And in the naked light I saw...

... Ten thousand people, maybe more. People talking without speaking, people hearing without listening, people writing songs that voices never share. And no one dared disturb the sound of silence.


Πρέπει να ομολογήσω πως δεν περίμενα ότι η πρωτοβουλία της 29ης Αυγούστου 2007, που ξεκίνησε και διαδόθηκε σχεδόν αποκλειστικά από chain e-mails, blogs και sms, θα είχε απήχηση. Ή τουλάχιστον τέτοια απήχηση. Λίγο μετά τις 7 το απόγευμα, το Σύνταγμα κατακλύστηκε από 7.000 περίπου άτομα, μαυροφορεμένα και μη. Και ήταν πραγματικά εντυπωσιακό να βλέπεις όλο αυτό τον κόσμο, κάθε ηλικίας, ιδεολογίας, τρόπου ντυσίματος, να συγκεντρώνεται τόσο γρήγορα αλλά και τόσο σιωπηλά. Οι λίγοι ανεγκέφαλοι που επιμένουν να θεωρούν ότι οποιαδήποτε εκδήλωση δημόσιας διαμαρτυρίας πρέπει σώνει και καλά να περιλαμβάνει κόκκινα πανώ και κοκκινόμαυρες σημαίες σώπασαν γρήγορα όταν είδαν ότι τα κομματικά τους συνθήματα δεν έγιναν αποδεκτά, ενώ οι "γνωστοί-άγνωστοι" που δημιούργησαν ταραχές μετά τη συγκέντρωση, κι αυτοί πέρασαν απαρατήρητοι μέσα στη γραφικότητά τους.
Και το θέμα ήταν αυτό - καμία κομματική χροιά δεν υπήρξε στη συγκέντρωση αυτή. Και ο κόσμος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα δείχνοντας ακριβώς αυτό, ότι πλέον δεν είναι κομματικό το θέμα. Είναι θέμα επιβίωσης. Επιβίωσης αυτής της χώρας, των κατοίκων της, του είναι της ολόκληρου που το κατατρώνε σιγά σιγά όσοι θέλουν να θεωρούν ότι το πολιτικό τους "αξίωμα" τους βάζει παραπάνω από τους ανθρώπους τους οποίους κανονικά πρέπει να υπηρετούν.
Βέβαια, όσο ικανοποιημένο με άφησε το μέγεθος και ο χαρακτήρας της συγκέντρωσης, άλλο τόσο με προβλημάτισε. Ενώ δε θέλω σε καμία περίπτωση να φαίνομαι κυνικός, θα μπορούσε να πει κανείς ότι τελικά οι Έλληνες είναι πολύ καλοί στο να αντιδρούν όταν η αντίδραση είναι να σταθούν κάπου για δύο ώρες χωρίς να κάνουν κάτι ιδιαίτερο. Και το πιο σημαντικό, με ενοχλεί πολύ το τροπάρι "εμείς οι Έλληνες πάντα συσπειρωνόμαστε σε περιόδους κρίσεως". Με ενοχλεί γιατί μόλις περάσει η εν λόγω κρίση ξαναγινόμαστε οι αμόρφωτοι, αγενείς αγροίκοι που είμαστε συνήθως. Ξαναγινόμαστε οι άνθρωποι που για τα πάντα θα κατηγορήσουμε τους άλλους και ποτέ τον εαυτό μας. Για όλα τα άσχημα της χώρας και της ζωής μας θα φταίει πάντα το κράτος, οι μετανάστες, οι άλλοι. Εμείς ποτέ.

Ναι, το κράτος και η κυβέρνηση αποδείχτηκαν τραγικά ανίκανοι να αντιμετωπίσουν την καταστροφή που μας χτύπησε. Εμείς όμως; Πόσοι από όλους εμάς που μαζευτήκαμε στο Σύνταγμα την Τετάρτη 29 Αυγούστου 2007 έχουμε νοιαστεί πραγματικά τη ρημαδιασμένη αυτή χώρα που μας φορτώθηκε στην πλάτη της; Πόσοι από εμάς προσπαθούμε να κάνουμε τη ζωή μας και κατά συνέπεια των ανθρώπων γύρω μας λίγο καλύτερη, με το να συμπεριφερόμαστε λίγο πιο υπεύθυνα; Πόσοι από όλους αυτούς που συγκεντρώθηκαν στο κέντρο της Αθήνας από οργή για την κυβέρνηση θα ξαναπάρουν το αυτοκίνητό τους και θα οδηγήσουν σαν μπαμπουίνοι με περίοδο; Πόσοι θα πετάξουν τα σκουπίδια τους στο διπλανό οικόπεδο επειδή ο κάδος είναι πέρα μακριά στη γωνία; Πόσοι θα είναι λίγο πιο ευγενικοί με τους συνανθρώπους τους; Πόσοι από αυτούς που βρίζουν τα δύο μεγάλα κόμματα θα πάνε να τα ψηφίσουν στις 16 Σεπτεμβρίου επειδή πάλι θα θέλουν να μπουν στο Δημόσιο;

Κανένα πρόβλημα δε γεννιέται μόνο του. Ούτε ο Καραμανλής την έκαψε την Ελλάδα, ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε οι ξένοι πράκτορες. Εμείς την κάψαμε, όπως εμείς θα συνεχίσουμε να την καίμε. Για να αλλάξει μια χώρα, πρέπει να αλλάξουν οι άνθρωποί της. Και η αλλαγή θα ξεκινήσει από εμάς τους ίδιους και από αυτά που θα διδάξουμε στα παιδιά μας, όχι από συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα.

Ερώτησις (ρητορική)

Ποιον προτιμάτε; Τον κύριο "φοράω μπουφάν στον καύσωνα" ή τον κύριο "Νέα Αλλαγή";

Υ.Γ. Αλλαγή στην αλλαγή έχει κάνει μόνο ο Αλέφαντος!

Η συνωμοσιολογία βολεύει πολύ...

Τελικά αυτοί οι πράκτορες που μας απειλούν ασύμμετρα έχουν πιάσει πολύ δουλειά. Ορίστε ο χάρτης με τις περιοχές που καίγονται στη Νότια και Ανατολική Ευρώπη αυτές τις ώρες:



Ο φετινός Ιούλιος είχε σε όλη τη Μεσόγειο τις περισσότερες πυρκαγιές στην καταγεγραμμένη ιστορία

"The agency had warned of a bad fire year for Greece and Cyprus, but by the second half of July, Bulgaria, Croatia, Greece and Italy began battling major blazes".

H Σικελία καίγεται και οι τοπικές αρχές κατηγορούν τη μαφία

Γιατί πρέπει κάποτε να καταλογιστούν ευθύνες σε αυτή τη ρημαδοχώρα.

Αρχαίο πνεύμα...ξεροψημένο

Επειδή δεν έχω όρεξη να αναλύσω το θυμό μου το λέω από εδώ και ας με κατηγορήσει όποιος θέλει. Όσο περνούν οι ώρες πιστεύω όλο και περισσότερο ότι πίσω από όλη αυτή την ιστορία κρύβονται Αλβανοί. Έτσι απλά....

Καληνύχτα σας.

Οι φίλοι μας τα ζώα...

Νομίζω ότι τα ζώα αρχίζουν να τα παίρνουν κρανίο....

* Στην Κένυα, οι γυνάικες κάτοικοι ενός χωριού διαμαρτύρονται ότι πέφτουν συστηματικά θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης από...μια αγέλη πιθήκων που συχνάζουν στα χωράφια τους. Και σα να μην έφτανε αυτό τους τρώνε και τη σοδειά. Μια από τις...παρενοχλημένες δήλωσε ότι φοβάται πως μια μέρα τα πιθήκια θα την βιάσουν! Τα πιθήκια αρνήθηκαν να προβούν σε δηλώσεις.

* Στην Αυστραλία μια 60χρονη γυναίκα πέθανε αφού τη συνέθλιψε η κατοικίδια καμήλα της. Το χειρότερο είναι ότι το πτωχό ζωντανό έκανε λιώμα την αφεντικίνα του, στην προσπάθειά του να τη...φυστικώσει. Της ήρθε μια φούντωση, μια κάψα της καμήλας, όρμηξε στην τύπισσα, την έριξε κάτω, έπεσε πάνω της και τελικά η τύπισσα απεβίωσε και η καμήλα έμεινε με το ****** στο χέρι. Οι τεθλιμμένοι συγγενείς δήλωσαν ότι το λάγνο καμηλάκι είχε επιχειρήσει στο παρελθόν (και ανεπιτυχώς) να τον φορέσει στο...κατσίκι της οικογένειας!

* Last but not least, στη Σερβία δύο αρκούδες σκότωσαν και...έφαγαν έναν νεαρό που μπήκε στο κλουβί τους. Ο αποθανών και φαγωθείς είχε προηγουμένως καταλαιμιάσει τον Αμαζόνιο σε τοπικό φεστιβάλ μπύρας. Και μετά πήγε και χτύπησε το κουδούνι του αρκούδου, χωρίς να πάρει ούτε ένα Ferrero Rocher ο γύφτος.

Στις 16 του Σεπτέμβρη....

...καλώς εχόντων, θα δουλεύω και θα δω τις εκλογές από άλλο μάτι. Θα τρέεεεχουν όλοι πανικόβλητοι και αλλόφρονες, θα ουρλιάζουν για τα exit poll και εκείνη την περιβόητη «συσπείρωση» (που ανάθεμα κι αν έχω καταλάβει ακριβώς τι είναι). Πραγματικά είμαι διατεθειμένη να παρακολουθήσω την όλη φάση από απόσταση (ασφαλείας) μασουλώντας ποπ κορν και χασκογελώντας πού και πού, διότι δεν προσφέρεται η περίστασις για κάτι πιο σοβαρό. Και αυτή τη φορά, με βλέπω να μην κάνω καν τον κόπο να πάω στο εκλογικό κέντρο, διότι μου πέφτει και μακριά πλέον.

Αν ζούσε ο Αριστοτέλης θα ήθελε σίγουρα να μου σκάσει μια βρωμοσφαλιάρα στα μούτρα. Όμως δεν ζει και αυτό είναι καλό και για τον ίδιο. Γιατί αν έπεφταν στα χέρια του τα ψηφοδέλτια των «μεγάλων (ναυτία) κομμάτων (αναγούλα)» θα πάθαινε σύγχυση ο φιλόσοφος και θα νόμιζε ότι πρόκειται για δραματικούς αγώνες. Για κωμωδία και για τραγωδία δηλαδή. Ούτως ή άλλως, οι περισσότεροι υποψήφιοι είναι ηθοποιοί...(στο επάγγελμα, γιατί και οι υπόλοιποι υποψήφιοι, ηθοποιοί είναι...).

Το ανησυχητικό είναι ότι ο μόνος που έχω ακούσει να λέει πέντε σωστές κουβέντες είναι ο Λεβέντης. Καλέ ο Βασίλης, ναι. Γραφικός ξεγραφικός, ό,τι έχει να πει το λέει. Ενώ οι «μεγάλοι» πού να τολμήσουν...Έτσι και ξετσουμίσει κάποιος και βγάλει κανένα άπλυτο βρακί στη φόρα, αρχίζουν και σκάνε οι διαγραφές και - όχι τίποτε άλλο - αλλά πάνε περίπατο και τα οφφίκια. Οπότε, σου λέει: «άσε. Καλό είναι το μαντρί. Έχω φαΐ και νερό...πού να τρέχω τώρα....»

Τεσπα, η ουσία είναι ότι στις 17 Σεπτεμβρίου, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, για μένα (που δεν έχω άκρες πράσινες και μπλε), δεν θα αλλάξει απολύτως τίποτα. Μα ΤΙΠΟΤΑ! Γι αυτό λοιπόν, και επειδή δεν με παίρνει να κάνω και κανένα πραξικόπημα, ας το απολαύσω το εργάκι από απόσταση...ακίνδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά. Πολλοί μου λένε ότι «δεν είναι σωστό να μην ασκείς το πολύτιμο εκλογικό δικαίωμα...blah blah blah'. Αυτό που λέω εγώ είναι ότι ο πολιτικός ουσιαστικά βγαίνει και μου λέει: «είσαι μαλάκας». Ε, αφού θα με πει που θα με πει μαλάκα, να τον εξουσιοδοτήσω κιόλας να το κάνει???

"3 σουβλάκια χωρίς κρεμμύδι, παρακαλώ"

Επέστρεψα και εγώ στο κλεινόν άστυ γεμάτος ικανοποίηση που θα μπορέσω και πάλι να αναπνεύσω λίγο καυσαέριο. Ο καθαρός αέρας της Σάμου, αν και καλοδεχούμενος, με είχε αποσυντονίσει. Όχι, δεν έχω παράπονο. Πέρασα υπέροχα, ωστόσο εδώ και χρόνια θέλω να βρίσκομαι αυτές τις ημέρες στην έρημη Αθήνα. Την απολαμβάνω όταν τα κορναρίσματα, τα μποτιλιάρισματα και οι αμέτρητοι κάφροι συμπολίτες μου την έχουν αποχωριστεί για άλλες παραλίες. Άσε που το Βαθύ (πρωτεύουσα της Σάμου, ευγενική προσφορά σε όσους είχαν στη γεωγραφία 8!) είχε εσχάτως περισσότερο κόσμο από ότι το Σύνταγμα ανήμερα της Παναγίας. Τέλοσπαντων. το θέμα δεν είναι αν πέρασα καλά. Είπαμε, ήταν εξαιρετικές οι εφετινές διακοπές. Έφαγα τους (δωρεάν) λοκυκουμάδες μου στο υπέροχο θερινό σινεμά του νησιού, έκανα ουκ ολίγα μπάνια στα καταγάλανα νερά του Αιγαίου, γνώρισα μερικές ακαταμάχητες τουρίστριες (οκ ok agg, αστειεύομαι...).
Είχα, εν ολίγοις, καλή διάθεση σήμερα το πρωί, μολονότι είχα παρακολουθήσει λίγο νωρίτερα στο βίντεο τον ημιτελικό αγώνα της Ελλάδας με την Λιθουανία και είχα εξοργιστεί με την ανικανότητα των προπονητών μας να αντιληφθούν ότι ο παιχταράς ο Κουφός χρειαζόνταν επειγόντως ανάσες (αδυνατούσαν να "διαβάσουν" το σώμα και τις κινήσεις του παίκτη ο οποίος, αφού είχε σκοράσει 37 πόντους και είχε αρπάξει 17 ριμπάουντ σε 30', ήταν δικαιολογημένα κατάκοπος). Anyhow (όπως λένε και οι συγχωριανοί μου), αποφάσισα να πάω να αγοράσω έναν αλτήρα με δύο 5κιλά. Πήγα σε γνωστή αλυσίδα αθλητικών ειδών, το όνομα της οποίας αρχίζει από "Inter" και δεν τελειώνει σε "nazionale" και μετά κόπων και βασάνων βρήκα δύο εναπομείναντα πεντάκιλα. Τα αγόρασα, δίνοντας 27 ευρώ, και επέστρεψα σπίτι για να σφίξω τη μαυρισμένη κορμάρα μου! Μόνο που όταν δοκίμασα να βάλω τα κιλά στον αλτήρα, συνειδητοποίησα ότι μου είχαν δώσει λάθος μέγεθος (αν και το κουτί έλεγε ότι είναι το σωστό) και συνεπώς έπρεπε να γυρίσω πίσω για να τα αλλάξω. Αυτό ακριβώς έκανα, ωστόσο τα 5κιλα είχαν εξαντληθεί από όλα τα καταστήματα της αλυσίδας. Τι έκαναν, λοιπόν, για να με χάσουν παντότινα από πελάτη; Αντί να μου επιστρέψουν τα χρήματα, όπως όφειλαν μιας και ήταν δικό τους το λάθος, μου έδωσαν μια απόδειξη για μελλόντικη αγορά. Είχαν δε το θράσος, όταν τους ζήτησα να με ειδοποιήσουν μόλις παραλάβουν 5κιλα, να μου πουν "κύριε, συγγνώμη, αυτό δεν γίνεται. Αν θέλετε, καλέστε μας εσείς". "Πώς, τι είπατε;", απάντησε ο ψυχοπαθής ούνος που ξύπνησε μέσα μου. Ε, τότε άλλαξε γνώμη και κράτησε τα στοιχεία μου. Το γεγονός όμως ότι ουσιαστικά μου δέσμευσαν τα χρήματα (μιας και βαράκια θα αγοράσω από αλλού γιατί δεν μπορώ να περιμένω πότε θα δεήσει η έγκριτη αλυσίδα να γεμίσει τα ράφια της) δεν αλλάζει. Ποιο είναι το επιμύθιο; Ότι επέστρεψα στο "αγαπημένο" Ελλαδιστάν. Μπορεί πριν δύο ημέρες, ενόσω βρισκόμουσα 1.5 km από τα παράλια της Τουρκίας, να σκεφτόμουνα πόσο υπέροχη είναι η Ελλάδα, δυστυχώς, όμως, αυτός ο λαός και αυτό το κράτος πάντοτε με διαψεύδουν. Με επαναφέρουν στην πραγματικότητα καιέχουν το θράσος να μου ζητούν να ψηφίσω τον Λιάγκα, την Σαρρή, τον παπαΤσάκαλο...Εις το επανιδείν και να (μην) μας γράφετε!

Where the streets have no name

Πάντως η γενική νέκρα σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί μόνο αρνητική. Ένα από τα καλά του να έχεις κολλήσει στην Αθήνα μέσα στη μέση του Αυγούστου είναι το γεγονός ότι πρόκειται για μία από τις λίγες φορές το χρόνο που μπορείς να βγεις έξω και να περπατήσεις χωρίς να χρειάζεται να αντιμετωπίσεις το πιο δυσάρεστο χαρακτηριστικό αυτής της πόλης: τους ανθρώπους.

Καθώς τριγυρίζεις τους δρόμους μαζί με τους ελάχιστους που απέμειναν, Ξεχασμένοι όπως κι εσύ, και η πόλη θυμίζει εικόνες από το 28 Days Later, δεν μπορείς παρά να κοιτάς γύρω σου και να θαυμάζεις το πόσο διαφορετικό είναι το μέρος όταν μπορείς να περπατήσεις όπου θέλεις χωρίς να στριμώχνεσαι σε σκάλες και στενά, χωρίς να ακούς γιαγιάδες που χάθηκαν να φωνάζουν σε βοήθεια, χωρίς να σε κυνηγάνε τα ταξί μέχρι την άκρη του πεζοδρομίου, χωρίς να ακούς 325 κόρνες/sec, χωρίς 250 φάτσες ανά τετραγωνικό μέτρο να σε κοιτούν σαν να τους σκότωσες τη μάνα και μετά να ασέλγησες στο ακόμη ζεστό πτώμα της.

Πραγματικά, σχεδόν ακούς την ίδια την πόλη να ξεφυσάει με ανακούφιση - ξαφνικά τα χρώματά της γίνονται λίγο πιο ζωντανά, οι ήχοι πιο ξεκάθαροι, οι γραμμές πιο έντονες. Και γιατί όχι, αφού άλλωστε αυτές είναι οι δικές της διακοπές. Αυτή είναι η πόλη ξαπλωμένη σε μια ξαπλώστρα με ένα καλό βιβλίο, τεράστια γυαλιά ηλίου και ψάθινο καπέλο, με τα δάχτυλά τηςμέσα στο δροσερό νερό. Μια ανάσα πριν γυρίσουν οι τρελοί. Και θεούλη μου, είναι πολλοί και θα έρθουν με όρεξη.