The Horsemen came, they saw, they conquered!

Ήταν 1996 κι εγώ ήμουν Δευτέρα Λυκείου όταν κυκλοφόρησε το "Load", κάνοντας επίσημα τους Metallica μια από τις πιο επιτυχημένες, αλλά και μισητές μπάντες στον πλανήτη. Θυμάμαι ακόμα την οργή των σκληροπυρηνικών fans απέναντι στο κορυφαίο τότε metal συγκρότημα στον πλανήτη και στην απόφασή τους να αλλάξουν μουσική κατεύθυνση και να... κουρευτούν! Χαρακτηριστικά, ένας γνωστός μου που συνήθιζε να ζωγραφίζει δικά του εξώφυλλα πάνω στις κασέτες που έγραφε τα album που άκουγε (αυτό για όσους θεωρούν ότι φταίει το internet για την πειρατεία στη μουσική), το μόνο που ζωγράφισε στην κασέτα που περιείχε το "Load" ήταν ένας σωρός από τρίχες και λεφτά! Νεανική έκφραση, baby!

Από την αλλαγή του μουσικού τους στυλ μέχρι την υπόθεση Napster και από τις αλλεπάλληλες καθυστερήσεις να κυκλοφορήσουν νέες δισκογραφικές δουλειές μέχρι τα νέα για τον εγκλεισμό του τραγουδιστή James Hetfield σε κλινική αποτοξίνωσης από το αλκοόλ, οι Metallica μισήθηκαν όσο λίγοι μουσικοί από το κοινό. Αυτό όμως δεν τους εμπόδισε ακόμα και σήμερα να είναι μία από τις μεγαλύτερες rock μπάντες στον κόσμο. Το όνομά τους, ένα όνομα που ακούγεται σχεδόν παιδικό και κρύβει μέσα του όλο τον ενθουσιασμό των εφήβων από το San Francisco, έγινε τόσο καλλιτεχνικός θρύλος όσο και πανίσχυρο brand, εξίσου αναγνωρίσιμο στους κύκλους των rock και metal οπαδών όσο και στο mainstream. Το όνομα Metallica το έχει ακούσει μέχρι κι η γιαγιά μου, ενώ η μουσική τους εισχώρησε στο παγκόσμιο υποσυνείδητο με τον τρόπο που μόνο τα έργα των μεγάλων το έχουν κάνει. Υπερβολικό; Το "Nothing Else Matters" είναι ένα κομμάτι που απλά δεν νοείται να λείπει απο μαθητικές και φοιτητικές mixed tapes, ενώ το "Black Album" απαντάται από δισκοθήκες μεταλλάδων έως συλλογές έφηβων κοριτσιών που ακούν Χατζηγιάννη.

Γι' αυτό κι εγώ στις 3 Ιουλίου 2007 είπα "δε γαμιέται" και τα έσκασα τα 80 Ευρώ του εισιτηρίου (τα οποία εξακολουθώ να θεωρώ υπερβολικά ακριβή τιμή, αλλά οι περιστάσεις βλέπετε). Την εμπειρία μου θα τη σύγκρινα με του Provolone όταν είδε live τους Bono, The Edge, Larry Mullen και Adam Clayton στη Θεσσαλονίκη το 1997. Ναι, γι' αυτό το πράγμα μιλάμε. Για 2 ώρες και κάτι, οι James Hetfield, Lars Ulrich, Kirk Hammett και Robert Trujillo μας παρέδωσαν ιδιαίτερα μαθήματα live, χαρίζοντάς μας άψογες εκτελέσεις μερικών από τα καλύτερά τους κομμάτια από το '96 και πίσω, φτάνοντας μέχρι και το ντεμπούτο τους του 1983 (αν και κακώς παρέλειψαν το "Load" και το πρόσφατο και αδίκως μισητό "St. Anger"). Ορισμένα μικροπροβληματάκια στον ήχο στα πρώτα δύο τραγούδια δε στάθηκαν ικανά να χαλάσουν την εμπειρία. Τι να πρωτοπώ; Ότι στο θρυλικό τους άνοιγμα με το "Ecstasy of Gold" του μεγάλου Ennio Morricone (το οποίο συνοδευόταν και από τη μνημειώδη σκηνή από το αριστούργημα του Sergio Leone στα video walls) ανατρίχιασε το σύμπαν; Ότι δε σταμάτησα να τραγουδάω μαζί με τη μπάντα, σε σημείο που να μη μπορώ να μιλήσω στο τέλος; Ότι στο "The Unforgiven" κόντεψα ακόμα και να δακρύσω (το συγκεκριμένο κομμάτι ακόμα και σήμερα περιγράφει τη ζωή μου με ποσοστό ακρίβειας 98%); Ό,τι και να λέει ο οποιοσδήποτε γι' αυτό το συγκρότημα, όποια άποψη και να έχει, δεν μπορεί να αρνηθεί την εκρηκτική τους παρουσία στη σκηνή, το συναίσθημα που βγάζουν οι συναυλίες τους, το αποτέλεσμα που έχει η live απόδοση όλων αυτών των κορυφαίων κομματιών. Το δε κοινό που κατέκλυσε το Terra Vibe της Μαλακάσας δε σταμάτησε λεπτό να συμμετέχει, κάνοντας τον Kirk Hammett να μας παινέψει δηλώνοντας "You crazy motherfuckers rock!" Στο τέλος της νύχτας, το γεγονός παρέμενε: είχα μόλις δει μια από τις πιο αγαπημένες μου μπάντες όλων των εποχών να κατακτά τη σκηνή με την άνεση του βετεράνου και με τον ενθουσιασμό του εφήβου. Seek and f'n Destroy.

Επίσης, πρέπει να σημειώσω ορισμένα πραγματάκια σχετικά με το συναυλιακό χώρο. Έχω ρίξει πολύ χώσιμο στη διοργανώτρια εταιρεία φέτος, πράγματα που ισχύουν ακόμα σε μεγάλο βαθμό. Η τιμή του εισιτηρίου εξακολουθεί να είναι απαράδεκτη, όπως και το χώρισμα σε 3 pitches, αν και το εν λόγω χώρισμα έκανε την παρακολούθηση από τις μπροστινές σειρές εξαιρετικά άνετη. Για να αναγνωρίζουμε όμως και τα καλά όταν τα βλέπουμε, φέτος η σκηνή ήταν διπλάσια σε μέγεθος και η ορατότητα από πολλά σημεία του χώρου άνετη, ενώ η προσθήκη των χώρων του parking διευκόλυνε πάρα πολύ την έξοδο του κόσμου, αν και το βρίσκω απαράδεκτο το parking να χρεώνεται έξτρα 5 Ευρώ ενώ έχεις ήδη πληρώσει το ακριβό εισιτήριο της συναυλίας. Φυσικά, το μποτιλιάρισμα δεν αποφεύχθηκε, αλλά αν του χρόνου υπάρξει η φετινή βελτίωση και σ'αυτό τον τομέα, ελπίζω ότι και αυτό θα λυθεί. Μου φάνηκε κυριολεκτικά απίστευτο ότι σε μια συναυλία που παρακολούθησαν τόσες χιλιάδες άτομα (και με βάση παλιότερες εμπειρίες μου στο Terra Vibe), καταφέραμε να βγούμε και μάλιστα άνετα σε λιγότερο από ώρα. Για να παραφράσω τη Monica Geller, nagging does work! Φυσικά, το να παινεύεις το διοργανωτή για πράγματα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα και στο εξωτερικό αποτελούν παγιωμένα standards είναι λίγο τραβηγμένο, αλλά αφού υπάρχει βελτίωση, ας τη σημειώνουμε για να μη λένε κιόλας ότι ο Έλληνας καταναλωτής δεν ικανοποιείται με τίποτα.

Σειρά του Fly Beeyond τώρα.

Erratum, 7/7/07 (that's a whole lotta se7ens, right there): Τελικά φαίνεται ότι την εκτέλεση του "The Unforgiven" την ονειρεύτηκα, καθώς δεν ήταν μέρος του setlist της Αθήνας, αν και συμπεριλήφθηκε σε άλλες ημερομηνίες της Sick of the Studio tour (και στο setlist που είχα φτιάξει στο mp3 player μου, χεχε). Το wishful thinking είναι ισχυρό πράγμα τελικά. D' oh!