Even more boldly going

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια σειρά επιστημονικής φαντασίας. Το όνομά της ήταν Battlestar Galactica και εξιστορούσε την πορεία μιας διαστημικής αρμάδας μέσα στο σύμπαν και την καταδίωξή της από τους κακούς εξωγήινους Cylons. Αυτά ήταν όλα κι όλα όσα ήξερα προσωπικά για τη σειρά, καθώς και το γεγονός ότι ένας από τους πρωταγωνιστές ήταν ο Dirk Benedict, τον οποίο θαύμαζα ως Faceman σε μια άλλη θρυλική σειρά circa 70’s – 80’s, την ασύγκριτη A-Team. Άλλες πληροφορίες σχετικά με τη σειρά (το Galactica, pay attention) δε θυμάμαι, καθώς την παρακολουθούσα μεταγλωττισμένη στα γερμανικά στο δορυφορικό RTL αρχές της δεκαετίας του ’90, αλλά ακόμα κι έτσι με συνάρπαζαν οι περιπέτειες των ηρωικών πιλότων Apollo (Richard Hatch) και Starbuck (Benedict), οι οποίοι μέσα στα διαστημικά καταδιωκτικά Viper πολεμούσαν τους κακούς Cylons που είχαν την φωτεινή κόκκινη γραμμή του KITT για μάτια. Έχω επίσης την εντύπωση ότι υπήρχε κι ένα ρομποτικό σκυλί ή κάτι παρόμοιο.

Τα χρόνια πέρασαν, ο πιτσιρικάς που προσπαθούσε να μεταφράσει στο μυαλό του τα γερμανικά πέρασε στην εφηβεία, σαν καλός geek που ήταν ανακάλυψε νέες τηλεοπτικές σειρές, πολλές από αυτές επιστημονικής φαντασίας (Star Trek: The Next Generation, Babylon 5 και δε συμμαζεύεται) και φυσικά ανακάλυψε τη «σοβαρή» επιστημονική φαντασία, αυτή της λογοτεχνίας. Philip K. Dick, Harlan Ellison, Orson Scott Card, Isaac Asimov, Arthur Clarke, William Gibson και άλλοι πολλοί χρησιμοποιούσαν την επιστημονική φαντασία με τρόπους που ο πιτσιρικάς δεν είχε φανταστεί ποτέ. Ως τότε, η επιστημονική φαντασία γι’αυτόν ήταν διαστημικές μάχες, φανταχτερά εφέ, ήρωες και πριγκήπισσες, φωτεινά σπαθιά και κακοί με τρομακτικές μάσκες και τεράστιες κάπες. Μέσα στις σελίδες των βιβλίων αυτών ανακάλυψε μια επιστημονική φαντασία που προσπαθούσε να του πει «κάτι». Μέσα στα ταξίδια της ανθρωπότητας στο διάστημα κρύβονταν φόβοι, ελπίδες, όνειρα, φιλοδοξίες, συνωμοσίες, ηθικά διλήμματα. Μέσα στα ψηλά κτίρια και στην τεχνολογία του μέλλοντος φώλιαζαν αρρωστημένες εξαρτήσεις, βρώμικες σκέψεις, ανθρώπινα όντα χαμένα μέσα στην αναζήτηση για ταυτότητα, για λόγο ύπαρξης. Θέματα που, αν κανείς έσκιζε το περιτύλιγμα της τεχνολογίας, των φουτουριστικών σκηνικών και του διαστήματος, δεν έβρισκε τίποτε άλλο παρά το σημερινό άνθρωπο και όλα όσα τον κατατρέχουν.

Fast forward έως το 2004. Η νέα τηλεοπτική σαιζόν που ξεκινά φέρνει μαζί της την ανακοίνωση της νέας σειράς Battlestar Galactica, ανανεωμένης για ένα νέο κοινό. Οι απανταχού geeks κάνουν πάρτυ, όσοι τουλάχιστον δεν ωρύονται για τη «βεβήλωση» της «κληρονομιάς» του original…

Fast forward έως το 2006. Ο πιτσιρικάς δεν είναι πια πιτσιρικάς, αλλά ολόκληρο γομάρι όπως λένε χαϊδευτικά (;) οι γονείς του. Είναι όμως ακόμα geek, και ενώ μπορεί να μη κοιτά τα αστέρια με τον ίδιο τρόπο όπως τότε που έπαιζε υποκρινόμενος το πλήρωμα του Enterprise, ωστόσο εξακολουθεί να ονειρεύεται. Και στα χέρια του πέφτει το νέο Galactica, praise the internet’s tubes. Ξεκινά να το παρακολουθεί λόγω των συνεχών καλών κριτικών, τόσο από τα media όσο και από φίλους. Ολοκληρώνει την πρώτη σαιζόν μέσα σε μία εβδομάδα, τη δεύτερη μέσα σε τρεις μέρες και όση από την τρίτη έχει προβληθεί, μέσα σε δύο μέρες. Δεν έχει παρακολουθήσει επισταμένα σειρά επιστημονικής φαντασίας του είδους της space opera εδώ και πολλά χρόνια, όμως αυτή τον καταπίνει. Το σκηνικό είναι λίγο – πολύ το ίδιο: οι τελευταίοι επιζώντες της ανθρώπινης φυλής πάνω σε μια διαστημική αρμάδα, περιπλανώνται στο σύμπαν ψάχνοντας το τελευταίο λίκνο της ανθρωπότητας, τη Γη, καταδιωκόμενοι από τους φοβερούς Cylons. Όμως πλέον, αυτό είναι μόνο το περιτύλιγμα.

Το Galactica, ο στόλος που το ακολουθεί και το διάστημα που το περιτριγυρίζει, γίνονται η σκηνή πάνω στην οποία διαδραματίζονται όλες οι εκφράσεις του ανθρώπινου δράματος. Ηθική, πολιτική, θρησκεία, πίστη, λογική και πάνω απ’ όλα η αέναη αναζήτηση για ταυτότητα, για σκοπό. Όλα παρουσιάζονται μέσα από την παραβολή μιας «ιστορίας με διαστημόπλοια», μιας “sci-fi series”, η οποία τολμά να θίξει «δύσκολα» θέματα και πολλές φορές επιχειρεί να δώσει απαντήσεις, αν και δεν πετυχαίνει πάντοτε το στόχο της. Το νέο Battlestar Galactica είναι μια από τις πιο αγνές εκφράσεις της πραγματικής επιστημονικής φαντασίας, αυτής που επικεντρώνεται στον άνθρωπο και όχι στα μηχανήματα τριγύρω του, της επιστημονικής φαντασίας που υπηρέτησε ο Asimov, ο Clarke, ο Bradbury και ο Herbert. Ανήκει στην επιστημονική φαντασία της οποίας η αξία δεν είναι το ότι κοιτά μπροστά και προβλέπει με ακρίβεια το μέλλον μας, αλλά το ότι κοιτά βαθιά μέσα μας και μας δείχνει ότι για να δούμε το μέλλον, το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να κατανοήσουμε το παρελθόν και το παρόν μας.