Η Πρωτοχρονιά πλησιάζει ολοταχώς και όλοι ξέρουμε ότι τέτοιες μέρες περιμένουμε δωράκια, μια και κανείς μας πλέον δεν είναι μικρό παιδί που πιστεύει στον καλό Άγιο με τη λευκή γενειάδα και τα ερυθρόλευκα (snicker). Παρ' όλα αυτά, το τελευταίο νέο από τη Hollywoodland αποτέλεσε το δικό μου δωράκι και ήταν ό,τι έπρεπε για να με κάνει να νιώσω 10χρονο παιδάκι ξανά.
Γνωρίζαμε ότι το Knight Rider επιστρέφει, αρχικά ως 2ωρο TV movie με πλάνα για νέα σειρά. Γνωρίζαμε ότι ο νέος KITT είναι μια μαύρη Shelby Mustang GT500KR. Γνωρίζαμε ότι ο David Hasselhoff (λέγε με "The Hoff") θα αποτελεί έστω και μικρό μέρος του νέου project. Αυτό που δεν είχαμε ως τώρα ήταν οπτικοακουστικό υλικό, το οποίο τώρα παίρνουμε με τη μορφή ενός σύντομου teaser που προβλήθηκε από το NBC στις 23 του μηνός, και το οποίο βρίσκεται εδώ. Στο ίδιο link θα βρείτε και αρκετές φωτογραφίες του νέου super car που αντικαθιστά την Pontiac Trans Am που είχαμε χρόνια στην καρδιά μας, ενώ στο teaser ανακαλύπτουμε και άλλη μία αλλαγή, την αντικατάσταση της γνώριμης φωνής του William Daniels ως KITT με την όχι λιγότερο αποτελεσματική χροιά του Will Arnett από το αδικοχαμένο Arrested Development. (Όσοι δε, έχετε δει Arrested Development θα εκτιμήσετε αυτό.)
Βέβαια θα πει κανείς, προς τι ο ενθουσιασμός για την αναβίωση μιας cult μεν, αλλά όχι ιδιαίτερα καλής σειράς των 80s, που πιθανότατα δε θα επιβιώσει δεύτερη σαιζόν, αν καταφέρει να ολοκληρώσει την πρώτη; Η απάντησή μου βρίσκεται σε όλες τις φορές που κάθησα μικρός να συγκρίνω το ταμπλώ του αυτοκινήτου του πατέρα μου και να φανταστώ πού θα πήγαινε ο computer του KITT, στις άπειρες ώρες που πέρασα να αναπαριστώ τα σενάρια της σειράς διαλύοντας τα αυτοκινητάκια μου, σε όλες τις φορές που έφερα στο στόμα μου το πρώτο μου ηλεκτρονικό ρολόι ξέροντας ότι δε θα απαντήσει κανείς, αλλά γαμώτο ήταν cool! Και βρίσκεται στην ανατριχίλα που μου φέρνει το μπάσο στην αρχή του teaser, καθώς παίζει εκείνη τη γνωστή μία νότα, σ'εκείνο το γνωστό ρυθμό.
Όσο εγώ ξαναβάζω να δω το video 12η φορά, μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για το project εδώ.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ σε όλους!
Friday, December 28, 2007
Thursday, December 13, 2007
Να ήταν οι λίρες κάλπικες...
Περιμένω στην ουρά για να πληρώσω και μπροστά μου βρίσκεται κορασίδα με φουντωτά μαλλιά. Το πρώτο «χτύπημα» δεν αργεί να έρθει. Περιγράφοντας την υπόθεση του βιβλίου «Heart of Darkness» του Joseph Conrad –πάντως, μπράβο της. Θα μπορούσε να έχει αγοράσει το Cosmopolitan…- αναφέρει στη φίλη ότι «οι άσπροι (!!) εκμεταλλεύονται τους μαύρους». Πάλι καλά που η υπόθεση δεν έχει και…κίτρινους. Ξέρετε βρε, εκείνους που θα διοργανώσουν τους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες…
Φτάνει, λοιπόν, η στιγμή που η νεαρά δεσποινίδα θα πληρώσει. «44,75» της λέει η υπάλληλος και το ΒΠ girl δίνει 50ευρο. Οk, σκέφτηκα. Λογικό είναι…Τι να δώσει 20ευρο;; «Κράτα τα κέρματα» λέει η πιτσιρίκα, αναγκάζοντας την υπάλληλο να την κοιτάξει απορημένα και το αριστερό μου φρύδι να ανασηκωθεί από τη θέση…
Η υπάλληλος κάνει ότι δεν άκουσε και της επιστρέφει τα 25 λεπτά. Ακολουθεί ο εξής διάλογος:
-«Ορίστε τα ρέστα σας».
-«Όχι, όχι. Κράτησε τα».
-«Μα, είστε σίγουρη»;
-«Ναι, ούτως ή άλλως θα τα πετάξω…».
Friday, November 9, 2007
Extreme sports: School ride
Κολομβία: Έτσι πάμε εμείς σχολείο.
Όποιος μου ξαναπαραπονεθεί ότι περπατούσε 20 χιλιόμετρα για να πάει σχολείο όταν ήταν μικρός, θα φάει κλωτσιά στ' απαυτά.
Όποιος μου ξαναπαραπονεθεί ότι περπατούσε 20 χιλιόμετρα για να πάει σχολείο όταν ήταν μικρός, θα φάει κλωτσιά στ' απαυτά.
Sunday, November 4, 2007
Αγώνας διαρκείας
Λιγότερες από 12 ώρες μας χωρίζουν από την επίσημη κήρυξη της απεργίας του Writers' Guild of America, της αμερικανικής ένωσης των σεναριογράφων για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Από τις 00:01 της 5ης Νοεμβρίου 2007 που θα ξημερώσει στην ανατολική ακτή των ΗΠΑ, οι σεναριογράφοι όλης της χώρας θα σβήσουν τα laptop τους, θα βάλουν στην άκρη τις γραφομηχανές τους και θα αφήσουν κάτω τα μολύβια τους, μέχρι νεωτέρας, κάτι που έχει να συμβεί από το 1988, όταν η απεργία των σεναριογράφων διήρκεσε 22 μήνες εβδομάδες. Στην κίνηση αυτή, που αν τελικά προχωρήσει και διαρκέσει θα ταράξει συθέμελα το χώρο της βιομηχανίας του θεάματος, αναγκάζονται να προβούν τα μέλη του WGA αφού οι διαπραγματεύσεις με την Ένωση Παραγωγών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (AMPTP) κατέληξαν σε πλήρες αδιέξοδο.
Και γιατί απεργούν; Για ό,τι συνήθως απεργεί ο κόσμος - περισσότερα λεφτά, περισσότερη αναγνώριση της δουλειάς τους. Βλέπετε, αυτή τη στιγμή ένας τυπικός σεναριογράφος αφού παραδώσει τη δουλειά του, έχει να προσμένει τα έσοδα των residuals, δηλαδή τα ποσοστά των εισπράξεων που θα φέρει η δουλειά αυτή, είτε πρόκειται για τηλεοπτική σειρά, είτε κινηματογραφική ταινία. Τα ποσοστά ενός σεναριογράφου από την πώληση ενός DVD για παράδειγμα, είναι γύρω στα 4 cents.
Πιο σημαντικό όμως από την αύξηση αυτών των ποσοστών για τα μέλη του WGA είναι η αναγνώριση από την AMPTP του δικαιώματός τους για ποσοστά α) από την αναμετάδοση της δουλειάς τους στο Internet και στα νέα media (i-pods, mobiles, κλπ.) και β) από την δημιουργία original υλικού για αυτά τα μέσα. Με δυο λόγια, το WGA θέλει ουσιαστικά την αναγνώριση της δουλειάς των μελών του σ' αυτό τον τομέα και τη μελλοντική τους εξασφάλιση σε μια αναπτυσσόμενη αγορά η οποία όχι μόνο αποτελεί χρυσωρυχείο για τα studios, αλλά και που πολύ πιθανό να αποτελέσει το μονόδρομο μέσω του οποίου θα φτάνει αυτό το υλικό στο κοινό. Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράξενο που τα studio δεν έχουν σκοπό να παραδώσουν μερίδιο του ελέγχου αλλά και των κερδών που θα επέλθει από αυτά τα μέσα. Φυσικά, η επίσημη δικαιολογία των studio, σύμφωνα με την επίσημη δήλωση της AMPTP είναι ότι τα αιτήματα του WGA τους "εμποδίζουν από το να πειραματιστούν με τον προγραμματισμό και τα επιχειρηματικά μοντέλα των New Media." Τα συμπεράσματα ανήκουν στον καθένα μας.
Οι σπασμωδικές κινήσεις των studio βεβαίως δεν προκαλούν έκπληξη, καθώς βρίσκονται στο κατώφλι μιας εποχής όπου το Internet και τα νέα Media έχουν αλλάξει το τοπίο ριζικά και αντιμετωπίζουν το πολύ αληθινό γεγονός ότι τα επιχειρηματικά μοντέλα στα οποία βασίζονται τόσα χρόνια τώρα, πρέπει να πεταχτούν από το παράθυρο και -γκουλπ!- να δουλέψουν για να αναπτύξουν καινούρια. Και στην πορεία μπορεί να χρειαστεί -ξανά γκουλπ!- να παραχωρήσουν ευνοϊκότερους όρους στους καλλιτέχνες οι οποίοι παράγουν το προϊόν που αποφέρει ακριβώς αυτά τα κέρδη που τα studio δεν θέλουν να αποχωριστούν. Όπως ακριβώς και η δισκογραφική βιομηχανία, προτιμούν να φρενάρουν εντελώς την ανάπτυξη σε αυτούς τους τομείς παρά να ρισκάρουν το γεγονός ότι θα χρειαστεί να πληρώσουν λίγα παραπάνω στους ανθρώπους χωρίς τους οποίους θα είχαν να πουλήσουν αέρα κοπανιστό.
Εδώ στην Ελλάδα φυσικά, τις συνέπειες των παραπάνω θα νιώσουμε μόνο όσοι παρακολουθούμε τακτικά τηλεοπτικές σειρές εξ Αμερικής, οι οποίες θα συνεχίσουν μέχρι να εξαντληθούν τα σενάρια που έχουν ήδη γραφτεί. Έτσι, όσοι απολαμβάνετε αυτή τη στιγμή το Heroes, το Prison Break, το Lost και τα λοιπά, ετοιμαστείτε για ένα μεγάλο διάλλειμμα κάπου προς τα Χριστούγεννα (η 4η σαιζόν του Lost που προγραμματιζόταν να ξεκινήσει αρχές 2008 τώρα μάλλον θα πάει πιο πίσω, καθώς πολύ λίγα σενάρια είναι έτοιμα, ενώ το Heroes αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο να τερματίσει την τωρινή σαιζόν του στη μέση κάπου το Δεκέμβριο). Το ίδιο ισχύει και για talk shows όπως του Jay Leno και του David Letterman, αλλά και για το The Daily Show του Jon Stewart, ενώ τα αμερικανικά κανάλια θα γεμίσουν, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, με reality shows (όσα τουλάχιστον δεν απασχολούν σεναριογράφους σε μεγάλο βαθμό) και επαναλήψεις. Πιο άνετα θα είναι τα πράγματα στο σινεμά, καθώς τελειωμένα σενάρια προς παραγωγή υπάρχουν πάντοτε στα ντουλάπια του Hollywood, αν και οι παραγωγές θα αναγκαστούν να ξεχάσουν πράγματα όπως τα on-site rewrites.
Μια τέτοια συνδικαλιστική κίνηση, φυσικά, στην Ελλάδα του 2007 όπου οι δημόσιοι (κυρίως) υπάλληλοι κάθε είδους απεργούν κάθε Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκευή, διεκδικώντας το δικαίωμά τους να δουλεύουν λιγότερο και να αμοίβονται περισσότερο και ο συνδικαλισμός του ιδιωτικού τομέα είναι το ανέκδοτο της δεκαετίας, δε λέει και πολλά και ούτε θα πει παρά μόνο αν στερέψουμε από ταινίες στα σινεμά. Και ακόμα και τότε έχουμε DVD. Ή τις ταινίες που κατεβάσαμε ήδη. Αναρωτιέμαι εάν η ΕΣΕ εδώ αποφάσιζε μια παρόμοια απεργία διεκδικώντας καλύτερες αμοιβές για τα μέλη της (προς το παρόν τα ποσοστά αποφασίζονται "μεταξύ των συμβαλλομένων" μερών κατά την παραγωγή) τι αποτέλεσμα θα είχε.
Περιμένοντας πάντως να δούμε αν τελικά η απεργία θα πάει σύμφωνα με το σχέδιο, καλύτερα να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε ποιες παλιές σειρές μας έχουν ξεφύγει - ας πούμε εγώ ποτέ δεν τέλειωσα τα X-Files, ούτε το Angel. Και υπάρχουν και εκείνες οι πρώτες σαιζόν του The Shield. Χμμ...
UPDATE: It has begun. Τώρα κατεβαίνουμε στο υπόγειο και βλέπουμε πόσο θα κρατήσει.
Και γιατί απεργούν; Για ό,τι συνήθως απεργεί ο κόσμος - περισσότερα λεφτά, περισσότερη αναγνώριση της δουλειάς τους. Βλέπετε, αυτή τη στιγμή ένας τυπικός σεναριογράφος αφού παραδώσει τη δουλειά του, έχει να προσμένει τα έσοδα των residuals, δηλαδή τα ποσοστά των εισπράξεων που θα φέρει η δουλειά αυτή, είτε πρόκειται για τηλεοπτική σειρά, είτε κινηματογραφική ταινία. Τα ποσοστά ενός σεναριογράφου από την πώληση ενός DVD για παράδειγμα, είναι γύρω στα 4 cents.
Πιο σημαντικό όμως από την αύξηση αυτών των ποσοστών για τα μέλη του WGA είναι η αναγνώριση από την AMPTP του δικαιώματός τους για ποσοστά α) από την αναμετάδοση της δουλειάς τους στο Internet και στα νέα media (i-pods, mobiles, κλπ.) και β) από την δημιουργία original υλικού για αυτά τα μέσα. Με δυο λόγια, το WGA θέλει ουσιαστικά την αναγνώριση της δουλειάς των μελών του σ' αυτό τον τομέα και τη μελλοντική τους εξασφάλιση σε μια αναπτυσσόμενη αγορά η οποία όχι μόνο αποτελεί χρυσωρυχείο για τα studios, αλλά και που πολύ πιθανό να αποτελέσει το μονόδρομο μέσω του οποίου θα φτάνει αυτό το υλικό στο κοινό. Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράξενο που τα studio δεν έχουν σκοπό να παραδώσουν μερίδιο του ελέγχου αλλά και των κερδών που θα επέλθει από αυτά τα μέσα. Φυσικά, η επίσημη δικαιολογία των studio, σύμφωνα με την επίσημη δήλωση της AMPTP είναι ότι τα αιτήματα του WGA τους "εμποδίζουν από το να πειραματιστούν με τον προγραμματισμό και τα επιχειρηματικά μοντέλα των New Media." Τα συμπεράσματα ανήκουν στον καθένα μας.
Οι σπασμωδικές κινήσεις των studio βεβαίως δεν προκαλούν έκπληξη, καθώς βρίσκονται στο κατώφλι μιας εποχής όπου το Internet και τα νέα Media έχουν αλλάξει το τοπίο ριζικά και αντιμετωπίζουν το πολύ αληθινό γεγονός ότι τα επιχειρηματικά μοντέλα στα οποία βασίζονται τόσα χρόνια τώρα, πρέπει να πεταχτούν από το παράθυρο και -γκουλπ!- να δουλέψουν για να αναπτύξουν καινούρια. Και στην πορεία μπορεί να χρειαστεί -ξανά γκουλπ!- να παραχωρήσουν ευνοϊκότερους όρους στους καλλιτέχνες οι οποίοι παράγουν το προϊόν που αποφέρει ακριβώς αυτά τα κέρδη που τα studio δεν θέλουν να αποχωριστούν. Όπως ακριβώς και η δισκογραφική βιομηχανία, προτιμούν να φρενάρουν εντελώς την ανάπτυξη σε αυτούς τους τομείς παρά να ρισκάρουν το γεγονός ότι θα χρειαστεί να πληρώσουν λίγα παραπάνω στους ανθρώπους χωρίς τους οποίους θα είχαν να πουλήσουν αέρα κοπανιστό.
Εδώ στην Ελλάδα φυσικά, τις συνέπειες των παραπάνω θα νιώσουμε μόνο όσοι παρακολουθούμε τακτικά τηλεοπτικές σειρές εξ Αμερικής, οι οποίες θα συνεχίσουν μέχρι να εξαντληθούν τα σενάρια που έχουν ήδη γραφτεί. Έτσι, όσοι απολαμβάνετε αυτή τη στιγμή το Heroes, το Prison Break, το Lost και τα λοιπά, ετοιμαστείτε για ένα μεγάλο διάλλειμμα κάπου προς τα Χριστούγεννα (η 4η σαιζόν του Lost που προγραμματιζόταν να ξεκινήσει αρχές 2008 τώρα μάλλον θα πάει πιο πίσω, καθώς πολύ λίγα σενάρια είναι έτοιμα, ενώ το Heroes αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο να τερματίσει την τωρινή σαιζόν του στη μέση κάπου το Δεκέμβριο). Το ίδιο ισχύει και για talk shows όπως του Jay Leno και του David Letterman, αλλά και για το The Daily Show του Jon Stewart, ενώ τα αμερικανικά κανάλια θα γεμίσουν, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, με reality shows (όσα τουλάχιστον δεν απασχολούν σεναριογράφους σε μεγάλο βαθμό) και επαναλήψεις. Πιο άνετα θα είναι τα πράγματα στο σινεμά, καθώς τελειωμένα σενάρια προς παραγωγή υπάρχουν πάντοτε στα ντουλάπια του Hollywood, αν και οι παραγωγές θα αναγκαστούν να ξεχάσουν πράγματα όπως τα on-site rewrites.
Μια τέτοια συνδικαλιστική κίνηση, φυσικά, στην Ελλάδα του 2007 όπου οι δημόσιοι (κυρίως) υπάλληλοι κάθε είδους απεργούν κάθε Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκευή, διεκδικώντας το δικαίωμά τους να δουλεύουν λιγότερο και να αμοίβονται περισσότερο και ο συνδικαλισμός του ιδιωτικού τομέα είναι το ανέκδοτο της δεκαετίας, δε λέει και πολλά και ούτε θα πει παρά μόνο αν στερέψουμε από ταινίες στα σινεμά. Και ακόμα και τότε έχουμε DVD. Ή τις ταινίες που κατεβάσαμε ήδη. Αναρωτιέμαι εάν η ΕΣΕ εδώ αποφάσιζε μια παρόμοια απεργία διεκδικώντας καλύτερες αμοιβές για τα μέλη της (προς το παρόν τα ποσοστά αποφασίζονται "μεταξύ των συμβαλλομένων" μερών κατά την παραγωγή) τι αποτέλεσμα θα είχε.
Περιμένοντας πάντως να δούμε αν τελικά η απεργία θα πάει σύμφωνα με το σχέδιο, καλύτερα να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε ποιες παλιές σειρές μας έχουν ξεφύγει - ας πούμε εγώ ποτέ δεν τέλειωσα τα X-Files, ούτε το Angel. Και υπάρχουν και εκείνες οι πρώτες σαιζόν του The Shield. Χμμ...
UPDATE: It has begun. Τώρα κατεβαίνουμε στο υπόγειο και βλέπουμε πόσο θα κρατήσει.
Saturday, November 3, 2007
Twinkle, little star
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι από την αρχή: ΄Οσοι είδαν τις διαφημίσεις του Stardust του Matthew Vaughn και θέλουν να το δουν λόγω Robert De Niro, καλύτερα να το ξανασκεφτού
ν. Ενώ πρόκειται για έναν από τους πιο ενδιαφέροντες ρόλους του των τελευταίων χρόνων και για μια πολύ καλή ερμηνεία την οποία εμφανώς απολαμβάνει, οι πιο σκληροπυρηνικοί φαν του - εσένα κοιτάω, Provolone - μάλλον θα βρίζουν για κάνα διήμερο μετά. Ίσως.
Το Stardust ξεκινάει με τη σεβάσμια χροιά του Sir Ian McKellen να μας εξιστορεί το πώς ο Dunstan Thorne, κάτοικος του χωριού Wall της Αγγλίας, πέρασε κάποτε το Τείχος που χωρίζει το χωριό από το Stormhold, ένα φανταστικό βασίλειο κατοικούμενο από μάγισσες, στοιχειά, πρίγκηπες και πειρατές του ουρανού και γνώρισε εκεί μια πανέμορφη κοπέλα που την έδενε η κατάρα μιας μάγισσας. Χρόνια μετά, ο γιος του ο Tristan (Charlie Cox) θα ξαναπεράσει το Τείχος προς το Stormhold για να βρει ένα πεφταστέρι, το οποίο θα του χαρίσει την καρδιά της αγαπημένης του Victoria (Sienna Miller). Το πρόβλημα είναι ότι το ίδιο πεφταστέρι ψάχνουν τρεις κακές μάγισσες (με αρχηγό τη Michelle Pfeiffer) και επτά πρίγκηπες που αντιμάχονται για το θρόνο του βασιλείου. Επειδή εντάξει, αλλιώς θα πήγαινε απλά και θα το έπαιρνε. Έτσι, θα μπλέξει σε μια φανταστική περιπέτεια και θα αντιμετωπίσει εκατοντάδες προκλήσεις μέχρι να φτάσει το στόχο του.
Η ιστορία του Stardust είναι ένα καθαρό παραμύθι - γραμμένο από τον βιρτουόζο του είδους Neil Gaiman - και δεν ντρέπεται καθόλου γι' αυτό. Αυτό σημαίνει ότι η ιστορία που αφηγείται είναι πέρα για πέρα φανταστική, δεν κλείνει το μάτι με νόημα στον εαυτό της ή στους θεατές, ούτε σατιρίζει το είδος της. Έτσι, όσοι δεν τρελάθηκαν με τη Μέση Γη του Tolkien και του Peter Jackson καλύτερα να μη κάνουν τον κόπο, καθώς τα κλισέ του είδους θα τους βαρέσουν κατακέφαλα. Προσωπικά, το καταευχαριστήθηκα και χάθηκα στις κελτικές εξοχές του, but that's just me.
Η σκηνοθεσία του Vaughn είναι μια ευχάριστη έκπληξη, καθώς ο σκηνοθέτης και παραγωγός γνωστων αγγλο-gangsterικών θεαμάτων εδώ δίνει στο υλικό του επικές διαστάσεις και δημιουργεί από το τίποτα σχεδόν ένα κόσμο που δεν κατάφερε κανένα από τα πρόσφατα παραδείγματα fantasy (βλ. Eragon, Narnia κλπ.) που προσπάθησαν να ακολουθήσουν το Lord of the Rings.
Το σενάριο του ίδιου και της Jane Goldman δε λειτουργεί το ίδιο καλά, καθώς δεν καταφέρνει να περάσει το λυρισμό, το χιούμορ και την αφηγηματική δεινότητα του Gaiman, και πολλές φορές καταφεύγει σε εύκολες λύσεις, υποτιμώντας λίγο την εμπιστοσύνη που καλείται να δείξει ο θεατής. Έτσι είναι ευτυχές που τουλάχιστον η σκηνοθεσία καταφέρνει να καλύψει το κενό περνώντας μας σχεδόν αυτούσια την ατμόσφαιρα της ιστορίας.
Οι ερμηνείες επίσης δίνουν έξτρα ώθηση στην ταινία, καθώς βρίσκουν την ευαίσθητη εκείνη χορδή που χωρίζει την ερμηνεία παραμυθένιων χαρακτήρων από το να γίνει τσίρκο - άλλο ένα ενδεικτικό του πόσο καλά χειρίζεται ο Vaughn το υλικό του. Φυσικά και τα highlights εδώ είναι η Michelle Pfeiffer, η οποία αναρωτιέσαι τι το θέλει το αστέρι για να ξαναγίνει νέα, αν δείχνει έτσι στα 50 της, και o Bobby De Niro, ο οποίος ως Captain Shakespeare κάνει ρημαδιό το typecasting του και μας χαρίζει μια απολαυστική ερμηνεία ενός απολαυστικού χαρακτήρα, την οποία είναι ολοφάνερο ότι διασκεδάζει αφάνταστα. Ο Charlie Cox έχει το βάρος του κεντρικού ήρωα - ομορφόπαιδου, οπότε είναι επόμενο ότι θα είναι ελαφρώς αδιάφορος, ωστόσο κάνει καλή δουλειά στο να απεικονίσει την εξέλιξη του χαρακτήρα του, ειδικά από τη στιγμή που το σενάριο δεν τον βοηθάει πολύ σ'αυτό τον τομέα. Η Claire Danes επιστρέφει από τη λήθη των τελευταίων χρόνων για να δώσει στην Yvaine το Πεφταστέρι την εξώκοσμη γλυκύτητα που αρμόζει στο χαρακτήρα. Το υπόλοιπο cast δεν υστερεί ούτε σε ερμηνείες ούτε σε star power (γκουχ), καθώς έχουμε σε μικρότερους ή μεγαλύτερους ρόλους Peter O' Toole, Rupert Everett, Ricky Gervais (κάπως απογοητευτική εμφάνιση είναι αλήθεια), και τη φωνή του Sir Ian McKellen που λέγαμε πριν.
Το Stardust, όπως προανέφερα, είναι ένα καθαρόαιμο παραμύθι, στην παράδοση του Krull, του Willow, του Labyrinth, και της ταινίας με την οποία έχει συγκριθεί πιο πολύ, του The Princess Bride του Rob Reiner, και ως τέτοια ιδανική για βροχερά σαββατιάτικα μεσημέρια. Ως τέτοια ελπίζω ότι θα καθιερωθεί και στη συνείδηση του κοινού, μια και παρ'όλο που το fantasy είδος αναβιώνει στο σινεμά στις μέρες μας καθώς πουλάει, λίγα δημιουργήματα κατάφεραν να έχουν την ευαισθησία, τη δεξιοτεχνία και την ειλικρίνεια που αρμόζει στα πραγματικά παραμύθια. Το Stardust του Matthew Vaughn είναι ένα από αυτά.
(Photos (c) Paramount Pictures, taken from RottenTomatoes.com)
ν. Ενώ πρόκειται για έναν από τους πιο ενδιαφέροντες ρόλους του των τελευταίων χρόνων και για μια πολύ καλή ερμηνεία την οποία εμφανώς απολαμβάνει, οι πιο σκληροπυρηνικοί φαν του - εσένα κοιτάω, Provolone - μάλλον θα βρίζουν για κάνα διήμερο μετά. Ίσως.Το Stardust ξεκινάει με τη σεβάσμια χροιά του Sir Ian McKellen να μας εξιστορεί το πώς ο Dunstan Thorne, κάτοικος του χωριού Wall της Αγγλίας, πέρασε κάποτε το Τείχος που χωρίζει το χωριό από το Stormhold, ένα φανταστικό βασίλειο κατοικούμενο από μάγισσες, στοιχειά, πρίγκηπες και πειρατές του ουρανού και γνώρισε εκεί μια πανέμορφη κοπέλα που την έδενε η κατάρα μιας μάγισσας. Χρόνια μετά, ο γιος του ο Tristan (Charlie Cox) θα ξαναπεράσει το Τείχος προς το Stormhold για να βρει ένα πεφταστέρι, το οποίο θα του χαρίσει την καρδιά της αγαπημένης του Victoria (Sienna Miller). Το πρόβλημα είναι ότι το ίδιο πεφταστέρι ψάχνουν τρεις κακές μάγισσες (με αρχηγό τη Michelle Pfeiffer) και επτά πρίγκηπες που αντιμάχονται για το θρόνο του βασιλείου. Επειδή εντάξει, αλλιώς θα πήγαινε απλά και θα το έπαιρνε. Έτσι, θα μπλέξει σε μια φανταστική περιπέτεια και θα αντιμετωπίσει εκατοντάδες προκλήσεις μέχρι να φτάσει το στόχο του.
Η ιστορία του Stardust είναι ένα καθαρό παραμύθι - γραμμένο από τον βιρτουόζο του είδους Neil Gaiman - και δεν ντρέπεται καθόλου γι' αυτό. Αυτό σημαίνει ότι η ιστορία που αφηγείται είναι πέρα για πέρα φανταστική, δεν κλείνει το μάτι με νόημα στον εαυτό της ή στους θεατές, ούτε σατιρίζει το είδος της. Έτσι, όσοι δεν τρελάθηκαν με τη Μέση Γη του Tolkien και του Peter Jackson καλύτερα να μη κάνουν τον κόπο, καθώς τα κλισέ του είδους θα τους βαρέσουν κατακέφαλα. Προσωπικά, το καταευχαριστήθηκα και χάθηκα στις κελτικές εξοχές του, but that's just me.
Η σκηνοθεσία του Vaughn είναι μια ευχάριστη έκπληξη, καθώς ο σκηνοθέτης και παραγωγός γνωστων αγγλο-gangsterικών θεαμάτων εδώ δίνει στο υλικό του επικές διαστάσεις και δημιουργεί από το τίποτα σχεδόν ένα κόσμο που δεν κατάφερε κανένα από τα πρόσφατα παραδείγματα fantasy (βλ. Eragon, Narnia κλπ.) που προσπάθησαν να ακολουθήσουν το Lord of the Rings.
Το σενάριο του ίδιου και της Jane Goldman δε λειτουργεί το ίδιο καλά, καθώς δεν καταφέρνει να περάσει το λυρισμό, το χιούμορ και την αφηγηματική δεινότητα του Gaiman, και πολλές φορές καταφεύγει σε εύκολες λύσεις, υποτιμώντας λίγο την εμπιστοσύνη που καλείται να δείξει ο θεατής. Έτσι είναι ευτυχές που τουλάχιστον η σκηνοθεσία καταφέρνει να καλύψει το κενό περνώντας μας σχεδόν αυτούσια την ατμόσφαιρα της ιστορίας.
Οι ερμηνείες επίσης δίνουν έξτρα ώθηση στην ταινία, καθώς βρίσκουν την ευαίσθητη εκείνη χορδή που χωρίζει την ερμηνεία παραμυθένιων χαρακτήρων από το να γίνει τσίρκο - άλλο ένα ενδεικτικό του πόσο καλά χειρίζεται ο Vaughn το υλικό του. Φυσικά και τα highlights εδώ είναι η Michelle Pfeiffer, η οποία αναρωτιέσαι τι το θέλει το αστέρι για να ξαναγίνει νέα, αν δείχνει έτσι στα 50 της, και o Bobby De Niro, ο οποίος ως Captain Shakespeare κάνει ρημαδιό το typecasting του και μας χαρίζει μια απολαυστική ερμηνεία ενός απολαυστικού χαρακτήρα, την οποία είναι ολοφάνερο ότι διασκεδάζει αφάνταστα. Ο Charlie Cox έχει το βάρος του κεντρικού ήρωα - ομορφόπαιδου, οπότε είναι επόμενο ότι θα είναι ελαφρώς αδιάφορος, ωστόσο κάνει καλή δουλειά στο να απεικονίσει την εξέλιξη του χαρακτήρα του, ειδικά από τη στιγμή που το σενάριο δεν τον βοηθάει πολύ σ'αυτό τον τομέα. Η Claire Danes επιστρέφει από τη λήθη των τελευταίων χρόνων για να δώσει στην Yvaine το Πεφταστέρι την εξώκοσμη γλυκύτητα που αρμόζει στο χαρακτήρα. Το υπόλοιπο cast δεν υστερεί ούτε σε ερμηνείες ούτε σε star power (γκουχ), καθώς έχουμε σε μικρότερους ή μεγαλύτερους ρόλους Peter O' Toole, Rupert Everett, Ricky Gervais (κάπως απογοητευτική εμφάνιση είναι αλήθεια), και τη φωνή του Sir Ian McKellen που λέγαμε πριν.
Το Stardust, όπως προανέφερα, είναι ένα καθαρόαιμο παραμύθι, στην παράδοση του Krull, του Willow, του Labyrinth, και της ταινίας με την οποία έχει συγκριθεί πιο πολύ, του The Princess Bride του Rob Reiner, και ως τέτοια ιδανική για βροχερά σαββατιάτικα μεσημέρια. Ως τέτοια ελπίζω ότι θα καθιερωθεί και στη συνείδηση του κοινού, μια και παρ'όλο που το fantasy είδος αναβιώνει στο σινεμά στις μέρες μας καθώς πουλάει, λίγα δημιουργήματα κατάφεραν να έχουν την ευαισθησία, τη δεξιοτεχνία και την ειλικρίνεια που αρμόζει στα πραγματικά παραμύθια. Το Stardust του Matthew Vaughn είναι ένα από αυτά.
(Photos (c) Paramount Pictures, taken from RottenTomatoes.com)
Wednesday, October 31, 2007
Alors, c' est l' occupation!!!!!!!!!
Όταν έγιναν οι πρώτες μαζικές καταλήψεις, πήγαινα στη δευτέρα γυμνασίου και η μητέρα μου δεν με άφηνε όχι μόνο να πατήσω στο σχολείο, άλλα ούτε καν να περάσω απέξω! Διότι μέσα στην κατάληψη κυκλοφορούσαν «εξωσχολικοί και - το κυριότερο - ναρκωτικά». Δεν είμαι σίγουρη αν το είχε πει ακριβώς έτσι, αλλά το bottom line αυτό ήταν.
Με ή χωρίς εμένα, τότε οι καταλήψεις είχαν ένα κάποιο αποτέλεσμα, αν και τελικά φάγαμε στη μάπα «επαναληπτικές και προαγωγικές εξετάσεις» στο γυμνάσιο. Το ότι δεν μαθαίναμε απολύτως τίποτα, ήταν λεπτομέρεια. Το ζητούμενο ήταν οι «επαναληπτικές και προαγωγικές εξετάσεις», στις οποίες το σκονάκι έζησε ημέρες άμετρου κλέους.
Αργότερα, είχαμε κάνει κατάληψη για να μας χτίσουν σχολείο γιατί είχαμε στρουμωχτεί επτά νομά σε ένα δωμά, σε κάτι κοντέινερ για λαθρομετανάστες. Και στην πρώτη λυκείου είχαμε ξανακάνει, αλλά δεν θυμάμαι τα αιτήματά μας. Θυμάμαι όμως ότι τότε πήγα για πρώτη φορά στην Εθνική Πινακοθήκη και άρχισα να μαθαίνω πράγματα για την τέχνη. Επίσης, στη διάρκεια της κατάληψης, πήγαινα συστηματικά στο κολυμβητήριο, έκανα βόλτες, κοιμόμουν πολύ, διάβαζα αγγλικά με την ησυχία μου και έγραφα χιουμοριστικές ιστορίες με ηρωίδες τις φίλες μου. Πολύ ευχάριστα πράγματα δηλαδή. Καμία σχέση με τις παπαριές που μαθαίναμε στο σχολείο. Και αυτή τη χρονιά τη θυμάμαι με πολλή νοσταλγία...
Και ακούω τώρα ότι τα πιτσιρίκια κάνουν πάλι κατάληψη. Ορισμένα από τα αιτήματα είναι σοβαρά. Ακούω δηλαδή παιδιά στο ραδιόφωνο να μιλούν για σοβάδες που τους πέφτουν στο κεφάλι, χαλασμένες τουαλέτες, ανύπαρκτη θέρμανση και κυρίως ΑΣΧΕΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ.
Πολύ σωστά. Η κατάσταση πολλών ελληνικών σχολείων προσβάλλει τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια, αλλά η κατάσταση του διδακτικού προσωπικού αγγίζει τη λεπτή κόκκινη γραμμή που χωρίζει την αμέλεια από το έγκλημα.
Από όλους τους εκπαιδευτικούς που είχα...παιδέψει, μόνο τρεις ξεχωρίζω μετά από τόσα χρόνια. Πρώτα, τον (εξαιρετικό) δάσκαλο που είχα στο δημοτικό. Ο καλός αυτός άνθρωπος, μας μάθαινε νεοελληνική γραμματική ΚΡΥΦΑ, έπειδή το υπουργείο ΤΗΝ ΕΙΧΕ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙ. (Αλλά είχε υπηρετήσει για χρόνια στη Γερμανία και δεν καταλάβαινε από τέτοια). Δεν είχαμε ποτέ πρόγραμμα μαθημάτων και όταν τελείωνε αυτό που είχε να μας πει, μας έβαζε να ζωγραφίζουμε. Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι περισσότεροι από εμάς τον λατρέψαμε...και μάθαμε και ελληνικά.
Μετά, ήταν ο καθηγητής που είχε αναλάβει το ταντάλειο έργο να μου μάθει μαθηματικά στο γυμνάσιο. Με αναγκαζε να λύνω αμέτρητες εξισώσεις, ακούγοντας κλασικό ροκ. Πήγαινε κάθε φορά στη δισκοθήκη, έπαιρνε ένα δίσκο, μου έλεγε την ιστορία του συγκροτήματος και μετά έβαζε το δίσκο να παίζει και με άφηνε να λύνω εξισώσεις. Μαθηματικό μυαλό δεν έγινα ποτέ, αλλά από το 10 στο τρίμηνο έφθασα στο 16...
Και τέλος, ήταν η φιλόλογος που είχα στην τρίτη λυκείου. Στα διαγωνίσματα μας έβαζε θέματα που η επιτροπή των πανελληνίων δεν θα τολμούσε να βάλει ποτέ. Μιλάμε για αγγούρια, από αυτά τα μεγάλα, τα καλυβιώτικα. Μας έκανε μάθημα επιπέδου και μας έλεγε «δεν με αφορά τι κάνετε στο φροντιστήριο. Αν εμείς οι καθηγητές κάναμε σωστά τη δουλειά μας, κανείς από εσάς δεν θα χρειαζόταν φροντιστήριο».
Άνθρωποι σαν αυτούς είναι λίγοι και μόνοι.
Άρα, εάν όντως ζητούν καλύτερους καθηγητές τα πιπίνια, εγώ μαζί τους είμαι! Να τα κλείσουν τα σχολεία και να μην τα ξανανοίξουν ποτέ. Όμως να μην κάτσουν να λιώσουν στο ίντερνετ...να πάνε και καμιά Πινακοθήκη...
Με ή χωρίς εμένα, τότε οι καταλήψεις είχαν ένα κάποιο αποτέλεσμα, αν και τελικά φάγαμε στη μάπα «επαναληπτικές και προαγωγικές εξετάσεις» στο γυμνάσιο. Το ότι δεν μαθαίναμε απολύτως τίποτα, ήταν λεπτομέρεια. Το ζητούμενο ήταν οι «επαναληπτικές και προαγωγικές εξετάσεις», στις οποίες το σκονάκι έζησε ημέρες άμετρου κλέους.
Αργότερα, είχαμε κάνει κατάληψη για να μας χτίσουν σχολείο γιατί είχαμε στρουμωχτεί επτά νομά σε ένα δωμά, σε κάτι κοντέινερ για λαθρομετανάστες. Και στην πρώτη λυκείου είχαμε ξανακάνει, αλλά δεν θυμάμαι τα αιτήματά μας. Θυμάμαι όμως ότι τότε πήγα για πρώτη φορά στην Εθνική Πινακοθήκη και άρχισα να μαθαίνω πράγματα για την τέχνη. Επίσης, στη διάρκεια της κατάληψης, πήγαινα συστηματικά στο κολυμβητήριο, έκανα βόλτες, κοιμόμουν πολύ, διάβαζα αγγλικά με την ησυχία μου και έγραφα χιουμοριστικές ιστορίες με ηρωίδες τις φίλες μου. Πολύ ευχάριστα πράγματα δηλαδή. Καμία σχέση με τις παπαριές που μαθαίναμε στο σχολείο. Και αυτή τη χρονιά τη θυμάμαι με πολλή νοσταλγία...
Και ακούω τώρα ότι τα πιτσιρίκια κάνουν πάλι κατάληψη. Ορισμένα από τα αιτήματα είναι σοβαρά. Ακούω δηλαδή παιδιά στο ραδιόφωνο να μιλούν για σοβάδες που τους πέφτουν στο κεφάλι, χαλασμένες τουαλέτες, ανύπαρκτη θέρμανση και κυρίως ΑΣΧΕΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ.
Πολύ σωστά. Η κατάσταση πολλών ελληνικών σχολείων προσβάλλει τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια, αλλά η κατάσταση του διδακτικού προσωπικού αγγίζει τη λεπτή κόκκινη γραμμή που χωρίζει την αμέλεια από το έγκλημα.
Από όλους τους εκπαιδευτικούς που είχα...παιδέψει, μόνο τρεις ξεχωρίζω μετά από τόσα χρόνια. Πρώτα, τον (εξαιρετικό) δάσκαλο που είχα στο δημοτικό. Ο καλός αυτός άνθρωπος, μας μάθαινε νεοελληνική γραμματική ΚΡΥΦΑ, έπειδή το υπουργείο ΤΗΝ ΕΙΧΕ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙ. (Αλλά είχε υπηρετήσει για χρόνια στη Γερμανία και δεν καταλάβαινε από τέτοια). Δεν είχαμε ποτέ πρόγραμμα μαθημάτων και όταν τελείωνε αυτό που είχε να μας πει, μας έβαζε να ζωγραφίζουμε. Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι περισσότεροι από εμάς τον λατρέψαμε...και μάθαμε και ελληνικά.
Μετά, ήταν ο καθηγητής που είχε αναλάβει το ταντάλειο έργο να μου μάθει μαθηματικά στο γυμνάσιο. Με αναγκαζε να λύνω αμέτρητες εξισώσεις, ακούγοντας κλασικό ροκ. Πήγαινε κάθε φορά στη δισκοθήκη, έπαιρνε ένα δίσκο, μου έλεγε την ιστορία του συγκροτήματος και μετά έβαζε το δίσκο να παίζει και με άφηνε να λύνω εξισώσεις. Μαθηματικό μυαλό δεν έγινα ποτέ, αλλά από το 10 στο τρίμηνο έφθασα στο 16...
Και τέλος, ήταν η φιλόλογος που είχα στην τρίτη λυκείου. Στα διαγωνίσματα μας έβαζε θέματα που η επιτροπή των πανελληνίων δεν θα τολμούσε να βάλει ποτέ. Μιλάμε για αγγούρια, από αυτά τα μεγάλα, τα καλυβιώτικα. Μας έκανε μάθημα επιπέδου και μας έλεγε «δεν με αφορά τι κάνετε στο φροντιστήριο. Αν εμείς οι καθηγητές κάναμε σωστά τη δουλειά μας, κανείς από εσάς δεν θα χρειαζόταν φροντιστήριο».
Άνθρωποι σαν αυτούς είναι λίγοι και μόνοι.
Άρα, εάν όντως ζητούν καλύτερους καθηγητές τα πιπίνια, εγώ μαζί τους είμαι! Να τα κλείσουν τα σχολεία και να μην τα ξανανοίξουν ποτέ. Όμως να μην κάτσουν να λιώσουν στο ίντερνετ...να πάνε και καμιά Πινακοθήκη...
Tuesday, October 30, 2007
Review? I mayo-r Ι may not.
Ήθελα λοιπόν να γράψω την άποψή μου για το τελευταίο δημιούργημα του συμπαθούς Matthew Vaughn και του λατρεμένου Neil Gaiman, το παραμυθένιο Stardust. Καθώς όμως
α) την Κυριακή δεν κατάφερα να το δω,
β) τη Δευτέρα δούλευα μέχρι τις 5:30 ξημερώματα Τρίτης και
γ) την Τρίτη δούλευα μέχρι τη 1:00 ξημερώματα Τετάρτης,
αποφάσισα ότι δεν θα το κάνω. Αντ' αυτού, θα γράψω την άποψή μου για αυτόν εδώ τον κουβά μαγιονέζα.
Ο κουβάς αυτός μαγιονέζα, όπως βλέπετε, δεν περιέχει τη μαγιονέζα που έχουμε όλοι μας συνηθίσει, με τη βελούδινη και κάπως γλυκερή γεύση και το ανεπαίσθητο after-taste του αυγού, που στο τραπέζι αποτελεί ιδανική συντροφιά σε διάφορα είδη του βασιλείου των θαλασσινών και ενίοτε κανενός hamburger, και που οι φίλοι μας οι Άγγλοι λατρεύουν να απλώνουν πάνω στις τηγανητές τους πατάτες.
Όχι, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ξεχωριστή περίπτωση: Coleslaw Mayonnaise! Σε κουβά! Οι παλαιότεροι φαν του είδους θα θυμούνται το συγκεκριμένο δημιούργημα με την έντονη γεύση και μυρωδιά λάχανου από τις επιτυχημένες του εμφανίσεις δίπλα σε έναν άλλου είδους κουβά. Χα χα χα, άτιμα παιδιά, δεν εννοώ τέτοιον κουβά. Εννοώ κουβά γεμάτο με λαχταριστό Fried Chicken. That's right, boys and girls, η συμπαθής Ms. Coleslaw έχει πρωταγωνιστήσει ουκ ολίγες φορές στο πλευρό του αγαπητού Colonel, παρατάσσοντας το γευστικό της ταλέντο δίπλα στο διόλου ευκαταφρόνητο δικό του. Δε χρειάζεται να πούμε ότι το αποτέλεσμα είναι εκρηκτικό, καθώς η μεταξύ τους χημεία είναι αδιαμφισβήτητη. Ανήκουν στα ζευγάρια που το ταίριασμά τους θα μείνει αναλλοίωτο στη μνήμη και σημείο αναφοράς για όσα ακολουθήσουν.
Στα τεχνικά του θέματος, παρατηρούμε ότι ο κουβάς παρουσιάζεται εργονομικότατος καθώς διαθέτει το καλοσχεδιασμένο χερούλι μεταφοράς, κάτι που εγγυάται ενισχυμένο portability μα και replayability, καθώς εκείνες οι άδειες ώρες μέσα στο μετρό και στο λεωφορείο γεμίζουν τώρα με κάτι ουσιαστικό. Ο δε έξτρα χώρος που προσφέρεται χαρίζει αντοχή στο χρόνο την οποία στερούνται ανταγωνιστικά προϊόντα. Αν βρίσκω ένα μειονέκτημα, αυτό είναι το μάλλον τεμπέλικο και ανέμπνευστο design, το οποίο θα μπορούσε - και λαμβάνοντας υπ' όψιν τις μάλλον ανεβασμένες απαιτήσεις των καιρών μας, θα ώφειλε - να είναι πιο πρωτότυπο και πιο sexy, ειδικά από τη στιγμή που η αγορά έχει να προσφέρει αρκετά πιο ενδιαφέρουσες προτάσεις σε αυτό τον τομέα. Ως έχει, είναι μάλλον λειτουργικό παρά οτιδήποτε άλλο.
Συμπερασματικά, θα έλεγα ότι το συνιστώ στους απαιτητικούς οι οποίοι αναζητούν εργονομία και αποτελεσματικότητα και δεν τους νοιάζει τόσο πολύ η εμφάνιση/design. Με δυο λόγια, αν χρησιμοποιείτε Apple, αποφύγετε αυτό τον κουβά. Και πάρτε αληθινό υπολογιστή επιτέλους.
Καληνύχτα σας.
α) την Κυριακή δεν κατάφερα να το δω,
β) τη Δευτέρα δούλευα μέχρι τις 5:30 ξημερώματα Τρίτης και
γ) την Τρίτη δούλευα μέχρι τη 1:00 ξημερώματα Τετάρτης,
αποφάσισα ότι δεν θα το κάνω. Αντ' αυτού, θα γράψω την άποψή μου για αυτόν εδώ τον κουβά μαγιονέζα.
Ο κουβάς αυτός μαγιονέζα, όπως βλέπετε, δεν περιέχει τη μαγιονέζα που έχουμε όλοι μας συνηθίσει, με τη βελούδινη και κάπως γλυκερή γεύση και το ανεπαίσθητο after-taste του αυγού, που στο τραπέζι αποτελεί ιδανική συντροφιά σε διάφορα είδη του βασιλείου των θαλασσινών και ενίοτε κανενός hamburger, και που οι φίλοι μας οι Άγγλοι λατρεύουν να απλώνουν πάνω στις τηγανητές τους πατάτες.
Όχι, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ξεχωριστή περίπτωση: Coleslaw Mayonnaise! Σε κουβά! Οι παλαιότεροι φαν του είδους θα θυμούνται το συγκεκριμένο δημιούργημα με την έντονη γεύση και μυρωδιά λάχανου από τις επιτυχημένες του εμφανίσεις δίπλα σε έναν άλλου είδους κουβά. Χα χα χα, άτιμα παιδιά, δεν εννοώ τέτοιον κουβά. Εννοώ κουβά γεμάτο με λαχταριστό Fried Chicken. That's right, boys and girls, η συμπαθής Ms. Coleslaw έχει πρωταγωνιστήσει ουκ ολίγες φορές στο πλευρό του αγαπητού Colonel, παρατάσσοντας το γευστικό της ταλέντο δίπλα στο διόλου ευκαταφρόνητο δικό του. Δε χρειάζεται να πούμε ότι το αποτέλεσμα είναι εκρηκτικό, καθώς η μεταξύ τους χημεία είναι αδιαμφισβήτητη. Ανήκουν στα ζευγάρια που το ταίριασμά τους θα μείνει αναλλοίωτο στη μνήμη και σημείο αναφοράς για όσα ακολουθήσουν.
Στα τεχνικά του θέματος, παρατηρούμε ότι ο κουβάς παρουσιάζεται εργονομικότατος καθώς διαθέτει το καλοσχεδιασμένο χερούλι μεταφοράς, κάτι που εγγυάται ενισχυμένο portability μα και replayability, καθώς εκείνες οι άδειες ώρες μέσα στο μετρό και στο λεωφορείο γεμίζουν τώρα με κάτι ουσιαστικό. Ο δε έξτρα χώρος που προσφέρεται χαρίζει αντοχή στο χρόνο την οποία στερούνται ανταγωνιστικά προϊόντα. Αν βρίσκω ένα μειονέκτημα, αυτό είναι το μάλλον τεμπέλικο και ανέμπνευστο design, το οποίο θα μπορούσε - και λαμβάνοντας υπ' όψιν τις μάλλον ανεβασμένες απαιτήσεις των καιρών μας, θα ώφειλε - να είναι πιο πρωτότυπο και πιο sexy, ειδικά από τη στιγμή που η αγορά έχει να προσφέρει αρκετά πιο ενδιαφέρουσες προτάσεις σε αυτό τον τομέα. Ως έχει, είναι μάλλον λειτουργικό παρά οτιδήποτε άλλο.
Συμπερασματικά, θα έλεγα ότι το συνιστώ στους απαιτητικούς οι οποίοι αναζητούν εργονομία και αποτελεσματικότητα και δεν τους νοιάζει τόσο πολύ η εμφάνιση/design. Με δυο λόγια, αν χρησιμοποιείτε Apple, αποφύγετε αυτό τον κουβά. Και πάρτε αληθινό υπολογιστή επιτέλους.
Καληνύχτα σας.
Friday, October 26, 2007
Χρειαζόμαστε πιο πολλές ειδήσεις σαν αυτή
Η ώρα είναι 01:30 χαράματα Σαββάτου. Είμαι ακόμα στη δουλειά και δεν προβλέπεται να φεύγω για κανα δυο ωρίτσες ακόμη. Όσα θα διαβάσετε παρακάτω είναι απ'ευθείας συνέπεια του γεγονότος αυτού. Συνεχίζετε με δική σας ευθύνη.
PM urges more Nato troops for Afghanistan
Κι όμως η είδηση είναι φανταστική, αλλά πρέπει κανείς να τη διαβάσει προσεκτικά. Πηγαίνετε. Θα περιμένω.
Νταμ ντι νταμ ντε ντο νταμ...
Ήρθατε; Τη διαβάσατε; Δεν είναι καταπληκτική είδηση; Δε σας γεμίζει με νέα πίστη στο ανθρώπινο είδος;
Τι εννοείτε δεν καταλαβαίνετε; Μα είναι ξεκάθαρο: Ο επικεφαλής του Βρετανικού Επιτελείου Αμύνης ονομάζεται Air Chief Marshall Sir Jock Stirrup!!! Πως μπορείτε να αρνηθείτε ότι ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος αν είχαμε περισσότερους ανθρώπους με ονόματα από κόμικς του '40; Μετά τη δουλειά θα πάω να ξεσκονίσω τα παλιά Κράνος και Μάχη μου. Αν είμαι τυχερός, μπορεί να βρω και κάνα αρχαίο Dan Dare.
PM urges more Nato troops for Afghanistan
Κι όμως η είδηση είναι φανταστική, αλλά πρέπει κανείς να τη διαβάσει προσεκτικά. Πηγαίνετε. Θα περιμένω.
Νταμ ντι νταμ ντε ντο νταμ...
Ήρθατε; Τη διαβάσατε; Δεν είναι καταπληκτική είδηση; Δε σας γεμίζει με νέα πίστη στο ανθρώπινο είδος;
Τι εννοείτε δεν καταλαβαίνετε; Μα είναι ξεκάθαρο: Ο επικεφαλής του Βρετανικού Επιτελείου Αμύνης ονομάζεται Air Chief Marshall Sir Jock Stirrup!!! Πως μπορείτε να αρνηθείτε ότι ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος αν είχαμε περισσότερους ανθρώπους με ονόματα από κόμικς του '40; Μετά τη δουλειά θα πάω να ξεσκονίσω τα παλιά Κράνος και Μάχη μου. Αν είμαι τυχερός, μπορεί να βρω και κάνα αρχαίο Dan Dare.
Thursday, October 18, 2007
Ελληνική Προεδρευομένη Δεσποινούλα....εεε Δημοκρατία ήθελα να πω!
Έμαθα λοιπόν, που λέτε, ότι εξεδιώχθη από το MAD ο Γκι ο Γάλλος, επειδή ξεφτίλισε στην εκπομπή του το νέο άσμα του Δεσποινακίου Νικολαϊδίου. Είπε λοιπόν το Γαλλόπουλο, ότι το άσμα είναι αντιγραφή του Clocks των Colplay....το απέδειξε κιόλας προβάλλοντας σχετικό βίντεο...και μετά σιωπή...τον έφαγε η μαρμάγκα τον άνθρωπο. Επειδή είπε το αυτονόητο...ΟΤΙ Ο ΦΟΙΒΟΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ (προσοχή: είπα «καλλιτέχνες» και όχι «άλλους καλλιτέχνες»...διότι το Φοίβο τον θεωρούν καλλιτέχνη μόνο οι τσιφτελελούδες και ο εαυτός του).
Το τραγούδι της Βανδή δεν το έχω ακούσει ολόκληρο, για την ακρίβεια δεν έχω ακούσει καν ολόκληρη την εισαγωγή. Άκουσα καμιά 10αριά δευτερόλεπτα, είπα «μαλάκα, αυτό είναι το Clocks» και άλλαξα κανάλι, γιατί τόση ποιότητα δεν τη σηκώνει ο οργανισμός μου.
Γεγονός είναι πάντως, ότι και το κουφό αυτί να ρωτήσεις, το ίδιο θα σου πει: «Θέλω = Clocks».
Αλλά, όποιος βγει και αμφισβητήσει τον τεράάάάστιο τραγουδοποιό Φοίβο και την ακόμα πιο τεράάάστια κυρία προέδρου της ΑΕΚ, (μπλιαξ...τόση αηδία μέσα στην ίδια πρόταση...ίιιιου)
τον τρώει το μάυρο σκοτάδι! Έ όχι και αντιγραφεύς ο Φοίβος...όχι δα...όλα από την καούκα του τα βγάζει...ο μεγάλος συνθέτης.
Το τραγούδι της Βανδή δεν το έχω ακούσει ολόκληρο, για την ακρίβεια δεν έχω ακούσει καν ολόκληρη την εισαγωγή. Άκουσα καμιά 10αριά δευτερόλεπτα, είπα «μαλάκα, αυτό είναι το Clocks» και άλλαξα κανάλι, γιατί τόση ποιότητα δεν τη σηκώνει ο οργανισμός μου.
Γεγονός είναι πάντως, ότι και το κουφό αυτί να ρωτήσεις, το ίδιο θα σου πει: «Θέλω = Clocks».
Αλλά, όποιος βγει και αμφισβητήσει τον τεράάάάστιο τραγουδοποιό Φοίβο και την ακόμα πιο τεράάάστια κυρία προέδρου της ΑΕΚ, (μπλιαξ...τόση αηδία μέσα στην ίδια πρόταση...ίιιιου)
τον τρώει το μάυρο σκοτάδι! Έ όχι και αντιγραφεύς ο Φοίβος...όχι δα...όλα από την καούκα του τα βγάζει...ο μεγάλος συνθέτης.
Άντε γιατί γερνάει επικίνδυνα και ο Μίκης και πρέπει κάποιος να τον αντικαταστήσει.
Μ' αυτά και μ' αυτά βέβαια, κοντεύω να συμπαθήσω τον Γκι...που μου ήταν αδύνατο να τον ακούσω για πάνω από δύο λεπτά. Αλλά μετά από αυτό, νομίζω ότι του χρωστάω ένα μπράβο!
Tuesday, October 16, 2007
Σταθερές απόψεις...
Άκουσα πριν μερικές ημέρες το "Outside" των Grand Avenue κατόπιν παρότρυνσης της Agg. Καλό ήταν, όμως, όπως επιβεβαιώνουν και τα προηγούμενα scripta, δεν ενθουσιάστηκα. Έτυχε να το ακούσω και πάλι. Τολμώ να πω σε άπταιστα ελληνικά ότι το τραγουδάκι is a fuckin’ grower! Την τρίτη φορά που το άκουσα, το δυνάμωσα λίγο. «Λές;» σκέφτηκα. Την επόμενη τα μπάσα άρχιζαν να μουγκρίζουν…Το ξανάκουσα και αυτή τη φορά, οδηγώντας το Ibizaκι μου, άρχισα να οραματίζομαι ότι βρίσκομαι στη Silverstone. Ε, λίγο πριν, ακούγοντάς το και πάλι, απλώς αφήνιασα!
Το παρατράγουδο!
Το ότι ο Μπους είναι μεγάλο νούμερο και πρώτο παρατράγουδο, το έχουμε κατανοήσει όλοι νομίζω (και ελπίζω!)
...αλλά αυτό ξεπερνά κάθε προσδοκία....συγχαρητήρια στο μαέστρο της κονσόλας που το μαγείρεψε...
ENJOY...
http://www.youtube.com/watch?v=d_vv12NSSZ4
...αλλά αυτό ξεπερνά κάθε προσδοκία....συγχαρητήρια στο μαέστρο της κονσόλας που το μαγείρεψε...
ENJOY...
http://www.youtube.com/watch?v=d_vv12NSSZ4
Περί ασφαλιστικού
Στις αρχές αυτού του αιώνα, η κουβέντα για το ασφαλιστικό, που είχε τότε ανάψει με τις προτάσεις Σπράου, με άφηνε παγερά αδιάφορο. Μην έχοντας ούτε ένα ένσημο στην πλάτη μου αλλά με υπέρμετρη νεανική αφέλεια, πίστευα ότι το ζήτημα δεν με αφορά. Πολύ απλά, στο πρόγραμμα δεν προβλεπόταν να ασθενήσω ή να γεράσω.
Ως άλλη ένδειξη της αμείλικτης φύσης του χρόνου που περνά, αυτή τη φορά η κουβέντα για το ασφαλιστικό μου προκαλεί ανησυχία για το μέλλον, ιδιαίτερα από τη στιγμή που ξεκίνησα να κατανοώ ότι η έννοια του χρόνου είναι σχετική, πόσο μάλλον η αντίληψη του ανθρώπου γι' αυτόν.
Έχετε παρατηρήσει πως οι επιτροπές "σοφών" τείνουν να αντιμετωπίζουν το πρόβλημα κάπως μονομερώς; Είτε μιλά ο Σπράος, είτε ο Αναλυτής, είτε ο Γκαργκάνας, το αποτέλεσμα είναι το ένα και το αυτό: Τα οποιαδήποτε μέτρα πρέπει να ληφθούν, αφορούν πάντα και μόνο τους εργαζόμενους.
Δεν έχω ακούσει ούτε μία κουβέντα για το τι πρέπει να αλλάξει από τη μεριά του εργοδότη.
Η εξήγηση είναι απλή: Το κράτος χρωστά αρκετά δισεκατομμύρια ευρώ στα ασφαλιστικά ταμεία. Δηλαδή εισφοροδιαφεύγει. Δηλαδή κλέβει. Και φυσικά, δεν έχει τα μούτρα να ζητήσει από τον ιδιωτικό τομέα να μην κλέβει, όταν το ίδιο παρανομεί.
Για να το πούμε λίγο πιο χυδαία, Δημόσιο και ιδιώτες δεν γουστάρουν να πληρώνουν για τις συντάξεις μας. Υποστηρίζουν ότι τα χρήματα που είναι εκ νόμου υποχρεωμένοι να δίνουν δεν υπάρχουν, άρα να πάμε να κόψουμε τον συλλογικό λαιμό μας.
Αυτή φοβάμαι ότι είναι η ουσία του προβλήματος και ο λόγος που οποιοσδήποτε διάλογος είναι καταδικασμένος σε αποτυχία.
Ως άλλη ένδειξη της αμείλικτης φύσης του χρόνου που περνά, αυτή τη φορά η κουβέντα για το ασφαλιστικό μου προκαλεί ανησυχία για το μέλλον, ιδιαίτερα από τη στιγμή που ξεκίνησα να κατανοώ ότι η έννοια του χρόνου είναι σχετική, πόσο μάλλον η αντίληψη του ανθρώπου γι' αυτόν.
Έχετε παρατηρήσει πως οι επιτροπές "σοφών" τείνουν να αντιμετωπίζουν το πρόβλημα κάπως μονομερώς; Είτε μιλά ο Σπράος, είτε ο Αναλυτής, είτε ο Γκαργκάνας, το αποτέλεσμα είναι το ένα και το αυτό: Τα οποιαδήποτε μέτρα πρέπει να ληφθούν, αφορούν πάντα και μόνο τους εργαζόμενους.
Δεν έχω ακούσει ούτε μία κουβέντα για το τι πρέπει να αλλάξει από τη μεριά του εργοδότη.
Η εξήγηση είναι απλή: Το κράτος χρωστά αρκετά δισεκατομμύρια ευρώ στα ασφαλιστικά ταμεία. Δηλαδή εισφοροδιαφεύγει. Δηλαδή κλέβει. Και φυσικά, δεν έχει τα μούτρα να ζητήσει από τον ιδιωτικό τομέα να μην κλέβει, όταν το ίδιο παρανομεί.
Για να το πούμε λίγο πιο χυδαία, Δημόσιο και ιδιώτες δεν γουστάρουν να πληρώνουν για τις συντάξεις μας. Υποστηρίζουν ότι τα χρήματα που είναι εκ νόμου υποχρεωμένοι να δίνουν δεν υπάρχουν, άρα να πάμε να κόψουμε τον συλλογικό λαιμό μας.
Αυτή φοβάμαι ότι είναι η ουσία του προβλήματος και ο λόγος που οποιοσδήποτε διάλογος είναι καταδικασμένος σε αποτυχία.
Friday, October 12, 2007
Η κουταμάρα στην εξουσία
Την έκπληξή του για την απονομή του Νόμπελ Ειρήνης στον Αλ Γκορ εξέφρασε ο πρόεδρος της Τσεχίας Βάτσλαβ Κλάους.
Το γεγονός ότι ο Αλ Γκορ τιμήθηκε με διεθνές βραβείο για την ειρήνη «προκάλεσε κάποια έκπληξη στον πρόεδρο της Τσεχίας, επειδή οι δεσμοί του Γκορ ανάμεσα στις δραστηριότητές του και τη διεθνή ειρήνη δεν διαχωρίζονται και επιπλέον δεν είναι πολύ σαφείς», αναφέρεται στη γραπτή ανακοίνωση του εκπροσώπου του Τσέχου προέδρου.
«Το γεγονός ότι ο Αλ Γκορ διατυπώνει αμφιβολίες για τα θεμέλια του σημερινού πολιτισμού δεν συνεισφέρει πολύ στην υπόθεση της Ειρήνης», τονίζεται στην ανακοίνωση, η οποία υπογράφεται από τον Πετρ Χάτζεκ, εκπρόσωπο του Τσέχου προέδρου.
Σημειώνεται ότι ο Βάτσλαβ Κλάους εδώ και αρκετούς μήνες έχει αποδυθεί σε προσωπική εκστρατεία εναντίον της «υστερίας» γύρω από την υπερθέρμανση του πλανήτη μας.
Ο πρόεδρος της Τσεχίας, οικονομολόγος, δημοσίευσε προσφάτως το βιβλίο: «Για έναν μπλε πλανήτη, όχι πράσινο» που θεωρήθηκε η «απάντση» στο ντοκιμαντέρ του Γκορ «Η ενοχλητική αλήθεια».
Στο βιβλίο αυτό, οι ακτιβιστές της οικολογίας κατηγορούνται ότι επιδιώκουν να «περιοριστεί η ελευθερία της σκέψης και της απόφασης», ενώ οι μέθοδοι που ακολουθούν συγκρίνονται με αυτές των κομμουνιστών...
Ο πρόεδρος Κλάους ενώπιον της φετινής Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ διατύπωσε αμφιβολίες για την υπερθέρμανση του πλανήτη εν μέσω όμως διαμαρτυριών πολλών παρισταμένων. Κατά τον τσέχο πρόεδρο, από την Ιστορία προκύπτει πως είμαστε μάρτυρες μιας «ελάχιστης» αύξησης θερμοκρασιών σε παγκόσμιο επίπεδο, «αμελητέας όσον αφορά τις επιπτώσεις στον Άνθρωπο».
ΑΠΕ-ΜΠΕ, Reuters, Γαλλικό Πρακτορείο
Το γεγονός ότι ο Αλ Γκορ τιμήθηκε με διεθνές βραβείο για την ειρήνη «προκάλεσε κάποια έκπληξη στον πρόεδρο της Τσεχίας, επειδή οι δεσμοί του Γκορ ανάμεσα στις δραστηριότητές του και τη διεθνή ειρήνη δεν διαχωρίζονται και επιπλέον δεν είναι πολύ σαφείς», αναφέρεται στη γραπτή ανακοίνωση του εκπροσώπου του Τσέχου προέδρου.
«Το γεγονός ότι ο Αλ Γκορ διατυπώνει αμφιβολίες για τα θεμέλια του σημερινού πολιτισμού δεν συνεισφέρει πολύ στην υπόθεση της Ειρήνης», τονίζεται στην ανακοίνωση, η οποία υπογράφεται από τον Πετρ Χάτζεκ, εκπρόσωπο του Τσέχου προέδρου.
Σημειώνεται ότι ο Βάτσλαβ Κλάους εδώ και αρκετούς μήνες έχει αποδυθεί σε προσωπική εκστρατεία εναντίον της «υστερίας» γύρω από την υπερθέρμανση του πλανήτη μας.
Ο πρόεδρος της Τσεχίας, οικονομολόγος, δημοσίευσε προσφάτως το βιβλίο: «Για έναν μπλε πλανήτη, όχι πράσινο» που θεωρήθηκε η «απάντση» στο ντοκιμαντέρ του Γκορ «Η ενοχλητική αλήθεια».
Στο βιβλίο αυτό, οι ακτιβιστές της οικολογίας κατηγορούνται ότι επιδιώκουν να «περιοριστεί η ελευθερία της σκέψης και της απόφασης», ενώ οι μέθοδοι που ακολουθούν συγκρίνονται με αυτές των κομμουνιστών...
Ο πρόεδρος Κλάους ενώπιον της φετινής Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ διατύπωσε αμφιβολίες για την υπερθέρμανση του πλανήτη εν μέσω όμως διαμαρτυριών πολλών παρισταμένων. Κατά τον τσέχο πρόεδρο, από την Ιστορία προκύπτει πως είμαστε μάρτυρες μιας «ελάχιστης» αύξησης θερμοκρασιών σε παγκόσμιο επίπεδο, «αμελητέας όσον αφορά τις επιπτώσεις στον Άνθρωπο».
ΑΠΕ-ΜΠΕ, Reuters, Γαλλικό Πρακτορείο
Wednesday, October 10, 2007
Ακούστε το!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
http://www.youtube.com/watch?v=EBcgzYoeylc
Μακράν το καλύτερο τραγούδι που έχω ακούσει τον τελευταίο (πολύ) καιρό! Επιτέλους...κάτι που με έκανε να κοντέψω να χάσω την έξοδο στην Αττική Οδό και αντί για Πειραιά να βρεθώ στα Liosha! Η Δανία δεν βγάζει μόνο blue cheese....και Brian Laudrup (χιχιχι!)
Μακράν το καλύτερο τραγούδι που έχω ακούσει τον τελευταίο (πολύ) καιρό! Επιτέλους...κάτι που με έκανε να κοντέψω να χάσω την έξοδο στην Αττική Οδό και αντί για Πειραιά να βρεθώ στα Liosha! Η Δανία δεν βγάζει μόνο blue cheese....και Brian Laudrup (χιχιχι!)
Saturday, September 29, 2007
Movie Ratings
"All work and no play make Jack a dull boy" συνήθιζε να γράφει κάποιος συγγραφέας προτού πάρει το τσεκούρι και αρχίσει το manhunting! Ελληνιστί, η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη!
Γι' αυτό ο Δον Provolone αποφάσισε να δει μερικές ταινίες (στον κινηματογράφο, εναντίωση στο downloading τώρα ρεεεεεε....) και να τις βαθμολογήσει. Ιδού ποια είναι η ετυμηγορία:
Hairspray 5,5/10
Έχει γέλιο ο Τραβόλτα ως γυναίκα, αλλά πέραν του "Vince Vega turned into a fat housewife" η ταινία δεν με ενθουσίασε. Πάντως, με δεδομένο ότι την είδα χωρίς να πληρώσω εισιτήριο (σε ειδική προβολή στα Village Cinemas), ίσως αξίζει να προσθέσω μισή μονάδα.
The Simpsons Movie 8/10
Αγοράστε μερικά donuts και απολαύστε την. Τίποτα περισσότερο...
Starter for Ten 7/10
Κοινότυπη υπόθεση και φινάλε; Ε και; Αρκεί που με "ταξίδεψε" (πρώτη θέση) τόσο στα 80s όσο και στα φοιτητικά μου χρόνια. Nostalgia ueber alles! Πολύ καλός και πάλι ο McAvoy...
Zodiac 8,5/10
Fincher welcome back! Εξαιρετική φωτογραφία, σπουδαίες ερμηνείες (ο Robert Downey Jr θέτει από τώρα υποψηφιότητα για Β' Ανδρικού), ώριμη σκηνοθεσία και ακριβής αναπαράσταση της εποχής. Διαρκεί 158 λεπτά, όμως δεν κοιτάς ούτε μία φορά το ρολόι σου. Λαθάκια υπάρχουν και σίγουρα κάποιες σκηνές φαντάζουν λιγότερο ουσιώδεις από άλλες, ωστόσο δεν πειράζει. Άλλωστε, αν δεν γίνονταν λάθη, ο Zodiac θα είχε γίνει πολύ σύντομα ψητός και η λέξη serial ουδέποτε θα "έκανε παρέα" στη λέξη killer...
Ratatouille 7,5/10
Σχεδόν συγκινήθηκα όταν είδα το γλυκούλη μαλλιαρό αρουραίο. Θυμήθηκα, βλέπετε, τις ένδοξες μέρες στο Πολεμικό Ναυτικό, όταν είχαμε για κατοικίδια διαφόρων ειδών τερατάκια! Κατά τα άλλα, η ταινία απλώς σου ανοίγει την όρεξη. Ούτε καν κριτική δεν μπορώ να γράψω. Πάω να μαγειρέψω...
Γι' αυτό ο Δον Provolone αποφάσισε να δει μερικές ταινίες (στον κινηματογράφο, εναντίωση στο downloading τώρα ρεεεεεε....) και να τις βαθμολογήσει. Ιδού ποια είναι η ετυμηγορία:
Hairspray 5,5/10
Έχει γέλιο ο Τραβόλτα ως γυναίκα, αλλά πέραν του "Vince Vega turned into a fat housewife" η ταινία δεν με ενθουσίασε. Πάντως, με δεδομένο ότι την είδα χωρίς να πληρώσω εισιτήριο (σε ειδική προβολή στα Village Cinemas), ίσως αξίζει να προσθέσω μισή μονάδα.
The Simpsons Movie 8/10
Αγοράστε μερικά donuts και απολαύστε την. Τίποτα περισσότερο...
Starter for Ten 7/10
Κοινότυπη υπόθεση και φινάλε; Ε και; Αρκεί που με "ταξίδεψε" (πρώτη θέση) τόσο στα 80s όσο και στα φοιτητικά μου χρόνια. Nostalgia ueber alles! Πολύ καλός και πάλι ο McAvoy...
Zodiac 8,5/10
Fincher welcome back! Εξαιρετική φωτογραφία, σπουδαίες ερμηνείες (ο Robert Downey Jr θέτει από τώρα υποψηφιότητα για Β' Ανδρικού), ώριμη σκηνοθεσία και ακριβής αναπαράσταση της εποχής. Διαρκεί 158 λεπτά, όμως δεν κοιτάς ούτε μία φορά το ρολόι σου. Λαθάκια υπάρχουν και σίγουρα κάποιες σκηνές φαντάζουν λιγότερο ουσιώδεις από άλλες, ωστόσο δεν πειράζει. Άλλωστε, αν δεν γίνονταν λάθη, ο Zodiac θα είχε γίνει πολύ σύντομα ψητός και η λέξη serial ουδέποτε θα "έκανε παρέα" στη λέξη killer...
Ratatouille 7,5/10
Σχεδόν συγκινήθηκα όταν είδα το γλυκούλη μαλλιαρό αρουραίο. Θυμήθηκα, βλέπετε, τις ένδοξες μέρες στο Πολεμικό Ναυτικό, όταν είχαμε για κατοικίδια διαφόρων ειδών τερατάκια! Κατά τα άλλα, η ταινία απλώς σου ανοίγει την όρεξη. Ούτε καν κριτική δεν μπορώ να γράψω. Πάω να μαγειρέψω...
Wednesday, September 26, 2007
Δεν θέλω την...ομπρέλα κανενός!
Πριν από λίγο άκουσα ότι τέσσερις bloggers (γνωστοί) παρουσιάζουν σήμερα τα βιβλία τους. Και σκέφθηκα ότι ήρθε η ώρα, μετά από τόσες ημέρες, να σχολιάσω τα λόγια του στοργικού Αλαβάνου που θέλει με αγάπη και προδέρμ να αγκαλιάσει σύσσωμη τη γενιά «των bloggers, του Διαδικτύου, και των 400 ευρώ». Τη γενιά τη ρώτησες κυρ-Αλέκο μας;
Γιατί κι εγώ γράφω τη σαχλαμάρα μου σε blog , κι εγώ ξημεροβραδιάζομαι στο Διαδίκτυο, κι εγώ έχω δουλέψει έναντι πινακίου φακής των 400 ευρώ. Αλλά να μου λείπει η αγκαλίτσα του Αλαβάνου...Κι όχι μόνο επειδή διαφωνώ πολιτικώς...Να μου λείπει η αγκαλίτσα του κάθε Αλαβάνου που βρήκε μια ωραία τσιχλίτσα να μασήσει (τους bloggers) και θέλει να κάνει και φούσκες. Το ίδιο έκανε και ο Γιωργάκης και μάλιστα στην τελευταία του προεκλογική συγκέντρωση...
Ποιος του είπε ότι μπορεί να οικειοποιηθεί είτε τους bloggers είτε τους φοιτητές είτε τα αιτήματά τους;;; Ο blogger μπορεί να έχει επιρροή, μπορεί να γράφει τα πιο σωστά πράγματα ή να κάνει τη διαφορά σε κάποια πράγματα, αλλά μπορεί και να γράφει, απλώς, για το πόσο ωραία πέρασε σε ένα κλαμπ, σε ένα ταβερνάκι ή στο κρεβάτι με μια ωραία γκόμενα βρε αδερφέ! Γιατί πρέπει σώνει και καλά ο blogger να είναι ενταγμένος πολιτικά; Και καλά να είναι ενταγμένος ο ίδιος. Αλλά να τον εντάσσει κάποιος άλλος, μόνο και μόνο επειδή έχει ένα bloggάκι και βγάζει τα σώψυχά του...
Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι το Internet μπορεί να γίνει δίαυλος πραγματικής και ελεύθερης επικοινωνίας και καθαρών απόψεων. (Εννοώ ειλικρινών...) Παρόλο που έχουν υπάρξει και κρούσματα φίμωσης...
Πρέπει να καταλάβει και ο κυρ-Αλέκος και ο Γιωργάκης και όλοι οι συν αυτοίς, ότι για να προοδεύσει πραγματικά μια γενιά θα πρέπει να είναι απαλλαγμένη απο κομματικές τοποθετήσεις. ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ όχι πολιτικές. Γιατί αυτοί που κατεβηκαν με μαύρα στο Σύνταγμα δεν ήταν όλοι ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ . Ούτε αυτοί που ΔΕΝ κατεβαίνουν είναι όλοι ΝΔ. Μόνο αν ξεπεράσουμε τις κομματικές μαλακίες θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα όπως πρέπει. Τα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ προβλήματα και όχι το ποιος θα βουτήξει πιο βαθιά στη μαρμίτα με τα λεφτά...Γιατί ΜΟΝΟ αυτό κόφτει στ' αλήθεια τους πολιτικούς και τους κάνει να καπηλεύονται τα πάντα...
Γιατί κι εγώ γράφω τη σαχλαμάρα μου σε blog , κι εγώ ξημεροβραδιάζομαι στο Διαδίκτυο, κι εγώ έχω δουλέψει έναντι πινακίου φακής των 400 ευρώ. Αλλά να μου λείπει η αγκαλίτσα του Αλαβάνου...Κι όχι μόνο επειδή διαφωνώ πολιτικώς...Να μου λείπει η αγκαλίτσα του κάθε Αλαβάνου που βρήκε μια ωραία τσιχλίτσα να μασήσει (τους bloggers) και θέλει να κάνει και φούσκες. Το ίδιο έκανε και ο Γιωργάκης και μάλιστα στην τελευταία του προεκλογική συγκέντρωση...
Ποιος του είπε ότι μπορεί να οικειοποιηθεί είτε τους bloggers είτε τους φοιτητές είτε τα αιτήματά τους;;; Ο blogger μπορεί να έχει επιρροή, μπορεί να γράφει τα πιο σωστά πράγματα ή να κάνει τη διαφορά σε κάποια πράγματα, αλλά μπορεί και να γράφει, απλώς, για το πόσο ωραία πέρασε σε ένα κλαμπ, σε ένα ταβερνάκι ή στο κρεβάτι με μια ωραία γκόμενα βρε αδερφέ! Γιατί πρέπει σώνει και καλά ο blogger να είναι ενταγμένος πολιτικά; Και καλά να είναι ενταγμένος ο ίδιος. Αλλά να τον εντάσσει κάποιος άλλος, μόνο και μόνο επειδή έχει ένα bloggάκι και βγάζει τα σώψυχά του...
Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι το Internet μπορεί να γίνει δίαυλος πραγματικής και ελεύθερης επικοινωνίας και καθαρών απόψεων. (Εννοώ ειλικρινών...) Παρόλο που έχουν υπάρξει και κρούσματα φίμωσης...
Πρέπει να καταλάβει και ο κυρ-Αλέκος και ο Γιωργάκης και όλοι οι συν αυτοίς, ότι για να προοδεύσει πραγματικά μια γενιά θα πρέπει να είναι απαλλαγμένη απο κομματικές τοποθετήσεις. ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ όχι πολιτικές. Γιατί αυτοί που κατεβηκαν με μαύρα στο Σύνταγμα δεν ήταν όλοι ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ . Ούτε αυτοί που ΔΕΝ κατεβαίνουν είναι όλοι ΝΔ. Μόνο αν ξεπεράσουμε τις κομματικές μαλακίες θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα όπως πρέπει. Τα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ προβλήματα και όχι το ποιος θα βουτήξει πιο βαθιά στη μαρμίτα με τα λεφτά...Γιατί ΜΟΝΟ αυτό κόφτει στ' αλήθεια τους πολιτικούς και τους κάνει να καπηλεύονται τα πάντα...
Friday, September 21, 2007
Σύντομα αλλά ενδιαφέροντα
*Εξαιρετικό το πρώτο δείγμα της καμπάνιας της Saatchi & Saatchi για τον Gordon lad και την παρέα του.
* "Οι θεατές προσπαθούν να χειροκροτήσουν". Τάδε έφη Παύλος Παπαδημητρίου κατά τη διάρκεια της μετάδοσης του αγώνα Ολυμπιακός-Λάτσιο. Ε βέβαια, με αυτά που λες έπαθαν εγκεφαλικό οι άνθρωποι!
*Κερδίζουν σταδιακά τις εντυπώσεις οι 300 του Νάσου Αθανασίου και του Παύλου Αλέπη, με πλούσια στήλη για τα media και ενδιαφέροντα πολιτικά ρεπορτάζ. Ελπίζω μόνο να μην σημαίνει κάτι το γεγονός ότι δεν ανακοινώθηκε η κυκλοφορία του πρώτου φύλλου...
*Διάλογος μεταξύ αδελφάρας και νταή σε επεισόδιο του Safe Sex που θα προβληθεί αυτή τη σεζόν:
Ντ: Σου αρέσει ο Μπέκαμ;
Αδ (γεμάτη ενθουσιασμό): Ουυυυυυ, τρελαίνομαι!
Ντ: Ως παίκτης σου αρέσει;
Αδ (ξαφνιασμένη) : Τι παίζει;
*Η εξαιρετική σειρά του BBC για τον WWII που προσφέρει από αυτή την Κυριακή η Καθημερινή κοστίζει στο amazon.co.uk 110 λίρες!!!!! ueber ευκαιρια για όλους μας.
Sunday, September 16, 2007
In memoriam...
Η ώρα είναι 7 και 3, μόλις έχουν βγει τα exit poll και εγώ γράφω in memoriam...
...των δασών, των ανθρώπων, των ζώων, των περιουσιών, των ονείρων, των ελπίδων που χάθηκαν.
In memoriam όλων αυτών αποφάσισα και να μην ψηφίσω, όπερ και εγένετο. Κοντοστάθηκα προς στιγμήν το πρωί, σκέφθηκα να πάω, να πάρω το λευκό ψηφοδέλτιο και να γράψω επάνω τα ονόματα μερικών Ελλήνων με αρ****α και να το ρίξω στην κάλπη. Αλλά μετά λέω «άσε».
(Και τώρα, όπως ακριβώς το περίμενα, είμαι στο γραφείο και βλέπω γύρω μου καμιά εξηνταριά μουρλούς να τρέχουν πανικόβλητοι -η Lola, ο Forrest, ο Πάπιας... - έχει και ωραία σαντουιτσάκια και κέικ, ευγενική προσφορά του καταστήματος.)
Έχει πλάκα πάντως. Οι εκλογές στην Ελλάδα είχαν ανέκαθεν ΠΟΛΛΗ ΠΛΑΚΑ (ιδίως γι αυτούς που τις έβλεπαν με αδιαφορία, εξ' αποστάσεως). Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή τις πειραγμένες κόρνες των αυτοκινήτων (ΑΜΠΙΡΑΜΠΙΙΙΙΙΙ-ΡΑΜΠΙΡΑΜΠΙΡΑΜΠΙΙΙΙΙ) που έσκουζαν όλη τη νύχτα, όταν ήρθε η Αλλαγή (LOL, ROFL, XAXAXA, XOXOXO, AAAA, σε καλό να μας βγει, γελάσαμε).
Το ανέκδοτο της ημέρας πάντως ήταν ότι οι τουρίστες που είχαν την ατυχία να επισκεφθούν σήμερα την Αθήνα, βρήκαν την Ακρόπολη κλειστή και κλειδαμπαρωμένη. Την Ακρόπολη λέγω....Το σύμβολο της Δημοκρατίας, κλειστό λόγω....εκλογών! Ελλαδάραααααα.
ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ Ο ΠΑΠΑΛΟΥΚΑΣ, Ο ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ, Ο ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΛΟΙΠΟΙ...
...των δασών, των ανθρώπων, των ζώων, των περιουσιών, των ονείρων, των ελπίδων που χάθηκαν.
In memoriam όλων αυτών αποφάσισα και να μην ψηφίσω, όπερ και εγένετο. Κοντοστάθηκα προς στιγμήν το πρωί, σκέφθηκα να πάω, να πάρω το λευκό ψηφοδέλτιο και να γράψω επάνω τα ονόματα μερικών Ελλήνων με αρ****α και να το ρίξω στην κάλπη. Αλλά μετά λέω «άσε».
(Και τώρα, όπως ακριβώς το περίμενα, είμαι στο γραφείο και βλέπω γύρω μου καμιά εξηνταριά μουρλούς να τρέχουν πανικόβλητοι -η Lola, ο Forrest, ο Πάπιας... - έχει και ωραία σαντουιτσάκια και κέικ, ευγενική προσφορά του καταστήματος.)
Έχει πλάκα πάντως. Οι εκλογές στην Ελλάδα είχαν ανέκαθεν ΠΟΛΛΗ ΠΛΑΚΑ (ιδίως γι αυτούς που τις έβλεπαν με αδιαφορία, εξ' αποστάσεως). Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή τις πειραγμένες κόρνες των αυτοκινήτων (ΑΜΠΙΡΑΜΠΙΙΙΙΙΙ-ΡΑΜΠΙΡΑΜΠΙΡΑΜΠΙΙΙΙΙ) που έσκουζαν όλη τη νύχτα, όταν ήρθε η Αλλαγή (LOL, ROFL, XAXAXA, XOXOXO, AAAA, σε καλό να μας βγει, γελάσαμε).
Το ανέκδοτο της ημέρας πάντως ήταν ότι οι τουρίστες που είχαν την ατυχία να επισκεφθούν σήμερα την Αθήνα, βρήκαν την Ακρόπολη κλειστή και κλειδαμπαρωμένη. Την Ακρόπολη λέγω....Το σύμβολο της Δημοκρατίας, κλειστό λόγω....εκλογών! Ελλαδάραααααα.
ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ Ο ΠΑΠΑΛΟΥΚΑΣ, Ο ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ, Ο ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΛΟΙΠΟΙ...
Monday, September 10, 2007
Ο Αλφόνσο Κουαρόν, ο Μίλτον Φρίντμαν και οι φωτιές
Στον Αλφόνσο Κουαρόν άρεσε τόσο πολύ το νέο βιβλίο της Ναόμι Κλάιν, που έφτιαξε ένα φιλμάκι μικρού μήκους γι'αυτό.
Το "Shock Doctrine: The Rise of Disaster Capitalism" αποδομεί τη θεωρία του Μίλτον Φρίντμαν, σύμφωνα με την οποία, μόνο μια κρίση, πραγματική ή υποτιθέμενη, μπορεί να οδηγήσει σε πραγματική αλλαγή. Ο Φρίντμαν υποστήριζε ότι το "μούδιασμα" που ακολουθεί μια φυσική καταστροφή ή έναν πόλεμο ή μια τρομοκρατική επίθεση προσφέρει την ευκαιρία σε μια κυβέρνηση να λάβει ακραία μέτρα με το μικρότερο δυνατό πολιτικό κόστος.
Σύμφωνα με την Κλάιν και τον Κουαρόν, η "ελεύθερη αγορά" δεν κυριάρχησε μέσω της Δημοκρατίας αλλά πατώντας πάνω σε καταστροφές, από το πραξικόπημα στη Χιλή και τον πόλεμο των Φόκλαντς, μέχρι την Ενδεκάτη Σεπτεμβρίου και το τσουνάμι της ΝΑ Ασίας.
Λίγες μόλις εβδομάδες μετά την αποτέφρωση ολόκληρων τμημάτων της Πελοποννήσου, αυτή η ανατριχιαστική ματιά στη σύγχρονη ιστορία είναι τόσο, μα τόσο επίκαιρη.
Περισσότερα για το "Shock Doctrine" εδώ.
Το "Shock Doctrine: The Rise of Disaster Capitalism" αποδομεί τη θεωρία του Μίλτον Φρίντμαν, σύμφωνα με την οποία, μόνο μια κρίση, πραγματική ή υποτιθέμενη, μπορεί να οδηγήσει σε πραγματική αλλαγή. Ο Φρίντμαν υποστήριζε ότι το "μούδιασμα" που ακολουθεί μια φυσική καταστροφή ή έναν πόλεμο ή μια τρομοκρατική επίθεση προσφέρει την ευκαιρία σε μια κυβέρνηση να λάβει ακραία μέτρα με το μικρότερο δυνατό πολιτικό κόστος.
Σύμφωνα με την Κλάιν και τον Κουαρόν, η "ελεύθερη αγορά" δεν κυριάρχησε μέσω της Δημοκρατίας αλλά πατώντας πάνω σε καταστροφές, από το πραξικόπημα στη Χιλή και τον πόλεμο των Φόκλαντς, μέχρι την Ενδεκάτη Σεπτεμβρίου και το τσουνάμι της ΝΑ Ασίας.
Λίγες μόλις εβδομάδες μετά την αποτέφρωση ολόκληρων τμημάτων της Πελοποννήσου, αυτή η ανατριχιαστική ματιά στη σύγχρονη ιστορία είναι τόσο, μα τόσο επίκαιρη.
Περισσότερα για το "Shock Doctrine" εδώ.
Friday, August 31, 2007
And in the naked light I saw...
... Ten thousand people, maybe more. People talking without speaking, people hearing without listening, people writing songs that voices never share. And no one dared disturb the sound of silence.
Πρέπει να ομολογήσω πως δεν περίμενα ότι η πρωτοβουλία της 29ης Αυγούστου 2007, που ξεκίνησε και διαδόθηκε σχεδόν αποκλειστικά από chain e-mails, blogs και sms, θα είχε απήχηση. Ή τουλάχιστον τέτοια απήχηση. Λίγο μετά τις 7 το απόγευμα, το Σύνταγμα κατακλύστηκε από 7.000 περίπου άτομα, μαυροφορεμένα και μη. Και ήταν πραγματικά εντυπωσιακό να βλέπεις όλο αυτό τον κόσμο, κάθε ηλικίας, ιδεολογίας, τρόπου ντυσίματος, να συγκεντρώνεται τόσο γρήγορα αλλά και τόσο σιωπηλά. Οι λίγοι ανεγκέφαλοι που επιμένουν να θεωρούν ότι οποιαδήποτε εκδήλωση δημόσιας διαμαρτυρίας πρέπει σώνει και καλά να περιλαμβάνει κόκκινα πανώ και κοκκινόμαυρες σημαίες σώπασαν γρήγορα όταν είδαν ότι τα κομματικά τους συνθήματα δεν έγιναν αποδεκτά, ενώ οι "γνωστοί-άγνωστοι" που δημιούργησαν ταραχές μετά τη συγκέντρωση, κι αυτοί πέρασαν απαρατήρητοι μέσα στη γραφικότητά τους.
Και το θέμα ήταν αυτό - καμία κομματική χροιά δεν υπήρξε στη συγκέντρωση αυτή. Και ο κόσμος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα δείχνοντας ακριβώς αυτό, ότι πλέον δεν είναι κομματικό το θέμα. Είναι θέμα επιβίωσης. Επιβίωσης αυτής της χώρας, των κατοίκων της, του είναι της ολόκληρου που το κατατρώνε σιγά σιγά όσοι θέλουν να θεωρούν ότι το πολιτικό τους "αξίωμα" τους βάζει παραπάνω από τους ανθρώπους τους οποίους κανονικά πρέπει να υπηρετούν.
Βέβαια, όσο ικανοποιημένο με άφησε το μέγεθος και ο χαρακτήρας της συγκέντρωσης, άλλο τόσο με προβλημάτισε. Ενώ δε θέλω σε καμία περίπτωση να φαίνομαι κυνικός, θα μπορούσε να πει κανείς ότι τελικά οι Έλληνες είναι πολύ καλοί στο να αντιδρούν όταν η αντίδραση είναι να σταθούν κάπου για δύο ώρες χωρίς να κάνουν κάτι ιδιαίτερο. Και το πιο σημαντικό, με ενοχλεί πολύ το τροπάρι "εμείς οι Έλληνες πάντα συσπειρωνόμαστε σε περιόδους κρίσεως". Με ενοχλεί γιατί μόλις περάσει η εν λόγω κρίση ξαναγινόμαστε οι αμόρφωτοι, αγενείς αγροίκοι που είμαστε συνήθως. Ξαναγινόμαστε οι άνθρωποι που για τα πάντα θα κατηγορήσουμε τους άλλους και ποτέ τον εαυτό μας. Για όλα τα άσχημα της χώρας και της ζωής μας θα φταίει πάντα το κράτος, οι μετανάστες, οι άλλοι. Εμείς ποτέ.
Ναι, το κράτος και η κυβέρνηση αποδείχτηκαν τραγικά ανίκανοι να αντιμετωπίσουν την καταστροφή που μας χτύπησε. Εμείς όμως; Πόσοι από όλους εμάς που μαζευτήκαμε στο Σύνταγμα την Τετάρτη 29 Αυγούστου 2007 έχουμε νοιαστεί πραγματικά τη ρημαδιασμένη αυτή χώρα που μας φορτώθηκε στην πλάτη της; Πόσοι από εμάς προσπαθούμε να κάνουμε τη ζωή μας και κατά συνέπεια των ανθρώπων γύρω μας λίγο καλύτερη, με το να συμπεριφερόμαστε λίγο πιο υπεύθυνα; Πόσοι από όλους αυτούς που συγκεντρώθηκαν στο κέντρο της Αθήνας από οργή για την κυβέρνηση θα ξαναπάρουν το αυτοκίνητό τους και θα οδηγήσουν σαν μπαμπουίνοι με περίοδο; Πόσοι θα πετάξουν τα σκουπίδια τους στο διπλανό οικόπεδο επειδή ο κάδος είναι πέρα μακριά στη γωνία; Πόσοι θα είναι λίγο πιο ευγενικοί με τους συνανθρώπους τους; Πόσοι από αυτούς που βρίζουν τα δύο μεγάλα κόμματα θα πάνε να τα ψηφίσουν στις 16 Σεπτεμβρίου επειδή πάλι θα θέλουν να μπουν στο Δημόσιο;
Κανένα πρόβλημα δε γεννιέται μόνο του. Ούτε ο Καραμανλής την έκαψε την Ελλάδα, ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε οι ξένοι πράκτορες. Εμείς την κάψαμε, όπως εμείς θα συνεχίσουμε να την καίμε. Για να αλλάξει μια χώρα, πρέπει να αλλάξουν οι άνθρωποί της. Και η αλλαγή θα ξεκινήσει από εμάς τους ίδιους και από αυτά που θα διδάξουμε στα παιδιά μας, όχι από συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα.
Πρέπει να ομολογήσω πως δεν περίμενα ότι η πρωτοβουλία της 29ης Αυγούστου 2007, που ξεκίνησε και διαδόθηκε σχεδόν αποκλειστικά από chain e-mails, blogs και sms, θα είχε απήχηση. Ή τουλάχιστον τέτοια απήχηση. Λίγο μετά τις 7 το απόγευμα, το Σύνταγμα κατακλύστηκε από 7.000 περίπου άτομα, μαυροφορεμένα και μη. Και ήταν πραγματικά εντυπωσιακό να βλέπεις όλο αυτό τον κόσμο, κάθε ηλικίας, ιδεολογίας, τρόπου ντυσίματος, να συγκεντρώνεται τόσο γρήγορα αλλά και τόσο σιωπηλά. Οι λίγοι ανεγκέφαλοι που επιμένουν να θεωρούν ότι οποιαδήποτε εκδήλωση δημόσιας διαμαρτυρίας πρέπει σώνει και καλά να περιλαμβάνει κόκκινα πανώ και κοκκινόμαυρες σημαίες σώπασαν γρήγορα όταν είδαν ότι τα κομματικά τους συνθήματα δεν έγιναν αποδεκτά, ενώ οι "γνωστοί-άγνωστοι" που δημιούργησαν ταραχές μετά τη συγκέντρωση, κι αυτοί πέρασαν απαρατήρητοι μέσα στη γραφικότητά τους.
Και το θέμα ήταν αυτό - καμία κομματική χροιά δεν υπήρξε στη συγκέντρωση αυτή. Και ο κόσμος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα δείχνοντας ακριβώς αυτό, ότι πλέον δεν είναι κομματικό το θέμα. Είναι θέμα επιβίωσης. Επιβίωσης αυτής της χώρας, των κατοίκων της, του είναι της ολόκληρου που το κατατρώνε σιγά σιγά όσοι θέλουν να θεωρούν ότι το πολιτικό τους "αξίωμα" τους βάζει παραπάνω από τους ανθρώπους τους οποίους κανονικά πρέπει να υπηρετούν.
Βέβαια, όσο ικανοποιημένο με άφησε το μέγεθος και ο χαρακτήρας της συγκέντρωσης, άλλο τόσο με προβλημάτισε. Ενώ δε θέλω σε καμία περίπτωση να φαίνομαι κυνικός, θα μπορούσε να πει κανείς ότι τελικά οι Έλληνες είναι πολύ καλοί στο να αντιδρούν όταν η αντίδραση είναι να σταθούν κάπου για δύο ώρες χωρίς να κάνουν κάτι ιδιαίτερο. Και το πιο σημαντικό, με ενοχλεί πολύ το τροπάρι "εμείς οι Έλληνες πάντα συσπειρωνόμαστε σε περιόδους κρίσεως". Με ενοχλεί γιατί μόλις περάσει η εν λόγω κρίση ξαναγινόμαστε οι αμόρφωτοι, αγενείς αγροίκοι που είμαστε συνήθως. Ξαναγινόμαστε οι άνθρωποι που για τα πάντα θα κατηγορήσουμε τους άλλους και ποτέ τον εαυτό μας. Για όλα τα άσχημα της χώρας και της ζωής μας θα φταίει πάντα το κράτος, οι μετανάστες, οι άλλοι. Εμείς ποτέ.
Ναι, το κράτος και η κυβέρνηση αποδείχτηκαν τραγικά ανίκανοι να αντιμετωπίσουν την καταστροφή που μας χτύπησε. Εμείς όμως; Πόσοι από όλους εμάς που μαζευτήκαμε στο Σύνταγμα την Τετάρτη 29 Αυγούστου 2007 έχουμε νοιαστεί πραγματικά τη ρημαδιασμένη αυτή χώρα που μας φορτώθηκε στην πλάτη της; Πόσοι από εμάς προσπαθούμε να κάνουμε τη ζωή μας και κατά συνέπεια των ανθρώπων γύρω μας λίγο καλύτερη, με το να συμπεριφερόμαστε λίγο πιο υπεύθυνα; Πόσοι από όλους αυτούς που συγκεντρώθηκαν στο κέντρο της Αθήνας από οργή για την κυβέρνηση θα ξαναπάρουν το αυτοκίνητό τους και θα οδηγήσουν σαν μπαμπουίνοι με περίοδο; Πόσοι θα πετάξουν τα σκουπίδια τους στο διπλανό οικόπεδο επειδή ο κάδος είναι πέρα μακριά στη γωνία; Πόσοι θα είναι λίγο πιο ευγενικοί με τους συνανθρώπους τους; Πόσοι από αυτούς που βρίζουν τα δύο μεγάλα κόμματα θα πάνε να τα ψηφίσουν στις 16 Σεπτεμβρίου επειδή πάλι θα θέλουν να μπουν στο Δημόσιο;Κανένα πρόβλημα δε γεννιέται μόνο του. Ούτε ο Καραμανλής την έκαψε την Ελλάδα, ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε οι ξένοι πράκτορες. Εμείς την κάψαμε, όπως εμείς θα συνεχίσουμε να την καίμε. Για να αλλάξει μια χώρα, πρέπει να αλλάξουν οι άνθρωποί της. Και η αλλαγή θα ξεκινήσει από εμάς τους ίδιους και από αυτά που θα διδάξουμε στα παιδιά μας, όχι από συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα.
Wednesday, August 29, 2007
Ερώτησις (ρητορική)
Ποιον προτιμάτε; Τον κύριο "φοράω μπουφάν στον καύσωνα" ή τον κύριο "Νέα Αλλαγή";
Υ.Γ. Αλλαγή στην αλλαγή έχει κάνει μόνο ο Αλέφαντος!
Υ.Γ. Αλλαγή στην αλλαγή έχει κάνει μόνο ο Αλέφαντος!
Sunday, August 26, 2007
Η συνωμοσιολογία βολεύει πολύ...
Τελικά αυτοί οι πράκτορες που μας απειλούν ασύμμετρα έχουν πιάσει πολύ δουλειά. Ορίστε ο χάρτης με τις περιοχές που καίγονται στη Νότια και Ανατολική Ευρώπη αυτές τις ώρες:
Ο φετινός Ιούλιος είχε σε όλη τη Μεσόγειο τις περισσότερες πυρκαγιές στην καταγεγραμμένη ιστορία
"The agency had warned of a bad fire year for Greece and Cyprus, but by the second half of July, Bulgaria, Croatia, Greece and Italy began battling major blazes".
H Σικελία καίγεται και οι τοπικές αρχές κατηγορούν τη μαφία
Γιατί πρέπει κάποτε να καταλογιστούν ευθύνες σε αυτή τη ρημαδοχώρα.
Ο φετινός Ιούλιος είχε σε όλη τη Μεσόγειο τις περισσότερες πυρκαγιές στην καταγεγραμμένη ιστορία
"The agency had warned of a bad fire year for Greece and Cyprus, but by the second half of July, Bulgaria, Croatia, Greece and Italy began battling major blazes".
H Σικελία καίγεται και οι τοπικές αρχές κατηγορούν τη μαφία
Γιατί πρέπει κάποτε να καταλογιστούν ευθύνες σε αυτή τη ρημαδοχώρα.
Αρχαίο πνεύμα...ξεροψημένο
Επειδή δεν έχω όρεξη να αναλύσω το θυμό μου το λέω από εδώ και ας με κατηγορήσει όποιος θέλει. Όσο περνούν οι ώρες πιστεύω όλο και περισσότερο ότι πίσω από όλη αυτή την ιστορία κρύβονται Αλβανοί. Έτσι απλά....
Καληνύχτα σας.
Καληνύχτα σας.
Thursday, August 23, 2007
Οι φίλοι μας τα ζώα...
Νομίζω ότι τα ζώα αρχίζουν να τα παίρνουν κρανίο....
* Στην Κένυα, οι γυνάικες κάτοικοι ενός χωριού διαμαρτύρονται ότι πέφτουν συστηματικά θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης από...μια αγέλη πιθήκων που συχνάζουν στα χωράφια τους. Και σα να μην έφτανε αυτό τους τρώνε και τη σοδειά. Μια από τις...παρενοχλημένες δήλωσε ότι φοβάται πως μια μέρα τα πιθήκια θα την βιάσουν! Τα πιθήκια αρνήθηκαν να προβούν σε δηλώσεις.
* Στην Αυστραλία μια 60χρονη γυναίκα πέθανε αφού τη συνέθλιψε η κατοικίδια καμήλα της. Το χειρότερο είναι ότι το πτωχό ζωντανό έκανε λιώμα την αφεντικίνα του, στην προσπάθειά του να τη...φυστικώσει. Της ήρθε μια φούντωση, μια κάψα της καμήλας, όρμηξε στην τύπισσα, την έριξε κάτω, έπεσε πάνω της και τελικά η τύπισσα απεβίωσε και η καμήλα έμεινε με το ****** στο χέρι. Οι τεθλιμμένοι συγγενείς δήλωσαν ότι το λάγνο καμηλάκι είχε επιχειρήσει στο παρελθόν (και ανεπιτυχώς) να τον φορέσει στο...κατσίκι της οικογένειας!
* Last but not least, στη Σερβία δύο αρκούδες σκότωσαν και...έφαγαν έναν νεαρό που μπήκε στο κλουβί τους. Ο αποθανών και φαγωθείς είχε προηγουμένως καταλαιμιάσει τον Αμαζόνιο σε τοπικό φεστιβάλ μπύρας. Και μετά πήγε και χτύπησε το κουδούνι του αρκούδου, χωρίς να πάρει ούτε ένα Ferrero Rocher ο γύφτος.
* Στην Κένυα, οι γυνάικες κάτοικοι ενός χωριού διαμαρτύρονται ότι πέφτουν συστηματικά θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης από...μια αγέλη πιθήκων που συχνάζουν στα χωράφια τους. Και σα να μην έφτανε αυτό τους τρώνε και τη σοδειά. Μια από τις...παρενοχλημένες δήλωσε ότι φοβάται πως μια μέρα τα πιθήκια θα την βιάσουν! Τα πιθήκια αρνήθηκαν να προβούν σε δηλώσεις.
* Στην Αυστραλία μια 60χρονη γυναίκα πέθανε αφού τη συνέθλιψε η κατοικίδια καμήλα της. Το χειρότερο είναι ότι το πτωχό ζωντανό έκανε λιώμα την αφεντικίνα του, στην προσπάθειά του να τη...φυστικώσει. Της ήρθε μια φούντωση, μια κάψα της καμήλας, όρμηξε στην τύπισσα, την έριξε κάτω, έπεσε πάνω της και τελικά η τύπισσα απεβίωσε και η καμήλα έμεινε με το ****** στο χέρι. Οι τεθλιμμένοι συγγενείς δήλωσαν ότι το λάγνο καμηλάκι είχε επιχειρήσει στο παρελθόν (και ανεπιτυχώς) να τον φορέσει στο...κατσίκι της οικογένειας!
* Last but not least, στη Σερβία δύο αρκούδες σκότωσαν και...έφαγαν έναν νεαρό που μπήκε στο κλουβί τους. Ο αποθανών και φαγωθείς είχε προηγουμένως καταλαιμιάσει τον Αμαζόνιο σε τοπικό φεστιβάλ μπύρας. Και μετά πήγε και χτύπησε το κουδούνι του αρκούδου, χωρίς να πάρει ούτε ένα Ferrero Rocher ο γύφτος.
Monday, August 20, 2007
Στις 16 του Σεπτέμβρη....
...καλώς εχόντων, θα δουλεύω και θα δω τις εκλογές από άλλο μάτι. Θα τρέεεεχουν όλοι πανικόβλητοι και αλλόφρονες, θα ουρλιάζουν για τα exit poll και εκείνη την περιβόητη «συσπείρωση» (που ανάθεμα κι αν έχω καταλάβει ακριβώς τι είναι). Πραγματικά είμαι διατεθειμένη να παρακολουθήσω την όλη φάση από απόσταση (ασφαλείας) μασουλώντας ποπ κορν και χασκογελώντας πού και πού, διότι δεν προσφέρεται η περίστασις για κάτι πιο σοβαρό. Και αυτή τη φορά, με βλέπω να μην κάνω καν τον κόπο να πάω στο εκλογικό κέντρο, διότι μου πέφτει και μακριά πλέον.
Αν ζούσε ο Αριστοτέλης θα ήθελε σίγουρα να μου σκάσει μια βρωμοσφαλιάρα στα μούτρα. Όμως δεν ζει και αυτό είναι καλό και για τον ίδιο. Γιατί αν έπεφταν στα χέρια του τα ψηφοδέλτια των «μεγάλων (ναυτία) κομμάτων (αναγούλα)» θα πάθαινε σύγχυση ο φιλόσοφος και θα νόμιζε ότι πρόκειται για δραματικούς αγώνες. Για κωμωδία και για τραγωδία δηλαδή. Ούτως ή άλλως, οι περισσότεροι υποψήφιοι είναι ηθοποιοί...(στο επάγγελμα, γιατί και οι υπόλοιποι υποψήφιοι, ηθοποιοί είναι...).
Το ανησυχητικό είναι ότι ο μόνος που έχω ακούσει να λέει πέντε σωστές κουβέντες είναι ο Λεβέντης. Καλέ ο Βασίλης, ναι. Γραφικός ξεγραφικός, ό,τι έχει να πει το λέει. Ενώ οι «μεγάλοι» πού να τολμήσουν...Έτσι και ξετσουμίσει κάποιος και βγάλει κανένα άπλυτο βρακί στη φόρα, αρχίζουν και σκάνε οι διαγραφές και - όχι τίποτε άλλο - αλλά πάνε περίπατο και τα οφφίκια. Οπότε, σου λέει: «άσε. Καλό είναι το μαντρί. Έχω φαΐ και νερό...πού να τρέχω τώρα....»
Τεσπα, η ουσία είναι ότι στις 17 Σεπτεμβρίου, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, για μένα (που δεν έχω άκρες πράσινες και μπλε), δεν θα αλλάξει απολύτως τίποτα. Μα ΤΙΠΟΤΑ! Γι αυτό λοιπόν, και επειδή δεν με παίρνει να κάνω και κανένα πραξικόπημα, ας το απολαύσω το εργάκι από απόσταση...ακίνδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά. Πολλοί μου λένε ότι «δεν είναι σωστό να μην ασκείς το πολύτιμο εκλογικό δικαίωμα...blah blah blah'. Αυτό που λέω εγώ είναι ότι ο πολιτικός ουσιαστικά βγαίνει και μου λέει: «είσαι μαλάκας». Ε, αφού θα με πει που θα με πει μαλάκα, να τον εξουσιοδοτήσω κιόλας να το κάνει???
Αν ζούσε ο Αριστοτέλης θα ήθελε σίγουρα να μου σκάσει μια βρωμοσφαλιάρα στα μούτρα. Όμως δεν ζει και αυτό είναι καλό και για τον ίδιο. Γιατί αν έπεφταν στα χέρια του τα ψηφοδέλτια των «μεγάλων (ναυτία) κομμάτων (αναγούλα)» θα πάθαινε σύγχυση ο φιλόσοφος και θα νόμιζε ότι πρόκειται για δραματικούς αγώνες. Για κωμωδία και για τραγωδία δηλαδή. Ούτως ή άλλως, οι περισσότεροι υποψήφιοι είναι ηθοποιοί...(στο επάγγελμα, γιατί και οι υπόλοιποι υποψήφιοι, ηθοποιοί είναι...).
Το ανησυχητικό είναι ότι ο μόνος που έχω ακούσει να λέει πέντε σωστές κουβέντες είναι ο Λεβέντης. Καλέ ο Βασίλης, ναι. Γραφικός ξεγραφικός, ό,τι έχει να πει το λέει. Ενώ οι «μεγάλοι» πού να τολμήσουν...Έτσι και ξετσουμίσει κάποιος και βγάλει κανένα άπλυτο βρακί στη φόρα, αρχίζουν και σκάνε οι διαγραφές και - όχι τίποτε άλλο - αλλά πάνε περίπατο και τα οφφίκια. Οπότε, σου λέει: «άσε. Καλό είναι το μαντρί. Έχω φαΐ και νερό...πού να τρέχω τώρα....»
Τεσπα, η ουσία είναι ότι στις 17 Σεπτεμβρίου, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, για μένα (που δεν έχω άκρες πράσινες και μπλε), δεν θα αλλάξει απολύτως τίποτα. Μα ΤΙΠΟΤΑ! Γι αυτό λοιπόν, και επειδή δεν με παίρνει να κάνω και κανένα πραξικόπημα, ας το απολαύσω το εργάκι από απόσταση...ακίνδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά. Πολλοί μου λένε ότι «δεν είναι σωστό να μην ασκείς το πολύτιμο εκλογικό δικαίωμα...blah blah blah'. Αυτό που λέω εγώ είναι ότι ο πολιτικός ουσιαστικά βγαίνει και μου λέει: «είσαι μαλάκας». Ε, αφού θα με πει που θα με πει μαλάκα, να τον εξουσιοδοτήσω κιόλας να το κάνει???
Tuesday, August 14, 2007
"3 σουβλάκια χωρίς κρεμμύδι, παρακαλώ"
Επέστρεψα και εγώ στο κλεινόν άστυ γεμάτος ικανοποίηση που θα μπορέσω και πάλι να αναπνεύσω λίγο καυσαέριο. Ο καθαρός αέρας της Σάμου, αν και καλοδεχούμενος, με είχε αποσυντονίσει. Όχι, δεν έχω παράπονο. Πέρασα υπέροχα, ωστόσο εδώ και χρόνια θέλω να βρίσκομαι αυτές τις ημέρες στην έρημη Αθήνα. Την απολαμβάνω όταν τα κορναρίσματα, τα μποτιλιάρισματα και οι αμέτρητοι κάφροι συμπολίτες μου την έχουν αποχωριστεί για άλλες παραλίες. Άσε που το Βαθύ (πρωτεύουσα της Σάμου, ευγενική προσφορά σε όσους είχαν στη γεωγραφία 8!) είχε εσχάτως περισσότερο κόσμο από ότι το Σύνταγμα ανήμερα της Παναγίας. Τέλοσπαντων. το θέμα δεν είναι αν πέρασα καλά. Είπαμε, ήταν εξαιρετικές οι εφετινές διακοπές. Έφαγα τους (δωρεάν) λοκυκουμάδες μου στο υπέροχο θερινό σινεμά του νησιού, έκανα ουκ ολίγα μπάνια στα καταγάλανα νερά του Αιγαίου, γνώρισα μερικές ακαταμάχητες τουρίστριες (οκ ok agg, αστειεύομαι...).
Είχα, εν ολίγοις, καλή διάθεση σήμερα το πρωί, μολονότι είχα παρακολουθήσει λίγο νωρίτερα στο βίντεο τον ημιτελικό αγώνα της Ελλάδας με την Λιθουανία και είχα εξοργιστεί με την ανικανότητα των προπονητών μας να αντιληφθούν ότι ο παιχταράς ο Κουφός χρειαζόνταν επειγόντως ανάσες (αδυνατούσαν να "διαβάσουν" το σώμα και τις κινήσεις του παίκτη ο οποίος, αφού είχε σκοράσει 37 πόντους και είχε αρπάξει 17 ριμπάουντ σε 30', ήταν δικαιολογημένα κατάκοπος). Anyhow (όπως λένε και οι συγχωριανοί μου), αποφάσισα να πάω να αγοράσω έναν αλτήρα με δύο 5κιλά. Πήγα σε γνωστή αλυσίδα αθλητικών ειδών, το όνομα της οποίας αρχίζει από "Inter" και δεν τελειώνει σε "nazionale" και μετά κόπων και βασάνων βρήκα δύο εναπομείναντα πεντάκιλα. Τα αγόρασα, δίνοντας 27 ευρώ, και επέστρεψα σπίτι για να σφίξω τη μαυρισμένη κορμάρα μου! Μόνο που όταν δοκίμασα να βάλω τα κιλά στον αλτήρα, συνειδητοποίησα ότι μου είχαν δώσει λάθος μέγεθος (αν και το κουτί έλεγε ότι είναι το σωστό) και συνεπώς έπρεπε να γυρίσω πίσω για να τα αλλάξω. Αυτό ακριβώς έκανα, ωστόσο τα 5κιλα είχαν εξαντληθεί από όλα τα καταστήματα της αλυσίδας. Τι έκαναν, λοιπόν, για να με χάσουν παντότινα από πελάτη; Αντί να μου επιστρέψουν τα χρήματα, όπως όφειλαν μιας και ήταν δικό τους το λάθος, μου έδωσαν μια απόδειξη για μελλόντικη αγορά. Είχαν δε το θράσος, όταν τους ζήτησα να με ειδοποιήσουν μόλις παραλάβουν 5κιλα, να μου πουν "κύριε, συγγνώμη, αυτό δεν γίνεται. Αν θέλετε, καλέστε μας εσείς". "Πώς, τι είπατε;", απάντησε ο ψυχοπαθής ούνος που ξύπνησε μέσα μου. Ε, τότε άλλαξε γνώμη και κράτησε τα στοιχεία μου. Το γεγονός όμως ότι ουσιαστικά μου δέσμευσαν τα χρήματα (μιας και βαράκια θα αγοράσω από αλλού γιατί δεν μπορώ να περιμένω πότε θα δεήσει η έγκριτη αλυσίδα να γεμίσει τα ράφια της) δεν αλλάζει. Ποιο είναι το επιμύθιο; Ότι επέστρεψα στο "αγαπημένο" Ελλαδιστάν. Μπορεί πριν δύο ημέρες, ενόσω βρισκόμουσα 1.5 km από τα παράλια της Τουρκίας, να σκεφτόμουνα πόσο υπέροχη είναι η Ελλάδα, δυστυχώς, όμως, αυτός ο λαός και αυτό το κράτος πάντοτε με διαψεύδουν. Με επαναφέρουν στην πραγματικότητα καιέχουν το θράσος να μου ζητούν να ψηφίσω τον Λιάγκα, την Σαρρή, τον παπαΤσάκαλο...Εις το επανιδείν και να (μην) μας γράφετε!
Είχα, εν ολίγοις, καλή διάθεση σήμερα το πρωί, μολονότι είχα παρακολουθήσει λίγο νωρίτερα στο βίντεο τον ημιτελικό αγώνα της Ελλάδας με την Λιθουανία και είχα εξοργιστεί με την ανικανότητα των προπονητών μας να αντιληφθούν ότι ο παιχταράς ο Κουφός χρειαζόνταν επειγόντως ανάσες (αδυνατούσαν να "διαβάσουν" το σώμα και τις κινήσεις του παίκτη ο οποίος, αφού είχε σκοράσει 37 πόντους και είχε αρπάξει 17 ριμπάουντ σε 30', ήταν δικαιολογημένα κατάκοπος). Anyhow (όπως λένε και οι συγχωριανοί μου), αποφάσισα να πάω να αγοράσω έναν αλτήρα με δύο 5κιλά. Πήγα σε γνωστή αλυσίδα αθλητικών ειδών, το όνομα της οποίας αρχίζει από "Inter" και δεν τελειώνει σε "nazionale" και μετά κόπων και βασάνων βρήκα δύο εναπομείναντα πεντάκιλα. Τα αγόρασα, δίνοντας 27 ευρώ, και επέστρεψα σπίτι για να σφίξω τη μαυρισμένη κορμάρα μου! Μόνο που όταν δοκίμασα να βάλω τα κιλά στον αλτήρα, συνειδητοποίησα ότι μου είχαν δώσει λάθος μέγεθος (αν και το κουτί έλεγε ότι είναι το σωστό) και συνεπώς έπρεπε να γυρίσω πίσω για να τα αλλάξω. Αυτό ακριβώς έκανα, ωστόσο τα 5κιλα είχαν εξαντληθεί από όλα τα καταστήματα της αλυσίδας. Τι έκαναν, λοιπόν, για να με χάσουν παντότινα από πελάτη; Αντί να μου επιστρέψουν τα χρήματα, όπως όφειλαν μιας και ήταν δικό τους το λάθος, μου έδωσαν μια απόδειξη για μελλόντικη αγορά. Είχαν δε το θράσος, όταν τους ζήτησα να με ειδοποιήσουν μόλις παραλάβουν 5κιλα, να μου πουν "κύριε, συγγνώμη, αυτό δεν γίνεται. Αν θέλετε, καλέστε μας εσείς". "Πώς, τι είπατε;", απάντησε ο ψυχοπαθής ούνος που ξύπνησε μέσα μου. Ε, τότε άλλαξε γνώμη και κράτησε τα στοιχεία μου. Το γεγονός όμως ότι ουσιαστικά μου δέσμευσαν τα χρήματα (μιας και βαράκια θα αγοράσω από αλλού γιατί δεν μπορώ να περιμένω πότε θα δεήσει η έγκριτη αλυσίδα να γεμίσει τα ράφια της) δεν αλλάζει. Ποιο είναι το επιμύθιο; Ότι επέστρεψα στο "αγαπημένο" Ελλαδιστάν. Μπορεί πριν δύο ημέρες, ενόσω βρισκόμουσα 1.5 km από τα παράλια της Τουρκίας, να σκεφτόμουνα πόσο υπέροχη είναι η Ελλάδα, δυστυχώς, όμως, αυτός ο λαός και αυτό το κράτος πάντοτε με διαψεύδουν. Με επαναφέρουν στην πραγματικότητα καιέχουν το θράσος να μου ζητούν να ψηφίσω τον Λιάγκα, την Σαρρή, τον παπαΤσάκαλο...Εις το επανιδείν και να (μην) μας γράφετε!
Saturday, August 11, 2007
Where the streets have no name
Πάντως η γενική νέκρα σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί μόνο αρνητική. Ένα από τα καλά του να έχεις κολλήσει στην Αθήνα μέσα στη μέση του Αυγούστου είναι το γεγονός ότι πρόκειται για μία από τις λίγες φορές το χρόνο που μπορείς να βγεις έξω και να περπατήσεις χωρίς να χρειάζεται να αντιμετωπίσεις το πιο δυσάρεστο χαρακτηριστικό αυτής της πόλης: τους ανθρώπους.
Καθώς τριγυρίζεις τους δρόμους μαζί με τους ελάχιστους που απέμειναν, Ξεχασμένοι όπως κι εσύ, και η πόλη θυμίζει εικόνες από το 28 Days Later, δεν μπορείς παρά να κοιτάς γύρω σου και να θαυμάζεις το πόσο διαφορετικό είναι το μέρος όταν μπορείς να περπατήσεις όπου θέλεις χωρίς να στριμώχνεσαι σε σκάλες και στενά, χωρίς να ακούς γιαγιάδες που χάθηκαν να φωνάζουν σε βοήθει
α, χωρίς να σε κυνηγάνε τα ταξί μέχρι την άκρη του πεζοδρομίου, χωρίς να ακούς 325 κόρνες/sec, χωρίς 250 φάτσες ανά τετραγωνικό μέτρο να σε κοιτούν σαν να τους σκότωσες τη μάνα και μετά να ασέλγησες στο ακόμη ζεστό πτώμα της.
Πραγματικά, σχεδόν ακούς την ίδια την πόλη να ξεφυσάει με ανακούφιση - ξαφνικά τα χρώματά της γίνονται λίγο πιο ζωντανά, οι ήχοι πιο ξεκάθαροι, οι γραμμές πιο έντονες. Και γιατί όχι, αφού άλλωστε αυτές είναι οι δικές της διακοπές. Αυτή είναι η πόλη ξαπλωμένη σε μια ξαπλώστρα με ένα καλό βιβλίο, τεράστια γυαλιά ηλίου και ψάθινο καπέλο, με τα δάχτυλά τηςμέσα στο δροσερό νερό. Μια ανάσα πριν γυρίσουν οι τρελοί. Και θεούλη μου, είναι πολλοί και θα έρθουν με όρεξη.
Wednesday, July 18, 2007
Στη ντισκοτέκ την παλιάάάά....
Που λέει και το άσμα. Μιας και πιάσαμε το θέμα με τα θερινά σινεμά, θυμήθηκα και τις θερινές 'ντίσκο'...Προσοχή: δεν εννοώ τα μπαρ με κήπο ή τα ημιυπαίθρια κλαμπ της παραλιακής. Εννοώ τις εντελώς καμπριολέ, παλιές, καλές, κιτς ντισκοτέκ, κατά προτίμηση στην επαρχία. Με την απλή συνταγή της επιτυχίας: έχουμε ένα οικόπεδο, το περιφράσσουμε, βάζουμε φωτορυθμικά, καναδυο μπαρ, πίστα (απαραιτήτως!!!!), Playlist καρεκλιά και cheesy χιτάκια και....βουαλά λα ντισκοτέκ! Βέβαια, καθότι ανοιχτές, είχαν ένα σοβαρό πλεονέκτημα: δεν σε έπνιγε η τσιγαρίλα και δεν πλευρίτωνες από το aircondition.
Και αν τα θερινά σινεμά υψώνουν ακόμη το φλάμπουρο, τις θερινές ντισκοτέκ τις έχει φάει για τα καλά η μαρμάγκα...απορώ αν έχει ξεμείνει καμία εκεί έξω (ενημερώστε με παρακαλώ...)
Για να πω την αλήθεια, τη χρυσή εποχή δεν την πολυπρόλαβα. Έτσι προχείρως θυμάμαι τις ντισκοτέκ των ξενοδοχείων όπου έκανα διακοπές με τους γονείς μου. Μάλιστα η μία (κάπου στην Αργολίδα), είχε ΚΑΙ παιδική πίστα...όπου ως 6χρονη είχα κάψει τους γοφούς μου να χορεύω τα παπάκια.
Η ναυαρχίδα όλων ήταν η θρυλική και αείμνηστος Τοτέμ! Βέεεεεεβαια! Απέξω έμοιαζε με το αμερικάνικο fort των Playmobil...με μια μικρή κρίση ταυτότητος, αφού είχε ένα τοτέμ ινδιάνικο στην είσοδο....nevermind...μάλλον κανείς δεν προβληματίστηκε ποτέ...
Η Τοτέμ λοιπόν χωρούσε 3000 άτομα στο χαλαρό, μιλάμε για ντίσκο-γήπεδο. Αλλά αν κρίνω από την κατά καιρόυς σαρδελοποίηση, μάλλον πρέπει να έβαζαν και 5000 κόσμο εκεί μέσα. Άπό Κυριακή έως Παρασκευή, κάτι γινόταν και στα άλλα μαγαζιά. Το Σάββατο όμως, όλο, ΜΑ ΟΛΟ το νησί πήγαινε στην Τοτέμ. Δεν αναρωτιόσουν 'αν έχει έρθει ο Τάδε'...αναρωτιόσουν 'πού είναι μέσα στο μαγαζί'...΄Για την ολοκλήρωση του κιτς είχε και φυτά, (που πρέπει να ήταν πλαστικά για να άντεχαν τόσες γόπες)...
Ήταν και σε καλό σημείο...στη μέση του πουθενά, έτσι δεν είχες το φόβο ότι θα εμφανιστεί το 'όργανον' και θα συνεχιστεί η βραδιά ως βωβός κινηματογράφος.
Ιστορικό μέρος που αποτελεί πλέον... ιστορία.
Κάτι ανάλογο ήταν και η Μέδουσα στην Ακράτα (εκεί εμφανιζόταν και το 'όργανον' ενίοτε), και μια άλλη στον Ωρωπό, που ήταν πολύ γνωστή, αλλά αδυνατώ να θυμηθώ πώς λεγόταν. Επίσης, το Ahoy στη Χαλικιδική που είχε τούρκικους καμπινέδες (αλλά κατά τα άλλα ήταν κυριλέ) !!!!!!! Από εκεί κόντεψαν να μας πετάξουν έξω και μάλλον μας θυμούνται ακόμη...
Ωραίες ήταν οι κιτς θερινές ντίσκο...Εσείς θυμάστε καμια καλή?
Και αν τα θερινά σινεμά υψώνουν ακόμη το φλάμπουρο, τις θερινές ντισκοτέκ τις έχει φάει για τα καλά η μαρμάγκα...απορώ αν έχει ξεμείνει καμία εκεί έξω (ενημερώστε με παρακαλώ...)
Για να πω την αλήθεια, τη χρυσή εποχή δεν την πολυπρόλαβα. Έτσι προχείρως θυμάμαι τις ντισκοτέκ των ξενοδοχείων όπου έκανα διακοπές με τους γονείς μου. Μάλιστα η μία (κάπου στην Αργολίδα), είχε ΚΑΙ παιδική πίστα...όπου ως 6χρονη είχα κάψει τους γοφούς μου να χορεύω τα παπάκια.
Η ναυαρχίδα όλων ήταν η θρυλική και αείμνηστος Τοτέμ! Βέεεεεεβαια! Απέξω έμοιαζε με το αμερικάνικο fort των Playmobil...με μια μικρή κρίση ταυτότητος, αφού είχε ένα τοτέμ ινδιάνικο στην είσοδο....nevermind...μάλλον κανείς δεν προβληματίστηκε ποτέ...
Η Τοτέμ λοιπόν χωρούσε 3000 άτομα στο χαλαρό, μιλάμε για ντίσκο-γήπεδο. Αλλά αν κρίνω από την κατά καιρόυς σαρδελοποίηση, μάλλον πρέπει να έβαζαν και 5000 κόσμο εκεί μέσα. Άπό Κυριακή έως Παρασκευή, κάτι γινόταν και στα άλλα μαγαζιά. Το Σάββατο όμως, όλο, ΜΑ ΟΛΟ το νησί πήγαινε στην Τοτέμ. Δεν αναρωτιόσουν 'αν έχει έρθει ο Τάδε'...αναρωτιόσουν 'πού είναι μέσα στο μαγαζί'...΄Για την ολοκλήρωση του κιτς είχε και φυτά, (που πρέπει να ήταν πλαστικά για να άντεχαν τόσες γόπες)...
Ήταν και σε καλό σημείο...στη μέση του πουθενά, έτσι δεν είχες το φόβο ότι θα εμφανιστεί το 'όργανον' και θα συνεχιστεί η βραδιά ως βωβός κινηματογράφος.
Ιστορικό μέρος που αποτελεί πλέον... ιστορία.
Κάτι ανάλογο ήταν και η Μέδουσα στην Ακράτα (εκεί εμφανιζόταν και το 'όργανον' ενίοτε), και μια άλλη στον Ωρωπό, που ήταν πολύ γνωστή, αλλά αδυνατώ να θυμηθώ πώς λεγόταν. Επίσης, το Ahoy στη Χαλικιδική που είχε τούρκικους καμπινέδες (αλλά κατά τα άλλα ήταν κυριλέ) !!!!!!! Από εκεί κόντεψαν να μας πετάξουν έξω και μάλλον μας θυμούνται ακόμη...
Ωραίες ήταν οι κιτς θερινές ντίσκο...Εσείς θυμάστε καμια καλή?
Sunday, July 8, 2007
Σινεμά ειδικών χρήσεων
Διάβασα κάπου ένα σχόλιο για τα θερινά σινεμά που "αναστενάζουν". Θυμήθηκα και μια παλιά γελοία πρόταση κάποιων θερινατζήδων, που ζητούσαν υποχρεωτικό "λουκέτο" στα μούλτιπλεξ κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού.
Η αλήθεια για τα θερινά είναι απλή: Είναι κινηματογράφοι γι' αυτούς που δεν τους αρέσει ο κινηματογράφος. Γι' αυτό και οι φανατικοί τους, όταν τους ρωτήσεις γιατί τα προτιμούν, μιλάνε για τον ουρανό με τ' άστρα, το αγιόκλημα, τη λαϊκή παράδοση, τα τσιγάρα που μπορούν να κάνουν.
Αυτό το οποίο δεν λένε είναι πως είναι αδύνατο να ευχαριστηθείς μια ταινία. Η "οθόνη" είναι ένας βαμμένος τοίχος με αποτέλεσμα να είναι ορατά πολλά ψεγάδια. Αν πας μάλιστα στην πρώτη παράσταση, ξέρεις ότι δεν θα δεις τα πρώτα 20 λεπτά της ταινίας, αφού μέχρι τις 9.30 είναι ακόμα μέρα. Ο ήχος θυμίζει τρανζιστοράκι, αφού είναι πάντοτε χαμηλός για να μην ενοχλεί τους γειτόνους. Και τα καθίσματα είναι γκουαντάναμο για κώλους.
Ο έλληνας θεατής έχει ανεβάσει πια τις απαιτήσεις του από μια αίθουσα. Ακόμη και στο σπίτι του, ο συνδυασμός τηλεόρασης 16:9, ήχου Dolby και DVD προσφέρει ποιότητα ήχου και εικόνας που πριν από δέκα χρόνια έβρισκες μόνο σε μια χούφτα κινηματογράφους.
Τα θερινά σινεμά είναι για ειδικές χρήσεις. Είναι χώροι για ρομάντζο, τόποι νοσταλγίας. Η ταινία είναι η αφορμή της επίσκεψης και όχι η αιτία.
Έτσι πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε και όχι ως ανταγωνιστές των Village και των Odeon. Εάν οι αιθουσάρχες και οι διανομείς επιμένουν να τους αναθέτουν αυτό το ρόλο, βλέπω οι αναστεναγμοί να γίνονται ρόγχοι.
Η αλήθεια για τα θερινά είναι απλή: Είναι κινηματογράφοι γι' αυτούς που δεν τους αρέσει ο κινηματογράφος. Γι' αυτό και οι φανατικοί τους, όταν τους ρωτήσεις γιατί τα προτιμούν, μιλάνε για τον ουρανό με τ' άστρα, το αγιόκλημα, τη λαϊκή παράδοση, τα τσιγάρα που μπορούν να κάνουν.
Αυτό το οποίο δεν λένε είναι πως είναι αδύνατο να ευχαριστηθείς μια ταινία. Η "οθόνη" είναι ένας βαμμένος τοίχος με αποτέλεσμα να είναι ορατά πολλά ψεγάδια. Αν πας μάλιστα στην πρώτη παράσταση, ξέρεις ότι δεν θα δεις τα πρώτα 20 λεπτά της ταινίας, αφού μέχρι τις 9.30 είναι ακόμα μέρα. Ο ήχος θυμίζει τρανζιστοράκι, αφού είναι πάντοτε χαμηλός για να μην ενοχλεί τους γειτόνους. Και τα καθίσματα είναι γκουαντάναμο για κώλους.
Ο έλληνας θεατής έχει ανεβάσει πια τις απαιτήσεις του από μια αίθουσα. Ακόμη και στο σπίτι του, ο συνδυασμός τηλεόρασης 16:9, ήχου Dolby και DVD προσφέρει ποιότητα ήχου και εικόνας που πριν από δέκα χρόνια έβρισκες μόνο σε μια χούφτα κινηματογράφους.
Τα θερινά σινεμά είναι για ειδικές χρήσεις. Είναι χώροι για ρομάντζο, τόποι νοσταλγίας. Η ταινία είναι η αφορμή της επίσκεψης και όχι η αιτία.
Έτσι πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε και όχι ως ανταγωνιστές των Village και των Odeon. Εάν οι αιθουσάρχες και οι διανομείς επιμένουν να τους αναθέτουν αυτό το ρόλο, βλέπω οι αναστεναγμοί να γίνονται ρόγχοι.
Friday, July 6, 2007
The Horsemen came, they saw, they conquered!
Ήταν 1996 κι εγώ ήμουν Δευτέρα Λυκείου όταν κυκλοφόρησε το "Load", κάνοντας επίσημα τους Metallica μια από τις πιο επιτυχημένες, αλλά και μισητές μπάντες στον πλανήτη. Θυμάμαι ακόμα την οργή των σκληροπυρηνικών fans απέναντι στο κορυφαίο τότε metal συγκρότημα στον πλανήτη και στην απόφασή τους να αλλάξουν μουσική κατεύθυνση και να... κουρευτούν! Χαρακτηριστικά, ένας γνωστός μου που συνήθιζε να ζωγραφίζει δικά του εξώφυλλα πάνω στις κασέτες που έγραφε τα album που άκουγε (αυτό για όσους θεωρούν ότι φταίει το internet για την πειρατεία στη μουσική), το μόνο που ζωγράφισε στην κασέτα που περιείχε το "Load" ήταν ένας σωρός από τρίχες και λεφτά! Νεανική έκφραση, baby!
Από την αλλαγή του μουσικού τους στυλ μέχρι την υπόθεση Napster και από τις αλλεπάλληλες καθυστερήσεις να κυκλοφορήσουν νέες δισκογραφικές δουλειές μέχρι τα νέα για τον εγκλεισμό του τραγουδιστή James Hetfield σε κλινική αποτοξίνωσης από το αλκοόλ, οι Metallica μισήθηκαν όσο λίγοι μουσικοί από το κοινό. Αυτό όμως δεν τους εμπόδισε ακόμα και σήμερα να είναι μία από τις μεγαλύτερες rock μπάντες στον κόσμο. Το όνομά τους, ένα όνομα που ακούγεται σχεδόν παιδικό και κρύβει μέσα του όλο τον ενθουσιασμό των εφήβων από το San Francisco, έγινε τόσο καλλιτεχνικός θρύλος όσο και πανίσχυρο brand, εξίσου αναγνωρίσιμο στους κύκλους των rock και metal οπαδών όσο και στο mainstream. Το όνομα Metallica το έχει ακούσει μέχρι κι η γιαγιά μου, ενώ η μουσική τους εισχώρησε στο παγκόσμιο υποσυνείδητο με τον τρόπο που μόνο τα έργα των μεγάλων το έχουν κάνει. Υπερβολικό; Το "Nothing Else Matters" είναι ένα κομμάτι που απλά δεν νοείται να λείπει απο μαθητικές και φοιτητικές mixed tapes, ενώ το "Black Album" απαντάται από δισκοθήκες μεταλλάδων έως συλλογές έφηβων κοριτσιών που ακούν Χατζηγιάννη.
Γι' αυτό κι εγώ στις 3 Ιουλίου 2007 είπα "δε γαμιέται" και τα έσκασα τα 80 Ευρώ του εισιτηρίου (τα οποία εξακολουθώ να θεωρώ υπερβολικά ακριβή τιμή, αλλά οι περιστάσεις βλέπετε). Την εμπειρία μου θα τη σύγκρινα με του Provolone όταν είδε live τους Bono, The Edge, Larry Mullen και Adam Clayton στη Θεσσαλονίκη το 1997. Ναι, γι' αυτό το πράγμα μιλάμε. Για 2 ώρες και κάτι, οι James Hetfield, Lars Ulrich, Kirk Hammett και Robert Trujillo μας παρέδωσαν ιδιαίτερα μαθήματα live, χαρίζοντάς μας άψογες εκτελέσεις μερικών από τα καλύτερά τους κομμάτια από το '96 και πίσω, φτάνοντας μέχρι και το ντεμπούτο τους του 1983 (αν και κακώς παρέλειψαν το "Load" και το πρόσφατο και αδίκως μισητό "St. Anger"). Ορισμένα μικροπροβληματάκια στον ήχο στα πρώτα δύο τραγούδια δε στάθηκαν ικανά να χαλάσουν την εμπειρία. Τι να πρωτοπώ; Ότι στο θρυλικό τους άνοιγμα με το "Ecstasy of Gold" του μεγάλου Ennio Morricone (το οποίο συνοδευόταν και από τη μνημειώδη σκηνή από το αριστούργημα του Sergio Leone στα video walls) ανατρίχιασε το σύμπαν; Ότι δε σταμάτησα να τραγουδάω μαζί με τη μπάντα, σε σημείο που να μη μπορώ να μιλήσω στο τέλος; Ότι στο "The Unforgiven" κόντεψα ακόμα και να δακρύσω (το συγκεκριμένο κομμάτι ακόμα και σήμερα περιγράφει τη ζωή μου με ποσοστό ακρίβειας 98%); Ό,τι και να λέει ο οποιοσδήποτε γι' αυτό το συγκρότημα, όποια άποψη και να έχει, δεν μπορεί να αρνηθεί την εκρηκτική τους παρουσία στη σκηνή, το συναίσθημα που βγάζουν οι συναυλίες τους, το αποτέλεσμα που έχει η live απόδοση όλων αυτών των κορυφαίων κομματιών. Το δε κοινό που κατέκλυσε το Terra Vibe της Μαλακάσας δε σταμάτησε λεπτό να συμμετέχει, κάνοντας τον Kirk Hammett να μας παινέψει δηλώνοντας "You crazy motherfuckers rock!" Στο τέλος της νύχτας, το γεγονός παρέμενε: είχα μόλις δει μια από τις πιο αγαπημένες μου μπάντες όλων των εποχών να κατακτά τη σκηνή με την άνεση του βετεράνου και με τον ενθουσιασμό του εφήβου. Seek and f'n Destroy.
Επίσης, πρέπει να σημειώσω ορισμένα πραγματάκια σχετικά με το συναυλιακό χώρο. Έχω ρίξει πολύ χώσιμο στη διοργανώτρια εταιρεία φέτος, πράγματα που ισχύουν ακόμα σε μεγάλο βαθμό. Η τιμή του εισιτηρίου εξακολουθεί να είναι απαράδεκτη, όπως και το χώρισμα σε 3 pitches, αν και το εν λόγω χώρισμα έκανε την παρακολούθηση από τις μπροστινές σειρές εξαιρετικά άνετη. Για να αναγνωρίζουμε όμως και τα καλά όταν τα βλέπουμε, φέτος η σκηνή ήταν διπλάσια σε μέγεθος και η ορατότητα από πολλά σημεία του χώρου άνετη, ενώ η προσθήκη των χώρων του parking διευκόλυνε πάρα πολύ την έξοδο του κόσμου, αν και το βρίσκω απαράδεκτο το parking να χρεώνεται έξτρα 5 Ευρώ ενώ έχεις ήδη πληρώσει το ακριβό εισιτήριο της συναυλίας. Φυσικά, το μποτιλιάρισμα δεν αποφεύχθηκε, αλλά αν του χρόνου υπάρξει η φετινή βελτίωση και σ'αυτό τον τομέα, ελπίζω ότι και αυτό θα λυθεί. Μου φάνηκε κυριολεκτικά απίστευτο ότι σε μια συναυλία που παρακολούθησαν τόσες χιλιάδες άτομα (και με βάση παλιότερες εμπειρίες μου στο Terra Vibe), καταφέραμε να βγούμε και μάλιστα άνετα σε λιγότερο από ώρα. Για να παραφράσω τη Monica Geller, nagging does work! Φυσικά, το να παινεύεις το διοργανωτή για πράγματα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα και στο εξωτερικό αποτελούν παγιωμένα standards είναι λίγο τραβηγμένο, αλλά αφού υπάρχει βελτίωση, ας τη σημειώνουμε για να μη λένε κιόλας ότι ο Έλληνας καταναλωτής δεν ικανοποιείται με τίποτα.
Σειρά του Fly Beeyond τώρα.
Erratum, 7/7/07 (that's a whole lotta se7ens, right there): Τελικά φαίνεται ότι την εκτέλεση του "The Unforgiven" την ονειρεύτηκα, καθώς δεν ήταν μέρος του setlist της Αθήνας, αν και συμπεριλήφθηκε σε άλλες ημερομηνίες της Sick of the Studio tour (και στο setlist που είχα φτιάξει στο mp3 player μου, χεχε). Το wishful thinking είναι ισχυρό πράγμα τελικά. D' oh!
Από την αλλαγή του μουσικού τους στυλ μέχρι την υπόθεση Napster και από τις αλλεπάλληλες καθυστερήσεις να κυκλοφορήσουν νέες δισκογραφικές δουλειές μέχρι τα νέα για τον εγκλεισμό του τραγουδιστή James Hetfield σε κλινική αποτοξίνωσης από το αλκοόλ, οι Metallica μισήθηκαν όσο λίγοι μουσικοί από το κοινό. Αυτό όμως δεν τους εμπόδισε ακόμα και σήμερα να είναι μία από τις μεγαλύτερες rock μπάντες στον κόσμο. Το όνομά τους, ένα όνομα που ακούγεται σχεδόν παιδικό και κρύβει μέσα του όλο τον ενθουσιασμό των εφήβων από το San Francisco, έγινε τόσο καλλιτεχνικός θρύλος όσο και πανίσχυρο brand, εξίσου αναγνωρίσιμο στους κύκλους των rock και metal οπαδών όσο και στο mainstream. Το όνομα Metallica το έχει ακούσει μέχρι κι η γιαγιά μου, ενώ η μουσική τους εισχώρησε στο παγκόσμιο υποσυνείδητο με τον τρόπο που μόνο τα έργα των μεγάλων το έχουν κάνει. Υπερβολικό; Το "Nothing Else Matters" είναι ένα κομμάτι που απλά δεν νοείται να λείπει απο μαθητικές και φοιτητικές mixed tapes, ενώ το "Black Album" απαντάται από δισκοθήκες μεταλλάδων έως συλλογές έφηβων κοριτσιών που ακούν Χατζηγιάννη.
Γι' αυτό κι εγώ στις 3 Ιουλίου 2007 είπα "δε γαμιέται" και τα έσκασα τα 80 Ευρώ του εισιτηρίου (τα οποία εξακολουθώ να θεωρώ υπερβολικά ακριβή τιμή, αλλά οι περιστάσεις βλέπετε). Την εμπειρία μου θα τη σύγκρινα με του Provolone όταν είδε live τους Bono, The Edge, Larry Mullen και Adam Clayton στη Θεσσαλονίκη το 1997. Ναι, γι' αυτό το πράγμα μιλάμε. Για 2 ώρες και κάτι, οι James Hetfield, Lars Ulrich, Kirk Hammett και Robert Trujillo μας παρέδωσαν ιδιαίτερα μαθήματα live, χαρίζοντάς μας άψογες εκτελέσεις μερικών από τα καλύτερά τους κομμάτια από το '96 και πίσω, φτάνοντας μέχρι και το ντεμπούτο τους του 1983 (αν και κακώς παρέλειψαν το "Load" και το πρόσφατο και αδίκως μισητό "St. Anger"). Ορισμένα μικροπροβληματάκια στον ήχο στα πρώτα δύο τραγούδια δε στάθηκαν ικανά να χαλάσουν την εμπειρία. Τι να πρωτοπώ; Ότι στο θρυλικό τους άνοιγμα με το "Ecstasy of Gold" του μεγάλου Ennio Morricone (το οποίο συνοδευόταν και από τη μνημειώδη σκηνή από το αριστούργημα του Sergio Leone στα video walls) ανατρίχιασε το σύμπαν; Ότι δε σταμάτησα να τραγουδάω μαζί με τη μπάντα, σε σημείο που να μη μπορώ να μιλήσω στο τέλος; Ότι στο "The Unforgiven" κόντεψα ακόμα και να δακρύσω (το συγκεκριμένο κομμάτι ακόμα και σήμερα περιγράφει τη ζωή μου με ποσοστό ακρίβειας 98%); Ό,τι και να λέει ο οποιοσδήποτε γι' αυτό το συγκρότημα, όποια άποψη και να έχει, δεν μπορεί να αρνηθεί την εκρηκτική τους παρουσία στη σκηνή, το συναίσθημα που βγάζουν οι συναυλίες τους, το αποτέλεσμα που έχει η live απόδοση όλων αυτών των κορυφαίων κομματιών. Το δε κοινό που κατέκλυσε το Terra Vibe της Μαλακάσας δε σταμάτησε λεπτό να συμμετέχει, κάνοντας τον Kirk Hammett να μας παινέψει δηλώνοντας "You crazy motherfuckers rock!" Στο τέλος της νύχτας, το γεγονός παρέμενε: είχα μόλις δει μια από τις πιο αγαπημένες μου μπάντες όλων των εποχών να κατακτά τη σκηνή με την άνεση του βετεράνου και με τον ενθουσιασμό του εφήβου. Seek and f'n Destroy.
Επίσης, πρέπει να σημειώσω ορισμένα πραγματάκια σχετικά με το συναυλιακό χώρο. Έχω ρίξει πολύ χώσιμο στη διοργανώτρια εταιρεία φέτος, πράγματα που ισχύουν ακόμα σε μεγάλο βαθμό. Η τιμή του εισιτηρίου εξακολουθεί να είναι απαράδεκτη, όπως και το χώρισμα σε 3 pitches, αν και το εν λόγω χώρισμα έκανε την παρακολούθηση από τις μπροστινές σειρές εξαιρετικά άνετη. Για να αναγνωρίζουμε όμως και τα καλά όταν τα βλέπουμε, φέτος η σκηνή ήταν διπλάσια σε μέγεθος και η ορατότητα από πολλά σημεία του χώρου άνετη, ενώ η προσθήκη των χώρων του parking διευκόλυνε πάρα πολύ την έξοδο του κόσμου, αν και το βρίσκω απαράδεκτο το parking να χρεώνεται έξτρα 5 Ευρώ ενώ έχεις ήδη πληρώσει το ακριβό εισιτήριο της συναυλίας. Φυσικά, το μποτιλιάρισμα δεν αποφεύχθηκε, αλλά αν του χρόνου υπάρξει η φετινή βελτίωση και σ'αυτό τον τομέα, ελπίζω ότι και αυτό θα λυθεί. Μου φάνηκε κυριολεκτικά απίστευτο ότι σε μια συναυλία που παρακολούθησαν τόσες χιλιάδες άτομα (και με βάση παλιότερες εμπειρίες μου στο Terra Vibe), καταφέραμε να βγούμε και μάλιστα άνετα σε λιγότερο από ώρα. Για να παραφράσω τη Monica Geller, nagging does work! Φυσικά, το να παινεύεις το διοργανωτή για πράγματα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα και στο εξωτερικό αποτελούν παγιωμένα standards είναι λίγο τραβηγμένο, αλλά αφού υπάρχει βελτίωση, ας τη σημειώνουμε για να μη λένε κιόλας ότι ο Έλληνας καταναλωτής δεν ικανοποιείται με τίποτα.
Σειρά του Fly Beeyond τώρα.
Erratum, 7/7/07 (that's a whole lotta se7ens, right there): Τελικά φαίνεται ότι την εκτέλεση του "The Unforgiven" την ονειρεύτηκα, καθώς δεν ήταν μέρος του setlist της Αθήνας, αν και συμπεριλήφθηκε σε άλλες ημερομηνίες της Sick of the Studio tour (και στο setlist που είχα φτιάξει στο mp3 player μου, χεχε). Το wishful thinking είναι ισχυρό πράγμα τελικά. D' oh!
Monday, July 2, 2007
Ω! Γαλάζια Σημαία!
Λοιπόν, όπως είδα προ ολίγου, η αγαπημένη μου παραλία στη Σάμο έλαβε μετά τιμών και τουμπανοκρουσιών τη δική της Γαλάζια Σημαία. Τουτέστιν, βραβεύθηκε για τις υπηρεσίες που προσφέρει στον λουόμενο. Ειλικρινά δεν ξέρω αν πρέπει να χαρώ ή να στενοχωρηθώ.
Πηγαίνω στη συγκεκριμένη παραλία από 4 ετών, από τότε δηλαδή που τριγύρω έβοσκαν δεινόσαυροι...Εντάξει, εννοώ από τότε που δεν είχε ούτε ξαπλώστρες ούτε ομπρέλες, ούτε δέντρα, ούτε μπαρ, εστιατόριο, πισίνα, κανό και ναυαγοσώστη. Και ήταν υπέροχα! Το νερό ήταν σα γαλάζιο υπεδιάφανο ζελέ, παγωμένο και πεντακάθαρο... σαν ρηχή πισίνα ήταν, αυτό το απαλό τιρκουάζ...και η παραλία σούπερ με λευκά στρογγυλά βότσαλα...
Το ίδιο υπέροχα ήταν και προ δεκαετίας και προ πενταετίας, όταν είχαν προστεθεί όλα τα ως ανωτέρω αξεσουάρ (ξαπλωστρο-πισινο-μπαρ-κλπ). Είμαι σαφώς κατά της οργανωμένης παραλίας, αλλά η συγκεκριμένη ήταν πραγματικά ιδανική. Πέρυσι όμως, ο ιδιοκτήτης του μέρους είχε τη φαεινή ιδέα να μεγαλώσει την παραλία προσθέτοντας (μη θαλασσινό) αμμοχάλικο. Το αποτέλεσμα ήταν ότι με το παραμικρό κύμα, το αμμοχάλικο ανακατευόταν με το νεράκι και η διάφανη θάλασσα γινόταν γιαούρτι. Έφαγα τεράστια πίκρα...η παραλία-πισίνα να γίνει παραλία-πισινός??? Για μια Γαλάζια Σημαία??? Έ όχι!
Πηγαίνω στη συγκεκριμένη παραλία από 4 ετών, από τότε δηλαδή που τριγύρω έβοσκαν δεινόσαυροι...Εντάξει, εννοώ από τότε που δεν είχε ούτε ξαπλώστρες ούτε ομπρέλες, ούτε δέντρα, ούτε μπαρ, εστιατόριο, πισίνα, κανό και ναυαγοσώστη. Και ήταν υπέροχα! Το νερό ήταν σα γαλάζιο υπεδιάφανο ζελέ, παγωμένο και πεντακάθαρο... σαν ρηχή πισίνα ήταν, αυτό το απαλό τιρκουάζ...και η παραλία σούπερ με λευκά στρογγυλά βότσαλα...
Το ίδιο υπέροχα ήταν και προ δεκαετίας και προ πενταετίας, όταν είχαν προστεθεί όλα τα ως ανωτέρω αξεσουάρ (ξαπλωστρο-πισινο-μπαρ-κλπ). Είμαι σαφώς κατά της οργανωμένης παραλίας, αλλά η συγκεκριμένη ήταν πραγματικά ιδανική. Πέρυσι όμως, ο ιδιοκτήτης του μέρους είχε τη φαεινή ιδέα να μεγαλώσει την παραλία προσθέτοντας (μη θαλασσινό) αμμοχάλικο. Το αποτέλεσμα ήταν ότι με το παραμικρό κύμα, το αμμοχάλικο ανακατευόταν με το νεράκι και η διάφανη θάλασσα γινόταν γιαούρτι. Έφαγα τεράστια πίκρα...η παραλία-πισίνα να γίνει παραλία-πισινός??? Για μια Γαλάζια Σημαία??? Έ όχι!
Friday, June 22, 2007
Wednesday, June 20, 2007
Αστικό καλοκαίρι = αστικός μύθος
Τώρα που οι άλλοι λείπουν στων Καννών την ολόμαυρη ράχη (λέμε τώρα...) δράττομαι της ευκαιρίας να θέσω ένα θέμα. Το γνωστό summer in the city ή αλλιώς «τι ωραία που είναι η πόλη το καλοκαίρι όταν όλοι λείπουν διακοπές». Μιλάμε για τον μεγαλύτερο και βλακωδέστερο μύθο από τότε που ο άνθρωπος αποφάσισε να αστικοποιηθεί.
Όποιος το λέει αυτό, είτε είναι γνήσιο τέκνο του αναθεματισμένου άστεως είτε δεν μπορεί να την κάνει, για διάφορους λόγους, και προσπαθεί να χρυσώσει το χάπι και να το καταπιεί λιγότερο επώδυνα. Το «καλοκαίρι στην πόλη» ΔΕΝ υφίσταται, τουλάχιστον ως κάτι θετικό. Υφίσταται στην καλύτερη περίπτωση ως αναγκαίο κακό και στη χειρότερη ως κατάρα, ως μαρτύριο που υπομένουν ο Σίσυφος, ο Τάνταλος και ο Ιώβ παρέα.
Λοιπόοον...πάντοτε το σιχαινόμουν το καλοκαίρι στην πόλη, αλλά τώρα που μάζεψα τα μπογαλάκια μου και την έκανα από το L.A. (to Lekanopedio Attikis ennow) το σιχάθηκα ακόμη περισσότερο...μπλιάαααχχχ!
Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι ωραίο έχει η Αθήνα το κατακαλόκαιρο (εκτός από την απουσία των αυτοκινήτων)...Εξίσου σκατά είναι, την ίδια ζέστη κάνει, την ίδια φωτιά και λαύρα εκπέμπουν τα μπετά και οι υαλοπίνακες. Επιπλέον, εκτός από άσχημη είναι και μίζερη μέσα στην ερημιά της. Θυμάμαι ένα απολύτως θλιβερό ξημέρωμα...Αύγουστο, πριν από μια δεκαετία περίπου. Είχαμε γυρίσει από διακοπές και από το λιμάνι πήγαμε κατευθείαν στο Κολωνάκι να φάμε πρωινό. Επτά το πρωί. Εμείς, ο σερβιτόρος και τα περιστέρια. Ήθελα να κλάψω...και δεν είχα περάσει καν φοβερά στις διακοπές.
Θα βρεθεί κάποιος και θα μου πει για μια «σκιερή αυλή στου Ψυρρή, όπου μπορείς να πιεις τη μπυρίτσα σου»...Ναι ε; Αν είχες ως επιλογή μια πέργκολα δίπλα στη θάλασσα, εσύ θα πήγαινες στου Ψυρρή; Ε;
Όποιος το λέει αυτό, είτε είναι γνήσιο τέκνο του αναθεματισμένου άστεως είτε δεν μπορεί να την κάνει, για διάφορους λόγους, και προσπαθεί να χρυσώσει το χάπι και να το καταπιεί λιγότερο επώδυνα. Το «καλοκαίρι στην πόλη» ΔΕΝ υφίσταται, τουλάχιστον ως κάτι θετικό. Υφίσταται στην καλύτερη περίπτωση ως αναγκαίο κακό και στη χειρότερη ως κατάρα, ως μαρτύριο που υπομένουν ο Σίσυφος, ο Τάνταλος και ο Ιώβ παρέα.
Λοιπόοον...πάντοτε το σιχαινόμουν το καλοκαίρι στην πόλη, αλλά τώρα που μάζεψα τα μπογαλάκια μου και την έκανα από το L.A. (to Lekanopedio Attikis ennow) το σιχάθηκα ακόμη περισσότερο...μπλιάαααχχχ!
Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι ωραίο έχει η Αθήνα το κατακαλόκαιρο (εκτός από την απουσία των αυτοκινήτων)...Εξίσου σκατά είναι, την ίδια ζέστη κάνει, την ίδια φωτιά και λαύρα εκπέμπουν τα μπετά και οι υαλοπίνακες. Επιπλέον, εκτός από άσχημη είναι και μίζερη μέσα στην ερημιά της. Θυμάμαι ένα απολύτως θλιβερό ξημέρωμα...Αύγουστο, πριν από μια δεκαετία περίπου. Είχαμε γυρίσει από διακοπές και από το λιμάνι πήγαμε κατευθείαν στο Κολωνάκι να φάμε πρωινό. Επτά το πρωί. Εμείς, ο σερβιτόρος και τα περιστέρια. Ήθελα να κλάψω...και δεν είχα περάσει καν φοβερά στις διακοπές.
Θα βρεθεί κάποιος και θα μου πει για μια «σκιερή αυλή στου Ψυρρή, όπου μπορείς να πιεις τη μπυρίτσα σου»...Ναι ε; Αν είχες ως επιλογή μια πέργκολα δίπλα στη θάλασσα, εσύ θα πήγαινες στου Ψυρρή; Ε;
Monday, June 11, 2007
Ανωτάτη συναυλιακή!
Ουδεμία έκπληξη για όσους τους είχαν ξαναδεί...ελπίζω όμως να εξεπλάγησαν οι «νεο-μυνημένοι» (Αlexander...)
Οι Waterboys έδωσαν άλλο ένα μάθημα Live στο πλαίσιο της ενότητας «πώς να κάνεις το κοινό να ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ! ΠΟΛΥ!». Δεν ήταν βέβαια εκείνο το παραλήρημα των 2μιση ωρών, εκείνη η επί σκηνής καταιγίδα από μουσικά πυροτεχνήματα. Δεν τράβηξαν 15λεπτο το Pan Within (κλαψ)...αλλά την έδωσαν πάλι την ψυχούλα τους! Επιπλέον η επιστροφή του Πανός έγινε συνοδεία κλαρίνου (επιτέλους). Την περίμενα την παρέμβαση και χάρηκα πολύ που επιβεβαιώθηκα.
Για τον Steve τι να πω? Μας έπεισε ότι α) το βιολί ΔΕΝ είναι αυτό που νομίζουμε και β) ότι - πάνω στη σκηνή - το αφεντικό είναι αυτός! Nα με συγχωρέσει ο φίλος Mike αλλά ο βιολιστής του παίρνει ελαφρώς τα σώβρακα στο Live! Ο τύπος ΓΟΥ-ΣΤΑ-ΡΕΙ και ο μουσικός που γουστάρει δεν βγαίνει ποτέ χαμένος. Το κοινό το πιάνει το νόημα. Άκουσα πολλούς την Παρακευή να σχολιάζουν τις εκφράσεις του προσώπου του, ακόμη και όταν δεν έπαιζε. Ήταν μέσα στο τραγούδι ο άνθρωπος. Ελπίζω να γράψει και πάλι τις εντυπώσεις του στο blog του συγκροτήματος...Α! Και θέλω να παίξει και στο γάμο μου!
Το πρόβλημα είναι ότι, όπως και πέρυσι έτσι και φέτος η συναυλιακή μου σεζόν άρχισε με τους Waterboys και αυτό, θέτει τον πήχυ ψηλά... κοντά στο παγκόσμιο ρεκόρ! Αφού πέρυσι δεν κατάφερε να το ξεπεράσει ο υπερμέγιστος Roger Waters ή ο Εddie Vedder...βλέπω και φέτος θα αρχίζουμε και θα κλείνουμε with a fairy hand in hand....Βοήθειά μας!
Οι Waterboys έδωσαν άλλο ένα μάθημα Live στο πλαίσιο της ενότητας «πώς να κάνεις το κοινό να ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ! ΠΟΛΥ!». Δεν ήταν βέβαια εκείνο το παραλήρημα των 2μιση ωρών, εκείνη η επί σκηνής καταιγίδα από μουσικά πυροτεχνήματα. Δεν τράβηξαν 15λεπτο το Pan Within (κλαψ)...αλλά την έδωσαν πάλι την ψυχούλα τους! Επιπλέον η επιστροφή του Πανός έγινε συνοδεία κλαρίνου (επιτέλους). Την περίμενα την παρέμβαση και χάρηκα πολύ που επιβεβαιώθηκα.
Για τον Steve τι να πω? Μας έπεισε ότι α) το βιολί ΔΕΝ είναι αυτό που νομίζουμε και β) ότι - πάνω στη σκηνή - το αφεντικό είναι αυτός! Nα με συγχωρέσει ο φίλος Mike αλλά ο βιολιστής του παίρνει ελαφρώς τα σώβρακα στο Live! Ο τύπος ΓΟΥ-ΣΤΑ-ΡΕΙ και ο μουσικός που γουστάρει δεν βγαίνει ποτέ χαμένος. Το κοινό το πιάνει το νόημα. Άκουσα πολλούς την Παρακευή να σχολιάζουν τις εκφράσεις του προσώπου του, ακόμη και όταν δεν έπαιζε. Ήταν μέσα στο τραγούδι ο άνθρωπος. Ελπίζω να γράψει και πάλι τις εντυπώσεις του στο blog του συγκροτήματος...Α! Και θέλω να παίξει και στο γάμο μου!
Το πρόβλημα είναι ότι, όπως και πέρυσι έτσι και φέτος η συναυλιακή μου σεζόν άρχισε με τους Waterboys και αυτό, θέτει τον πήχυ ψηλά... κοντά στο παγκόσμιο ρεκόρ! Αφού πέρυσι δεν κατάφερε να το ξεπεράσει ο υπερμέγιστος Roger Waters ή ο Εddie Vedder...βλέπω και φέτος θα αρχίζουμε και θα κλείνουμε with a fairy hand in hand....Βοήθειά μας!
Wednesday, June 6, 2007
Το καλό είναι εχθρός του χείριστου
Τον τελευταίο καιρό παρακολουθώ με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον τη δημόσια συζήτηση σχετικά με το -κατ’ ευφημισμόν- δελτίο ειδήσεων του Star και το αχαρακτήριστο «Je t’ aime» της κας Πάνια. Όχι, δεν θα κάτσω να ασχοληθώ με τη χαμηλή τους ποιότητα, ούτε με την ταξική τους διάσταση –δεν ξέρω και δεν θέλω να ξέρω ποιοι τα παρακολουθούν και ποια είναι η μόρφωση τους.
Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι η σχηματική διαμάχη ανάμεσα σε «κουλτουριάρηδες αρτηριοσκληρωτικούς» και «avant-garde χαβαλέδες». Μάλιστα, μια διαφημίστρία δήλωσε στο κυριακάτικο Βήμα ότι «αν έπρεπε να προβάλει τους καλλιτέχνες του Je t’aime, θα διάλεγε για σύμβουλους της τους δέκα πιο μορφωμένους και ακομπλεξάριστους ανθρώπους του περιβάλλοντός της».
Σύμφωνα με την διπολική λογική που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία (ο Μακ έχει ήδη γράψει έπη επί του θέματος), όλοι οι Έλληνες ανήκουν σε δύο κατηγορίες: σε αυτούς που βλέπουν κρυφά τις προαναφερθείσες εκπομπές και στη συνέχεια τις θάβουν δημόσια και σε αυτούς που τις βλέπουν φανατικά, επειδή είναι port modern τηλεόραση –το να μη βλέπεις ειδήσεις Star και Je t’aime δεν παίζει ως εκδοχή.
Λοιπόν, αυτή η δεύτερη κατηγορία παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Δεν είναι μόνο το ότι ντύνει την ανύπαρκτη αισθητική της και τα αγελαία ένστικτά της με τον μανδύα του «προχω»˙ ισχυρίζεται ότι οι μεν ειδήσεις του Star είναι η απάντηση στα μονοθεματικά, πλην σοβαροφανή δελτία ειδήσεων των μεγάλων καναλιών, το δε Je t’aime το ηχηρό χαστούκι του κοινού στους βλαχομπαρόκ έλληνες «σταρ».
Η δική μου ερώτηση είναι οι εξής: αν τα δελτία ειδήσεων είναι στα χάλια που είναι, η λύση είναι βρίσκεται στην αντίπραξη με..lifestyle προσομοιώσεις τους; Ομοίως, αν είναι υπερβολικό να δαπανάς 250 ευρώ για να δεις ξοφλημένες πενηντάρες με κατ’ επίφαση διεθνή καριέρα, τι σόι διαμαρτυρία είναι η στήριξη ανθρώπων με νοητική υστέρηση?
Αν το καλό είναι εχθρός του καλύτερου, άραγε το χείριστο είναι ο εχθρός του κακού?
Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι η σχηματική διαμάχη ανάμεσα σε «κουλτουριάρηδες αρτηριοσκληρωτικούς» και «avant-garde χαβαλέδες». Μάλιστα, μια διαφημίστρία δήλωσε στο κυριακάτικο Βήμα ότι «αν έπρεπε να προβάλει τους καλλιτέχνες του Je t’aime, θα διάλεγε για σύμβουλους της τους δέκα πιο μορφωμένους και ακομπλεξάριστους ανθρώπους του περιβάλλοντός της».
Σύμφωνα με την διπολική λογική που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία (ο Μακ έχει ήδη γράψει έπη επί του θέματος), όλοι οι Έλληνες ανήκουν σε δύο κατηγορίες: σε αυτούς που βλέπουν κρυφά τις προαναφερθείσες εκπομπές και στη συνέχεια τις θάβουν δημόσια και σε αυτούς που τις βλέπουν φανατικά, επειδή είναι port modern τηλεόραση –το να μη βλέπεις ειδήσεις Star και Je t’aime δεν παίζει ως εκδοχή.
Λοιπόν, αυτή η δεύτερη κατηγορία παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Δεν είναι μόνο το ότι ντύνει την ανύπαρκτη αισθητική της και τα αγελαία ένστικτά της με τον μανδύα του «προχω»˙ ισχυρίζεται ότι οι μεν ειδήσεις του Star είναι η απάντηση στα μονοθεματικά, πλην σοβαροφανή δελτία ειδήσεων των μεγάλων καναλιών, το δε Je t’aime το ηχηρό χαστούκι του κοινού στους βλαχομπαρόκ έλληνες «σταρ».
Η δική μου ερώτηση είναι οι εξής: αν τα δελτία ειδήσεων είναι στα χάλια που είναι, η λύση είναι βρίσκεται στην αντίπραξη με..lifestyle προσομοιώσεις τους; Ομοίως, αν είναι υπερβολικό να δαπανάς 250 ευρώ για να δεις ξοφλημένες πενηντάρες με κατ’ επίφαση διεθνή καριέρα, τι σόι διαμαρτυρία είναι η στήριξη ανθρώπων με νοητική υστέρηση?
Αν το καλό είναι εχθρός του καλύτερου, άραγε το χείριστο είναι ο εχθρός του κακού?
Monday, June 4, 2007
Αυτό και το υδρογόνο...
Ο Albert θα ήταν περήφανος.
Ενδεχομένως θα έχετε λάβει στο e-mail σας, ανάμεσα σε όλα αυτά τα τόσο αγαπητά και καθόλου ενοχλητικά forwards που σας στέλνουν αβέρτα και με περισσή γενναιοδωρία φίλοι, γνωστοί και συνεργάτες, μία προκήρυξη για συγκέντρωση υπογραφών ώστε να πείσουμε τις σατανικές εταιρίες και τα κυκλώματα να βάλουν ελληνικούς υπότιτλους στα νέα Blu-ray discs και στα HD-DVD. Κάτι που οι εν λόγω σατανικές εταιρίες και κυκλώματα δήλωσαν ρητά ότι δε θα κάνουν. Μάλιστα. Ελληνικούς συγκεκριμένα υπότιτλους. Το είπαν. Λένε, εμείς με ελληνικούς υπότιτλους τα ωραία μας next generation media δεν τα λερώνουμε. Φτου και το πατάω.
Αμ δε όμως, γιατί δεν υπολόγισαν τα γενναία παιδιά που σαν άλλοι 300 του Λεωνίδα και ουχί του Leonidas, έφτιαξαν αυτή την online petition. Μάλιστα κύριοι. Ο άκρατος και ξεδιάντροπος αυτός ανθελληνισμός δεν θα περάσει. Γιατί οι εταιρίες αυτές (οι σατανικές) λησμόνησαν να λάβουν υπ' όψιν τους ότι οι ελληνικοί υπότιτλοι διαβάζονται από ΕΛΛΗΝΕΣ!!! Και αλίμονο σ' αυτόν που θα υποτιμήσει τους ΕΛΛΗΝΕΣ. Το 'κανε κι ο Ξέρξης και να τι έπαθε, του βάλαν το piercing στον... αχεμ, συγγνώμην, η ιερή αγανάκτησις βλέπετε.
Καθώς λοιπόν οι γενναίοι Έλληνες δεν αφήνουν ποτέ αυτούς τους κουτεντέδες ξένους να τους πιάσουν κότσο, έσπευσαν να ανταποκριθούν στο κάλεσμα. Έτσι, οι υπογραφές της προκήρυξης προς τις εταιρίες (σας είπα ότι είναι σατανικές; Οι εταιρίες, όχι οι υπογραφές) αριθμούν αυτή τη στιγμή 36799 και συνεχίζουν. Σε αυτές, οι ενεργοί και περήφανοι συμπατριώτες μας εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους με λόγια όπως "THAT IS RACISM!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" (And this, apparently, is Sparta), "greek is the language of the future" (but somebody better warn the future about it), "40000 (thousands) years the history of Greek" (... has endured? ... has existed? ... has dominated? ... all of the above?), "we gave you civilazation but still you haven't learn to use it..." (dude, I know), "greek is the basis for the languages!!!" (in case you didn't know... anthropologists and linguists, pay heed!), "RE PAPARIA OTAN EMEIS EIXAME POLYTISMO ESEIS DEN YPIRXATE" (η ανωτερότης του πολυτισμού μας σε πλήρη ισχύ) και το επιμύθιο: "Greek_s Rule!!!!!"
Ενώ πραγματικά με συγκινεί το εθνικό φρόνημα των 36799 συμπατριωτών μου, υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα με την παραπάνω αξιέπαινη πρωτοβουλία: αν κάνει κανείς μια μικρή βολτίτσα από τα κατάλληλα καταστήματα (από τα οποία η Αθήνα διαθέτει άφθονα, δόξα τω Ζεύ) και πιάσει ένα τυπικό Blu-ray στα χέρια του (HD-DVD δεν πρόσεξα αν έχουν κυκλοφορήσει ακόμη), θα δει ένα μεγαλοπρεπές "GREEK" να φιγουράρει εν μέσω ποικίλων άλλων γλωσσών διαθέσιμων για υπότιτλους. GREEK να σημειώσουμε εδώ ότι είναι η βαρβαρική λέξις δια τα Ελληνικά.
Τι συμβαίνει λοιπόν; Οι εταιρίες (που είναι σατανικές) πείστηκαν; Ο βροντερός ΛΟΓΟΣ των Ελλήνων εισηκούσθη; Οι ελληνικοί υπότιτλοι διεκτινήσθησαν αμέσως και με συνοπτικές διαδικασίες στα εν λόγω δισκάκια; Είμαι σίγουρος ότι αυτό θα είναι. Με τίποτα δεν πιστεύω ότι κάποιος βρήκε έναν τέλειο τρόπο να μαζέψει 36799 (και συνεχίζουν) διευθύνσεις e-mail για να τις μοσχοπουλήσει στο spam market, ή έστω για να βγάλει μερικά λεπτά ωραίου γέλιου. Ούτε ότι οι έγκριτοι συμπατριώτες μου πίστεψαν τα γραφόμενα ενός forward του οποίου δεν ήξεραν την προέλευση και γνησιότητα χωρίς να τα διασταυρώσουν πρώτα. Με τίποτα δεν το πιστεύω.
Α, με την ευκαιρία, το ξέρατε ότι το υδρογόνο είναι το πιο κοινό στοιχείο στο σύμπαν; Γαμάτο ε;
Ενδεχομένως θα έχετε λάβει στο e-mail σας, ανάμεσα σε όλα αυτά τα τόσο αγαπητά και καθόλου ενοχλητικά forwards που σας στέλνουν αβέρτα και με περισσή γενναιοδωρία φίλοι, γνωστοί και συνεργάτες, μία προκήρυξη για συγκέντρωση υπογραφών ώστε να πείσουμε τις σατανικές εταιρίες και τα κυκλώματα να βάλουν ελληνικούς υπότιτλους στα νέα Blu-ray discs και στα HD-DVD. Κάτι που οι εν λόγω σατανικές εταιρίες και κυκλώματα δήλωσαν ρητά ότι δε θα κάνουν. Μάλιστα. Ελληνικούς συγκεκριμένα υπότιτλους. Το είπαν. Λένε, εμείς με ελληνικούς υπότιτλους τα ωραία μας next generation media δεν τα λερώνουμε. Φτου και το πατάω.
Αμ δε όμως, γιατί δεν υπολόγισαν τα γενναία παιδιά που σαν άλλοι 300 του Λεωνίδα και ουχί του Leonidas, έφτιαξαν αυτή την online petition. Μάλιστα κύριοι. Ο άκρατος και ξεδιάντροπος αυτός ανθελληνισμός δεν θα περάσει. Γιατί οι εταιρίες αυτές (οι σατανικές) λησμόνησαν να λάβουν υπ' όψιν τους ότι οι ελληνικοί υπότιτλοι διαβάζονται από ΕΛΛΗΝΕΣ!!! Και αλίμονο σ' αυτόν που θα υποτιμήσει τους ΕΛΛΗΝΕΣ. Το 'κανε κι ο Ξέρξης και να τι έπαθε, του βάλαν το piercing στον... αχεμ, συγγνώμην, η ιερή αγανάκτησις βλέπετε.
Καθώς λοιπόν οι γενναίοι Έλληνες δεν αφήνουν ποτέ αυτούς τους κουτεντέδες ξένους να τους πιάσουν κότσο, έσπευσαν να ανταποκριθούν στο κάλεσμα. Έτσι, οι υπογραφές της προκήρυξης προς τις εταιρίες (σας είπα ότι είναι σατανικές; Οι εταιρίες, όχι οι υπογραφές) αριθμούν αυτή τη στιγμή 36799 και συνεχίζουν. Σε αυτές, οι ενεργοί και περήφανοι συμπατριώτες μας εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους με λόγια όπως "THAT IS RACISM!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" (And this, apparently, is Sparta), "greek is the language of the future" (but somebody better warn the future about it), "40000 (thousands) years the history of Greek" (... has endured? ... has existed? ... has dominated? ... all of the above?), "we gave you civilazation but still you haven't learn to use it..." (dude, I know), "greek is the basis for the languages!!!" (in case you didn't know... anthropologists and linguists, pay heed!), "RE PAPARIA OTAN EMEIS EIXAME POLYTISMO ESEIS DEN YPIRXATE" (η ανωτερότης του πολυτισμού μας σε πλήρη ισχύ) και το επιμύθιο: "Greek_s Rule!!!!!"
Ενώ πραγματικά με συγκινεί το εθνικό φρόνημα των 36799 συμπατριωτών μου, υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα με την παραπάνω αξιέπαινη πρωτοβουλία: αν κάνει κανείς μια μικρή βολτίτσα από τα κατάλληλα καταστήματα (από τα οποία η Αθήνα διαθέτει άφθονα, δόξα τω Ζεύ) και πιάσει ένα τυπικό Blu-ray στα χέρια του (HD-DVD δεν πρόσεξα αν έχουν κυκλοφορήσει ακόμη), θα δει ένα μεγαλοπρεπές "GREEK" να φιγουράρει εν μέσω ποικίλων άλλων γλωσσών διαθέσιμων για υπότιτλους. GREEK να σημειώσουμε εδώ ότι είναι η βαρβαρική λέξις δια τα Ελληνικά.
Τι συμβαίνει λοιπόν; Οι εταιρίες (που είναι σατανικές) πείστηκαν; Ο βροντερός ΛΟΓΟΣ των Ελλήνων εισηκούσθη; Οι ελληνικοί υπότιτλοι διεκτινήσθησαν αμέσως και με συνοπτικές διαδικασίες στα εν λόγω δισκάκια; Είμαι σίγουρος ότι αυτό θα είναι. Με τίποτα δεν πιστεύω ότι κάποιος βρήκε έναν τέλειο τρόπο να μαζέψει 36799 (και συνεχίζουν) διευθύνσεις e-mail για να τις μοσχοπουλήσει στο spam market, ή έστω για να βγάλει μερικά λεπτά ωραίου γέλιου. Ούτε ότι οι έγκριτοι συμπατριώτες μου πίστεψαν τα γραφόμενα ενός forward του οποίου δεν ήξεραν την προέλευση και γνησιότητα χωρίς να τα διασταυρώσουν πρώτα. Με τίποτα δεν το πιστεύω.
Α, με την ευκαιρία, το ξέρατε ότι το υδρογόνο είναι το πιο κοινό στοιχείο στο σύμπαν; Γαμάτο ε;
Sunday, June 3, 2007
Hμέρα Ανεξαρτησίας!
Ημέρα Ανεξαρτησίας η σημερινή για το Αρχιπέλαγος της Τόνγκα. Βορειοανατολικά της Αυστραλίας, στον Ειρηνικό Ωκεανό...
Η δική μας ημέρα ανεξαρτησίας δεν διαφαίνεται ακόμη στον ορίζοντα καθότι δεν παίζουμε και Λόττο...αν όμως παίξουμε και κερδίσουμε προτείνω να πάμε να φάμε Τόνγκο στην Τόνγκα!
Καλημέρα σας...
Friday, June 1, 2007
1η Ιουνίου 2007: Η Ημέρα της Αμαλίας
Κάτι θα έχει πάρει το αυτί σας ή το μάτι σας ως τώρα, αν όχι, μια σύντομη βόλτα στα ελληνικά blogs αρκεί. Η 30χρονη Αμαλία Καλυβίνου υπέκυψε πριν λίγες μέρες στον καρκίνο. Όχι όμως πριν κάνει τη φωνή της να ακουστεί στο ελληνικό internet μέσα από το προσωπικό της blog, το εύλογα βαφτισμένο malpractice. Σ'αυτό κατέγραψε ό, τι χρειάστηκε να υποστεί λόγω της ασθένειάς της, αλλά κυρίως λόγω του εθνικού συστήματος υγείας και του κατεστημένου των "σοφών" ιατρών στους οποίους εμπιστευόμαστε την περίθαλψή μας, μια και όλα την πρόδωσαν.
Προσωπικά, πρώτη φορά αντιλήφθηκα το blog της αργά, σχεδόν ενάμιση μήνα πριν το θάνατό της, μέσω ενός μακροσκελούς post με ημερομηνία 7 Απριλίου 2007 και με τίτλο "Εξ αιτίας σου, "γιατρέ μου"..." Όλος ο πόνος και η οργή της κοπέλας, όλα όσα χρειάστηκε να περάσει, βρίσκονται μέσα σ'αυτές τις γραμμές, σε σημείο που δεν άντεξα να το διαβάσω όλο με μια ανάγνωση.
Δε θα σχολιάσω κάτι άλλο, καθώς δε νομίζω ότι μπορώ να πω κάτι που να είναι αντάξιο αυτών που πέρασε αυτή η κοπέλα που ήταν σχεδόν στη δική μου ηλικία. Το μόνο που θα πω είναι ότι ιστορίες σαν τη δική της ας μας θυμίζουν σε ποια χώρα ζούμε και πώς αντιμετωπίζονται συνάνθρωποί μας σε καταστάσεις που θα μπορούσαν να είναι δικές μας.
Η Αμαλία πια ησύχασε.
Υ.Γ. Το video που ανέβηκε στο YouTube από τα παιδιά του blog Για την Αμαλία
Προσωπικά, πρώτη φορά αντιλήφθηκα το blog της αργά, σχεδόν ενάμιση μήνα πριν το θάνατό της, μέσω ενός μακροσκελούς post με ημερομηνία 7 Απριλίου 2007 και με τίτλο "Εξ αιτίας σου, "γιατρέ μου"..." Όλος ο πόνος και η οργή της κοπέλας, όλα όσα χρειάστηκε να περάσει, βρίσκονται μέσα σ'αυτές τις γραμμές, σε σημείο που δεν άντεξα να το διαβάσω όλο με μια ανάγνωση.
Δε θα σχολιάσω κάτι άλλο, καθώς δε νομίζω ότι μπορώ να πω κάτι που να είναι αντάξιο αυτών που πέρασε αυτή η κοπέλα που ήταν σχεδόν στη δική μου ηλικία. Το μόνο που θα πω είναι ότι ιστορίες σαν τη δική της ας μας θυμίζουν σε ποια χώρα ζούμε και πώς αντιμετωπίζονται συνάνθρωποί μας σε καταστάσεις που θα μπορούσαν να είναι δικές μας.
Η Αμαλία πια ησύχασε.
Υ.Γ. Το video που ανέβηκε στο YouTube από τα παιδιά του blog Για την Αμαλία
Tuesday, May 29, 2007
Γεια σου ρε Αρτέστ, είσαι παλικάρι!
Σωστή είναι η άποψή σου Alex. Πράγματι, στη regular season τα γήπεδα του NBA θυμίζουν (άδεια) εκκλησία. Τόσο ήσυχα είναι. Απλώς φωνάζουν που και που κάνα «deeefense», προκειμένου να ξυπνήσουν τον παππού της μπροστινής σειράς που, αφού έφαγε το hot dog του και ήπιε την Coke του, είπε να αναπαυτεί λιγάκι! Η μόνη περίπτωση που τα γήπεδα-χορηγοί μπορεί να θυμίσουν Ελλάντα είναι όποτε ο μέγιστος Ron Artest και άλλα 2-3 καλόπαιδα ξυπνήσουν στραβά το πρωινό του αγώνα. Ε, τότε τα pop corn «σκεπάζουν τον ουρανό» (πότε θα ξεπεράσω τους 300…) και το παρκέ μετατρέπεται σε ρινγκ όπου τα ντιρέκτ διαδέχονται τα άπερκατ και όλοι μαζί (προπονητές, παίκτες και ενίοτε οπαδοί) βάζουν στη διαπασών τα αγαπημένα τους τραγούδια των…Πυξ Λαξ!
Είπαμε, όμως. Συνήθως, τα πράγματα είναι πολύ ήρεμα. Αυτό που δεν γνωρίζουν, ωστόσο, όσοι δεν ασχολούνται ενδελεχώς με το NBA (ήτοι, 3-4 ώρες την ημέρα, ξενυχτώντας τα βράδια και αναλύοντας τα στατιστικά του Μανού στο δωμάτιο που ακόμα και ο Βασιλιάς πηγαίνει μόνος του), είναι ότι στα playoffs η κατάσταση αλλάζει άρδην. Είναι η στιγμή που μπαίνει η μουσική του Vince DiCola από το Rocky IV (ξέρετε , όταν αφυπνίζεται ο Ρόκυ και αρχίζει να σαπίζει τον αντίπαλο του) και το σόου μετατρέπεται σε μάχη. Μάλιστα, δεν με ξαφνιάζει καθόλου το γεγονός ότι έγινε ρίψη αντικειμένων στον αγώνα των Jazz με τους Spurs, διότι η ομάδα του Dunkan, του Λονγκόριου και του Μανού θεωρείται (η καλύτερη, αλλά και) η πιο βρώμικη ομάδα στο NBA (Αν διαφωνείτε, πείτε το στον Nash). Ειδικά, ο Bowen έχει αναγάγει το ξύλο σε επιστήμη και έχει εφεύρει δεκάδες τρόπους για να ξυλοφορτώνει τους αντιπάλους του δίχως να το αντιλαμβάνονται οι διαιτητές…Αυτά. Όσο για τις χαρούμενες κίτρινες ορδές του Άρεως, ας ευχαριστήσουν τον τουρίστα από το Τελ Αβίβ!
Είπαμε, όμως. Συνήθως, τα πράγματα είναι πολύ ήρεμα. Αυτό που δεν γνωρίζουν, ωστόσο, όσοι δεν ασχολούνται ενδελεχώς με το NBA (ήτοι, 3-4 ώρες την ημέρα, ξενυχτώντας τα βράδια και αναλύοντας τα στατιστικά του Μανού στο δωμάτιο που ακόμα και ο Βασιλιάς πηγαίνει μόνος του), είναι ότι στα playoffs η κατάσταση αλλάζει άρδην. Είναι η στιγμή που μπαίνει η μουσική του Vince DiCola από το Rocky IV (ξέρετε , όταν αφυπνίζεται ο Ρόκυ και αρχίζει να σαπίζει τον αντίπαλο του) και το σόου μετατρέπεται σε μάχη. Μάλιστα, δεν με ξαφνιάζει καθόλου το γεγονός ότι έγινε ρίψη αντικειμένων στον αγώνα των Jazz με τους Spurs, διότι η ομάδα του Dunkan, του Λονγκόριου και του Μανού θεωρείται (η καλύτερη, αλλά και) η πιο βρώμικη ομάδα στο NBA (Αν διαφωνείτε, πείτε το στον Nash). Ειδικά, ο Bowen έχει αναγάγει το ξύλο σε επιστήμη και έχει εφεύρει δεκάδες τρόπους για να ξυλοφορτώνει τους αντιπάλους του δίχως να το αντιλαμβάνονται οι διαιτητές…Αυτά. Όσο για τις χαρούμενες κίτρινες ορδές του Άρεως, ας ευχαριστήσουν τον τουρίστα από το Τελ Αβίβ!
Monday, May 28, 2007
Αμερικάνικη απάντηση
Μου τη δίνει πολύ όταν γίνεται αυτό. Λες μια άποψη δημόσια, η οποία θεωρείς οτι είναι σωστή και αμέσως την ίδια μέρα γίνεται κάτι να στη βγάλει λάθος. Τί να πω... Απλά θα παραθέσω αυτό που διάβασα στο www.sport-fm.gr :
"Ο Μάνου Τζινόμπιλι πέτυχε 15 από τους 22 πόντους του στην τέταρτη περίοδο οδηγώντας τους Σπερς στη νίκη με 91-79 επί των Τζαζ μέσα στο «Delta Center» έπειτα από ένα επεισοδιακό παιχνίδι. Η παρέα του Αργεντινού άσου χρειάζεται πλέον μία νίκη ακόμη για να προκριθεί για τρίτη φορά τα τελευταία πέντε χρόνια στους τελικούς του ΝΒΑ. Οι γηπεδούχοι δέχτηκαν τέσσερις τεχνικές ποινές για διαμαρτυρία στο φινάλε του αγώνα, ενώ αποβλήθηκε από τον πάγκο ο προπονητής τους, Τζέρι Σλόαν, την ώρα που οπαδοί της ομάδας εκτόξευαν αντικείμενα (!), ένα από τα οποία τραυμάτισε ελαφρά τον Μπρους Μπόουεν."
E ασταδιαλα βρε Αμερικανάκια! Φαγωθήκατε να με βγάλετε λάθος!
"Ο Μάνου Τζινόμπιλι πέτυχε 15 από τους 22 πόντους του στην τέταρτη περίοδο οδηγώντας τους Σπερς στη νίκη με 91-79 επί των Τζαζ μέσα στο «Delta Center» έπειτα από ένα επεισοδιακό παιχνίδι. Η παρέα του Αργεντινού άσου χρειάζεται πλέον μία νίκη ακόμη για να προκριθεί για τρίτη φορά τα τελευταία πέντε χρόνια στους τελικούς του ΝΒΑ. Οι γηπεδούχοι δέχτηκαν τέσσερις τεχνικές ποινές για διαμαρτυρία στο φινάλε του αγώνα, ενώ αποβλήθηκε από τον πάγκο ο προπονητής τους, Τζέρι Σλόαν, την ώρα που οπαδοί της ομάδας εκτόξευαν αντικείμενα (!), ένα από τα οποία τραυμάτισε ελαφρά τον Μπρους Μπόουεν."
E ασταδιαλα βρε Αμερικανάκια! Φαγωθήκατε να με βγάλετε λάθος!
Rogues
Και ένα τεμπέλικο post τώρα, που έχει αμυδρή σχέση με το προηγούμενο ποστ μου. Θα παραθέσω απλά τα lyrics από το αγαπημένο μου τραγούδι τον τελευταίο μήνα και από τα πιο uplifting τραγούδια που έχω ακούσει:
"Enough... Bowing down to disillusion... Hats off and applause to rogues and evolution... The ripple effect is too good not to mention... if you're not affected you're not paying attention."
Καλη νύχτα σας...
"Enough... Bowing down to disillusion... Hats off and applause to rogues and evolution... The ripple effect is too good not to mention... if you're not affected you're not paying attention."
Καλη νύχτα σας...
Κάτι τρελαμένα παλικάρια
Γεια σας και πάλι από τη ΛΔΘ (όσοι κατάλαβαν, κατάλαβαν). Μετά από καιρό απουσίας επιστρέφω για να παραθέσω ένα προβληματισμό. Μια παρατήρηση αν θέλετε.
Χθες βρέθηκα στο κατάμεστο Αλεξάνδρειο, και παρακολούθησα την Αριανάρα της καρδιά μας (όλων μας έτσι… δεν πιστεύω να έχει κανείς πρόβλημα με αυτό;) να πραγματοποιεί μια εξαιρετική εμφάνιση και να ξεπλένει την ντροπιαστική απόδοση που είχαν στο δεύτερο παιχνίδι των ημιτελικών. Το θέαμα ήταν ωραίο, η ατμόσφαιρα φοβερή, οι διαιτητές έπαιξαν τον καθιερωμένο ρόλο τους (αυτό του villain της ιστορίας)… και είχαμε και happy end. Όλα καλά δηλαδή.
Στο ημίχρονο με αφορμή την εμφάνιση των cheerleaders, άρχισα να κάνω διάφορες σκέψεις. Κυριότερα το πόσο αλλόκοτο φαινόταν όλο αυτό το σκηνικό. Η μουσική έπαιζε δυνατά ένα techno-beat, τα κορίτσια χορεύανε, η κερκίδα όμως… το χαβά της. Συνθήματα όλο το γήπεδο μαζί, τόσο δυνατά που η μουσική από τα μεγάφωνα έμοιαζε με παράσιτα. Και υποτίθεται ότι οι μαζορέτες τραβάνε περισσότερο τον αντρικό πλυθισμό. Κι όμως εκείνη τη στιγμή πάω στοίχημα ότι αν κάποιος ρωτούσε όλους τους οπαδούς μέσα στο Παλέ, θα έπαιρνε απάντηση του στυλ «τι μαζορέτες και παπ*$ιές ρε… δεν είναι για τέτοια εδώ… Άρης ρε!»
Ο ξάδερφός μου, που καθόταν δίπλα με ρωτάει πολύ εύστοχα: «Ρε συ… φαντάζεσαι πώς θα φαίνεται όλο αυτό το σκηνικό στους Αμερικάνους παίχτες, που έχουν μεγαλώσει με το NBA;;» Όντως… εκεί το μπάσκετ είναι show, με φωτορυθμικά, δυνατή μουσική, events πριν και μετά το ματς και ένα στάδιο γεμάτο με ανθρώπους που κάθονται ήσυχοι στα καρεκλάκια τους και απλά χειροκροτούν. Εκεί καταλαβαίνεις που κολλάνε οι cheerleaders. Εδώ όμως;;
Εκεί ο κόσμος πάει στο γήπεδο για να απολαύσει θέαμα. Πληρώνει αδρά, αλλά το θέαμα το απολαμβάνει (τουλάχιστον έτσι πιστεύει). Δεν μπορώ να φανταστώ π.χ. να γίνει ραδιοφωνική εκπομπή στην Αμερική όπου θα ακούγονται οι φράσεις «Την Κυριακή… *παύση* … όλοι μας… *παύση* … οφείλουμε να είμαστε στο Παλέ *με στόμφο*!! Δεν υπάρχει δικαιολογία! Καναπεδάκιδες… *παύση* … όλοι μας πρέπει να δώσουμε βροντερό παρόν… να βοηθήσουμε την ομάδα!!»
Ο οπαδός (ο φανατικός – όχι αναγκαστικά με την κακή έννοια-) εδώ το αισθάνεται ως υποχρέωση/ανάγκη να πάει στο γήπεδο να βοηθήσει την ομάδα του να πετύχει το σκοπό (δηλ. τη νίκη). Η πελατειακή σχέση που υπάρχει στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού με τις αθλητικές ομάδες, εδώ κατακρίνεται.
Πότε ακριβώς δημιουργήθηκε αυτή η σύγχυση; Η ομάδα υπάρχει για να προσφέρει θέαμα στον οπαδό, ή ο οπαδός υπάρχει για να στηρίζει την ομάδα; Σίγουρα το πρώτο είναι και το πιο σωστό, γιατί έτσι και αλλιώς αυτός είναι και ο μόνος λόγος ύπαρξης των ομάδων. Αλλά δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι και η ομάδα χωρίς τους οπαδούς της δεν μπορεί να υφίσταται (για πολύ καιρό). Στην Ελλάδα λοιπόν που ο κόσμος έχει την τάση να αδιαφορεί εύκολα για τον αθλητισμό (το ποδόσφαιρό θεωρείται από τις αγαπημένες ασχολίες των Ελλήνων, αλλά μόνο θεωρητικά καθώς τα εισιτήρια κάθε αγωνιστική είναι τραγελαφικά) οι λίγοι που είναι πραγματικά παθιασμένοι με την ομάδα τους είναι λογικό να αποκτούν μια ιδιαίτερη ευαισθησία στο να ακολουθούν την ομάδα. Σε αυτό προσθέστε και το γεγονός ότι για πολλά από αυτά τα παιδιά το οπαδιλίκι είναι μια διέξοδος (ένας τρόπος ζωής), ώστε να αισθανθούν και αυτά ότι κάνουν κάτι σημαντικό, ότι ανήκουν κάπου.
Όλα αυτά πολλαπλασιάζονται σε ισχύ από τον παράγοντα χ, ο οποίος είναι η ανάγκη του Έλληνα να πρωταγωνιστεί. «Δεν θέλουμε ρε γαμώτο να είμαστε σαν τα Αμερικανάκια που απλά παρακολουθούν έναν αγώνα αμέτοχοι!» Εμείς θέλουμε να είμαστε μέρος του αγώνα! Να πρωταγωνιστούμε! Εξάλλου πόσοι μπορούν να πουν ότι διαβάζουν για τους εαυτούς τους κάθε Δευτέρα στις εφημερίδες; Όταν ο οπαδός πάει και διαβάζει για το πόσο εκπληκτικός ήταν ο λαός στο τάδε γήπεδο την Κυριακή, ξέρει ότι αναφέρονται σε αυτόν. Ξέρει ότι αυτό το «μεγαλείο» είναι και δικό του.
Απόδειξη όλων αυτών είναι οι τύποι που κάθονται μπροστά, μπροστά στη θύρα των «φανατικών», που οργανώνουν και παρακινούν τους υπόλοιπους. Κοιτούσα κάτι τέτοια παιδιά στον αγώνα χθες να κουνάνε χέρια σαν μαέστροι μιας τρελαμένης χορωδίας. Και φυσικά δεν πρέπει να είδαν πάνω από 5 λεπτά του αγώνα. Τους κοιτούσα και απορούσα «Είναι φυσιολογικό αυτό; Είναι υγιές;» Απάντηση φυσικά και δεν μπορώ να δώσω. Για το μόνο που ήμουν σίγουρος ήταν ότι αυτό που κάνανε πραγματικά το πίστευαν ότι είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα που μπορούν να κάνουν στη ζωή τους. Η ιδέα με στενοχωρούσε. Αυτούς όμως ίσως και να τους γέμιζε περισσότερο από όσο μπορούσα να φανταστώ. «Μέσα στην καρδιά μου έχω τον Θεό. Άρη οεο!!»
Χθες βρέθηκα στο κατάμεστο Αλεξάνδρειο, και παρακολούθησα την Αριανάρα της καρδιά μας (όλων μας έτσι… δεν πιστεύω να έχει κανείς πρόβλημα με αυτό;) να πραγματοποιεί μια εξαιρετική εμφάνιση και να ξεπλένει την ντροπιαστική απόδοση που είχαν στο δεύτερο παιχνίδι των ημιτελικών. Το θέαμα ήταν ωραίο, η ατμόσφαιρα φοβερή, οι διαιτητές έπαιξαν τον καθιερωμένο ρόλο τους (αυτό του villain της ιστορίας)… και είχαμε και happy end. Όλα καλά δηλαδή.
Στο ημίχρονο με αφορμή την εμφάνιση των cheerleaders, άρχισα να κάνω διάφορες σκέψεις. Κυριότερα το πόσο αλλόκοτο φαινόταν όλο αυτό το σκηνικό. Η μουσική έπαιζε δυνατά ένα techno-beat, τα κορίτσια χορεύανε, η κερκίδα όμως… το χαβά της. Συνθήματα όλο το γήπεδο μαζί, τόσο δυνατά που η μουσική από τα μεγάφωνα έμοιαζε με παράσιτα. Και υποτίθεται ότι οι μαζορέτες τραβάνε περισσότερο τον αντρικό πλυθισμό. Κι όμως εκείνη τη στιγμή πάω στοίχημα ότι αν κάποιος ρωτούσε όλους τους οπαδούς μέσα στο Παλέ, θα έπαιρνε απάντηση του στυλ «τι μαζορέτες και παπ*$ιές ρε… δεν είναι για τέτοια εδώ… Άρης ρε!»
Ο ξάδερφός μου, που καθόταν δίπλα με ρωτάει πολύ εύστοχα: «Ρε συ… φαντάζεσαι πώς θα φαίνεται όλο αυτό το σκηνικό στους Αμερικάνους παίχτες, που έχουν μεγαλώσει με το NBA;;» Όντως… εκεί το μπάσκετ είναι show, με φωτορυθμικά, δυνατή μουσική, events πριν και μετά το ματς και ένα στάδιο γεμάτο με ανθρώπους που κάθονται ήσυχοι στα καρεκλάκια τους και απλά χειροκροτούν. Εκεί καταλαβαίνεις που κολλάνε οι cheerleaders. Εδώ όμως;;
Εκεί ο κόσμος πάει στο γήπεδο για να απολαύσει θέαμα. Πληρώνει αδρά, αλλά το θέαμα το απολαμβάνει (τουλάχιστον έτσι πιστεύει). Δεν μπορώ να φανταστώ π.χ. να γίνει ραδιοφωνική εκπομπή στην Αμερική όπου θα ακούγονται οι φράσεις «Την Κυριακή… *παύση* … όλοι μας… *παύση* … οφείλουμε να είμαστε στο Παλέ *με στόμφο*!! Δεν υπάρχει δικαιολογία! Καναπεδάκιδες… *παύση* … όλοι μας πρέπει να δώσουμε βροντερό παρόν… να βοηθήσουμε την ομάδα!!»
Ο οπαδός (ο φανατικός – όχι αναγκαστικά με την κακή έννοια-) εδώ το αισθάνεται ως υποχρέωση/ανάγκη να πάει στο γήπεδο να βοηθήσει την ομάδα του να πετύχει το σκοπό (δηλ. τη νίκη). Η πελατειακή σχέση που υπάρχει στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού με τις αθλητικές ομάδες, εδώ κατακρίνεται.
Πότε ακριβώς δημιουργήθηκε αυτή η σύγχυση; Η ομάδα υπάρχει για να προσφέρει θέαμα στον οπαδό, ή ο οπαδός υπάρχει για να στηρίζει την ομάδα; Σίγουρα το πρώτο είναι και το πιο σωστό, γιατί έτσι και αλλιώς αυτός είναι και ο μόνος λόγος ύπαρξης των ομάδων. Αλλά δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι και η ομάδα χωρίς τους οπαδούς της δεν μπορεί να υφίσταται (για πολύ καιρό). Στην Ελλάδα λοιπόν που ο κόσμος έχει την τάση να αδιαφορεί εύκολα για τον αθλητισμό (το ποδόσφαιρό θεωρείται από τις αγαπημένες ασχολίες των Ελλήνων, αλλά μόνο θεωρητικά καθώς τα εισιτήρια κάθε αγωνιστική είναι τραγελαφικά) οι λίγοι που είναι πραγματικά παθιασμένοι με την ομάδα τους είναι λογικό να αποκτούν μια ιδιαίτερη ευαισθησία στο να ακολουθούν την ομάδα. Σε αυτό προσθέστε και το γεγονός ότι για πολλά από αυτά τα παιδιά το οπαδιλίκι είναι μια διέξοδος (ένας τρόπος ζωής), ώστε να αισθανθούν και αυτά ότι κάνουν κάτι σημαντικό, ότι ανήκουν κάπου.
Όλα αυτά πολλαπλασιάζονται σε ισχύ από τον παράγοντα χ, ο οποίος είναι η ανάγκη του Έλληνα να πρωταγωνιστεί. «Δεν θέλουμε ρε γαμώτο να είμαστε σαν τα Αμερικανάκια που απλά παρακολουθούν έναν αγώνα αμέτοχοι!» Εμείς θέλουμε να είμαστε μέρος του αγώνα! Να πρωταγωνιστούμε! Εξάλλου πόσοι μπορούν να πουν ότι διαβάζουν για τους εαυτούς τους κάθε Δευτέρα στις εφημερίδες; Όταν ο οπαδός πάει και διαβάζει για το πόσο εκπληκτικός ήταν ο λαός στο τάδε γήπεδο την Κυριακή, ξέρει ότι αναφέρονται σε αυτόν. Ξέρει ότι αυτό το «μεγαλείο» είναι και δικό του.
Απόδειξη όλων αυτών είναι οι τύποι που κάθονται μπροστά, μπροστά στη θύρα των «φανατικών», που οργανώνουν και παρακινούν τους υπόλοιπους. Κοιτούσα κάτι τέτοια παιδιά στον αγώνα χθες να κουνάνε χέρια σαν μαέστροι μιας τρελαμένης χορωδίας. Και φυσικά δεν πρέπει να είδαν πάνω από 5 λεπτά του αγώνα. Τους κοιτούσα και απορούσα «Είναι φυσιολογικό αυτό; Είναι υγιές;» Απάντηση φυσικά και δεν μπορώ να δώσω. Για το μόνο που ήμουν σίγουρος ήταν ότι αυτό που κάνανε πραγματικά το πίστευαν ότι είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα που μπορούν να κάνουν στη ζωή τους. Η ιδέα με στενοχωρούσε. Αυτούς όμως ίσως και να τους γέμιζε περισσότερο από όσο μπορούσα να φανταστώ. «Μέσα στην καρδιά μου έχω τον Θεό. Άρη οεο!!»
Wednesday, May 23, 2007
E-ΠΙ-ΤΕ-ΛΟΥΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ναι! Συγκίνηση και ανατριχίλα! Μου έστειλε μια συνάδελφος την εξής διεύθυνση, χωρίς να μου πει τι είναι! Το ανοίγω και τι να δω;;;;;;;;;;;;; ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙ ΤΩΝ ΙΑΠΩΝΙΚΩΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙΩΝ ΠΟΥ ΕΒΑΖΕ Η ΕΡΤ, τότε, τη δεκαετία του '80! Εnjoy!
http://www.youtube.com/watch?v=zTYAWegJWMs&mode=related&search=
http://www.youtube.com/watch?v=zTYAWegJWMs&mode=related&search=
The Empire always strikes twice
Ο David Lynch είναι μυστήριο τραίνο - κι αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο understatement από τότε που ο Oppenheimer είπε "This shit blows." (εξακριβωμένη ατάκα, την είπε αλήθεια, ήμουν εκεί).
Οι ταινίες του Lynch είναι εξίσου μυστήρια τραίνα με το δημιουργό τους - στην πλειοψηφία τους αποτελούν περίπλοκα μωσαϊκά εικόνων και ήχων που ναι μεν διηγούνται μια ιστορία, το κάνουν όμως πετώντας από το παράθυρο όλες τις συμβατικές τεχνικές αφήγησης και εξιστόρησης. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, ο Lynch στις ταινίες του πλάθει ένα σύμπαν το οποίο βρίθει από ονειρικές εικόνες, συμβολισμούς, abstracts, easter eggs και red herrings, αποφεύγοντας αυστηρά οποιαδήποτε έννοια συνοχής χρόνου και τόπου, ακόμη και πραγματικότητας.
Το Inland Empire είναι ένα τέλειο παράδειγμα του παραπάνω στυλ. Είναι μεγάλο σε διάρκεια, έξοχα σκηνοθετημένο, με πολύ καλές ερμηνείες, και με ένα narrative το οποίο μετά την πρώτη ώρα περίπου εκτοξεύεται σε χίλιες διαφορετικές κατευθύνσεις, και ο θεατής πρέπει να ακολουθήσει όλα τα ίχνη που μένουν πίσω, αν θέλει να ελπίζει ότι θα βγει με επιτυχία από το λαβύρινθο. Η ταινία περιέχει εικόνες που άνετα συγκαταλέγονται σε μερικές από τις δυνατότερες που έχει παράγει ο σκηνοθέτης, ενώ η Laura Dern μας χαρίζει μια από τις καλύτερες ερμηνείες της ζωής της και μάλιστα έχοντας το βάρος να αναπαραστήσει όχι έναν, όχι δύο, αλλά τρεις (και δυνητικά περισσότερους) χαρακτήρες, κανέναν από τους οποίους δεν είναι σε θέση να καταλάβει πλήρως.
Μέσα από το συνεχές παζλ των εικόνων αλλά και του καταπληκτικού ήχου, ο Lynch δημιουργεί με άνεση την ατμόσφαιρα που έχει γίνει σήμα κατατεθέν του, μια ατμόσφαιρα πιεστική, βαριά, με μουντά χρώματα, που αφήνει στιφή γεύση στο στόμα και την αίσθηση του μυαλού που ονειρεύεται μέσα σ' ένα λήθαργο τόσο βαθύ που δεν μπορεί πια να ξεχωρίσει πού τελειώνει το όνειρο και πού αρχίζει η πραγματικότητα... αν υπήρχε ποτέ πραγματικότητα, ή έστω διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα δύο. Σ' αυτό συνεισφέρει και το σχεδόν αποκλειστικά με digital film γύρισμα, που αφαιρεί οποιαδήποτε πλαστικότητα και "φτιαχτή ομορφιά" από τις εικόνες και τις κάνει να μοιάζουν σχεδόν αφύσικες και απόμακρες.
Το θέμα βέβαια και η εύλογη ερώτηση αφού πέσουν οι τίτλοι τέλους σε ταινίες όπως αυτή, είναι "Κατάλαβες τίποτα;" Άλλωστε, ο Lynch κάνει τα αδύνατα δυνατά ώστε να πει την ιστορία που θέλει λέγοντας στο θεατή όσα λιγότερα γίνεται - και ταυτόχρονα δείχνοντάς του, βομβαρδίζοντάς τον με συμβολισμούς και εικόνες που μπορεί να μη λένε τίποτα, μπορεί και τα πάντα για την ιστορία. Θεματική συνέχεια του εξαιρετικού Mulholland Drive, το Inland Empire καταπιάνεται με το άσχημο πρόσωπο του Hollywood stardom και τις επιπτώσεις του στη φιλόδοξη γυναίκα/ηρωίδα, καθώς και τα θολά όρια μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, αν και ακολουθεί εντελώς άλλο δρόμο. Πάντως, παρά τον καταιγισμό εικόνων και νοημάτων και το συνεπαγόμενο μπέρδεμα και ξύσιμο της κεφαλής, η ιστορία δεν είναι ένα πρόβλημα χωρίς λύση, αφού αρκεί κανείς, με το που δει την ταινία, να κάνει ένα βήμα πίσω και να κοιτάξει όλο τον πίνακα - η ιστορία ξεπροβάλλει δειλά μέσα από τα μύρια στοιχεία, εικόνες και ατάκες που τη δημιούργησαν, ίσως όχι τόσο εύκολα όσο στο Mulholland Dr. αλλά πάντως το ίδιο σίγουρα. Φυσικά, κι αυτό είναι άλλο ένα χαρακτηριστικό του Lynch που κάνει τη δουλειά του τόσο γοητευτική, στο τέλος δεν κολλάνε τα πάντα. Το συμπέρασμα δεν βγαίνει αβίαστα, ούτε δένουν όλες οι κλωστές σε ένα υφαντό που δείχνει την τελική εικόνα. Δεν εξηγούνται τα πάντα, γιατί δεν είναι τα πάντα εκεί με σκοπό να εξ
ηγηθούν, απλά παραμένουν στο όριο του υποσυνείδητου γρατζουνώντας τους τοίχους του μυαλού ίσα ίσα για να θυμάσαι ότι είναι εκεί, χωρίς όμως να μπορείς να τους δώσεις νόημα ή να τα καταλάβεις. Με άλλα λόγια, σαν κάθε όνειρο που σέβεται τον εαυτό του, έχεις μια εικόνα την οποία θα θυμάσαι το πρωί που θα την περιγράψεις στους φίλους σου, αλλά πίσω της θα υπάρχουν χίλια πράγματα τα οποία θα παραμένουν στην άκρη του μυαλού σου, μα θα εξαφανίζονται κάθε φορά που προσπαθείς να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους και να τα φέρεις στο φως.Δεν είμαι σίγουρος τι θέση δίνω στο Inland Empire σε σχέση με τις υπόλοιπες του Lynch, πάντως σίγουρα πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο. Περιμένοντας να δω μια από τις πιο αδύναμες και ασυνάρτητες προσπάθειές του, έπεσα στο ακριβώς αντίθετο. I recommend.
Thursday, May 17, 2007
Τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους? (θα χαρούμε πολύ)
Χθες ο υπουργός Τύπου κ. Ρουσόπουλος ανακοίνωσε ότι θα καταργήσει τις μετρήσεις τηλεθέασης σε δελτία ειδήσεων και ενημερωτικές εκπομπές! Εξαιρετική ιδέα! Δεν ειρωνεύομαι...σοβαρομιλάω. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε θεωρητικά να καθαρίσει λίγο τον απόπατο που λέγεται «ελληνικά δελτία ειδήσεων». Όχι ότι θα έπαυαν τα δελτία να είναι de col (με ωμέγα!). Λίμπε-λάι, λίμπε-λάι το σκατό δεν ξεκολλάει. Αλλά θα μπορούσε κάτι να προσφέρει ως κίνηση...Φυσικά, δεν το βλέπω να γίνεται, γιατί είναι πολλά τα λεφτά Άρη...οπότε κλάφτα Χαράλαμπε. Αν το κάνει βέβαια ο Ρουσό θα πάρει ντούζ πουάν από εμένα! Έχει άλλωστε στο παλμαρέ του και τη γαμάτη απάντηση στη γαμάτη ερώτηση:
- Κύριε Υπουργέ, τι εννοείτε όταν λέτε 'οι εκλογές θα γίνουν στην ώρα τους';
- 7 το πρωί με 7 το βράδι...
ΖΝΤΟΝΝΝΝΓΚ!!!!!!!!!!!!!!!!!!
- Κύριε Υπουργέ, τι εννοείτε όταν λέτε 'οι εκλογές θα γίνουν στην ώρα τους';
- 7 το πρωί με 7 το βράδι...
ΖΝΤΟΝΝΝΝΓΚ!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Subscribe to:
Posts (Atom)
