Αφιερωμένο...

Ώρες ώρες είμαι αρκετά ευσυγκίνητος. Να, όπως ο Jude Law στο «Holiday» (θα ήθελα, ε;). Είναι στιγμές που ο κυνικός Mr δίνει τη θέση του στον ευαίσθητο Dr. Συμβαίνει και όσο περνούν τα χρόνια φαντάζομαι ότι θα συμβαίνει όλο και συχνότερα (διάολε, μεγαλώσαμε... που είναι τα χαρτομάντηλα;). Κάποιος στη δουλειά μου είπε σήμερα ότι η μητέρα του βρίσκεται στο νοσοκομείο. Είναι θέμα χρόνου να συμβεί το μοιραίο…Σίγουρα λυπηρό, έστω και αν η εν λόγω κυρία έχει ξεπεράσει τα 85…Δεν έχει σημασία, οι γονείς είναι πάντα γονείς…Αυτό που έχει πάντως μεγαλύτερη σημασία και αποτέλεσε το ερέθισμα για να εξωτερικεύσω τις σκέψεις μου ήταν η φράση της χτες στο νοσοκομείο: "πήγαινε σπίτι γιε μου να ξεκουραστείς", του είπε. Είναι ταλαιπωρημένη, πονάει και όμως αυτό που σκέφτεται είναι να μην ταλαιπωρηθεί ο γιόκας της, "να ξεκουραστεί". Αυτό είναι το (συγκλονιστικό) μεγαλείο της κάθε μάνας. Ενίοτε υπερβολικές, καταπιεστικές και ανυπόφορες αλλά πάντοτε έτοιμες να θυσιαστούν για χάρη μας, με μόνιμη σκέψη στο μυαλό τους την καλοπέραση, μακροημέρευση και ευτυχία μας. Έστω και αν πολλές φορές θεωρούν ότι όλα αυτά θα μας τα εξασφαλίσουν αν μας παραφορτώσουν το πιάτο με 3 γουρουνόπουλα και 2 φραντζόλες ψωμί! Χαλάλι…