Για όσους παραβρέθηκαν στην «αρπαχτή» των Pearl Jam και θέλουν να δείχνουν στα εγγόνια τους πόσο «χάλια» πέρασαν. Έχει κυκλοφορήσει βίντεο από τη συναυλία΄, πολύ καλής ποιότητας. Αν δεν το έχετε πάρει ήδη πρέφα, let me know. 120 ευρώ θα σας το χρεώσω (ΧΕ ΧΕ) ...έχει διάρκεια περίπου 60 λεπτά. Δέν είναι ολόκληρο, αλλά είναι καλύτερο από το τίποτα....Ο ήχος είναι μονταρισμένος από το επίσημο bootleg (ναι, αυτό με την τύπισσα που ουρλιάζει)...
By the way...δράττομαι της ευκαιρίας και θέτω θέμα «συναυλιών»...Ποια σας άρεσε πιο πολύ;
Ψηφίζω στο top 3, Waterboys, Pearl Jam k Waters.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
11 comments:
Προσωπικά μου είναι αδύνατον να το περιορίσω σε Top 3. Η φετινή συναυλιακή χρονιά ήταν ίσως η πιο χορταστική για μένα, καθώς είδα καλλιτέχνες που θαυμάζω εδώ και χρόνια να δίνουν συναυλίες αντάξιες του βάρους του ονόματός τους, έστω κι αν πολλοί από αυτούς είναι πλέον προχωρημένης ηλικίας.
Εγώ θα πω ένα Top 5 λοιπόν, και για πρώτη φορά σε λίστα μου (μεγάλο πράγμα αυτό) με σειρά αξιολόγησης!
1. Pearl Jam - Τι να λέμε τώρα. Τα λόγια είναι περιττά. Όσοι βρέθηκαν εκεί για αυτά τα 160 λεπτά ξέρουν.
2. Roger Waters - Έχω συμφιλιωθεί πλέον με την ιδέα ότι δε θα δω τους αγαπημένους μου Pink Floyd ποτέ στη ζωή μου. Επομένως, το να δω το ένα εκ των επιδραστικότερων μελών τους live, με τέτοιο setlist, ήχο και σκηνική παρουσία, θα παραμείνει από τις πιο χτυπητές αναμνήσεις της ζωής μου. Στα κομμάτια του The Final Cut έκλαψα. Nuff said.
3. Tool - Η μπάντα που με την έμπνευσή της και με τις άψογες εκτελεστικές δυνατότητες των μελών της έδωσε στο metal νέα διάσταση και relevance. Η τύχη του να δω αυτούς τους καλλιτέχνες σε μια χρονική στιγμή που βρίσκονται στο απόγειο της καριέρας τους, να δίνουν ένα τέτοιο live είναι σχεδόν το ίδιο σημαντική με το γεγονός ότι εκτελεστικά η μπάντα ήταν όσα ακριβώς ευχόμουν να είναι. Ο κακός ήχος του venue δε στάθηκε δυνατός να καταστρέψει αυτή την εμπειρία, αρκούσε όμως να ρίξει το live στο # 3.
4. Guns 'n' Roses - Γιατί όταν ένας καλλιτέχνης αγαπά αυτό που κάνει και πιστεύει σ'αυτό όταν οι πάντες των έχουν ξεγράψει, τότε γίνονται θαύματα. Ο W. Axl Rose ξεπέρασε πολλά εμπόδια με κυριότερο τον ίδιο τον εαυτό του για να μας κάνει να πιστέψουμε, έστω και για λίγο, ότι ο χρόνος γύρισε πίσω και ότι ήμασταν πάλι έφηβοι καθώς η βροχή από σπίθες έλουζε το πιάνο κατά τη διάρκεια του "November Rain".
5. The Waterboys - Τα boyz μπαίνουν στο #5 καθώς τα ονόματα παραπάνω είναι τεράστια. Όμως κερδίζουν τις υπόλοιπες συναυλίες που παρακολούθησα επειδή εκεί που πήγα να περάσω μιάμιση ευχάριστη ωρίτσα με τη μπάντα που λέει το "Fisherman's Blues", βρέθηκα να ταξιδεύω με ένα ιρλανδέζικο fiddle στα κέλτικα χώματα περασμένων αιώνων. Here's to you, lads!
Και αυτή είναι η έκθεσή μου για τα live που μου άρεσαν τη χρονιά που πέρασε. Next week, πώς πέρασα το καλοκαίρι στο χωριό με τα ζώα της φάρμας!
Εγώ δυστυχώς δεν θα κάνω top5 αυτού του χρόνου, γιατί πολυ απλά δεν είδα 5 συναυλίες φέτος. Εγώ παιδάκια ζω στην επαρχία... Τεσπα...
Τοπ 5 Συναυλιών που έχω παει:
1. Φέιθ Νόου Μόορ λάιβ ιν Μάντσεστερ. Ίσως η αγαπημένη μου μπάντα, στην τελευταία τουρ τους πριν τη διάλυση. Πάτον στα κορυφαία του και σετ λιστ φοβερό.
2. Νικόλας Σπήλιος και οι κακοί σπόροι στην Θεσσαλονίκη. Α-Π-Ι-Σ-Τ-Ε-Υ-Τ-Η συναυλία. Αξεπέραστος ήχος, και μοναδική ενέργεια και δύναμη. Εμπειρία.
3. Πέρλ Τζάμ στο ΟΑΚΑ. Επειδή οι περισσότεροι που το διαβάζετε ήσασταν εκεί δεν χρειάζεται να πώ τίποτα. (Και Vasiliki- με προφορά εννοείται- θέλω και εγώ το βίνδεο. Πλιηζζ πρριτι πλιηζζ..
4. Μεταλλίκα. Η μεγαλύτερη μεταλ μπάντα όλων των εποχών, στην πιο επαγγελματική και χωρταστική συναυλία που έχω δει ποτέ (3 ώρεσς περικαλώ)
5. Δεν ξέρω... Είναι πολλές οι συναυλίες που ακολουθούν... Και οι Τούλ που με απογοήτευσε η συναυλία από τον άθλιο ήχο που είχε, και οι Ντέστινιις Τσάιλντ (ναι καλά ακούσατε)με εκπληκτικό ήχο, μουσικούς που παίζαν τρελούς παπάδες, και μια Μπιγιόνς να είναι ουάν γούμαν σόου, με εκπληκτική φωνή (από τις κορυφαίες που έχω ακούσει λάιβ) ασύγκριτη σκηνική παρουσία, και... well... she's hot...
Και φυσικά φυσικά ... ΜΑΝΟΓΟΥΟΡ!!! Η πρώτη μεγάλη συναυλία που πήγα (και δεν ήταν Παπακωνσταντίνου) που μας άφησε εξτασιασμένους. 13 χρονών ήμουν... τι να κάνω.
1. The Waterboys- Δέκα παράγραφοι και το ταλέντο του Heminghway δεν αρκoύν για να περιγράψει κανείς αυτή τη μαγευτική -διάρκειας 150 λεπτών- συναυλία. Το γεγονός ότι ο Mike Scott και η συμμορία του "αναγκάστηκαν" να βγούν στη σκηνή για δεύτερο ανκορ επειδή το κοινό παραλυρούσε, τα λέει όλα! Το βιολί του Steve Wickham και οι στίχοι του Αρκά Mikey μας ταξίδεψαν όλους στα βάθη του παραμυθιού, εκεί όπου "lovers thieves fools and pretenders" έχουν ήδη παραδοθεί.
2. Pearl Jam- Δεν είμαι τόσο ένθερμος φαν των Σιατλόπαιδων όσο εσείς σύντροφοι bloggers, όμως οφείλω να παραδεχτώ ότι οι Pearl Jam ήταν απολαυστικοί, χορταστικοί. Το θέαμα ήταν σκέτη πώρωση, όπως...όταν θα μπαίνει ο "Μάτσε" στο παρκέ του ΟΑΚΑ, στις 4/5.
3. Morrissey & Franz Ferdinand- Διαφορετικές συναυλίες, άλλα ένα (κοινό) σύνθημα: Britannia Rules the Music World!
Υ.Γ. "Νικόλας Σπήλιος και οι κακοί σπόροι στην Θεσσαλονίκη"; Αλεχάνδρο boy, ποιοι είναι οι κύριοι;
Και μια που τ' αναφέραμε και κάναμε αρχή διαλόγου, το καινούργιο άλμπουμ των Waterboys κυκλοφορεί στις 2 Απριλίου!!!
http://www.mikescottwaterboys.com/mikescottwaterboys/mainframes.asp?file=News/index.asp
Άρα, να περιμένουμε επιστροφή τους στην Αθήνα;
Provolone, νομίζω ότι το ανκόρ που λες ήταν το τρίτο. Όπως και να χει όμως, ο Μιχαλάκης και οι λοιποί είναι πολύ μπροστά από πολλούς κοκοβιούς που νομίζουν ότι παίζουν Live. ΒΕ LIKE MIKE!
Και βέβαια οι Waterboys πέρασαν το ίδιο καλά με εμάς στο Gagarin!!!! ...διαβάστε τι έγραψε ο ανεπανάληπτος fiddle Steve στο site των Waterboys! Κορυφαίο! Τους εμπνέει η Ελλάς και το δείχνουν!
http://www.mikescottwaterboys.com/mikescottwaterboys/mainframes.asp?file=Tours/tourdiaries.asp
Πράγματι, τα ανκόρ ήταν τρία!
Ε, εκεί στο Βορρά, διαβάστε τι έγραψε ο Steve ο Βιολιστής για τις συναυλίες τους στην Ελλάδα και κρατήστε λεφτά για την επόμενη φορά που θα μας κάνουν την τιμή να ξανάρθουν.
I'm just back from a few days away playing in Greece.
While waiting at the baggage area in Athens airport, I played a few tunes to say,"Hello" to the great Greek muse.
We quickly learned that Arcadian time moves a lot differently to Irish time.
In fact it moves a lot slower. Our first gig in the Gargarin club in Athens was a
steamer!
"Be My Enemy" came into the set at the last minute. Mike turned to me in
mid-song as I was going into a fiddle solo and mischievously cried, "Oi !
That's my solo."
We rose very early in the morning to catch the plane to Thessaloniki. Again
we were on slow time and waited an hour for the lift to the airport.
We bustled through an amazing seaside town with its decaying splendour and
colourful markets. With a little time before soundcheck I rambled into town
to buy some worry beads. Like prayer beads, they nestle in the hands of
worried men, slipping around and gently flicking away in their hand.
As I awaited my taxi into town I am sure I sat beside a modern Socrates and
his mates as they discussed matters.He was still there, ruminating and worrying hours later.
The show in Thessaloniki was special. The audience was fired up and singing
along, knowing all the words to many of the songs. We were lifted by the
spirits- myself and Steve Walters both hurling ourselves higher during a
stormy "Medicine Bow".
In the early morning before leaving Thessaloniki, Elias, our newfound Greek
friend, brought Mike, Richard and I to a bouzouki shop. We arrived at a very
respectable bouzouki luthier in the centre of town. Around the walls, housed
in glass cases, were beautiful handcrafted Arcadian instruments.
We were being filmed for TV, and this charged the atmosphere a little.
I asked to be shown some mandolins. Two beautiful big-bellied mandolins
arrived for our inspection. One of these was obviously possessed of a unique
plaintive voice. I made an offer to buy it, mentally working out what I
could afford to spend on what would be my third mandolin. The merchant immediately said "no" (in Greek) to my offer. I overheard stifled chuckles from all assembled. I played the mandolin a while longer. Finally, Mike made a more reasonable offer and before long we were hurrying to the airport, mandolin in hand. Punctual Parsons, our tour manager, was on the phone a little anxious at our tardiness.
Tunes again in the airport, this time for tv crew, as well as the muses
of course. The new mandolin resplendent while a statue of Alexander The
Great looked on unmoved.
Impressive! "Amazing seaside town with its decaying splendour and colourful markets"? My heart goes all a-flutter!
Yes, we rule. :P
Καλώς να μας ξανάρθουν οι Waterboys. Πραγματικά δε θα είχα κανένα πρόβλημα να τους ξαναδώ αν είναι να επαναλάβουν το προαναφερθέν live. Έτσι κι αλλιώς δεν είχα χορτάσει την προηγούμενη φορά...
'Υ.Γ. "Νικόλας Σπήλιος και οι κακοί σπόροι στην Θεσσαλονίκη"; Αλεχάνδρο boy, ποιοι είναι οι κύριοι;'
Με απογοητεύεις, o Provolone! Δεν ξέρεις το Νικολάκη; Διάβασέ το προσεκτικότερα και έχε κατά νού ότι ο Αλ is being cute lately... :P
Ok, ok, για να είμαι ειλικρινής ξέρω ποιους εννοούσε, αλλά κάθε άλλο παρά με ενθουσιάζει ο βλάχος με τη μουστάκα! Μπλιάχ!
Ποιός βλάχος με μουστάκα βρε άθλιε;;
Κατσε... Ποιόν λες εσύ;;;
Καλά το Νικόλας σπήλιος μοιάζει και πσιλο ελληνικό, οι κακοί σπόροι δε σου λενε τίποτα;;;;;;
Τελικά μόνο σε εμένα άρεσαν οι Editors & οι Franz Ferdinand (αν δεν είχα και κάποιον να ουρλιάζει aye Scotland! στο αφτί μου!)στο Rockwave!
Φέτος δεν πήγα σε πολλές συναυλίες, είναι αλήθεια. Δράττομαι ωστόσο της ευκαιρίας να καταγγείλω πόσο απίστευτα μάπα ήταν οι συναυλίες των Massive Attack, Placebo & Archive
το ξερω οτι το θυμηθηκα αργα αλλα μηπως θα μπορουσες να μου πεις πως μπορω να βρω το video της συναυλιας των pearl jam?
email επικοινωνιας grigoris2525@hotmail.com
ευχαριστω προκαταβολικα...:)
Post a Comment