Για τον Σ.

Το ανθρωπάκι που έκλεβε από τη λατρεία του κόσμου για μια Ιδέα, νομίζοντας ότι αυτό του έδινε πόντους, δεν άντεχε στη σκέψη ότι κάποιοι άλλοι ήταν περισσότερο αγαπητοί.

Μέσα του τον έτρωγε η ζήλια, κάθε φορά που τα πλήθη έκαναν το όνομα τους ιαχή και όχι το δικό του.

Ήξερε πόσο μικρός ήταν σε σχέση με εκείνους.

Και όπως κάνουν πάντοτε οι μικρόψυχοι άνθρωποι, δεν προσπάθησε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Δεν μόχθησε να φτάσει εκείνους στους οποίους ήθελε να μοιάσει. Προσπάθησε να τους κοντύνει. Να τους αλλάξει με ανθρωπάκια σαν τον ίδιο.

Μόνο που κάθε φορά που το έκανε αυτό ήταν σαν να πέταγε από πάνω του ένα ρούχο. Προτού το καταλάβει έμεινε γυμνός.

Τώρα βρίσκεται εκτεθειμένος στα μάτια όσων λάτρευαν μια Ιδέα. Ένα ανθρωπάκι που προσπαθεί απεγνωσμένα να καλύψει τη γύμνια του.

Αλλά είναι πια αργά.