Alors, c' est l' occupation!!!!!!!!!

Όταν έγιναν οι πρώτες μαζικές καταλήψεις, πήγαινα στη δευτέρα γυμνασίου και η μητέρα μου δεν με άφηνε όχι μόνο να πατήσω στο σχολείο, άλλα ούτε καν να περάσω απέξω! Διότι μέσα στην κατάληψη κυκλοφορούσαν «εξωσχολικοί και - το κυριότερο - ναρκωτικά». Δεν είμαι σίγουρη αν το είχε πει ακριβώς έτσι, αλλά το bottom line αυτό ήταν.

Με ή χωρίς εμένα, τότε οι καταλήψεις είχαν ένα κάποιο αποτέλεσμα, αν και τελικά φάγαμε στη μάπα «επαναληπτικές και προαγωγικές εξετάσεις» στο γυμνάσιο. Το ότι δεν μαθαίναμε απολύτως τίποτα, ήταν λεπτομέρεια. Το ζητούμενο ήταν οι «επαναληπτικές και προαγωγικές εξετάσεις», στις οποίες το σκονάκι έζησε ημέρες άμετρου κλέους.

Αργότερα, είχαμε κάνει κατάληψη για να μας χτίσουν σχολείο γιατί είχαμε στρουμωχτεί επτά νομά σε ένα δωμά, σε κάτι κοντέινερ για λαθρομετανάστες. Και στην πρώτη λυκείου είχαμε ξανακάνει, αλλά δεν θυμάμαι τα αιτήματά μας. Θυμάμαι όμως ότι τότε πήγα για πρώτη φορά στην Εθνική Πινακοθήκη και άρχισα να μαθαίνω πράγματα για την τέχνη. Επίσης, στη διάρκεια της κατάληψης, πήγαινα συστηματικά στο κολυμβητήριο, έκανα βόλτες, κοιμόμουν πολύ, διάβαζα αγγλικά με την ησυχία μου και έγραφα χιουμοριστικές ιστορίες με ηρωίδες τις φίλες μου. Πολύ ευχάριστα πράγματα δηλαδή. Καμία σχέση με τις παπαριές που μαθαίναμε στο σχολείο. Και αυτή τη χρονιά τη θυμάμαι με πολλή νοσταλγία...

Και ακούω τώρα ότι τα πιτσιρίκια κάνουν πάλι κατάληψη. Ορισμένα από τα αιτήματα είναι σοβαρά. Ακούω δηλαδή παιδιά στο ραδιόφωνο να μιλούν για σοβάδες που τους πέφτουν στο κεφάλι, χαλασμένες τουαλέτες, ανύπαρκτη θέρμανση και κυρίως ΑΣΧΕΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ.

Πολύ σωστά. Η κατάσταση πολλών ελληνικών σχολείων προσβάλλει τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια, αλλά η κατάσταση του διδακτικού προσωπικού αγγίζει τη λεπτή κόκκινη γραμμή που χωρίζει την αμέλεια από το έγκλημα.

Από όλους τους εκπαιδευτικούς που είχα...παιδέψει, μόνο τρεις ξεχωρίζω μετά από τόσα χρόνια. Πρώτα, τον (εξαιρετικό) δάσκαλο που είχα στο δημοτικό. Ο καλός αυτός άνθρωπος, μας μάθαινε νεοελληνική γραμματική ΚΡΥΦΑ, έπειδή το υπουργείο ΤΗΝ ΕΙΧΕ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙ. (Αλλά είχε υπηρετήσει για χρόνια στη Γερμανία και δεν καταλάβαινε από τέτοια). Δεν είχαμε ποτέ πρόγραμμα μαθημάτων και όταν τελείωνε αυτό που είχε να μας πει, μας έβαζε να ζωγραφίζουμε. Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι περισσότεροι από εμάς τον λατρέψαμε...και μάθαμε και ελληνικά.

Μετά, ήταν ο καθηγητής που είχε αναλάβει το ταντάλειο έργο να μου μάθει μαθηματικά στο γυμνάσιο. Με αναγκαζε να λύνω αμέτρητες εξισώσεις, ακούγοντας κλασικό ροκ. Πήγαινε κάθε φορά στη δισκοθήκη, έπαιρνε ένα δίσκο, μου έλεγε την ιστορία του συγκροτήματος και μετά έβαζε το δίσκο να παίζει και με άφηνε να λύνω εξισώσεις. Μαθηματικό μυαλό δεν έγινα ποτέ, αλλά από το 10 στο τρίμηνο έφθασα στο 16...

Και τέλος, ήταν η φιλόλογος που είχα στην τρίτη λυκείου. Στα διαγωνίσματα μας έβαζε θέματα που η επιτροπή των πανελληνίων δεν θα τολμούσε να βάλει ποτέ. Μιλάμε για αγγούρια, από αυτά τα μεγάλα, τα καλυβιώτικα. Μας έκανε μάθημα επιπέδου και μας έλεγε «δεν με αφορά τι κάνετε στο φροντιστήριο. Αν εμείς οι καθηγητές κάναμε σωστά τη δουλειά μας, κανείς από εσάς δεν θα χρειαζόταν φροντιστήριο».

Άνθρωποι σαν αυτούς είναι λίγοι και μόνοι.

Άρα, εάν όντως ζητούν καλύτερους καθηγητές τα πιπίνια, εγώ μαζί τους είμαι! Να τα κλείσουν τα σχολεία και να μην τα ξανανοίξουν ποτέ. Όμως να μην κάτσουν να λιώσουν στο ίντερνετ...να πάνε και καμιά Πινακοθήκη...