The best things in life are what???????

Τελικά, τι πρέπει να κάνει κανείς για να δει έναν τελικό Τσου Λου; Ή έστω μια Ευρωλίγκα βρε αδερφέ, που έχει και ελληνικό ενδιαφέρον;

Θυμάμαι το 1994...ήθελα να δω τελικό Τσου Λου, πήγα, αγόρασα εισιτήρια και πήγα και είδα το ματσάκι μια χαρά. Το ίδιο έκανα και στο Ευρωμπάσκετ του '95. Στο δε Μουντομπάσκετ του '98, πήρα και διαπίστευση η κυρία...

Και να που, μόλις λίγα χρόνια αργότερα, δεν μπορώ να περάσω ούτε απ' έξω απ' όλα αυτά! Πιο εύκολα βλέπεις τον Πάπα, παρά τον Παπαλουκά! Μήπως τελικά τα έχουμε αναγάγει όλα σε σούπερ-επιστήμη και χάνουμε το απλόν και το ωραίον του πράγματος; Έισιτήρια με κλήρωση και λουλούδια μάντολες. Σου λέει η ΟΥΕΦΑ (και η κάθε οργανωτική Αρχή) : «υπάρχει ζήτηση και πρέπει να μοιραστούν δίκαια τα εισιτήρια». Το οποίο μεταφράζεται σε: «πρέπει να δώσουμε 50.000 εισιτήρια στους χορηγούς που μας σκάνε το μαρούλι και δεν έχουμε χώρο για τον απλό λαό».

Για τις τιμές των εισιτηρίων τα έχουμε ξαναπεί. Ισχύει ό,τι και για τις συναυλίες. Ή βλέπεις Τσου Λου ή τρως. Ένα από τα δύο. Ήθελα να ήξερα όμως, ποιος είπε ότι τα καλύτερα πράγματα στη ζωή είναι δωρεάν! Αυτός ο τύπος θα πρέπει να ήταν ή τρομερά δικτυωμένος ή ασυναγώνιστος δημοσιοσχεσάς ή πρόθυμη γκόμενα...ή η Mastercard που είναι χορηγός του Τσου Λου και σου διατρανώνει το «ανεκτίμητο» στις διαφημίσεις της...Σου λέει: «αεροπορικά εισιτήρια και εισιτήρια αγώνα: 5000 ευρώ. Ένα γκολ της ομαδάρας σου: ανεκτίμητο». Ε ναι! Φυσικά! Αφού πρώτα έχεις σκάσει τον προϋπολογισμό της Κίνας σε εισιτήρια...το γκολ της ομάδας σου καταλήγει ανεκτίμητο!

Από τον καναπέ λοιπόν!

You are my sunshine, my only sunshine...

Πραγματικά φαίνεται τόσο καλό στο χαρτί. Απ' τη μια, ο Danny Boyle και ο Alex Garland, το αχτύπητο δίδυμο πίσω από ταινίες όπως Trainspotting, A Life Less Ordinary, 28 Days Later. Ο μόνος λόγος να ανησυχείς γι' αυτούς ήταν το μετριότατο The Beach. Από την άλλη, ο φανταστικός Cillian Murphy και ένα φαινομενικά αγνό sci-fi σενάριο. Ο ήλιος μας πεθαίνει λόγω απροσδιόριστης αιτίας και φυσικά αυτό σημαίνει λίγα περισσότερα για τον πλανήτη μας πέρα από την αύξηση των πωλήσεων anorak. Η αποστολή Icarus που ξεκίνησε να σώσει το ετοιμοθάνατο αστέρι ρίχνοντας μέσα του μια τεράστια βόμβα μεγατόνων, έχει εξαφανιστεί εδώ και 7 χρόνια. Η αποστολή επαναλαμβάνεται λοιπόν, με το Icarus II κι εδώ ξεκινά και η ιστορία μας.

Και πάμε στην εκτέλεση. O Danny Boyle ως γνωστόν έχει συγκεκριμένο σκηνοθετικό στυλ, το οποίο είναι κι εδώ παρόν. Τόσο τα γρήγορα cuts, όσο και οι πιο μακρόσυρτες, contemplative σκηνές βρίθουν από το ύφος του συμπαθέστατου Κέλτη. Οι ερμηνείες είναι λίγο-πολύ by the numbers, μια και έχουμε ένα τυπικό διαστημικό πλήρωμα, με τους jock πιλότους του, με τους επιστήμονές του, με το γιατρό του, κλπ. κλπ. Οι χαρακτήρες δεν έχουν τον απαραίτητο χρόνο να σκιαγραφηθούν αρκετά δυστυχώς, κι έτσι αρκούμαστε σε κάποια βασικά στοιχεία που μαθαίνουμε γι' αυτούς. Το γεγονός ότι η ταινία ξεκινά κατ'ευθείαν πάνω στο σκάφος, ανάμεσα στην τροχιά της Αφροδίτης και του Ερμή, δε βοηθά σ'αυτό τον τομέα, αν και αρχικά μου φάνηκε καλή ιδέα, καθώς η αφήγηση γίνεται πιο άμεση και χωρίς τα κλισέ ταινίας καταστροφολογίας.

Ορισμένες σκηνές είναι υπέροχες, όπως π.χ. η πρώτη φορά που βλέπουμε ολόκληρο το Icarus II με τις εντυπωσιακές ηλιακές ασπίδες ή το πέρασμα του φαινομενικά μικροσκοπικού Ερμή μπροστά από την τεράστια πύρινη θάλασσα του ήλιου που σιγά σιγά γεμίζει τα φινιστρίνια. Είναι σκηνές που συνεισφέρουν στο να δείξουν το πραγματικό δέος που αξίζει το διαστημικό ταξίδι, κάτι που στην επιστημονική φαντασία έχει γίνει ανάλογο της ρουτίνας Αθήνα - Θεσσαλονίκη. Το Icarus II δεν ταξιδεύει στις εσχατιές του διαστήματος, βρίσκεται στη "γειτονιά μας". Όμως κάθε άλλο παρά βόλτα είναι το ταξίδι, και το πρώτο μισό της ταινίας το δείχνει αυτό πολύ καλά.

Και κάποια στιγμή έρχεται το δεύτερο μισό. Και πραγματικά μπορείς να δεις τους Boyle και Garland σ'ενα γραφείο να κάνουν μπάφους και να λένε "OK, και τώρα; 'Ντάξει, τους φέραμε μέχρι τον Ερμή, πώς διάολο το τελειώνουμε;" "Ooohhh, θα βάλουμε ένα derelict space ship εκεί γύρω και θα ανέβουν πάνω! Και εκεί θα βρίσκεται ένας zombified κακός και θα τους πάρει στο κυνήγι!" "Thass like, a whole other movie, mate" "I knoo, 's gonna be greeet!"

Έτσι, το δεύτερο μισό της ταινίας αναλώνεται σε κλισέ από διάφορες sci-fi ταινίες (ανεξήγητα για τη συγκεκριμένη, sci-fi horror ταινίες), όπου ο Boyle gets his freak on και αρχίζει τις θολές λήψεις, τα μπερδεμένα κοψίματα και γενικά αυτή τη "whoah, man, cool" σκηνοθεσία που κάνει όταν βαριέται.

Η συγκεκριμένη ταινία είναι μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία για την κινηματογραφική επιστημονική φαντασία. Κατά τα άλλα, μετριότατη ταινία, που ακόμα και για το DVD καλύτερα να νοίκιαζε κάποιος ξανά το Event Horizon. Κρίμα, πραγματικά. Ας ελπίσουμε ότι το 28 Weeks Later θα προσεχτεί περισσότερο.

Οι μουσικές αναζητήσεις ενός βετεράνου

Παρήγγειλα τα καινούργια άλμπουμ των Arctic Monkeys και The Waterboys, ωστόσο μέχρι να μου τα φέρει ο αγαπητός ταχυδρόμος, θα συνεχίσω να ακούω ασταμάτητα 3 τραγούδια. Έχω κολλήσει. Σήμερα πρέπει να τα άκουσα γύρω στις 15 φορές το καθένα. Ποια είναι αυτά;

Ι) «Ordinary Day» από την Dolores O’Riordan.

Η las έχει φωνάρα και αυτό το τραγούδι που έγραψε για την κόρη της είναι μαγευτικό…

II) «Your love alone is not enough».

Πρόκειται για τη μεγάλη επιστροφή των Manic Street Preachers; Το ελπίζω. Πάντως, εδώ με τη βοήθεια της πολύ γλυκιάς (μην πω κάτι άλλο και παρεξηγηθώ…) Nina από τους Cardigans, αφήνουν τις καλύτερες των εντυπώσεων.

III) «How Long Will I love you?»

Το συγκεκριμένο διαμαντάκι των The Waterboys, το οποίο κυκλοφόρησε πριν από 17 χρόνια, κατοικοεδρεύει εδώ και μερικές ημέρες στο μυαλό μου. Λιτό και σύντομο, αλλά τόσο γλυκό με στίχους που ομολογουμένως θα άγγιζαν ακόμα και ρομπότ.

Αυτά…Κατά τα άλλα, οφείλω να ομολογήσω ότι είμαι ένα ερείπιο. Μιάμιση ώρα…περιπάτου στο γήπεδο του μπάσκετ αρκούσε για να με ρίξει στο κρεβάτι και να με κάνει να αντιληφθώ ότι οι πίτσες και τα σουβλάκια δεν είναι αερόβια άσκηση. Ώρα για τρέξιμο, διότι σε αντίθετη περίπτωση σύντομα θα με διασύρουν στο παρκέ ακόμη και τα δωδεκάχρονα!

Ολυμπιακό φολκλόρ....

Την Κυριακή πήγαμε με τον Prov στην Αρχαία Ολυμπία, στο πλαίσιο της γενικότερης αρχαιολατρίας που τον δέρνει (και τείνει να κολλήσει κι εμένα την πτωχή). Θα ήθελα να μεταφέρω την εικόνα σε όσους δεν έχουν πάει, αλλά δεν δύναμαι...δεν μπορώ. Πρέπει να είναι ένα από τα ωραιότερα μέρη της Ελλάδας, ιδίως την Άνοιξη...χρώματα, χρώματα, χρώματα! Τολμώ να αποκαλύψω ότι καθήσαμε κάποια στιγμή και χαζεύαμε μια μέλισσα που έκανε το προφανές...μάζευε γύρη! Κι εμείς εκεί. Μπάστακες. Κι ο Prov να λέει «φτου γαμώτο, δεν έχω ζουμ στη μηχανή»....

Μετά καθήσαμε στη γέφυρα του Κλαδέου και ακούγαμε τα βατραχάκια που εκόαζαν! Τι ωραία...πήρα και μια ωραία τουριστική τσάντα από το μαγαζί του Μουσείου και φύγαμε.

Καλά όλα αυτά, αν δεν είχε προηγηθεί το φολκλόρ του Σαββατόβραδου. Παντρευόταν μια φίλη μου και χάρηκα πάρα πολύ γιατί την είχα σαν μεγάλη αδελφή μου όταν ήμουν μικρή. Της έλεγα για τα αγοράκια που μου άρεσαν στο γυμνάσιο. Τεσπά....

Αφού έγινε ο γάμος στο χωριό (μου άρεσε!) και φάγαμε τα ΤΡΟΜΕΡΑ κουφέτα, πήγαμε στο κομψό ξενοδοχείο για το γλέντι. Και εκεί άρχισε κάτι που αν ήμουν tourist θα το διασκέδαζα και θα το έλεγα στις φίλες μου sto America (φερ' ειπείν). Έλα όμως που δεν είμαι tourist. Έκατσα λοιπόν κάτω από το ηχείο και άρχισα να απολαμβάνω μια ακολουθία από μικροφωνισμούς, κλαρινοκορώνες και νότες/θορύβους από εκείνο το ανεκδιήγητο, αθάνατο πανηγυρτζίδικο αρμόνιο. Φυσικά, υπήρχαν και οι απαραίτητοι τραγουδιάρηδες της περιοχής...ιδίως ο ένας, έκανε και σόου, από τραπέζι σε τραπέζι με την απαραίτητη εκφραστικότητα...Το δε ρεπερτόριο...πςςςςςς...το πιο γνωστό άσμα ήταν η Τσικουλάτα!

Το αντέξαμε όση ώρα τρώγαμε...μετά επιχειρήσαμε την ομαδική έξοδο προς το σαλόνι του ξενοδοχείου. Και όχι, δεν ήμασταν αγενείς! Της εξόδου πρωτοστάτησαν συγγενείς της νύφης, καθώς και ο πατέρας μου. Ζήσαμε λοιπόν και πάλι το μέγα δράμα του ελληνικού γάμου με δυτικό αέρα! Όπου για να γίνεις κοινωνός της χαράς του ζευγαριού, πρέπει να υποστείς ένα πολύωρο ηχητικό μαρτύριο...και να δείχνεις και χαρούμενος. Έχει βέβαια και την πλάκα του να θαυμάζεις τις χορευτικές επιδόσεις των καλεσμένων, να σχολιάζεις και λιγάκι τις αντιδράσεις των συγγενών και τις ενδυματολογικές επιλογές τους...αλλά for how long?????

Νομίζω ότι κάτι ήξεραν οι Γαλάτες που έδεναν τον Κακοφωνίξ.....

Περί του ρόλου των πανεπιστημίων

Επιτέλους, μια μεγάλη εφημερίδα αποφάσισε να ασχοληθεί με τους νέους, πτυχιούχους και κακοπληρωμένους. Η Ελευθεροτυπία δημοσίευσε σήμερα έρευνα για τη "γενιά των 700 ευρώ", όπως την αποκαλεί.

Δεν χρειάζονται πολλές λεπτομέρειες για το ζήτημα. Οι περισσότεροι από εμάς ανήκουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε αυτή τη γενιά.

Ανάμεσα στα κομμάτια της έρευνας περιλαμβάνεται, όμως, ένα κομμάτι, με τίλο "Αρμεγμα στα βρετανικά πανεπιστήμια". Παραθέτω την πρώτη παράγραφο:

"Στα πανεπιστήμια της Βρετανίας είναι πολύ συνηθισμένο το «άρμεγμα». Τη συγκεκριμένη λέξη χρησιμοποιούν για να περιγράψουν αυτό που εκεί αποτελεί καθεστώς: Εκπρόσωποι εταιρειών μεταβαίνουν στα πανεπιστήμια προκειμένου να παρουσιάσουν το προφίλ της εταιρείας τους και να εντοπίσουν ή, πιο σωστά, να... αρμέξουν τους υποψήφιους συνεργάτες τους, τα πιο καλά μυαλά. Διοργανώνονται συχνά ημερίδες, οι εταιρείες στήνουν σταντ και κάνουν τη σχετική παρουσίαση ώστε να προσελκύσουν αιτήσεις για εργασία, βιογραφικά, αναλυτικές βαθμολογίες".

Διαβάζοντας τα παραπάνω, αναρωτιέμαι αν είναι εφικτό στην Ελλάδα να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο. Θυμάμαι ακόμα τη "γενιά του άρθρου 16" (α, ρε Αλαβάνε!) να μετατρέπεται σε "γενιά των 700 ευρώ" εθελοντικά.

Συγκρατώ την εικόνα του Κνίτη, ο οποίος έχτιζε με τούβλα την είσοδο του γραφείου διασύνδεσης του Πολυτεχνείου με τις επιχειρήσεις, διαμαρτυρόμενος για την επιδότηση της έρευνας από τον ιδιωτικό τομέα.

Αναρωτιέμαι πόσοι από αυτούς που βγήκαν στο δρόμο πριν από λίγοι καιρό συνειδητοποιούν ότι οι κοινωνίες είναι σαν τους καρχαρίες. Εαν σταματήσουν να κινούνται, πεθαίνουν.

Η λύση δεν είναι φυσικά η παθητική αποδοχή του "παιχνιδιού". Η χρόνια απαξίωση των πανεπιστημίων, η ανεργία των πτυχιούχων, οι κακές αμοιβές όσων εργάζονται, η έλλειψη σχεδιασμού για το μέλλον είναι λόγοι ικανοί να ξεσηκώσουν όσους επιθυμούν ένα επίπεδο διαβίωσης τουλάχιστον ισοδύναμο με εκείνο των γονιών τους.

Αλλά κάποιος πρέπει να το πει σε εκείνα τα παιδιά, ώστε να μη σπαταλούν τις δυνάμεις τους. Τα προπετάσματα καπνού κρύβουν καλά τους πραγματικούς στόχους.

Death is the road to awe.

Νομίζω ότι δώσαμε τον απαραίτητο χρόνο για να δουν όλοι το Fountain – όσοι δεν το είδαν, μη σώσουν (να πας να δεις το Bean εσύ, Provolone! :P). Γι’αυτές τις άτυχες ψυχές λοιπόν, βάζω ένα spoiler warning (a minor one, really -- συμπεριλαμβανομένων και των comments) και συνεχίζω ακάθεκτος.

Είναι γνωστό στους φίλους μου ότι είμαι Arronofsky fanboy. Το Requiem for a Dream εξακολουθεί να είναι για μένα μια από τις πιο έντονες στιγμές που έζησα σε σινεμά. Όμως ήταν εύκολο να κατηγορηθεί ότι βασιζόταν περισσότερο στα – καταπληκτικά – visuals και λιγότερο στην ιστορία που ήθελε να πει, ότι ήταν πιο πολύ στυλ παρά ουσία, κάτι με το οποίο συμφωνώ μόνο εν μέρει. Πάντως ο Arronofsky με είχε πείσει από τότε ότι το ιδιόμορφο μάτι που είχε στη σκηνοθεσία του δεν ήταν το μόνο που είχε να επιδείξει ως δημιουργός. Ακόμα αναρωτιέμαι πώς θα είχε βγει το Batman Begins αν το είχε αναλάβει τελικά (ευτυχώς βρέθηκε έτερος master storyteller γι’αυτό… ναι, και Nolan fanboy είμαι :P).

Στο The Fountain ο Arronofsky καταπιάνεται με το ευαίσθητο όσο και κοινότυπο θέμα της σχέσης μεταξύ της ζωής και του θανάτου. Η αφήγηση αποτελείται από τρεις ιστορίες σε τρεις διαφορετικές χρονικές περιόδους. Στο δικό μας παρόν, η Izzi πεθαίνει από καρκίνο και ο Tommy είναι κλεισμένος στο εργαστήριό του προσπαθώντας να βρει θεραπεία για την αγαπημένη του. Πίσω στον 16^ο αιώνα, η βασίλισσα Isabella αναθέτει στον πιστό της conquistador, Tomas, να ταξιδέψει στο νέο κόσμο και να βρει το Δέντρο της Ζωής, που κάνει αθάνατο όποιον πιει από το χυμό του. Και πεντακόσια χρόνια στο μέλλον, ο Tommy ταξιδεύει μέσα στα άστρα για τον Ωρίωνα, όπου πιστεύει ότι θα βρει τον τρόπο ώστε η αγαπημένη του Izzi να ξαναζήσει.

Τρεις ιστορίες οι οποίες ουσιαστικά αφηγούνται μία, με την καθεμία να προσθέτει κάτι ουσιαστικό και στους χαρακτήρες πρωταγωνιστές της και στο νόημά της. Ένα νόημα το οποίο είναι τόσο ισχυρό όσο και πεντακάθαρο: Ο θάνατος είναι η λογική εξέλιξη της ζωής, ποτέ το τέλος. Ο κύκλος δεν ξεκινά, ούτε τελειώνει, απλά υπάρχει και θα υπάρχει για πάντα, κάτι που ο Tommy, όπως και οι περισσότεροι από μας, αρνείται να δεχθεί. “Death is a disease”, λέει. Ο θάνατος είναι μια αρρώστεια σαν όλες τις άλλες και αυτός θα τη θεραπεύσει. Είναι η τυπική απόκριση του ανθρώπου μπροστά στο θάνατο, μπροστά στο άγνωστο, στο τέλος. Και μέσα στη μανία του να βρει θεραπεία, χάνει τον πολύτιμο χρόνο που του απομένει να ζήσει με την Izzi. Χάνει τις στιγμές που πραγματικά μετράνε, τις στιγμές που είναι το μόνο πράγμα που μένει αθάνατο. Κι έτσι καταναλώνεται από αυτή του την εμμονή και τη μανία, όπως ο άτυχος conquistador μπροστά στο Δέντρο της Ζωής μέσα στις ζούγκλες του νέου κόσμου.

Όμως η Izzi καταλαβαίνει ότι θα πεθάνει και δε φοβάται, καταλαβαίνει ότι είναι μέρος του κύκλου και το πιο σημαντικό: ξέρει ότι η αγάπη που υπάρχει ανάμεσα σ’ αυτήν και στον Tommy δε θα πεθάνει ποτέ. Σύμβολο αυτού του κύκλου γίνεται το Xibalba, ή αλλιώς το νεφέλωμα του Ωρίωνα, απ’ όπου σύμφωνα με την πίστη των Maya περνάει η ψυχή για να ξαναγεννηθεί.

Το εντυπωσιακό είναι ότι, παρ’ όλο που το σενάριο σχηματίζει μαιάνδρους μέσα από τις τρεις ιστορίες, αυτό εξυπηρετεί τέλεια την ιστορία -- η αφήγηση είναι σαφέστατη, έχει αρχή, μέση και τέλος, έχει συγκεκριμένα πράγματα να πει και τα λέει. Μου είναι πραγματικά αδιανόητα τα όσα άκουσα περί μπερδεμένου σεναρίου, άσκοπης φλυαρίας, έλλειψης κατεύθυνσης κλπ. Το The Fountain λέει την ιστορία που θέλει να πει, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Ομολογουμένως, to script έχει τις ατυχείς στιγμές του, αλλά μπροστά στο όλο scope αυτό είναι λεπτομέρεια. Το ότι η ταινία είναι ανοιχτή σε διαφορετικές ερμηνείες και υποθέσεις ισχύει. Όμως αυτό σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι η ιστορία είναι ακατανόητη.

Οι Jackman και Weisz είναι καταπληκτικοί στους ρόλους τους, ειδικά ο Hugh δίνει μια από τις πιο ευαίσθητες και δυνατές ερμηνείες της καριέρας του. Όσο για την περίφημη μουσική του Clint Mansell (και την πολύτιμη συμβολή των Mogwai βεβαίως – τι θα έκανες χωρίς τη Γλασκώβη, πλανήτη Γη, αχ! :P), δεν έχω να προσθέσω κάτι σε αυτά που είπε η Ginger στο δικό της post. Θα πω μόνο ότι το Together We Will Live Forever έχει θρονιαστεί στο mp3 player μου και δεν ξεκολλάει.

And now it’s finished.

...Και εμείς αλλάζουμε πλευρό

Την ίδια στιγμή που οι περισσότερο χρήστες aDSL στην Ελλάδα συνωστίζονται σε "πιτταρισμένα" κέντρα, με αποτέλεσμα οι ταχύτητες που απολαμβάνουν να είναι πολύ χαμηλότερες από εκείνες που πληρώνουν (τι ελληνικότατη πατέντα και αυτή!), στη Βρετανία ανησυχούν για το μέλλον των ευρυζωνικών υπηρεσιών.

Σύμφωνα με έκθεση του Broadband Stakeholder Group, το Ηνωμένο Βασίλειο θα πληρώσει ακριβά οποιαδήποτε κωλυσιεργεία, αφού μια αποτυχία να μεταβεί σε ακόμη ταχύτερα δίκτυα θα δημιουργούσε σημαντικά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα.

Οι ταχύτητες στις οποίες αναφέρεται η έκθεση, ξεκινάνε από τα 200 Mbps/sec!

Σύμφωνα με το άρθρο του BBC, από το οποίο αλίευσα τα παραπάνω, ήδη οι τηλεπικοινωνιακές εταιρείες της Βρετανίας έχουν προχωρήσει σε έργα υποδομής, ώστε να παρέχουν ταχύτητες από 24 Mbps/sec. (BT) έως 50 Mbps/sec. (Virgin).

Και τα παραπάνω ισχύουν για όλη τη χώρα τους. Υπενθυμίζω ότι στην Ελλάδα το γρήγορο ίντερνετ παραμένει προνόμιο Αθήνας και Θεσσαλονίκης.

Συγκρίνετε τα παραπάνω με όσα βιώνουμε στην ημεδαπή και ελάτε να μιλήσουμε για ανάπτυξη και οικονομικές προοπτικές.

Request για δανεικά...

Δεν ξέρω τι λέτε εσείς για την πανέμορφη Αθήνα, αλλά γίνεται να με δανείσει κανείς 380.000 λίρες; Τις θέλω για ετούτο εδώ το τσαρδί.

(Κλικ στη φωτό για λεπτομέρειες. Κι εδώ. )

Που είσαι ρε Τσε να μας θαυμάσεις (συνέχεια εκ του προηγουμένου)

Ο φίλτατος Πανούτσος, τον οποίο εκτιμώ ιδιαίτερα γιατί έχει μακράν την καλύτερη «πένα» στον αθλητικό Τύπο, μάλλον τα μπέρδεψε λιγάκι. Το αθλητικό Κέντρο Νεότητας δεν είναι το Ολυμπιακό Κέντρο Ιστιοπλοΐας στον Άγιο Κοσμά. Τσου τσου…Nein, αγαπητοί μου. Το ένα έχει χόρτο και λιβάδια για να βόσκουν οι αγελάδες των Νοτίων Προαστίων και οι Έλληνες αθλητές, ενώ το άλλο το καλό, λίγο πιο νότια, εκεί όπου μεγαλούργησα εγώ κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, προτιμά το υγρό στοιχείο. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Μην λέτε ότι να’ναι. Αλλά ακόμα και αν είχε δίκιο ο Πανούτσος, τι θέλετε δηλαδή; Να διαθέσει το κράτος το «ζουμερό φιλέτο» των Αγώνων για να κάνει…βαρκάδα η Κατίνα και η Μαρίνα; Σε 400.000 τ.μ.; Έλεος! Και εσύ Αλούπακλα σταμάτα να κάνεις αντιπολίτευση και πήγαινε παίξε λίγο Xbox! Άντε...

Υ.Γ. Όσο για τα προηγούμενα posts, η Αθήνα και η Ελλάδα είναι πανέμορφες. Όποιον ξένο επιχειρηματία που μένει εδώ και να ρωτήσετε, θα σας το επιβεβαιώσει. Το βασικό πρόβλημα αυτού του τόπου είναι η μιζέρια και η γκρίνια που μας χαρακτηρίζει ως λαό. Που να μην είχαμε και ωραίο καιρό…

Δώστε πάρκο στον Πανούτσο!

Μια και έγραφα για το πάρκο-φάντασμα του Ελληνικού τις προάλλες, αξίζει να δείτε τι ανέφερε σήμερα και ο Πανούτσος για τις Ολυμπιακές Εγκαταστάσεις της παραλίας και τις Ολυμπιακές υποδομές:

"Mετά τη σύσκεψη της διυπουργικής στου Μαξίμου, το ουσιώδες ερώτημα είναι τρία χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς, που το κόστος ασφαλείας τους υπολογίζεται σε 1,7 δισ. ευρώ, χρειάζεται να δώσουμε και άλλα λεφτά για να αγοράσουμε κάμερες;
Πριν από οκτώ χρόνια, με τον Ανδρέα Φούρα στο υπουργείο είχαμε αγοράσει κάμερες, στους Ολυμπιακούς αγοράσαμε ξανά, τώρα θα πρέπει να αγοράσουμε τις νέες, τις καλές από τη Space Hellas; Εκτός αν το να αγοράζουμε συνέχεια κάμερες αποτελεί μέρος του σχεδίου των αθλητικών παροχών στον λαό. Οπως είχε ανακοινωθεί ότι θα είναι το νέο ανακαινισμένο αθλητικό κέντρο νεότητος Αγίου Κοσμά.

Ευχαριστώ τον αναγνώστη Γ.Τ. για το mail που μου έστειλε, το οποίο αφορά τον Αγιο Κοσμά. Το οποίο αναφέρει ότι την περασμένη Τετάρτη αποσφραγίστηκαν οι πέντε προσφορές των υποψηφίων εταιρειών για να αναλάβουν τη μακροχρόνια μίσθωση των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων του Αγίου Κοσμά.

Eίναι οι: 1) «Σείριος Τεχνική Εμπορική Βιομηχανική Εκμετάλλευσης Σταθμών Αυτοκινήτων Α.Ε.». 2) Ενωση εταιρειών με την επωνυμία S.CAPE, η οποία αποτελείται από τις εταιρείες «J&P Αβαξ Α.Ε.», «ΓΕΚ Α.Ε.», «Βιοτέρ Α.Ε.» και «Μοτοδυναμική Α.Ε.». 3) Ενωση εταιρειών αποτελούμενη από τις εταιρείες «ΙΝΤΡΑΚΟΜ Κατασκευές A.E.», «Eλληνική Τεχνοδομική ΤΕΒ Α.Ε.», «Ακροπόλ Χαραγκιώνης Α.Ε.» και «Λάμπερτ Σμιθ Χάμπτον Ελλάς Α.Ε.». 4) «Waterfront A.E. ». 5) Ενωση εταιρειών αποτελούμενη από τις «Αιγαίον Οϊλ Ανώνυμη Εταιρεία Βιομηχανίας και Εμπορίας Πετρελαιοειδών», «Hellenic Environmental Center Ανώνυμη Εταιρεία Διαχείρισης και Επεξεργασίας Πετρελαιοειδών Καταλοίπων», «Majestic Marine Company», «Oceanic Cruise Corp.», «Γαντζούλας ΑΤΕΕ» και «Παντεχνική Α.Ε.», οι οποίες «Βάσει του νόμου 3342/2005 επιτρέπονται η αξιοποίηση-εκμετάλλευση της μαρίνας, δυναμικότητας 1.170 σκαφών, η δημιουργία εμπορικών καταστημάτων, εστιατορίων και αναψυκτηρίων, η κατασκευή έως 30 υπνοδωματίων κατηγορίας 5 αστέρων, συνολικής επιφάνειας 1.400 τ.μ., η δημιουργία χώρων διεξαγωγής πολιτιστικών, αθλητικών και ψυχαγωγικών δραστηριοτήτων, η δημιουργία ελικοδρομίου, καθώς και οι αθλητικές χρήσεις».

Και τώρα που το μάθατε και το μάθαμε, τι θα κάνουμε όλοι μαζί; Θα βγούμε στους δρόμους να φωνάξουμε ότι μας κορόιδευαν; Παπάρια θα βγούμε. Οι Ολυμπιακοί του 2004 έγιναν, οι πραγματικοί νικητές ήταν πέντε και τα ονόματά τους μπορείτε να ξαναδιαβάσετε στην προκήρυξη του Αγίου Κοσμά. Τιμή στους πέντε ήρωες που κατάλαβαν το νόημα των αγώνων".

... κι ευθύς εμύρισε άνοιξη...

Λατρεύω το χειμώνα, πραγματικά. Αν μπορώ να πω ότι έχω μια "αγαπημένη εποχή", είναι αυτή (όταν είναι σωστός χειμώνας όμως, όχι το φετινό ρεζίλι). Δεν ξέρω αν είναι επειδή είναι η νύχτα μεγαλύτερη, επειδή έχω πιο ενδιαφέροντα ρούχα το χειμώνα (Coats rule, το τζην και το κοντομάνικο κουράζονται γρήγορα. Πουκάμισο; Τι είναι αυτό;), επειδή είμαι σπιτόγατος και το κρύο είναι καλή δικαιολογία για να κάθομαι σπίτι μου να παίζω games και να βλέπω DVDs, ή επειδή έχει χιόνια και μπορώ να κάνω σκι, αλλά γουστάρω ρε παιδί μου.

Όταν όμως μπαίνει η άνοιξη σιγά σιγά και μάλιστα με τέτοιες μέρες, δεν μπορώ να μη νιώθω κάπως "αλλιώς". Δεν είναι απλά ότι ξέρεις στο μυαλό σου ότι πρόκειται για "αναγέννηση της φύσης", "νέα εποχή", "α, έρχεται το καλοκαίρι" και λοιπά. Περισσότερο το αισθάνεσαι πάνω στο δέρμα σου, το μυρίζεις στον αέρα (ναι, ακόμα και στην Αθήνα, περιέργως!), σχεδόν το βλέπεις.

Τέτοιες μέρες μια βόλτα ακόμα και στο κέντρο είναι απόλαυση. Είναι ο ήλιος, είναι το χρώμα του ουρανού, είναι ο κόσμος που δείχνει κάπως λιγότερο κατσούφης και τσατισμένος (κάαπως λιγότερο, μη χαλάσουμε και τα προσχήματα!), είναι οι τουρίστες που ξεκινάνε να τριγυρνούν από δω κι από κει με τις φωτογραφικές ανά χείρας, είναι οι γυναίκες που σιγά σιγά φοράνε λιγότερα.

Δεν μπορεί να μη σου φτιάχνει η διάθεση τέτοιες μέρες, όσο και να σε χώνουν στη δουλειά, όσο και αν δεν έχεις λεφτά, όσο κι αν το έτερο ήμισυ γκρινιάζει, όσο κι αν το αμάξι χάλασε, κλπ. κλπ. Και το πιο σημαντικό: είναι οι μέρες που πρέπει να φέρνεις στο μυαλό σου σε περίπου δύο μήνες, όταν επέλθει η Οργή του Σατανά ή αλλιώς ελληνικό καλοκαίρι και την ώρα που θα βασανίζεται η αμαρτωλή ψυχή σου θα χρειάζεσαι κάτι να σου θυμίζει ότι κάποτε σου άρεσε ο ήλιος και η ζέστη.

Mykonos part 1: Σχολικοί εφιάλτες

Όπως σας υποσχέθηκα, το post Easter post μου (καλό ε;) αφορά στις εντυπώσεις μου από την εξωτική Μύκονο, εννιά χρόνια μετά την τελευταία μου επίσκεψη στο νησί. Όπως θα διαπιστώσετε κι εσείς, τα εννιά χρόνια παραπανίσιας ωριμότητας με έστρεψαν στις κοινωνιολογικές και ανθρωπολογικές παρατηρήσεις. Όπως και να ‘χει πάντως, η Μύκονος είναι ένα πανέμορφο νησί, με ωραία μαγαζιά, εστιατόρια ανώτερα των προσδοκιών μου (όσον αφορά το value for money), εξαιρετικά μαγαζιά και ταλαντούχους barmen.
Αρχικά να σας προειδοποιήσω ότι η Μύκονος είναι ένα νησί ακατάλληλο γι’ αυτούς που αποφοίτησαν πριν την κατάργηση της σχολικής ποδιάς, αυτούς που φοίτησαν σε οικοτροφεία του εξωτερικού και για όσους έβγαλαν ιδιωτικά δημοτικά σχολεία (όπως η υπογράφουσα). Ο λόγος για τα τραυματικά κατάλοιπα της ομοιόμορφης σχολικής εμφάνισης και η σύνδεση της με την ομοιογένεια που επιβάλει το ενδυματολογικό πρωτόκολλο του νησιού.
Σε απλά ελληνικά, αν οι κυρίες δεν κρατούν συγκεκριμένα σχέδια τσάντας των οίκων Louis Vuitton, Burberry’s και Gucci, απειλούνται με εξοστρακισμό απ’ το νησί. Για να αποφύγουν λοιπόν τη διαπόμπευση, αναγκάζονται να κυκλοφορούν όλες με την ίδια τσάντα, συνδυασμένη με τη στολή του νησιού, ήτοι αθλητική σινιέ φόρμα και την Άρτα με τα Γιάννενα. Μιλάμε για την ΑΠΟΛΥΤΗ ομοιομορφία.

Mykonos part 2: Το τίμημα της τσάντας

Όσες κυρίες επιθυμούν να μεταβούν στο νησί των ανέμων, έχουν προειδοποιηθεί εγκαίρως και αμαρτίαν ουκ έχω. Τι γίνεται όμως αν η τσέπη τους δεν σηκώνει τη στολή του νησιού; Οι επιλογές είναι δύο: είτε θα τα φορτώσουν σε καμιά πιστωτική και θα γίνουν μια ακόμα θλιβερή στατιστική για την υπερχρέωση των ελληνικών νοικοκυριών, είτε θα δικαιώσουν το κύριο Κωστόπουλο (εκ των τακτικότερων επισκεπτών του νησιού), ο οποίος ισχυρίζεται ότι όλες οι γυναίκες αναζητούν έναν ήρωα, έναν παρηγορητή ή έναν χορηγό. Για του λόγου το αληθές, παραθέτω την εξής πραγματική σκηνή:
Κάθομαι στο «Άρωμα» (εξαιρετικά στενόχωρο καφέ στο Ματογιάννι) και διαβάζω εφημερίδα. Απέναντι μου τρεις καλοδιατηρημένοι κύριοι στα mid 40’s, με ακριβά ρολόγια και πούρα (που πάνε ωραία και με τους φυσικούς χυμούς). Σε κάποια φάση ο ένας τους αναρωτιέται «Μα που πήγανε, άνοιξε η γη και τις κατάπιε;», για να εισπράξει την απάντηση «Γιατί, βιάζεσαι να επιστρέψουν;».
Ο λόγος για τις κυρίες τους, οι οποίες κατέφτασαν εντός μισής ώρας, φορτωμένες με ψώνια. Οι κύριοι, απ’ τη χαρά τους που τις είδαν, προέβησαν σε μια επίδειξη καλών τρόπων του νέου χρήματος παραμένοντας καθισμένοι στη θέση τους.
Φοβούμενη ότι οι κυρίες θα βγάλουν κιρσούς και δεν θα μπορούν να βγουν στην Ψαρρού για την καλοκαιρινή σεζόν, λίγο πριν φύγω τις ρώτησα αν θέλουν να καθίσουν στο τραπέζι μου. Ποια ήταν η απάντηση που εισέπραξα από τους συζύγους; «Δεν πειράζει, ας καθίσουν και λίγο όρθιες. Καλό τους κάνει». Οι κυρίες δεν τους έφεραν τα Louboutin στο κεφάλι -όπως θα περίμενε κανείς-, αλλά μειδίασαν στωικά.
Επιμύθιο: Θέλει αρετή και ταπεινοφροσύνη η Louis Vuitton! Πώς αλλιώς θα νιώσει ο κάθε νεόπλουτος Πυγμαλίωνας, που έκανε «κυρία» την κομμώτρια απ’ το Αιγάλεω;

Αποστάγματα μυκονιάτικης σοφίας

Κι επειδή κάπου εδώ νιώθω ότι σας έχω ζαλίζει, οι υπόλοιπες κοινωνιολογικές παρατηρήσεις σε μορφή σύντομων σχολίων:
Ελλείψει χρημάτων, το εφέ του μεγαλοαστού εκδηλώνεται με βασανισμό του προσωπικού που σε εξυπηρετεί σε μαγαζιά και χώρους μαζικής εστίασης και κάθε λογής παραξενιά («πάρτε πίσω το κουβέρ και ψήστε το ψωμάκι», «ο ανάμικτος χυμός να έχει περισσότερη μπανάνα από πορτοκάλι και άλλα φαιδρά»)
Αντίθετα με την κοινή πεποίθηση, το πιο άνετο υπόδημα για τα νησιώτικά σοκάκια είναι το 12ποντο τακούνι. Για τους άντρες το νησιωτικό chic συνεπάγεται ζώνη με αγκράφα-πιατέλα.
Εκτός από ένα παιδί, και η Μύκονος μπορεί να ενώσει ένα ζευγάρι σε κρίση. Μέσα σε 4 μέρες είδα τα περισσότερα ζευγάρια που κάθονται δίπλα-δίπλα χωρίς να μιλάνε (σε ένα εστιατόριο η κοπέλα μίλαγε μισή ώρα στο κινητό με την κολλητή της για κάτι «ζακετάκια») αλλά και αυτά που τσακώνονται δημόσια για σοβαρά ζητήματα όπως πχ. σε ποια θέση να κάτσουν, και μάλιστα σε χώρους με απλωσιά όπως η μικρή Βενετία.

(Δεν) είμαστε όλοι Τηλιακοί...(γαμώτο)

Την ιστορία με την Τήλο φαντάζομαι την έχετε υπόψη σας...εκτός αν βλέπετε μόνο το δελτίο του Νίκου...

Οι Τηλιακοί λοιπόν ξεσηκώθηκαν επειδή το νησάκι τους είναι αποκομμένο από τη Ρόδο (καλά...δεν μιλάμε καν για την υπόλοιπη Ελλάδα)...Σήκωσαν μπαϊράκι για ένα 20ήμερο και τελικά τους υποσχέθηκαν οι «Αρμόδιοι» ότι το πρόβλημά τους θα λυθεί. Δεν έχω πάει στην Τήλο, αλλά πολύ θα το ήθελα...όχι για δυο-τρεις ημέρες, αλλά για κανα χρόνο. Να δω κι εγώ, το βλαμμένο Αθηναιάκι, τι εστί καρύδαλο...τι εστί να μην έχεις καμία επικοινωνία με τον έξω κόσμο...να μην έχεις νοσοκομείο, σούπερ μάρκετ, να βγαίνει απαγορευτικό για καμια εβδομάδα...να παθαίνεις ένα κολικό βρε αδερφέ και να πρέπει να έρθει το ελικόπτερο...

Κι όμως, μου χρειάζεται και μου πρέπει κάτι τέτοιο. Με όλα τα κακά και τα στραβά που έχουν οι τόσο μικρές κοινωνίες, δεν έχουν πολλά από αυτά εγώ θα ήθελα να ξεφορτωθώ δια παντός. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν κίνηση, μόλυνση, φανάρια, θόρυβο, φωτορρύπανση, μανία με τον καταναλωτισμό...δεν έχουν «μαγαζά», σκυλάδικα, ξενυχτάδικά...δεν έχουν τρόλεϊ και λεωφορεία (γιατί δεν τα έχουν ανάγκη)...δεν χρειάζεται να προγραμματίζουν με ατζέντα, δεν έχουν τσαντάκηδες, φεύγουν από το σπίτι και αφήνουν την πόρτα ξεκλείδωτη. Δεν έχουν ακριβά ενοίκια, δεν έχουν κοινόχρηστα...

Όσοι έχουν μεγαλώσει στην επαρχία θα με περιμένουν στη γωνία να μου τα πουν ένα χεράκι, αλλά εγώ επιμένω ότι ο κάθε μαλάκας πρωτευουσιάνος πρέπει να κάνει ένα «αγροτικό» στην άγονη γραμμή. Να καταλάβει ότι μπορεί να ζήσει και χωρίς το multiplex, χωρίς Mall και χωρίς meeting sto grafeio tou Product Manager (μπλιάάάάξ!)

Έχουν πολλά προβλήματα οι Τηλιακοί και οι Αμοργιανοί και οι Πατηνιώτες, αλλά εχώ τους ζηλεύω...γιατί στην τελική, εκείνοι μπορούν τη νύχτα να δουν τα αστέρια κι εγώ δεν μπορώ!

Δώστε πάρκο στο λαό!

Ακόμα περιμένω το Μητροπολιτικό Πάρκο στο Ελληνικό. Παραδέχομαι ότι έχω μια εμμονή με τη βελτίωση των συνθηκών ζωής και της αισθητικής αυτής της πόλης. Θα ήθελα να περνώ από τη Λεωφόρο Ποσειδώνος και λίγο πριν μπω στο τούνελ (αφού ο δρόμος θα έχει βυθιστεί σε εκείνο το σημείο), να θαυμάζω τον καινούργιο πνεύμονα πρασίνου του Λεκανοπεδίου. Το μεγαλύτερο πάρκο στην Ευρώπη. Στο κάτω-κάτω, το αξίζουμε. Τόσα χρόνια ζούμε στην πιο άσχημη πόλη στην Ευρώπη. Στο κάτω-κάτω, τη δημιουργία του πάρκου έχουν υποσχεθεί δύο διαφορετικές κυβερνήσεις.

Απ' ότι φαίνεται, θα περιμένω πολύ ακόμα.

Διάβασα για μια ακόμη φορά, στα χθεσινά "Νέα", για την επιμονή της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας (με τη στήριξη Λιάπη, βεβαίως) να ζητά τη νεκρανάσταση του κουφαριού του παλιού αεροδρομίου. Ακόμη και σήμερα, οι κάτοικοι της γύρω περιοχής δεν μπορούν να χτίσουν ελεύθερα επειδή ένα ψηλό οίκημα θα αποτελούσε κίνδυνο για την ασφάλεια των... πτήσεων.

Ποιών πτήσεων; Μα εκείνων που θα φέρνουν τους διάφορους Σεΐχηδες από το Ντουμπάι, τους πρίγκιπες αστείων ευρωπαϊκών κρατιδίων και όσους διατηρούν λογαριασμούς στα νησιά Κέιμαν, προκειμένου να επιβιβάζονται στα γιοτ που θα τους περιμένουν στη μαρίνα του Αγίου Κοσμά.

Διαφωνώ ριζικά με τη μιζέρια της Αριστεράς, όσον αφορά στην αξιοποίηση των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων. Γνωρίζω ότι εάν κομμάτι τους δεν δοθεί για εμπορική εκμετάλλευση θα είναι αδύνατη η συντήρησή τους. Όχι μόνο δεν με πειράζει η ανέγερση ενός εμπορικού κέντρου στο Ελληνικό και μερικών μεζονετών περιμετρικά, αλλά αντίθετα θεωρώ ότι είναι καλή ιδέα.

Δεν μπορώ όμως να μην πιστέψω ότι η καθυστέρηση στη δημιουργία του πάρκου έχει ταξικό χαρακτήρα. Ότι η πόλη μας θα παραμείνει χωρίς πράσινο για να μην "ταλαιπωρηθούν" όσοι διαθέτουν περιουσία με τουλάχιστον 7-8 μηδενικά, στο όνομα της "ανάπτυξης".

Και φυσικά, τις Ολυμπιακές Εγκαταστάσεις τις έχουμε ήδη πληρώσει. Θα τις χαρίσουμε έτσι απλά;

Get that Easter Bunny!

Πριν αρχίσω το κυνηγητό, να ευχηθώ κι εγώ χρόνια πολλά σε όλους και Χριστός Ανέστη. Ελπίζω να τα περάσατε όμορφα, να φάγατε πολύ και να είστε έτοιμοι για δίαιτα, γιατί πλησιάζει και το καλοκαίρι και θα εκτεθούμε πάλι.

Η Πρωτομαγιά δεν πέφτει τριήμερο ε; Dammit...

Και μην ξεχνάτε: παρακολουθήστε το South Park 11.05 για όλη την αλήθεια πίσω από το Πάσχα, το Βατικανό και το Easter Bunny... Are you ready for the truth?

Το λαγουδάκι φοράει Missoni

Καλό Πάσχα & Καλή Ανάσταση σε όλους. Όταν γυρίσω, θα μοιραστώ μαζί σας τις εντυπώσεις μου από το Πάσχα των Ελλήνων στην εξωτική Μύκονο

P.S.: Mac, thank you very-very-very much για τα DVDs

Καλώς ήρθες...δεκαετία του '70

Είμαι εντυπωσιασμένος. Έχω μείνει άφωνος. Νιώθω προνομιούχος...Μόλις διάβασα ότι πέραν από τους Black Sabbath του Dio, θα έρθουν στην Ελλάδα τόσο ο Robert Plant όσο και οι Europe! Ναι, σωστά διαβάσατε αγαπητοί Έλληνες μουσικόφιλοι! Επιτέλους, οι διοργανωτές συναυλιών έκαναν το μικρό τους θαύμα και φέρνουν στη χώρα μας φρέσκους καλλιτέχνες, οι οποίοι δεν γνωρίζουν τι σημαίνουν οι λέξεις "αρπαχτή" και "κορεσμός". Είναι δε κρίμα που ο κορυφαίος Robert Johnson δηλητηριάστηκε πρόσφατα (πριν...69 χρόνια), αλλιώς είναι βέβαιο ότι θα ερχόταν στην Ελλάδα προκειμένου να διαδώσει το καινούργιο μουσικό genre των blues.

Υ.Γ. Μπορεί οι δεινόσαυροι να κυριάρχησαν στον πλανήτη πριν από μερικά εκατομμύρια χρόνια , όμως εδώ και λίγο καιρό το σπάνιο είδος "Musicus Dinosauria" έχει κάνει την εμφάνισή του στη χώρα. Μάλλον έτσι εξηγείται γιατί τα εισιτήρια των συναυλιών είναι τόσο ακριβά...

Ευτυχισμένος ο νέος Πάσχας!

...και καλή Πρωτοχρονιά! Καλά να περάσουμε, να φάμε πολύ αρνί (δεν εννοώ εσένα Provolone) και να επανέλθουμε με όρεξη στη θεάρεστον εργασίαν μας την επόμενη εβδομάδα!