Στη χώρα, όπου οι τηλεαστέρες εκτίθενται (και αθωώνονται) λόγω μειωμένης αντίληψης, οι μορφωμένοι και οι αμόρφωτοι τραγουδούν αγκαλιά «δεν είμαι η Μαντόνα, είμαι η γυναίκα Μαραντόνα», οι πολιτικοί τρώνε κοψίδια στην εξοχή και οι κάτοικοι εκνευρίζονται διότι σταματάς στο κόκκινο φανάρι, το παράλογο και η ασχετοσύνη συγκροτούν κυβέρνηση με ποσοστό 99%.
Κάποτε είχε πει ο Πλάτωνας ότι «the price competent men pay for indifference to public affairs is to be ruled by incompetent men». Μόνο που φαίνεται ότι πλέον το τσιτάτο του προγόνου μας έχει εφαρμογή σε κάθε τομέα. Ενδεικτικά αναφέρω το παράδειγμα της μουσικής. Ή Ελλάδα ήταν ανέκαθεν περήφανη για τη μουσική που δημιουργούσε. Ήταν η χώρα του Ορφέα, του Χατζιδάκη και του μπουζουκιού. Ήταν η χώρα του Βαγγέλη και των ανεκτίμητων εμπνεύσεών του. Πλέον, τι έχει να επιδείξει; Τον κύριο Model T της ελληνικής μουσικής σκηνής και τα θλιβερά «αποπαίδια» που περιμάζεψε η Mary Poppins της ελληνικής TV. Ίσως κάποιοι γέλασαν. Πολύ. Ωστόσο, όταν ασχολείται πια με την απόλυτη παρακμή η μισή χώρα και το κάθε πουλέν της Mary σαρώνει στα charts, τότε παύει να είναι cult ή αστείο. Είναι τραγικό, θλιβερό, εξοργιστικό. «Δηλαδή, οι Arctic Monkeys, που είναι για δεύτερη συνεχόμενη εβδομάδα στην κορυφή των charts στη Μεγάλη Βρετανία, είναι καλύτεροι» ίσως δηλώσει ευθαρσώς κάποιος Ελληνάρας. Ok φίλε μου, γούστα είναι αυτά. Καμιά αντίρρηση, ωστόσο είναι γεγονός ότι η Ελλάδα γίνεται όλο και πιο ασήμαντη και τιποτένια. Δεν έχει προσωπικότητα…
Διάολε, ελπίζω σε 50 χρόνια από τώρα η γενιά μου να μην καμαρώνει μόνο για το…Μετρό και την επιτυχημένη (όχι χάρη στην οργάνωση, αλλά στο μεράκι και το φιλότιμο πολλών συμμετεχόντων) διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων.
No comments:
Post a Comment