Τον τελευταίο καιρό παρακολουθώ με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον τη δημόσια συζήτηση σχετικά με το -κατ’ ευφημισμόν- δελτίο ειδήσεων του Star και το αχαρακτήριστο «Je t’ aime» της κας Πάνια. Όχι, δεν θα κάτσω να ασχοληθώ με τη χαμηλή τους ποιότητα, ούτε με την ταξική τους διάσταση –δεν ξέρω και δεν θέλω να ξέρω ποιοι τα παρακολουθούν και ποια είναι η μόρφωση τους.
Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι η σχηματική διαμάχη ανάμεσα σε «κουλτουριάρηδες αρτηριοσκληρωτικούς» και «avant-garde χαβαλέδες». Μάλιστα, μια διαφημίστρία δήλωσε στο κυριακάτικο Βήμα ότι «αν έπρεπε να προβάλει τους καλλιτέχνες του Je t’aime, θα διάλεγε για σύμβουλους της τους δέκα πιο μορφωμένους και ακομπλεξάριστους ανθρώπους του περιβάλλοντός της».
Σύμφωνα με την διπολική λογική που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία (ο Μακ έχει ήδη γράψει έπη επί του θέματος), όλοι οι Έλληνες ανήκουν σε δύο κατηγορίες: σε αυτούς που βλέπουν κρυφά τις προαναφερθείσες εκπομπές και στη συνέχεια τις θάβουν δημόσια και σε αυτούς που τις βλέπουν φανατικά, επειδή είναι port modern τηλεόραση –το να μη βλέπεις ειδήσεις Star και Je t’aime δεν παίζει ως εκδοχή.
Λοιπόν, αυτή η δεύτερη κατηγορία παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Δεν είναι μόνο το ότι ντύνει την ανύπαρκτη αισθητική της και τα αγελαία ένστικτά της με τον μανδύα του «προχω»˙ ισχυρίζεται ότι οι μεν ειδήσεις του Star είναι η απάντηση στα μονοθεματικά, πλην σοβαροφανή δελτία ειδήσεων των μεγάλων καναλιών, το δε Je t’aime το ηχηρό χαστούκι του κοινού στους βλαχομπαρόκ έλληνες «σταρ».
Η δική μου ερώτηση είναι οι εξής: αν τα δελτία ειδήσεων είναι στα χάλια που είναι, η λύση είναι βρίσκεται στην αντίπραξη με..lifestyle προσομοιώσεις τους; Ομοίως, αν είναι υπερβολικό να δαπανάς 250 ευρώ για να δεις ξοφλημένες πενηντάρες με κατ’ επίφαση διεθνή καριέρα, τι σόι διαμαρτυρία είναι η στήριξη ανθρώπων με νοητική υστέρηση?
Αν το καλό είναι εχθρός του καλύτερου, άραγε το χείριστο είναι ο εχθρός του κακού?
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
Καλά, το να δικαιολογήσει κανείς το γεγονός ότι τα παρακολουθεί όλα αυτά για να δηλώσει την αντίθεσή του στο καθεστώς των υπόλοιπων και επειδή θεωρεί ότι κάνει "επανάσταση" είναι τόσο γελοίο που δε θα το σχολιάσω καν. Το μόνο που με τρομάζει είναι ότι πολλοί το πιστεύουν κιόλας.
Εγώ πιστεύω ότι υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία: αυτοί που τα παρακολουθούν με τον τρόπο που παρακολουθεί κάποιος ένα δυστύχημα - ξέρεις ότι αυτό που βλέπεις είναι εξαιρετικά δυσάρεστο, βλέπεις τα σμπαραλιασμένα αυτοκίνητα, ενδεχομένως θα δεις κάποιον άνθρωπο χτυπημένο, ίσως και νεκρό. Κι όμως, ελαττώνεις ταχύτητα, περπατάς πιο αργά, και το βλέμμα σου είναι καρφωμένο στη σκηνή του δυστυχήματος, γιατί θέλεις να δεις τι έγινε, τι μπορεί να πάθει το ανθρώπινο ον που βρέθηκε σ'αυτή την κατάσταση, ίσως γιατί ενδεχομένως είναι ένας τρόπος να δεις τι θα πάθαινες εσύ στη θέση του, αλλά το βλέπεις από το ασφαλές, απομακρυσμένο σημείο σου.
Ο Provolone είχε την τιμή να δει την πρώτη μου επαφή με το θίασο της Πάνια και το βλέμμα έκπληξης και φρίκης στο πρόσωπό μου του χάρισε άφθονο γέλιο. Προσωπικά, αυτό που έβλεπα μου έφερε στο μυαλό τα carnivals των 1800's, τότε που ο κράχτης καλούσε τον κόσμο να δει την απίστευτη τριχωτή γυναίκα, τον πανύψηλο άντρα, το λυκάνθρωπο, τους νάνους... η φιλοσοφία δεν είναι και τόσο διαφορετική. Το κοινό συρρέει για να δει τα "φρικιά", ίσως γιατί, βλέποντας τους, οι άνθρωποι επιβεβαιώνουν ότι είναι "κανονικοί", κι έτσι δε συντρέχει λόγος ανησυχίας. Ποιος ο λόγος να ανησυχείς, να χαλάς το μυαλουδάκι σου και να αμφισβητείς τα κακώς κείμενα γύρω σου, όταν στην οθόνη λικνίζεται ο "σχιζοφρενιής δολοφόνος με το πριόνιι"; Πάλι καλά, λες, και ανοίγεις άλλη μια μπύρα.
Ναι, όντως υπάρχει τρίτη κατηγορία. Το ξέρω γιατί ανήκω σε αυτήν. Το Je t aime το έχω δει μόνο στο u-tube και νομίζω ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι απλώς για λύπηση. Είναι προφανές ότι οι περισσότεροι δεν στέκουν καλά, επομένως απαλλάσσονται λόγω βλακείας.
Άλλά το 'νεανικό' δελτίο του Star το είδα την περασμένη εβδομάδα LIVE με τρομερή περιέργεια και μια 'smelling shit' έκφραση στη φάτσα μου. Το χειρότερο είναί ότι ανάμεσα στις ρεπόρτερ βρίσκονται, μια παλιά μου συμφοιτήτρια (η οποία ήταν ΑΡΙΣΤΗ και ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ σοβαρό άτομο)και μια παλιά μου συμμαθήτρια (η οποία ήταν λίγο ψώνιο από τότε). Κάθισα λοιπόν και τις 'θαύμασα' να διασύρουν τον κόσμο με την άνεση του 'γ***ω δημοσιοκάφρου'.
Δε λέω, το τραβούσε ο οργανισμός ορισμένων (διασυρομένων). Άλλοι όμως δεν μου φάνηκαν και τόσο νούμερα.
Το πρόβλημα με το δελτίο δεν είναι η θεματολογία. Το gossip είναι θεμιτό και το γουστάρω κιόλας όταν 'το τραβάει ο οργανισμός του διασυρομένου'. Αλλά ο σαρκασμός και η απαξίωση είναι ένα ευαγγέλιο άλλου παπά. Αν όμως εγώ βγω αύριο και αρχίσω και σέρνω τροπάρια στην κυρία E. και την κυρία Μ. (του star) θα βγουν και θα μου ζητήσουν τα ρέστα. Και ΔΕΝ θα έχουν δίκιο....
Ευτυχώς οι δικές μου φοιτητικές φιλοδοξίες ήταν να γίνω πετυχημένη χρηματίστρια ή η διάδοχος του Kaynes!
Αυτό που δεν έχω καταλάβει είναι το εξής: διαλέγουν στην τύχη τα "θύματα" τους ή με αυτόν τον τρόπο εκδικούνται αυτούς που τους "ενόχλησαν" (αρνήθηκαν συνέντευξη, έδειραν ρεπόρτερ, έφαγαν την γκόμενα του διευθυντή σύνταξης);
Ναι Ginger, την ίδια απορία έχω κι εγώ! Εκ πρώτης όψεως είναι κλασική περίπτωση 'δεν μου έκατσες ρε? Θα σε ξεφτιλίσω'. Όμως μάλλον δεν είναι έτσι γιατί την ημέρα που έβλεπα, είχαν πάρει συνέντευξη από μια τραγουδιάρα. Μια χαρά τους μίλησε το κορίτσι, αλλά μετά... το φτυάρι έβγαλε φωτιές!
Βέβαια, (χμμμ) τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να πήγαν στο σκυλάδικο (σόρι, στην 'πίστα' ήθελα να πω) οι ρεπόρτερ και να μην τους έκανε αφιέρωση ή να μην τους έβαλε σε καλτσάτο τραπέζι....χμμμ...χμμμ...μάλλον δεν πρέπει να καλέσω την πρώην συμφοιτήτρια και την πρώην συμμαθήτρια στο σπίτι μου...
Post a Comment