ν. Ενώ πρόκειται για έναν από τους πιο ενδιαφέροντες ρόλους του των τελευταίων χρόνων και για μια πολύ καλή ερμηνεία την οποία εμφανώς απολαμβάνει, οι πιο σκληροπυρηνικοί φαν του - εσένα κοιτάω, Provolone - μάλλον θα βρίζουν για κάνα διήμερο μετά. Ίσως.Το Stardust ξεκινάει με τη σεβάσμια χροιά του Sir Ian McKellen να μας εξιστορεί το πώς ο Dunstan Thorne, κάτοικος του χωριού Wall της Αγγλίας, πέρασε κάποτε το Τείχος που χωρίζει το χωριό από το Stormhold, ένα φανταστικό βασίλειο κατοικούμενο από μάγισσες, στοιχειά, πρίγκηπες και πειρατές του ουρανού και γνώρισε εκεί μια πανέμορφη κοπέλα που την έδενε η κατάρα μιας μάγισσας. Χρόνια μετά, ο γιος του ο Tristan (Charlie Cox) θα ξαναπεράσει το Τείχος προς το Stormhold για να βρει ένα πεφταστέρι, το οποίο θα του χαρίσει την καρδιά της αγαπημένης του Victoria (Sienna Miller). Το πρόβλημα είναι ότι το ίδιο πεφταστέρι ψάχνουν τρεις κακές μάγισσες (με αρχηγό τη Michelle Pfeiffer) και επτά πρίγκηπες που αντιμάχονται για το θρόνο του βασιλείου. Επειδή εντάξει, αλλιώς θα πήγαινε απλά και θα το έπαιρνε. Έτσι, θα μπλέξει σε μια φανταστική περιπέτεια και θα αντιμετωπίσει εκατοντάδες προκλήσεις μέχρι να φτάσει το στόχο του.
Η ιστορία του Stardust είναι ένα καθαρό παραμύθι - γραμμένο από τον βιρτουόζο του είδους Neil Gaiman - και δεν ντρέπεται καθόλου γι' αυτό. Αυτό σημαίνει ότι η ιστορία που αφηγείται είναι πέρα για πέρα φανταστική, δεν κλείνει το μάτι με νόημα στον εαυτό της ή στους θεατές, ούτε σατιρίζει το είδος της. Έτσι, όσοι δεν τρελάθηκαν με τη Μέση Γη του Tolkien και του Peter Jackson καλύτερα να μη κάνουν τον κόπο, καθώς τα κλισέ του είδους θα τους βαρέσουν κατακέφαλα. Προσωπικά, το καταευχαριστήθηκα και χάθηκα στις κελτικές εξοχές του, but that's just me.
Η σκηνοθεσία του Vaughn είναι μια ευχάριστη έκπληξη, καθώς ο σκηνοθέτης και παραγωγός γνωστων αγγλο-gangsterικών θεαμάτων εδώ δίνει στο υλικό του επικές διαστάσεις και δημιουργεί από το τίποτα σχεδόν ένα κόσμο που δεν κατάφερε κανένα από τα πρόσφατα παραδείγματα fantasy (βλ. Eragon, Narnia κλπ.) που προσπάθησαν να ακολουθήσουν το Lord of the Rings.
Το σενάριο του ίδιου και της Jane Goldman δε λειτουργεί το ίδιο καλά, καθώς δεν καταφέρνει να περάσει το λυρισμό, το χιούμορ και την αφηγηματική δεινότητα του Gaiman, και πολλές φορές καταφεύγει σε εύκολες λύσεις, υποτιμώντας λίγο την εμπιστοσύνη που καλείται να δείξει ο θεατής. Έτσι είναι ευτυχές που τουλάχιστον η σκηνοθεσία καταφέρνει να καλύψει το κενό περνώντας μας σχεδόν αυτούσια την ατμόσφαιρα της ιστορίας.
Οι ερμηνείες επίσης δίνουν έξτρα ώθηση στην ταινία, καθώς βρίσκουν την ευαίσθητη εκείνη χορδή που χωρίζει την ερμηνεία παραμυθένιων χαρακτήρων από το να γίνει τσίρκο - άλλο ένα ενδεικτικό του πόσο καλά χειρίζεται ο Vaughn το υλικό του. Φυσικά και τα highlights εδώ είναι η Michelle Pfeiffer, η οποία αναρωτιέσαι τι το θέλει το αστέρι για να ξαναγίνει νέα, αν δείχνει έτσι στα 50 της, και o Bobby De Niro, ο οποίος ως Captain Shakespeare κάνει ρημαδιό το typecasting του και μας χαρίζει μια απολαυστική ερμηνεία ενός απολαυστικού χαρακτήρα, την οποία είναι ολοφάνερο ότι διασκεδάζει αφάνταστα. Ο Charlie Cox έχει το βάρος του κεντρικού ήρωα - ομορφόπαιδου, οπότε είναι επόμενο ότι θα είναι ελαφρώς αδιάφορος, ωστόσο κάνει καλή δουλειά στο να απεικονίσει την εξέλιξη του χαρακτήρα του, ειδικά από τη στιγμή που το σενάριο δεν τον βοηθάει πολύ σ'αυτό τον τομέα. Η Claire Danes επιστρέφει από τη λήθη των τελευταίων χρόνων για να δώσει στην Yvaine το Πεφταστέρι την εξώκοσμη γλυκύτητα που αρμόζει στο χαρακτήρα. Το υπόλοιπο cast δεν υστερεί ούτε σε ερμηνείες ούτε σε star power (γκουχ), καθώς έχουμε σε μικρότερους ή μεγαλύτερους ρόλους Peter O' Toole, Rupert Everett, Ricky Gervais (κάπως απογοητευτική εμφάνιση είναι αλήθεια), και τη φωνή του Sir Ian McKellen που λέγαμε πριν.
Το Stardust, όπως προανέφερα, είναι ένα καθαρόαιμο παραμύθι, στην παράδοση του Krull, του Willow, του Labyrinth, και της ταινίας με την οποία έχει συγκριθεί πιο πολύ, του The Princess Bride του Rob Reiner, και ως τέτοια ιδανική για βροχερά σαββατιάτικα μεσημέρια. Ως τέτοια ελπίζω ότι θα καθιερωθεί και στη συνείδηση του κοινού, μια και παρ'όλο που το fantasy είδος αναβιώνει στο σινεμά στις μέρες μας καθώς πουλάει, λίγα δημιουργήματα κατάφεραν να έχουν την ευαισθησία, τη δεξιοτεχνία και την ειλικρίνεια που αρμόζει στα πραγματικά παραμύθια. Το Stardust του Matthew Vaughn είναι ένα από αυτά.
(Photos (c) Paramount Pictures, taken from RottenTomatoes.com)
No comments:
Post a Comment