Γεια σου ρε Αρτέστ, είσαι παλικάρι!

Σωστή είναι η άποψή σου Alex. Πράγματι, στη regular season τα γήπεδα του NBA θυμίζουν (άδεια) εκκλησία. Τόσο ήσυχα είναι. Απλώς φωνάζουν που και που κάνα «deeefense», προκειμένου να ξυπνήσουν τον παππού της μπροστινής σειράς που, αφού έφαγε το hot dog του και ήπιε την Coke του, είπε να αναπαυτεί λιγάκι! Η μόνη περίπτωση που τα γήπεδα-χορηγοί μπορεί να θυμίσουν Ελλάντα είναι όποτε ο μέγιστος Ron Artest και άλλα 2-3 καλόπαιδα ξυπνήσουν στραβά το πρωινό του αγώνα. Ε, τότε τα pop corn «σκεπάζουν τον ουρανό» (πότε θα ξεπεράσω τους 300…) και το παρκέ μετατρέπεται σε ρινγκ όπου τα ντιρέκτ διαδέχονται τα άπερκατ και όλοι μαζί (προπονητές, παίκτες και ενίοτε οπαδοί) βάζουν στη διαπασών τα αγαπημένα τους τραγούδια των…Πυξ Λαξ!

Είπαμε, όμως. Συνήθως, τα πράγματα είναι πολύ ήρεμα. Αυτό που δεν γνωρίζουν, ωστόσο, όσοι δεν ασχολούνται ενδελεχώς με το NBA (ήτοι, 3-4 ώρες την ημέρα, ξενυχτώντας τα βράδια και αναλύοντας τα στατιστικά του Μανού στο δωμάτιο που ακόμα και ο Βασιλιάς πηγαίνει μόνος του), είναι ότι στα playoffs η κατάσταση αλλάζει άρδην. Είναι η στιγμή που μπαίνει η μουσική του Vince DiCola από το Rocky IV (ξέρετε , όταν αφυπνίζεται ο Ρόκυ και αρχίζει να σαπίζει τον αντίπαλο του) και το σόου μετατρέπεται σε μάχη. Μάλιστα, δεν με ξαφνιάζει καθόλου το γεγονός ότι έγινε ρίψη αντικειμένων στον αγώνα των Jazz με τους Spurs, διότι η ομάδα του Dunkan, του Λονγκόριου και του Μανού θεωρείται (η καλύτερη, αλλά και) η πιο βρώμικη ομάδα στο NBA (Αν διαφωνείτε, πείτε το στον Nash). Ειδικά, ο Bowen έχει αναγάγει το ξύλο σε επιστήμη και έχει εφεύρει δεκάδες τρόπους για να ξυλοφορτώνει τους αντιπάλους του δίχως να το αντιλαμβάνονται οι διαιτητές…Αυτά. Όσο για τις χαρούμενες κίτρινες ορδές του Άρεως, ας ευχαριστήσουν τον τουρίστα από το Τελ Αβίβ!

Αμερικάνικη απάντηση

Μου τη δίνει πολύ όταν γίνεται αυτό. Λες μια άποψη δημόσια, η οποία θεωρείς οτι είναι σωστή και αμέσως την ίδια μέρα γίνεται κάτι να στη βγάλει λάθος. Τί να πω... Απλά θα παραθέσω αυτό που διάβασα στο www.sport-fm.gr :

"Ο Μάνου Τζινόμπιλι πέτυχε 15 από τους 22 πόντους του στην τέταρτη περίοδο οδηγώντας τους Σπερς στη νίκη με 91-79 επί των Τζαζ μέσα στο «Delta Center» έπειτα από ένα επεισοδιακό παιχνίδι. Η παρέα του Αργεντινού άσου χρειάζεται πλέον μία νίκη ακόμη για να προκριθεί για τρίτη φορά τα τελευταία πέντε χρόνια στους τελικούς του ΝΒΑ. Οι γηπεδούχοι δέχτηκαν τέσσερις τεχνικές ποινές για διαμαρτυρία στο φινάλε του αγώνα, ενώ αποβλήθηκε από τον πάγκο ο προπονητής τους, Τζέρι Σλόαν, την ώρα που οπαδοί της ομάδας εκτόξευαν αντικείμενα (!), ένα από τα οποία τραυμάτισε ελαφρά τον Μπρους Μπόουεν."

E ασταδιαλα βρε Αμερικανάκια! Φαγωθήκατε να με βγάλετε λάθος!

Rogues

Και ένα τεμπέλικο post τώρα, που έχει αμυδρή σχέση με το προηγούμενο ποστ μου. Θα παραθέσω απλά τα lyrics από το αγαπημένο μου τραγούδι τον τελευταίο μήνα και από τα πιο uplifting τραγούδια που έχω ακούσει:

"Enough... Bowing down to disillusion... Hats off and applause to rogues and evolution... The ripple effect is too good not to mention... if you're not affected you're not paying attention."

Καλη νύχτα σας...

Κάτι τρελαμένα παλικάρια

Γεια σας και πάλι από τη ΛΔΘ (όσοι κατάλαβαν, κατάλαβαν). Μετά από καιρό απουσίας επιστρέφω για να παραθέσω ένα προβληματισμό. Μια παρατήρηση αν θέλετε.

Χθες βρέθηκα στο κατάμεστο Αλεξάνδρειο, και παρακολούθησα την Αριανάρα της καρδιά μας (όλων μας έτσι… δεν πιστεύω να έχει κανείς πρόβλημα με αυτό;) να πραγματοποιεί μια εξαιρετική εμφάνιση και να ξεπλένει την ντροπιαστική απόδοση που είχαν στο δεύτερο παιχνίδι των ημιτελικών. Το θέαμα ήταν ωραίο, η ατμόσφαιρα φοβερή, οι διαιτητές έπαιξαν τον καθιερωμένο ρόλο τους (αυτό του villain της ιστορίας)… και είχαμε και happy end. Όλα καλά δηλαδή.

Στο ημίχρονο με αφορμή την εμφάνιση των cheerleaders, άρχισα να κάνω διάφορες σκέψεις. Κυριότερα το πόσο αλλόκοτο φαινόταν όλο αυτό το σκηνικό. Η μουσική έπαιζε δυνατά ένα techno-beat, τα κορίτσια χορεύανε, η κερκίδα όμως… το χαβά της. Συνθήματα όλο το γήπεδο μαζί, τόσο δυνατά που η μουσική από τα μεγάφωνα έμοιαζε με παράσιτα. Και υποτίθεται ότι οι μαζορέτες τραβάνε περισσότερο τον αντρικό πλυθισμό. Κι όμως εκείνη τη στιγμή πάω στοίχημα ότι αν κάποιος ρωτούσε όλους τους οπαδούς μέσα στο Παλέ, θα έπαιρνε απάντηση του στυλ «τι μαζορέτες και παπ*$ιές ρε… δεν είναι για τέτοια εδώ… Άρης ρε!»

Ο ξάδερφός μου, που καθόταν δίπλα με ρωτάει πολύ εύστοχα: «Ρε συ… φαντάζεσαι πώς θα φαίνεται όλο αυτό το σκηνικό στους Αμερικάνους παίχτες, που έχουν μεγαλώσει με το NBA;;» Όντως… εκεί το μπάσκετ είναι show, με φωτορυθμικά, δυνατή μουσική, events πριν και μετά το ματς και ένα στάδιο γεμάτο με ανθρώπους που κάθονται ήσυχοι στα καρεκλάκια τους και απλά χειροκροτούν. Εκεί καταλαβαίνεις που κολλάνε οι cheerleaders. Εδώ όμως;;

Εκεί ο κόσμος πάει στο γήπεδο για να απολαύσει θέαμα. Πληρώνει αδρά, αλλά το θέαμα το απολαμβάνει (τουλάχιστον έτσι πιστεύει). Δεν μπορώ να φανταστώ π.χ. να γίνει ραδιοφωνική εκπομπή στην Αμερική όπου θα ακούγονται οι φράσεις «Την Κυριακή… *παύση* … όλοι μας… *παύση* … οφείλουμε να είμαστε στο Παλέ *με στόμφο*!! Δεν υπάρχει δικαιολογία! Καναπεδάκιδες… *παύση* … όλοι μας πρέπει να δώσουμε βροντερό παρόν… να βοηθήσουμε την ομάδα!!»

Ο οπαδός (ο φανατικός – όχι αναγκαστικά με την κακή έννοια-) εδώ το αισθάνεται ως υποχρέωση/ανάγκη να πάει στο γήπεδο να βοηθήσει την ομάδα του να πετύχει το σκοπό (δηλ. τη νίκη). Η πελατειακή σχέση που υπάρχει στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού με τις αθλητικές ομάδες, εδώ κατακρίνεται.

Πότε ακριβώς δημιουργήθηκε αυτή η σύγχυση; Η ομάδα υπάρχει για να προσφέρει θέαμα στον οπαδό, ή ο οπαδός υπάρχει για να στηρίζει την ομάδα; Σίγουρα το πρώτο είναι και το πιο σωστό, γιατί έτσι και αλλιώς αυτός είναι και ο μόνος λόγος ύπαρξης των ομάδων. Αλλά δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι και η ομάδα χωρίς τους οπαδούς της δεν μπορεί να υφίσταται (για πολύ καιρό). Στην Ελλάδα λοιπόν που ο κόσμος έχει την τάση να αδιαφορεί εύκολα για τον αθλητισμό (το ποδόσφαιρό θεωρείται από τις αγαπημένες ασχολίες των Ελλήνων, αλλά μόνο θεωρητικά καθώς τα εισιτήρια κάθε αγωνιστική είναι τραγελαφικά) οι λίγοι που είναι πραγματικά παθιασμένοι με την ομάδα τους είναι λογικό να αποκτούν μια ιδιαίτερη ευαισθησία στο να ακολουθούν την ομάδα. Σε αυτό προσθέστε και το γεγονός ότι για πολλά από αυτά τα παιδιά το οπαδιλίκι είναι μια διέξοδος (ένας τρόπος ζωής), ώστε να αισθανθούν και αυτά ότι κάνουν κάτι σημαντικό, ότι ανήκουν κάπου.

Όλα αυτά πολλαπλασιάζονται σε ισχύ από τον παράγοντα χ, ο οποίος είναι η ανάγκη του Έλληνα να πρωταγωνιστεί. «Δεν θέλουμε ρε γαμώτο να είμαστε σαν τα Αμερικανάκια που απλά παρακολουθούν έναν αγώνα αμέτοχοι!» Εμείς θέλουμε να είμαστε μέρος του αγώνα! Να πρωταγωνιστούμε! Εξάλλου πόσοι μπορούν να πουν ότι διαβάζουν για τους εαυτούς τους κάθε Δευτέρα στις εφημερίδες; Όταν ο οπαδός πάει και διαβάζει για το πόσο εκπληκτικός ήταν ο λαός στο τάδε γήπεδο την Κυριακή, ξέρει ότι αναφέρονται σε αυτόν. Ξέρει ότι αυτό το «μεγαλείο» είναι και δικό του.

Απόδειξη όλων αυτών είναι οι τύποι που κάθονται μπροστά, μπροστά στη θύρα των «φανατικών», που οργανώνουν και παρακινούν τους υπόλοιπους. Κοιτούσα κάτι τέτοια παιδιά στον αγώνα χθες να κουνάνε χέρια σαν μαέστροι μιας τρελαμένης χορωδίας. Και φυσικά δεν πρέπει να είδαν πάνω από 5 λεπτά του αγώνα. Τους κοιτούσα και απορούσα «Είναι φυσιολογικό αυτό; Είναι υγιές;» Απάντηση φυσικά και δεν μπορώ να δώσω. Για το μόνο που ήμουν σίγουρος ήταν ότι αυτό που κάνανε πραγματικά το πίστευαν ότι είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα που μπορούν να κάνουν στη ζωή τους. Η ιδέα με στενοχωρούσε. Αυτούς όμως ίσως και να τους γέμιζε περισσότερο από όσο μπορούσα να φανταστώ. «Μέσα στην καρδιά μου έχω τον Θεό. Άρη οεο!!»

E-ΠΙ-ΤΕ-ΛΟΥΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ναι! Συγκίνηση και ανατριχίλα! Μου έστειλε μια συνάδελφος την εξής διεύθυνση, χωρίς να μου πει τι είναι! Το ανοίγω και τι να δω;;;;;;;;;;;;; ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙ ΤΩΝ ΙΑΠΩΝΙΚΩΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙΩΝ ΠΟΥ ΕΒΑΖΕ Η ΕΡΤ, τότε, τη δεκαετία του '80! Εnjoy!

http://www.youtube.com/watch?v=zTYAWegJWMs&mode=related&search=

The Empire always strikes twice

Ο David Lynch είναι μυστήριο τραίνο - κι αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο understatement από τότε που ο Oppenheimer είπε "This shit blows." (εξακριβωμένη ατάκα, την είπε αλήθεια, ήμουν εκεί).

Οι ταινίες του Lynch είναι εξίσου μυστήρια τραίνα με το δημιουργό τους - στην πλειοψηφία τους αποτελούν περίπλοκα μωσαϊκά εικόνων και ήχων που ναι μεν διηγούνται μια ιστορία, το κάνουν όμως πετώντας από το παράθυρο όλες τις συμβατικές τεχνικές αφήγησης και εξιστόρησης. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, ο Lynch στις ταινίες του πλάθει ένα σύμπαν το οποίο βρίθει από ονειρικές εικόνες, συμβολισμούς, abstracts, easter eggs και red herrings, αποφεύγοντας αυστηρά οποιαδήποτε έννοια συνοχής χρόνου και τόπου, ακόμη και πραγματικότητας.

Το Inland Empire είναι ένα τέλειο παράδειγμα του παραπάνω στυλ. Είναι μεγάλο σε διάρκεια, έξοχα σκηνοθετημένο, με πολύ καλές ερμηνείες, και με ένα narrative το οποίο μετά την πρώτη ώρα περίπου εκτοξεύεται σε χίλιες διαφορετικές κατευθύνσεις, και ο θεατής πρέπει να ακολουθήσει όλα τα ίχνη που μένουν πίσω, αν θέλει να ελπίζει ότι θα βγει με επιτυχία από το λαβύρινθο. Η ταινία περιέχει εικόνες που άνετα συγκαταλέγονται σε μερικές από τις δυνατότερες που έχει παράγει ο σκηνοθέτης, ενώ η Laura Dern μας χαρίζει μια από τις καλύτερες ερμηνείες της ζωής της και μάλιστα έχοντας το βάρος να αναπαραστήσει όχι έναν, όχι δύο, αλλά τρεις (και δυνητικά περισσότερους) χαρακτήρες, κανέναν από τους οποίους δεν είναι σε θέση να καταλάβει πλήρως.

Μέσα από το συνεχές παζλ των εικόνων αλλά και του καταπληκτικού ήχου, ο Lynch δημιουργεί με άνεση την ατμόσφαιρα που έχει γίνει σήμα κατατεθέν του, μια ατμόσφαιρα πιεστική, βαριά, με μουντά χρώματα, που αφήνει στιφή γεύση στο στόμα και την αίσθηση του μυαλού που ονειρεύεται μέσα σ' ένα λήθαργο τόσο βαθύ που δεν μπορεί πια να ξεχωρίσει πού τελειώνει το όνειρο και πού αρχίζει η πραγματικότητα... αν υπήρχε ποτέ πραγματικότητα, ή έστω διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα δύο. Σ' αυτό συνεισφέρει και το σχεδόν αποκλειστικά με digital film γύρισμα, που αφαιρεί οποιαδήποτε πλαστικότητα και "φτιαχτή ομορφιά" από τις εικόνες και τις κάνει να μοιάζουν σχεδόν αφύσικες και απόμακρες.

Το θέμα βέβαια και η εύλογη ερώτηση αφού πέσουν οι τίτλοι τέλους σε ταινίες όπως αυτή, είναι "Κατάλαβες τίποτα;" Άλλωστε, ο Lynch κάνει τα αδύνατα δυνατά ώστε να πει την ιστορία που θέλει λέγοντας στο θεατή όσα λιγότερα γίνεται - και ταυτόχρονα δείχνοντάς του, βομβαρδίζοντάς τον με συμβολισμούς και εικόνες που μπορεί να μη λένε τίποτα, μπορεί και τα πάντα για την ιστορία. Θεματική συνέχεια του εξαιρετικού Mulholland Drive, το Inland Empire καταπιάνεται με το άσχημο πρόσωπο του Hollywood stardom και τις επιπτώσεις του στη φιλόδοξη γυναίκα/ηρωίδα, καθώς και τα θολά όρια μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, αν και ακολουθεί εντελώς άλλο δρόμο. Πάντως, παρά τον καταιγισμό εικόνων και νοημάτων και το συνεπαγόμενο μπέρδεμα και ξύσιμο της κεφαλής, η ιστορία δεν είναι ένα πρόβλημα χωρίς λύση, αφού αρκεί κανείς, με το που δει την ταινία, να κάνει ένα βήμα πίσω και να κοιτάξει όλο τον πίνακα - η ιστορία ξεπροβάλλει δειλά μέσα από τα μύρια στοιχεία, εικόνες και ατάκες που τη δημιούργησαν, ίσως όχι τόσο εύκολα όσο στο Mulholland Dr. αλλά πάντως το ίδιο σίγουρα. Φυσικά, κι αυτό είναι άλλο ένα χαρακτηριστικό του Lynch που κάνει τη δουλειά του τόσο γοητευτική, στο τέλος δεν κολλάνε τα πάντα. Το συμπέρασμα δεν βγαίνει αβίαστα, ούτε δένουν όλες οι κλωστές σε ένα υφαντό που δείχνει την τελική εικόνα. Δεν εξηγούνται τα πάντα, γιατί δεν είναι τα πάντα εκεί με σκοπό να εξηγηθούν, απλά παραμένουν στο όριο του υποσυνείδητου γρατζουνώντας τους τοίχους του μυαλού ίσα ίσα για να θυμάσαι ότι είναι εκεί, χωρίς όμως να μπορείς να τους δώσεις νόημα ή να τα καταλάβεις. Με άλλα λόγια, σαν κάθε όνειρο που σέβεται τον εαυτό του, έχεις μια εικόνα την οποία θα θυμάσαι το πρωί που θα την περιγράψεις στους φίλους σου, αλλά πίσω της θα υπάρχουν χίλια πράγματα τα οποία θα παραμένουν στην άκρη του μυαλού σου, μα θα εξαφανίζονται κάθε φορά που προσπαθείς να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους και να τα φέρεις στο φως.

Δεν είμαι σίγουρος τι θέση δίνω στο Inland Empire σε σχέση με τις υπόλοιπες του Lynch, πάντως σίγουρα πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο. Περιμένοντας να δω μια από τις πιο αδύναμες και ασυνάρτητες προσπάθειές του, έπεσα στο ακριβώς αντίθετο. I recommend.

Τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους? (θα χαρούμε πολύ)

Χθες ο υπουργός Τύπου κ. Ρουσόπουλος ανακοίνωσε ότι θα καταργήσει τις μετρήσεις τηλεθέασης σε δελτία ειδήσεων και ενημερωτικές εκπομπές! Εξαιρετική ιδέα! Δεν ειρωνεύομαι...σοβαρομιλάω. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε θεωρητικά να καθαρίσει λίγο τον απόπατο που λέγεται «ελληνικά δελτία ειδήσεων». Όχι ότι θα έπαυαν τα δελτία να είναι de col (με ωμέγα!). Λίμπε-λάι, λίμπε-λάι το σκατό δεν ξεκολλάει. Αλλά θα μπορούσε κάτι να προσφέρει ως κίνηση...Φυσικά, δεν το βλέπω να γίνεται, γιατί είναι πολλά τα λεφτά Άρη...οπότε κλάφτα Χαράλαμπε. Αν το κάνει βέβαια ο Ρουσό θα πάρει ντούζ πουάν από εμένα! Έχει άλλωστε στο παλμαρέ του και τη γαμάτη απάντηση στη γαμάτη ερώτηση:
- Κύριε Υπουργέ, τι εννοείτε όταν λέτε 'οι εκλογές θα γίνουν στην ώρα τους';
- 7 το πρωί με 7 το βράδι...

ΖΝΤΟΝΝΝΝΓΚ!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Είστε πολλοί τελικά!

Εδώ και καναδυό ώρες, ο τύπος που κάθεται στο διπλανό γραφείο ακούει bagpipes και τραγουδάει "oh flower of Scotland, flower of Scotland"! Στην αρχή το είχε σιγά, τόσο που νόμιζα ότι με είχε πειράξει η υπερέκθεση σε scot-maniacs! Μετά όμως το δυνάμωσε και τώρα όλος ο πρώτος όροφος ακούει πίπιζες στη διαπασών και είναι έτοιμος να προβάρει το παραδοσιακό κιλτ και να φωνάξει "Βurrrrn it!"

Είστε πολλοί τελικά!

Ο Spiderman μετεξεταστέος

Ο μικρός, κακόγουστος φλώρος, γνωστός και ως Peter Parker, ο οποίος διστάζει να την «πέσει» στην κοκκινομάλλα και έχει εμφανή ψυχολογικά προβλήματα ξεπέρασε μέσα σε 10 ημέρες το φράγμα των 600 εκατ. δολαρίων. Εκτιμάται δε ότι θα φτάσει τα 900 εκατ. λίγο προτού του τελειώσει ο…ιστός. Κάποιος να φωνάξει τον Batman γιατί το μικρό πήρε θάρρος…

Υ.Γ. Δεν έντυναν καλύτερα τον Ρουβά Spiderman; Μεγαλύτερο ενδιαφέρον θα είχε…

Υ.Γ.2 Πολύ καλό το www.cinemag.gr, όμως στα μαθηματικά παίρνει ΜΗΔΕΝ! Διαβάστε τι έγραψε o, κατά τα άλλα εξαίρετος, συντάκτης του site: «Οι πωλήσεις εισιτηρίων της ταινίας "Spiderman" έπεσαν κατά 60% αλλά παραμένει στην κορυφή του box office για δεύτερη εβδομάδα στις ΗΠΑ και τον Καναδά. Η τρίτη συνέχεια που βασίζεται στο ομότιτλο περιοδικό κόμικς, με το ίδιο πρωταγωνιστικό δίδυμο τους Τόμπι Μαγκουάιρ και Κέρστιν Ντανστ, συγκέντρωσε 60 εκατομμύρια δολάρια τη δεύτερη εβδομάδα της προβολής της. Συνολικά τις δύο εβδομάδες που προβάλλεται η ταινία έχει συγκεντρώσει 148 εκατομμύρια δολάρια»

(για όσους είχαν επίσης 0 στην άλγεβρα, 151 + 91= ...όχι 148)

Για τον Σ.

Το ανθρωπάκι που έκλεβε από τη λατρεία του κόσμου για μια Ιδέα, νομίζοντας ότι αυτό του έδινε πόντους, δεν άντεχε στη σκέψη ότι κάποιοι άλλοι ήταν περισσότερο αγαπητοί.

Μέσα του τον έτρωγε η ζήλια, κάθε φορά που τα πλήθη έκαναν το όνομα τους ιαχή και όχι το δικό του.

Ήξερε πόσο μικρός ήταν σε σχέση με εκείνους.

Και όπως κάνουν πάντοτε οι μικρόψυχοι άνθρωποι, δεν προσπάθησε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Δεν μόχθησε να φτάσει εκείνους στους οποίους ήθελε να μοιάσει. Προσπάθησε να τους κοντύνει. Να τους αλλάξει με ανθρωπάκια σαν τον ίδιο.

Μόνο που κάθε φορά που το έκανε αυτό ήταν σαν να πέταγε από πάνω του ένα ρούχο. Προτού το καταλάβει έμεινε γυμνός.

Τώρα βρίσκεται εκτεθειμένος στα μάτια όσων λάτρευαν μια Ιδέα. Ένα ανθρωπάκι που προσπαθεί απεγνωσμένα να καλύψει τη γύμνια του.

Αλλά είναι πια αργά.

Και όμως...οι θρύλοι είναι παντοτινοί

Thanks for the memories...

Ο Πλάτωνας και ο Σωκράτης

Στη χώρα, όπου οι τηλεαστέρες εκτίθενται (και αθωώνονται) λόγω μειωμένης αντίληψης, οι μορφωμένοι και οι αμόρφωτοι τραγουδούν αγκαλιά «δεν είμαι η Μαντόνα, είμαι η γυναίκα Μαραντόνα», οι πολιτικοί τρώνε κοψίδια στην εξοχή και οι κάτοικοι εκνευρίζονται διότι σταματάς στο κόκκινο φανάρι, το παράλογο και η ασχετοσύνη συγκροτούν κυβέρνηση με ποσοστό 99%.

Κάποτε είχε πει ο Πλάτωνας ότι «the price competent men pay for indifference to public affairs is to be ruled by incompetent men». Μόνο που φαίνεται ότι πλέον το τσιτάτο του προγόνου μας έχει εφαρμογή σε κάθε τομέα. Ενδεικτικά αναφέρω το παράδειγμα της μουσικής. Ή Ελλάδα ήταν ανέκαθεν περήφανη για τη μουσική που δημιουργούσε. Ήταν η χώρα του Ορφέα, του Χατζιδάκη και του μπουζουκιού. Ήταν η χώρα του Βαγγέλη και των ανεκτίμητων εμπνεύσεών του. Πλέον, τι έχει να επιδείξει; Τον κύριο Model T της ελληνικής μουσικής σκηνής και τα θλιβερά «αποπαίδια» που περιμάζεψε η Mary Poppins της ελληνικής TV. Ίσως κάποιοι γέλασαν. Πολύ. Ωστόσο, όταν ασχολείται πια με την απόλυτη παρακμή η μισή χώρα και το κάθε πουλέν της Mary σαρώνει στα charts, τότε παύει να είναι cult ή αστείο. Είναι τραγικό, θλιβερό, εξοργιστικό. «Δηλαδή, οι Arctic Monkeys, που είναι για δεύτερη συνεχόμενη εβδομάδα στην κορυφή των charts στη Μεγάλη Βρετανία, είναι καλύτεροι» ίσως δηλώσει ευθαρσώς κάποιος Ελληνάρας. Ok φίλε μου, γούστα είναι αυτά. Καμιά αντίρρηση, ωστόσο είναι γεγονός ότι η Ελλάδα γίνεται όλο και πιο ασήμαντη και τιποτένια. Δεν έχει προσωπικότητα…

Διάολε, ελπίζω σε 50 χρόνια από τώρα η γενιά μου να μην καμαρώνει μόνο για το…Μετρό και την επιτυχημένη (όχι χάρη στην οργάνωση, αλλά στο μεράκι και το φιλότιμο πολλών συμμετεχόντων) διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων.

Υ.Γ. Μόλις έμαθα ότι ο Ρίμπο αποχωρεί. Ά, ρε Πλάτωνα που είσαι να "θαυμάσεις" το δάσκαλό σου…

Eurotravovision

Το τελευταίο πράγμα που περίμενα από τον εαυτό μου ήταν να σχολιάσω τη Γιουροβίζιον, αλλά γαμώτο, έχει μια γλύκα να βλέπεις ότι οι φελλοί μπορεί να επιπλέουν, αλλά παραμένουν πάντα φελλοί.

Διάβασα πριν από λίγο (και αύριο θα βαρεθείτε να το ακούτε από τις κατίνες τις πρωινής ζώνης, αλλά και από εκείνες των δελτίων), ότι η Μπακοδήμου, μέσα στη metrosexual καλή χαρά που έχουν αυτοί οι sui generis τηλεοπτικές περσόνες του Γιουνανιστάν, δεν παρέλειψε να ευχηθεί, "καλή τύχη, Μακεδονία".

Η τηλεόραση θέλει επιδέξιους κώλους, παρά τις (α)φιλότιμες προσπάθειες διαφόρων να αποδείξουν το αντίθετο, κοινωνώντας το μορφωτικό και πολιτιστικό τους επίπεδο. Αλλά, όπως έλεγε κάποτε και ο Χάρρρυ Κλυν, σε όλο τον κόσμο είναι ίδια, μα στην Ελλάδα σπάει καρύδια.

Παρεμπιτόντως, εδώ και χρόνια πιστεύω ότι μια από τις μεγαλύτερες δημαγωγικές και διακομματικές αλητείες που έχουν λάβει χώρα σε αυτό τον τόπο* ήταν το παραμύθι με το όνομα της Μακεδονίας. Και όποιος διαφωνεί, ας σκεφτεί ότι πλέον οι γείτονες δεν είναι γνωστοί ως "Γυφτοσκοπιανοί" (διπλός ρατσισμός, γουστάρω!), αλλά ως Μακεδονές και ας μου πει ότι τελικά ήταν κακή ιδέα η σύνθετη ονομασία.

Αλλά, βρε αδερφέ, αν πραγματικά πιστεύεις ότι καλώς τα κονομάς χοντρά κάνοντας δημόσια πλάκα με τον κολλητό σου, μάθε όταν ανοίγεις το στοματάκι σου να ξέρεις τι λες. Κάνε μια προετοιμασία. Διάβασε ένα ρημάδι βιβλίο (που να μην είναι του Κοέλιο) πρώτα! Δεν θέλω σεμινάριο, αλλά νομίζω ότι δεν ζητάω και πολλά όταν θέλω ψυχαγωγία.

Επί τη ευκαιρία, αν και ο πολύ δήθεν Κοργιαλάς μου τη δίνει, το τραγουδάκι της Κύπρου ήταν το μοναδικό που δεν σε έκανε να θες να ξεριζώσεις τα αυτιά σου. Φυσικά, δεν προκρίθηκε.

*H μεγαλύτερη, βέβαια, αλητεία ήταν ο ευτελισμός και το ξεδόντιασμα των ΜΜΕ.

Τα παλιόπαιδα απ’ το Sheffield

Όταν μέσα σε 12 ώρες έχεις ακούσει 10 φορές το «Brianstorm», άλλες 10 το «D is for Dangerous» και 30 (τριάντα) φορές το «Do me a favour» (τις υπόλοιπες ώρες κοιμόμουν), τι χρεία έχουμε άλλων αποδείξεων ότι το «Favorite worst nightmare» των Arctic Monkeys είναι το album της χρονιάς?
Ειδική μνεία στο «Do me a favour», το οποίο επιβεβαιώνει την παρανοϊκό στατιστικό μου συμπέρασμα, ότι το 7ο τραγούδι ενός CD είναι πάντα το καλύτερο. Είναι ένα τραγούδι που σε κάνει να θες να ζεις και μια διαφορετική, παθιασμένη ερωτική ιστορία κάθε μήνα, προκειμένου να βροντάς την πόρτα πίσω σου και μετά να το ακούς. Surreal, but real.

Θα το ψάξει κανείς;

Η παρακάτω καταγγελία, την οποία υπογράφει ο Θανάσης Κάππος, πρέπει να εξεταστεί από τη Δικαιοσύνη, τα ΜΜΕ και όποιον έχει λόγο στα κοινά αυτής της χώρας. Γι' αυτόν το λόγο νομίζω ότι αξίζει να αναδημοσιευτεί.

Τα ξημερώματα του Σαββάτου μια ομάδα τελετουργών της τζάμπα βίας επιδόθηκε στο γνωστό παιγνίδι "καγκελάκι και μολότωφ" μπροστά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης.

Ό,τι καλύτερο ως τροφή για την πυρομανή βιομηχανία του θεάματος , που έσπευσε να ζουμάρει πρωί πρωί , στις ενημερωτικές και "ενημερωτικές" εκπομπές των καναλιών , στα μπουκάλια , σε φλεγόμενα αυτοκίνητα , στα "αντανακλαστικά" της "κοινής γνώμης" , όπως την "εξέφραζαν" αγουροξυπνημένοι περαστικοί, στην "ανικανότητα" της ΕΛ.ΑΣ.

Στην πραγματικότητα , η ΕΛ.ΑΣ. κάθε άλλο παρά "ανίκανη" αποδείχτηκε!
Παίζοντας μια χαρά με τους ίδιους όρους του θεάματος , έχοντας "καθήκον" να αποκαταστήσει το δόγμα «εμείς πιάνουμε (..στο σωρό , σαπίζουμε στα χημικά & στο ξύλο..) αλλά οι δικαστές αθωώνουν...

...ξεκίνησε να βουτάει , στα καλά καθούμενα, όσους έβγαιναν από την Πανεπιστημιούπολη Α.Π.Θ. , όπου έπαιζαν πριν δυό τελείως άσχετα με τα μπάχαλα πάρτυ.

Στην Ασφάλεια διαπιστώνεται ότι ο ένας ήταν φακελλωμένος και τεφαρίκι για να του αποδοθούν τα πάντα!

Το συγκεκριμένο παιδί , δευτεροετής Φοιτητής Χημικού, είχε ξανασυλληφθεί!

Ήταν στο σωρό των , σχεδόν, 70 που πιάστηκαν σε δυό εξορμήσεις των ΜΑΤ στο Σώμα των διαδηλωτών της 8ης Μάρτη , αλλά βέβαια, όχι απλώς αθωώθηκαν από τους δικαστές αλλά η δικογραφία επεστράφη στην εισαγγελία για να αναζητηθούν ποινικά αδικήματα που διέπραξαν τα ΜΑΤ!

Η ώρα της εκδίκησης της ΕΛ.ΑΣ. λοιπόν.
Η ώρα και του διαστροφικού πάρτυ των τηλεεισαγγελέων.

Ο Β’ετής Φοιτητής του Χημικού ανακηρύσσεται αμέσως σε εμπρηστή των αυτοκινήτων της Θεσσαλονίκης και της τέντας -υπηρεσίας του Αγνώστου στην Αθήνα, σε «ειδικός επί των μολότωφ» και «χημικός των Αναρχικών» (άν σπούδαζε Φιλοσοφική ή Πολιτικές Επιστήμες θα ήταν «καθοδηγητής;..).

Σύμφωνα με καταγγελίες ξυλοφορτώνεται, ενώ του αποδίδεται ο μισός ποινικός κώδικας σε κακουργήματα και πλημμελήματα και παραμένει έγκλειστος σε τραγική ψυχολογική κατάσταση.

Για τους τηλεδικαστές και για την βιομηχανία διαστροφικής «ενημέρωσης» των Πολιτών το πράγμα έχει κλειδώσει: Ο Φοιτητής είναι αληταράς κουκουλοφόρος , έχει κάψει τη μισή Αθήνα και τη μισή Θεσσαλονίκη και ποιός ξέρει τί άλλο!...

Στην «κοινή γνώμη» , στην πελατεία αυτής της διαστροφής παραδόθηκε ανθρώπινο κρέας.

Όσοι θέλουμε να είμαστε συνεργοί σε αυτόν τον κανιβαλισμό , ας το βαφτίσουμε «ένοχο» και ας φάμε τις σάρκες του.

Τόσο «απλά»!

Φοβού, άνθρωπε

Αχ, αυτή η ανθρώπινη φύση, ποτέ δε σταματά να με εντυπωσιάζει και να με εμπνέει. Να, μόλις την προηγούμενη εβδομάδα, μια καθηγήτρια αγγλικών στο Cary του Illinois κατήγγειλε ένα 18χρονο μαθητή της στις αρχές (!) με αιτιολογία μία έκθεση που εκείνος έγραψε κατά τη διάρκεια ενός “free writing assignment” (όπου οι μαθητές καλούνται να γράψουν σε ελεύθερη μορφή ό, τι τους έρχεται στο μυαλό χωρίς κάποια συγκεκριμένη δομή ή οδηγίες, μέσα σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα), και η οποία, κατά την κρίση της καθηγήτριας, μπορεί και να προμήνυε έναν νέο Seung-Hui Cho.

Φυσικά, η καθηγήτρια δεν θεώρησε, απ’ ό, τι φαίνεται, δέον να μιλήσει με τους γονείς του παιδιού ή να λάβει υπόψη της το γενικό background του (οικογενειακή και ψυχολογική κατάσταση, βαθμοί στο σχολείο, γενική συμπεριφορά, κλπ. – όλα σε ικανοποιητικά επίπεδα, ας σημειωθεί), αλλά προτίμησε να λάβει υπ’ όψη της την πρόχειρη έκθεση (η οποία ναι μεν είναι προκλητική, αλλά βασίζεται κυρίως σε στίχους τραγουδιών, video games και γενικότερη pop κουλτούρα, αλλά και κάποια πικρόχολα αλλά εύστοχα σχόλια πάνω στην κατάσταση του συγκεκριμένου σχολείου… και στην τελική, είναι ενδεικτική ενός τυπικού 18χρονου), και θα υποθέσω, και τα ασιατικά χαρακτηριστικά του νεαρού Allen Lee και τον… κατήγγειλε στην αστυνομία. Άλλωστε, αφού ένας νεαρός με ασιατικά χαρακτηριστικά τρελάθηκε και άρχισε να πυροβολεί τον κόσμο, γιατί όχι κι άλλος; Και φυσικά δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να κάνει για τους έφηβους ένας καλός καθηγητής Γυμνασίου που η αστυνομία δεν μπορεί να το κάνει καλύτερα, έτσι δεν είναι;

Είναι φοβερό το πώς ο φόβος και η άγνοια βάζουν την κοινή λογική στη γωνία και της αλλάζουν τα φώτα. Ξαφνικά είναι σαν να ζεις σε πολεμική ζώνη. Όλοι είναι εχθροί, οι άνθρωποι γύρω σου γίνονται όλοι απειλητικές παρουσίες που πρώτα απ’ όλα θα αντιμετωπίσεις με καχυποψία, γιατί όλοι θέλουν το κακό σου. Δεν έχει σημασία ποιος είσαι και τι κάνεις, είσαι εν δυνάμει θύμα και οι γύρω σου εν δυνάμει θύτες. Είσαι καθηγητής; Οι μαθητές σου είναι όλοι τσογλάνια με μυαλά σαπισμένα από τα video games και την τηλεόραση, έτοιμα να αρπάξουν όπλα να καθαρίσουν κόσμο. Είσαι εργαζόμενος; Οι συνάδελφοί σου είναι όρνια που επιβουλεύονται τη θέση σου και σε υπονομεύουν. Είσαι παντρεμένος; Η γυναίκα σου είναι τσούλα που στα φοράει κάθε φορά που αργείς λίγο παραπάνω από τη δουλειά. Είσαι αστυνομικός; Οποιοσδήποτε περνάει δίπλα σου με μακριά μαλλιά και ατημέλητο ντύσιμο είναι αναρχικός που πάει να ρίξει γκαζάκια και μετά να πάει να χτυπήσει ναρκωτικά με τους ψωριάρηδες φίλους του. Οι μετανάστες είναι βρωμιάρηδες και εγκληματίες. Οι νέοι είναι τεμπέληδες και ανεύθυνοι. Η λίστα δεν έχει τελειωμό. Είμαστε «εμείς» εναντίον «σας». «Εγώ» εναντίον «όλων». Γιατί «εμείς» έχουμε πάντα δίκιο, ενώ οι «άλλοι» κάνουν λάθος.

Πλέον δεν δουλεύουμε μαζί για να προχωρήσουμε σ’ αυτό τον κόσμο, πολεμούμε μεταξύ μας. Ο δάσκαλος δε μορφώνει τα παιδιά, γίνεται δεσμοφύλακάς τους μέχρι να απαλλαγεί και αυτά να γίνουν πρόβλημα κάποιου άλλου. Δε χτίζουμε τον κόσμο, το μέλλον. Παλεύουμε πάνω απ’ τα ερείπια για το ποιος θα έχει έλεγχο πάνω στα μπάζα.

Πώς να μη φοβούνται οι Αμερικανοί τους τρομοκράτες; Αφού είναι παντού. Είμαστε παντού. Γιατί οι τρομοκράτες μας είμαστε εμείς.