειώνει τις ημερομηνίες του κύκλου της. Κάποιος προβληματισμός προκύπτει τη στιγμή που θα νιώσει ζαλάδα, αδιαθεσία ή πρωινή ναυτία. Στο 99% των σκηνών, κάποια φίλη της που παρίσταται στο συμβάν θα τη ρωτήσει αν «έφαγε κάτι που την πείραξε» ή «μήπως άρπαξε αυτήν την ίωση γαστρεντερίτιδας που κυκλοφορεί».
Αρχικά η πρωταγωνίστρια μας αποδίδει την αδιαθεσία στο χτεσινοβραδινό κινέζικό. Σιγά σιγά όμως, και σε μορφή flash back, της έρχεται στο μυαλό εκείνο το βράδυ που μέθυσε και δεν έβαλε προφυλακτικό. Ή που δεν έβαλε προφυλακτικό ούτως ή άλλως. Σε κάποια σήριαλ μάλιστα δεν θυμάται τι έγινε το «μοιραίο» βράδυ και παίρνει τον φίλο της να της το θυμίσει.
Φυσικά, ακόμα και σε αυτό το σημείο της πλοκής, η πρωταγωνίστρια δεν μπορεί να συνδέσει τα γεγονότα. Αντίθετα, περιφέρεται στις σκηνές του σήριαλ με μια ελαφρά ξινίλα στη μούρη και μια απορία στο βλέμμα.
ΝΤΑΝ ΝΤΑΝ ΝΤΑΝ
Το πλάνο ανοίγει. Η κάμερα ακολουθεί το βλέμμα της πρωταγωνίστριας, το οποίο πέφτει πάνω σε ένα ανοιγμένο ημερολόγιο. Κάτι δεν της πάει καλά με τις ημερομηνίες. Συνειδητοποιεί ότι έχει καθυστέρηση. Ξαφνικά, όλα συνδέονται στο μυαλό της: είναι έγκυος! Μα πώς δεν το είχε καταλάβει τόσο καιρό;
Ζουμπουλάκης VS Ηρόδοτος (ή αλλιώς Δικαίωση)
Συνεχίζοντας την κάλυψή μου για το φαινόμενο που λέγεται 300 (αφού αυτό πουλάει... και κακά τα ψέματα πρέπει και εμείς να προσέξουμε τα ratings λίγο) θέλω να αναφέρω τα ακόλουθα.
Σύμφωνα με τον Box office guru η ταινία έκανε 70,9 εκατ. $ το Σαββατοκύριακο, σπάζοντας ήδη πολλά ρεκόρ, και καλύπτοντας το κόστος παραγωγής της (65 εκατ $). Στην Ελλάδα επίσης από ότι άκουσα απειλεί την πρωτιά της Λούφας και της Πολίτικης. Φοβερό επίσης είναι το εξής που αναφέρεται στο Box Office Guru. Η ταινία άνοιξε στο νο. 1 στην Ελλάδα, στην Μαλαισία, στην Ταϊβάν, στην Σιγκαπούρη και στις Φιλιππίνες και έκανε ένα συνολικό 6,7 εκατ $ με 355 κόπιες!!!!!!!!!!!!! Δηλαδή 19.288 $ ανά κόπια!! Τρελά πράγματα.
Το δεύτερο που ήθελα να αναφέρω είναι ότι χθές βλέποντας τις ειδήσεις είδα και θέμα για τους 300. Είχαν και καλεσμένους και συζήτησαν για την ταινία. Ο διακεκριμένος κριτικός Ζουμπουλάκης δήλωσε "Τόσους γυμνούς άνδρες είχα να δω από ταινία gay πορνό" φανερώνοντας δυο πράγματα. Πρώτον ότι προφανώς τζάμπα τίτλο κριτικού έχει και δεύτερον έχει δει ταινίες gay πορνό... Άρα γιατί διαμαρτυρόταν;; Πάντως το κουφό της όλης υπόθεσης δεν ήταν αυτό (γιατί να ήταν άλλωστε). Υπήρχε και ένας άλλος καλεσμένος εκεί ο οποίος υπεραμύνθηκε τη ταινία και του άρεσε πολύ μάλιστα. Και αυτός ήταν... ο Λιακόπουλος!!!!!!!!!!!!! Κοιτούσα και άκουγα με ανοιχτό στόμα! Ποτέ στη ζωή μου δεν φανταζόμουν ότι θα συμφωνούσα σε κάτι με τον Λιακόπουλο. Σε κάποιο σημείο κιόλας που μιλούσε ο Ζουμπουλάκης και έλεγε "Είχε πολλή βία, συνεχώς έδειχνε πτώματα και σφαγές..." πετάγεται ο Λιακό και του λέει "Συγνώμη... αλλά από τα λίγα που ξέρω από την ιστορία οι Σπαρτιάτες δεν πήγαν εκεί για να πιούνε τσάι!" Και άλλα τέτοια φοβερά!! Πολύ γέλιο, αλλά πολύ surreal σκηνικό.
Και το τελευταίο που έμαθα είναι ότι προφανώς στην Τεχεράνη διαβάζουν πολύ Δανίκα. Η Τεχεράνη έκανε ήδη καταγγελία στην εταιρία παραγωγής της ταινίας για το πώς παρουσιάζονται οι Ιρανοί! Κάτι που αναμάσησε και ο κος Ζουμπουλάκης λέγοντας ότι τους παρουσιάζει ως τους κακούς βάρβαρους. Και τότε πετάχτηκε άλλη μια φορά ο Θεός Λιακό και του λέει "Ε τότε δεν έχετε πρόβλημα με την ταινία και τον σκηνοθέτη, αλλά με τον Ηρόδοτο!" 2 ημέρες μετά το ποστ μου εδώ, από όλους τους ανθρώπους του κόσμου ο Λιακό να χρησιμοποιήσει δικιά μου ατάκα!!! Για να με αποτελειώσει λέγοντας "Και στο κάτω κάτω η υπερβολή λογική είναι... σε κόμικ είναι βασισμένη η ταινία!" Έλεος, τόση συγκίνηση δεν την αντέχω!
Σύμφωνα με τον Box office guru η ταινία έκανε 70,9 εκατ. $ το Σαββατοκύριακο, σπάζοντας ήδη πολλά ρεκόρ, και καλύπτοντας το κόστος παραγωγής της (65 εκατ $). Στην Ελλάδα επίσης από ότι άκουσα απειλεί την πρωτιά της Λούφας και της Πολίτικης. Φοβερό επίσης είναι το εξής που αναφέρεται στο Box Office Guru. Η ταινία άνοιξε στο νο. 1 στην Ελλάδα, στην Μαλαισία, στην Ταϊβάν, στην Σιγκαπούρη και στις Φιλιππίνες και έκανε ένα συνολικό 6,7 εκατ $ με 355 κόπιες!!!!!!!!!!!!! Δηλαδή 19.288 $ ανά κόπια!! Τρελά πράγματα.
Το δεύτερο που ήθελα να αναφέρω είναι ότι χθές βλέποντας τις ειδήσεις είδα και θέμα για τους 300. Είχαν και καλεσμένους και συζήτησαν για την ταινία. Ο διακεκριμένος κριτικός Ζουμπουλάκης δήλωσε "Τόσους γυμνούς άνδρες είχα να δω από ταινία gay πορνό" φανερώνοντας δυο πράγματα. Πρώτον ότι προφανώς τζάμπα τίτλο κριτικού έχει και δεύτερον έχει δει ταινίες gay πορνό... Άρα γιατί διαμαρτυρόταν;; Πάντως το κουφό της όλης υπόθεσης δεν ήταν αυτό (γιατί να ήταν άλλωστε). Υπήρχε και ένας άλλος καλεσμένος εκεί ο οποίος υπεραμύνθηκε τη ταινία και του άρεσε πολύ μάλιστα. Και αυτός ήταν... ο Λιακόπουλος!!!!!!!!!!!!! Κοιτούσα και άκουγα με ανοιχτό στόμα! Ποτέ στη ζωή μου δεν φανταζόμουν ότι θα συμφωνούσα σε κάτι με τον Λιακόπουλο. Σε κάποιο σημείο κιόλας που μιλούσε ο Ζουμπουλάκης και έλεγε "Είχε πολλή βία, συνεχώς έδειχνε πτώματα και σφαγές..." πετάγεται ο Λιακό και του λέει "Συγνώμη... αλλά από τα λίγα που ξέρω από την ιστορία οι Σπαρτιάτες δεν πήγαν εκεί για να πιούνε τσάι!" Και άλλα τέτοια φοβερά!! Πολύ γέλιο, αλλά πολύ surreal σκηνικό.
Και το τελευταίο που έμαθα είναι ότι προφανώς στην Τεχεράνη διαβάζουν πολύ Δανίκα. Η Τεχεράνη έκανε ήδη καταγγελία στην εταιρία παραγωγής της ταινίας για το πώς παρουσιάζονται οι Ιρανοί! Κάτι που αναμάσησε και ο κος Ζουμπουλάκης λέγοντας ότι τους παρουσιάζει ως τους κακούς βάρβαρους. Και τότε πετάχτηκε άλλη μια φορά ο Θεός Λιακό και του λέει "Ε τότε δεν έχετε πρόβλημα με την ταινία και τον σκηνοθέτη, αλλά με τον Ηρόδοτο!" 2 ημέρες μετά το ποστ μου εδώ, από όλους τους ανθρώπους του κόσμου ο Λιακό να χρησιμοποιήσει δικιά μου ατάκα!!! Για να με αποτελειώσει λέγοντας "Και στο κάτω κάτω η υπερβολή λογική είναι... σε κόμικ είναι βασισμένη η ταινία!" Έλεος, τόση συγκίνηση δεν την αντέχω!
Monday, March 12, 2007
This is just a tribute!!!!
Έλαβα σήμερα e-mail με την εξής διεύθυνση, που παραπέμπει στο You Tube και στη φετινή συμμετοχή της Ουκρανίας στη Eurovision.
Έτσι δράττομαι της ευκαιρίας να postάρω το υπερ-απόλυτο Γιουροβιζιονικό τραγούδι όλων των εποχών.
http://www.youtube.com/watch?v=KhqQcYYyY7I
Καλή διασκέδαση!
Προφανώς οι άνθρωποι έχουν πιάσει το νόημα...κι εμείς προσπαθούμε με ποπ μπουζούκι...αντί να στείλουμε Φλωρινιώτη feat. Γωγουλίνι. (Γωγουλίνη Provolone!!!)
Έτσι δράττομαι της ευκαιρίας να postάρω το υπερ-απόλυτο Γιουροβιζιονικό τραγούδι όλων των εποχών.
http://www.youtube.com/watch?v=KhqQcYYyY7I
Καλή διασκέδαση!
Ταξιδιωτικό Πρακτορείο "Ο Τσάκαλος"
(Ok, αυτή η φώτο είναι από σουβλατζίδικο αλλά δεν πειράζει. Ούτως ή άλλως, το Think Tank είναι το blog του παραλόγου!).Επειδή, ως γνωστόν, είμαι παρορμητικός, προτείνω στα αξιότιμα μέλη του blog να πάμε νωρίς την Κυριακή εκδρομή στις Θερμοπύλες. Σε λιγότερες από δύο ώρες θα είμαστε εκεί!
Υ.Γ. Mac, φέρε και το σπαθί σου!
Το Κωσταλέξι ζει!
Λόγω ηλικίας, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω το μορφωτικό και ακαδημαϊκό επίπεδο μαθητών Λυκείου και πρωτοετών φοιτητών. Πάντως, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι βλέπουν ταινίες και επηρεάζονται από αυτές. Απόδειξη η περιφρούρηση των πανεπιστημιακών σχολών ως άλλες «Θερμοπύλες» και η πολεμοχαρής διάθεση των μαθητών, οι οποίοι αναφέρονται στην υπουργό Παιδείας με ύφος 10 φορές πιο αιμοβόρο από του Λεωνίδα στην πρώτη επίθεση εναντίον των Περσών (να υποθέσω ότι όλα τα μέλη του TTF έχουν δει το 300, έτσι; Αν όχι, τζάμπα το μελάνι που χύνεται για την δύναμη επιρροής των Blogs).
Με αφορμή τις προθέσεις της κυβέρνησης να επιβάλει υποχρεωτική στράτευση στα 18, πριν την εγγραφή των στρατεύσιμων στα πανεπιστήμια, έχω να προτείνω κάποιες νέες ταινίες στους μαθητές, προκειμένου να βελτιώσουν την παρουσία τους στα Μέσα. Πριν από αυτό όμως, να ξεκαθαρίσω τη θέση μου, για να μη με περιλάβουν οι άντρες του blog. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να τοποθετηθώ επί του θέματος καθαυτού, καθώς ούτε φαντάρος έχω πάει (δεν ζω στο Ισραήλ), ούτε μπορώ να πω ότι στριμώχτηκα ιδιαίτερα στις Πανελλήνιες. Ως εκ τούτου, δεν μπορώ να ξέρω τι είναι χειρότερο: να διακόπτεις τις σπουδές και τη σταδιοδρομία σου για να πας φαντάρος ή να στρατεύεσαι αμέσως μετά το «λούκι» των Πανελληνίων;
Επανερχόμενη στο θέμα των ταινιών, για αυτή τη βδομάδα και για το συγκεκριμένο θέμα, προτείνω στους μαθητές να νοικιάσουν το «Τζέην Έυρ» ή το «Όλιβερ Τουίστ». Ο συνειρμός προέκυψε από την εμφάνιση ενός τελειόφοιτου Λυκείου σε βραδινό δελτίο ειδήσεων. Σχολιάζοντας το θέμα της στράτευσης στα 18, και με ύφος παρόμοιο με αυτό του Φούντα στη Στέλλα, ο εν λόγω μαθητής κοιτάει την κάμερα και λέει: «Από τη βίτσα του δασκάλου περνάμε στα καψόνια του στρατού»!
Και ερωτώ: Τι είναι η «βίτσα» του δασκάλου; Από ποιο προπολεμικό, νατουραλιστικό μυθιστόρημα ξεσήκωσε αυτήν την λέξη; Δεν αμφιβάλω ότι όλοι ως μαθητές έχουμε υποστεί μη-παιδαγωγικές τιμωρίες, αλλά όχι και «βίτσα». Εκτός αν καθημερινά στα σχολεία εκτυλίσσονται σκηνές από την «Ανταρσία του Μπάουντυ» κι εγώ είμαι βαθιά νυχτωμένη.
Είναι θεμιτό και πρέπον τα παιδιά να εκφράζουν την άποψη τους και να καυτηριάζουν αυτά που τους προβληματίζουν. Ωστόσο, δεν υπάρχει πιο ανατριχιαστικό θέαμα από αυτό ενός παιδιού 18 ετών να μιλάει σαν 80χρονος και να επικαλείται ανύπαρκτα δράματα, αναπαράγοντας λόγια που οι άλλοι του έβαλαν στο στόμα.
Γι’ αυτό ας νοικιάσουν καμία ταινία. Δεν ξέρω αν θα γίνουν πιο πιστευτοί με το ύφος της Τζέην Έυρ στο «κόκκινο δωμάτιο» ή αν ψελλίσουν «please sir, I want some more”, σίγουρα όμως είναι προτιμότερο να προκαλούν το γέλιο παρά την αγανάκτηση και την αμφισβήτηση ακόμα και των ελάχιστα (λέμε τώρα) μεγαλύτερων τους.
Με αφορμή τις προθέσεις της κυβέρνησης να επιβάλει υποχρεωτική στράτευση στα 18, πριν την εγγραφή των στρατεύσιμων στα πανεπιστήμια, έχω να προτείνω κάποιες νέες ταινίες στους μαθητές, προκειμένου να βελτιώσουν την παρουσία τους στα Μέσα. Πριν από αυτό όμως, να ξεκαθαρίσω τη θέση μου, για να μη με περιλάβουν οι άντρες του blog. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να τοποθετηθώ επί του θέματος καθαυτού, καθώς ούτε φαντάρος έχω πάει (δεν ζω στο Ισραήλ), ούτε μπορώ να πω ότι στριμώχτηκα ιδιαίτερα στις Πανελλήνιες. Ως εκ τούτου, δεν μπορώ να ξέρω τι είναι χειρότερο: να διακόπτεις τις σπουδές και τη σταδιοδρομία σου για να πας φαντάρος ή να στρατεύεσαι αμέσως μετά το «λούκι» των Πανελληνίων;
Επανερχόμενη στο θέμα των ταινιών, για αυτή τη βδομάδα και για το συγκεκριμένο θέμα, προτείνω στους μαθητές να νοικιάσουν το «Τζέην Έυρ» ή το «Όλιβερ Τουίστ». Ο συνειρμός προέκυψε από την εμφάνιση ενός τελειόφοιτου Λυκείου σε βραδινό δελτίο ειδήσεων. Σχολιάζοντας το θέμα της στράτευσης στα 18, και με ύφος παρόμοιο με αυτό του Φούντα στη Στέλλα, ο εν λόγω μαθητής κοιτάει την κάμερα και λέει: «Από τη βίτσα του δασκάλου περνάμε στα καψόνια του στρατού»!
Και ερωτώ: Τι είναι η «βίτσα» του δασκάλου; Από ποιο προπολεμικό, νατουραλιστικό μυθιστόρημα ξεσήκωσε αυτήν την λέξη; Δεν αμφιβάλω ότι όλοι ως μαθητές έχουμε υποστεί μη-παιδαγωγικές τιμωρίες, αλλά όχι και «βίτσα». Εκτός αν καθημερινά στα σχολεία εκτυλίσσονται σκηνές από την «Ανταρσία του Μπάουντυ» κι εγώ είμαι βαθιά νυχτωμένη.
Είναι θεμιτό και πρέπον τα παιδιά να εκφράζουν την άποψη τους και να καυτηριάζουν αυτά που τους προβληματίζουν. Ωστόσο, δεν υπάρχει πιο ανατριχιαστικό θέαμα από αυτό ενός παιδιού 18 ετών να μιλάει σαν 80χρονος και να επικαλείται ανύπαρκτα δράματα, αναπαράγοντας λόγια που οι άλλοι του έβαλαν στο στόμα.
Γι’ αυτό ας νοικιάσουν καμία ταινία. Δεν ξέρω αν θα γίνουν πιο πιστευτοί με το ύφος της Τζέην Έυρ στο «κόκκινο δωμάτιο» ή αν ψελλίσουν «please sir, I want some more”, σίγουρα όμως είναι προτιμότερο να προκαλούν το γέλιο παρά την αγανάκτηση και την αμφισβήτηση ακόμα και των ελάχιστα (λέμε τώρα) μεγαλύτερων τους.
Friday, March 9, 2007
Οι Δανίκες και οι Ηρόδοτοι
Παρά το γεγονός ότι ο φίλτατος Μακ έγραψε ήδη για την ταινία, αισθάνομαι υποχρεωμένος να γράψω και εγώ κάποια πράγματα και να επεκταθώ και σε κάποια άλλα.
Η ταινία ήταν απλά ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ. Έκανε αυτό που περίμενα, αυτό που υποσχόταν και στο κάτω κάτω αυτό που ήθελε ο Miller με το graphic novel του. Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω όλους αυτούς που πήγαν και παραπονέθηκαν μετά το τέλος της ταινίας γι’ αυτό που είδαν. Ειδικά οι κριτικοί που το έκαναν αυτό. Μου θύμισε όλους αυτούς που πήγαν να δουν τον Άρχοντα και τους χάλασε ότι δεν τελείωσε η ταινία στο πρώτο μέρος και είχε συνέχεια. Ή για να το κάνω πιο ακραίο, είναι σαν να αγοράζεις να φας παγωτό φράουλα και μετά να παραπονιέσαι ότι είχε πολύ φρουτένια γεύση. Αυτοί οι άνθρωποι δηλαδή δεν έχουν καμία μα καμία απολύτως σχέση με το αντικείμενο; Διάβασαν καθόλου το comic του Miller; Ήξεραν περί τίνος πρόκειται; Τι να πω;
Θα συμφωνήσω εν μέρει με τον Μακ ότι η ταινία έχανε ελαφρώς τον ρυθμό της με το όλο sub-plot του παλατιού και θα έδινα κάποιο δίκαιο σε όλους αυτούς που φωνάζουν για την ταινία αν ανέφεραν αυτό ως αρνητικό. Πραγματικά όμως είχα τόσο χαθεί στα ανεπανάληπτα visuals, που δεν με πείραξε καθόλου ούτε και η άθλια ηθοποιία του Dominic West ως γλοιώδης, προδότης, πολιτικάντης. Οι υπόλοιπες ερμηνείες ήταν από καλές ως και πολύ καλές. Η Headey ήταν βασίλισσα. Σκληρή, απόμακρη, αποφασιστική αλλά με μια διακριτική ευαισθησία που την έκανε πολύ ανθρώπινη (και εννοείται ότι ήταν και πάρα πολύ όμορφη, κάτι που τονιζόταν ακόμα περισσότερο από την ιδιοφυή ενδυματολογία που είχαν τότε οι αρχαίοι.) Ο Butler έχει γίνει ήδη από τις αγαπημένες μου μορφές ηρώων του cinema. Και παρά τις διφορούμενες απόψεις πάνω στο θέμα, εμένα ο Santoro μου άρεσε πάρα πολύ. Ήταν τόσο θεατρικός και over the top που βρήκα την ερμηνεία του απολαυστικότατη.
Οι σκηνές μάχης ήταν … like nothing we’ve ever seen before. Μοναδικές και πανέμορφες (κάτι που ναι μεν είναι ανησυχητικό καθώς οι σφαγές δεν θα έπρεπε να είναι τόσο όμορφες, αλλά δεν πειράζει που και που να ικανοποιούμε τα αιμοβόρα ένστικτα μας…).
Η τέλεια απεικόνιση comics στην μεγάλη οθόνη. Από τις ταινίες που σίγουρα κάποιος θα δει πολλές φορές, για να χορτάσουν τα μάτια του ομορφιά.
Και τώρα θέλω να επεκταθώ σε μερικά πράγματα που διάβασα ως κριτικές για την ταινία. Ο «φίλος» μου Δανίκας ήταν ο πρώτος που διάβασα και για άλλη μια φορά κατάφερε να κάνει τον συνειρμό με την παρούσα πολιτική κατάσταση στον κόσμο (η πρώτη φορά ήταν στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών). Γελούσα όταν το διάβασα και αναρωτιόμουν για την ψυχική του υγεία.
Σήμερα όμως διάβασα και μερικές κριτικές ξένων και υπάρχουν και άλλοι που κάνουν τον ίδιο συνειρμό. Ότι δηλαδή οι Σπαρτιάτες είναι οι Αμερικάνοι που μάχονται για την Δημοκρατία και οι Πέρσες είναι οι… ε… Πέρσες που θέλουν το κακό του κόσμου. Πραγματικά άρχισα να ανησυχώ τότε. Στη συνέχεια όμως διάβασα και κάποιες άλλες κριτικές που έκαναν τον ίδιο συνειρμό αλλά αντίστροφα. Ότι οι Σπαρτιάτες έμοιαζαν περισσότερο με αντάρτες που μάχονταν θυσιάζοντας τη ζωή τους για την πατρίδα τους, ενάντια στην παντοκρατορία και την εξάπλωση των Αμερικανών σε όλο τον κόσμο.
Μάλιστα αυτό έγινε και ερώτηση στον Snyder σε Q&A με δυο ρεπόρτερ να τον ρωτάνε για συμβολισμούς με την σύγχρονη κατάσταση και ο καθένας πήρε μια από τις δυο αυτές αντίθετες απόψεις. Ο Snyder απάντησε ότι σκοπός του δεν ήταν να δείξει κάτι τέτοιο, αλλά όπως έγινε φανερό και από τις ερωτήσεις, ο καθένας το εκλαμβάνει όπως θέλει.
Πάντως δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς ήθελαν όλοι αυτοί. Να δείξει τους Πέρσες πιο εκλεπτυσμένους και sophisticated; Να δείξει τους Σπαρτιάτες πιο μαλθακούς; Να μην τονίσει ότι εκείνοι οι άνδρες (και όλοι οι Έλληνες στους Περσικούς πολέμους) πίστευαν (και ίσως δικαίως) ότι μάχονταν για την χώρα τους, την ελευθερία και την δημοκρατία; Ή απλά πιστεύουν ότι επειδή υπάρχει αυτή η κατάσταση στον κόσμο ο Snyder δεν έπρεπε να κάνει καθόλου την ταινία;
Πέρα από το γεγονός ότι δεν είναι ιστορική ταινία και βασίζεται σε comic, οπότε και οι υπερβολές στα visuals ήταν επιβεβλημένες, και κανονική ιστορική ταινία να γύριζε για τους 300, δεν πιστεύω ότι θα έμεναν ικανοποιημένοι όλοι αυτοί. Γιατί οι γενικές ιδέες της ιστορίας των Θερμοπύλων ήταν όλες εκεί. Τώρα αν τους πρόσβαλε τόσο πολύ αυτό, ας αφήσουν τον Snyder ήσυχο και ας τα βάλουν με τους Ηροδότους και τους Θουκιδίδες του κόσμου.
Η ταινία ήταν απλά ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ. Έκανε αυτό που περίμενα, αυτό που υποσχόταν και στο κάτω κάτω αυτό που ήθελε ο Miller με το graphic novel του. Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω όλους αυτούς που πήγαν και παραπονέθηκαν μετά το τέλος της ταινίας γι’ αυτό που είδαν. Ειδικά οι κριτικοί που το έκαναν αυτό. Μου θύμισε όλους αυτούς που πήγαν να δουν τον Άρχοντα και τους χάλασε ότι δεν τελείωσε η ταινία στο πρώτο μέρος και είχε συνέχεια. Ή για να το κάνω πιο ακραίο, είναι σαν να αγοράζεις να φας παγωτό φράουλα και μετά να παραπονιέσαι ότι είχε πολύ φρουτένια γεύση. Αυτοί οι άνθρωποι δηλαδή δεν έχουν καμία μα καμία απολύτως σχέση με το αντικείμενο; Διάβασαν καθόλου το comic του Miller; Ήξεραν περί τίνος πρόκειται; Τι να πω;
Θα συμφωνήσω εν μέρει με τον Μακ ότι η ταινία έχανε ελαφρώς τον ρυθμό της με το όλο sub-plot του παλατιού και θα έδινα κάποιο δίκαιο σε όλους αυτούς που φωνάζουν για την ταινία αν ανέφεραν αυτό ως αρνητικό. Πραγματικά όμως είχα τόσο χαθεί στα ανεπανάληπτα visuals, που δεν με πείραξε καθόλου ούτε και η άθλια ηθοποιία του Dominic West ως γλοιώδης, προδότης, πολιτικάντης. Οι υπόλοιπες ερμηνείες ήταν από καλές ως και πολύ καλές. Η Headey ήταν βασίλισσα. Σκληρή, απόμακρη, αποφασιστική αλλά με μια διακριτική ευαισθησία που την έκανε πολύ ανθρώπινη (και εννοείται ότι ήταν και πάρα πολύ όμορφη, κάτι που τονιζόταν ακόμα περισσότερο από την ιδιοφυή ενδυματολογία που είχαν τότε οι αρχαίοι.) Ο Butler έχει γίνει ήδη από τις αγαπημένες μου μορφές ηρώων του cinema. Και παρά τις διφορούμενες απόψεις πάνω στο θέμα, εμένα ο Santoro μου άρεσε πάρα πολύ. Ήταν τόσο θεατρικός και over the top που βρήκα την ερμηνεία του απολαυστικότατη.
Οι σκηνές μάχης ήταν … like nothing we’ve ever seen before. Μοναδικές και πανέμορφες (κάτι που ναι μεν είναι ανησυχητικό καθώς οι σφαγές δεν θα έπρεπε να είναι τόσο όμορφες, αλλά δεν πειράζει που και που να ικανοποιούμε τα αιμοβόρα ένστικτα μας…).
Η τέλεια απεικόνιση comics στην μεγάλη οθόνη. Από τις ταινίες που σίγουρα κάποιος θα δει πολλές φορές, για να χορτάσουν τα μάτια του ομορφιά.
Και τώρα θέλω να επεκταθώ σε μερικά πράγματα που διάβασα ως κριτικές για την ταινία. Ο «φίλος» μου Δανίκας ήταν ο πρώτος που διάβασα και για άλλη μια φορά κατάφερε να κάνει τον συνειρμό με την παρούσα πολιτική κατάσταση στον κόσμο (η πρώτη φορά ήταν στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών). Γελούσα όταν το διάβασα και αναρωτιόμουν για την ψυχική του υγεία.
Σήμερα όμως διάβασα και μερικές κριτικές ξένων και υπάρχουν και άλλοι που κάνουν τον ίδιο συνειρμό. Ότι δηλαδή οι Σπαρτιάτες είναι οι Αμερικάνοι που μάχονται για την Δημοκρατία και οι Πέρσες είναι οι… ε… Πέρσες που θέλουν το κακό του κόσμου. Πραγματικά άρχισα να ανησυχώ τότε. Στη συνέχεια όμως διάβασα και κάποιες άλλες κριτικές που έκαναν τον ίδιο συνειρμό αλλά αντίστροφα. Ότι οι Σπαρτιάτες έμοιαζαν περισσότερο με αντάρτες που μάχονταν θυσιάζοντας τη ζωή τους για την πατρίδα τους, ενάντια στην παντοκρατορία και την εξάπλωση των Αμερικανών σε όλο τον κόσμο.
Μάλιστα αυτό έγινε και ερώτηση στον Snyder σε Q&A με δυο ρεπόρτερ να τον ρωτάνε για συμβολισμούς με την σύγχρονη κατάσταση και ο καθένας πήρε μια από τις δυο αυτές αντίθετες απόψεις. Ο Snyder απάντησε ότι σκοπός του δεν ήταν να δείξει κάτι τέτοιο, αλλά όπως έγινε φανερό και από τις ερωτήσεις, ο καθένας το εκλαμβάνει όπως θέλει.
Πάντως δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς ήθελαν όλοι αυτοί. Να δείξει τους Πέρσες πιο εκλεπτυσμένους και sophisticated; Να δείξει τους Σπαρτιάτες πιο μαλθακούς; Να μην τονίσει ότι εκείνοι οι άνδρες (και όλοι οι Έλληνες στους Περσικούς πολέμους) πίστευαν (και ίσως δικαίως) ότι μάχονταν για την χώρα τους, την ελευθερία και την δημοκρατία; Ή απλά πιστεύουν ότι επειδή υπάρχει αυτή η κατάσταση στον κόσμο ο Snyder δεν έπρεπε να κάνει καθόλου την ταινία;
Πέρα από το γεγονός ότι δεν είναι ιστορική ταινία και βασίζεται σε comic, οπότε και οι υπερβολές στα visuals ήταν επιβεβλημένες, και κανονική ιστορική ταινία να γύριζε για τους 300, δεν πιστεύω ότι θα έμεναν ικανοποιημένοι όλοι αυτοί. Γιατί οι γενικές ιδέες της ιστορίας των Θερμοπύλων ήταν όλες εκεί. Τώρα αν τους πρόσβαλε τόσο πολύ αυτό, ας αφήσουν τον Snyder ήσυχο και ας τα βάλουν με τους Ηροδότους και τους Θουκιδίδες του κόσμου.
Thursday, March 8, 2007
TTF RULES!!
Εδώ και ένα μήνα περίπου, η στήλη Media του free press Lifo καυτηριάζει (σε ιδιαίτερα σκωπτικό ύφος) τη διανομή ταινιών Porno από εφημερίδες. Φυσικά ο συντάκτης της εν λόγω στήλης έρχεται δεύτερος και καταϊδρωμένος, μετά τον τιμημένο administrator μας, τον οξυδερκή Provolone, ο οποίος έθιξε για πρώτη φορά το θέμα στις 8 Ιανουαρίου, στο post με τίτλο «Ο Tarantino στα περίπτερα». Εύγε Provolone, και εις ανώτερα.
Στη σημερινή Lifo, ο κριτικός κινηματογράφου Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος αναφέρεται στην «όπου-γάμος-και-χαρά» εμφάνιση της Άννας Βίσση στα Oscar και στην «επαρχιώτικης» (his own words exactly) αισθητικής παρουσίαση του θέματος από το Down Town. Μολονότι ο κύριος Κουτσογιαννόπουλος μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής (Πειραιώτης γαρ), βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να επισημάνω ότι τα μέλη του TTF έχουν ήδη αναλύσει διεξοδικά το θέμα από το προηγούμενο weekend, στο Post με τίτλο «H Αννούλα πάει Hollywood»
Υ.Γ.: Κύριε Τσαγκαρουσιάνε, μετά την Τρίτη φορά, δεν είναι σύμπτωση! Παρακαλώ να γίνεται αναφορά στις πηγές σας, χεχεχε!
Στη σημερινή Lifo, ο κριτικός κινηματογράφου Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος αναφέρεται στην «όπου-γάμος-και-χαρά» εμφάνιση της Άννας Βίσση στα Oscar και στην «επαρχιώτικης» (his own words exactly) αισθητικής παρουσίαση του θέματος από το Down Town. Μολονότι ο κύριος Κουτσογιαννόπουλος μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής (Πειραιώτης γαρ), βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να επισημάνω ότι τα μέλη του TTF έχουν ήδη αναλύσει διεξοδικά το θέμα από το προηγούμενο weekend, στο Post με τίτλο «H Αννούλα πάει Hollywood»
Υ.Γ.: Κύριε Τσαγκαρουσιάνε, μετά την Τρίτη φορά, δεν είναι σύμπτωση! Παρακαλώ να γίνεται αναφορά στις πηγές σας, χεχεχε!
Wednesday, March 7, 2007
Ω ξειν, αγγέλειν Λακεδαιμονίοις...
... ότι τήδε κείμεθα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι.
Δεν είναι φυσικά και κανένα τρανό twist να πω ότι οι 300 πεθαίνουν στο τέλος της ταινίας. Το θέμα είναι πώς εχουν φτάσει ως εκεί και το τι έρχεται μετά.
Οι 300 του Zack Snyder είναι βασισμένοι, ως γνωστόν, στο ομώνυμο comic του Frank Miller. Αυτό συνεπάγεται δύο πράγματα: Πρώτον, δεν είναι ακριβής ιστορική αναπαράσταση της μάχης των Θερμοπυλών και δεύτερον, ακολουθεί τις ιδιαίτερες στυλιστικές επιλογές που έκανε ο Miller για να διηγηθεί την ιστορία του. Με τις ίδιες τεχνικές που χρησιμοποιήθηκαν για τα γυρίσματα του Sin City (γύρισμα μπροστά σε blue screen, απουσία σκηνικών, ψηφιακό ρετουσάρισμα της εικόνας, κλπ.), επίσης βασισμένου στο έργο του Miller, ο Snyder αναπαράγει το όραμα του συγγραφέα/εικονογράφου σχεδόν στην εντέλεια. Η κάθε σκηνή είναι σαν να ξεπηδάει από τις σελίδες του comic, τα χρώματα ακολουθούν την παλέτα με την οποία έντυσε την ιστορία η Lynn Varley, ενώ δεν είναι λίγες οι στιγμές που οι εικόνες θυμίζουν ζωγραφικούς πίνακες.
Ακολουθώντας πιστά το original υλικό, η ταινία παίρνει την ιστορία της μάχης των Θερμοπυλών όπως τη γνωρίζουμε από τους Περσικούς Πολέμους και την ξεγυμνώνει στα βασικά της χαρακτηριστικά: την τελική αντίσταση μιας μονάδας στρατιωτών ενάντια σε έναν ανώτερο αριθμητικά εχθρό χωρίας καμία πιθανότητα νίκης, η οποία όμως έμελλε να αλλάξει αποφασιστικά την πορεία του πολέμου και κατά πολλούς, τη ροή της Ιστορίας ολόκληρης.
Αυτή την ιστορία λέει ο Frank Miller, αυτή και ο Zack Snyder με την ταινία του. Η στυλιστική απεικόνιση που επέλεξε ο Miller για να εξιστορήσει τα γεγονότα αυτά περνά αυτούσια και στην ταινία.
Έτσι, οι Σπαρτιάτες είναι μυώδεις, επαγγελματίες στρατιώτες που ζουν για να μάχονται και πηγαίνουν στη μάχη για να νικήσουν ή να πεθάνουν, ενώ η τιμή και η ανδρεία τους είναι τα πιο πολύτιμα αγαθά τους. Έτσι, αναπαρίστανται γυμνοί, με μόνα τους όπλα την περικεφαλαία, την ασπίδα, το δόρυ και το μανδύα τους, γελάνε μπροστά στον κίνδυνο και κανείς τους δε γυρνά ποτέ την πλάτη στον εχθρό.
Οι Πέρσες παρουσιάζονται παρηκμασμένοι, υποτελείς σε έναν άνθρωπο ο οποίος διατείνεται ότι είναι όχι μόνο βασιλιάς τους, μα θεός τους, ενώ κυβερνά με το φόβο και όχι με το σεβασμό. Ο πλούτος και τα υλικά αγαθά είναι το μεγαλύτερο ιδανικό τους κι έτσι τους βλέπουμε με φανταχτερά ρούχα, κοσμήματα και βαμμένα πρόσωπα. Ο ίδιος ο Ξέρξης είναι καλυμμένος απ' την κορφή ως τα νύχια με χρυσάφι, πάνω σε έναν επίσης χρυσό θρόνο, υποβασταζόμενο από δεκάδες δούλους.
Ο οπτικοακουστικός τομέας είναι χωρίς αμφιβολία το δυνατό χαρτί της ταινίας. Η σκηνοθεσία είναι σφιχτή και σίγουρη, δε χάνει λεπτό από τη χαοτική δράση που απεικονίζεται, τα γεγονότα παραμένουν καθαρά ακόμη και μέσα στη χειρότερη σφαγή. Το μοντάζ είναι έξοχο, ενώ τα ψηφιακά σκηνικά κόβουν την ανάσα, καθώς το μοντέλο του γυρίσματος του Sin City φτάνει σε νέα ύψη. Οι ερμηνείες είναι δυνατές, δεν υπάρχει κάποια παραφωνία στον τομέα αυτό, λαμβάνοντας υπ' όψη και τις απαιτήσεις των ρόλων. Όλοι οι ηθοποιοί χρησιμοποιούν έντονη θεατρικότητα στους ρόλους τους, άλλωστε πολλά σημεία της ταινίας θυμίζουν θεατρική παράσταση. Ο Λεωνίδας του Gerard Butler είναι μια φιγούρα που ήδη έχει πάρει τη θέση της δίπλα στον William Wallace, τον Maximus Decimus Meridius και τους υπόλοιπους λεπιδοφόρους ήρωες της κινηματογραφικής αρχαιότητας, ενώ και ο Rodrigo Santoro καταφέρνει να ξεπεράσει την υπερβολή της εμφάνισής του και να πλάσει έναν εντυπωσιακό και φοβερό Ξέρξη.
Τα προβλήματα της ταινίας έρχονται όταν αποφασίζει να αποκλίνει από το υλικό απ' το οποίο πηγάζει. Η εισαγωγή της ιστορίας της βασίλισσας δε χρησιμεύει στην ιστορία παρά μόνο ως δικαιολογία να κάνει κάτι και η Lena Headey (η οποία παρ' όλα αυτά καταφέρνει να σταθεί στο ύψος του ρόλου μιας βασίλισσας), ενώ κοστίζει στην ταινία σε ρυθμό, καθώς κόβει συνεχώς ανάμεσα στις σκηνές της μάχης, η οποία πρέπει να είναι και το επίκεντρο εδώ. Επίσης, ορισμένες στυλιστικές υπερβολές ειδικά στο στρατό των Περσών είναι λίγο δύσκολο να ξεπεραστούν, εφόσον δεν υπάρχει λόγος για την παρουσία τους πέρα από το να αυξηθεί η φρίκη του κοινού για τον περσικό στρατό και να τονιστεί έτσι περισσότερο η ανδρεία των 300. Πράγμα το οποίο ωστόσο θα συνέβαινε έτσι κι αλλιώς, με αποτέλεσμα οι υπερβολές αυτές να ξεμένουν ως στιγμιαίες ιδιοτροπίες του σκηνοθέτη να προσθέσει πάνω στο αρχικό υλικό.
Το comic για μένα προσωπικά αποτελεί ένα απο τα αριστουργήματα της 9ης Τέχνης. Η ταινία χάνει στα σημεία μόνο και μόνο επειδή δεν εμπιστεύτηκε αρκετά το υλικό από το οποίο προήλθε. Παρ' όλα αυτά, παραμένει εμπειρία, ένα οπτικοακουστικό tour-de-force, ήδη κλασσικό στο είδος του.
Μετά απ' όλα αυτά πάντως, εγώ έχω μια ιδέα για τη μετέπειτα καριέρα μου. Θα ασχοληθώ με την οργάνωση avant premiere events στην Ελλάδα. Απ' ό,τι είδα, το μόνο που θα πρέπει να κάνω είναι ένα προσεγμένο slideshow, να νοικιάσω ένα φτηνό σκηνικό, να προσλάβω έναν ικανό αριθμό ανθρώπων που θα φροντίσω να μην είναι ενημερωμένοι για τίποτα απολύτως, δε θα ξοδέψω χρήματα για κορδέλες για ουρές, αφού μια χαρά λειτουργούν οι Έλληνες σαν μπούγιο, και αφού φαίνεται ότι, αντίθετα από τους νόμους της φυσικής, είναι δυνατόν να περάσεις 1000 άτομα μέσα από μια είσοδο πλάτους 30 cm, και δε χρειάζεται να μπω και στον κόπο να αναθέτω και θέσεις στους θεατές, μια και έχουμε 1983 και το "καθήστε όπου βρείτε" λειτουργεί τέλεια.
It's genius, I tell you!
Δεν είναι φυσικά και κανένα τρανό twist να πω ότι οι 300 πεθαίνουν στο τέλος της ταινίας. Το θέμα είναι πώς εχουν φτάσει ως εκεί και το τι έρχεται μετά.
Οι 300 του Zack Snyder είναι βασισμένοι, ως γνωστόν, στο ομώνυμο comic του Frank Miller. Αυτό συνεπάγεται δύο πράγματα: Πρώτον, δεν είναι ακριβής ιστορική αναπαράσταση της μάχης των Θερμοπυλών και δεύτερον, ακολουθεί τις ιδιαίτερες στυλιστικές επιλογές που έκανε ο Miller για να διηγηθεί την ιστορία του. Με τις ίδιες τεχνικές που χρησιμοποιήθηκαν για τα γυρίσματα του Sin City (γύρισμα μπροστά σε blue screen, απουσία σκηνικών, ψηφιακό ρετουσάρισμα της εικόνας, κλπ.), επίσης βασισμένου στο έργο του Miller, ο Snyder αναπαράγει το όραμα του συγγραφέα/εικονογράφου σχεδόν στην εντέλεια. Η κάθε σκηνή είναι σαν να ξεπηδάει από τις σελίδες του comic, τα χρώματα ακολουθούν την παλέτα με την οποία έντυσε την ιστορία η Lynn Varley, ενώ δεν είναι λίγες οι στιγμές που οι εικόνες θυμίζουν ζωγραφικούς πίνακες.
Ακολουθώντας πιστά το original υλικό, η ταινία παίρνει την ιστορία της μάχης των Θερμοπυλών όπως τη γνωρίζουμε από τους Περσικούς Πολέμους και την ξεγυμνώνει στα βασικά της χαρακτηριστικά: την τελική αντίσταση μιας μονάδας στρατιωτών ενάντια σε έναν ανώτερο αριθμητικά εχθρό χωρίας καμία πιθανότητα νίκης, η οποία όμως έμελλε να αλλάξει αποφασιστικά την πορεία του πολέμου και κατά πολλούς, τη ροή της Ιστορίας ολόκληρης.
Αυτή την ιστορία λέει ο Frank Miller, αυτή και ο Zack Snyder με την ταινία του. Η στυλιστική απεικόνιση που επέλεξε ο Miller για να εξιστορήσει τα γεγονότα αυτά περνά αυτούσια και στην ταινία.
Έτσι, οι Σπαρτιάτες είναι μυώδεις, επαγγελματίες στρατιώτες που ζουν για να μάχονται και πηγαίνουν στη μάχη για να νικήσουν ή να πεθάνουν, ενώ η τιμή και η ανδρεία τους είναι τα πιο πολύτιμα αγαθά τους. Έτσι, αναπαρίστανται γυμνοί, με μόνα τους όπλα την περικεφαλαία, την ασπίδα, το δόρυ και το μανδύα τους, γελάνε μπροστά στον κίνδυνο και κανείς τους δε γυρνά ποτέ την πλάτη στον εχθρό.
Οι Πέρσες παρουσιάζονται παρηκμασμένοι, υποτελείς σε έναν άνθρωπο ο οποίος διατείνεται ότι είναι όχι μόνο βασιλιάς τους, μα θεός τους, ενώ κυβερνά με το φόβο και όχι με το σεβασμό. Ο πλούτος και τα υλικά αγαθά είναι το μεγαλύτερο ιδανικό τους κι έτσι τους βλέπουμε με φανταχτερά ρούχα, κοσμήματα και βαμμένα πρόσωπα. Ο ίδιος ο Ξέρξης είναι καλυμμένος απ' την κορφή ως τα νύχια με χρυσάφι, πάνω σε έναν επίσης χρυσό θρόνο, υποβασταζόμενο από δεκάδες δούλους.
Ο οπτικοακουστικός τομέας είναι χωρίς αμφιβολία το δυνατό χαρτί της ταινίας. Η σκηνοθεσία είναι σφιχτή και σίγουρη, δε χάνει λεπτό από τη χαοτική δράση που απεικονίζεται, τα γεγονότα παραμένουν καθαρά ακόμη και μέσα στη χειρότερη σφαγή. Το μοντάζ είναι έξοχο, ενώ τα ψηφιακά σκηνικά κόβουν την ανάσα, καθώς το μοντέλο του γυρίσματος του Sin City φτάνει σε νέα ύψη. Οι ερμηνείες είναι δυνατές, δεν υπάρχει κάποια παραφωνία στον τομέα αυτό, λαμβάνοντας υπ' όψη και τις απαιτήσεις των ρόλων. Όλοι οι ηθοποιοί χρησιμοποιούν έντονη θεατρικότητα στους ρόλους τους, άλλωστε πολλά σημεία της ταινίας θυμίζουν θεατρική παράσταση. Ο Λεωνίδας του Gerard Butler είναι μια φιγούρα που ήδη έχει πάρει τη θέση της δίπλα στον William Wallace, τον Maximus Decimus Meridius και τους υπόλοιπους λεπιδοφόρους ήρωες της κινηματογραφικής αρχαιότητας, ενώ και ο Rodrigo Santoro καταφέρνει να ξεπεράσει την υπερβολή της εμφάνισής του και να πλάσει έναν εντυπωσιακό και φοβερό Ξέρξη.
Τα προβλήματα της ταινίας έρχονται όταν αποφασίζει να αποκλίνει από το υλικό απ' το οποίο πηγάζει. Η εισαγωγή της ιστορίας της βασίλισσας δε χρησιμεύει στην ιστορία παρά μόνο ως δικαιολογία να κάνει κάτι και η Lena Headey (η οποία παρ' όλα αυτά καταφέρνει να σταθεί στο ύψος του ρόλου μιας βασίλισσας), ενώ κοστίζει στην ταινία σε ρυθμό, καθώς κόβει συνεχώς ανάμεσα στις σκηνές της μάχης, η οποία πρέπει να είναι και το επίκεντρο εδώ. Επίσης, ορισμένες στυλιστικές υπερβολές ειδικά στο στρατό των Περσών είναι λίγο δύσκολο να ξεπεραστούν, εφόσον δεν υπάρχει λόγος για την παρουσία τους πέρα από το να αυξηθεί η φρίκη του κοινού για τον περσικό στρατό και να τονιστεί έτσι περισσότερο η ανδρεία των 300. Πράγμα το οποίο ωστόσο θα συνέβαινε έτσι κι αλλιώς, με αποτέλεσμα οι υπερβολές αυτές να ξεμένουν ως στιγμιαίες ιδιοτροπίες του σκηνοθέτη να προσθέσει πάνω στο αρχικό υλικό.
Το comic για μένα προσωπικά αποτελεί ένα απο τα αριστουργήματα της 9ης Τέχνης. Η ταινία χάνει στα σημεία μόνο και μόνο επειδή δεν εμπιστεύτηκε αρκετά το υλικό από το οποίο προήλθε. Παρ' όλα αυτά, παραμένει εμπειρία, ένα οπτικοακουστικό tour-de-force, ήδη κλασσικό στο είδος του.
Μετά απ' όλα αυτά πάντως, εγώ έχω μια ιδέα για τη μετέπειτα καριέρα μου. Θα ασχοληθώ με την οργάνωση avant premiere events στην Ελλάδα. Απ' ό,τι είδα, το μόνο που θα πρέπει να κάνω είναι ένα προσεγμένο slideshow, να νοικιάσω ένα φτηνό σκηνικό, να προσλάβω έναν ικανό αριθμό ανθρώπων που θα φροντίσω να μην είναι ενημερωμένοι για τίποτα απολύτως, δε θα ξοδέψω χρήματα για κορδέλες για ουρές, αφού μια χαρά λειτουργούν οι Έλληνες σαν μπούγιο, και αφού φαίνεται ότι, αντίθετα από τους νόμους της φυσικής, είναι δυνατόν να περάσεις 1000 άτομα μέσα από μια είσοδο πλάτους 30 cm, και δε χρειάζεται να μπω και στον κόπο να αναθέτω και θέσεις στους θεατές, μια και έχουμε 1983 και το "καθήστε όπου βρείτε" λειτουργεί τέλεια.
It's genius, I tell you!
Ας μην ξεχνιόμαστε!
Καλοί οι Pearl Jam, χρυσοί οι Depeche Mode, άγιοι οι New Order αλλά το δικό μου sountrack είναι γραμμένο από τους U2. Φυσικά πολλοί έχετε ξενερώσει με τον planet saver Bono, (ομολογώ ότι κι εγώ δεν τρελλαίνομαι εσχάτως), αλλά η μουσική είναι μουσική! ...και αν μη τι άλλο χρωστάω αρκετά στα παλικάρια! Δεν πρόκειται να μακρυγορήσω περί των U2 γιατί δεν προβλέπω να βρω άμεση ανταπόκριση (εκτός του Provolone)...απλώς αναφέρω ότι σήμερα το έπος Joshua Tree κλείνει τα 20. Και το BBC ετοίμασε ένα αφιέρωμα. Αν έχετε ακούσει το album έστω και μια φορά, ρίξτε μια ματιά...και κάνετε και το σχετικό test!
http://www.bbc.co.uk/6music/events/joshuatree/index.shtml
Αν δεν το έχετε ακούσει... διαγράφεστε αυτομάτως από το blog.
http://www.bbc.co.uk/6music/events/joshuatree/index.shtml
Αν δεν το έχετε ακούσει... διαγράφεστε αυτομάτως από το blog.
Tuesday, March 6, 2007
Che και βάρα
Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει το παράδοξο του κλείνω τη σχολή μου για το καλό μου. Είναι κάτι που πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω. Οι φοιτητές κλείνουν τις σχολές τους γιατί προασπίζονται λένε τα συμφέροντά τους.
Ας το δούμε όμως ψυχρά το θέμα. Ποιοι είναι αυτοί που πραγματικά βγαίνουν χαμένοι από κλειστά πανεπιστήμια; Οι φοιτητές και οι γονείς τους. Άρα η πίεση ασκείται κυρίως σε αυτά τα δυο group ανθρώπων. Εφ’ όσον οι φοιτητές είναι αυτοί που κρατούν κλειστές τις σχολές τους, άρα πιστεύω ότι δεν αποσκοπούν στο να ασκήσουν πίεση στους εαυτούς τους. Το μόνο group που μένει είναι οι γονείς τους. Συγνώμη αλλά έτσι δεν είναι;
Αν το δει κάποιος απόλυτα ψυχρά η πίεση που ασκείται στην κυβέρνηση δεν είναι άμεση αλλά έμμεση. Δηλαδή ένας κάφρος Πρωθυπουργός θα μπορούσε να πει «Στα τέτοια μου… μην τις ανοίξετε ποτέ αν εσείς δεν θέλετε. Η παιδεία για εσάς είναι όχι για εμένα.» Για να μην παρεξηγηθώ δεν λέω ότι αυτό θα ήταν σωστή ή έστω και αποδεκτή συμπεριφορά και σίγουρα θα είχε αντίκτυπο στην συνέχεια. Απλά ως μορφή πίεσης βασίζεται στην ευσυνειδησία των πολιτικών ή στην ανησυχία τους για τους ψήφους τους.
Άρα εφ’ όσον η πίεση άμεσα ασκείτε στους γονείς (γιατί από τη φύση τους ενδιαφέρονται για το καλό των παιδιών τους, ακόμα και αν αυτά είναι πολύ ηλίθια για να το καταλάβουν), δεν θα ήταν το ίδιο αποτελεσματικό μια ανελέητη και ασταμάτητη γκρίνια από την πλευρά των παιδιών. Αν π.χ. ο κάθε φοιτητής γκρίνιαζε 24/7 στους γονείς του, για τα δικαιώματα τα οποία θέλει να προασπίσει, είμαι απόλυτα σίγουρος ότι οι ίδιοι οι γονείς θα κατέβαιναν στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν προς την κυβέρνηση, μόνο και μόνο για να σταματήσουν τη γκρίνια τα παιδιά τους. Με αυτόν τον τρόπο, και τον σκοπό τους θα πετύχαιναν οι φοιτητές και θα συνέχιζαν κανονικά τις σπουδές τους.
Από το να χάνουν τις χρονιές τους και να πλακώνονται στο ξύλο μεταξύ τους για κομματικά θέματα και μόνο (παιδιά που ακόμα δεν έχουν γίνει ολοκληρωμένοι άνθρωποι δυστυχώς για να έχουν διαμορφώσει ιδεολογία που να αξίζεις να πολεμήσεις γι’ αυτήν – καθαρά προσωπική μου άποψη-) πιστεύω ότι η παραπάνω μου πρόταση είναι καλύτερη ιδέα.
Για τους καθηγητές καλύτερα να μην μιλήσω γιατί θα κατηγορηθώ ως ακροδεξιός.
Πάντως συγνώμη αλλά εμένα δεν μπορούν να με πείσουν οι φοιτητές. Περισσότερο μου μοιάζουν όλα αυτά ως ευκαιρία για να λουφάρουν οι περισσότεροι, ευκαιρία να σκαρφαλώσουν ψηλότερα στην σκάλα του κόμματος μερικοί τυχοδιώκτες, και για κάποιους πορωμένους ευκαιρία να πιστέψουν ότι είναι και αυτοί αγωνιστές και ότι κάνουν κάτι πολύ σημαντικό στη ζωή τους. Επαναστάτες χωρίς… ουσία.
Ας το δούμε όμως ψυχρά το θέμα. Ποιοι είναι αυτοί που πραγματικά βγαίνουν χαμένοι από κλειστά πανεπιστήμια; Οι φοιτητές και οι γονείς τους. Άρα η πίεση ασκείται κυρίως σε αυτά τα δυο group ανθρώπων. Εφ’ όσον οι φοιτητές είναι αυτοί που κρατούν κλειστές τις σχολές τους, άρα πιστεύω ότι δεν αποσκοπούν στο να ασκήσουν πίεση στους εαυτούς τους. Το μόνο group που μένει είναι οι γονείς τους. Συγνώμη αλλά έτσι δεν είναι;
Αν το δει κάποιος απόλυτα ψυχρά η πίεση που ασκείται στην κυβέρνηση δεν είναι άμεση αλλά έμμεση. Δηλαδή ένας κάφρος Πρωθυπουργός θα μπορούσε να πει «Στα τέτοια μου… μην τις ανοίξετε ποτέ αν εσείς δεν θέλετε. Η παιδεία για εσάς είναι όχι για εμένα.» Για να μην παρεξηγηθώ δεν λέω ότι αυτό θα ήταν σωστή ή έστω και αποδεκτή συμπεριφορά και σίγουρα θα είχε αντίκτυπο στην συνέχεια. Απλά ως μορφή πίεσης βασίζεται στην ευσυνειδησία των πολιτικών ή στην ανησυχία τους για τους ψήφους τους.
Άρα εφ’ όσον η πίεση άμεσα ασκείτε στους γονείς (γιατί από τη φύση τους ενδιαφέρονται για το καλό των παιδιών τους, ακόμα και αν αυτά είναι πολύ ηλίθια για να το καταλάβουν), δεν θα ήταν το ίδιο αποτελεσματικό μια ανελέητη και ασταμάτητη γκρίνια από την πλευρά των παιδιών. Αν π.χ. ο κάθε φοιτητής γκρίνιαζε 24/7 στους γονείς του, για τα δικαιώματα τα οποία θέλει να προασπίσει, είμαι απόλυτα σίγουρος ότι οι ίδιοι οι γονείς θα κατέβαιναν στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν προς την κυβέρνηση, μόνο και μόνο για να σταματήσουν τη γκρίνια τα παιδιά τους. Με αυτόν τον τρόπο, και τον σκοπό τους θα πετύχαιναν οι φοιτητές και θα συνέχιζαν κανονικά τις σπουδές τους.
Από το να χάνουν τις χρονιές τους και να πλακώνονται στο ξύλο μεταξύ τους για κομματικά θέματα και μόνο (παιδιά που ακόμα δεν έχουν γίνει ολοκληρωμένοι άνθρωποι δυστυχώς για να έχουν διαμορφώσει ιδεολογία που να αξίζεις να πολεμήσεις γι’ αυτήν – καθαρά προσωπική μου άποψη-) πιστεύω ότι η παραπάνω μου πρόταση είναι καλύτερη ιδέα.
Για τους καθηγητές καλύτερα να μην μιλήσω γιατί θα κατηγορηθώ ως ακροδεξιός.
Πάντως συγνώμη αλλά εμένα δεν μπορούν να με πείσουν οι φοιτητές. Περισσότερο μου μοιάζουν όλα αυτά ως ευκαιρία για να λουφάρουν οι περισσότεροι, ευκαιρία να σκαρφαλώσουν ψηλότερα στην σκάλα του κόμματος μερικοί τυχοδιώκτες, και για κάποιους πορωμένους ευκαιρία να πιστέψουν ότι είναι και αυτοί αγωνιστές και ότι κάνουν κάτι πολύ σημαντικό στη ζωή τους. Επαναστάτες χωρίς… ουσία.
Monday, March 5, 2007
Tigana????
Ο Μέγας κάνει το ένα o Mac κάνει το άλλο και η Agg λέει να την κάνει! Και αναρωτιέται: γιατί δεν μπορεί να πουλήσει τρέλα και να πάει να ανοίξει σχολή αλεξιπτωτιστών στη βόρεια Ρηνανία Βεσταφαλία (φερ' ειπείν); Ή να πλέκει καλτσάκια για σκύλους (εκτός του Φούκου) ή να ψαρεύει λάμπραινες και κοκοβιούς, να αρμέγει αγελάδες στα αγροκτήματα Αρόζα και να τυλίγει σουβλάκια.
Ε; Λοιπόν, επειδή βαρέθηκα να αλλάζω δουλειά κάθε έξι μήνες, δέχομαι σοβαρές προτάσεις επιχειρηματικότητος που να μην χρειάζονται κεφάλαιο ίσαμε τον προϋπολογισμό της Κίνας. Απορρίπτεται η πορνεία, το εμπόριο ναρκωτικών και η πώληση προστασίας σε νυχτερινά κέντρα. Ακούω!
Ε; Λοιπόν, επειδή βαρέθηκα να αλλάζω δουλειά κάθε έξι μήνες, δέχομαι σοβαρές προτάσεις επιχειρηματικότητος που να μην χρειάζονται κεφάλαιο ίσαμε τον προϋπολογισμό της Κίνας. Απορρίπτεται η πορνεία, το εμπόριο ναρκωτικών και η πώληση προστασίας σε νυχτερινά κέντρα. Ακούω!
Random Randomness...
Χμμ… δεν ήταν και άσχημη η ιδέα του Mac. Θα την ακολουθήσω για να δω αν με βολεύει.
Ο Μέγας πάει cinema: Δηλαδή όχι ακόμα, αλλά θα πάω σε 3 ημέρες. Γιατί ναι είναι αλήθεια. Έρχεται!!!!! Οι 300 Αμερικάνοι bodybuilderάδες έρχονται για να kick ass, και φυσικά για να βεβηλώσουν την ιερή ιστορία μας. Εγώ πάντως πάω για να δουν τα ματάκια μου πολύ pretty και να μην απασχολήσω το μυαλό μου με νοήματα συμβολισμούς και άλλα τέτοια ξενέρωτα. Pure adrenaline fun.
Ο Μέγας πάει γήπεδο: Είμαι πολύ περίεργος. Γιατί ο Δον Λορέντζο και ο Θεμιστοκλής δεν βγήκαν να σχολιάσουν πάλι τη διαιτησία;; Αχ βρε κουτά… φυσικά γιατί δεν αδικήθηκε η δικιά τους ομάδα. Πάντως θα διαφωνήσω με όσους έσπευσαν να τους χαρακτηρίσουν υποκριτές (όχι πολλοί δυστυχώς). Βλέπεται οι συγκεκριμένοι κύριοι όσες φορές βγήκαν και διαμαρτυρήθηκαν, αυτό που ξεκάθαρα λέγανε είναι ότι η ομάδα τους αδικείται και όπως χαρακτηριστικά είπε και ο Θεμιστοκλής μετά το ματς με τον Ολυμπιακό «… κάποτε δεν πρέπει να ευνοηθούμε και εμείς.» (φυσικά και παραφράζω τα λεγόμενα του αλλά ας μην κρυβόμαστε αυτό ήταν το νόημα). Απλά είναι ηλίθιοι όλοι αυτοί που τους θεώρησαν ως υπέρμαχους του Ελληνικού ποδοσφαίρου.
Ο Μέγας ακούει: Clutch! Από τις μεγαλύτερες αμερικάνικες ροκ μπάντες και ας μην τους το αναγνωρίζουν. Καθαρά ροκ κιθάρες, βραχνά έντονα αμερικάνικα φωνητικά, country και νότιοι ήχοι μπερδεμένοι με την ένταση της ροκ. Stoner rock ιδανικά γραμμένο για road trips στις αχανείς εκτάσεις της αμερικάνικης γης. Αν οδηγείς και νταλίκα, ακόμα καλύτερα.
Ο Μέγας είναι interactive: Torrent Harvester. Ένα από τα πιο χρήσιμα εργαλεία που βρήκα τον τελευταίο καιρό. Έχει 170+ torrent site στη μνήμη του και εσύ απλά γράφεις τι θέλεις να βρεις. Σε δευτερόλεπτα έχεις μπροστά σου όλα τα πιθανά αρχεία με αναφορές στα site που βρίσκονται, στους διαθέσιμους seeders and lechers, και με ένα απλό κλικ κατεβάζεις αυτό που θέλεις. Πολύ χρήσιμο.
Ο Μέγας πάει θέατρο: Χα χα χα… ένα αστείο έκανα και εγώ
Ο Μέγας διαβάζει: … Απλά εδώ θα παραθέσω ένα quote του μεγάλου scholar και φιλόσοφου Neil Cumpston πάνω στα βιβλία “Books suck. They used to be good back when people didn’t have movies and TV and dressed like Davey Crockett. People also used to ride horses and drink tea, but now we have cars and Sprite. Move the fuck on.”
Ο Μέγας και η πολιτική: Κρίμα και τον είχα σε εκτίμηση. Τι σαχλαμάρα ήταν αυτή που μας αράδιασε ο κος. Σουφλιάς! Ο μετροπόντικας Νίνης;;; Τι σκεφτόταν δηλαδή;; Και δεν μπορώ να καταλάβω, δεν υπήρχε κανένας άνθρωπος λογικός δίπλα του να του πει «…εμμ… κε. Υπουργέ… δεν λέω… καλή η ιδέα σας… ίσως και χαριτωμένη… αλλά πώς να το πω… είναι … είναι… σαχλαμάρα… μπούρδα… πως το λένε βρε παιδί μου.» Πάντως μετά από αυτή τη κίνηση αναμένω πολλά ανέκδοτα να βγουν. Εγώ αν ήμουν Νίνης πάντως θα τα είχα πάρει. Μα να δώσουν το όνομά μου σε κάτι που έχει ως δεύτερο συνθετικό τη λέξη ποντικός;;;
Δεν μπορώ να πω… βολικό το φορμάτ αυτό αλλά δεν ξέρω αν είναι για ‘μένα. Εξάλλου Μέγας είμαι όπως παρατηρήσατε από το κείμενο.
Ο Μέγας πάει cinema: Δηλαδή όχι ακόμα, αλλά θα πάω σε 3 ημέρες. Γιατί ναι είναι αλήθεια. Έρχεται!!!!! Οι 300 Αμερικάνοι bodybuilderάδες έρχονται για να kick ass, και φυσικά για να βεβηλώσουν την ιερή ιστορία μας. Εγώ πάντως πάω για να δουν τα ματάκια μου πολύ pretty και να μην απασχολήσω το μυαλό μου με νοήματα συμβολισμούς και άλλα τέτοια ξενέρωτα. Pure adrenaline fun.
Ο Μέγας πάει γήπεδο: Είμαι πολύ περίεργος. Γιατί ο Δον Λορέντζο και ο Θεμιστοκλής δεν βγήκαν να σχολιάσουν πάλι τη διαιτησία;; Αχ βρε κουτά… φυσικά γιατί δεν αδικήθηκε η δικιά τους ομάδα. Πάντως θα διαφωνήσω με όσους έσπευσαν να τους χαρακτηρίσουν υποκριτές (όχι πολλοί δυστυχώς). Βλέπεται οι συγκεκριμένοι κύριοι όσες φορές βγήκαν και διαμαρτυρήθηκαν, αυτό που ξεκάθαρα λέγανε είναι ότι η ομάδα τους αδικείται και όπως χαρακτηριστικά είπε και ο Θεμιστοκλής μετά το ματς με τον Ολυμπιακό «… κάποτε δεν πρέπει να ευνοηθούμε και εμείς.» (φυσικά και παραφράζω τα λεγόμενα του αλλά ας μην κρυβόμαστε αυτό ήταν το νόημα). Απλά είναι ηλίθιοι όλοι αυτοί που τους θεώρησαν ως υπέρμαχους του Ελληνικού ποδοσφαίρου.
Ο Μέγας ακούει: Clutch! Από τις μεγαλύτερες αμερικάνικες ροκ μπάντες και ας μην τους το αναγνωρίζουν. Καθαρά ροκ κιθάρες, βραχνά έντονα αμερικάνικα φωνητικά, country και νότιοι ήχοι μπερδεμένοι με την ένταση της ροκ. Stoner rock ιδανικά γραμμένο για road trips στις αχανείς εκτάσεις της αμερικάνικης γης. Αν οδηγείς και νταλίκα, ακόμα καλύτερα.
Ο Μέγας είναι interactive: Torrent Harvester. Ένα από τα πιο χρήσιμα εργαλεία που βρήκα τον τελευταίο καιρό. Έχει 170+ torrent site στη μνήμη του και εσύ απλά γράφεις τι θέλεις να βρεις. Σε δευτερόλεπτα έχεις μπροστά σου όλα τα πιθανά αρχεία με αναφορές στα site που βρίσκονται, στους διαθέσιμους seeders and lechers, και με ένα απλό κλικ κατεβάζεις αυτό που θέλεις. Πολύ χρήσιμο.
Ο Μέγας πάει θέατρο: Χα χα χα… ένα αστείο έκανα και εγώ
Ο Μέγας διαβάζει: … Απλά εδώ θα παραθέσω ένα quote του μεγάλου scholar και φιλόσοφου Neil Cumpston πάνω στα βιβλία “Books suck. They used to be good back when people didn’t have movies and TV and dressed like Davey Crockett. People also used to ride horses and drink tea, but now we have cars and Sprite. Move the fuck on.”
Ο Μέγας και η πολιτική: Κρίμα και τον είχα σε εκτίμηση. Τι σαχλαμάρα ήταν αυτή που μας αράδιασε ο κος. Σουφλιάς! Ο μετροπόντικας Νίνης;;; Τι σκεφτόταν δηλαδή;; Και δεν μπορώ να καταλάβω, δεν υπήρχε κανένας άνθρωπος λογικός δίπλα του να του πει «…εμμ… κε. Υπουργέ… δεν λέω… καλή η ιδέα σας… ίσως και χαριτωμένη… αλλά πώς να το πω… είναι … είναι… σαχλαμάρα… μπούρδα… πως το λένε βρε παιδί μου.» Πάντως μετά από αυτή τη κίνηση αναμένω πολλά ανέκδοτα να βγουν. Εγώ αν ήμουν Νίνης πάντως θα τα είχα πάρει. Μα να δώσουν το όνομά μου σε κάτι που έχει ως δεύτερο συνθετικό τη λέξη ποντικός;;;
Δεν μπορώ να πω… βολικό το φορμάτ αυτό αλλά δεν ξέρω αν είναι για ‘μένα. Εξάλλου Μέγας είμαι όπως παρατηρήσατε από το κείμενο.
Friday, March 2, 2007
Η Αννούλα πάει Hollywood
Όπως θα έχετε διαπιστώσει όλοι, η φετινή απονομή των Όσκαρ δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο στη Think Tank Familia. Κάτι ο Μάρτυ, κάτι οι «ζωές των άλλων», όλοι κάτι είχαμε να σχολιάσουμε για τις ταινίες που μας εντυπωσίασαν.
Βρίσκομαι ωστόσο στη δυσάρεστη θέση να σας ενημερώσω ότι κανείς μας δεν σχολίασε τη σημαντικότερη στιγμή της 79ης απονομής! Μάλιστα, αν αναλογιστούμε ότι οι μισοί τουλάχιστον από εμάς ασχολούνται με τα media, είμαστε κατάπτυστοι.
Πώς γίνεται να αφήνουμε ασχολίαστη την εμφάνιση της εθνικής μας σταρ, της Άννας Βίσση στα Όσκαρ? Μα είναι δυνατόν? Και μετά έχουμε το θράσος (μάλιστα, το θράσος) να πιάνουμε στο στόμα μας τον κύριο Κωστόπουλο. Που αν δεν ήταν αυτός, να βγάλει το μείζον αυτό εθνικό ζήτημα στο εξώφυλλο του Down Town, θα μέναμε στα μαύρα σκοτάδια!
Δεν σας κρύβω ότι είμαι βαθύτατα αναστατωμένη! Μόλις είδα το εξώφυλλο, ένιωσα σκοτοδίνη και ίλιγγο. Σε ποια ταινία εμφανίστηκε η Αννούλα? Μήπως έπαιζε την ερωμένη του Έντι Μέρφυ στα Dreamgirls (και κόπηκε η σκηνή του μαλλιοτραβήγματος με την Beyonce)? Μήπως υποδυόταν το ανορεξικό alter ego της Jennifer Hudson στις σκηνές που φανταζόταν τον εαυτό της μετά τα Bodyline? Μήπως δάνεισε την υπέροχη φωνή της σε κάποιον από τους πιγκουΐνους του Happy Feet?
Τίποτα από όλα αυτά αγαπητοί συνάδελφοι. Η Άννα Βίσση συνόδευε την ενδυματολόγο Patricia Field (γνωστή για τις δουλειές της στο «Devil wears Prada», στο «Sex & the city» αλλά και για το κατακόκκινο μαλλί της). Μόνο που να, κάποιο λάθος έγινε με τις θέσεις και δεν κάθισαν μαζί την ώρα της απονομής. Κρίμα για την Ελλάδα και κρίμα για την Αννούλα, που έμεινε με τα 15 δευτερόλεπτα δημοσιότητας στο κόκκινο χαλί (και το εξώφυλλο του Down Town).
Και κάπου εδώ τελειώνει η πλάκα. Μπορεί ο κύριος Κωστόπουλος να περηφανεύεται για την καταγωγή του από τον Βόλο και να δίνει μαθήματα cool συμπεριφοράς, φαίνεται όμως ότι μπορείς να βγάλεις εύκολα έναν άνθρωπο από τη βλαχία, αλλά όχι τη βραχιά μέσα από τον άνθρωπο! Διότι δεν μπορείς να επιλέγεις ως εξώφυλλο του τεύχους που κυκλοφορεί μετά τα Όσκαρ μια «εναλλακτική-σκυλού» τραγουδίστρια που βρέθηκε εκεί «της προσκολλήσεως»! Είναι βλαχιά και κακομοιριά να κάνεις εξώφυλλο την πιο άσχετη κι από τους άσχετους της απονομής, μόνο και μόνο επειδή είναι Ελληνίδα. Με κάτι τέτοια εξώφυλλα δεν τονώνεται η «εθνική περηφάνια», αντίθετα ενισχύεται η «ραγιαδίστικη» εσωστρέφεια. Με άλλα λόγια, ένα σημαντικό κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού θα θυμάται την 79η απονομή όχι για την ιστορική βράβευση του Μάρτυ, ούτε για τον οικολογικό της χαρακτήρα αλλά για το φόρεμα της Αννούλας.
Υ.Γ.1: Τώρα που το σκέφτομαι Provolone, όταν πηγαίνουμε στις Κάννες, να φωτογραφιζόμαστε κι εμείς ως φιλόδοξες starlet στην Croisette
Υ.Γ.2: Και κάτι για τα κορίτσια του Blog: Από ενδυματολογικής άποψης, δεν ήταν η πιο αδιάφορη απονομή που έχει υπάρξει ποτέ? Μόνο η πανέμορφη Κέητ Μπλανσετ άξιζε!
Βρίσκομαι ωστόσο στη δυσάρεστη θέση να σας ενημερώσω ότι κανείς μας δεν σχολίασε τη σημαντικότερη στιγμή της 79ης απονομής! Μάλιστα, αν αναλογιστούμε ότι οι μισοί τουλάχιστον από εμάς ασχολούνται με τα media, είμαστε κατάπτυστοι.
Πώς γίνεται να αφήνουμε ασχολίαστη την εμφάνιση της εθνικής μας σταρ, της Άννας Βίσση στα Όσκαρ? Μα είναι δυνατόν? Και μετά έχουμε το θράσος (μάλιστα, το θράσος) να πιάνουμε στο στόμα μας τον κύριο Κωστόπουλο. Που αν δεν ήταν αυτός, να βγάλει το μείζον αυτό εθνικό ζήτημα στο εξώφυλλο του Down Town, θα μέναμε στα μαύρα σκοτάδια!
Δεν σας κρύβω ότι είμαι βαθύτατα αναστατωμένη! Μόλις είδα το εξώφυλλο, ένιωσα σκοτοδίνη και ίλιγγο. Σε ποια ταινία εμφανίστηκε η Αννούλα? Μήπως έπαιζε την ερωμένη του Έντι Μέρφυ στα Dreamgirls (και κόπηκε η σκηνή του μαλλιοτραβήγματος με την Beyonce)? Μήπως υποδυόταν το ανορεξικό alter ego της Jennifer Hudson στις σκηνές που φανταζόταν τον εαυτό της μετά τα Bodyline? Μήπως δάνεισε την υπέροχη φωνή της σε κάποιον από τους πιγκουΐνους του Happy Feet?
Τίποτα από όλα αυτά αγαπητοί συνάδελφοι. Η Άννα Βίσση συνόδευε την ενδυματολόγο Patricia Field (γνωστή για τις δουλειές της στο «Devil wears Prada», στο «Sex & the city» αλλά και για το κατακόκκινο μαλλί της). Μόνο που να, κάποιο λάθος έγινε με τις θέσεις και δεν κάθισαν μαζί την ώρα της απονομής. Κρίμα για την Ελλάδα και κρίμα για την Αννούλα, που έμεινε με τα 15 δευτερόλεπτα δημοσιότητας στο κόκκινο χαλί (και το εξώφυλλο του Down Town).
Και κάπου εδώ τελειώνει η πλάκα. Μπορεί ο κύριος Κωστόπουλος να περηφανεύεται για την καταγωγή του από τον Βόλο και να δίνει μαθήματα cool συμπεριφοράς, φαίνεται όμως ότι μπορείς να βγάλεις εύκολα έναν άνθρωπο από τη βλαχία, αλλά όχι τη βραχιά μέσα από τον άνθρωπο! Διότι δεν μπορείς να επιλέγεις ως εξώφυλλο του τεύχους που κυκλοφορεί μετά τα Όσκαρ μια «εναλλακτική-σκυλού» τραγουδίστρια που βρέθηκε εκεί «της προσκολλήσεως»! Είναι βλαχιά και κακομοιριά να κάνεις εξώφυλλο την πιο άσχετη κι από τους άσχετους της απονομής, μόνο και μόνο επειδή είναι Ελληνίδα. Με κάτι τέτοια εξώφυλλα δεν τονώνεται η «εθνική περηφάνια», αντίθετα ενισχύεται η «ραγιαδίστικη» εσωστρέφεια. Με άλλα λόγια, ένα σημαντικό κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού θα θυμάται την 79η απονομή όχι για την ιστορική βράβευση του Μάρτυ, ούτε για τον οικολογικό της χαρακτήρα αλλά για το φόρεμα της Αννούλας.
Υ.Γ.1: Τώρα που το σκέφτομαι Provolone, όταν πηγαίνουμε στις Κάννες, να φωτογραφιζόμαστε κι εμείς ως φιλόδοξες starlet στην Croisette
Υ.Γ.2: Και κάτι για τα κορίτσια του Blog: Από ενδυματολογικής άποψης, δεν ήταν η πιο αδιάφορη απονομή που έχει υπάρξει ποτέ? Μόνο η πανέμορφη Κέητ Μπλανσετ άξιζε!
Remember: Short, controlled bursts #1
Για κανένα απολύτως λόγο, που όπως ξέρουμε είναι ο καλύτερος λόγος για να κάνεις κάτι, θα δοκιμάσω για πρώτη φορά ένα φορμά (από ένα νομά σε ένα δωμά) ημι-τακτικού, ημι-επαναλαμβανόμενου και ημι-αυτόματου post, που είναι σύντομο (-ish), ξεκούραστο και απολαυστικό (-ish). Bear with me. Και γράψτε τα δικά σας αντίστοιχα στα comments. Or don't. Go out instead.
Ο Mac βλέπει:
- Rocky Balboa στο σινεμά. Ο παλαίμαχος boxer επιστρέφει για έναν τελευταίο αγώνα και για να δείξει μια για πάντα ότι απλά είναι ο καλύτερος. Ευτυχώς, το κάνει σε μια αξιοπρεπέστατη ταινία στο πνεύμα του παλιού, πρώτου Rocky, χωρίς υπερβολές και περιττά στοιχεία. Ο Rocky Balboa είναι αδιαμφισβήτητα ένα pop culture icon, και αυτή η ταινία είναι ο ιδανικός αποχαιρετισμός.
- Afro Samurai στο σπίτι. Ή αλλιώς τι θα συνέβαινε εάν ο Quentin Tarantino και οι αγαπημένοι του συντελεστές αποφάσιζαν να συνεργαστούν με γιαπωνέζους anime creators. Δημιουργία του Takashi Okazaki, με τις φωνές των Samuel L. Jackson, Kelly Hu και Ron Perlman, και μουσική απο τον RZA, ο Afro Samurai περιπλανιέται σε μια post-apocalyptic feudal Ιαπωνία, αναζητώντας εκδίκηση για το θάνατο του πατέρα του. Over the top, αναρχικό, irreverent anime όπου το katana συναντιέται ακόμα και με terminator-like robots. And stuff. Geek out!
O Mac ακούει: Isobel Campbell & Mark Lanegan - Ballad of the Broken Seas. Περσινός δίσκος, με την πάλαι-ποτέ φωνή των Belle and Sebastian και τον πρώην τραγουδιστή των Screaming Trees. Υπέροχες, ταξιδιάρικες μελωδίες όπου πρωταγωνιστούν ακουστικά όργανα, η υπέροχη φωνή της Campbell και η φοβερή βραχνάδα του Lanegan.
O Mac γουστάρει: To 2ο Comicdom Convention που γίνεται αυτό το Σ/Κ (3-4/3). Καλή οργάνωση, περισσότερος χώρος για τα περίπτερα των comic shops και των δημιουργών, ενδιαφέροντες καλεσμένοι εξ Αμερικής, καλή ατμόσφαιρα για τους φαν των comics.
Ο Mac σιχαίνεται: Το γεγονός ότι από το φθινόπωρο πήγαμε κατευθείαν στην άνοιξη, και τα παλτά και τα σκι έμειναν στην αχρηστία φέτος.
Mac's favourite quote: "Madonna getting upset with her daughter for dressing too slutty is like Mr. T getting upset with his son for pitying too many fools."
Ο Mac βλέπει:
- Rocky Balboa στο σινεμά. Ο παλαίμαχος boxer επιστρέφει για έναν τελευταίο αγώνα και για να δείξει μια για πάντα ότι απλά είναι ο καλύτερος. Ευτυχώς, το κάνει σε μια αξιοπρεπέστατη ταινία στο πνεύμα του παλιού, πρώτου Rocky, χωρίς υπερβολές και περιττά στοιχεία. Ο Rocky Balboa είναι αδιαμφισβήτητα ένα pop culture icon, και αυτή η ταινία είναι ο ιδανικός αποχαιρετισμός.
- Afro Samurai στο σπίτι. Ή αλλιώς τι θα συνέβαινε εάν ο Quentin Tarantino και οι αγαπημένοι του συντελεστές αποφάσιζαν να συνεργαστούν με γιαπωνέζους anime creators. Δημιουργία του Takashi Okazaki, με τις φωνές των Samuel L. Jackson, Kelly Hu και Ron Perlman, και μουσική απο τον RZA, ο Afro Samurai περιπλανιέται σε μια post-apocalyptic feudal Ιαπωνία, αναζητώντας εκδίκηση για το θάνατο του πατέρα του. Over the top, αναρχικό, irreverent anime όπου το katana συναντιέται ακόμα και με terminator-like robots. And stuff. Geek out!
O Mac ακούει: Isobel Campbell & Mark Lanegan - Ballad of the Broken Seas. Περσινός δίσκος, με την πάλαι-ποτέ φωνή των Belle and Sebastian και τον πρώην τραγουδιστή των Screaming Trees. Υπέροχες, ταξιδιάρικες μελωδίες όπου πρωταγωνιστούν ακουστικά όργανα, η υπέροχη φωνή της Campbell και η φοβερή βραχνάδα του Lanegan.
O Mac γουστάρει: To 2ο Comicdom Convention που γίνεται αυτό το Σ/Κ (3-4/3). Καλή οργάνωση, περισσότερος χώρος για τα περίπτερα των comic shops και των δημιουργών, ενδιαφέροντες καλεσμένοι εξ Αμερικής, καλή ατμόσφαιρα για τους φαν των comics.
Ο Mac σιχαίνεται: Το γεγονός ότι από το φθινόπωρο πήγαμε κατευθείαν στην άνοιξη, και τα παλτά και τα σκι έμειναν στην αχρηστία φέτος.
Mac's favourite quote: "Madonna getting upset with her daughter for dressing too slutty is like Mr. T getting upset with his son for pitying too many fools."
Subscribe to:
Posts (Atom)
