Περί ασφαλιστικού

Στις αρχές αυτού του αιώνα, η κουβέντα για το ασφαλιστικό, που είχε τότε ανάψει με τις προτάσεις Σπράου, με άφηνε παγερά αδιάφορο. Μην έχοντας ούτε ένα ένσημο στην πλάτη μου αλλά με υπέρμετρη νεανική αφέλεια, πίστευα ότι το ζήτημα δεν με αφορά. Πολύ απλά, στο πρόγραμμα δεν προβλεπόταν να ασθενήσω ή να γεράσω.

Ως άλλη ένδειξη της αμείλικτης φύσης του χρόνου που περνά, αυτή τη φορά η κουβέντα για το ασφαλιστικό μου προκαλεί ανησυχία για το μέλλον, ιδιαίτερα από τη στιγμή που ξεκίνησα να κατανοώ ότι η έννοια του χρόνου είναι σχετική, πόσο μάλλον η αντίληψη του ανθρώπου γι' αυτόν.

Έχετε παρατηρήσει πως οι επιτροπές "σοφών" τείνουν να αντιμετωπίζουν το πρόβλημα κάπως μονομερώς; Είτε μιλά ο Σπράος, είτε ο Αναλυτής, είτε ο Γκαργκάνας, το αποτέλεσμα είναι το ένα και το αυτό: Τα οποιαδήποτε μέτρα πρέπει να ληφθούν, αφορούν πάντα και μόνο τους εργαζόμενους.

Δεν έχω ακούσει ούτε μία κουβέντα για το τι πρέπει να αλλάξει από τη μεριά του εργοδότη.

Η εξήγηση είναι απλή: Το κράτος χρωστά αρκετά δισεκατομμύρια ευρώ στα ασφαλιστικά ταμεία. Δηλαδή εισφοροδιαφεύγει. Δηλαδή κλέβει. Και φυσικά, δεν έχει τα μούτρα να ζητήσει από τον ιδιωτικό τομέα να μην κλέβει, όταν το ίδιο παρανομεί.

Για να το πούμε λίγο πιο χυδαία, Δημόσιο και ιδιώτες δεν γουστάρουν να πληρώνουν για τις συντάξεις μας. Υποστηρίζουν ότι τα χρήματα που είναι εκ νόμου υποχρεωμένοι να δίνουν δεν υπάρχουν, άρα να πάμε να κόψουμε τον συλλογικό λαιμό μας.

Αυτή φοβάμαι ότι είναι η ουσία του προβλήματος και ο λόγος που οποιοσδήποτε διάλογος είναι καταδικασμένος σε αποτυχία.