Δεν χρειάζονται πολλές λεπτομέρειες για το ζήτημα. Οι περισσότεροι από εμάς ανήκουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε αυτή τη γενιά.
Ανάμεσα στα κομμάτια της έρευνας περιλαμβάνεται, όμως, ένα κομμάτι, με τίλο "Αρμεγμα στα βρετανικά πανεπιστήμια". Παραθέτω την πρώτη παράγραφο:
"Στα πανεπιστήμια της Βρετανίας είναι πολύ συνηθισμένο το «άρμεγμα». Τη συγκεκριμένη λέξη χρησιμοποιούν για να περιγράψουν αυτό που εκεί αποτελεί καθεστώς: Εκπρόσωποι εταιρειών μεταβαίνουν στα πανεπιστήμια προκειμένου να παρουσιάσουν το προφίλ της εταιρείας τους και να εντοπίσουν ή, πιο σωστά, να... αρμέξουν τους υποψήφιους συνεργάτες τους, τα πιο καλά μυαλά. Διοργανώνονται συχνά ημερίδες, οι εταιρείες στήνουν σταντ και κάνουν τη σχετική παρουσίαση ώστε να προσελκύσουν αιτήσεις για εργασία, βιογραφικά, αναλυτικές βαθμολογίες".
Διαβάζοντας τα παραπάνω, αναρωτιέμαι αν είναι εφικτό στην Ελλάδα να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο. Θυμάμαι ακόμα τη "γενιά του άρθρου 16" (α, ρε Αλαβάνε!) να μετατρέπεται σε "γενιά των 700 ευρώ" εθελοντικά.
Συγκρατώ την εικόνα του Κνίτη, ο οποίος έχτιζε με τούβλα την είσοδο του γραφείου διασύνδεσης του Πολυτεχνείου με τις επιχειρήσεις, διαμαρτυρόμενος για την επιδότηση της έρευνας από τον ιδιωτικό τομέα.
Διαβάζοντας τα παραπάνω, αναρωτιέμαι αν είναι εφικτό στην Ελλάδα να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο. Θυμάμαι ακόμα τη "γενιά του άρθρου 16" (α, ρε Αλαβάνε!) να μετατρέπεται σε "γενιά των 700 ευρώ" εθελοντικά.
Συγκρατώ την εικόνα του Κνίτη, ο οποίος έχτιζε με τούβλα την είσοδο του γραφείου διασύνδεσης του Πολυτεχνείου με τις επιχειρήσεις, διαμαρτυρόμενος για την επιδότηση της έρευνας από τον ιδιωτικό τομέα.
Αναρωτιέμαι πόσοι από αυτούς που βγήκαν στο δρόμο πριν από λίγοι καιρό συνειδητοποιούν ότι οι κοινωνίες είναι σαν τους καρχαρίες. Εαν σταματήσουν να κινούνται, πεθαίνουν.
Η λύση δεν είναι φυσικά η παθητική αποδοχή του "παιχνιδιού". Η χρόνια απαξίωση των πανεπιστημίων, η ανεργία των πτυχιούχων, οι κακές αμοιβές όσων εργάζονται, η έλλειψη σχεδιασμού για το μέλλον είναι λόγοι ικανοί να ξεσηκώσουν όσους επιθυμούν ένα επίπεδο διαβίωσης τουλάχιστον ισοδύναμο με εκείνο των γονιών τους.
Αλλά κάποιος πρέπει να το πει σε εκείνα τα παιδιά, ώστε να μη σπαταλούν τις δυνάμεις τους. Τα προπετάσματα καπνού κρύβουν καλά τους πραγματικούς στόχους.
1 comment:
Thanks for the info Alepi. Σχετικά με τους άνεργους πτυχιούχους τώρα, ο όρος "generazione 1.000 euro", ο οποίος προέκυψε από το ομώνυμο ιταλικό e-book, δυστυχώς χαρακτηρίζει όλο και περισσότερους συνομήλικους μας. Το φαινόμενο είναι διεθνές, αν αναλογιστείς τους young returning adults, ήτοι τους 30αρηδες-35αρηδες που επέστρεψαν στην πατρική εστία. Δεν αναφέρομαι στους Έλληνες, αυτοί δεν την εγκαταλείπουν ποτέ (το πολύ-πολύ να παντρευτούν και να μένουν δυο τετράγωνα μακριά απ' το πατρικό), αλλά στους νέους που ζουν σε ΗΠΑ και Μ. Βρετανία, όπου το να μένεις με τους γονείς μετά τα 20 είναι όνειδος.
Ημερίδες όπως αυτές που περιέγραψες γίνονται στα ελληνικά πανεπιστήμια αλλά προς αναζήτηση...πωλητών τραπεζικών προϊόντων κι όχι ικανών στελεχών (τουλάχιστον στην ΑΣΟΕΕ αυτό γινόταν).
Το θέμα είναι πως στην ΕΛλάδα, όταν οι γονείς μας ήταν στην ηλικία μας, με λίγα Αγγλικά και απολυτήριο Λυκείου έπαιρναν έδρα στο πανεπιστήμιο. Οι άνθρωποι αυτοί μεγάλωσαν στους σημερινούς 65ρηδες, οι οποίοι αρνούνται πεισματικά να αφήσουν τις δουλειές τους και να συνταξιοδοτηθούν (με το πρόσχημα οτι συντηρούν τα άνεργα παιδιά τους), δημιουργώντας έτσι έναν φάυλο κύκλο ανεργίας.
Η ανώτατη εκπαίδευση και ο αγώνας μας να φορτωθούμε με όσο δυνατόν περισσότερα πτυχία είναι ανούσιος, όταν δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας. Μου θυμίζει την προσπάθεια μας να μάθουμε απέξω (με το κόμμα) την ιστορία Δέσμης, αφού δεν υπήρχε άλλο μέτρο διαλογής υποψηφίων για λίγες και περιζήτητες θέσεις στα "καλά" ΑΕΙ.
Post a Comment