Με αφορμή μια παράσταση μέρος 2ο : Το ιρλανδικό «θαύμα»

Αν δεν κάνω λάθος, το «Καθόλου Καλά» είναι το τρίτο ιρλανδικό έργο που ανεβαίνει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Έχουν προηγηθεί τα «Ο υπολοχαγός του Ίνισμορ» και «Πουπουλένιος» του εξαιρετικού Martin McDonough. Και τα τρία έργα ήταν εξαιρετικά βίαια (ο «υπολοχαγός του Ίνισμορ» θύμιζε ταραντίνο), τόσο σε επίπεδο πλοκής, όσο και σε επίπεδο ερμηνειών.
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πόση βία και σκληράδα μπορεί να χωρέσει στα ιρλανδικά θεατρικά έργα, και όχι μόνο σε αυτά που αγγίζουν το θέμα του ΙΡΑ και της Βόρειας Ιρλανδίας. Υπό το πρίσμα της «τέχνης που αντιγράφει τη ζωή», αναρωτιέμαι μήπως η άλλη όψη του ιρλανδικού «θαύματος» είναι μια «θυμωμένη» γενιά, καταπιεσμένη από τις συνεχείς προσπάθειες για οικονομική ανάπτυξη η οποία ψάχνει να βρει κάπου να ξεσπάσει. Οι αναφορές του «Καθόλου Καλά» στο βρώμικο και σκοτεινό Δουβλίνο της παραμονής του Millennium, οι νύξεις για την επέλαση των τουριστών και των Mc Donald’s και η υποβόσκουσα αντίθεση μεταξύ ζωής στην πρωτεύουσα και στην επαρχία επιβεβαίωσε τις υποψίες μου. Που βρίσκεται τελικά η αλήθεια, στα νούμερα, στα υποννοούμενα των καλλιτεχνών ή στα διάφορα βαρόμετρα «ευτυχίας» των εταιρειών έρευνας αγοράς;
Υ.Γ.: Provolone, δεν παίρνεις ένα συμπληρωματικό interview απ’ την Donovan, να της εκθέσεις τους προβληματισμούς μου;