Που λέει και το άσμα. Μιας και πιάσαμε το θέμα με τα θερινά σινεμά, θυμήθηκα και τις θερινές 'ντίσκο'...Προσοχή: δεν εννοώ τα μπαρ με κήπο ή τα ημιυπαίθρια κλαμπ της παραλιακής. Εννοώ τις εντελώς καμπριολέ, παλιές, καλές, κιτς ντισκοτέκ, κατά προτίμηση στην επαρχία. Με την απλή συνταγή της επιτυχίας: έχουμε ένα οικόπεδο, το περιφράσσουμε, βάζουμε φωτορυθμικά, καναδυο μπαρ, πίστα (απαραιτήτως!!!!), Playlist καρεκλιά και cheesy χιτάκια και....βουαλά λα ντισκοτέκ! Βέβαια, καθότι ανοιχτές, είχαν ένα σοβαρό πλεονέκτημα: δεν σε έπνιγε η τσιγαρίλα και δεν πλευρίτωνες από το aircondition.
Και αν τα θερινά σινεμά υψώνουν ακόμη το φλάμπουρο, τις θερινές ντισκοτέκ τις έχει φάει για τα καλά η μαρμάγκα...απορώ αν έχει ξεμείνει καμία εκεί έξω (ενημερώστε με παρακαλώ...)
Για να πω την αλήθεια, τη χρυσή εποχή δεν την πολυπρόλαβα. Έτσι προχείρως θυμάμαι τις ντισκοτέκ των ξενοδοχείων όπου έκανα διακοπές με τους γονείς μου. Μάλιστα η μία (κάπου στην Αργολίδα), είχε ΚΑΙ παιδική πίστα...όπου ως 6χρονη είχα κάψει τους γοφούς μου να χορεύω τα παπάκια.
Η ναυαρχίδα όλων ήταν η θρυλική και αείμνηστος Τοτέμ! Βέεεεεεβαια! Απέξω έμοιαζε με το αμερικάνικο fort των Playmobil...με μια μικρή κρίση ταυτότητος, αφού είχε ένα τοτέμ ινδιάνικο στην είσοδο....nevermind...μάλλον κανείς δεν προβληματίστηκε ποτέ...
Η Τοτέμ λοιπόν χωρούσε 3000 άτομα στο χαλαρό, μιλάμε για ντίσκο-γήπεδο. Αλλά αν κρίνω από την κατά καιρόυς σαρδελοποίηση, μάλλον πρέπει να έβαζαν και 5000 κόσμο εκεί μέσα. Άπό Κυριακή έως Παρασκευή, κάτι γινόταν και στα άλλα μαγαζιά. Το Σάββατο όμως, όλο, ΜΑ ΟΛΟ το νησί πήγαινε στην Τοτέμ. Δεν αναρωτιόσουν 'αν έχει έρθει ο Τάδε'...αναρωτιόσουν 'πού είναι μέσα στο μαγαζί'...΄Για την ολοκλήρωση του κιτς είχε και φυτά, (που πρέπει να ήταν πλαστικά για να άντεχαν τόσες γόπες)...
Ήταν και σε καλό σημείο...στη μέση του πουθενά, έτσι δεν είχες το φόβο ότι θα εμφανιστεί το 'όργανον' και θα συνεχιστεί η βραδιά ως βωβός κινηματογράφος.
Ιστορικό μέρος που αποτελεί πλέον... ιστορία.
Κάτι ανάλογο ήταν και η Μέδουσα στην Ακράτα (εκεί εμφανιζόταν και το 'όργανον' ενίοτε), και μια άλλη στον Ωρωπό, που ήταν πολύ γνωστή, αλλά αδυνατώ να θυμηθώ πώς λεγόταν. Επίσης, το Ahoy στη Χαλικιδική που είχε τούρκικους καμπινέδες (αλλά κατά τα άλλα ήταν κυριλέ) !!!!!!! Από εκεί κόντεψαν να μας πετάξουν έξω και μάλλον μας θυμούνται ακόμη...
Ωραίες ήταν οι κιτς θερινές ντίσκο...Εσείς θυμάστε καμια καλή?
Wednesday, July 18, 2007
Sunday, July 8, 2007
Σινεμά ειδικών χρήσεων
Διάβασα κάπου ένα σχόλιο για τα θερινά σινεμά που "αναστενάζουν". Θυμήθηκα και μια παλιά γελοία πρόταση κάποιων θερινατζήδων, που ζητούσαν υποχρεωτικό "λουκέτο" στα μούλτιπλεξ κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού.
Η αλήθεια για τα θερινά είναι απλή: Είναι κινηματογράφοι γι' αυτούς που δεν τους αρέσει ο κινηματογράφος. Γι' αυτό και οι φανατικοί τους, όταν τους ρωτήσεις γιατί τα προτιμούν, μιλάνε για τον ουρανό με τ' άστρα, το αγιόκλημα, τη λαϊκή παράδοση, τα τσιγάρα που μπορούν να κάνουν.
Αυτό το οποίο δεν λένε είναι πως είναι αδύνατο να ευχαριστηθείς μια ταινία. Η "οθόνη" είναι ένας βαμμένος τοίχος με αποτέλεσμα να είναι ορατά πολλά ψεγάδια. Αν πας μάλιστα στην πρώτη παράσταση, ξέρεις ότι δεν θα δεις τα πρώτα 20 λεπτά της ταινίας, αφού μέχρι τις 9.30 είναι ακόμα μέρα. Ο ήχος θυμίζει τρανζιστοράκι, αφού είναι πάντοτε χαμηλός για να μην ενοχλεί τους γειτόνους. Και τα καθίσματα είναι γκουαντάναμο για κώλους.
Ο έλληνας θεατής έχει ανεβάσει πια τις απαιτήσεις του από μια αίθουσα. Ακόμη και στο σπίτι του, ο συνδυασμός τηλεόρασης 16:9, ήχου Dolby και DVD προσφέρει ποιότητα ήχου και εικόνας που πριν από δέκα χρόνια έβρισκες μόνο σε μια χούφτα κινηματογράφους.
Τα θερινά σινεμά είναι για ειδικές χρήσεις. Είναι χώροι για ρομάντζο, τόποι νοσταλγίας. Η ταινία είναι η αφορμή της επίσκεψης και όχι η αιτία.
Έτσι πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε και όχι ως ανταγωνιστές των Village και των Odeon. Εάν οι αιθουσάρχες και οι διανομείς επιμένουν να τους αναθέτουν αυτό το ρόλο, βλέπω οι αναστεναγμοί να γίνονται ρόγχοι.
Η αλήθεια για τα θερινά είναι απλή: Είναι κινηματογράφοι γι' αυτούς που δεν τους αρέσει ο κινηματογράφος. Γι' αυτό και οι φανατικοί τους, όταν τους ρωτήσεις γιατί τα προτιμούν, μιλάνε για τον ουρανό με τ' άστρα, το αγιόκλημα, τη λαϊκή παράδοση, τα τσιγάρα που μπορούν να κάνουν.
Αυτό το οποίο δεν λένε είναι πως είναι αδύνατο να ευχαριστηθείς μια ταινία. Η "οθόνη" είναι ένας βαμμένος τοίχος με αποτέλεσμα να είναι ορατά πολλά ψεγάδια. Αν πας μάλιστα στην πρώτη παράσταση, ξέρεις ότι δεν θα δεις τα πρώτα 20 λεπτά της ταινίας, αφού μέχρι τις 9.30 είναι ακόμα μέρα. Ο ήχος θυμίζει τρανζιστοράκι, αφού είναι πάντοτε χαμηλός για να μην ενοχλεί τους γειτόνους. Και τα καθίσματα είναι γκουαντάναμο για κώλους.
Ο έλληνας θεατής έχει ανεβάσει πια τις απαιτήσεις του από μια αίθουσα. Ακόμη και στο σπίτι του, ο συνδυασμός τηλεόρασης 16:9, ήχου Dolby και DVD προσφέρει ποιότητα ήχου και εικόνας που πριν από δέκα χρόνια έβρισκες μόνο σε μια χούφτα κινηματογράφους.
Τα θερινά σινεμά είναι για ειδικές χρήσεις. Είναι χώροι για ρομάντζο, τόποι νοσταλγίας. Η ταινία είναι η αφορμή της επίσκεψης και όχι η αιτία.
Έτσι πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε και όχι ως ανταγωνιστές των Village και των Odeon. Εάν οι αιθουσάρχες και οι διανομείς επιμένουν να τους αναθέτουν αυτό το ρόλο, βλέπω οι αναστεναγμοί να γίνονται ρόγχοι.
Friday, July 6, 2007
The Horsemen came, they saw, they conquered!
Ήταν 1996 κι εγώ ήμουν Δευτέρα Λυκείου όταν κυκλοφόρησε το "Load", κάνοντας επίσημα τους Metallica μια από τις πιο επιτυχημένες, αλλά και μισητές μπάντες στον πλανήτη. Θυμάμαι ακόμα την οργή των σκληροπυρηνικών fans απέναντι στο κορυφαίο τότε metal συγκρότημα στον πλανήτη και στην απόφασή τους να αλλάξουν μουσική κατεύθυνση και να... κουρευτούν! Χαρακτηριστικά, ένας γνωστός μου που συνήθιζε να ζωγραφίζει δικά του εξώφυλλα πάνω στις κασέτες που έγραφε τα album που άκουγε (αυτό για όσους θεωρούν ότι φταίει το internet για την πειρατεία στη μουσική), το μόνο που ζωγράφισε στην κασέτα που περιείχε το "Load" ήταν ένας σωρός από τρίχες και λεφτά! Νεανική έκφραση, baby!
Από την αλλαγή του μουσικού τους στυλ μέχρι την υπόθεση Napster και από τις αλλεπάλληλες καθυστερήσεις να κυκλοφορήσουν νέες δισκογραφικές δουλειές μέχρι τα νέα για τον εγκλεισμό του τραγουδιστή James Hetfield σε κλινική αποτοξίνωσης από το αλκοόλ, οι Metallica μισήθηκαν όσο λίγοι μουσικοί από το κοινό. Αυτό όμως δεν τους εμπόδισε ακόμα και σήμερα να είναι μία από τις μεγαλύτερες rock μπάντες στον κόσμο. Το όνομά τους, ένα όνομα που ακούγεται σχεδόν παιδικό και κρύβει μέσα του όλο τον ενθουσιασμό των εφήβων από το San Francisco, έγινε τόσο καλλιτεχνικός θρύλος όσο και πανίσχυρο brand, εξίσου αναγνωρίσιμο στους κύκλους των rock και metal οπαδών όσο και στο mainstream. Το όνομα Metallica το έχει ακούσει μέχρι κι η γιαγιά μου, ενώ η μουσική τους εισχώρησε στο παγκόσμιο υποσυνείδητο με τον τρόπο που μόνο τα έργα των μεγάλων το έχουν κάνει. Υπερβολικό; Το "Nothing Else Matters" είναι ένα κομμάτι που απλά δεν νοείται να λείπει απο μαθητικές και φοιτητικές mixed tapes, ενώ το "Black Album" απαντάται από δισκοθήκες μεταλλάδων έως συλλογές έφηβων κοριτσιών που ακούν Χατζηγιάννη.
Γι' αυτό κι εγώ στις 3 Ιουλίου 2007 είπα "δε γαμιέται" και τα έσκασα τα 80 Ευρώ του εισιτηρίου (τα οποία εξακολουθώ να θεωρώ υπερβολικά ακριβή τιμή, αλλά οι περιστάσεις βλέπετε). Την εμπειρία μου θα τη σύγκρινα με του Provolone όταν είδε live τους Bono, The Edge, Larry Mullen και Adam Clayton στη Θεσσαλονίκη το 1997. Ναι, γι' αυτό το πράγμα μιλάμε. Για 2 ώρες και κάτι, οι James Hetfield, Lars Ulrich, Kirk Hammett και Robert Trujillo μας παρέδωσαν ιδιαίτερα μαθήματα live, χαρίζοντάς μας άψογες εκτελέσεις μερικών από τα καλύτερά τους κομμάτια από το '96 και πίσω, φτάνοντας μέχρι και το ντεμπούτο τους του 1983 (αν και κακώς παρέλειψαν το "Load" και το πρόσφατο και αδίκως μισητό "St. Anger"). Ορισμένα μικροπροβληματάκια στον ήχο στα πρώτα δύο τραγούδια δε στάθηκαν ικανά να χαλάσουν την εμπειρία. Τι να πρωτοπώ; Ότι στο θρυλικό τους άνοιγμα με το "Ecstasy of Gold" του μεγάλου Ennio Morricone (το οποίο συνοδευόταν και από τη μνημειώδη σκηνή από το αριστούργημα του Sergio Leone στα video walls) ανατρίχιασε το σύμπαν; Ότι δε σταμάτησα να τραγουδάω μαζί με τη μπάντα, σε σημείο που να μη μπορώ να μιλήσω στο τέλος; Ότι στο "The Unforgiven" κόντεψα ακόμα και να δακρύσω (το συγκεκριμένο κομμάτι ακόμα και σήμερα περιγράφει τη ζωή μου με ποσοστό ακρίβειας 98%); Ό,τι και να λέει ο οποιοσδήποτε γι' αυτό το συγκρότημα, όποια άποψη και να έχει, δεν μπορεί να αρνηθεί την εκρηκτική τους παρουσία στη σκηνή, το συναίσθημα που βγάζουν οι συναυλίες τους, το αποτέλεσμα που έχει η live απόδοση όλων αυτών των κορυφαίων κομματιών. Το δε κοινό που κατέκλυσε το Terra Vibe της Μαλακάσας δε σταμάτησε λεπτό να συμμετέχει, κάνοντας τον Kirk Hammett να μας παινέψει δηλώνοντας "You crazy motherfuckers rock!" Στο τέλος της νύχτας, το γεγονός παρέμενε: είχα μόλις δει μια από τις πιο αγαπημένες μου μπάντες όλων των εποχών να κατακτά τη σκηνή με την άνεση του βετεράνου και με τον ενθουσιασμό του εφήβου. Seek and f'n Destroy.
Επίσης, πρέπει να σημειώσω ορισμένα πραγματάκια σχετικά με το συναυλιακό χώρο. Έχω ρίξει πολύ χώσιμο στη διοργανώτρια εταιρεία φέτος, πράγματα που ισχύουν ακόμα σε μεγάλο βαθμό. Η τιμή του εισιτηρίου εξακολουθεί να είναι απαράδεκτη, όπως και το χώρισμα σε 3 pitches, αν και το εν λόγω χώρισμα έκανε την παρακολούθηση από τις μπροστινές σειρές εξαιρετικά άνετη. Για να αναγνωρίζουμε όμως και τα καλά όταν τα βλέπουμε, φέτος η σκηνή ήταν διπλάσια σε μέγεθος και η ορατότητα από πολλά σημεία του χώρου άνετη, ενώ η προσθήκη των χώρων του parking διευκόλυνε πάρα πολύ την έξοδο του κόσμου, αν και το βρίσκω απαράδεκτο το parking να χρεώνεται έξτρα 5 Ευρώ ενώ έχεις ήδη πληρώσει το ακριβό εισιτήριο της συναυλίας. Φυσικά, το μποτιλιάρισμα δεν αποφεύχθηκε, αλλά αν του χρόνου υπάρξει η φετινή βελτίωση και σ'αυτό τον τομέα, ελπίζω ότι και αυτό θα λυθεί. Μου φάνηκε κυριολεκτικά απίστευτο ότι σε μια συναυλία που παρακολούθησαν τόσες χιλιάδες άτομα (και με βάση παλιότερες εμπειρίες μου στο Terra Vibe), καταφέραμε να βγούμε και μάλιστα άνετα σε λιγότερο από ώρα. Για να παραφράσω τη Monica Geller, nagging does work! Φυσικά, το να παινεύεις το διοργανωτή για πράγματα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα και στο εξωτερικό αποτελούν παγιωμένα standards είναι λίγο τραβηγμένο, αλλά αφού υπάρχει βελτίωση, ας τη σημειώνουμε για να μη λένε κιόλας ότι ο Έλληνας καταναλωτής δεν ικανοποιείται με τίποτα.
Σειρά του Fly Beeyond τώρα.
Erratum, 7/7/07 (that's a whole lotta se7ens, right there): Τελικά φαίνεται ότι την εκτέλεση του "The Unforgiven" την ονειρεύτηκα, καθώς δεν ήταν μέρος του setlist της Αθήνας, αν και συμπεριλήφθηκε σε άλλες ημερομηνίες της Sick of the Studio tour (και στο setlist που είχα φτιάξει στο mp3 player μου, χεχε). Το wishful thinking είναι ισχυρό πράγμα τελικά. D' oh!
Από την αλλαγή του μουσικού τους στυλ μέχρι την υπόθεση Napster και από τις αλλεπάλληλες καθυστερήσεις να κυκλοφορήσουν νέες δισκογραφικές δουλειές μέχρι τα νέα για τον εγκλεισμό του τραγουδιστή James Hetfield σε κλινική αποτοξίνωσης από το αλκοόλ, οι Metallica μισήθηκαν όσο λίγοι μουσικοί από το κοινό. Αυτό όμως δεν τους εμπόδισε ακόμα και σήμερα να είναι μία από τις μεγαλύτερες rock μπάντες στον κόσμο. Το όνομά τους, ένα όνομα που ακούγεται σχεδόν παιδικό και κρύβει μέσα του όλο τον ενθουσιασμό των εφήβων από το San Francisco, έγινε τόσο καλλιτεχνικός θρύλος όσο και πανίσχυρο brand, εξίσου αναγνωρίσιμο στους κύκλους των rock και metal οπαδών όσο και στο mainstream. Το όνομα Metallica το έχει ακούσει μέχρι κι η γιαγιά μου, ενώ η μουσική τους εισχώρησε στο παγκόσμιο υποσυνείδητο με τον τρόπο που μόνο τα έργα των μεγάλων το έχουν κάνει. Υπερβολικό; Το "Nothing Else Matters" είναι ένα κομμάτι που απλά δεν νοείται να λείπει απο μαθητικές και φοιτητικές mixed tapes, ενώ το "Black Album" απαντάται από δισκοθήκες μεταλλάδων έως συλλογές έφηβων κοριτσιών που ακούν Χατζηγιάννη.
Γι' αυτό κι εγώ στις 3 Ιουλίου 2007 είπα "δε γαμιέται" και τα έσκασα τα 80 Ευρώ του εισιτηρίου (τα οποία εξακολουθώ να θεωρώ υπερβολικά ακριβή τιμή, αλλά οι περιστάσεις βλέπετε). Την εμπειρία μου θα τη σύγκρινα με του Provolone όταν είδε live τους Bono, The Edge, Larry Mullen και Adam Clayton στη Θεσσαλονίκη το 1997. Ναι, γι' αυτό το πράγμα μιλάμε. Για 2 ώρες και κάτι, οι James Hetfield, Lars Ulrich, Kirk Hammett και Robert Trujillo μας παρέδωσαν ιδιαίτερα μαθήματα live, χαρίζοντάς μας άψογες εκτελέσεις μερικών από τα καλύτερά τους κομμάτια από το '96 και πίσω, φτάνοντας μέχρι και το ντεμπούτο τους του 1983 (αν και κακώς παρέλειψαν το "Load" και το πρόσφατο και αδίκως μισητό "St. Anger"). Ορισμένα μικροπροβληματάκια στον ήχο στα πρώτα δύο τραγούδια δε στάθηκαν ικανά να χαλάσουν την εμπειρία. Τι να πρωτοπώ; Ότι στο θρυλικό τους άνοιγμα με το "Ecstasy of Gold" του μεγάλου Ennio Morricone (το οποίο συνοδευόταν και από τη μνημειώδη σκηνή από το αριστούργημα του Sergio Leone στα video walls) ανατρίχιασε το σύμπαν; Ότι δε σταμάτησα να τραγουδάω μαζί με τη μπάντα, σε σημείο που να μη μπορώ να μιλήσω στο τέλος; Ότι στο "The Unforgiven" κόντεψα ακόμα και να δακρύσω (το συγκεκριμένο κομμάτι ακόμα και σήμερα περιγράφει τη ζωή μου με ποσοστό ακρίβειας 98%); Ό,τι και να λέει ο οποιοσδήποτε γι' αυτό το συγκρότημα, όποια άποψη και να έχει, δεν μπορεί να αρνηθεί την εκρηκτική τους παρουσία στη σκηνή, το συναίσθημα που βγάζουν οι συναυλίες τους, το αποτέλεσμα που έχει η live απόδοση όλων αυτών των κορυφαίων κομματιών. Το δε κοινό που κατέκλυσε το Terra Vibe της Μαλακάσας δε σταμάτησε λεπτό να συμμετέχει, κάνοντας τον Kirk Hammett να μας παινέψει δηλώνοντας "You crazy motherfuckers rock!" Στο τέλος της νύχτας, το γεγονός παρέμενε: είχα μόλις δει μια από τις πιο αγαπημένες μου μπάντες όλων των εποχών να κατακτά τη σκηνή με την άνεση του βετεράνου και με τον ενθουσιασμό του εφήβου. Seek and f'n Destroy.
Επίσης, πρέπει να σημειώσω ορισμένα πραγματάκια σχετικά με το συναυλιακό χώρο. Έχω ρίξει πολύ χώσιμο στη διοργανώτρια εταιρεία φέτος, πράγματα που ισχύουν ακόμα σε μεγάλο βαθμό. Η τιμή του εισιτηρίου εξακολουθεί να είναι απαράδεκτη, όπως και το χώρισμα σε 3 pitches, αν και το εν λόγω χώρισμα έκανε την παρακολούθηση από τις μπροστινές σειρές εξαιρετικά άνετη. Για να αναγνωρίζουμε όμως και τα καλά όταν τα βλέπουμε, φέτος η σκηνή ήταν διπλάσια σε μέγεθος και η ορατότητα από πολλά σημεία του χώρου άνετη, ενώ η προσθήκη των χώρων του parking διευκόλυνε πάρα πολύ την έξοδο του κόσμου, αν και το βρίσκω απαράδεκτο το parking να χρεώνεται έξτρα 5 Ευρώ ενώ έχεις ήδη πληρώσει το ακριβό εισιτήριο της συναυλίας. Φυσικά, το μποτιλιάρισμα δεν αποφεύχθηκε, αλλά αν του χρόνου υπάρξει η φετινή βελτίωση και σ'αυτό τον τομέα, ελπίζω ότι και αυτό θα λυθεί. Μου φάνηκε κυριολεκτικά απίστευτο ότι σε μια συναυλία που παρακολούθησαν τόσες χιλιάδες άτομα (και με βάση παλιότερες εμπειρίες μου στο Terra Vibe), καταφέραμε να βγούμε και μάλιστα άνετα σε λιγότερο από ώρα. Για να παραφράσω τη Monica Geller, nagging does work! Φυσικά, το να παινεύεις το διοργανωτή για πράγματα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα και στο εξωτερικό αποτελούν παγιωμένα standards είναι λίγο τραβηγμένο, αλλά αφού υπάρχει βελτίωση, ας τη σημειώνουμε για να μη λένε κιόλας ότι ο Έλληνας καταναλωτής δεν ικανοποιείται με τίποτα.
Σειρά του Fly Beeyond τώρα.
Erratum, 7/7/07 (that's a whole lotta se7ens, right there): Τελικά φαίνεται ότι την εκτέλεση του "The Unforgiven" την ονειρεύτηκα, καθώς δεν ήταν μέρος του setlist της Αθήνας, αν και συμπεριλήφθηκε σε άλλες ημερομηνίες της Sick of the Studio tour (και στο setlist που είχα φτιάξει στο mp3 player μου, χεχε). Το wishful thinking είναι ισχυρό πράγμα τελικά. D' oh!
Monday, July 2, 2007
Ω! Γαλάζια Σημαία!
Λοιπόν, όπως είδα προ ολίγου, η αγαπημένη μου παραλία στη Σάμο έλαβε μετά τιμών και τουμπανοκρουσιών τη δική της Γαλάζια Σημαία. Τουτέστιν, βραβεύθηκε για τις υπηρεσίες που προσφέρει στον λουόμενο. Ειλικρινά δεν ξέρω αν πρέπει να χαρώ ή να στενοχωρηθώ.
Πηγαίνω στη συγκεκριμένη παραλία από 4 ετών, από τότε δηλαδή που τριγύρω έβοσκαν δεινόσαυροι...Εντάξει, εννοώ από τότε που δεν είχε ούτε ξαπλώστρες ούτε ομπρέλες, ούτε δέντρα, ούτε μπαρ, εστιατόριο, πισίνα, κανό και ναυαγοσώστη. Και ήταν υπέροχα! Το νερό ήταν σα γαλάζιο υπεδιάφανο ζελέ, παγωμένο και πεντακάθαρο... σαν ρηχή πισίνα ήταν, αυτό το απαλό τιρκουάζ...και η παραλία σούπερ με λευκά στρογγυλά βότσαλα...
Το ίδιο υπέροχα ήταν και προ δεκαετίας και προ πενταετίας, όταν είχαν προστεθεί όλα τα ως ανωτέρω αξεσουάρ (ξαπλωστρο-πισινο-μπαρ-κλπ). Είμαι σαφώς κατά της οργανωμένης παραλίας, αλλά η συγκεκριμένη ήταν πραγματικά ιδανική. Πέρυσι όμως, ο ιδιοκτήτης του μέρους είχε τη φαεινή ιδέα να μεγαλώσει την παραλία προσθέτοντας (μη θαλασσινό) αμμοχάλικο. Το αποτέλεσμα ήταν ότι με το παραμικρό κύμα, το αμμοχάλικο ανακατευόταν με το νεράκι και η διάφανη θάλασσα γινόταν γιαούρτι. Έφαγα τεράστια πίκρα...η παραλία-πισίνα να γίνει παραλία-πισινός??? Για μια Γαλάζια Σημαία??? Έ όχι!
Πηγαίνω στη συγκεκριμένη παραλία από 4 ετών, από τότε δηλαδή που τριγύρω έβοσκαν δεινόσαυροι...Εντάξει, εννοώ από τότε που δεν είχε ούτε ξαπλώστρες ούτε ομπρέλες, ούτε δέντρα, ούτε μπαρ, εστιατόριο, πισίνα, κανό και ναυαγοσώστη. Και ήταν υπέροχα! Το νερό ήταν σα γαλάζιο υπεδιάφανο ζελέ, παγωμένο και πεντακάθαρο... σαν ρηχή πισίνα ήταν, αυτό το απαλό τιρκουάζ...και η παραλία σούπερ με λευκά στρογγυλά βότσαλα...
Το ίδιο υπέροχα ήταν και προ δεκαετίας και προ πενταετίας, όταν είχαν προστεθεί όλα τα ως ανωτέρω αξεσουάρ (ξαπλωστρο-πισινο-μπαρ-κλπ). Είμαι σαφώς κατά της οργανωμένης παραλίας, αλλά η συγκεκριμένη ήταν πραγματικά ιδανική. Πέρυσι όμως, ο ιδιοκτήτης του μέρους είχε τη φαεινή ιδέα να μεγαλώσει την παραλία προσθέτοντας (μη θαλασσινό) αμμοχάλικο. Το αποτέλεσμα ήταν ότι με το παραμικρό κύμα, το αμμοχάλικο ανακατευόταν με το νεράκι και η διάφανη θάλασσα γινόταν γιαούρτι. Έφαγα τεράστια πίκρα...η παραλία-πισίνα να γίνει παραλία-πισινός??? Για μια Γαλάζια Σημαία??? Έ όχι!
Subscribe to:
Posts (Atom)
