Αλλά τι να πεις;;;

Σήμερα όλοι οι μηντιάδες με πολλή σπουδή ασχολήθηκαν με τη χθεσινοβραδινή 'sold out' εμφάνιση του κυρίου Χατζηστεφάνου στο Μάκη (μετα συγχωρήσεως). Ο Χ''στεφάνου, λοιπόν, (remember Fame Story? Αυτός που έλεγε τη Μπόκοτα 'βλαχάρα, τελευταία') άρχισε να στολίζει έναν άλλο κύριο, για λόγους που δεν θυμάμαι... και έτσι το σύμπαν ησχολήθη σύσσωμο μαζί του σήμερα!

Και δεν άκουσα κανέναν να πει το παραμικρό για το ντοκιμαντέρ του κυρίου Αυγερόπουλου για το δέλτα του Νίγηρα, το οποίο προβλήθηκε χθες από τη ΝΕΤ, την ίδια ώρα που ο κ. Χ''στεφάνου παραληρούσε στην εκπομπή του Μάκη (μετα συγχωρήσεως). Αλλά τι να πεις; Ο φουκαράς ο Αυγερόπουλος δεν έβριζε on camera τους Νιγηριανούς...ούτε καν εκείνους που το άξιζαν. Πάλι καλά που βραβεύθηκε ο άνθρωπος (...από διεθνή οργανισμό. Όχι ελληνικό)...Πάλι καλά! Γιατί κατά τα άλλα, τι τύχη να έχει ο άνθρωπος όταν οι εκπομπές του προβάλλονται την ίδια ώρα με το Μάκη (μετά συγχωρήσεως)????

Οι σκέψεις ενός (σχεδόν) 30χρονου!

Επιτέλους η Ακαδημία αξιώθηκε να βραβεύσει τον Don Scorsese. Χτες το πρωί όταν του έδωσε η τρόικα το αγαλματάκι, συγκινήθηκα. Ξαφνικά ένιωσα ότι παρακολουθούσα το τέλος μιας εποχής. Σαν να έβλεπα το τείχος του Βερολίνου να γκρεμίζεται. Ο αγαπημένος μου Martin είχε τιμηθεί με το Όσκαρ, ως εκ τούτου εγώ δεν είχα πλέον λόγο να γκρινιάζω. Η αδικία, εν μέρει, αποκαταστάθηκε. O Travis Bickle φώναξε «suck on this…you fuckheads, you screwheads», ενώ ο Max Cady απλώς χαμογέλασε και άναψε ένα πούρο.

Μέσα σε 24 ώρες είδα δύο αγαπημένους μου ήρωες, τον Rocky και τον Martin, να λαμβάνουν το χειροκρότημα που τους αξίζει. Αυτό με έκανε να νιώσω ότι ολοκληρώθηκε ένας κύκλος. Ο κόσμος αλλάζει και μαζί του (ίσως πρέπει) να αλλάξω και εγώ. Όλη η παρέα…Μεγαλώσαμε και μαζί μας άρχισαν να…αποσύρονται τα παιδικά μας είδωλα. Φίλοι παντρεύονται, άλλοι γίνονται πατέρες (φτου, φτου) ή γκριζάρουν τα μαλλιά τους. Νιώθω ότι «τέρμα τα παιχνίδια». Ότι ήρθε η ώρα να ρισκάρουμε, να μεγαλουργήσουμε ή έστω, όπως λέει ο Malcolm McLaren, «να αποτύχουμε μεγαλειωδώς». Το μέλλον θα δείξει…

A crook by any other name would still empty thy purse...

Ο Φεβρουάριος πλησιάζει στο τέλος του σιγά σιγά και ενώ δεν μπορούμε να πούμε ότι καταλάβαμε χειμώνα, έρχεται η άνοιξη και το καλοκαίρι απέχει πλέον 3 μήνες και κάτι. Και αυτό σημαίνει ότι αρχίζουν να σκάνε οι πρώτες ανακοινώσεις για τα φεστιβάλ του καλοκαιριού. Η πολυαγαπημένη μας Didi Music πρωτοστατεί και πάλι στα συναυλιακά δρώμενα με το κραταιό Rockwave Festival. Τα ανακοινωθέντα ονόματα; Για άλλους εξαιρετικά νέα και για άλλους αδιάφορα.

Προς το παρόν, οι δύο μεγάλες ανακοινώσεις απευθύνονται στο metal τμήμα το οποίο αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του φεστιβάλ. Οι Metallica λοιπόν καλούνται να μας θυμήσουν ότι ό,τι άποψη και να έχει κανείς για την πορεία της δισκογραφίας τους και για τη μουσική που παίζουν, παραμένουν μία από τις μεγαλύτερες μπάντες του πλανήτη και ένα από τα καλύτερα live acts, ενώ όπως οι Guns 'N' Roses πέρυσι, θα κρατήσουν μία από τις ημέρες του φεστιβάλ για τον εαυτό τους.

Η περίφημη metal ημέρα, από την άλλη, προτάσσει τους Heaven and Hell ως πρώτο όνομα. Ποιοί είναι οι κύριοι; Οι Heaven and Hell δεν είναι άλλοι από τους Black Sabbath των early 80s, όταν τραγουδιστής της μπάντας ήταν ο Ronnie James Dio. Η αλλαγή του ονόματος φυσικά οφείλεται στις επιδέξιες νομικές μανούβρες της Sharon Osbourne, η οποία δε θα αφήσει ποτέ το όνομα του αντρούλη της να αποκολληθεί από αυτό των Black Sabbath, λες και αυτή περιμέναμε για να συνδέουμε με αυτούς τον Ozzy...

Το υπόλοιπο της metal ημέρας δυστυχώς καλύπτεται από συγκροτήματα τα οποία έχουν χάσει το ενδιαφέρον τους προ πολλού (Iced Earth, Anathema, Dream Theater), με μόνο κριτήριο για την παρουσία τους τη μεγάλη απήχηση που έχουν στο ελληνικό κοινό που δε φημίζεται για τη διάθεσή του για πειραματισμό στα ακούσματά του... Safe bet, με άλλα λόγια.

Μέτρια λοιπόν τα πράγματα, προς το παρόν. Κι εδώ έρχονται τα ωραία. Οι τιμές που έχουν ανακοινωθεί για τις εν λόγω συναυλίες έχουν ως εξής: Για τους Metallica, 100, 80, και 60 Ευρώ. Για την metal ημέρα (και, φαντάζομαι και για τη rock ημέρα), 80, 70, και 50 Ευρώ.

Πώς; Τρεις τιμές; Όχι δύο; Ναί, κυρίες, κύριοι και αγαπητά μας παιδιά, η φίλτατη διοργανώτρια προβαίνει σε άλλη μία πρωτοποριακή κίνηση για την εξυπηρέτησή σας και μόνο. Χωρίζει το συναυλιακό χώρο του Terra Vibe σε PL1 (VIP), PL2 και PL3, όπως μπορούμε να δούμε και στο σχέδιο το οποίο είχαν την ευγένεια να παραχωρήσουν στο κοινό.


Αν λοιπόν εσείς, αγαπητοί μουσικόφιλοι, δεν θέλετε να δώσετε τα χρήματα για το φαγητό του Ιουλίου, τότε πολύ απλά θα παρακολουθήσετε τις αγαπημένες σας συναυλίες πίσω από την κονσόλα, και να είστε και ευχαριστημένοι, παλιοτσίπηδες που μου θέλετε και φτηνό εισιτήριο. Αν πάλι αποφασίσετε να μη φάτε εκείνο το μήνα, μπορείτε να πάτε μπροστά-μπροστά και να απολαύσετε το show με τις θερμές ευχαριστίες της αγαπητής διοργανώτριας.

Μετά από όλα αυτά, εγώ έχω δύο ερωτήματα:
1) Για ζώα μας περνάνε, ή ζώα είμαστε;
2) Ποιός είναι για καμιά εκδρομή στο εξωτερικό το καλοκαίρι, όπου φήμες λένε ότι οι διοργανωτές συναυλιών φέρονται στο κοινό σαν ανθρώπους;

Γιούπιιιι (;;;;;;) ένα νέο site!

Μόλις επισκέφθηκα το νέο Portal του κυρίου Κωστόπουλου, το yupi.gr , αλλά δεν είμαι ακόμη σίγουρη αν πρέπει να εκφωνήσω την ομόηχη κραυγή ενθουσιασμού! Τα Portal είναι πολύ χρήσιμα και όσα κι αν υπάρχουν πάντα υπάρχει χώρος και για άλλα. Το ένα μπορεί κάλλιστα να συμπληρώνει τις ελλείψεις του άλλου.

Το yupi λοιπόν δείχνει να έχει απ' όλα... χωρίς έμφαση στις ειδήσεις (κάτι που είναι ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ, γιατί έχουμε πήξει στην «ενημέρωση»). Έχει και ταξίδια και μαγειρική και κάνει λίγο σε ηλεκτρονικό downtοwn με ολίγη από NITRO. Ωστόσο, ένα σωστό Portal που σέβεται τον εαυτό του και το χρήστη (..που είναι απαιτητικός, τι να κάνουμε), πρέπει να κάνει σωστή ανανέωση. Π.χ. οι Απόκριες έχουν παρέλθει εδώ και δέκα μέρες, αλλά τα σχετικά links παραμένουν!

Το βρίσκω λίγο πιο μοντέρνο από τα άλλα, με γραμματοσειρά τόσο ευμεγέθη που βγάζει μάτι! Το άλλο που βγάζει μάτι (in any sense...) δεν είναι το γινάτι, αλλά η αναπαραγωγή της Ιmakειου εμμονής με το σεξ! Εντάξει, είμαι γυναίκα και δεν δικαιούμαι να ομιλώ, αλλά νομίζω ότι το εγχείρημα θα λειτουργούσε ωραιότατα και με λιγότερο βυζί φόρα παρτίδα! Αλλά, είπαμε. Είναι κάτι σε ηλεκτρονικό down town...οπότε...Αυτή ήταν η πρώτη εντύπωση. Θα το προσθέσω στα αγαπημένα για να δω πώς θα πάει! Καλή τύχη και καλή...διαφήμιση!

Άντε Γεια Ακαδημία!

Όλε, όλε, όλε!!! Μπράβο Ρε Μάρτιν! Οι Alfred και Orson όλου του κόσμου μόλις δικαιώθηκαν!

Υ.Γ. Θα επανέλθω (έχω να πάω και στο γραφείο βλέπετε)

Οι καρατομημένοι σινεφίλ και η "κατάρα" του marketing

Πολύς ντόρος σχετικά με την αιφνίδια απόφαση της ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ να μην προβάλει την ταινία «Μαρία Αντουανέττα» της Σοφίας Κόπολα στις ελληνικές αίθουσες. Σύμφωνα με την εταιρεία διανομής, οι αντιδράσεις του κοινού στις δοκιμαστικές προβολές προμήνυσαν παταγώδη εισπρακτική αποτυχία. Δεδομένης της επένδυσης που έπρεπε να γίνει για την προώθηση της ταινίας (δημοσιεύματα, συνεντεύξεις, υλικό promotion), μια έστω χλιαρή αντίδραση του κοινού ισοδυναμούσε με μεγάλο έλλειμμα στα ταμεία της Προοπτικής. Χωρίς να είμαι σίγουρη, υποθέτω οτι η προβολή της ταινίας «στα μουγκά», δίχως promotion μάλλον δεν ήταν εφαρμόσιμη λύση –μάλλον δεν προβλεπόταν στα marketing plans των ξένων στούντιο και εταιρειών παραγωγής.
Η ταινία θα βγει σε DVD κάπου μέσα στον Μάρτιο και τότε θα διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι πόσο «χάλια» ήταν. Τι στοίχημα οτι με όλη τη φασαρία για τον αποκλεισμό της από τις κινηματογραφικές αίθουσες, στα DVD clubs θα πουλήσει σαν ζεστό...πανεσπάνι; Ίσως έτσι αποσβεσθούν τα χρήματα που έχουν ήδη δωθεί για τη δημοσιότητα της. Δεν φαντάζομαι να πιστεύει κανείς οτι οι δημοσιογράφοι των lifestyle εντύπων έπαθαν ομαδικό παροξυσμό με την Γαλλική Επανάσταση ή οτι ξαφνικά όλοι οι στυλίστες των editorials μόδας ανακάλυψαν τις άσπρες περούκες και το στυλ Πομπαντούρ. Είναι πραγματικά απίστευτο το πόση ομοιομορφία προσδίδει στα έντυπα το «αγαπημένο» below-the-line!
Προσωπικά πιστεύω οτι η ταινία θα έβρισκε το κοινό της –αν και ένας συντάκτης του Βήmagazino που την κατέβασε από το Internet, σχολίασε αρνητικά το γεγονός οτι στα generic της ταινίας οι κομμωτές, μακιγιέρ και ενδυματολόγοι υπερτερούσαν αριθμητικά των τεχνικών του κινηματογραφικού συνεργείου. Και τέλος πάντων, ποιο είναι αυτό το «μυστηριώδες» test audience, το οποίο δίνει το ΟΚ σε ταινίες όπως το «Μιά νύχτα στο Μουσείο» ή τα εκάστοτε «Scary Movie»; Btw, η εν λόγω σκοτεινή ομάδα έκρινε οτι οι Θεσσαλονικείς δεν ενδιαφέρονται να δουν το οσκαρικό «Dreamgirls» κι έτσι αυτή η -μέτρια έστω- ταινία δεν βρήκε διανομή στη συμπρωτεύουσα.
Φαίνεται οτι οι επαϊοντες του marketing στις κινηματογραφικές εταιρείες βιώνουν τη δική τους «αμερικάνικη νύχτα». Μπορεί να μην έχουν ιδέα από τη φιλμογραφία του Τρυφώ αλλά δεν υπάρχει άλλη εξήγηση για την ψευδαίσθηση που βιώνουν. Ίσως κάπου ανάμεσα στα budgets και στα πλάνα Μέσων να ξέχασαν οτι οι εταιρείες τους παράγουν ταινίες για να τις βλέπει ο κόσμος. Δεν είμαι τόσο αφελής ώστε να προτείνω την αποσύνδεση του κινηματογραφικού έργου από το marketing. Προτείνω ωστόσο στα ακριβοπληρωμένα στελέχη να ξεσκονίσουν τις γνώσεις τους επάνω στο αντικείμενο και να σημειώσουν στα palmtops τους το επίκαιρο «word of mouth». Είναι αυτό που κάνει μια καλή (ας μην το ξεχνάμε αυτό) ταινία talk of the town μέσα σε μια νύχτα. Είναι αυτό που σχηματίζει τις ουρές έξω από το Άστυ, τον κινηματογράφο όπου για 11η βδομάδα παίζεται το «Οι ζωές των άλλων». Αλήθεια, σε τι δοκιμαστικό κοινό προβλήθηκε η εν λόγω ταινία; Μπόρεσε να προβλέψει ικανοποιητικά την ασύλληπτη επιτυχία της;

Έπεα πτερόεντα

*Ερώτηση: Λαμβάνοντας υπόψη τις υποψηφιότητες των τελευταίων είκοσι ετών, ποια χρονιά θεωρείτε ως αυτήν κατά τη διάρκεια της οποίας απολαύσαμε τις περισσότερες ταινιάρες;

Εγώ εκτιμώ ότι, μολονότι το 1995 σίγουρα ξεχωρίζει χάρη στα Pulp Fiction, Forrest Gump και The Shawshank Redemption, η κορυφαία χρονιά είναι το 1998. Ποιες ταινίες είδαμε τότε; Πάρτε βαθιά ανάσα και διαβάστε:

Good Will Hunting, Τιτανικό, As Good as it Gets, LA Confidential, Full Monty (η πεντάδα των υποψηφίων για δωράκι από το θείο) και συνεχίζουμε: Boogie Nights, Wag the Dog, Jackie Brown, Donnie Brasco, Gattaka, Contact, Kundun, Air Force One (η καλύτερη κωμωδία της χρονιάς) και πολλά άλλα...

*Σύμφωνα με την έρευνα της Focus Bari, για λογαριασμό της ΑΕΜΑΡ, το διάστημα 8/1 με 4/2, πρώτος σε ακροαματικότητα σταθμός αναδείχτηκε ο Derti (!) με 10,2%. Πρόκειται για ένα σταθμό, ο οποίος βρίσκεται "στον αέρα" λιγότερο από 1 έτος. Και όμως, κατοικοεδρεύει πλέον στην κορυφή της λίστας. Η Imaco και ο Κωστόπουλος στόχευσαν σωστά, ικανοποιώντας την ανάγκη για λαικά (και όχι Φοιβολαικά) των ακροατών, και έπιασαν to τζακ ποτ...

*Δείτε το Music & Lyrics. Ή έστω, αν θεωρείτε την καινούργια ταινία του Hugh Grant πολύ γλυκανάλατη για τα σινεφιλ γούστα σας, κατεβάστε από το YouTube (http://www.youtube.com/watch?v=s0a7dtdc-...) το βίντεο "Pop, Goes My Heart". Είναι ότι πιο cheesy αλλά και αστείο έχω δει και ακούσει εδώ και καιρό...

Lyrics (θα τα χρειαστείτε γιατί είναι τόσο γελοίο που θα το σιγοψιθυρίζετε συνεχώς)

I never thought that I could be so satisfied
Every time that I look in your angel eyes
A shock inside me that words just can't describe
And there's no explaining

Something in the way you move I can't deny
Every word from your lips is a lullaby
A twist of fate makes life worthwhile
You are gold and silver.

[chorus]
I said I wasn't gonna lose my head
But then POP! goes my heart
I wasn't gonna fall in love again
But then POP! Goes my heart
And I just can't let you go
I can't lose this feeling

These precious moments, we have so few,
Let's go far away where there's nothing to do but play
You’ve shown to me that my destiny’s with you,
And there's no explaining

Let's fly so high- will you come with me tonight?
In your dress, I confess you’re the source of light.
The way you shine under starry skies
You are gold and silver.

[chorus]

A twist of fate makes life worthwhile
You are gold and silver.

I said I wasn't gonna lose my head
But then POP! goes my heart.
I wasn't gonna fall in love again
But then POP! Goes my heart.

Με αφορμή μια παράσταση μέρος 1ο: Πώς να μετατρέψετε ένα μείζον κοινωνικό θέμα σε θεατρική μόδα

Χτες πήγα να δω το έργο «Καθόλου Καλά» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Εξαιρετική παράσταση, ένα ποίημα κινησιολογίας και θεατρικής ερμηνείας, τη συνιστώ ανεπιφύλακτα. Εν τάχει, το έργο αφορούσε τη ζωή δύο έφηβων αδελφών στην ιρλανδική επαρχία και την απόδραση τους από αυτή. Ένας από τους βασικούς θεματικούς του άξονες ήταν η παιδοφιλία και η παιδική σεξουαλική κακοποίηση. Όπως και στην πολύκροτη θεατρική παράσταση «Festen», η οποία τελικά μετέφερε επιτυχώς μια δύσκολη ταινία στο «σανίδι» (εν προκειμένω, στο πάτωμα μιας παλιάς αποθήκης στου Ψυρρή) –αν αντέχετε, δείτε και αυτό, είναι καταπληκτικό!
Οι αθηναϊκές σκηνές φιλοξενούν κι άλλα δύο σχετικά με την παιδοφιλία έργα: το «Καυτός Πάγος» και το «Μαυροπούλι». Τέσσερεις παραστάσεις σε 159 που παίζονται αυτήν τη στιγμή στην Αθήνα είναι ασήμαντο ποσοστό, μόλις το 2,5%, όμως το θέατρο δεν είναι μπάσκετ και αυτός ο συντονισμός των ελλήνων θεατρικών παραγωγών μου κάνει εντύπωση. Για να δώσουμε και την απαραίτητη νότα παγκοσμιοποίησης, ας σκεφτούμε λίγο και τον σάλο που προκάλεσε στο Sundance η σκηνή βιασμού της 12χρόνης Ντακότα Φάνινγκ στο φιλμ «HoundDog».
Αν η τέχνη είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας, τότε τι σημαίνει αυτό το «ξαφνικό» ενδιαφέρον της βιομηχανίας θεάματος για ένα τόσο σοβαρό κοινωνικό θέμα; Είναι λογικό, για κάποιες περιόδους να δημιουργούνται καλλιτεχνικές «μόδες» με βάση φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας (πωπω, απ’ τις πανελλήνιες έχω να χρησιμοποιήσω αυτή την έκφραση!); Κι ακόμα, τελικά η τέχνη ευαισθητοποιεί και αφυπνίζει ή αντίθετα απαλύνει τους προβληματισμούς μας, εντάσσοντας τους στην ψυχαγωγία μας; Θέλω να πω, πόσο γρήγορα διαλύει την αναρώτηση για την παιδοφιλία ένα post theatre mojito;
Anyhow, για την επόμενη παράσταση μάλλον θα επιλέξω κωμωδία. Αν έχετε προσκλήσεις για την Ντενίση και δεν τις θέλετε (παρακαλώ, μην το πάρετε ως προσβολή), δωστε τις σε εμένα. Σίγουρα το θέαμα θα είναι αστείο μέχρι δακρύων, αλλά δεν προτίθεμαι να πληρώσω γι’ αυτό!

Με αφορμή μια παράσταση μέρος 2ο : Το ιρλανδικό «θαύμα»

Αν δεν κάνω λάθος, το «Καθόλου Καλά» είναι το τρίτο ιρλανδικό έργο που ανεβαίνει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Έχουν προηγηθεί τα «Ο υπολοχαγός του Ίνισμορ» και «Πουπουλένιος» του εξαιρετικού Martin McDonough. Και τα τρία έργα ήταν εξαιρετικά βίαια (ο «υπολοχαγός του Ίνισμορ» θύμιζε ταραντίνο), τόσο σε επίπεδο πλοκής, όσο και σε επίπεδο ερμηνειών.
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πόση βία και σκληράδα μπορεί να χωρέσει στα ιρλανδικά θεατρικά έργα, και όχι μόνο σε αυτά που αγγίζουν το θέμα του ΙΡΑ και της Βόρειας Ιρλανδίας. Υπό το πρίσμα της «τέχνης που αντιγράφει τη ζωή», αναρωτιέμαι μήπως η άλλη όψη του ιρλανδικού «θαύματος» είναι μια «θυμωμένη» γενιά, καταπιεσμένη από τις συνεχείς προσπάθειες για οικονομική ανάπτυξη η οποία ψάχνει να βρει κάπου να ξεσπάσει. Οι αναφορές του «Καθόλου Καλά» στο βρώμικο και σκοτεινό Δουβλίνο της παραμονής του Millennium, οι νύξεις για την επέλαση των τουριστών και των Mc Donald’s και η υποβόσκουσα αντίθεση μεταξύ ζωής στην πρωτεύουσα και στην επαρχία επιβεβαίωσε τις υποψίες μου. Που βρίσκεται τελικά η αλήθεια, στα νούμερα, στα υποννοούμενα των καλλιτεχνών ή στα διάφορα βαρόμετρα «ευτυχίας» των εταιρειών έρευνας αγοράς;
Υ.Γ.: Provolone, δεν παίρνεις ένα συμπληρωματικό interview απ’ την Donovan, να της εκθέσεις τους προβληματισμούς μου;

Τα λακωνικά (;) σχόλια ενός κουρασμένου blogger

*Εξαιρετικό το πρώτο single των Kaiser Chiefs, "Ruby". Ρετρό ύφος και μελωδία που αρκεί να την ακούσεις μόλις μία φορά για να αρχίσεις να τη σιγοτραγουδάς.

*Είδα το "The last king of Scotland" και εντυπωσιάστηκα. Οκ, παραδέχομαι ότι λόγω αγάπης για την πατρίδα της Nessie δεν είμαι ιδιαίτερα αντικειμενικός. Πράγματι, με εντυπωσίασαν στοιχεία, όπως η φανέλα του Dr και η προφορά του glasgowegian McAvoy, που άλλους θα τους άφηναν παγερά αδιάφορους. Καμμία αντίρρηση. Ωστόσο, η ερμηνεία του Whitaker ήταν ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ. Μέσα σε ένα λεπτό σου προκαλούσε τρόμο, ευγνωμοσύνη, χαρά, λύπη, θαυμασμό και όχι μόνο. Ήταν ένα rollercoaster συναισθημάτων! Σε μία σκηνή κατάφερνε ότι άλλοι ηθοποιοί πασχίζουν να καταφέρουν στο σύνολο της καριέρας τους. Μπορώ δε να πω με βεβαιότητα ότι ο Idi Amin του Mr Forest έχει γίνει ήδη μέλος ενός εκλεκτού club, στο οποίο συχνάζουν ο Randle Patrick McMurphy, o..Bobby La Motta και o απόστρατος Frank Slade.

*Το Άρθρο έπειτα από τα 23 χιλιάδες φύλλα της 28ης Ιανουαρίου, εκτοξεύτηκε τις προάλλες στα 67 χιλιάδες φύλλα. Μικρή λεπτομέρεια: Έδωσε το dvd της ταινίας "Combien tu m'aimes ?", στο οποίο η "Μόνικα ή (καθόλου) άσχημη" υποδύεται μια πόρνη...Όσο για τα...ντοκιμαντερ της Βραδυνής, αυτά συνεχίζουν να κάνουν πάταγο (σταθερά πάνω από τις 40.000).

*Συνέβη χτες στο δελτίο ειδήσεων της ΕΤ1, στις 12. Αφού προβλήθηκε βίντεο και ενημερωθήκαμε ότι κάποια βαγόνια ενός τρένου έπεσαν σε ποτάμι με τραγική κατάληξη το χαμό τουλάχιστον ενός επιβάτη, ο οξυδερκής παρουσιαστής πήρε το λόγο και δήλωσε: "εντυπωσιακές αν μη τι άλλο εικόνες"!!!!!!!! Βρε ουστ, ανίκανοι!

Even more boldly going

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια σειρά επιστημονικής φαντασίας. Το όνομά της ήταν Battlestar Galactica και εξιστορούσε την πορεία μιας διαστημικής αρμάδας μέσα στο σύμπαν και την καταδίωξή της από τους κακούς εξωγήινους Cylons. Αυτά ήταν όλα κι όλα όσα ήξερα προσωπικά για τη σειρά, καθώς και το γεγονός ότι ένας από τους πρωταγωνιστές ήταν ο Dirk Benedict, τον οποίο θαύμαζα ως Faceman σε μια άλλη θρυλική σειρά circa 70’s – 80’s, την ασύγκριτη A-Team. Άλλες πληροφορίες σχετικά με τη σειρά (το Galactica, pay attention) δε θυμάμαι, καθώς την παρακολουθούσα μεταγλωττισμένη στα γερμανικά στο δορυφορικό RTL αρχές της δεκαετίας του ’90, αλλά ακόμα κι έτσι με συνάρπαζαν οι περιπέτειες των ηρωικών πιλότων Apollo (Richard Hatch) και Starbuck (Benedict), οι οποίοι μέσα στα διαστημικά καταδιωκτικά Viper πολεμούσαν τους κακούς Cylons που είχαν την φωτεινή κόκκινη γραμμή του KITT για μάτια. Έχω επίσης την εντύπωση ότι υπήρχε κι ένα ρομποτικό σκυλί ή κάτι παρόμοιο.

Τα χρόνια πέρασαν, ο πιτσιρικάς που προσπαθούσε να μεταφράσει στο μυαλό του τα γερμανικά πέρασε στην εφηβεία, σαν καλός geek που ήταν ανακάλυψε νέες τηλεοπτικές σειρές, πολλές από αυτές επιστημονικής φαντασίας (Star Trek: The Next Generation, Babylon 5 και δε συμμαζεύεται) και φυσικά ανακάλυψε τη «σοβαρή» επιστημονική φαντασία, αυτή της λογοτεχνίας. Philip K. Dick, Harlan Ellison, Orson Scott Card, Isaac Asimov, Arthur Clarke, William Gibson και άλλοι πολλοί χρησιμοποιούσαν την επιστημονική φαντασία με τρόπους που ο πιτσιρικάς δεν είχε φανταστεί ποτέ. Ως τότε, η επιστημονική φαντασία γι’αυτόν ήταν διαστημικές μάχες, φανταχτερά εφέ, ήρωες και πριγκήπισσες, φωτεινά σπαθιά και κακοί με τρομακτικές μάσκες και τεράστιες κάπες. Μέσα στις σελίδες των βιβλίων αυτών ανακάλυψε μια επιστημονική φαντασία που προσπαθούσε να του πει «κάτι». Μέσα στα ταξίδια της ανθρωπότητας στο διάστημα κρύβονταν φόβοι, ελπίδες, όνειρα, φιλοδοξίες, συνωμοσίες, ηθικά διλήμματα. Μέσα στα ψηλά κτίρια και στην τεχνολογία του μέλλοντος φώλιαζαν αρρωστημένες εξαρτήσεις, βρώμικες σκέψεις, ανθρώπινα όντα χαμένα μέσα στην αναζήτηση για ταυτότητα, για λόγο ύπαρξης. Θέματα που, αν κανείς έσκιζε το περιτύλιγμα της τεχνολογίας, των φουτουριστικών σκηνικών και του διαστήματος, δεν έβρισκε τίποτε άλλο παρά το σημερινό άνθρωπο και όλα όσα τον κατατρέχουν.

Fast forward έως το 2004. Η νέα τηλεοπτική σαιζόν που ξεκινά φέρνει μαζί της την ανακοίνωση της νέας σειράς Battlestar Galactica, ανανεωμένης για ένα νέο κοινό. Οι απανταχού geeks κάνουν πάρτυ, όσοι τουλάχιστον δεν ωρύονται για τη «βεβήλωση» της «κληρονομιάς» του original…

Fast forward έως το 2006. Ο πιτσιρικάς δεν είναι πια πιτσιρικάς, αλλά ολόκληρο γομάρι όπως λένε χαϊδευτικά (;) οι γονείς του. Είναι όμως ακόμα geek, και ενώ μπορεί να μη κοιτά τα αστέρια με τον ίδιο τρόπο όπως τότε που έπαιζε υποκρινόμενος το πλήρωμα του Enterprise, ωστόσο εξακολουθεί να ονειρεύεται. Και στα χέρια του πέφτει το νέο Galactica, praise the internet’s tubes. Ξεκινά να το παρακολουθεί λόγω των συνεχών καλών κριτικών, τόσο από τα media όσο και από φίλους. Ολοκληρώνει την πρώτη σαιζόν μέσα σε μία εβδομάδα, τη δεύτερη μέσα σε τρεις μέρες και όση από την τρίτη έχει προβληθεί, μέσα σε δύο μέρες. Δεν έχει παρακολουθήσει επισταμένα σειρά επιστημονικής φαντασίας του είδους της space opera εδώ και πολλά χρόνια, όμως αυτή τον καταπίνει. Το σκηνικό είναι λίγο – πολύ το ίδιο: οι τελευταίοι επιζώντες της ανθρώπινης φυλής πάνω σε μια διαστημική αρμάδα, περιπλανώνται στο σύμπαν ψάχνοντας το τελευταίο λίκνο της ανθρωπότητας, τη Γη, καταδιωκόμενοι από τους φοβερούς Cylons. Όμως πλέον, αυτό είναι μόνο το περιτύλιγμα.

Το Galactica, ο στόλος που το ακολουθεί και το διάστημα που το περιτριγυρίζει, γίνονται η σκηνή πάνω στην οποία διαδραματίζονται όλες οι εκφράσεις του ανθρώπινου δράματος. Ηθική, πολιτική, θρησκεία, πίστη, λογική και πάνω απ’ όλα η αέναη αναζήτηση για ταυτότητα, για σκοπό. Όλα παρουσιάζονται μέσα από την παραβολή μιας «ιστορίας με διαστημόπλοια», μιας “sci-fi series”, η οποία τολμά να θίξει «δύσκολα» θέματα και πολλές φορές επιχειρεί να δώσει απαντήσεις, αν και δεν πετυχαίνει πάντοτε το στόχο της. Το νέο Battlestar Galactica είναι μια από τις πιο αγνές εκφράσεις της πραγματικής επιστημονικής φαντασίας, αυτής που επικεντρώνεται στον άνθρωπο και όχι στα μηχανήματα τριγύρω του, της επιστημονικής φαντασίας που υπηρέτησε ο Asimov, ο Clarke, ο Bradbury και ο Herbert. Ανήκει στην επιστημονική φαντασία της οποίας η αξία δεν είναι το ότι κοιτά μπροστά και προβλέπει με ακρίβεια το μέλλον μας, αλλά το ότι κοιτά βαθιά μέσα μας και μας δείχνει ότι για να δούμε το μέλλον, το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να κατανοήσουμε το παρελθόν και το παρόν μας.

Διάβασε θείε, διάβασε!

79 χρονών έγινες πια θείε. Έβαλες άραγε μυαλό ή θα αφήσεις πάλι τον Μάρτυ δίχως βραβείο; Έλεος πία, ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ και ο Κέβιν Κόστνερ δεν μπορούν να κοιμηθούν από τις τύψεις οι ατάλαντοι (σκηνοθέτες)!

Διάβασε λοιπόν αυτά που θέλω να σου πω και πράξε αναλόγως:

*Μια του Ρόκυ, δυό του Ρόμπερτ, τρείς του Κέβιν, ε φτάνει πιά! Ο Μάρτυ γέρασε και Όσκαρ δεν έλαβε, άσπλαχνε θείε. Σημείωσε το, δέσε ένα κόμπο στο δάχτυλο σου για να μη το ξεχάσεις...Πρέπει εφέτος να επανορθώσεις. Το αξίζει άλλωστε!

*Χαίρομαι που στην πρώτη πεντάδα επέλεξες τον Paul Greengrass. Όποιος έχει δει το "Soonday Bloody Soonday", το "o Bourne διακοπές στο Βερολίνο" και το συγκλονιστικό "United 93", σίγουρα επικροτεί την επιλογή σου. Εύγε!

*Δεν το έχω δει ακόμα, ωστόσο χαίρομαι που το "Dreamgirls" δεν προτάθηκε για Όσκαρ καλύτερης ταινίας. Όχι άλλο "Chicago" (Α ρε Κούρκουλε)!

*Ο "My name Borat" υποψήφιος για Όσκαρ καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου; Not bad θείε, not bad at all!

Υ.Γ. Πριν 31 χρόνια ένας καλοκάγαθος...τραμπούκος με italianamerican accent σάρωνε τα βραβεία και έβγαζε νοκ αουτ έναν ταξιτζή ονόματι Travis ("άδικο" λέει ο Jekyll, "χαλάλι του" επιμένει ο Hyde). Τα χρόνια πέρασαν και ο τραμπούκος με το καπελάκι γέρασε, δεν είναι πλέον σε θέση να ξαπλώσει στον καναβάτσο τους επιγόνους τουTravis. Εν τούτοις, δικαιούται το σεβασμό μας και ένα τελευταίο χειροκρότημα. Στις 22 του μηνός.

Υ.Γ.2. Πρόλαβαίνω να βγάλω εισιτήρια ή έχουμε sold out; 30+3 ημέρες έμειναν για να βροντοφωνάξουμε παρέα με τον...Άδωνη Γεωργιάδη: "This is Sparta!".