"3 σουβλάκια χωρίς κρεμμύδι, παρακαλώ"

Επέστρεψα και εγώ στο κλεινόν άστυ γεμάτος ικανοποίηση που θα μπορέσω και πάλι να αναπνεύσω λίγο καυσαέριο. Ο καθαρός αέρας της Σάμου, αν και καλοδεχούμενος, με είχε αποσυντονίσει. Όχι, δεν έχω παράπονο. Πέρασα υπέροχα, ωστόσο εδώ και χρόνια θέλω να βρίσκομαι αυτές τις ημέρες στην έρημη Αθήνα. Την απολαμβάνω όταν τα κορναρίσματα, τα μποτιλιάρισματα και οι αμέτρητοι κάφροι συμπολίτες μου την έχουν αποχωριστεί για άλλες παραλίες. Άσε που το Βαθύ (πρωτεύουσα της Σάμου, ευγενική προσφορά σε όσους είχαν στη γεωγραφία 8!) είχε εσχάτως περισσότερο κόσμο από ότι το Σύνταγμα ανήμερα της Παναγίας. Τέλοσπαντων. το θέμα δεν είναι αν πέρασα καλά. Είπαμε, ήταν εξαιρετικές οι εφετινές διακοπές. Έφαγα τους (δωρεάν) λοκυκουμάδες μου στο υπέροχο θερινό σινεμά του νησιού, έκανα ουκ ολίγα μπάνια στα καταγάλανα νερά του Αιγαίου, γνώρισα μερικές ακαταμάχητες τουρίστριες (οκ ok agg, αστειεύομαι...).
Είχα, εν ολίγοις, καλή διάθεση σήμερα το πρωί, μολονότι είχα παρακολουθήσει λίγο νωρίτερα στο βίντεο τον ημιτελικό αγώνα της Ελλάδας με την Λιθουανία και είχα εξοργιστεί με την ανικανότητα των προπονητών μας να αντιληφθούν ότι ο παιχταράς ο Κουφός χρειαζόνταν επειγόντως ανάσες (αδυνατούσαν να "διαβάσουν" το σώμα και τις κινήσεις του παίκτη ο οποίος, αφού είχε σκοράσει 37 πόντους και είχε αρπάξει 17 ριμπάουντ σε 30', ήταν δικαιολογημένα κατάκοπος). Anyhow (όπως λένε και οι συγχωριανοί μου), αποφάσισα να πάω να αγοράσω έναν αλτήρα με δύο 5κιλά. Πήγα σε γνωστή αλυσίδα αθλητικών ειδών, το όνομα της οποίας αρχίζει από "Inter" και δεν τελειώνει σε "nazionale" και μετά κόπων και βασάνων βρήκα δύο εναπομείναντα πεντάκιλα. Τα αγόρασα, δίνοντας 27 ευρώ, και επέστρεψα σπίτι για να σφίξω τη μαυρισμένη κορμάρα μου! Μόνο που όταν δοκίμασα να βάλω τα κιλά στον αλτήρα, συνειδητοποίησα ότι μου είχαν δώσει λάθος μέγεθος (αν και το κουτί έλεγε ότι είναι το σωστό) και συνεπώς έπρεπε να γυρίσω πίσω για να τα αλλάξω. Αυτό ακριβώς έκανα, ωστόσο τα 5κιλα είχαν εξαντληθεί από όλα τα καταστήματα της αλυσίδας. Τι έκαναν, λοιπόν, για να με χάσουν παντότινα από πελάτη; Αντί να μου επιστρέψουν τα χρήματα, όπως όφειλαν μιας και ήταν δικό τους το λάθος, μου έδωσαν μια απόδειξη για μελλόντικη αγορά. Είχαν δε το θράσος, όταν τους ζήτησα να με ειδοποιήσουν μόλις παραλάβουν 5κιλα, να μου πουν "κύριε, συγγνώμη, αυτό δεν γίνεται. Αν θέλετε, καλέστε μας εσείς". "Πώς, τι είπατε;", απάντησε ο ψυχοπαθής ούνος που ξύπνησε μέσα μου. Ε, τότε άλλαξε γνώμη και κράτησε τα στοιχεία μου. Το γεγονός όμως ότι ουσιαστικά μου δέσμευσαν τα χρήματα (μιας και βαράκια θα αγοράσω από αλλού γιατί δεν μπορώ να περιμένω πότε θα δεήσει η έγκριτη αλυσίδα να γεμίσει τα ράφια της) δεν αλλάζει. Ποιο είναι το επιμύθιο; Ότι επέστρεψα στο "αγαπημένο" Ελλαδιστάν. Μπορεί πριν δύο ημέρες, ενόσω βρισκόμουσα 1.5 km από τα παράλια της Τουρκίας, να σκεφτόμουνα πόσο υπέροχη είναι η Ελλάδα, δυστυχώς, όμως, αυτός ο λαός και αυτό το κράτος πάντοτε με διαψεύδουν. Με επαναφέρουν στην πραγματικότητα καιέχουν το θράσος να μου ζητούν να ψηφίσω τον Λιάγκα, την Σαρρή, τον παπαΤσάκαλο...Εις το επανιδείν και να (μην) μας γράφετε!