Κάτι τρελαμένα παλικάρια

Γεια σας και πάλι από τη ΛΔΘ (όσοι κατάλαβαν, κατάλαβαν). Μετά από καιρό απουσίας επιστρέφω για να παραθέσω ένα προβληματισμό. Μια παρατήρηση αν θέλετε.

Χθες βρέθηκα στο κατάμεστο Αλεξάνδρειο, και παρακολούθησα την Αριανάρα της καρδιά μας (όλων μας έτσι… δεν πιστεύω να έχει κανείς πρόβλημα με αυτό;) να πραγματοποιεί μια εξαιρετική εμφάνιση και να ξεπλένει την ντροπιαστική απόδοση που είχαν στο δεύτερο παιχνίδι των ημιτελικών. Το θέαμα ήταν ωραίο, η ατμόσφαιρα φοβερή, οι διαιτητές έπαιξαν τον καθιερωμένο ρόλο τους (αυτό του villain της ιστορίας)… και είχαμε και happy end. Όλα καλά δηλαδή.

Στο ημίχρονο με αφορμή την εμφάνιση των cheerleaders, άρχισα να κάνω διάφορες σκέψεις. Κυριότερα το πόσο αλλόκοτο φαινόταν όλο αυτό το σκηνικό. Η μουσική έπαιζε δυνατά ένα techno-beat, τα κορίτσια χορεύανε, η κερκίδα όμως… το χαβά της. Συνθήματα όλο το γήπεδο μαζί, τόσο δυνατά που η μουσική από τα μεγάφωνα έμοιαζε με παράσιτα. Και υποτίθεται ότι οι μαζορέτες τραβάνε περισσότερο τον αντρικό πλυθισμό. Κι όμως εκείνη τη στιγμή πάω στοίχημα ότι αν κάποιος ρωτούσε όλους τους οπαδούς μέσα στο Παλέ, θα έπαιρνε απάντηση του στυλ «τι μαζορέτες και παπ*$ιές ρε… δεν είναι για τέτοια εδώ… Άρης ρε!»

Ο ξάδερφός μου, που καθόταν δίπλα με ρωτάει πολύ εύστοχα: «Ρε συ… φαντάζεσαι πώς θα φαίνεται όλο αυτό το σκηνικό στους Αμερικάνους παίχτες, που έχουν μεγαλώσει με το NBA;;» Όντως… εκεί το μπάσκετ είναι show, με φωτορυθμικά, δυνατή μουσική, events πριν και μετά το ματς και ένα στάδιο γεμάτο με ανθρώπους που κάθονται ήσυχοι στα καρεκλάκια τους και απλά χειροκροτούν. Εκεί καταλαβαίνεις που κολλάνε οι cheerleaders. Εδώ όμως;;

Εκεί ο κόσμος πάει στο γήπεδο για να απολαύσει θέαμα. Πληρώνει αδρά, αλλά το θέαμα το απολαμβάνει (τουλάχιστον έτσι πιστεύει). Δεν μπορώ να φανταστώ π.χ. να γίνει ραδιοφωνική εκπομπή στην Αμερική όπου θα ακούγονται οι φράσεις «Την Κυριακή… *παύση* … όλοι μας… *παύση* … οφείλουμε να είμαστε στο Παλέ *με στόμφο*!! Δεν υπάρχει δικαιολογία! Καναπεδάκιδες… *παύση* … όλοι μας πρέπει να δώσουμε βροντερό παρόν… να βοηθήσουμε την ομάδα!!»

Ο οπαδός (ο φανατικός – όχι αναγκαστικά με την κακή έννοια-) εδώ το αισθάνεται ως υποχρέωση/ανάγκη να πάει στο γήπεδο να βοηθήσει την ομάδα του να πετύχει το σκοπό (δηλ. τη νίκη). Η πελατειακή σχέση που υπάρχει στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού με τις αθλητικές ομάδες, εδώ κατακρίνεται.

Πότε ακριβώς δημιουργήθηκε αυτή η σύγχυση; Η ομάδα υπάρχει για να προσφέρει θέαμα στον οπαδό, ή ο οπαδός υπάρχει για να στηρίζει την ομάδα; Σίγουρα το πρώτο είναι και το πιο σωστό, γιατί έτσι και αλλιώς αυτός είναι και ο μόνος λόγος ύπαρξης των ομάδων. Αλλά δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι και η ομάδα χωρίς τους οπαδούς της δεν μπορεί να υφίσταται (για πολύ καιρό). Στην Ελλάδα λοιπόν που ο κόσμος έχει την τάση να αδιαφορεί εύκολα για τον αθλητισμό (το ποδόσφαιρό θεωρείται από τις αγαπημένες ασχολίες των Ελλήνων, αλλά μόνο θεωρητικά καθώς τα εισιτήρια κάθε αγωνιστική είναι τραγελαφικά) οι λίγοι που είναι πραγματικά παθιασμένοι με την ομάδα τους είναι λογικό να αποκτούν μια ιδιαίτερη ευαισθησία στο να ακολουθούν την ομάδα. Σε αυτό προσθέστε και το γεγονός ότι για πολλά από αυτά τα παιδιά το οπαδιλίκι είναι μια διέξοδος (ένας τρόπος ζωής), ώστε να αισθανθούν και αυτά ότι κάνουν κάτι σημαντικό, ότι ανήκουν κάπου.

Όλα αυτά πολλαπλασιάζονται σε ισχύ από τον παράγοντα χ, ο οποίος είναι η ανάγκη του Έλληνα να πρωταγωνιστεί. «Δεν θέλουμε ρε γαμώτο να είμαστε σαν τα Αμερικανάκια που απλά παρακολουθούν έναν αγώνα αμέτοχοι!» Εμείς θέλουμε να είμαστε μέρος του αγώνα! Να πρωταγωνιστούμε! Εξάλλου πόσοι μπορούν να πουν ότι διαβάζουν για τους εαυτούς τους κάθε Δευτέρα στις εφημερίδες; Όταν ο οπαδός πάει και διαβάζει για το πόσο εκπληκτικός ήταν ο λαός στο τάδε γήπεδο την Κυριακή, ξέρει ότι αναφέρονται σε αυτόν. Ξέρει ότι αυτό το «μεγαλείο» είναι και δικό του.

Απόδειξη όλων αυτών είναι οι τύποι που κάθονται μπροστά, μπροστά στη θύρα των «φανατικών», που οργανώνουν και παρακινούν τους υπόλοιπους. Κοιτούσα κάτι τέτοια παιδιά στον αγώνα χθες να κουνάνε χέρια σαν μαέστροι μιας τρελαμένης χορωδίας. Και φυσικά δεν πρέπει να είδαν πάνω από 5 λεπτά του αγώνα. Τους κοιτούσα και απορούσα «Είναι φυσιολογικό αυτό; Είναι υγιές;» Απάντηση φυσικά και δεν μπορώ να δώσω. Για το μόνο που ήμουν σίγουρος ήταν ότι αυτό που κάνανε πραγματικά το πίστευαν ότι είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα που μπορούν να κάνουν στη ζωή τους. Η ιδέα με στενοχωρούσε. Αυτούς όμως ίσως και να τους γέμιζε περισσότερο από όσο μπορούσα να φανταστώ. «Μέσα στην καρδιά μου έχω τον Θεό. Άρη οεο!!»