Ουδεμία έκπληξη για όσους τους είχαν ξαναδεί...ελπίζω όμως να εξεπλάγησαν οι «νεο-μυνημένοι» (Αlexander...)
Οι Waterboys έδωσαν άλλο ένα μάθημα Live στο πλαίσιο της ενότητας «πώς να κάνεις το κοινό να ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ! ΠΟΛΥ!». Δεν ήταν βέβαια εκείνο το παραλήρημα των 2μιση ωρών, εκείνη η επί σκηνής καταιγίδα από μουσικά πυροτεχνήματα. Δεν τράβηξαν 15λεπτο το Pan Within (κλαψ)...αλλά την έδωσαν πάλι την ψυχούλα τους! Επιπλέον η επιστροφή του Πανός έγινε συνοδεία κλαρίνου (επιτέλους). Την περίμενα την παρέμβαση και χάρηκα πολύ που επιβεβαιώθηκα.
Για τον Steve τι να πω? Μας έπεισε ότι α) το βιολί ΔΕΝ είναι αυτό που νομίζουμε και β) ότι - πάνω στη σκηνή - το αφεντικό είναι αυτός! Nα με συγχωρέσει ο φίλος Mike αλλά ο βιολιστής του παίρνει ελαφρώς τα σώβρακα στο Live! Ο τύπος ΓΟΥ-ΣΤΑ-ΡΕΙ και ο μουσικός που γουστάρει δεν βγαίνει ποτέ χαμένος. Το κοινό το πιάνει το νόημα. Άκουσα πολλούς την Παρακευή να σχολιάζουν τις εκφράσεις του προσώπου του, ακόμη και όταν δεν έπαιζε. Ήταν μέσα στο τραγούδι ο άνθρωπος. Ελπίζω να γράψει και πάλι τις εντυπώσεις του στο blog του συγκροτήματος...Α! Και θέλω να παίξει και στο γάμο μου!
Το πρόβλημα είναι ότι, όπως και πέρυσι έτσι και φέτος η συναυλιακή μου σεζόν άρχισε με τους Waterboys και αυτό, θέτει τον πήχυ ψηλά... κοντά στο παγκόσμιο ρεκόρ! Αφού πέρυσι δεν κατάφερε να το ξεπεράσει ο υπερμέγιστος Roger Waters ή ο Εddie Vedder...βλέπω και φέτος θα αρχίζουμε και θα κλείνουμε with a fairy hand in hand....Βοήθειά μας!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
Αν και συγκαταλέγεται στις συναυλίες που κανονικά δε θα πήγαινα, αλλά έτυχε να πάω, πρέπει να ομολογήσω ότι μου έκαναν πολύ καλή εντύπωση. Και παρά το γεγονός ότι δεν είμαι fan, και τα μισα (και βάλε) τραγούδια δεν τα ήξερα, πέρασα καλά ακριβώς για τον λόγο που αναφέρει και η φίλτατη V. Τα "παιδιά" το χαιρόντουσαν και αυτό φαινόταν και ανέβαζε την όλη εμπειρία!
Αλλά sorry V, δεν μπορώ με τίποτα να τη συγκρίνω με τους PJ για ευνόητους λόγους (μια δεκαετία και βάλε τους ακούω τους μαρμελάδους!)
Κορυφαία στιγμή της συναυλίας όντως ήταν το Pan within με εκπληκτική συνοδεία κλαρίνου. Πολύ αίσθημα ρε που*&η μου!!
Καλά, να σου πω την αλήθεια αυτό για τον Eddie το έγραψα μετά φόβου Θεού, γιατί αν το διαβάσει το αδέρφι μου θα αποκληρωθώ πάραυτα! Το άσμα με το κλαρίνο ήταν το The return of Pan. Το Pan within ήταν ένα άλλο στο οποίο ούρλιαζα. Ο τύπος έχει σκάλωμα με τον τραγοπόδαρο. Αν έχεις χρόνο βρες τους στίχους του The return of Pan. Έχει γραφτεί στην Ελλάδα...
V! Check it out! Χάρη στους κόπους του Rough_Silk (του φίλου μου που συνάντησα στο live), ορίστε:
The Pan Within:
http://www.youtube.com/watch?v=BuPKoKv4wDY
Return of Pan (ανατριχίλα!!!):
http://www.youtube.com/watch?v=PAKLoseK2qs&mode=related&search=
Medicine Bow:
http://www.youtube.com/watch?v=rnUxi7UUqJI
... be married:
http://www.youtube.com/watch?v=A6th46BMG_I
COMMOTION!!! Μπράβο, μπράβο στο φίλο του Μακ! Μακάρι να βρίσκαμε βίντεο και από την περυσινή συναυλία....
Αντέ, πότε θα ξαναρθούν?
Post a Comment