Γεια σου ρε Αρτέστ, είσαι παλικάρι!

Σωστή είναι η άποψή σου Alex. Πράγματι, στη regular season τα γήπεδα του NBA θυμίζουν (άδεια) εκκλησία. Τόσο ήσυχα είναι. Απλώς φωνάζουν που και που κάνα «deeefense», προκειμένου να ξυπνήσουν τον παππού της μπροστινής σειράς που, αφού έφαγε το hot dog του και ήπιε την Coke του, είπε να αναπαυτεί λιγάκι! Η μόνη περίπτωση που τα γήπεδα-χορηγοί μπορεί να θυμίσουν Ελλάντα είναι όποτε ο μέγιστος Ron Artest και άλλα 2-3 καλόπαιδα ξυπνήσουν στραβά το πρωινό του αγώνα. Ε, τότε τα pop corn «σκεπάζουν τον ουρανό» (πότε θα ξεπεράσω τους 300…) και το παρκέ μετατρέπεται σε ρινγκ όπου τα ντιρέκτ διαδέχονται τα άπερκατ και όλοι μαζί (προπονητές, παίκτες και ενίοτε οπαδοί) βάζουν στη διαπασών τα αγαπημένα τους τραγούδια των…Πυξ Λαξ!

Είπαμε, όμως. Συνήθως, τα πράγματα είναι πολύ ήρεμα. Αυτό που δεν γνωρίζουν, ωστόσο, όσοι δεν ασχολούνται ενδελεχώς με το NBA (ήτοι, 3-4 ώρες την ημέρα, ξενυχτώντας τα βράδια και αναλύοντας τα στατιστικά του Μανού στο δωμάτιο που ακόμα και ο Βασιλιάς πηγαίνει μόνος του), είναι ότι στα playoffs η κατάσταση αλλάζει άρδην. Είναι η στιγμή που μπαίνει η μουσική του Vince DiCola από το Rocky IV (ξέρετε , όταν αφυπνίζεται ο Ρόκυ και αρχίζει να σαπίζει τον αντίπαλο του) και το σόου μετατρέπεται σε μάχη. Μάλιστα, δεν με ξαφνιάζει καθόλου το γεγονός ότι έγινε ρίψη αντικειμένων στον αγώνα των Jazz με τους Spurs, διότι η ομάδα του Dunkan, του Λονγκόριου και του Μανού θεωρείται (η καλύτερη, αλλά και) η πιο βρώμικη ομάδα στο NBA (Αν διαφωνείτε, πείτε το στον Nash). Ειδικά, ο Bowen έχει αναγάγει το ξύλο σε επιστήμη και έχει εφεύρει δεκάδες τρόπους για να ξυλοφορτώνει τους αντιπάλους του δίχως να το αντιλαμβάνονται οι διαιτητές…Αυτά. Όσο για τις χαρούμενες κίτρινες ορδές του Άρεως, ας ευχαριστήσουν τον τουρίστα από το Τελ Αβίβ!