Οι καρατομημένοι σινεφίλ και η "κατάρα" του marketing

Πολύς ντόρος σχετικά με την αιφνίδια απόφαση της ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ να μην προβάλει την ταινία «Μαρία Αντουανέττα» της Σοφίας Κόπολα στις ελληνικές αίθουσες. Σύμφωνα με την εταιρεία διανομής, οι αντιδράσεις του κοινού στις δοκιμαστικές προβολές προμήνυσαν παταγώδη εισπρακτική αποτυχία. Δεδομένης της επένδυσης που έπρεπε να γίνει για την προώθηση της ταινίας (δημοσιεύματα, συνεντεύξεις, υλικό promotion), μια έστω χλιαρή αντίδραση του κοινού ισοδυναμούσε με μεγάλο έλλειμμα στα ταμεία της Προοπτικής. Χωρίς να είμαι σίγουρη, υποθέτω οτι η προβολή της ταινίας «στα μουγκά», δίχως promotion μάλλον δεν ήταν εφαρμόσιμη λύση –μάλλον δεν προβλεπόταν στα marketing plans των ξένων στούντιο και εταιρειών παραγωγής.
Η ταινία θα βγει σε DVD κάπου μέσα στον Μάρτιο και τότε θα διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι πόσο «χάλια» ήταν. Τι στοίχημα οτι με όλη τη φασαρία για τον αποκλεισμό της από τις κινηματογραφικές αίθουσες, στα DVD clubs θα πουλήσει σαν ζεστό...πανεσπάνι; Ίσως έτσι αποσβεσθούν τα χρήματα που έχουν ήδη δωθεί για τη δημοσιότητα της. Δεν φαντάζομαι να πιστεύει κανείς οτι οι δημοσιογράφοι των lifestyle εντύπων έπαθαν ομαδικό παροξυσμό με την Γαλλική Επανάσταση ή οτι ξαφνικά όλοι οι στυλίστες των editorials μόδας ανακάλυψαν τις άσπρες περούκες και το στυλ Πομπαντούρ. Είναι πραγματικά απίστευτο το πόση ομοιομορφία προσδίδει στα έντυπα το «αγαπημένο» below-the-line!
Προσωπικά πιστεύω οτι η ταινία θα έβρισκε το κοινό της –αν και ένας συντάκτης του Βήmagazino που την κατέβασε από το Internet, σχολίασε αρνητικά το γεγονός οτι στα generic της ταινίας οι κομμωτές, μακιγιέρ και ενδυματολόγοι υπερτερούσαν αριθμητικά των τεχνικών του κινηματογραφικού συνεργείου. Και τέλος πάντων, ποιο είναι αυτό το «μυστηριώδες» test audience, το οποίο δίνει το ΟΚ σε ταινίες όπως το «Μιά νύχτα στο Μουσείο» ή τα εκάστοτε «Scary Movie»; Btw, η εν λόγω σκοτεινή ομάδα έκρινε οτι οι Θεσσαλονικείς δεν ενδιαφέρονται να δουν το οσκαρικό «Dreamgirls» κι έτσι αυτή η -μέτρια έστω- ταινία δεν βρήκε διανομή στη συμπρωτεύουσα.
Φαίνεται οτι οι επαϊοντες του marketing στις κινηματογραφικές εταιρείες βιώνουν τη δική τους «αμερικάνικη νύχτα». Μπορεί να μην έχουν ιδέα από τη φιλμογραφία του Τρυφώ αλλά δεν υπάρχει άλλη εξήγηση για την ψευδαίσθηση που βιώνουν. Ίσως κάπου ανάμεσα στα budgets και στα πλάνα Μέσων να ξέχασαν οτι οι εταιρείες τους παράγουν ταινίες για να τις βλέπει ο κόσμος. Δεν είμαι τόσο αφελής ώστε να προτείνω την αποσύνδεση του κινηματογραφικού έργου από το marketing. Προτείνω ωστόσο στα ακριβοπληρωμένα στελέχη να ξεσκονίσουν τις γνώσεις τους επάνω στο αντικείμενο και να σημειώσουν στα palmtops τους το επίκαιρο «word of mouth». Είναι αυτό που κάνει μια καλή (ας μην το ξεχνάμε αυτό) ταινία talk of the town μέσα σε μια νύχτα. Είναι αυτό που σχηματίζει τις ουρές έξω από το Άστυ, τον κινηματογράφο όπου για 11η βδομάδα παίζεται το «Οι ζωές των άλλων». Αλήθεια, σε τι δοκιμαστικό κοινό προβλήθηκε η εν λόγω ταινία; Μπόρεσε να προβλέψει ικανοποιητικά την ασύλληπτη επιτυχία της;