Είσοδος δωρεάν, αρκεί να μην έρθετε!

Ομολογώ πως μέχρι σήμερα δεν είχα πάρει χαμπάρι ότι συμβαίνει το παρακάτω, αν και με διαβεβαίωσαν ότι δεν πρόκειτα για κάτι καινοφανές:

Διάβασα ότι το Δημόσιο θα αφήσει ανοικτά τα διόδια (εκείνα που -βεβαίως- δεν εκχωρήθηκαν σε ιδιώτες) προκειμένου να διευκολύνει την έξοδο του Πάσχα. Η ελεύθερη διέλευση θα ισχύει από τις 8 το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου έως τις 6 τα ξημερώματα της Δευτέρας του Πάσχα. Δηλαδή αφου έχουν φύγει οι εκδρομείς και πριν προλάβουν να γυρίσουν!

Υ.Γ. Αυτό που με πείραξε περισσότερο στον Ρίμπο είναι που δικαίωσε τον Κόκκαλη.

Μέσα Μαζικής Αναξιοπιστίας

Σε μια εποχή όπου η δημοσιογραφική δεοντολογία έχει υποκατασταθεί από τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, το μεροληπτικό σχολιασμό, την ελλιπή ενημέρωση και τις τηλε-φανφάρες, μπορεί να λυθεί ο «γόρδιος δεσμός» της αναξιοπιστίας;

Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης τα αποκαλούμε, όμως, εν έτει 2008, ίσως ταιριάζει περισσότερο ο όρος «Μέσα Μερικής Ενημέρωσης». Και αυτό γιατί πλέον λιγότερο ενημερώνουν και περισσότερο φλυαρούν, υπεκφεύγουν, προπαγανδίζουν και «»μουτζουρώνουν» το κάθε άλλο παρά λευκό «ποινικό μητρώο» τους. Μια νοσηρή πραγματικότητα, η οποία επιβεβαιώνεται και από τα ευρήματα της πανελλαδικής έρευνας για τα ΜΜΕ που, σε συνεργασία με το Πάντειο Πανεπιστήμιο, πραγματοποίησε το Ινστιτούτο Επικοινωνίας.

Κάθε εκπρόσωπος της «Τέταρτης Εξουσίας» έχει την ηθική υποχρέωση να ενημερώνει και δη αξιόπιστα. Και όμως στην Ελλάδα ολοένα και παγιώνεται η άποψη ότι αυτό που χαρακτηρίζει τα ΜΜΕ είναι πρωτίστως το έλλειμμα εγκυρότητας. Όπως παρατηρούν με θλίψη οι 3 στους 4 που συμμετείχαν στην έρευνα, τα εγχώρια ΜΜΕ είναι…αλλεργικά στην επαρκή προβολή ειδήσεων που θίγουν πολιτικά ή οικονομικά συμφέροντα. Γιατί; Προτού προλάβεις να πεις «διαπλοκή», η εξήγηση έρχεται δια στόματος του 92% των ερωτηθέντων: «Τα ΜΜΕ διατηρούν στενή σχέση αλληλεξάρτησης τόσο με την πολιτική εξουσία όσο και με τις διαφημιστικές εταιρείες και τους διαφημιζόμενους». Μάλιστα… Θα μπορούσαν ενδεχομένως να προσθέσουν ότι «η γη γυρίζει» και ότι «η «Μακεδονία είναι ελληνική», εν τούτοις το 91,7% προτίμησε απλώς να επισημάνει ότι οι εφημερίδες και οι τηλεοπτικοί σταθμοί της χώρας «συνήθως προσπαθούν να καλύψουν τα λάθη τους, παρά να τα παραδεχτούν δημόσια». Ίσως γιατί οι περισσότεροι δημοσιογράφοι πιστεύουν ότι σε μερικές εβδομάδες ουδείς θα θυμάται -και μάλλον έχουν δίκιο- την ανακρίβεια τους.

Τι μέλλει γενέσθαι, λοιπόν, για τα εγχώρια ΜΜΕ; Και το σημαντικότερο, πώς θα μεταπειστεί η κοινή γνώμη ότι, παραδόξως, για κάποιους η δημοσιογραφία παραμένει λειτούργημα; Σύμφωνα με την έρευνα, το 91,6% περιμένει από τα ΜΜΕ να «προβάλλουν τα κύρια περιβαλλοντικά προβλήματα και να πιέζουν για την τήρηση της περιβαλλοντικής νομοθεσίας από όλους». Και όχι μόνο. Απαιτούν από τα Μέσα να είναι υπεύθυνα απέναντι στην κοινωνία (95,7%), να ελέγχονται και να λογοδοτούν (93,8%), να επενδύουν σε ποιοτικά προγράμματα (85,2%) και να καταγγέλλουν τα κακώς κείμενα (79,1%). Πόσο πιθανό είναι άραγε να εισακούσουν τα ΜΜΕ όλες αυτές τις παραινέσεις; Τίποτα δεν αποκλείεται. Ωστόσο ακόμα και αν συμβεί αυτό, δεν είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει η νέα τάξη πραγμάτων σε αυξημένη τηλεθέαση, κυκλοφορία και ακροαματικότητα. Πολύ απλά, διότι η πρόσφατη πραγματικότητα έχει αποδείξει ότι ως λαός «απολαμβάνουμε» τα Μέσα που μας αξίζουν και (κατά βάθος) επιθυμούμε. Αλλιώς, δεν θα καθήλωνε κάθε χρόνο ο τελικός της Eurovision 3 εκατ. Έλληνες στον καναπέ τους, δεν θα κυριαρχούσαν τα μονοθεματικά Δελτία Ειδήσεων, ο περιβαλλοντικά ευαίσθητος ΣΚΑΪ δεν θα έμενε σε μονοψήφια νούμερα τηλεθέασης και εν τέλειο μέσος ημερήσιος χρόνος τηλεθέασης δεν θα ξεπερνούσε τις 4 ώρες…

Οι ήρωες του…Γαλιλαίου και το ντόπινγκ

«Αλίμονο στον τόπο που δεν έχει ήρωες» φωνάζει ξανά και ξανά στο Γαλιλαίο (του Μπρέχτ) ο αγαπημένος του μαθητής και σίγουρα δεν αναφέρεται στη χώρα μας. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε;

Ήταν 12 Αυγούστου του 2004 -μία ημέρα προτού επιστρέψουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στον τόπο που τους «γέννησε»- όταν δύο αθλητές-είδωλα, ο Κώστας Κεντέρης και η Κατερίνα Θάνου, δεν προσήλθαν σε έλεγχο ντόπινγκ.

Όσα ελέχθησαν και επακολούθησαν ήταν βγαλμένα θαρρείς από τα πιο ευφάνταστα θεατρικά έργα του Ευγένιου Ιονέσκο και η παγκόσμια κατακραυγή ήταν εκκωφαντική. Ωστόσο για πολλούς, ίσως τους περισσότερους, Έλληνες φιλάθλους, οι δύο (έκπτωτοι) ήρωες είχαν χάσει ελάχιστη από τη λάμψη τους. Ίσως γιατί η μανία καταδίωξης που ενίοτε μας χαρακτηρίζει ως λαό είχε κάνει και πάλι την εμφάνισή της: «Οι Αμερικανοί τους την έστησαν για να μην υποκλιθούν και πάλι στο μεγαλείο του Κώστα και της Κατερίνας», διατράνωναν και κουνούσαν με περηφάνια την ελληνική σημαία, ενόσω η Πολιτεία γυάλιζε το βάθρο για να υποδεχτεί τους επόμενους Ολυμπιονίκες που θα δόξαζαν τη χώρα στα πέρατα της υφηλίου.

Όπερ και εγένετο και σύντομα βρεθήκαμε και πάλι στους δρόμους να πανηγυρίζουμε ενωμένοι για τα επιτεύγματα των αθλητών της χώρας. Το «σκάνδαλο» ήδη ξεχαστεί και σημασία είχε μόνο το (αθλητικό) μέλλον που προδιαγραφόταν λαμπερό, γεμάτο χρυσάφι που θα έφερναν οι ήρωες μας από έναν τόπο μακρινό. Εκεί, στα βάθη της μακρινής Ασίας, όπου σαν άλλοι Μεγαλέξανδροι θα αποδείκνυαν το μεγαλείο της Ψωροκώσταινας.

Μόνο που η ιστορία έμελλε να γραφτεί με διαφορετικό μελάνι. Στις 4 Απριλίου του 2008 «έντεκα υπέροχοι» της Άρσης Βαρών βίωσαν την ταπείνωση και, άθελά τους, «απογύμνωσαν» ένα ολόκληρο έθνος. Ένα λαό -από την Πολιτεία και τα ΜΜΕ μέχρι τους χορηγούς και τους πολίτες- ο οποίος προς χάριν των εφήμερων μεγαλείων επιδίδεται στο ευγενές άθλημα του «στρουθοκαμηλισμού». Πολύ απλά, διότι οι αθλητικές επιτυχίες λειτουργούν ως υποκατάστατο ευτυχίας που γεμίζει τις «μαύρες τρύπες» της καθημερινότητάς μας -εξού και η συνήθεια των Ελλήνων να θυμούνται τα «μικρά αθλήματα» μόνο όταν προσφέρουν στιγμές εθνικής περηφάνιας.

Ποιος νοιάζεται, λοιπόν, που τόσοι νέοι άνθρωποι ωθούνται στη χρήση αναβολικών για να επωφεληθούν της κρατικής «γαλαντομίας» και να απολαύσουν τη δόξα και τα χορηγικά οφέλη; Επί της ουσίας, ελάχιστοι νοιάζονται και αυτοί συνήθως είτε σωπαίνουν είτε απευθύνονται εις ώτα μη ακοούντων.

Κρίμα γιατί έτσι τα παιδιά μας αποκτούν κίβδηλους ήρωες, λάθος πρότυπα και διδάσκονται να θυσιάζουν τα πάντα, ακόμα και την ίδια τους την υγεία, στο βωμό του χρήματος. Κρίμα γιατί κάποτε, στη χώρα που ανέδειξε τα αθλητικά ιδεώδη, ο αθλητισμός πρέσβευε άλλες αξίες. Τόσο σπουδαίες όσο και οι αθλητές που έχουν γράψει το όνομά τους με ιδρώτα στις ένδοξες σελίδες αυτής της χώρας. Αθλητές, οι οποίοι μας έχουν κάνει να ανατριχιάσουμε, να δακρύσουμε από χαρά, να πιστέψουμε ότι η σύγχρονη Ελλάδα δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αυτήν των προγόνων μας, να εμπνευστούμε και να οραματιστούμε ένα καλύτερο μέλλον. Αθλητές, οι οποίοι ίσως και να ανάγκαζαν τον Γαλιλαίο να αλλάξει άποψη και να δηλώσει ότι τελικά κάθε τόπος έχει ανάγκη από (αληθινούς) ήρωες…