... κι ευθύς εμύρισε άνοιξη...

Λατρεύω το χειμώνα, πραγματικά. Αν μπορώ να πω ότι έχω μια "αγαπημένη εποχή", είναι αυτή (όταν είναι σωστός χειμώνας όμως, όχι το φετινό ρεζίλι). Δεν ξέρω αν είναι επειδή είναι η νύχτα μεγαλύτερη, επειδή έχω πιο ενδιαφέροντα ρούχα το χειμώνα (Coats rule, το τζην και το κοντομάνικο κουράζονται γρήγορα. Πουκάμισο; Τι είναι αυτό;), επειδή είμαι σπιτόγατος και το κρύο είναι καλή δικαιολογία για να κάθομαι σπίτι μου να παίζω games και να βλέπω DVDs, ή επειδή έχει χιόνια και μπορώ να κάνω σκι, αλλά γουστάρω ρε παιδί μου.

Όταν όμως μπαίνει η άνοιξη σιγά σιγά και μάλιστα με τέτοιες μέρες, δεν μπορώ να μη νιώθω κάπως "αλλιώς". Δεν είναι απλά ότι ξέρεις στο μυαλό σου ότι πρόκειται για "αναγέννηση της φύσης", "νέα εποχή", "α, έρχεται το καλοκαίρι" και λοιπά. Περισσότερο το αισθάνεσαι πάνω στο δέρμα σου, το μυρίζεις στον αέρα (ναι, ακόμα και στην Αθήνα, περιέργως!), σχεδόν το βλέπεις.

Τέτοιες μέρες μια βόλτα ακόμα και στο κέντρο είναι απόλαυση. Είναι ο ήλιος, είναι το χρώμα του ουρανού, είναι ο κόσμος που δείχνει κάπως λιγότερο κατσούφης και τσατισμένος (κάαπως λιγότερο, μη χαλάσουμε και τα προσχήματα!), είναι οι τουρίστες που ξεκινάνε να τριγυρνούν από δω κι από κει με τις φωτογραφικές ανά χείρας, είναι οι γυναίκες που σιγά σιγά φοράνε λιγότερα.

Δεν μπορεί να μη σου φτιάχνει η διάθεση τέτοιες μέρες, όσο και να σε χώνουν στη δουλειά, όσο και αν δεν έχεις λεφτά, όσο κι αν το έτερο ήμισυ γκρινιάζει, όσο κι αν το αμάξι χάλασε, κλπ. κλπ. Και το πιο σημαντικό: είναι οι μέρες που πρέπει να φέρνεις στο μυαλό σου σε περίπου δύο μήνες, όταν επέλθει η Οργή του Σατανά ή αλλιώς ελληνικό καλοκαίρι και την ώρα που θα βασανίζεται η αμαρτωλή ψυχή σου θα χρειάζεσαι κάτι να σου θυμίζει ότι κάποτε σου άρεσε ο ήλιος και η ζέστη.