Την Κυριακή πήγαμε με τον Prov στην Αρχαία Ολυμπία, στο πλαίσιο της γενικότερης αρχαιολατρίας που τον δέρνει (και τείνει να κολλήσει κι εμένα την πτωχή). Θα ήθελα να μεταφέρω την εικόνα σε όσους δεν έχουν πάει, αλλά δεν δύναμαι...δεν μπορώ. Πρέπει να είναι ένα από τα ωραιότερα μέρη της Ελλάδας, ιδίως την Άνοιξη...χρώματα, χρώματα, χρώματα! Τολμώ να αποκαλύψω ότι καθήσαμε κάποια στιγμή και χαζεύαμε μια μέλισσα που έκανε το προφανές...μάζευε γύρη! Κι εμείς εκεί. Μπάστακες. Κι ο Prov να λέει «φτου γαμώτο, δεν έχω ζουμ στη μηχανή»....
Μετά καθήσαμε στη γέφυρα του Κλαδέου και ακούγαμε τα βατραχάκια που εκόαζαν! Τι ωραία...πήρα και μια ωραία τουριστική τσάντα από το μαγαζί του Μουσείου και φύγαμε.
Καλά όλα αυτά, αν δεν είχε προηγηθεί το φολκλόρ του Σαββατόβραδου. Παντρευόταν μια φίλη μου και χάρηκα πάρα πολύ γιατί την είχα σαν μεγάλη αδελφή μου όταν ήμουν μικρή. Της έλεγα για τα αγοράκια που μου άρεσαν στο γυμνάσιο. Τεσπά....
Αφού έγινε ο γάμος στο χωριό (μου άρεσε!) και φάγαμε τα ΤΡΟΜΕΡΑ κουφέτα, πήγαμε στο κομψό ξενοδοχείο για το γλέντι. Και εκεί άρχισε κάτι που αν ήμουν tourist θα το διασκέδαζα και θα το έλεγα στις φίλες μου sto America (φερ' ειπείν). Έλα όμως που δεν είμαι tourist. Έκατσα λοιπόν κάτω από το ηχείο και άρχισα να απολαμβάνω μια ακολουθία από μικροφωνισμούς, κλαρινοκορώνες και νότες/θορύβους από εκείνο το ανεκδιήγητο, αθάνατο πανηγυρτζίδικο αρμόνιο. Φυσικά, υπήρχαν και οι απαραίτητοι τραγουδιάρηδες της περιοχής...ιδίως ο ένας, έκανε και σόου, από τραπέζι σε τραπέζι με την απαραίτητη εκφραστικότητα...Το δε ρεπερτόριο...πςςςςςς...το πιο γνωστό άσμα ήταν η Τσικουλάτα!
Το αντέξαμε όση ώρα τρώγαμε...μετά επιχειρήσαμε την ομαδική έξοδο προς το σαλόνι του ξενοδοχείου. Και όχι, δεν ήμασταν αγενείς! Της εξόδου πρωτοστάτησαν συγγενείς της νύφης, καθώς και ο πατέρας μου. Ζήσαμε λοιπόν και πάλι το μέγα δράμα του ελληνικού γάμου με δυτικό αέρα! Όπου για να γίνεις κοινωνός της χαράς του ζευγαριού, πρέπει να υποστείς ένα πολύωρο ηχητικό μαρτύριο...και να δείχνεις και χαρούμενος. Έχει βέβαια και την πλάκα του να θαυμάζεις τις χορευτικές επιδόσεις των καλεσμένων, να σχολιάζεις και λιγάκι τις αντιδράσεις των συγγενών και τις ενδυματολογικές επιλογές τους...αλλά for how long?????
Νομίζω ότι κάτι ήξεραν οι Γαλάτες που έδεναν τον Κακοφωνίξ.....
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
9 comments:
Ευτυχώς προέρχομαι από μια καθαρά αστική οικογένεια. Έτσι, μπορεί να έχω χάσει τα καλά της ελληνικής φύσης και να μην είχα χωριό για να περνώ το Πάσχα και το καλοκαίρι, αλλά δεν έχω και κανένα δεσμό με τα παραδοσιακά γλέντια και τα δημοτικά τραγούδια.
Κοινώς, όταν κάποτε παντρευτώ, δεν θα λείψουν από κανένα μέλος της οικογένειας μου τα γνωστά γαμοτράγουδα. Ελπίζω να μοιράζεται την ίδια απέχθεια προς αυτά και η μέλλουσα σύζυγός μου, όποια και αν είναι αυτή...
Όσον αφορά στην ολυμπία, είναι ένα πραγματικά μαγικό τοπίο.
Χαχαχα Alepis you think! Κι εγώ τρεις γενιές Πειραιώτισσα είμαι αλλά τα 'φερε η τύχη και ο ξάδελφός μου παντρέυτηκε Ηπειρώτισσα. Στον γάμο τα 'παίξαμε απ' τα κλαρίνα, ενώ το γνώστό έθιμο με το πέταγμα της ανθοδέσμης...you know?...ε, φαντάσου το με μια κουλούρα 10 κιλών!
Στο τέλος καθόμασταν όλα τα ξαδέλφια στο τραπέζι των νεόνυμφων και τα πίναμε με τον γαμπρό, ενώ η νύφη τον έψαχνε, αναρωτώμενη (πολύ αργά) σε τι σόι μπήκε!
Σας παρακαλώ! Πείτε μου ότι έχω ελπίδες να το γλιτώσω το κλαπατσίμπανο!!!!!!!!!!!!!!
Μπχεχεχεχεχ... έχετε πολλή πλάκα εσείς οι Αθηναίοι και η σχέση σας με πράγματα όπως το φολκλόρ, η φύση και το horio. :P
Πού να σας ανεβάσω και Σαμαρίνα να δείτε (και να ακούσετε κυρίως) παραδοσιακά χάλκινα του τόπου (τύπου Bregovic, αν σας βοηθάει καθόλου, LOL).
Μισό! Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων Μακ. Αυτό που περιγράφεις εσύ είναι κάτι παραδοσιακό και αυθεντικό. Αυτό που περιγράφω εγώ είναι τραβεστί. Το ηλεκτρικό αρμόνιο ποτέ δεν ήταν παραδοσιακό ελληνικό όργανο...παρόλο που πρωτοστατεί στα 'λαϊκά γλέντια'....
Και ναι! Θέλουμε να μας πας στη Σαμαρίνα και να ακούσουμε τα χάλκινα!
I know, αστειεύομαι. :P Και Σαμαρίνα θα σας είχα ήδη πάει αν δεν ήταν 7 ώρες δρόμος από δω... άτιμη ξενιτειά! :P
Αλλά και το σύνθι με τον patented γύφτικο ήχο κλειδωμένο μέσα είναι όπως και να το κάνει κανείς staple της ελληνικής υπαίθρου. Και η πλάκα είναι ότι συνήθως πρόκειται για πανάκριβα μηχανήματα (KORG και βάλε) με φοβερές δυνατότητες, τα οποία μένουν σ' αυτό τον ένα ήχο, που η κατασκευάστρια εταιρεία ούτε στους χειρότερούς της εφιάλτες δε θα φανταζόταν που θα το χρησιμοποιούσαν οι πελάτες της! Και κλάααμα οι πληκτράδες!
Τα γυφτο-λαϊκά στο γάμο τους δεν τα γλύτωσαν ούτε δύο άλλοι φίλοι μου τώρα που το σκέφτομαι, παρ'όλο που προσπάθησαν, κάνοντας είσοδο με το "I Was Made For Loving You" και χορεύοντας το "Have I Told You Lately". Χεχ.
A ναι...το ζήσαμε κι εμείς σε γάμο φίλων. Η νύφη (η καημένη) είχε διαλέξει για πρώτο χορό το Never tear Us Apart...αλλά κάπου εκεί η ποιότητα έλαβε άδοξο τέλος και ανέλαβε ο...Βολάνης και η Έφη Θώδη. Δραααααμα! Το καλό το σκηνικό παίχτηκε βέβαια αργότερα, μετά από τρεις ώρες, όταν ο dj έβαλε λίγο disco (Boney M ανα θυμάμαι καλά). Σηκωθήκαμε λοιπόν να πάρουμε την εκδίκησή μας από το κλαρίνο...αλλά τελικά ήταν εκείνο που μας εκδικήθηκε...Ο Prov γλίστρισε πάνω στα γαρούφαλλα (ναι είχαμε και τέτοια εφέ) και μου έριξε μια μεγαλόπρεπη κουτουλιά στη μούρη...(Αργότερα το έκανε copy & paste ο Materazzi). Έτσι εγώ απέκτησα τα χείλη της Tina Turner και ο Prov αποφάσισε να μην ξαναχορέψει σε γάμο (δικαίως!).
Τα χάλκινα μου θυμίζουν το καρναβάλι της Καστοριάς. Εντελώς “Underground” φάση. Το καρναβάλι (ή αλλιώς «ραγκουτσάρια») γίνεται το τριήμερο των Θεοφανίων, οι ορχήστρες των χάλκινων γυρίζουν στην πόλη, ο κόσμος βγαίνει έξω μασκαρεμένος, χωρίς παλτό πάνω απ’ τη στολή –φυσικά μετά από άφθονη κατανάλωση αλκοόλ, προκειμένου να επιβιώσουν σε θερμοκρασίες κάτω του μηδενός. Καταλαβαίνετε….
Την τελευταία φορά που πήγα κυκλοφορούσα με αμάνικο φόρεμα στους -5 βαθμούς Κελσίου ενώ έναν φίλο μου τον βρήκαμε το πρωί να κοιμάται σε έναν κήπο, αφού είχε βγάλει το ένα παπούτσι του (ένιωσε μια οικειότητα με το γρασίδι).
Άσχετο, ψήνεται κανείς για το Sunshine του θεού Boyle? Μέχρι στιγμής, κανείς δεν έχει δείξει ιδιαίτερο ενθουσιασμό!
Ωωω καλά που το 'πες. Αναμείνατε στην οθόνη σας...
Post a Comment