«Αλίμονο στον τόπο που δεν έχει ήρωες» φωνάζει ξανά και ξανά στο Γαλιλαίο (του Μπρέχτ) ο αγαπημένος του μαθητής και σίγουρα δεν αναφέρεται στη χώρα μας. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε;
Ήταν 12 Αυγούστου του 2004 -μία ημέρα προτού επιστρέψουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στον τόπο που τους «γέννησε»- όταν δύο αθλητές-είδωλα, ο Κώστας Κεντέρης και η Κατερίνα Θάνου, δεν προσήλθαν σε έλεγχο ντόπινγκ.
Όσα ελέχθησαν και επακολούθησαν ήταν βγαλμένα θαρρείς από τα πιο ευφάνταστα θεατρικά έργα του Ευγένιου Ιονέσκο και η παγκόσμια κατακραυγή ήταν εκκωφαντική. Ωστόσο για πολλούς, ίσως τους περισσότερους, Έλληνες φιλάθλους, οι δύο (έκπτωτοι) ήρωες είχαν χάσει ελάχιστη από τη λάμψη τους. Ίσως γιατί η μανία καταδίωξης που ενίοτε μας χαρακτηρίζει ως λαό είχε κάνει και πάλι την εμφάνισή της: «Οι Αμερικανοί τους την έστησαν για να μην υποκλιθούν και πάλι στο μεγαλείο του Κώστα και της Κατερίνας», διατράνωναν και κουνούσαν με περηφάνια την ελληνική σημαία, ενόσω η Πολιτεία γυάλιζε το βάθρο για να υποδεχτεί τους επόμενους Ολυμπιονίκες που θα δόξαζαν τη χώρα στα πέρατα της υφηλίου.
Όπερ και εγένετο και σύντομα βρεθήκαμε και πάλι στους δρόμους να πανηγυρίζουμε ενωμένοι για τα επιτεύγματα των αθλητών της χώρας. Το «σκάνδαλο» ήδη ξεχαστεί και σημασία είχε μόνο το (αθλητικό) μέλλον που προδιαγραφόταν λαμπερό, γεμάτο χρυσάφι που θα έφερναν οι ήρωες μας από έναν τόπο μακρινό. Εκεί, στα βάθη της μακρινής Ασίας, όπου σαν άλλοι Μεγαλέξανδροι θα αποδείκνυαν το μεγαλείο της Ψωροκώσταινας.
Μόνο που η ιστορία έμελλε να γραφτεί με διαφορετικό μελάνι. Στις 4 Απριλίου του 2008 «έντεκα υπέροχοι» της Άρσης Βαρών βίωσαν την ταπείνωση και, άθελά τους, «απογύμνωσαν» ένα ολόκληρο έθνος. Ένα λαό -από την Πολιτεία και τα ΜΜΕ μέχρι τους χορηγούς και τους πολίτες- ο οποίος προς χάριν των εφήμερων μεγαλείων επιδίδεται στο ευγενές άθλημα του «στρουθοκαμηλισμού». Πολύ απλά, διότι οι αθλητικές επιτυχίες λειτουργούν ως υποκατάστατο ευτυχίας που γεμίζει τις «μαύρες τρύπες» της καθημερινότητάς μας -εξού και η συνήθεια των Ελλήνων να θυμούνται τα «μικρά αθλήματα» μόνο όταν προσφέρουν στιγμές εθνικής περηφάνιας.
Ποιος νοιάζεται, λοιπόν, που τόσοι νέοι άνθρωποι ωθούνται στη χρήση αναβολικών για να επωφεληθούν της κρατικής «γαλαντομίας» και να απολαύσουν τη δόξα και τα χορηγικά οφέλη; Επί της ουσίας, ελάχιστοι νοιάζονται και αυτοί συνήθως είτε σωπαίνουν είτε απευθύνονται εις ώτα μη ακοούντων.
Κρίμα γιατί έτσι τα παιδιά μας αποκτούν κίβδηλους ήρωες, λάθος πρότυπα και διδάσκονται να θυσιάζουν τα πάντα, ακόμα και την ίδια τους την υγεία, στο βωμό του χρήματος. Κρίμα γιατί κάποτε, στη χώρα που ανέδειξε τα αθλητικά ιδεώδη, ο αθλητισμός πρέσβευε άλλες αξίες. Τόσο σπουδαίες όσο και οι αθλητές που έχουν γράψει το όνομά τους με ιδρώτα στις ένδοξες σελίδες αυτής της χώρας. Αθλητές, οι οποίοι μας έχουν κάνει να ανατριχιάσουμε, να δακρύσουμε από χαρά, να πιστέψουμε ότι η σύγχρονη Ελλάδα δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αυτήν των προγόνων μας, να εμπνευστούμε και να οραματιστούμε ένα καλύτερο μέλλον. Αθλητές, οι οποίοι ίσως και να ανάγκαζαν τον Γαλιλαίο να αλλάξει άποψη και να δηλώσει ότι τελικά κάθε τόπος έχει ανάγκη από (αληθινούς) ήρωες…
No comments:
Post a Comment