Πραγματικά φαίνεται τόσο καλό στο χαρτί. Απ' τη μια, ο Danny Boyle και ο Alex Garland, το αχτύπητο δίδυμο πίσω από ταινίες όπως Trainspotting, A Life Less Ordinary, 28 Days Later. Ο μόνος λόγος να ανησυχείς γι' αυτούς ήταν το μετριότατο The Beach. Από την άλλη, ο φανταστικός Cillian Murphy και ένα φαινομενικά αγνό sci-fi σενάριο. Ο ήλιος μας πεθαίνει λόγω απροσδιόριστης αιτίας και φυσικά αυτό σημαίνει λίγα περισσότερα για τον πλανήτη μας πέρα από την αύξηση των πωλήσεων anorak. Η αποστολή Icarus που ξεκίνησε να σώσει το ετοιμοθάνατο αστέρι ρίχνοντας μέσα του μια τεράστια βόμβα μεγατόνων, έχει εξαφανιστεί εδώ και 7 χρόνια. Η αποστολή επαναλαμβάνεται λοιπόν, με το Icarus II κι εδώ ξεκινά και η ιστορία μας.
Και πάμε στην εκτέλεση. O Danny Boyle ως γνωστόν έχει συγκεκριμένο σκηνοθετικό στυλ, το οποίο είναι κι εδώ παρόν. Τόσο τα γρήγορα cuts, όσο και οι πιο μακρόσυρτες, contemplative σκηνές βρίθουν από το ύφος του συμπαθέστατου Κέλτη. Οι ερμηνείες είναι λίγο-πολύ by the numbers, μια και έχουμε ένα τυπικό διαστημικό πλήρωμα, με τους jock πιλότους του, με τους επιστήμονές του, με το γιατρό του, κλπ. κλπ. Οι χαρακτήρες δεν έχουν τον απαραίτητο χρόνο να σκιαγραφηθούν αρκετά δυστυχώς, κι έτσι αρκούμαστε σε κάποια βασικά στοιχεία που μαθαίνουμε γι' αυτούς. Το γεγονός ότι η ταινία ξεκινά κατ'ευθείαν πάνω στο σκάφος, ανάμεσα στην τροχιά της Αφροδίτης και του Ερμή, δε βοηθά σ'αυτό τον τομέα, αν και αρχικά μου φάνηκε καλή ιδέα, καθώς η αφήγηση γίνεται πιο άμεση και χωρίς τα κλισέ ταινίας καταστροφολογίας.
Ορισμένες σκηνές είναι υπέροχες, όπως π.χ. η πρώτη φορά που βλέπουμε ολόκληρο το Icarus II με τις εντυπωσιακές ηλιακές ασπίδες ή το πέρασμα του φαινομενικά μικροσκοπικού Ερμή μπροστά από την τεράστια πύρινη θάλασσα του ήλιου που σιγά σιγά γεμίζει τα φινιστρίνια. Είναι σκηνές που συνεισφέρουν στο να δείξουν το πραγματικό δέος που αξίζει το διαστημικό ταξίδι, κάτι που στην επιστημονική φαντασία έχει γίνει ανάλογο της ρουτίνας Αθήνα - Θεσσαλονίκη. Το Icarus II δεν ταξιδεύει στις εσχατιές του διαστήματος, βρίσκεται στη "γειτονιά μας". Όμως κάθε άλλο παρά βόλτα είναι το ταξίδι, και το πρώτο μισό της ταινίας το δείχνει αυτό πολύ καλά.
Και κάποια στιγμή έρχεται το δεύτερο μισό. Και πραγματικά μπορείς να δεις τους Boyle και Garland σ'ενα γραφείο να κάνουν μπάφους και να λένε "OK, και τώρα; 'Ντάξει, τους φέραμε μέχρι τον Ερμή, πώς διάολο το τελειώνουμε;" "Ooohhh, θα βάλουμε ένα derelict space ship εκεί γύρω και θα ανέβουν πάνω! Και εκεί θα βρίσκεται ένας zombified κακός και θα τους πάρει στο κυνήγι!" "Thass like, a whole other movie, mate" "I knoo, 's gonna be greeet!"
Έτσι, το δεύτερο μισό της ταινίας αναλώνεται σε κλισέ από διάφορες sci-fi ταινίες (ανεξήγητα για τη συγκεκριμένη, sci-fi horror ταινίες), όπου ο Boyle gets his freak on και αρχίζει τις θολές λήψεις, τα μπερδεμένα κοψίματα και γενικά αυτή τη "whoah, man, cool" σκηνοθεσία που κάνει όταν βαριέται.
Η συγκεκριμένη ταινία είναι μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία για την κινηματογραφική επιστημονική φαντασία. Κατά τα άλλα, μετριότατη ταινία, που ακόμα και για το DVD καλύτερα να νοίκιαζε κάποιος ξανά το Event Horizon. Κρίμα, πραγματικά. Ας ελπίσουμε ότι το 28 Weeks Later θα προσεχτεί περισσότερο.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
5 comments:
Χμμ, κατάλαβα. Μάλλον έχουν δίκιο οι φίλοι μου που δυσπιστούν.
Το O.S.T τι λέει? Παραδέχομαι οτι ένα μέρος της αγάπης μου για τον Boyle οφείλεται στη σκηνάρα του έρημου Λονδίνου, υπό τους ηχούς του East hastings (Godspeed rules!)
Δεν λέει και πολλά το soundtrack. Ο Τζον Μέρφυ εν πολλείς επαναλαμβάνει τα πιο ατονικά τμήματα από το soundtrack των 28 Ημερών. το χαοτικό μοντάζ δεν βοηθά, αφού δεν πετσοκόβονται μόνο οι εικόνες αλλά και οι ήχοι.
Τελικά ο Μπόιλ είναι ικανός για το καλύτερο (Trainspotting, 28 Days Later) και το χειρότερο (πάνω-κάτω όλα τα άλλα). Εντελώς σχιζοφρενική περίπτωση.
Τουλάχιστον το Sunshine μας θυμίζει τι γίγαντας υπήρξε ο Κιούμπρικ (το 2001 είναι σχεδόν 40 ετών!) αλλά και ο γερο-Ρίντλευ Σκοτ.
...Και επιτέλους, ας πει κάποιος στους αφελείες κινηματογραφιστές ότι ο Ίκαρος ήταν το πρώτο φιάσκο στην ιστορία της αεροδιαστημικής.
Ποιός βλάκας θα διάλεγε για την αποστολή σωτηρίας του πλανήτη, το όνομα του τύπου που έπιασε φωτιά και καταρρίφθηκε;
...αφού είναι έτσι λοιπόν, να πάμε στον καινούργιο πλανήτη που ανακαλύφθηκε σε άλλο ηλιακό σύστημα! Επίσης, ο Ντάνι Μπόιλ γύρισε και το Millions που ήταν πάρα πολύ ωραίο. Δείτε το...παίχτηκε για λίγο στις ελληνικές αίθουσες (όπως άλλωστε και πολλές άλλες βρετανικές ταινίες που αξίζουν). Δεν έχω δει άλλες ταινίες του, αλλά αυτό ήταν πολύ καλό! Αυτά!
Post a Comment