Οι ήρωες του Γαλιλαίου και το ντόπινγκ Part 2

Όπως αποκάλυψε χτες το βράδυ το sport.gr, κορυφαίος κολυμβητής και μεγάλη ελπίδα της χώρας μας για διακρίσεις στους επικείμενους Ολυμπιακούς Αγώνες (και όχι μόνο εκεί...) πιάστηκε ντοπέ. Δεν έχει ανακοινωθεί επισήμως το όνομα, καθότι αναμένεται το δεύτερο δείγμα, ωστόσο η είδηση σοκάρει. Όχι γιατί δεν το υποψιαζόμασταν-γνωρίζαμε ότι και οι πισίνες είναι "βρώμικες", αλλά διότι οι αποκαλύψεις είναι απανωτές. Μόλις ένας μήνας έχει περάσει από όταν "έπεσε η μπάρα" από τα χέρια μας και ξαφνικά άλλο ένα είδωλο των νεαρών ελλήνων μας αποδείχτηκε κίβδηλο. Το λαμπερό χαμόγελο ήταν ψεύτικο, το ίδιο και οι ατάκες ότι τα αγαθά (μόνο) κόποις κτώνται....Κρίμα, κρίμα, κρίμα...

«Αλίμονο στον τόπο που δεν έχει ήρωες» φωνάζει ξανά και ξανά στο Γαλιλαίο (του Μπρέχτ) ο αγαπημένος του μαθητής και σίγουρα δεν αναφέρεται στη χώρα μας. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε; Ήταν 12 Αυγούστου του 2004 -μία ημέρα προτού επιστρέψουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στον τόπο που τους «γέννησε»- όταν δύο αθλητές-είδωλα, ο Κώστας Κεντέρης και η Κατερίνα Θάνου, δεν προσήλθαν σε έλεγχο ντόπινγκ.
Όσα ελέχθησαν και επακολούθησαν ήταν βγαλμένα θαρρείς από τα πιο ευφάνταστα θεατρικά έργα του Ευγένιου Ιονέσκο και η παγκόσμια κατακραυγή ήταν εκκωφαντική. Ωστόσο για πολλούς, ενδεχομένως τους περισσότερους, Έλληνες φιλάθλους, οι δύο (έκπτωτοι) ήρωες είχαν χάσει ελάχιστη από τη λάμψη τους. Ίσως γιατί η μανία καταδίωξης που ενίοτε μας χαρακτηρίζει ως λαό είχε κάνει και πάλι την εμφάνισή της: «Οι Αμερικανοί τους την έστησαν για να μην υποκλιθούν και πάλι στο μεγαλείο του Κώστα και της Κατερίνας», διατράνωναν και κουνούσαν με περηφάνια την ελληνική σημαία, ενόσω η Πολιτεία γυάλιζε το βάθρο για να υποδεχτεί τους επόμενους Ολυμπιονίκες που θα δόξαζαν τη χώρα στα πέρατα της υφηλίου.
Όπερ και εγένετο και σύντομα βρεθήκαμε και πάλι στους δρόμους να πανηγυρίζουμε ενωμένοι για τα επιτεύγματα των αθλητών της χώρας. Το «σκάνδαλο» είχε ήδη ξεχαστεί και σημασία είχε μόνο το (αθλητικό) μέλλον που προδιαγραφόταν λαμπερό, γεμάτο χρυσάφι που θα έφερναν οι ήρωες μας από έναν τόπο μακρινό. Εκεί, στα βάθη της μακρινής Ασίας, όπου σαν άλλοι Μεγαλέξανδροι θα αποδείκνυαν το μεγαλείο της Ψωροκώσταινας.
Μόνο που η ιστορία έμελλε να γραφτεί με διαφορετικό μελάνι. Στις 4 Απριλίου του 2008 «έντεκα υπέροχοι» της Άρσης Βαρών βίωσαν την ταπείνωση και, άθελά τους, «απογύμνωσαν» ένα ολόκληρο έθνος. Ένα λαό -από την Πολιτεία και τα ΜΜΕ μέχρι τους χορηγούς και τους πολίτες- ο οποίος προς χάριν των εφήμερων μεγαλείων επιδίδεται στο ευγενές άθλημα του «στρουθοκαμηλισμού». Πολύ απλά, διότι οι αθλητικές επιτυχίες λειτουργούν ως υποκατάστατο ευτυχίας που γεμίζει τις «μαύρες τρύπες» της καθημερινότητάς μας -εξού και η συνήθεια των Ελλήνων να θυμούνται τα «μικρά αθλήματα» μόνο όταν προσφέρουν στιγμές εθνικής περηφάνιας.
Ποιος νοιάζεται, λοιπόν, που τόσοι νέοι άνθρωποι ωθούνται στη χρήση αναβολικών για να επωφεληθούν της κρατικής «γαλαντομίας» και να απολαύσουν τη δόξα και τα χορηγικά οφέλη; Επί της ουσίας, ελάχιστοι νοιάζονται και αυτοί συνήθως είτε σωπαίνουν είτε απευθύνονται εις ώτα μη ακοούντων.
Κρίμα γιατί έτσι τα παιδιά μας αποκτούν κίβδηλους ήρωες, λάθος πρότυπα και διδάσκονται να θυσιάζουν τα πάντα, ακόμα και την ίδια τους την υγεία, στο βωμό του χρήματος. Κρίμα γιατί κάποτε, στη χώρα που ανέδειξε τα αθλητικά ιδεώδη, ο αθλητισμός πρέσβευε άλλες αξίες. Τόσο σπουδαίες όσο και οι αθλητές που έχουν γράψει το όνομά τους με ιδρώτα στις ένδοξες σελίδες αυτής της χώρας. Αθλητές, οι οποίοι μας έχουν κάνει να ανατριχιάσουμε, να δακρύσουμε από χαρά, να πιστέψουμε ότι η σύγχρονη Ελλάδα δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αυτήν των προγόνων μας, να εμπνευστούμε και να οραματιστούμε ένα καλύτερο μέλλον. Αθλητές, οι οποίοι ίσως και να ανάγκαζαν τον Γαλιλαίο να αλλάξει άποψη και να δηλώσει ότι τελικά κάθε τόπος έχει ανάγκη από (αληθινούς) ήρωες…

Υ.Γ. Οι Νίκος Γκάλης και Θοδωρής Ζαγοράκης συμπεριλήφθηκαν στην εκλεκτή λίστα του ΣΚΑΪ με τους 100 μεγαλύτερους Έλληνες. Το ίδιο και ο Πύρρος Δήμας, ο αρσιβαρίστας...

Δώστε όπιο στον λαό

Η διοίκηση της ΕΡΤ που έκανε εκατομμυριούχο τη Δρούζα και εθνική υπόθεση τη Γιουροβίζιον, έκοψε τον "ενοχλητικό" Κούλογλου.

Ο δημοσιογράφος θεωρεί ως αιτία αποπομπής εκπομπή για την "γενιά των 700 ευρώ"*, την προβολή της οποίας προγραμμάτισε, παρά τη θέληση των επικεφαλής της κρατικής (εδώ ταιριάζει καλύτερα ως επιθετικός προσδιορισμός από το "δημόσια") τηλεόρασης. Επίσης αναφέρει ότι η ΕΡΤ αρνήθηκε να του εκδώσει βίζα προκειμένου να κάνει εκπομπή για τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου, ισχυρισμό την ορθότητα του οποίου, εμμέσως πλην σαφώς, επιβεβαίωσε ο γενικός διευθυντής της ΕΡΤ.

Δεν πειράζει. Η Καλομοίρα να'ν καλά. Φιιιιλλλλάκια!

Περισσότερα εδώ.

----------

*Πάντοτε έλεγα πως το κακό με τις εκπομπές έρευνας της ελληνικής τηλεόρασης είναι ότι είναι εύκολο να τα χώνεις στον Μπους από την Αθήνα. Αν δοκιμάζανε όμως να τα χώσουνε στους ημεδαπούς καταχραστές της εξουσίας, θα του έτρωγε η μαρμάγκα προτού καταλάβουν τι έγινε.

Φέρτε κώνειο, πολύ κώνειο...

Επρόκειτο για έναν πανούργο συμπατριώτη μας. Θα μπορούσε να ήταν φιλόσοφος, όμως δεν ήταν. Μιλούσε γερμανικά, του άρεσε να ασχολείται με το στοίχημα και εκνευριζόταν όποτε αντίκριζε το πράσινο χρώμα. Όχι, δεν ήταν κατά των οικολόγων, ούτε συνήθιζε να τραγουδάει «για το…συλλογικό χτίσιμο μιας Ελλάδας μεγάλης…». Απλώς είχε μια μεγάλη αγάπη, ερυθρόλευκη. Άνοιξε το πορτοφόλι του και, γελώντας, προσέφερε πολλά. Η τροπαιοθήκη γέμισε, δεν είχαν που να βάλουν τα κύπελλα…Όλοι ήταν ικανοποιημένοι, παρότι ο χαμογελαστός μεσήλικας είχε μερικά απωθημένα. Του άρεσε να παίζει football manager, εν τούτοις μάλλον του είχε χαλάσει το pc και, μην μπορώντας να περιμένει άλλο, αποφάσισε να παίξει κάπου αλλού. Εκεί στη γειτονιά του Πειραιά. Είχε δε και την κακή συνήθεια να ποντάρει συνεχώς στο «7 κόκκινο». Συνήθως δικαιωνόταν όμως και γελούσε με ικανοποίηση. Όλοι του έλεγαν «μπράβο» και αυτός ουδέποτε σκέφτηκε να δοκιμάσει κάτι άλλο. Μία φορά το επιχείρησε, ωστόσο σύντομα το μετάνιωσε και επέστρεψε στην αγαπημένη του ενασχόληση. Μόνο που αυτή τη φορά το παράκανε και ακόμα και το ποντάρισμα στο «7 κόκκινο» δεν θα του κάτσει. Διότι υπερτίμησε τις δυνάμεις του και υποτίμησε την αντίληψη και οργή ενός ολόκληρου λαού…Εκείνου που κάποτε τον αποθέωσε μα τώρα θα τον κρεμάσει.

Βάζει ο Clooney τον μπερέ του...

Όταν άρχισε η απεργία των σεναριογράφων, κάποιοι άνησύχησαν, άλλοι αδιαφόρησαν και κάποιοι άλλοι ούτε που το πήραν γραμμή. Άλλωστε τι να το κάνεις το Lost όταν έχεις τη Μαρία την Άσχημη....

Η απεργία των σεναριογράφων διήρκεσε 100 ημέρες. Πέτυχαν κάποια πράγματα, όχι ακριβώς όπως θα τα ήθελαν, αλλά ούτε και όπως τα ήθελαν οι παραγωγοί.

Πριν από δύο εβδομάδες κάθισαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων οι ηθοποιοί, που ζητούσαν κι αυτοί να λάβουν ένα μεριδιάκι από τη διάθεση των ταινιών σε DVD και Διαδίκτυο. Οι συνομιλίες έγιναν υπό καθεστώς press blackout και εν τέλει διακόπηκαν σήμερα με το μέλλον να διαγράφεται αβέβαιον. Το μόνο που έχει γίνει γνωστό είναι ότι οι μεγαλοπαραγωγοί της παπάρας χαρακτήρισαν τα αιτήματα των ηθοποιών «παράλογα». Βεβαίως! Μα είναι δυνατόν να ζητούν αύξηση για συντάξεις και υγειονομική περίθαλψη; Ποιοι; Αυτοί που παίρνουν εκατομμύρια ; Παραλογοοοο....δεν απαντάει, άρα λογικό.

Το πρόβλημα, βέβαια, δεν το έχουν οι ηθοποιοί που λαμβάνουν τα μύρια. Το πρόβλημα το έχουν οι ηθοποιοί που παίζουν τα ταπεινά ρολάκια και παίρνουν λεφτά σερβιτόρας σε ντάινερ του αμερικανικού νότου. Οι χαμηλόμισθοι του Χόλιγουντ, δεν διαφέρουν από άλλους χαμηλόμισθους. Τραβούν κι αυτοί ζοριλίκι και τους πίνει το αίμα ο μεγαλοπαραγωγός-conglomerate-Παραμάουντ και... Παραγαμάουντ. (Όχι, δεν θα μπω στη διαδικασία να σχολιάσω τη σχέση ταλέντου-διασημότητας, διότι διάσημη είναι και η -πηγμένη-στο-βατόμουρο- Lindsay Lohan...).

Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν στη μουσική βιομηχανία, όπου για να ακούσεις κάτι της προκοπής πρέπει να είσαι full-time internet digger. Αλλιώς, ακούς ό,τι σκατοχυλόπιτα σου προωθούν οι μεγαλοεταιρίες. Κάτι Ashlee Simpson, Ριάνες και Λεόνες Lewis. (Χα...τώρα θυμήθηκα ότι έχει βγάλει CD ακόμη και η Πάρις Χίλτον.) Και προσπαθούν να μας πείσουν οι δισκογραφικές ότι «η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική» και βγαίνουν και υπερασπίζονται τα «πνευματικά δικαιώματα» των καλλιτεχνών...ROFL!!! Ναι μωρέ. Και ο Μπους πήγε να σώσει τους Ιρακινούς...

Μιλάμε δηλαδή για μια δικτατορία, στο πιο glossy της: «Θα δεις αυτό και θα ακούσεις εκείνο...επειδή έτσι μου γουστάρει κι επειδή έτσι κερδίζω περισσότερα».

Μήπως θα πρέπει να πάρουν οι καλλιτέχνες την κατάσταση στα χέρια τους; (Ούτως ή άλλως, πολλοί έχουν ιδρύσει δικές τους εταιρίες). Μήπως η επόμενη επανάσταση πρέπει να γίνει στη βιομηχανία του θεάματος; Κάτι έχει αρχίσει να γίνεται αριστερά και δεξιά. Κάτι το Sundance, κάτι οι Radiohead κάτι οι Nine Inch Nails…υπάρχει η διάθεση για αυτοδιάθεση! Έλα, για πάμεεεεε!

Ο Ρενουάρ και η φιλενάδα του

*Επανακυκλοφορεί, λοιπόν, το δεύτερο δεκαπενθήμερο του μήνα -δεν έχουν καταλήξει ακόμα στην ακριβή ημερομηνία- το ιστορικό περιοδικό "Γυναίκα". Ένας τίτλος, ο οποίος κρατούσε συντροφιά στις Ελληνίδες από τη 1η Φεβρουαρίου του 1950. Μένει να αποδειχτεί, ωστόσο, ότι πράγματι το "Γυναίκα" έχει να προσφέρει κάτι διαφορετικό σε μία ιδιαίτερα ανταγωνιστική μα και προσοδοφόρα κατηγορία. Σχεδόν δύο ντουζίνες γυναικεία περιοδικά (αυτόνομα ή ως ένθετα) κυκλοφορούν κάθε μήνα και παραδοσιακά τα περιοδικά με τη μεγαλύτερη κυκλοφορία είναι γένους θηλυκού...

*Επιτέλους! Το περιοδικό Σινεμά αποφάσισε να βροντοφωνάξει "Ζήτω η δημοκρατία" και δίνει την ευκαιρία στους αναγνώστες του να ψηφίσουν έως τις 31 Μαϊου τις 10 έως 50 καλύτερες ταινίες που έχουν δει. Που; Στο kika@pegasus.gr. Η λίστα με τις 20 ταινίες που προτιμούν οι "κοινοί θνητοί" -αλήθεια, γιατί δεν θα συμπεριληφθούν περισσότερες ταινίες; Βαριούνται την καταμέτρηση των ψήφων;;- θα δημοσιευτούν στις αρχές Ιουνίου σε ειδικό microsite που θα κάνει σύντομα "πρεμιέρα".

*Βεβαίως, για προτού λάβουν αυτή την απόφαση οι ιθύνοντες του περιοδικού, φροντισαν πρώτα να εξοργίσουν τους αναγνώστες με τις επιλογές τους. Οι διαμαρτυρίες στο www.cinemag.gr ήταν ουκ' ολίγες, καθώς στις 50 "καλύτερες" ταινίες υπάρχουν μόλις 6 από το 1970 και έπειτα. Συνολικά δε από τις 200 ταινίες μόνο οι 10 κυκλοφόρησαν μετά το 1990! Υπέρμετρος ελιτισμός, δεν νομίζετε;

*Ο τελικός της Ευρωλίγκας, της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης μπάσκετ στην Γηραιά Ήπειρο, ανάμεσα στην CSKA των Παπαλουκά και Ζήση ενάντια στη Maccabi, που μετέδωσε αυτήν την Κυριακή ο ΣΚΑΪ είχε μέσο όρο τηλεθέασης 7,7%. Αντιθέτως, περίπου την ίδια ώρα, τα "Show you think you can dance" (Mega), "Το πάρτι της ζωής σου" (Alter), "Θα πεις κι ένα τραγούδι" (Alpha) και "Αθλητική Κυριακή (ΝΕΤ) προσέλκυσαν αντίστοιχα το 17,5%, 16,5%, 12,2% και 12,0%. Τα συμπεράσμα δικά σας...

Ο Lennon, η Έμη και ο οπαδισμός...

*Σύμφωνα με την τελευταία έρευνα ακροαματικότητας της Focus Bari για το Νομό Θεσσαλονίκης, αρκετοί ήταν οι σταθμοί που παρουσίασαν ικανοποιητική αύξηση στο μερίδιό τους (0 Star FM ανέβηκε από το 9,6% στο 10,3%, ο "Μπαοκάρα ομαδάρα" Metropolis από το 9% στο 9,7% και ο Zoo Radio από το 6,7% στο 7,6%). Απόλυτος κυρίαρχος, ωστόσο, παραμένει ο Ράδιο Θεσσαλονίκη με 12,5%, ο οποίος εδώ και χρόνια αρνείται να αποχωριστεί την κορυφή.
Εντύπωση μου προκάλεσε δε το γεγονός ότι ο Imagine, στη δεύτερη μέτρηση που συμμετείχε, έπεσε από το (πολύ) εντυπωσιακό (για rookie σταθμό) 9,1% στο 8,0%. Μακάρι, πάντως, να παραμείνει ψηλά και να μην τον απορρίψουν τα καρντάσια γιατί ο σταθμός δεν είναι σοβαροφανής, είναι αλλεργικός στα playlists και αποτελεί την καλύτερη απόδειξη ότι το ραδιόφωνο μπορεί να είναι συντροφιά, να σε "ταξιδεύει"...Ειδικά η εκπομπή του Κανάκη πριν μερικές εβδομάδες, όπου είχε live σύνδεση μέσω κινητού τηλεφώνου με συναυλία των James στο Λονδίνο, ήταν εξαιρετική...Δίχως διαφημίσεις και "ξύλινο" λόγο. Εντελώς παρεϊστικο στυλ. Κάτι, που σίγουρα λείπει από τα αθηναϊκούς (και όχι μόνο) ραδιοφωνικούς σταθμούς.

*Πήρε το...σκουπόξυλό της (αλλιώς το λέμε στο χωριό μου, αλλά δεν είμαστε για μηνύσεις) και αποχώρησε η Έμη Λιβανίου, γράφουν τα blogs. Έτσι, από τη Δευτέρα δεν θα έχουμε τη χαρά-τιμή-υπερηφάνεια-τύχη να την παρακολουθούμε να σαγηνεύει τα τηλε-πλήθη. Τι κρίμα....

*Ούτε μία αθλητική εφημερίδα δεν αναφέρει τα αποτελέσματα του Final Four της μεγαλύτερης διασυλλογικής διοργάνωσης στην Ευρώπη. Ε, βέβαια, αφού δεν παίζει η "Πανάθα" ή ο "Θρύλος", χεστήκαμε! Γιατί, ως γνωστόν, οι νεοέλληνες -οι αξίες του Ολυμπισμού μας μάραναν- είναι οπαδοί και όχι φίλαθλοι. Και ασχολούνται, οι περισσότεροι τουλάχιστον, με τα υπόλοιπα, πλην ποδοσφαίρου, αθλήματα μόνο όταν τους προσφέρουν κάποια διάκριση που θα αποτελέσει αφορμή να βγουν στους δρόμους και να πανηγυρίσουν για τα επιτεύγματα κάποιων άλλων...