Την ιστορία με την Τήλο φαντάζομαι την έχετε υπόψη σας...εκτός αν βλέπετε μόνο το δελτίο του Νίκου...
Οι Τηλιακοί λοιπόν ξεσηκώθηκαν επειδή το νησάκι τους είναι αποκομμένο από τη Ρόδο (καλά...δεν μιλάμε καν για την υπόλοιπη Ελλάδα)...Σήκωσαν μπαϊράκι για ένα 20ήμερο και τελικά τους υποσχέθηκαν οι «Αρμόδιοι» ότι το πρόβλημά τους θα λυθεί. Δεν έχω πάει στην Τήλο, αλλά πολύ θα το ήθελα...όχι για δυο-τρεις ημέρες, αλλά για κανα χρόνο. Να δω κι εγώ, το βλαμμένο Αθηναιάκι, τι εστί καρύδαλο...τι εστί να μην έχεις καμία επικοινωνία με τον έξω κόσμο...να μην έχεις νοσοκομείο, σούπερ μάρκετ, να βγαίνει απαγορευτικό για καμια εβδομάδα...να παθαίνεις ένα κολικό βρε αδερφέ και να πρέπει να έρθει το ελικόπτερο...
Κι όμως, μου χρειάζεται και μου πρέπει κάτι τέτοιο. Με όλα τα κακά και τα στραβά που έχουν οι τόσο μικρές κοινωνίες, δεν έχουν πολλά από αυτά εγώ θα ήθελα να ξεφορτωθώ δια παντός. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν κίνηση, μόλυνση, φανάρια, θόρυβο, φωτορρύπανση, μανία με τον καταναλωτισμό...δεν έχουν «μαγαζά», σκυλάδικα, ξενυχτάδικά...δεν έχουν τρόλεϊ και λεωφορεία (γιατί δεν τα έχουν ανάγκη)...δεν χρειάζεται να προγραμματίζουν με ατζέντα, δεν έχουν τσαντάκηδες, φεύγουν από το σπίτι και αφήνουν την πόρτα ξεκλείδωτη. Δεν έχουν ακριβά ενοίκια, δεν έχουν κοινόχρηστα...
Όσοι έχουν μεγαλώσει στην επαρχία θα με περιμένουν στη γωνία να μου τα πουν ένα χεράκι, αλλά εγώ επιμένω ότι ο κάθε μαλάκας πρωτευουσιάνος πρέπει να κάνει ένα «αγροτικό» στην άγονη γραμμή. Να καταλάβει ότι μπορεί να ζήσει και χωρίς το multiplex, χωρίς Mall και χωρίς meeting sto grafeio tou Product Manager (μπλιάάάάξ!)
Έχουν πολλά προβλήματα οι Τηλιακοί και οι Αμοργιανοί και οι Πατηνιώτες, αλλά εχώ τους ζηλεύω...γιατί στην τελική, εκείνοι μπορούν τη νύχτα να δουν τα αστέρια κι εγώ δεν μπορώ!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
8 comments:
Επίσης δεν έχουν σινεμά, θέατρο, συναυλίες εστιατόρια αλλά και προσωπική ζωή, αφού όλα τα συμβάντα της ζωής τους κοινοποιούνται ώσπου να πεις "Τήλος". Όσο για τα σκυλάδικα, έχεις δει όλους τους χωριάτες που τρέχουν με τα αγροτικά (γιατι οι δρόμοι είναι δικοί τους βεβαίως-βεβαίως) και ακούνε τέρμα Άντζελα Δημητρίου;
Η ελληνική εξοχη δεν θυμίζει πλέον ποίημα του Κρυστάλλη και η Αθήνα έχει τα καλά της!
Και μια και το 'φερε η κουβέντα
http://www.kerdos.gr/default.aspx?id=530797&nt=103
Γι αυτό ακριβώς αναφέρθηκα σε νησιά...I had a point there! Αν εξαιρέσεις τη νήσο της ευγενούς καταγωγής μου δεν έχω συναντήσει σε κανένα άλλο νησί τον τύπο του βλαχαδερού με την Άντζελα στα 600 ντεσιμπέλ.
Όσο για τα θέατρα και τις συναυλίες...και τώρα που τα έχω σπάνια καταφέρνω να πάω...
Άλλωστε δεν είπα ότι θα πήγαινα για πάντα. Άλλά ένα μικρό διάστημα θα μου έκανε πολύ πολύ καλό!
Και γιατί δεν κάνεις τη ζωή της Τήλου στην Αθήνα, λοιπόν; Κόψε τη δουλειά που έχεις και πιάσε μια χαλαρή και part-time. Έτσι κι αλλιώς, αν δεν ψωνίζεις ρούχα-καλλυντικά (γιατί στην Τήλο δεν υπάρχουν μαγαζιά), αν δεν πηγαίνεις σινεμά, έξω για φαγητό-ποτό (γιατί στην Τήλο δεν έχει σινεμά, εστιατόρια και μπαρ), αν απλά κάθεσαι με τους ίδιους δυο-τρεις σπίτι σου να πιείτε κανά κρασί, τότε δεν χρειάζεσαι και πολλά λεφτά.
Και κατά προτίμηση μετακόμισε και σε παραδοσιακή γειτονιά, οπού οι γειτόνισσες θα συζητάνε ποιος μπήκε και ποιος βγήκε από το σπίτι σου.
Η ζωή της άγονης γραμμής ακούγεται καλή σαν τουρισατική εμπειρία για εμάς τους περισσότερο προνομιούχους, αλλά δεν νομίζω ότι κανείς μας θα μπορούσε πραγματικά να την αντέξει. Είναι διαφορετικό να πας μια βδομάδα στο νησί, να αράξεις σε μια παραλία και να λιώνεις, από το να ζεις εκεί μονίμως.
Καλές οι τάσεις φυγείς, όλοι τις έχουμε, αλλά το θέμα είναι να παλεύουμε για να κάνουμε αυτή τη σκατούπολη καλύτερη.
Μην ανησυχείς Νικολάκη. Όταν αποφασίσω να την κάνω δεν θα σε πάρω μαζί! Θα σε αφήσω να φτιάξεις τη «σκατούπολη»!
Κι επίσης ποιοί είναι οι Πατηνιώτες?
Οι κάτοικοι της Πάτμου.
Είναι λίγο σχιζοφρένεια το θέμα, είναι η αλήθεια. Διάβασα κι εγώ στο τελευταίο "Κ" για μια κοπελιά που πήγε στη Γαύδο και διδάσκει Αγγλικά στα έξι παιδιά του νησιού ή κάτι τέτοιο και σκέφτομαι, "Ναι! Κι εγώ!" Και φυσικά σκέφτομαι την απόδραση, ειδικά από μια πόλη με τις συνθήκες διαβίωσης της Αθήνας.
Αλλά η αλήθεια είναι ότι ούτε κι αυτά τα ξεχασμένα μέρη προσφέρουν αυτό που θέλουμε, πολύ απλά γιατί οι ελλείψεις είναι τεράστιες ακόμα και για τους κατοίκους τους. Είναι παρατημένοι τόποι, όχι ευτυχισμένοι μέσα στην ηρεμία τους, δυστυχώς.
Το ιδανικό για μένα θα ήταν ένα μικρό μέρος το οποίο θα ήταν οργανωμένο από τους κατοίκους του σύμφωνα με τις ανάγκες τους και πάντα με βάση τις συνθήκες της τοποθεσίας. Τα Γρεβενά όπου μεγάλωσα, π.χ. είναι μια πόλη 10.000 κατοίκων, κι αντί να διαμορφωθεί κατάλληλα, ακόμα και τη στιγμή που μιλάμε μετατρέπεται σε μια μικροαστική κόλαση που προσπαθεί να μιμηθεί συνοικία της Θεσσαλονίκης. Αν διαμορφωνόταν σαν μικρή πόλη, με τους κατάλληλους συντελεστές δόμησης, με την κατάλληλη υποδομή, με βάση τις ανάγκες των λίγων κατοίκων, θα ήταν ένα μέρος που πολύ ευχαρίστως θα έμενα, δε χρειάζεται να έχεις γύρω σου μόνο 10 κατοίκους για να ζεις ήρεμα κι αρμονικά.
Μετά βέβαια υπάρχει το πρόβλημα των ανθρώπων των ίδιων, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...
Post a Comment