Πρέπει να ομολογήσω πως δεν περίμενα ότι η πρωτοβουλία της 29ης Αυγούστου 2007, που ξεκίνησε και διαδόθηκε σχεδόν αποκλειστικά από chain e-mails, blogs και sms, θα είχε απήχηση. Ή τουλάχιστον τέτοια απήχηση. Λίγο μετά τις 7 το απόγευμα, το Σύνταγμα κατακλύστηκε από 7.000 περίπου άτομα, μαυροφορεμένα και μη. Και ήταν πραγματικά εντυπωσιακό να βλέπεις όλο αυτό τον κόσμο, κάθε ηλικίας, ιδεολογίας, τρόπου ντυσίματος, να συγκεντρώνεται τόσο γρήγορα αλλά και τόσο σιωπηλά. Οι λίγοι ανεγκέφαλοι που επιμένουν να θεωρούν ότι οποιαδήποτε εκδήλωση δημόσιας διαμαρτυρίας πρέπει σώνει και καλά να περιλαμβάνει κόκκινα πανώ και κοκκινόμαυρες σημαίες σώπασαν γρήγορα όταν είδαν ότι τα κομματικά τους συνθήματα δεν έγιναν αποδεκτά, ενώ οι "γνωστοί-άγνωστοι" που δημιούργησαν ταραχές μετά τη συγκέντρωση, κι αυτοί πέρασαν απαρατήρητοι μέσα στη γραφικότητά τους.
Και το θέμα ήταν αυτό - καμία κομματική χροιά δεν υπήρξε στη συγκέντρωση αυτή. Και ο κόσμος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα δείχνοντας ακριβώς αυτό, ότι πλέον δεν είναι κομματικό το θέμα. Είναι θέμα επιβίωσης. Επιβίωσης αυτής της χώρας, των κατοίκων της, του είναι της ολόκληρου που το κατατρώνε σιγά σιγά όσοι θέλουν να θεωρούν ότι το πολιτικό τους "αξίωμα" τους βάζει παραπάνω από τους ανθρώπους τους οποίους κανονικά πρέπει να υπηρετούν.
Βέβαια, όσο ικανοποιημένο με άφησε το μέγεθος και ο χαρακτήρας της συγκέντρωσης, άλλο τόσο με προβλημάτισε. Ενώ δε θέλω σε καμία περίπτωση να φαίνομαι κυνικός, θα μπορούσε να πει κανείς ότι τελικά οι Έλληνες είναι πολύ καλοί στο να αντιδρούν όταν η αντίδραση είναι να σταθούν κάπου για δύο ώρες χωρίς να κάνουν κάτι ιδιαίτερο. Και το πιο σημαντικό, με ενοχλεί πολύ το τροπάρι "εμείς οι Έλληνες πάντα συσπειρωνόμαστε σε περιόδους κρίσεως". Με ενοχλεί γιατί μόλις περάσει η εν λόγω κρίση ξαναγινόμαστε οι αμόρφωτοι, αγενείς αγροίκοι που είμαστε συνήθως. Ξαναγινόμαστε οι άνθρωποι που για τα πάντα θα κατηγορήσουμε τους άλλους και ποτέ τον εαυτό μας. Για όλα τα άσχημα της χώρας και της ζωής μας θα φταίει πάντα το κράτος, οι μετανάστες, οι άλλοι. Εμείς ποτέ.
Ναι, το κράτος και η κυβέρνηση αποδείχτηκαν τραγικά ανίκανοι να αντιμετωπίσουν την καταστροφή που μας χτύπησε. Εμείς όμως; Πόσοι από όλους εμάς που μαζευτήκαμε στο Σύνταγμα την Τετάρτη 29 Αυγούστου 2007 έχουμε νοιαστεί πραγματικά τη ρημαδιασμένη αυτή χώρα που μας φορτώθηκε στην πλάτη της; Πόσοι από εμάς προσπαθούμε να κάνουμε τη ζωή μας και κατά συνέπεια των ανθρώπων γύρω μας λίγο καλύτερη, με το να συμπεριφερόμαστε λίγο πιο υπεύθυνα; Πόσοι από όλους αυτούς που συγκεντρώθηκαν στο κέντρο της Αθήνας από οργή για την κυβέρνηση θα ξαναπάρουν το αυτοκίνητό τους και θα οδηγήσουν σαν μπαμπουίνοι με περίοδο; Πόσοι θα πετάξουν τα σκουπίδια τους στο διπλανό οικόπεδο επειδή ο κάδος είναι πέρα μακριά στη γωνία; Πόσοι θα είναι λίγο πιο ευγενικοί με τους συνανθρώπους τους; Πόσοι από αυτούς που βρίζουν τα δύο μεγάλα κόμματα θα πάνε να τα ψηφίσουν στις 16 Σεπτεμβρίου επειδή πάλι θα θέλουν να μπουν στο Δημόσιο;Κανένα πρόβλημα δε γεννιέται μόνο του. Ούτε ο Καραμανλής την έκαψε την Ελλάδα, ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε οι ξένοι πράκτορες. Εμείς την κάψαμε, όπως εμείς θα συνεχίσουμε να την καίμε. Για να αλλάξει μια χώρα, πρέπει να αλλάξουν οι άνθρωποί της. Και η αλλαγή θα ξεκινήσει από εμάς τους ίδιους και από αυτά που θα διδάξουμε στα παιδιά μας, όχι από συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα.
No comments:
Post a Comment