Blondie

Δεν είναι γλυκούλα;

Αυτό σημαίνει να έχεις πολιτικό αισθητήριο

«Απέναντι στα επικίνδυνα, όπως λέει και ο Παναγιώτατος Άνθιμος, σκοπιανά αλυτρωτικά μπουμπούκια, μία είναι η λύση: να σταματήσουν σήμερα κιόλας οι συνομιλίες κ. Καραμανλή», δήλωσε ο Παναγιώτης Ψωμιάδης μετά την επιστολή αντιπερισπασμού του πρωθυπουργού της ΠΓΔΜ.

Και όμως, σε αυτή τη χώρα, αυτός ο άνθρωπος είναι επιτυχημένος πολιτικός.

Αν ήτανε πουλί θα καθότανε κατευθείαν πάνω στην ξόβεργα.

Ίτε παίδες, ίτε όχι

Ξεκίνημα των πρωταθλητών Ευρώπης στο Euro 2008 σήμερα. Ώρα να δουν οι Σουηδοί τι εστί βερύκοκο. Πατριωτικά εξώφυλλα στις αθλητικές εφημερίδες, φαρδιά-πλατιά η εμ, φούντα του τσολιά. Έχετε 12ο παίκτη εμάς. Πλούσιοι και φτωχοί, αφεντικά και δούλοι, θύτες και θύματα φοράμε τη γαλανόλευκη φανέλα και σφιχταγκαλιαζόμαστε κάτω από το λάβαρο της Vodaf... της πατρίδος.

Μέχρι βέβαια τα παλικάρια μας να χάσουν κάνα δυο παιχνίδια, οπότε και από θριαμβευτές και πρωταθλητές της καρδιάς μας θα γίνουν άσχετοι, κουτσοί, θα πούμε τις μάνες τους πράγματα που δεν τα έλεγαν ούτε οι πατεράδες τους την πρώτη νύχτα του γάμου, ο Όττο θα ξαναγίνει μπατζανάκης του Χίμλερ και θα ζητήσουμε την απέλασή του με συνοπτικές διαδικασίες αφού τον σύρουμε γυμνό κι αλυσοδεμένο στο Σύνταγμα.

Και μετά θα το ξεχάσουμε γιατί έχει Ολυμπιακούς, μετά θα πάμε διακοπές και μετά έχει φωτιές για να έχουμε να ασχολούμαστε.

This is Greece, all right.

Καλή επιτυχία στην Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, παρ' όλα αυτά. Κανένα marketing, κανένας πολιτικός και καμμία ελληνική πραγματικότητα δεν θα μπορέσει ποτέ να τους πάρει το θρίαμβο του 2004. Kick-off λοιπόν.

Πώς έμαθα να πάψω να ανησυχώ και να... μπα, όχι. Γιατί μου άρεσε το καινούριο Indiana Jones: Μια απολογία

Ως το μόνο μέλος της Familia που έμεινε απόλυτα ικανοποιημένο από την τελευταία περιπέτεια του συμπαθέστατου αρχαιολόγου με το καπέλο και το μαστίγιο, νιώθω πως έχω ιερό καθήκον απέναντι στον αγαπημένο μου κινηματογραφικό ήρωα όλων των εποχών, να μιλήσω εν ονόματί του στον σκληρό τούτο κόσμο, να υπερασπιστώ την τιμή του, πού να πάρει! Και μια και έχω και καιρό να συνεισφέρω στη Familia, είπα να το παρακάνω αυτή τη φορά!

Όταν που λέτε ο Indiana Jones κάλπαζε στο ηλιοβασίλεμα με τον πατέρα και τους φίλους του πριν από δεκαεννιά χρόνια, έκλεινε μια αγαπημένη τριλογία που έδωσε φρέσκια πνοή στο blockbuster και έθεσε νέους κανόνες στην περιπέτεια: Επρόκειτο για ταινίες στις οποίες συνυπήρχαν αρμονικά αχαλίνωτη και υπερβολική δράση, ιστορίες γεμάτες υπερφυσικά φαινόμενα, πολύχρωμους χαρακτήρες και εξωτικές τοποθεσίες και πάνω απ’ όλα ένα κοφτερό χιούμορ που διαπότιζε ακόμη και τις πιο σκοτεινές γωνίες του σύμπαντος που δημιούργησαν οι Lucas και Spielberg.

Ο ανορθόδοξος αρχαιολόγος που κινιόταν με την ίδια άνεση και στα αμφιθέατρα του Marshall College και σε αρχαίους καταραμένους τάφους, πότε κυνηγημένος από ερωτευμένες φοιτήτριες και πότε από μεγαλομανείς Ναζί, έγινε ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους και αγαπημένους χαρακτήρες της ποπ κουλτούρας. Ήταν λοιπόν αναμενόμενο ότι θα θέλαμε να ακούσουμε κι άλλες ιστορίες γι’ αυτό το μοναδικό ήρωα. Και ακούσαμε: από τα comics της Marvel που εκδόθηκαν πριν καν βγει το Temple of Doom και «γέμιζαν» το κενό ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη ταινία, μέχρι την τηλεοπτική σειρά Young Indiana Jones όπου, στη σύγχρονη εποχή πλέον, ο γέρος καθηγητής Jones (με ένα μάτι λιγότερο κιόλας) αναπολεί ιστορίες της νιότης του, πριν καν γίνει ο επιστήμονας τυχοδιώκτης που αγαπήσαμε, κι από τη συνέχεια των περιπετειών του στο αριστουργηματικό Indiana Jones and the Fate of Atlantis της Lucasarts – ένα από τα καλύτερα adventure games όλων των εποχών, προϊόν της «χρυσής» εποχής της Lucasarts και μέχρι σήμερα, για μένα, το πραγματικό νο. 4 της σειράς – στα comics της Dark Horse στα τέλη της δεκαετίας του ’90, η δίψα μας για καινούριες ιστορίες του Indy ήταν προφανής.

Η νέα ταινία συζητιόταν φυσικά από παλιά και όλοι την περιμέναμε πώς και πώς, ρουφώντας κάθε μικρό νέο που ξεγλιστρούσε. Οι πιθανότητες άπειρες, το ίδιο και οι απορίες – Ποιά θα ήταν η ιστορία; Θα μπορούσε ο Harrison Ford να γυρίσει στον πιο γνωστό του ρόλο, παρά την ηλικία του; Ποιός θα σκηνοθετούσε, αν όχι ο Steven Spielberg; Ποιός θα το έγραφε; Θα ήταν η επιστροφή που άξιζε στον Dr. Jones;

Για πολλά χρόνια, το μόνο που ξέραμε στα σίγουρα ήταν ότι και ο Ford και ο Spielberg ήταν πρόθυμοι να κάνουν ένα καινούριο Indy, εφόσον θα είχαν στα χέρια τους ένα καλό σενάριο. Και εμείς χαιρόμασταν, γιατί αυτό σήμαινε ότι ήταν αποφασισμένοι να φτιάξουν μια ταινία αντάξια των παλιών. Και ο καιρός περνούσε, και το κατάλληλο σενάριο δεν βρισκόταν – γραφόταν, ξαναγραφόταν, κάποια στιγμή αναμείχθηκε ο Frank Darabont και αυτό μόνο καλό νέο μπορούσε να είναι... αλλά κι αυτός μετά από ένα διάστημα αποχώρησε. Κι έτσι πέρασαν δεκαεννιά χρόνια.

Και τελικά η ταινία βρήκε το δρόμο προς τις αίθουσες. Και είδαμε αυτό που πιθανότατα θα είναι και η τελευταία περιπέτεια του Indy – που θα δούμε στη μεγάλη οθόνη, τουλάχιστον.

Άξιζε λοιπόν η αναμονή; Εξαρτάται.

Εξαρτάται τι πάει κανείς να δει μετά από δεκαεννιά χρόνια, κατα τη διάρκεια των οποίων η ταινία στο μυαλό μας έχει γίνει το Άγιο Δισκοπότηρο (pun intended) των ταινιών.
Όταν ο Steven Spielberg ξεκίνησε επιτέλους να γυρίζει το νέο Indiana Jones, είχε δύο επιλογές: Μπορούσε να ακολουθήσει κατά γράμμα τη συνταγή που ο ίδιος έφτιαξε τόσα χρόνια πριν και έκανε τα τρία προηγούμενα Indy επιτυχίες, ή να προσπαθήσει να επανεφεύρει αυτή τη συνταγή για το κοινό του 2008, το οποίο είναι όχι μόνο χορτασμένο από ογκώδη, larger-than-life blockbusters, αλλά και πλέον καχύποπτο απέναντι σε outrageous CGI-fests μετά από τόσα χρόνια κατάχρησης από τη βιομηχανία. Ούτε λίγο ούτε πολύ, για να είναι το νέο Indy η κορυφαία ταινία που περίμεναν όλοι δεκαεννιά χρόνια, ο Spielberg έπρεπε να επανεφεύρει τον τροχό.

Το θέμα είναι ότι ο Spielberg σαν σκηνοθέτης δεν έχει πλέον να αποδείξει σε κανέναν τίποτα, καθώς το συνολικό του έργο είναι μαρτυρία της ικανότητάς του και από καλλιτεχνικής και από εμπορικής άποψης. Δεν μπορώ να πω λοιπόν ότι ήταν κακή ιδέα να ακολουθήσει την παλιά καλή συνταγή, και παράλληλα να διασκεδάσει ολοφάνερα με το όλο project που επανενώνει σχεδόν όλη την παλιοπαρέα που έκανε τον Indiana Jones τον κινηματογραφικό θρύλο που ξέρουμε κι αγαπάμε.

Έτσι, το Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull είναι σχεδόν μια checklist μιας ταινίας Indy: χιούμορ σε σημείο slapstick, εκτενείς και υπερβολικές σκηνές δράσης, γραφικούς κακούς (η Cate Blanchett προφέρει τις ατάκες τις στη ρουώσικη προυοφορά της με περισσή απόλαυση), εξωτικές τοποθεσίες με πανάρχαιες και θανάσιμες παγίδες και μυστικά τα οποία είναι έτοιμα να εξολοθρεύσουν αυτόν που δε θα τα σεβαστεί και τη γνωστή κι αγαπημένη μουσική του John Williams. Και βέβαια, ένα πολύ καλό supporting cast, το οποίο μπορεί να μη περιλάμβανε το Sean Connery ως Dr. Henry Jones Sr., αλλά είχε μια απολαυστική Karen Allen, η οποία δείχνει καταπληκτική στα 57 της και η χημεία της με το Harrison Ford μοιάζει σχεδόν ανέγγιχτη, και έναν Shia LaBeouf του οποίου ο spot-on ροκαμπιλάς Mutt Williams αποτελεί πετυχημένο counter-point στον γερασμένο πλέον Indy, ενώ ο ίδιος εξελίσσεται σε έναν από τους πιο ενδιαφέροντες νεαρούς πρωταγωνιστές της βιομηχανίας (Δε θα με εξέπληττε μια προσπάθεια αναβίωσης του franchise με ήρωα το «γιο του Indiana Jones», αλλά δεν μπορώ να πω ότι θα ήθελα να δω κάτι τέτοιο).

Ο ίδιος ο γερόλυκος Harrison ξαναφοράει το καπέλο και τα χακί του Dr. Jones και πραγματικά φαίνεται σαν να μην άφησε το χαρακτήρα ποτέ, κι ας έχουν περάσει γύρω στα είκοσι χρόνια και για τους δυο τους. Το χιούμορ και ο κυνισμός του δόκτορα είναι παρόντα, ενισχυμένα κιόλας από το προχωρημένο της ηλικίας του (“Damn, I thought that was closer”, από τις αγαπημένες μου ατάκες στην ταινία, τόσο για τη σκηνή την ίδια όσο και για το σχόλιό της), όπως και το ειρωνικό γελάκι του, τα punchlines του, η κλωτσοπατινάδα με τους κακούς, το φόβο του για τα φίδια και φυσικά το μαστίγιό του. Ο Ford κάνει έξοχη δουλειά και όχι μόνο φέρνει τον χαρακτήρα πίσω σε μας αυτούσιο, αλλά καταφέρνει να δώσει και την αίσθηση ότι τα χρόνια πέρασαν για τον Indy όσο και για τον ίδιο.

Αρνητικά; Ναι, η ταινία έχει κάμποσα. Το σενάριο σε πολλά σημεία είναι κακογραμμένο και πολλές ατάκες προσγειώνονται πολύ ανώμαλα στα αυτιά μας, ενώ η ιστορία με το τελικό μυστικό θα μπορούσε να δοθεί καλύτερα, αν και δεν πιστεύω ότι ήταν «ακατάλληλη» για ταινία Indiana Jones. Ο ρυθμός της ταινίας επίσης στις μεταβάσεις από τόπο σε τόπο δεν ήταν πάντα αρμονικός, αν και δεν μπορώ να πω ότι η ταινία δεν κρατούσε το ενδιαφέρον μου, ίσα ίσα. Αυτό που πιστεύω πάντως είναι ότι αυτά τα αρνητικά είναι ακριβώς αυτά που είχαν και όλες οι υπόλοιπες ταινίες Indiana Jones (οι οποίες βέβαια, ενώ αρτιότατες ταινίες δράσης, ποτέ δεν ήταν high film art), και είναι και αυτό ένα παράγωγο της απόφασης του Spielberg να ακολουθήσει την παλιά, καλή συνταγή για την ταινία του.

Επίσης, κι αυτό δεν είναι τόσο αρνητικό όσο προϊόν των καιρών που ζούμε και του τρόπου που γυρίζονται οι ταινίες σήμερα, είναι έντονη η παρουσία ψηφιακών εφέ στην ταινία, όχι σε βαθμό που να αφαιρεί από την ατμόσφαιρα, αλλά σίγουρα σε καταφανή αντίθεση με τις προηγούμενες ταινίες (οι οποίες όμως, ας θυμόμαστε, γυρίστηκαν είκοσι χρόνια πριν).

Και όχι, αρνητικό για μένα δεν ήταν αυτό με το οποίο έχει κολλήσει όλο το Internet, ότι ο Indy επιζεί από πυρηνική έκρηξη μέσα σε ένα εκσφενδονιζόμενο ψυγείο με επένδυση μολύβδου. Επειδή προφανώς η βουτιά από αεροπλάνο μέσα σε μια φουσκωτή βάρκα η οποία κατεβαίνει τα μισά Ιμαλάια και καταλήγει σε ποτάμι στη ζούγκλα στο Temple of Doom ήταν αρκετά ρεαλιστικότερη ε;

Μάλιστα, τα αρνητικά της ταινίας ήταν άλλος ένας λόγος που ένιωθα τόσο καλά βλέποντάς τη – γιατί αυτός ήταν ο Indy με τον οποίο μεγάλωσα και λάτρεψα, και αυτό τον Indy περίμενα να δω τόσα χρόνια μετά.

Για να τελειώνω, η εμπειρία που αποκόμισα από το νέο Indiana Jones μπορεί να περιγραφεί σαν να ανακαλύπτει η μάνα σου σ’ ένα ντουλάπι μια συνταγή από το αγαπημένο σου γλυκό που σου έφτιαχνε κάποτε, και αποφασίζει να σ’ το ξαναφτιάξει. Και είναι όντως εκείνο το παλιό αγαπημένο γλυκό των παιδικών σου χρόνων. Μόνο που ε, όσο να ‘ναι η γεύση διαφέρει ελαφρώς από αυτή που θυμάσαι, μια και η μάνα σου το έφτιαξε στην καινούρια της κουζίνα με σημερινά υλικά από το super market. Και συν τοις άλλοις, πλέον είσαι 30 χρόνων μαντράχαλος κι έχεις φάει και σε κάνα δυο εστιατόρια στο Λονδίνο ή στο Παρίσι από τότε.

Αει σιχτίρ

Ξυπνάς το πρωί, ο ήλιος λάμπει, ο καιρός είναι ιδανικός για μπάνιο και έχεις γενικώς πολύ καλή διάθεση. Αποφασίζεις, λίγο προτού κατηφορίσεις προς την παραλία, να διαβάσεις τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Θα έπρεπε να το περιμένεις, ωστόσο σύντομα η οργή και η αδικία «ξεπηδούν» από μέσα σου. Γιατί; «Ποτέ στην Εθνική τα παιδιά του Παναθηναϊκού μ’ αυτόν τον προπονητή-κινητή πρόκληση», αναφέρεται στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας «Πράσινη». Τρελαίνεσαι, θες να βρεις αυτούς τους κοντούς, αυτούς τους επικίνδυνους που ωθούν δεκάδες, εκατοντάδες ανεγκέφαλους στη βία και να τους ανασκολοπίσεις. Το θες πραγματικά, παρότι δεν είσαι βίαιος άνθρωπος. Αναρωτιέσαι, λοιπόν, πώς μπορεί να επηρεάζουν αντίστοιχα πρωτοσέλιδα άλλους αναγνώστες, πιο επιρρεπείς στη βία, που χρειάζονται παρά μόνο μια αφορμή για να πιάσουν το μαχαίρι και να αφαιρέσουν μια ανθρώπινη ζωή. Όπως τότε, στις 29 Μαρτίου του 2007, στη Λ. Λαυρίου, τότε που η ίδια εφημερίδα είχε βγει με τίτλο «Θρηνούμε και απαιτούμε: Δώστε τέλος στον εφιάλτη». Υποκριτές; Καραγκιόζηδες; Επικίνδυνοι; Όλα αυτά μαζί και πολλά χειρότερα, όμως η Πολιτεία κωφεύει και αφήνει ένα σωρό κομπλεξικούς να χειραγωγούν τις μάζες. «Τέσσερις εχθρικές εφημερίδες είναι περισσότερο επικίνδυνες από χίλιες ξιφολόγχες», είχε πει κάποτε ο Ναπολέων. Αν είχε την ατυχία να διαβάσει ελληνικές οπαδικές εφημερίδες, μάλλον θα θεωρούσε τις χίλιες ξιφολόγχες λίγες, πολύ λίγες…

Υ.Γ.1 Ο προπονητής-κινητή πρόκληση είναι ένας θρύλος του ελληνικού αθλητισμού, ένα παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους νέους αυτού του τόπου. Ονομάζεται Παναγιώτης Γιαννάκης και αποτελεί ένα (πολύ) σπάνιο δείγμα αξιόλογου νεοέλληνα. Και αυτό το γνωρίζουν όχι μόνο οι έλληνες φίλαθλοι, αλλά και οι παίκτες του Παναθηναϊκού που χρόνια τώρα αγωνίζονται στο πλευρό του στα γήπεδα όλου του κόσμου. Συνεπώς, όσο και να χτυπιέστε σιχαμένα (υπ)ανθρωπάκια, ο Διαμαντίδης, ο Τσαρτσαρής και τα υπόλοιπα παιδιά θα συνεχίσουν να φορούν τα γαλανόλευκα και να θεωρούν δεύτερο πατέρα τους αυτόν τον «καραγκιόζη» που εδώ και 4 δεκαετίες δοξάζει τη χώρα μας και πασχίζει να αποδείξει ότι στην Ελλάδα δεν «ευδοκιμούν» πλέον μόνο τα σκουπίδια, τα λαμόγια και οι αγνώμονες!

Υ.Γ. 2. Να σας «κάτσει» το depon που θα πάρετε το βράδυ της Τρίτης!!

Που είσαι Στέλιο, να τους καμαρώσεις;

*«Με μια εκπληκτική εμφάνιση, η Καλομοίρα κατάφερε χθες το βράδυ στο Βελιγράδι, να σπάσει τον “Μυστικό Συνδυασμό” της EUROVISION και να πάρει το εισιτήριο για τον τελικό του Σαββάτου». Έτσι αρχίζει το Δελτίο Τύπου που απέστειλε η ΕΡΤ για να επικοινωνήσει την είδηση που έκανε εθνικά υπερήφανη τη χώρα μας, προκάλεσε ρίγη ενθουσιασμού στην ομογένεια και ανάγκασε όλους όσοι ψήφισαν για τους 100 σπουδαιότερους Έλληνες να μετανιώσουν που δεν επέλεξαν το λαμπρό Προεδρείο της ΕΡΤ…

*By the way, έως και 66,8% έφτασε χτες η τηλεθέαση του ημιτελικού…Όπερ σημαίνει ότι το Σάββατο δεν αποκλείεται η τηλεθέαση να «χτυπήσει» 80άρια…(Πέρυσι είχε επιτύχει ένα ταπεινό 74,4%).

*Συμπαθητική ήταν η Καλομοίρα, αλλά «όλα τα λεφτά» ήταν ο παλαβός από το Αζερμπαϊτζάν! Το ουρλιαχτό-τσιρίδα, της εισαγωγής ήταν οργιαστικό. Εγώ έσκασα από τα γέλια, ο σκύλος μου άρχισε να γαβγίζει λυσσαλέα λες και πλησίαζε ο Terminator, ένας κρητικός γείτονας άρπαξε με τρόμο την καραμπίνα του, οι...εξαιρετικές παρουσιάστριες συνειδητοποίησαν με ικανοποίηση ότι υπάρχουν και πιο ατάλαντοι σε αυτόν τον πλανήτη και ο σύντροφος Πούτιν έδωσε εντολή σε 100 μεραρχίες του Κόκκινου Στρατού να εισβάλλουν στην Μπακού…

Οι ήρωες του Γαλιλαίου και το ντόπινγκ Part 2

Όπως αποκάλυψε χτες το βράδυ το sport.gr, κορυφαίος κολυμβητής και μεγάλη ελπίδα της χώρας μας για διακρίσεις στους επικείμενους Ολυμπιακούς Αγώνες (και όχι μόνο εκεί...) πιάστηκε ντοπέ. Δεν έχει ανακοινωθεί επισήμως το όνομα, καθότι αναμένεται το δεύτερο δείγμα, ωστόσο η είδηση σοκάρει. Όχι γιατί δεν το υποψιαζόμασταν-γνωρίζαμε ότι και οι πισίνες είναι "βρώμικες", αλλά διότι οι αποκαλύψεις είναι απανωτές. Μόλις ένας μήνας έχει περάσει από όταν "έπεσε η μπάρα" από τα χέρια μας και ξαφνικά άλλο ένα είδωλο των νεαρών ελλήνων μας αποδείχτηκε κίβδηλο. Το λαμπερό χαμόγελο ήταν ψεύτικο, το ίδιο και οι ατάκες ότι τα αγαθά (μόνο) κόποις κτώνται....Κρίμα, κρίμα, κρίμα...

«Αλίμονο στον τόπο που δεν έχει ήρωες» φωνάζει ξανά και ξανά στο Γαλιλαίο (του Μπρέχτ) ο αγαπημένος του μαθητής και σίγουρα δεν αναφέρεται στη χώρα μας. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε; Ήταν 12 Αυγούστου του 2004 -μία ημέρα προτού επιστρέψουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στον τόπο που τους «γέννησε»- όταν δύο αθλητές-είδωλα, ο Κώστας Κεντέρης και η Κατερίνα Θάνου, δεν προσήλθαν σε έλεγχο ντόπινγκ.
Όσα ελέχθησαν και επακολούθησαν ήταν βγαλμένα θαρρείς από τα πιο ευφάνταστα θεατρικά έργα του Ευγένιου Ιονέσκο και η παγκόσμια κατακραυγή ήταν εκκωφαντική. Ωστόσο για πολλούς, ενδεχομένως τους περισσότερους, Έλληνες φιλάθλους, οι δύο (έκπτωτοι) ήρωες είχαν χάσει ελάχιστη από τη λάμψη τους. Ίσως γιατί η μανία καταδίωξης που ενίοτε μας χαρακτηρίζει ως λαό είχε κάνει και πάλι την εμφάνισή της: «Οι Αμερικανοί τους την έστησαν για να μην υποκλιθούν και πάλι στο μεγαλείο του Κώστα και της Κατερίνας», διατράνωναν και κουνούσαν με περηφάνια την ελληνική σημαία, ενόσω η Πολιτεία γυάλιζε το βάθρο για να υποδεχτεί τους επόμενους Ολυμπιονίκες που θα δόξαζαν τη χώρα στα πέρατα της υφηλίου.
Όπερ και εγένετο και σύντομα βρεθήκαμε και πάλι στους δρόμους να πανηγυρίζουμε ενωμένοι για τα επιτεύγματα των αθλητών της χώρας. Το «σκάνδαλο» είχε ήδη ξεχαστεί και σημασία είχε μόνο το (αθλητικό) μέλλον που προδιαγραφόταν λαμπερό, γεμάτο χρυσάφι που θα έφερναν οι ήρωες μας από έναν τόπο μακρινό. Εκεί, στα βάθη της μακρινής Ασίας, όπου σαν άλλοι Μεγαλέξανδροι θα αποδείκνυαν το μεγαλείο της Ψωροκώσταινας.
Μόνο που η ιστορία έμελλε να γραφτεί με διαφορετικό μελάνι. Στις 4 Απριλίου του 2008 «έντεκα υπέροχοι» της Άρσης Βαρών βίωσαν την ταπείνωση και, άθελά τους, «απογύμνωσαν» ένα ολόκληρο έθνος. Ένα λαό -από την Πολιτεία και τα ΜΜΕ μέχρι τους χορηγούς και τους πολίτες- ο οποίος προς χάριν των εφήμερων μεγαλείων επιδίδεται στο ευγενές άθλημα του «στρουθοκαμηλισμού». Πολύ απλά, διότι οι αθλητικές επιτυχίες λειτουργούν ως υποκατάστατο ευτυχίας που γεμίζει τις «μαύρες τρύπες» της καθημερινότητάς μας -εξού και η συνήθεια των Ελλήνων να θυμούνται τα «μικρά αθλήματα» μόνο όταν προσφέρουν στιγμές εθνικής περηφάνιας.
Ποιος νοιάζεται, λοιπόν, που τόσοι νέοι άνθρωποι ωθούνται στη χρήση αναβολικών για να επωφεληθούν της κρατικής «γαλαντομίας» και να απολαύσουν τη δόξα και τα χορηγικά οφέλη; Επί της ουσίας, ελάχιστοι νοιάζονται και αυτοί συνήθως είτε σωπαίνουν είτε απευθύνονται εις ώτα μη ακοούντων.
Κρίμα γιατί έτσι τα παιδιά μας αποκτούν κίβδηλους ήρωες, λάθος πρότυπα και διδάσκονται να θυσιάζουν τα πάντα, ακόμα και την ίδια τους την υγεία, στο βωμό του χρήματος. Κρίμα γιατί κάποτε, στη χώρα που ανέδειξε τα αθλητικά ιδεώδη, ο αθλητισμός πρέσβευε άλλες αξίες. Τόσο σπουδαίες όσο και οι αθλητές που έχουν γράψει το όνομά τους με ιδρώτα στις ένδοξες σελίδες αυτής της χώρας. Αθλητές, οι οποίοι μας έχουν κάνει να ανατριχιάσουμε, να δακρύσουμε από χαρά, να πιστέψουμε ότι η σύγχρονη Ελλάδα δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αυτήν των προγόνων μας, να εμπνευστούμε και να οραματιστούμε ένα καλύτερο μέλλον. Αθλητές, οι οποίοι ίσως και να ανάγκαζαν τον Γαλιλαίο να αλλάξει άποψη και να δηλώσει ότι τελικά κάθε τόπος έχει ανάγκη από (αληθινούς) ήρωες…

Υ.Γ. Οι Νίκος Γκάλης και Θοδωρής Ζαγοράκης συμπεριλήφθηκαν στην εκλεκτή λίστα του ΣΚΑΪ με τους 100 μεγαλύτερους Έλληνες. Το ίδιο και ο Πύρρος Δήμας, ο αρσιβαρίστας...

Δώστε όπιο στον λαό

Η διοίκηση της ΕΡΤ που έκανε εκατομμυριούχο τη Δρούζα και εθνική υπόθεση τη Γιουροβίζιον, έκοψε τον "ενοχλητικό" Κούλογλου.

Ο δημοσιογράφος θεωρεί ως αιτία αποπομπής εκπομπή για την "γενιά των 700 ευρώ"*, την προβολή της οποίας προγραμμάτισε, παρά τη θέληση των επικεφαλής της κρατικής (εδώ ταιριάζει καλύτερα ως επιθετικός προσδιορισμός από το "δημόσια") τηλεόρασης. Επίσης αναφέρει ότι η ΕΡΤ αρνήθηκε να του εκδώσει βίζα προκειμένου να κάνει εκπομπή για τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου, ισχυρισμό την ορθότητα του οποίου, εμμέσως πλην σαφώς, επιβεβαίωσε ο γενικός διευθυντής της ΕΡΤ.

Δεν πειράζει. Η Καλομοίρα να'ν καλά. Φιιιιλλλλάκια!

Περισσότερα εδώ.

----------

*Πάντοτε έλεγα πως το κακό με τις εκπομπές έρευνας της ελληνικής τηλεόρασης είναι ότι είναι εύκολο να τα χώνεις στον Μπους από την Αθήνα. Αν δοκιμάζανε όμως να τα χώσουνε στους ημεδαπούς καταχραστές της εξουσίας, θα του έτρωγε η μαρμάγκα προτού καταλάβουν τι έγινε.

Φέρτε κώνειο, πολύ κώνειο...

Επρόκειτο για έναν πανούργο συμπατριώτη μας. Θα μπορούσε να ήταν φιλόσοφος, όμως δεν ήταν. Μιλούσε γερμανικά, του άρεσε να ασχολείται με το στοίχημα και εκνευριζόταν όποτε αντίκριζε το πράσινο χρώμα. Όχι, δεν ήταν κατά των οικολόγων, ούτε συνήθιζε να τραγουδάει «για το…συλλογικό χτίσιμο μιας Ελλάδας μεγάλης…». Απλώς είχε μια μεγάλη αγάπη, ερυθρόλευκη. Άνοιξε το πορτοφόλι του και, γελώντας, προσέφερε πολλά. Η τροπαιοθήκη γέμισε, δεν είχαν που να βάλουν τα κύπελλα…Όλοι ήταν ικανοποιημένοι, παρότι ο χαμογελαστός μεσήλικας είχε μερικά απωθημένα. Του άρεσε να παίζει football manager, εν τούτοις μάλλον του είχε χαλάσει το pc και, μην μπορώντας να περιμένει άλλο, αποφάσισε να παίξει κάπου αλλού. Εκεί στη γειτονιά του Πειραιά. Είχε δε και την κακή συνήθεια να ποντάρει συνεχώς στο «7 κόκκινο». Συνήθως δικαιωνόταν όμως και γελούσε με ικανοποίηση. Όλοι του έλεγαν «μπράβο» και αυτός ουδέποτε σκέφτηκε να δοκιμάσει κάτι άλλο. Μία φορά το επιχείρησε, ωστόσο σύντομα το μετάνιωσε και επέστρεψε στην αγαπημένη του ενασχόληση. Μόνο που αυτή τη φορά το παράκανε και ακόμα και το ποντάρισμα στο «7 κόκκινο» δεν θα του κάτσει. Διότι υπερτίμησε τις δυνάμεις του και υποτίμησε την αντίληψη και οργή ενός ολόκληρου λαού…Εκείνου που κάποτε τον αποθέωσε μα τώρα θα τον κρεμάσει.

Βάζει ο Clooney τον μπερέ του...

Όταν άρχισε η απεργία των σεναριογράφων, κάποιοι άνησύχησαν, άλλοι αδιαφόρησαν και κάποιοι άλλοι ούτε που το πήραν γραμμή. Άλλωστε τι να το κάνεις το Lost όταν έχεις τη Μαρία την Άσχημη....

Η απεργία των σεναριογράφων διήρκεσε 100 ημέρες. Πέτυχαν κάποια πράγματα, όχι ακριβώς όπως θα τα ήθελαν, αλλά ούτε και όπως τα ήθελαν οι παραγωγοί.

Πριν από δύο εβδομάδες κάθισαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων οι ηθοποιοί, που ζητούσαν κι αυτοί να λάβουν ένα μεριδιάκι από τη διάθεση των ταινιών σε DVD και Διαδίκτυο. Οι συνομιλίες έγιναν υπό καθεστώς press blackout και εν τέλει διακόπηκαν σήμερα με το μέλλον να διαγράφεται αβέβαιον. Το μόνο που έχει γίνει γνωστό είναι ότι οι μεγαλοπαραγωγοί της παπάρας χαρακτήρισαν τα αιτήματα των ηθοποιών «παράλογα». Βεβαίως! Μα είναι δυνατόν να ζητούν αύξηση για συντάξεις και υγειονομική περίθαλψη; Ποιοι; Αυτοί που παίρνουν εκατομμύρια ; Παραλογοοοο....δεν απαντάει, άρα λογικό.

Το πρόβλημα, βέβαια, δεν το έχουν οι ηθοποιοί που λαμβάνουν τα μύρια. Το πρόβλημα το έχουν οι ηθοποιοί που παίζουν τα ταπεινά ρολάκια και παίρνουν λεφτά σερβιτόρας σε ντάινερ του αμερικανικού νότου. Οι χαμηλόμισθοι του Χόλιγουντ, δεν διαφέρουν από άλλους χαμηλόμισθους. Τραβούν κι αυτοί ζοριλίκι και τους πίνει το αίμα ο μεγαλοπαραγωγός-conglomerate-Παραμάουντ και... Παραγαμάουντ. (Όχι, δεν θα μπω στη διαδικασία να σχολιάσω τη σχέση ταλέντου-διασημότητας, διότι διάσημη είναι και η -πηγμένη-στο-βατόμουρο- Lindsay Lohan...).

Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν στη μουσική βιομηχανία, όπου για να ακούσεις κάτι της προκοπής πρέπει να είσαι full-time internet digger. Αλλιώς, ακούς ό,τι σκατοχυλόπιτα σου προωθούν οι μεγαλοεταιρίες. Κάτι Ashlee Simpson, Ριάνες και Λεόνες Lewis. (Χα...τώρα θυμήθηκα ότι έχει βγάλει CD ακόμη και η Πάρις Χίλτον.) Και προσπαθούν να μας πείσουν οι δισκογραφικές ότι «η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική» και βγαίνουν και υπερασπίζονται τα «πνευματικά δικαιώματα» των καλλιτεχνών...ROFL!!! Ναι μωρέ. Και ο Μπους πήγε να σώσει τους Ιρακινούς...

Μιλάμε δηλαδή για μια δικτατορία, στο πιο glossy της: «Θα δεις αυτό και θα ακούσεις εκείνο...επειδή έτσι μου γουστάρει κι επειδή έτσι κερδίζω περισσότερα».

Μήπως θα πρέπει να πάρουν οι καλλιτέχνες την κατάσταση στα χέρια τους; (Ούτως ή άλλως, πολλοί έχουν ιδρύσει δικές τους εταιρίες). Μήπως η επόμενη επανάσταση πρέπει να γίνει στη βιομηχανία του θεάματος; Κάτι έχει αρχίσει να γίνεται αριστερά και δεξιά. Κάτι το Sundance, κάτι οι Radiohead κάτι οι Nine Inch Nails…υπάρχει η διάθεση για αυτοδιάθεση! Έλα, για πάμεεεεε!

Ο Ρενουάρ και η φιλενάδα του

*Επανακυκλοφορεί, λοιπόν, το δεύτερο δεκαπενθήμερο του μήνα -δεν έχουν καταλήξει ακόμα στην ακριβή ημερομηνία- το ιστορικό περιοδικό "Γυναίκα". Ένας τίτλος, ο οποίος κρατούσε συντροφιά στις Ελληνίδες από τη 1η Φεβρουαρίου του 1950. Μένει να αποδειχτεί, ωστόσο, ότι πράγματι το "Γυναίκα" έχει να προσφέρει κάτι διαφορετικό σε μία ιδιαίτερα ανταγωνιστική μα και προσοδοφόρα κατηγορία. Σχεδόν δύο ντουζίνες γυναικεία περιοδικά (αυτόνομα ή ως ένθετα) κυκλοφορούν κάθε μήνα και παραδοσιακά τα περιοδικά με τη μεγαλύτερη κυκλοφορία είναι γένους θηλυκού...

*Επιτέλους! Το περιοδικό Σινεμά αποφάσισε να βροντοφωνάξει "Ζήτω η δημοκρατία" και δίνει την ευκαιρία στους αναγνώστες του να ψηφίσουν έως τις 31 Μαϊου τις 10 έως 50 καλύτερες ταινίες που έχουν δει. Που; Στο kika@pegasus.gr. Η λίστα με τις 20 ταινίες που προτιμούν οι "κοινοί θνητοί" -αλήθεια, γιατί δεν θα συμπεριληφθούν περισσότερες ταινίες; Βαριούνται την καταμέτρηση των ψήφων;;- θα δημοσιευτούν στις αρχές Ιουνίου σε ειδικό microsite που θα κάνει σύντομα "πρεμιέρα".

*Βεβαίως, για προτού λάβουν αυτή την απόφαση οι ιθύνοντες του περιοδικού, φροντισαν πρώτα να εξοργίσουν τους αναγνώστες με τις επιλογές τους. Οι διαμαρτυρίες στο www.cinemag.gr ήταν ουκ' ολίγες, καθώς στις 50 "καλύτερες" ταινίες υπάρχουν μόλις 6 από το 1970 και έπειτα. Συνολικά δε από τις 200 ταινίες μόνο οι 10 κυκλοφόρησαν μετά το 1990! Υπέρμετρος ελιτισμός, δεν νομίζετε;

*Ο τελικός της Ευρωλίγκας, της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης μπάσκετ στην Γηραιά Ήπειρο, ανάμεσα στην CSKA των Παπαλουκά και Ζήση ενάντια στη Maccabi, που μετέδωσε αυτήν την Κυριακή ο ΣΚΑΪ είχε μέσο όρο τηλεθέασης 7,7%. Αντιθέτως, περίπου την ίδια ώρα, τα "Show you think you can dance" (Mega), "Το πάρτι της ζωής σου" (Alter), "Θα πεις κι ένα τραγούδι" (Alpha) και "Αθλητική Κυριακή (ΝΕΤ) προσέλκυσαν αντίστοιχα το 17,5%, 16,5%, 12,2% και 12,0%. Τα συμπεράσμα δικά σας...

Ο Lennon, η Έμη και ο οπαδισμός...

*Σύμφωνα με την τελευταία έρευνα ακροαματικότητας της Focus Bari για το Νομό Θεσσαλονίκης, αρκετοί ήταν οι σταθμοί που παρουσίασαν ικανοποιητική αύξηση στο μερίδιό τους (0 Star FM ανέβηκε από το 9,6% στο 10,3%, ο "Μπαοκάρα ομαδάρα" Metropolis από το 9% στο 9,7% και ο Zoo Radio από το 6,7% στο 7,6%). Απόλυτος κυρίαρχος, ωστόσο, παραμένει ο Ράδιο Θεσσαλονίκη με 12,5%, ο οποίος εδώ και χρόνια αρνείται να αποχωριστεί την κορυφή.
Εντύπωση μου προκάλεσε δε το γεγονός ότι ο Imagine, στη δεύτερη μέτρηση που συμμετείχε, έπεσε από το (πολύ) εντυπωσιακό (για rookie σταθμό) 9,1% στο 8,0%. Μακάρι, πάντως, να παραμείνει ψηλά και να μην τον απορρίψουν τα καρντάσια γιατί ο σταθμός δεν είναι σοβαροφανής, είναι αλλεργικός στα playlists και αποτελεί την καλύτερη απόδειξη ότι το ραδιόφωνο μπορεί να είναι συντροφιά, να σε "ταξιδεύει"...Ειδικά η εκπομπή του Κανάκη πριν μερικές εβδομάδες, όπου είχε live σύνδεση μέσω κινητού τηλεφώνου με συναυλία των James στο Λονδίνο, ήταν εξαιρετική...Δίχως διαφημίσεις και "ξύλινο" λόγο. Εντελώς παρεϊστικο στυλ. Κάτι, που σίγουρα λείπει από τα αθηναϊκούς (και όχι μόνο) ραδιοφωνικούς σταθμούς.

*Πήρε το...σκουπόξυλό της (αλλιώς το λέμε στο χωριό μου, αλλά δεν είμαστε για μηνύσεις) και αποχώρησε η Έμη Λιβανίου, γράφουν τα blogs. Έτσι, από τη Δευτέρα δεν θα έχουμε τη χαρά-τιμή-υπερηφάνεια-τύχη να την παρακολουθούμε να σαγηνεύει τα τηλε-πλήθη. Τι κρίμα....

*Ούτε μία αθλητική εφημερίδα δεν αναφέρει τα αποτελέσματα του Final Four της μεγαλύτερης διασυλλογικής διοργάνωσης στην Ευρώπη. Ε, βέβαια, αφού δεν παίζει η "Πανάθα" ή ο "Θρύλος", χεστήκαμε! Γιατί, ως γνωστόν, οι νεοέλληνες -οι αξίες του Ολυμπισμού μας μάραναν- είναι οπαδοί και όχι φίλαθλοι. Και ασχολούνται, οι περισσότεροι τουλάχιστον, με τα υπόλοιπα, πλην ποδοσφαίρου, αθλήματα μόνο όταν τους προσφέρουν κάποια διάκριση που θα αποτελέσει αφορμή να βγουν στους δρόμους και να πανηγυρίσουν για τα επιτεύγματα κάποιων άλλων...

Mediaκά και άλλα (όχι τόσο) ενδιαφέροντα

* Το Πρώτο Θέμα μπορεί να μην εντυπωσίασε με την "επίδοσή" του αυτή την εβδομάδα (170.050), ωστόσο κατάφερε να πλασαριστεί στην κορυφή και δη με διαφορά. Τα Φιλαράκια παραμένουν (πολύ) δημοφιλή...

*Αντιθέτως, το Βήμα και ο θρυλικός Σπάρτακος του Κιούμπρικ πούλησαν μόλις 153.260 φύλλα. Τελικά είμαστε βλαμμένοι ως λαός...

*(Σχετικό με το προηγούμενο) Η προπώληση για τους "καυτούς" Def Leppard και Whitesnake έχει ξεπεράσει, σύμφωνα με ισχυρισμούς των ιθυνόντων, τα 14.οοο εισιτήρια. Και όλα αυτά 2 μήνες πριν την στιγμή που τα...πιτσιρίκια από το Sheffield -με καινούργιο άλμπουμ από τις 5/5- θα τραγουδήσουν το "Bringin on the heartbreak". Με άλλα λόγια, την 1η Ιουλίου, το Καραϊσκάκη θα θυμίζει αγώνα του Ολυμπιακού στο Champions League...Ελλάς Ελλήνων Hard Rockάδων!

*Απόρία: Γιατί η ΝΕΤ προβάλει συνεχώς, τόσο κατά τη διάρκεια των μεταδόσεών της όσο και σε billboards, το γεγονός ότι θα απολαύσουμε το Euro χωρίς συνδρομή;;;; Δηλαδή, πρέπει να τους πούμε και "ευχαριστώ" που θα "απολαύσουμε" χωρίς σύνδρομη τους "γίγαντες" που θα περιγράφουν τους αγώνες;

Υπόδειγμα Πολίτη...

Ήταν κάποτε ένας φιλόδοξος νεαρός τόσο ικανός, ώστε θα μπορούσε να είχε μεγαλουργήσει. Είχε ό,τι χρειαζόταν για να γίνει το αδιαφιλονίκητο «αφεντικό» μιας γειτονιάς τόσο λαμπερής, που ούτε οι Άγγελοι δεν θέλουν να αποχωριστούν. Αν και προερχόταν από το ταπεινό Wisconsin, το Los Angeles και το Hollywood δεν δίστασαν να στρώσουν το κόκκινο χαλί της υποδοχής και να του απονείμουν το χρυσό κλειδί της πόλης, προκειμένου να εκμεταλλευτούν εμπορικά το πρόδηλο ταλέντο του. Είχε την ευφυΐα, το θράσος, την επιθυμία και πρωτίστως το όραμα να εκπληρώσει κάθε προσδοκία, αλλά απέτυχε. Έζησε την καλλιτεχνική εξαθλίωση και στις τελευταίες δεκαετίες της ζωής του έφτασε στο σημείο να προκαλεί θλίψη εξαιτίας των άστοχων επαγγελματικών επιλογών του και της γραφικής του εμφάνισης. Και όμως, ένα δημιούργημά του διάρκειας 119 λεπτών αρκούσε για να του δώσει μια ξεχωριστή θέση στο πάνθεον της κινηματογραφικής ιστορίας. Υπερβολές; Σίγουρα όχι, μιας και η ταινία Citizen Kane του Orson Welles θεωρείται δικαίως ως ένα από τους πολύτιμους «θησαυρούς» της έβδομης τέχνης.

Η απώλεια της μητέρας του και η επακόλουθη ψυχολογική κατάρρευση του πατέρα του στέρησαν από τον μικρό Orson την αγαλλίαση της οικογενειακής θαλπωρής και τον ανάγκασε να ωριμάσει πρόωρα και να στηριχτεί από μικρή ηλικία στις δικές του δυνάμεις. Όπερ και εγένετο. Οπλισμένος με την αυτοπεποίθηση μιας ιδιοφυίας, ο Orson Welles δεν άργησε να καθιερωθεί ως ένας αξιόλογος ηθοποιός και να κερδίσει τις εντυπώσεις ως ένας ραδιοφωνικός παραγωγός με ανατρεπτικές ιδέες.

Στο πλαίσιο μιας ραδιοφωνικής εκπομπής, όπου αυτός και ο θίασός του (Mercury Theater) παρουσίαζαν θεατρικά έργα και μυθιστορήματα ειδικά διασκευασμένα για το ραδιόφωνο, ο 23χρονος τότε Welles αποφάσισε να ασχοληθεί με το κλασσικό «Πόλεμος των Κόσμων» του G.H. Wells. Ήταν 30 Οκτωβρίου του 1938, όταν ο Welles διέκόψε την κανονική ροή του προγράμματος για να μεταδώσει ένα «έκτακτο δελτίο ειδήσεων», στο οποίο περιέγραψε σε απευθείας μετάδοση την εισβολή Αρειανών στο Νιού Τζέρσι των Η.Π.Α. Οι ακροατές παραπλανήθηκαν σε τέτοιο βαθμό από την πειστική μεταφορά του μυθιστορήματος, ώστε οι περισσότεροι νόμισαν πως ήταν σε εξέλιξη πραγματική εισβολή εξωγήινων. Ο πανικός που προκλήθηκε στις βορειοανατολικές πολιτείες της χώρας δεν είχε προηγούμενο.

Αυτό το περιστατικό χάρισε στον ίδιο μεγάλη δημοσιότητα και του άνοιξε διάπλατα τις πύλες του Hollywood. Σύντομα ο Welles υπέγραψε ένα μυθικό συμβόλαιο με την RKO Radio Pictures για την παραγωγή τριών ταινιών και δη έχοντας απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία. Το γεγονός ότι ο νεαρός ηθοποιός είχε σκηνοθετήσει μόνο δυο μικρού μήκους ταινίες ελάχιστα απασχόλησε τους ιθύνοντες της RKO, οι οποίοι στήριζαν πάνω του τις ελπίδες τους για ένα άκρως προσοδοφόρο μέλλον. Με ένα ολόκληρο στούντιο υπό τις προσταγές του Welles, oι βάσεις για την δημιουργία μιας ταινίας που έμελλε να εκτιμηθεί όσο λίγες είχαν ήδη τεθεί.

Ο Πολίτης του 26χρονου Welles, ο οποίος συμμετείχε στην ταινία ως πρωταγωνιστής, σκηνοθέτης, σεναριογράφος -υπό την πολύτιμη καθοδήγηση του Mankiewicz- και παραγωγός, έκανε την εμφάνισή του στις αμερικανικές αίθουσες την Πρωτομαγιά του 1941. Το κόστος της ταινίας δεν έφτασε σε δυσθεώρητα για την εποχή ύψη -δεν ξεπέρασε τα 686.000 δολάρια- εν τούτοις η πορεία του κινηματογραφικού Charles Foster Kane στο Box Office αποδείχτηκε βραχύβια., μοναχική…Και αυτό γιατί αντιμετώπισε τη μήνι του μεγιστάνα των ΜΜΕ William Rundolph Hearst, ο οποίος την μποϊκοτάρισε με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο επειδή θεώρησε ότι ο Kane ήταν βασισμένος στη ζωή του. Μάλιστα, ήταν τόσο έντονο το αρνητικό κλίμα που είχε δημιουργηθεί εις βάρος του Citizen Kane ώστε, κατά την απονομή των βραβείων Όσκαρ εκείνης της χρονιάς, οι παρευρισκόμενοι αποδοκίμαζαν την ταινία σε κάθε ευκαιρία.

Πάντως, η μετάλλαξη του Welles -ένεκα…περίοπτης θέσης στη μαύρη λίστα του Hearst- από επίδοξο πρώτο πολίτη του Hollywood σε δακτυλοδεικτούμενο παρία, ουδόλως μειώνει την αξία της ταινίας και του δημιουργού της. Άλλωστε, το Citizen Kane μπορεί να επιβραβεύτηκε από τον…θείο Όσκαρ μονάχα για το σενάριο του, όμως υπάρχουν πολλοί περισσότεροι λόγοι για τους οποίους οι διαπρεπείς κριτικοί του φημισμένου περιοδικού Sight and Sound το ανακηρύσσουν εδώ και τέσσερις συναπτές δεκαετίες (από το 1962 και κάθε δέκα χρόνια) το σπουδαιότερο έργο που έχει ποτέ γυριστεί.

Πέραν της επιβλητικής μουσικής σύνθεσης του μετέπειτα στενού συνεργάτη του Hitchcock, Bernard Herrmann, και των αξιόλογων ερμηνειών του Welles και των υπολοίπων μελών του Mercury Theater που συμμετείχαν στην ταινία, βλέποντας κανείς το Citizen Kane δεν μπορεί παρά να εντυπωσιαστεί από το άρτιο οπτικό αποτέλεσμα. Έχοντας εξασφαλίσει την συνεργασία του θρυλικού Gregg Toland, ενός ικανότατου φωτογράφου, ο οποίος είχε πειραματιστεί εκτεταμένα με φακούς και φωτισμούς και είχε γίνει εξπέρ στην εφαρμογή των πλάνων «βαθιάς εστίασης», ο Orson Welles αποφάσισε να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τις δυνατότητες της συγκεκριμένης τεχνικής και να ελαχιστοποιήσει τα μονταρισμένα πλάνα. Σε συνδυασμό με την εξαιρετική χρήση του ήχου, απόρροια της εμπειρίας που είχε αποκομίσει ο Welles στο ραδιόφωνο, οι μακρές, αμοντάριστες σκηνές προσέδωσαν στο Citizen Kane ένα έντονο στοιχείο ποιητικού ρεαλισμού που παρέπεμπε περισσότερο στο θέατρο ή στην ίδια τη ζωή. Σύμφωνα με τον Andre Bazin, φημισμένο κριτικό κινηματογράφου και αφοσιωμένο μελετητή της δουλειάς του μεγαλοφυούς σκηνοθέτη, «συχνά η κάμερα αρνιόταν πεισματικά να μας καθοδηγήσει και να επιβεβαιώσει την υποψία μας ότι έπρεπε να εστιάσουμε ως θεατές στο τάδε γεγονός ή στον δείνα χαρακτήρα».

Αναμφίβολα αυτή η ενδιαφέρουσα ιδιαιτερότητα του Citizen Kane καθιστούσε το έργο κάπως ελιτίστικο, διότι απαιτούσε την προσήλωση του θεατή προκειμένου να γίνει κατανοητό. Η παράμετρος της εμπορικότητας, όμως, ελάχιστα απασχολούσε τον Welles, ο οποίος δεν ήθελε να παρουσιάσει κάτι συμβατικό αλλά να διοχετεύσει όλη τη δημιουργικότητα του στην παραγωγή μιας πρωτοποριακής ταινίας που θα έγραφε ιστορία. Και εν τέλει το κατάφερε, μιας και το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Welles αποτελεί πηγή έμπνευσης για κάθε κινηματογραφιστή και διδάσκεται-αναλύεται εδώ και χρόνια ακόμα και σε πανεπιστημιακό επίπεδο.

Ο Orson Welles δεν κατάφερε να αντιπαρέλθει την κόντρα του με τον Hearst και δεν του δόθηκε ποτέ ξανά η ευκαιρία να δημιουργήσει μια ταινία έχοντας στη διάθεσή του έναν ικανοποιητικό προϋπολογισμό και τον απόλυτο έλεγχο της παραγωγής. Η καριέρα του πήρε την κατιούσα και ο Welles αναλώθηκε σε μάταιες απόπειρες εξασφάλισης οικονομικών πόρων με την ελπίδα πώς κάποτε θα εκπλήρωνε μερικά από τα κινηματογραφικά του όνειρα. Η παρουσία του σε ταινίες αμφιβόλου ποιότητας, αδιάφορες τηλεοπτικές σειρές και φαιδρές διαφημίσεις έφθειρε την ήδη λαβωμένη εικόνα του και τον βύθισε στην απόλυτη καλλιτεχνική παρακμή. Μολαταύτα, αν και για τον ίδιο η αυλαία της ζωής έπεσε πριν από 23 χρόνια, το Citizen Kane παραμένει, για πολλούς, η Βίβλος του κινηματογράφου και ο αινιγματικός κύριος Kane θα συνεχίσει να συχνάζει στο Rick’s Café παρέα με τον Vito Corleone, τον Travis Bickle, τον Alex Delarge, την Scarlet O’Hara, τον Norman Bates και άλλους εκφραστές του κινηματογραφικού ονείρου.

Είσοδος δωρεάν, αρκεί να μην έρθετε!

Ομολογώ πως μέχρι σήμερα δεν είχα πάρει χαμπάρι ότι συμβαίνει το παρακάτω, αν και με διαβεβαίωσαν ότι δεν πρόκειτα για κάτι καινοφανές:

Διάβασα ότι το Δημόσιο θα αφήσει ανοικτά τα διόδια (εκείνα που -βεβαίως- δεν εκχωρήθηκαν σε ιδιώτες) προκειμένου να διευκολύνει την έξοδο του Πάσχα. Η ελεύθερη διέλευση θα ισχύει από τις 8 το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου έως τις 6 τα ξημερώματα της Δευτέρας του Πάσχα. Δηλαδή αφου έχουν φύγει οι εκδρομείς και πριν προλάβουν να γυρίσουν!

Υ.Γ. Αυτό που με πείραξε περισσότερο στον Ρίμπο είναι που δικαίωσε τον Κόκκαλη.

Μέσα Μαζικής Αναξιοπιστίας

Σε μια εποχή όπου η δημοσιογραφική δεοντολογία έχει υποκατασταθεί από τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, το μεροληπτικό σχολιασμό, την ελλιπή ενημέρωση και τις τηλε-φανφάρες, μπορεί να λυθεί ο «γόρδιος δεσμός» της αναξιοπιστίας;

Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης τα αποκαλούμε, όμως, εν έτει 2008, ίσως ταιριάζει περισσότερο ο όρος «Μέσα Μερικής Ενημέρωσης». Και αυτό γιατί πλέον λιγότερο ενημερώνουν και περισσότερο φλυαρούν, υπεκφεύγουν, προπαγανδίζουν και «»μουτζουρώνουν» το κάθε άλλο παρά λευκό «ποινικό μητρώο» τους. Μια νοσηρή πραγματικότητα, η οποία επιβεβαιώνεται και από τα ευρήματα της πανελλαδικής έρευνας για τα ΜΜΕ που, σε συνεργασία με το Πάντειο Πανεπιστήμιο, πραγματοποίησε το Ινστιτούτο Επικοινωνίας.

Κάθε εκπρόσωπος της «Τέταρτης Εξουσίας» έχει την ηθική υποχρέωση να ενημερώνει και δη αξιόπιστα. Και όμως στην Ελλάδα ολοένα και παγιώνεται η άποψη ότι αυτό που χαρακτηρίζει τα ΜΜΕ είναι πρωτίστως το έλλειμμα εγκυρότητας. Όπως παρατηρούν με θλίψη οι 3 στους 4 που συμμετείχαν στην έρευνα, τα εγχώρια ΜΜΕ είναι…αλλεργικά στην επαρκή προβολή ειδήσεων που θίγουν πολιτικά ή οικονομικά συμφέροντα. Γιατί; Προτού προλάβεις να πεις «διαπλοκή», η εξήγηση έρχεται δια στόματος του 92% των ερωτηθέντων: «Τα ΜΜΕ διατηρούν στενή σχέση αλληλεξάρτησης τόσο με την πολιτική εξουσία όσο και με τις διαφημιστικές εταιρείες και τους διαφημιζόμενους». Μάλιστα… Θα μπορούσαν ενδεχομένως να προσθέσουν ότι «η γη γυρίζει» και ότι «η «Μακεδονία είναι ελληνική», εν τούτοις το 91,7% προτίμησε απλώς να επισημάνει ότι οι εφημερίδες και οι τηλεοπτικοί σταθμοί της χώρας «συνήθως προσπαθούν να καλύψουν τα λάθη τους, παρά να τα παραδεχτούν δημόσια». Ίσως γιατί οι περισσότεροι δημοσιογράφοι πιστεύουν ότι σε μερικές εβδομάδες ουδείς θα θυμάται -και μάλλον έχουν δίκιο- την ανακρίβεια τους.

Τι μέλλει γενέσθαι, λοιπόν, για τα εγχώρια ΜΜΕ; Και το σημαντικότερο, πώς θα μεταπειστεί η κοινή γνώμη ότι, παραδόξως, για κάποιους η δημοσιογραφία παραμένει λειτούργημα; Σύμφωνα με την έρευνα, το 91,6% περιμένει από τα ΜΜΕ να «προβάλλουν τα κύρια περιβαλλοντικά προβλήματα και να πιέζουν για την τήρηση της περιβαλλοντικής νομοθεσίας από όλους». Και όχι μόνο. Απαιτούν από τα Μέσα να είναι υπεύθυνα απέναντι στην κοινωνία (95,7%), να ελέγχονται και να λογοδοτούν (93,8%), να επενδύουν σε ποιοτικά προγράμματα (85,2%) και να καταγγέλλουν τα κακώς κείμενα (79,1%). Πόσο πιθανό είναι άραγε να εισακούσουν τα ΜΜΕ όλες αυτές τις παραινέσεις; Τίποτα δεν αποκλείεται. Ωστόσο ακόμα και αν συμβεί αυτό, δεν είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει η νέα τάξη πραγμάτων σε αυξημένη τηλεθέαση, κυκλοφορία και ακροαματικότητα. Πολύ απλά, διότι η πρόσφατη πραγματικότητα έχει αποδείξει ότι ως λαός «απολαμβάνουμε» τα Μέσα που μας αξίζουν και (κατά βάθος) επιθυμούμε. Αλλιώς, δεν θα καθήλωνε κάθε χρόνο ο τελικός της Eurovision 3 εκατ. Έλληνες στον καναπέ τους, δεν θα κυριαρχούσαν τα μονοθεματικά Δελτία Ειδήσεων, ο περιβαλλοντικά ευαίσθητος ΣΚΑΪ δεν θα έμενε σε μονοψήφια νούμερα τηλεθέασης και εν τέλειο μέσος ημερήσιος χρόνος τηλεθέασης δεν θα ξεπερνούσε τις 4 ώρες…

Οι ήρωες του…Γαλιλαίου και το ντόπινγκ

«Αλίμονο στον τόπο που δεν έχει ήρωες» φωνάζει ξανά και ξανά στο Γαλιλαίο (του Μπρέχτ) ο αγαπημένος του μαθητής και σίγουρα δεν αναφέρεται στη χώρα μας. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε;

Ήταν 12 Αυγούστου του 2004 -μία ημέρα προτού επιστρέψουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στον τόπο που τους «γέννησε»- όταν δύο αθλητές-είδωλα, ο Κώστας Κεντέρης και η Κατερίνα Θάνου, δεν προσήλθαν σε έλεγχο ντόπινγκ.

Όσα ελέχθησαν και επακολούθησαν ήταν βγαλμένα θαρρείς από τα πιο ευφάνταστα θεατρικά έργα του Ευγένιου Ιονέσκο και η παγκόσμια κατακραυγή ήταν εκκωφαντική. Ωστόσο για πολλούς, ίσως τους περισσότερους, Έλληνες φιλάθλους, οι δύο (έκπτωτοι) ήρωες είχαν χάσει ελάχιστη από τη λάμψη τους. Ίσως γιατί η μανία καταδίωξης που ενίοτε μας χαρακτηρίζει ως λαό είχε κάνει και πάλι την εμφάνισή της: «Οι Αμερικανοί τους την έστησαν για να μην υποκλιθούν και πάλι στο μεγαλείο του Κώστα και της Κατερίνας», διατράνωναν και κουνούσαν με περηφάνια την ελληνική σημαία, ενόσω η Πολιτεία γυάλιζε το βάθρο για να υποδεχτεί τους επόμενους Ολυμπιονίκες που θα δόξαζαν τη χώρα στα πέρατα της υφηλίου.

Όπερ και εγένετο και σύντομα βρεθήκαμε και πάλι στους δρόμους να πανηγυρίζουμε ενωμένοι για τα επιτεύγματα των αθλητών της χώρας. Το «σκάνδαλο» ήδη ξεχαστεί και σημασία είχε μόνο το (αθλητικό) μέλλον που προδιαγραφόταν λαμπερό, γεμάτο χρυσάφι που θα έφερναν οι ήρωες μας από έναν τόπο μακρινό. Εκεί, στα βάθη της μακρινής Ασίας, όπου σαν άλλοι Μεγαλέξανδροι θα αποδείκνυαν το μεγαλείο της Ψωροκώσταινας.

Μόνο που η ιστορία έμελλε να γραφτεί με διαφορετικό μελάνι. Στις 4 Απριλίου του 2008 «έντεκα υπέροχοι» της Άρσης Βαρών βίωσαν την ταπείνωση και, άθελά τους, «απογύμνωσαν» ένα ολόκληρο έθνος. Ένα λαό -από την Πολιτεία και τα ΜΜΕ μέχρι τους χορηγούς και τους πολίτες- ο οποίος προς χάριν των εφήμερων μεγαλείων επιδίδεται στο ευγενές άθλημα του «στρουθοκαμηλισμού». Πολύ απλά, διότι οι αθλητικές επιτυχίες λειτουργούν ως υποκατάστατο ευτυχίας που γεμίζει τις «μαύρες τρύπες» της καθημερινότητάς μας -εξού και η συνήθεια των Ελλήνων να θυμούνται τα «μικρά αθλήματα» μόνο όταν προσφέρουν στιγμές εθνικής περηφάνιας.

Ποιος νοιάζεται, λοιπόν, που τόσοι νέοι άνθρωποι ωθούνται στη χρήση αναβολικών για να επωφεληθούν της κρατικής «γαλαντομίας» και να απολαύσουν τη δόξα και τα χορηγικά οφέλη; Επί της ουσίας, ελάχιστοι νοιάζονται και αυτοί συνήθως είτε σωπαίνουν είτε απευθύνονται εις ώτα μη ακοούντων.

Κρίμα γιατί έτσι τα παιδιά μας αποκτούν κίβδηλους ήρωες, λάθος πρότυπα και διδάσκονται να θυσιάζουν τα πάντα, ακόμα και την ίδια τους την υγεία, στο βωμό του χρήματος. Κρίμα γιατί κάποτε, στη χώρα που ανέδειξε τα αθλητικά ιδεώδη, ο αθλητισμός πρέσβευε άλλες αξίες. Τόσο σπουδαίες όσο και οι αθλητές που έχουν γράψει το όνομά τους με ιδρώτα στις ένδοξες σελίδες αυτής της χώρας. Αθλητές, οι οποίοι μας έχουν κάνει να ανατριχιάσουμε, να δακρύσουμε από χαρά, να πιστέψουμε ότι η σύγχρονη Ελλάδα δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αυτήν των προγόνων μας, να εμπνευστούμε και να οραματιστούμε ένα καλύτερο μέλλον. Αθλητές, οι οποίοι ίσως και να ανάγκαζαν τον Γαλιλαίο να αλλάξει άποψη και να δηλώσει ότι τελικά κάθε τόπος έχει ανάγκη από (αληθινούς) ήρωες…

Κυβερνήτες και πόρνες

No such thing as bad publicity, λένε αυτοί που ξέρουν, και αυτοί που ξέρουν κάτι θα ξέρουν και λένε. Πάνε λίγες μέρες μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου με πρωταγωνιστές τον νεοϋορκέζο ομόλογο του Governator, Eliot Spitzer και την Ashley Alexandra Dupré, και ήδη η νεαρά ελπιδοφόρα αοιδός και νυν πόρνη των 4.000 $ (την ώρα - ξαφνικά δε νιώθετε απίστευτα ωραία για όλο το χρόνο, την ενέργεια και τα χρήματα που καταβάλλατε για τις σπουδές σας;) έχει εξελιχθεί σε πρόσωπο της ημέρας και απολαμβάνει τα 15 λεπτά φήμης της. Πράγμα απόλυτα φυσιολογικό βέβαια, καθώς δεν ήταν αυτή που έκανε τη μαλακία, παρά τις επιλογές που έκανε για τη ζωή της.

Ούτε καν ο Spitzer δεν έχει πλάκα στην όλη ιστορία - απόφοιτος του Princeton και του Ηarvard, επιτυχημένος πολιτικός, πλούσιος δικηγόρος, σεβαστός εισαγγελέας, οικογενειάρχης; Η είδηση θα ήταν να ΜΗΝ είχε κερατώσει τη γυναίκα του ούτε μια φορά. Χασμουρητά.

Όχι, για άλλη μια φορά την πλάκα την έχει το κοινό. Το ότι η σελίδα της Dupré στο MySpace θα δεχόταν τα δεκαπλάσια hits μετά το σκηνικό, ήταν αναμενόμενο. Κάθε σελίδα στο MySpace πολιορκείται ασύστολα εάν ανήκει σε μια έστω γλυκιά κοπέλα η οποία έχει βάλει φωτογραφίες με bikini μέσα.

Το ωραίο είναι ότι τα δύο της τραγούδια που βρίσκονται στο Amie Street, το οποίο κοστολογεί τα κομμάτια που φιλοξενεί από το δωρεάν έως τα 98 cents ανάλογα με τη ζήτηση και τη δημοτικότητα των downloads τους, πήγαν στα 98 cents μέσα σε λιγότερο από μέρα και αγοράζονται κατά συρροή. Δεδομένου ότι και τα δύο κομμάτια είναι μετριότατο R & B της σειράς, δεν είμαι σίγουρος ποιό είναι το ηθικό δίδαγμα εδώ. Οι πουτάνες κι οι τρελές έχουν τις τύχες τις καλές, που έλεγε και κάποια που ήξερα κάποτε (δεν είμαι σίγουρος σε ποιού λαού τη σοφία ανήκει το απόφθεγμα, αλλά δε φαίνεται να απέχει και πολύ από την πραγματικότητα); Ότι ο κόσμος θα έρθει αν του δείξεις bikini; Ότι οι άνθρωποι νιώθουν καλά όταν υποστηρίζουν "αναξιοπαθούντες", άρα το κάνουν κατά συρροή όταν τους πουν τα δελτία ειδήσεων για κάποιον; Ότι το MySpace είναι ωραίο μέρος για μάτι;

Αναμείνατε το πρώτο album της δεσποινίδας Dupré πριν βγει η χρονιά, λέω τώρα εγώ, και ετοιμαστείτε να μην ξανακούσετε νέα της μετά.