Βάζει ο Clooney τον μπερέ του...

Όταν άρχισε η απεργία των σεναριογράφων, κάποιοι άνησύχησαν, άλλοι αδιαφόρησαν και κάποιοι άλλοι ούτε που το πήραν γραμμή. Άλλωστε τι να το κάνεις το Lost όταν έχεις τη Μαρία την Άσχημη....

Η απεργία των σεναριογράφων διήρκεσε 100 ημέρες. Πέτυχαν κάποια πράγματα, όχι ακριβώς όπως θα τα ήθελαν, αλλά ούτε και όπως τα ήθελαν οι παραγωγοί.

Πριν από δύο εβδομάδες κάθισαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων οι ηθοποιοί, που ζητούσαν κι αυτοί να λάβουν ένα μεριδιάκι από τη διάθεση των ταινιών σε DVD και Διαδίκτυο. Οι συνομιλίες έγιναν υπό καθεστώς press blackout και εν τέλει διακόπηκαν σήμερα με το μέλλον να διαγράφεται αβέβαιον. Το μόνο που έχει γίνει γνωστό είναι ότι οι μεγαλοπαραγωγοί της παπάρας χαρακτήρισαν τα αιτήματα των ηθοποιών «παράλογα». Βεβαίως! Μα είναι δυνατόν να ζητούν αύξηση για συντάξεις και υγειονομική περίθαλψη; Ποιοι; Αυτοί που παίρνουν εκατομμύρια ; Παραλογοοοο....δεν απαντάει, άρα λογικό.

Το πρόβλημα, βέβαια, δεν το έχουν οι ηθοποιοί που λαμβάνουν τα μύρια. Το πρόβλημα το έχουν οι ηθοποιοί που παίζουν τα ταπεινά ρολάκια και παίρνουν λεφτά σερβιτόρας σε ντάινερ του αμερικανικού νότου. Οι χαμηλόμισθοι του Χόλιγουντ, δεν διαφέρουν από άλλους χαμηλόμισθους. Τραβούν κι αυτοί ζοριλίκι και τους πίνει το αίμα ο μεγαλοπαραγωγός-conglomerate-Παραμάουντ και... Παραγαμάουντ. (Όχι, δεν θα μπω στη διαδικασία να σχολιάσω τη σχέση ταλέντου-διασημότητας, διότι διάσημη είναι και η -πηγμένη-στο-βατόμουρο- Lindsay Lohan...).

Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν στη μουσική βιομηχανία, όπου για να ακούσεις κάτι της προκοπής πρέπει να είσαι full-time internet digger. Αλλιώς, ακούς ό,τι σκατοχυλόπιτα σου προωθούν οι μεγαλοεταιρίες. Κάτι Ashlee Simpson, Ριάνες και Λεόνες Lewis. (Χα...τώρα θυμήθηκα ότι έχει βγάλει CD ακόμη και η Πάρις Χίλτον.) Και προσπαθούν να μας πείσουν οι δισκογραφικές ότι «η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική» και βγαίνουν και υπερασπίζονται τα «πνευματικά δικαιώματα» των καλλιτεχνών...ROFL!!! Ναι μωρέ. Και ο Μπους πήγε να σώσει τους Ιρακινούς...

Μιλάμε δηλαδή για μια δικτατορία, στο πιο glossy της: «Θα δεις αυτό και θα ακούσεις εκείνο...επειδή έτσι μου γουστάρει κι επειδή έτσι κερδίζω περισσότερα».

Μήπως θα πρέπει να πάρουν οι καλλιτέχνες την κατάσταση στα χέρια τους; (Ούτως ή άλλως, πολλοί έχουν ιδρύσει δικές τους εταιρίες). Μήπως η επόμενη επανάσταση πρέπει να γίνει στη βιομηχανία του θεάματος; Κάτι έχει αρχίσει να γίνεται αριστερά και δεξιά. Κάτι το Sundance, κάτι οι Radiohead κάτι οι Nine Inch Nails…υπάρχει η διάθεση για αυτοδιάθεση! Έλα, για πάμεεεεε!