Χτες πήγα να δω το έργο «Καθόλου Καλά» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Εξαιρετική παράσταση, ένα ποίημα κινησιολογίας και θεατρικής ερμηνείας, τη συνιστώ ανεπιφύλακτα. Εν τάχει, το έργο αφορούσε τη ζωή δύο έφηβων αδελφών στην ιρλανδική επαρχία και την απόδραση τους από αυτή. Ένας από τους βασικούς θεματικούς του άξονες ήταν η παιδοφιλία και η παιδική σεξουαλική κακοποίηση. Όπως και στην πολύκροτη θεατρική παράσταση «Festen», η οποία τελικά μετέφερε επιτυχώς μια δύσκολη ταινία στο «σανίδι» (εν προκειμένω, στο πάτωμα μιας παλιάς αποθήκης στου Ψυρρή) –αν αντέχετε, δείτε και αυτό, είναι καταπληκτικό!
Οι αθηναϊκές σκηνές φιλοξενούν κι άλλα δύο σχετικά με την παιδοφιλία έργα: το «Καυτός Πάγος» και το «Μαυροπούλι». Τέσσερεις παραστάσεις σε 159 που παίζονται αυτήν τη στιγμή στην Αθήνα είναι ασήμαντο ποσοστό, μόλις το 2,5%, όμως το θέατρο δεν είναι μπάσκετ και αυτός ο συντονισμός των ελλήνων θεατρικών παραγωγών μου κάνει εντύπωση. Για να δώσουμε και την απαραίτητη νότα παγκοσμιοποίησης, ας σκεφτούμε λίγο και τον σάλο που προκάλεσε στο Sundance η σκηνή βιασμού της 12χρόνης Ντακότα Φάνινγκ στο φιλμ «HoundDog».
Αν η τέχνη είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας, τότε τι σημαίνει αυτό το «ξαφνικό» ενδιαφέρον της βιομηχανίας θεάματος για ένα τόσο σοβαρό κοινωνικό θέμα; Είναι λογικό, για κάποιες περιόδους να δημιουργούνται καλλιτεχνικές «μόδες» με βάση φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας (πωπω, απ’ τις πανελλήνιες έχω να χρησιμοποιήσω αυτή την έκφραση!); Κι ακόμα, τελικά η τέχνη ευαισθητοποιεί και αφυπνίζει ή αντίθετα απαλύνει τους προβληματισμούς μας, εντάσσοντας τους στην ψυχαγωγία μας; Θέλω να πω, πόσο γρήγορα διαλύει την αναρώτηση για την παιδοφιλία ένα post theatre mojito;
Anyhow, για την επόμενη παράσταση μάλλον θα επιλέξω κωμωδία. Αν έχετε προσκλήσεις για την Ντενίση και δεν τις θέλετε (παρακαλώ, μην το πάρετε ως προσβολή), δωστε τις σε εμένα. Σίγουρα το θέαμα θα είναι αστείο μέχρι δακρύων, αλλά δεν προτίθεμαι να πληρώσω γι’ αυτό!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment