Death is the road to awe.

Νομίζω ότι δώσαμε τον απαραίτητο χρόνο για να δουν όλοι το Fountain – όσοι δεν το είδαν, μη σώσουν (να πας να δεις το Bean εσύ, Provolone! :P). Γι’αυτές τις άτυχες ψυχές λοιπόν, βάζω ένα spoiler warning (a minor one, really -- συμπεριλαμβανομένων και των comments) και συνεχίζω ακάθεκτος.

Είναι γνωστό στους φίλους μου ότι είμαι Arronofsky fanboy. Το Requiem for a Dream εξακολουθεί να είναι για μένα μια από τις πιο έντονες στιγμές που έζησα σε σινεμά. Όμως ήταν εύκολο να κατηγορηθεί ότι βασιζόταν περισσότερο στα – καταπληκτικά – visuals και λιγότερο στην ιστορία που ήθελε να πει, ότι ήταν πιο πολύ στυλ παρά ουσία, κάτι με το οποίο συμφωνώ μόνο εν μέρει. Πάντως ο Arronofsky με είχε πείσει από τότε ότι το ιδιόμορφο μάτι που είχε στη σκηνοθεσία του δεν ήταν το μόνο που είχε να επιδείξει ως δημιουργός. Ακόμα αναρωτιέμαι πώς θα είχε βγει το Batman Begins αν το είχε αναλάβει τελικά (ευτυχώς βρέθηκε έτερος master storyteller γι’αυτό… ναι, και Nolan fanboy είμαι :P).

Στο The Fountain ο Arronofsky καταπιάνεται με το ευαίσθητο όσο και κοινότυπο θέμα της σχέσης μεταξύ της ζωής και του θανάτου. Η αφήγηση αποτελείται από τρεις ιστορίες σε τρεις διαφορετικές χρονικές περιόδους. Στο δικό μας παρόν, η Izzi πεθαίνει από καρκίνο και ο Tommy είναι κλεισμένος στο εργαστήριό του προσπαθώντας να βρει θεραπεία για την αγαπημένη του. Πίσω στον 16^ο αιώνα, η βασίλισσα Isabella αναθέτει στον πιστό της conquistador, Tomas, να ταξιδέψει στο νέο κόσμο και να βρει το Δέντρο της Ζωής, που κάνει αθάνατο όποιον πιει από το χυμό του. Και πεντακόσια χρόνια στο μέλλον, ο Tommy ταξιδεύει μέσα στα άστρα για τον Ωρίωνα, όπου πιστεύει ότι θα βρει τον τρόπο ώστε η αγαπημένη του Izzi να ξαναζήσει.

Τρεις ιστορίες οι οποίες ουσιαστικά αφηγούνται μία, με την καθεμία να προσθέτει κάτι ουσιαστικό και στους χαρακτήρες πρωταγωνιστές της και στο νόημά της. Ένα νόημα το οποίο είναι τόσο ισχυρό όσο και πεντακάθαρο: Ο θάνατος είναι η λογική εξέλιξη της ζωής, ποτέ το τέλος. Ο κύκλος δεν ξεκινά, ούτε τελειώνει, απλά υπάρχει και θα υπάρχει για πάντα, κάτι που ο Tommy, όπως και οι περισσότεροι από μας, αρνείται να δεχθεί. “Death is a disease”, λέει. Ο θάνατος είναι μια αρρώστεια σαν όλες τις άλλες και αυτός θα τη θεραπεύσει. Είναι η τυπική απόκριση του ανθρώπου μπροστά στο θάνατο, μπροστά στο άγνωστο, στο τέλος. Και μέσα στη μανία του να βρει θεραπεία, χάνει τον πολύτιμο χρόνο που του απομένει να ζήσει με την Izzi. Χάνει τις στιγμές που πραγματικά μετράνε, τις στιγμές που είναι το μόνο πράγμα που μένει αθάνατο. Κι έτσι καταναλώνεται από αυτή του την εμμονή και τη μανία, όπως ο άτυχος conquistador μπροστά στο Δέντρο της Ζωής μέσα στις ζούγκλες του νέου κόσμου.

Όμως η Izzi καταλαβαίνει ότι θα πεθάνει και δε φοβάται, καταλαβαίνει ότι είναι μέρος του κύκλου και το πιο σημαντικό: ξέρει ότι η αγάπη που υπάρχει ανάμεσα σ’ αυτήν και στον Tommy δε θα πεθάνει ποτέ. Σύμβολο αυτού του κύκλου γίνεται το Xibalba, ή αλλιώς το νεφέλωμα του Ωρίωνα, απ’ όπου σύμφωνα με την πίστη των Maya περνάει η ψυχή για να ξαναγεννηθεί.

Το εντυπωσιακό είναι ότι, παρ’ όλο που το σενάριο σχηματίζει μαιάνδρους μέσα από τις τρεις ιστορίες, αυτό εξυπηρετεί τέλεια την ιστορία -- η αφήγηση είναι σαφέστατη, έχει αρχή, μέση και τέλος, έχει συγκεκριμένα πράγματα να πει και τα λέει. Μου είναι πραγματικά αδιανόητα τα όσα άκουσα περί μπερδεμένου σεναρίου, άσκοπης φλυαρίας, έλλειψης κατεύθυνσης κλπ. Το The Fountain λέει την ιστορία που θέλει να πει, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Ομολογουμένως, to script έχει τις ατυχείς στιγμές του, αλλά μπροστά στο όλο scope αυτό είναι λεπτομέρεια. Το ότι η ταινία είναι ανοιχτή σε διαφορετικές ερμηνείες και υποθέσεις ισχύει. Όμως αυτό σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι η ιστορία είναι ακατανόητη.

Οι Jackman και Weisz είναι καταπληκτικοί στους ρόλους τους, ειδικά ο Hugh δίνει μια από τις πιο ευαίσθητες και δυνατές ερμηνείες της καριέρας του. Όσο για την περίφημη μουσική του Clint Mansell (και την πολύτιμη συμβολή των Mogwai βεβαίως – τι θα έκανες χωρίς τη Γλασκώβη, πλανήτη Γη, αχ! :P), δεν έχω να προσθέσω κάτι σε αυτά που είπε η Ginger στο δικό της post. Θα πω μόνο ότι το Together We Will Live Forever έχει θρονιαστεί στο mp3 player μου και δεν ξεκολλάει.

And now it’s finished.