Οσα Ρόκυ, Τζέιμς Μποντ, Εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες, κλπ. να βγουν στις αίθουσες εμείς -η γενιά των 30 παρά κάτι/και κάτι- θα είμαστε "πρώτη θέση οθόνη".
Οπως και στην πρώτη συναυλία των Duran-Duran.
Εκεί, πρώτη σειρά. Ορθιοι. Από το μεσημέρι, κάτω από εναν ήλιο-καυτό λάδι, με μια ενοχλητική ζέστη που μας εξόντωνε. Μόλις βγήκαν στη σκηνή τα ξεχάσαμε όλα! Απωθημένο μιας ζωής, βλέπεις. Η αδρεναλίνη στο φουλ. Να χοροπηδάμε επί δύο ώρες και κάτι -χωρίς σταματημό- λες και είμασταν 13... Τότε που όλοι οι τοίχοι του δωματίου είχαν ταπετσαρία τον Simon, τον John, τον Andy, τον Nick και τον Roger...
"Please please tell me now, is there something I should know?".
Οσα χρόνια κι αν περάσουν εμείς έχουμε κάποιες σταθερές αξίες. Ακόμα και αν αυτές οι αξίες τώρα πια δείχνουν..."εμπορικές", "φλώρικες" ή "κενές" εμάς μας γεμίζουν.
Και μας κάνουν να νιώθουμε παιδιά... Τελεία και παύλα.
THE END
Ειδήσεις για τα media, την επικοινωνία, τον κινηματογράφο, τον αθλητισμό και πολλά άλλα...
Bloggers όλου του κόσμου ενωθείτε!
Το "The Think Tank Familia" του...media mogul Provolone αποτελεί ένα πολυθεματικό ιστολόγιο για (ενίοτε ανούσια) ανταλλαγή απόψεων και σχολιασμού της επικαιρότητας. Στα πέντε άρθρα κερδίζετε μία τρίχα από τα (λιγοστά) μαλλιά του Steven Seagal...
Υ.Γ. Ο κάθε συντάκτης φέρει την αποκλειστική ευθύνη για τα -ούτως ή άλλως- υποκειμενικά γραφόμενά του.
Υ.Γ. Ο κάθε συντάκτης φέρει την αποκλειστική ευθύνη για τα -ούτως ή άλλως- υποκειμενικά γραφόμενά του.
3 comments:
Μιας και ανέφερες τους Duran Duran, χτες ανακάλυψα σε κατάστημα δίσκων στην Ομόνοια (πλησίον του Metropolis) μια εξαιρετική προσφορά: Το περσινό greatest hits του Simon και της παρέας του, το οποίο περιέχει 19 τραγούδια σε CD και 21 video clips σε DVD, πωλείται στην εξευτελιστική τιμή των 7,99 ευρω. Εννοείται πώς ήδη βρίσκεται στο ράφι με τα υπόλοιπα CD μου.
Υ.Γ. Γαμώτο, οι Bon Jovi πότε θα έρθουν στην Αθήνα;;
Καλύτερα να πεταχτούμε καμιά Σκωτία να τους δούμε, αγαπητέ Provolone... :-) γιατί εδώ, ενώ δεν έχω πολλά παράπονα από τη συναυλιακή χρονιά, παρ'όλα αυτά τα συναυλιακά δρώμενα της χώρας μας εξακολουθούν να μη μου εμπνέουν μεγάλη αισιοδοξία.
Όσο για τα υπόλοιπα, προσωπικά ανησυχώ μήπως έχουμε αρχίσει να μεταμορφωνόμαστε στη γενιά εκείνη που, όσο ειλικρινής κι αν είναι ο ενθουσιασμός της για "τα δικά της", αρχίζει σιγά σιγά τα "τι είναι αυτά, εμείς στον καιρό μας..." Κοινώς, μήπως γερνάμε; :-p
O citizenmac έχει δίκιο για τη γενιά των 30s που αναπολεί. Μάλλον κι εμείς δεν θα ξεφύγουμε τελικά από αυτά τα κλισέ. Είναι σαν να υποστηρίζουμε ότι τα καλύτερα δεν έρχονται, αλλά πέρασαν ήδη.
Για σκέψου ρε Milena να χαιρόμαστε επειδή βγαίνουν στις αίθουσες τα sequel των χείριστης ποιότητας ταινιών του Χόλιγουντ των '80's.
Μίλάμε για φιλμ γεμάτα ψυχροπολεμικές κορώνες και αμερικάνικη ηλιθιότητα, που δυστυχώς φάγαμε στη μάπα την πρώτη και δεύτερη δεκαετία της ζωής μας.
Κι όμως κι εγώ μερικές φορές ομολογώ ότι δεν μπορώ να συγκρατήσω την επιθυμία μου να τα δω-Το Ρόκι δεν θα το δω καθόλου, ενώ το Royale σε βίντεο μιας και όλοι μιλάνε με τα καλύτερα λόγια-.
Παρόλο που μεγαλώσαμε και θεωρητικά η κριτική μας σκέψη έχει ωριμάσει, μάλλον θα κοιτάξουμε πίσω με νοσταλγία όλα αυτά τα υποπροϊόντα της εποχής εκείνης...
Post a Comment