Παρήγγειλα τα καινούργια άλμπουμ των Arctic Monkeys και The Waterboys, ωστόσο μέχρι να μου τα φέρει ο αγαπητός ταχυδρόμος, θα συνεχίσω να ακούω ασταμάτητα 3 τραγούδια. Έχω κολλήσει. Σήμερα πρέπει να τα άκουσα γύρω στις 15 φορές το καθένα. Ποια είναι αυτά;
Ι) «Ordinary Day» από την Dolores O’Riordan.
Η las έχει φωνάρα και αυτό το τραγούδι που έγραψε για την κόρη της είναι μαγευτικό…
II) «Your love alone is not enough».
Πρόκειται για τη μεγάλη επιστροφή των Manic Street Preachers; Το ελπίζω. Πάντως, εδώ με τη βοήθεια της πολύ γλυκιάς (μην πω κάτι άλλο και παρεξηγηθώ…) Nina από τους Cardigans, αφήνουν τις καλύτερες των εντυπώσεων.
III) «How Long Will I love you?»
Το συγκεκριμένο διαμαντάκι των The Waterboys, το οποίο κυκλοφόρησε πριν από 17 χρόνια, κατοικοεδρεύει εδώ και μερικές ημέρες στο μυαλό μου. Λιτό και σύντομο, αλλά τόσο γλυκό με στίχους που ομολογουμένως θα άγγιζαν ακόμα και ρομπότ.
Αυτά…Κατά τα άλλα, οφείλω να ομολογήσω ότι είμαι ένα ερείπιο. Μιάμιση ώρα…περιπάτου στο γήπεδο του μπάσκετ αρκούσε για να με ρίξει στο κρεβάτι και να με κάνει να αντιληφθώ ότι οι πίτσες και τα σουβλάκια δεν είναι αερόβια άσκηση. Ώρα για τρέξιμο, διότι σε αντίθετη περίπτωση σύντομα θα με διασύρουν στο παρκέ ακόμη και τα δωδεκάχρονα!
1 comment:
Καλά, τι μας λες τώρα κι εμάς για τρέξιμο... το περπάτημα και τα πρωινά set-άκια είναι η μόνη μορφή γυμναστικής που μου έχει απομείνει. Οτιδήποτε άλλο μετά τις 11 που σχολάω είναι no-no.
Περιμένω πώς και πώς να ακούσω το album της πολυαγαπημένης Dolores (όπως και να τη δω live στις 23/6 στο Λυκαβηττό!). Πάντως, ένα κομμάτι που άκουσα από το "Are You Listening?" είναι υπέροχο, ενώ και το "The Butterfly" με μουσική Angelo Badalamenti είναι απλά στοιχειωτικό. Άσε που η Irish lass παραμένει απίστευτη κούκλα.
Post a Comment